"ΕΧΩ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΟ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟ, Ε ΚΑΙ";

Ήθελα από καιρό να πλησιάσω με αντικειμενικότητα, αξιοπρέπεια, σεβασμό και ρεαλιστικό, ορθό λόγο, καθόλου προκλητικό, το θέμα της ομοφυλοφιλίας γι’ αυτό το blog. Ένα blog που ξέρω πολύ καλά, πριν από κάθε κακοπροαίρετο πρόσκαιρο αναγνώστη του, ότι το διαβάζουν και έφηβοι. Όπως οι έφηβοι που κατά καιρούς μου στέλνουν εμπιστευτικά μηνύματα με προβληματισμούς, άγχος και απορίες, μηνύματα που κρύβουν μια λεγόμενη «κρίση» ταυτότητας που εκείνοι οι νέοι, αναζητώντας αγωνιωδώς το δρόμο τους, δεν την ομολογούν ούτε στους γονείς τους και δηλώνουν ότι βρίσκονται σε αδιέξοδο.

Αν λοιπόν συνεχίσεις να διαβάζεις αυτό το άρθρο, να θυμάσαι ότι πλοηγείσαι σ’ ένα blog που χτίστηκε για να γίνει γέφυρα κοινωνικής αλληλοαποδοχής.

Ένα μεσημέρι του Ιουνίου, συνάντησα τη Φωτεινή, κάπου στο Μεταξουργείο. Μέσω κοινών γνωστών είχε πειστεί για τις προθέσεις μου και δέχτηκε να μου μιλήσει. «Θέλω κάποιον να μου πει αλήθειες, για να γράψω αλήθειες», είχα καταστήσει σαφές. «Δε θέλω να προκαλέσω, ούτε καν να υπερβάλω».

«Θυμάμαι ήμουν 9 χρονών και βλέπαμε μια ταινία σπίτι με τους γονείς μου. Κάποια στιγμή με έπιασα να έχω εστιάσει σε μια ερωτική σκηνή όπου πρόσεχα τι έκανε η Μόνικα Μπελούτσι. Μεγαλώνοντας ερμήνευσα παιδικά σημάδια και κατάλαβα ότι τότε, στα 9 μου, είχα ντραπεί γιατί έπιασα τον οργανισμό μου να κινητοποιείται στη θέα της ηθοποιού, ας πούμε παραπάνω από όσο θα… «έπρεπε»», άρχισε να μου διηγείται η Φωτεινή.

«Αργότερα, στη Β’ Γυμνασίου και ενώ όλες οι φίλες μου συζητούσαν για φλερτ με συμμαθητές μας, εγώ συνειδητοποίησα ότι δεν έβρισκα κανένα αγόρι να μου αρέσει. Στην Γ’ Γυμνασίου κατάλαβα ότι μου άρεσε μια συμμαθήτριά μου, κάτι που δεν ομολογούσα ούτε στον εαυτό μου, γιατί όταν κοιτάς γύρω σου και καταλαβαίνεις ότι είσαι διαφορετικός, στην αρχή νομίζεις ότι κάτι δεν πάει καλά. Ένιωθα ότι ίσως κάτι πάει στραβά με την εξωτερική μου εμφάνιση και με τη σεξουαλικότητα μου.

Το Καλοκαίρι της Γ’ Γυμνασίου είχα αρχίσει να κρατάω ημερολόγιο για να γράφω τις σκέψεις μου και τότε θυμάμαι έγραφα ότι μάλλον είμαι λεσβία. Αρχικά με ανάγκαζα να μου αρέσει κάποιος άντρας για να μπορώ να μπαίνω και εγώ στις συζητήσεις της μόδας, να μην απομονωθώ.

Στην κατασκήνωση ήρθαμε πολύ κοντά με μια κοπέλα, γύρω μας σε λίγο ήταν αντιληπτή μια αμοιβαία έλξη. Μια κοινή μας φίλη, λίγο μεγαλύτερης ηλικίας, πήρε την πρωτοβουλία να το απενοχοποιήσει όλο αυτό και μας έπεισε να ζήσουμε ότι νιώθουμε. Το δοκίμασα. Εν τέλει έκανα μια σχέση με αυτή την κοπέλα 3-4 χρόνια. Από τη στιγμή που ξεκίνησα να ζω  ότι με εκφράζει ένιωσα  μια λύτρωση, ανακουφίστηκα. Ίσως γιατί έβαλα εγώ την ταμπέλα στον εαυτό μου και όχι κανένας άλλος», συνέχισε να μου αφηγείται η Φωτεινή.

