meallamatia.blogspot.gr

meallamatia.blogspot.gr

Πέμπτη 30 Μαρτίου 2017

20o ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΑΘΗΝΩΝ: "ΟΛΟΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΙ, ΟΛΟΙ ΙΣΟΙ"!

Τα παιδιά περιγράφουν στο Βαγγέλη μια ζωγραφιάΟ Βαγγέλης ακούει τις ερωτήσεις των παιδιών


«Πορτοκαλί παράθυρα», «πράσινο γρασίδι», «μπλε καμινάδα και γκρι καπνός», «γαλάζιος ουρανός», … τα χέρια των μαθητριών και μαθητών της Ε’ Τάξης του 20ου Δημοτικού Σχολείου Αθηνών σηκώνοντας συνεχώς και κάθε παιδί με την περιγραφή του, συμπλήρωνε το δικό του κομμάτι στην εικόνα που σχημάτιζε ακούγοντας, ή βλέποντας μέσα από τα μάτια τους, ο νεαρός δικηγόρος Βαγγέλης Αυγουλάς.

Κάπως έτσι τελείωσε η επίσκεψη του Β. Αυγουλά στο σχολείο το πρωί της Τετάρτης 29 Μαρτίου 2017, με τα παιδιά να συναρμολογούν την εικόνα, περιγράφοντας τη ζωγραφιά μιας συμμαθήτριας τους, ώστε να τη δει και ο νέος φίλος τους που έχει γεννηθεί τυφλός!

Σε ένα σχολείο που έχει μάθει να αγκαλιάζει τη διαφορετικότητα καθώς εκεί λειτουργούν δύο τμήματα υποδοχής παιδιών μεταναστών, δύο τμήματα ένταξης για μαθητές με αναπηρία και πρόγραμμα παράλληλης στήριξης, οι ιδιαιτέρως ευαισθητοποιημένοι δάσκαλοι και ο Διευθυντής κ. Παναγιώτης Γούνας, προσκάλεσαν το Βαγγέλη Αυγουλά να εξηγήσει στα παιδιά με τη βιωματική του εμπειρία, πώς μπορεί η ζωή να συνεχίζεται παρά τις δυσκολίες που για κάποιους μπορεί να φαίνονται βουνό.

Ο Βαγγέλης δείχνει στα παιδιά το λευκό μπαστούνι

Περίπου 90 μαθητές της Β’ και Ε’ Δημοτικού συζήτησαν από μια διδακτική ώρα η κάθε τάξη με τον Επικεφαλής της Νεολαίας του Πανελληνίου Συνδέσμου Τυφλών, ρωτώντας ελεύθερα κάθε τι που τους φαινόταν «περίεργο» και «διαφορετικό»!

Στο διάλειμμα και στο πηγαδάκι δασκάλων, συγκινητικές οι αφηγήσεις του Β. Αυγουλά για την παιδική του φίλη Σταυρούλα Γεωργαντά, επί χρόνια εθελόντρια δίπλα του σε δράσεις του στην Κοινωνική Υπηρεσία του Δήμου Ιλίου και σε άλλες κοινωνικές εκδηλώσεις, και τώρα εργαζόμενη ως βοηθητικό προσωπικό σε πρόγραμμα παράλληλης στήριξης στο συγκεκριμένο σχολείο!

Παιδιά κάνουν βιωματικό με μάσκαΟ Διευθυντής και δασκάλα του σχολείου κάνουν βιωματικό με μάσκα και συνοδεύονται από μαθητές


Στο τέλος της επίσκεψης ο κ. Αυγουλάς σημείωσε:

«Και τι μαγικό που ήταν από τα ίδια θρανία, από τις διπλανές θέσεις, στις ίδιες τάξεις και στο ίδιο αμφιθέατρο, να ακούς ερωτήσεις από τα χείλη της Αγγελικής, της Ντέμπορα, της Σάρα, του Αντώνη, του Μουσταφά, του Αλή, της Μαρίας… Παιδιά από άκρη σ’ άκρη της Γης, όλα μαζί σ’ ένα σχολείο, να μη νοιάζονται για χρώματα, για σωματικές ιδιομορφίες και για ρατσιστικά ταμπού, αλλά να προσυπογράφουν με την αγνότητα της ψυχής τους και την αθωότητα της καρδιάς τους την ομορφιά που έχει η ανθρώπινη ποικιλομορφία και την ανάγκη του καθολικού σεβασμού της»!

Ο Βαγγέλης με το διευθυντή στου σχολείου και δασκάλαΟ Βαγγέλης με τις δασκάλες του σχολείου





Τετάρτη 29 Μαρτίου 2017

ΑΣ ΑΠΟΦΑΣΙΣΟΥΜΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ: ΤΟΝ ΘΕΛΟΥΜΕ Η' ΟΧΙ ΤΟΝ ΣΤΟΥΡΝΑΡΑ;

Γιάννης Στουρνάρας

 
Του Βαγγέλη Αυγουλά
Ο οικονομολόγος Γιάννης Στουρνάρας  που  έχει περάσει και από την Οξφόρδη ως  μεταπτυχιακός φοιτητής, υπηρέτησε  ως  ειδικός σύμβουλος στο υπουργείο Εθνικής Οικονομίας από το 1986 ως το 1989  επί Ανδρέα Παπανδρέου (με υπουργό πρώτα τον Κώστα Σημίτη και μετά τον Παναγιώτη Ρουμελιώτη), μετά  ως ειδικός σύμβουλος στην Τράπεζα της Ελλάδος  επί Κωνσταντίνου Μητσοτάκη και Ανδρέα Παπανδρέου από το 1989 ως  το  1994, λίγο μετά  ως  αντιπρόεδρος της Δημόσιας Επιχείρησης Αερίου (ΔΕΠΑ, 1994 - 1997) και ως  πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της Εμπορικής Τράπεζας επί Κώστα Σημίτη (2000 - 2004). ΜΕΤΑ, αρχίζει η ουσιαστική άνοδός του σε θέσεις και αξιώματα με όλα τα κόμματα :
 
Το 2012, στην  υπηρεσιακή κυβέρνηση Πικραμένου , επί Προέδρου Δημοκρατίας Κάρολου Παπούλια, ανέλαβε το υπουργείο Ανάπτυξης, Ανταγωνιστικότητας και Ναυτιλίας. Επελέγη στις 26 Ιουνίου 