-Ερώτηση: «Είναι επιλογή να έχεις διαφορετικό σεξουαλικό προσανατολισμό»;

Φωτεινή: «Κατ’ αρχήν να διευκρινίσω ότι όταν αναφερόμαστε στον σεξουαλικό προσανατολισμό, δεν καλύπτουμε την ταυτότητα φύλου και την έκφραση φύλου και στις δημόσιες συζητήσεις αυτά θα πρέπει πλέον να συμπεριλαμβάνονται. Δεν το διαλέγεις. Οι επιστήμονες δεν έχουν μεν καταλήξει ακόμη σε τι οφείλεται η διαφοροποίηση στον σεξουαλικό προσανατολισμό, αλλά σίγουρα δεν είναι επιλογή. Ούτε μόδα είναι, όπως θέλουν να διαδίδουν πολλοί. Απλά έχουμε φτάσει σ’ ένα σημείο της κοινωνίας που όλο και περισσότεροι δε φοβούνται να προβάλλουν αυτό που είναι. Παρ’ όλα αυτά η σεξουαλική διαφορετικότητα ακόμα και σήμερα παραμένει ταμπού και πολύς κόσμος δεν την αποδέχεται».

-Ερώτηση: «Τι λείπει από τη σημερινή κοινωνία για να αποδεχθεί γενικά τη Διαφορετικότητα»;

Φωτεινή: «Η παιδεία. Δεν είμαστε εξοικειωμένοι με το διαφορετικό. Πολλές φορές υιοθετούνται και αναπαράγονται ομοφοβικά κλισέ ή η διαφορετικότητα ταυτίζεται με την αρρώστια. Επίσης δεν υπάρχει ουσιαστική πολιτική βούληση και η έλλειψη ανθρωποκεντρικού νομοθετικού πλαισίου δημιουργεί περαιτέρω προβλήματα. Ακόμα και λίγο διαφορετικά ντυμένος να είσαι, ο κόσμος θα στραβοκοιτάξει. Τα τελευταία χρόνια δυστυχώς έχουν αυξηθεί και τα ομοφοβικά περιστατικά βίας».

Η συζήτηση με τη Φωτεινή προχωρούσε. Ομαλά. Διακόπταμε συνεχώς, φεύγαμε από το θέμα και κάναμε αστεία, σχολιάζαμε την επικαιρότητα, σύντομα παραγγείλαμε και δεύτερη μπύρα!

Είχα απέναντί μου μια κοπέλα 26 ετών, πτυχιούχο φυσικοθεραπεύτρια, με δική της δουλειά. Συνειδητοποιημένη και προσγειωμένη. Και ανήκε στο target group των ανθρώπων που θέλω να τους κάνω φίλους μου. Είναι μέλος της οργανωτικής επιτροπής του Athens Pride και δραστηριοποιείται για την ευαισθητοποίηση της κοινής γνώμης. Τα παιδικά της χρόνια σε μια κλειστή κοινωνία στην επαρχία και η ομοφυλοφιλία της, ευτυχώς δεν την κράτησαν πίσω.

-Ερώτηση: «Πώς αντέδρασε η οικογένεια σου και πώς είναι οι σχέσεις σας σήμερα»;

Φωτεινή: «Οι γονείς μου ήταν γενικά της αντίληψης ότι χώρος για έρωτες στη ζωή σου θα υπάρχει μετά τα 18 και αφού τελειώσεις το σχολείο, οπότε δε μπορούσα να τους ανοίξω κουβέντα. Σαν παιδί, οι γονείς σου σε ξέρουν καλύτερα από τον καθένα, άρα σίγουρα σε αυτούς φαινόταν. Οι γονείς είναι οι πρώτοι που γνωρίζουν και οι τελευταίοι που το συνειδητοποιούν… Στον περίγυρο όλοι με έλεγαν αγοροκόριτσο. Το ταύτιζα με το «δυναμική» και δεν το έπαιρνα αρνητικά. Έπρεπε να βγάζω από κάθε τι αρνητικό το θετικό του για να μπορώ να συνεχίσω. Πριν 11 χρόνια, μετά από ένα περιστατικό, το είπα στη μητέρα μου και αργότερα ανοιχτά στον πατέρα μου. Έχουν περάσει 11 χρόνια και ακόμα τσακωνόμαστε, δεν το αποδέχονται. Με στενοχωρεί πολύ…Ελληνική οικογένεια σημαίνει παραδοσιακά μεγάλα τραπέζια με όλους τους συγγενείς μαζί τα Χριστούγεννα, το Πάσχα και στις γιορτές. Τα αδέρφια μου, τα ξαδέρφια μου, όλοι έρχονται στις οικογενειακές συγκεντρώσεις με τους/τις συντρόφους τους, εκτός από μένα που μου το απαγορεύουν τα «χρηστά ήθη». Πηγαίνω μόνη μου και πάλι αυτό το σχολιάζουν. Άσε που δεν είναι σωστό και απέναντι στη σύντροφο μου. Και εκεί καμιά φορά με πιάνει η αντίδραση».

-Ερώτηση: «Λένε ότι οι γυναίκες γίνονται λεσβίες γιατί δεν έχουν βρει τον κατάλληλο άντρα, τι απαντάς»;

Φωτεινή: «Δεν ισχύει. Είναι σαν να λέμε ότι ένας άντρας δεν έχει γίνει ακόμα γκέι γιατί δεν έχει βρει τον κατάλληλο άντρα. Και εγώ διακρίνω και θαυμάζω τον ωραίο άντρα από άποψη αισθητικής και ομορφιάς αλλά όχι σεξουαλικά. Στις ερωτικές σχέσεις ετερόφυλοι και ομοφυλόφιλοι δε διαφέρουμε σε τίποτα. Σε όλες τις σχέσεις κάπου θα υποχωρείς, κάπου θα συμφωνείς, κάτι δε θα σου αρέσει, κάποιος θα γκρινιάζει λίγο παραπάνω κλπ. Π.χ. εγώ στο σπίτι δεν κάνω δουλειές, τα περιμένω όλα από την κοπέλα μου! Αυτά είναι όλα θέματα χαρακτήρα και όχι φύλου».

-Ερώτηση: «Υιοθεσία ενός παιδιού από ομοφυλόφιλους γονείς: Μήπως είναι κάτι μη φυσιολογικό»;

Φωτεινή: «Μια οικογένεια θεωρείται σωστή όχι από την ταυτότητα των φύλων των γονιών αλλά από τη σωστή στάση απέναντι στα παιδιά, αν τα φροντίζει, αν τα αγαπάει κλπ. Αν υπάρχει αγάπη και ποιότητα ζωής, η οικογένεια δεν καθορίζεται από το φύλο των γονιών. Και κανονικά θα πρέπει να μιλάμε για «τεκνοθεσία», λέγοντας «Υιοθεσία» αναφερόμαστε μόνο στους «υιούς», παλαιογλωσσική αναφορά που σήμερα μοιάζει μάλλον ρατσιστική. Θεωρώ πως η τεκνοθεσία από ομοφυλόφιλους είναι ένα ταμπού που θα πρέπει να σπάσει. Δεν ισχύει ότι το παιδί που μεγαλώνει με ομοφυλόφιλους γονείς θα βγει και αυτό ομοφυλόφιλο. Δεν είναι έτσι, γιατί και εμείς από straight γονείς βγήκαμε. Η λεκτική κακοποίηση που θα ζήσει ένα παιδί που μεγαλώνει με ομοφυλόφιλους γονείς είναι βέβαια ένα θέμα. Θέλει καλή ψυχολογική υποστήριξη του παιδιού από νωρίς και καθημερινό διάλογο. Σίγουρα θα το ενοχλούν ήδη από το Δημοτικό αλλά τουλάχιστον θα θωρακίζεται. Παράλληλα το εκπαιδευτικό σύστημα θα πρέπει να σταθεί στο ύψος των νέων περιστάσεων και θα πρέπει να υπάρχει και σωστή και πλήρης νομική κάλυψη, αλλιώς πάντα θα θεωρείσαι παράνομα διαφορετικός».

-Ερώτηση: «Απέναντι στο Pride της Θεσσαλονίκης οργανώθηκε Ιερά Αγρυπνία από τον Μητροπολίτη της πόλης. Ποια είναι η σχέση της LGBT κοινότητας με την Εκκλησία»;

Φωτεινή: «Η κοινότητά μας είναι μια μικρογραφία της κοινωνίας. Ανάμεσα μας υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν στο Θεό ή πιστεύουν κάτι άλλο ή που δεν πιστεύουν καθόλου. Πολλοί από μας πάνε κρυφά στην Εκκλησία, γνωρίζουν ότι δεν τους δέχεται, αλλά η Εκκλησία δεν είναι Θρησκεία, γι’ αυτό πιστεύουν και προσεύχονται. Νιώθουν όμως ότι αποκλείονται βίαια και αναίτια με τέτοιες κινήσεις. Εξακολουθούν όμως να πιστεύουν στο Δόγμα του Χριστιανισμού και όχι στα λόγια που λέει κάθε παπάς».

Είπαμε και άλλα πολλά. Δε χωράνε σε αυτή τη συνέντευξη. Θα κλείσω κάπου εδώ, ελπίζοντας να ανοίξει μια ουσιαστική, αγνή και δεκτική συζήτηση, χωρίς πολώσεις και επικοινωνιακά τρικ, με στόχο μια διαχρονική, ανιδιοτελή αγκαλιά σε κάθε τι το διαφορετικό.

«Και μια τελευταία ερώτηση», της είπα καθώς την αποχαιρετούσα: «Αν έβλεπα, τι θα μου έλεγες για σένα»;

Φωτεινή: «Να με κοιτάς επειδή είμαι όμορφη, όχι επειδή είμαι λεσβία».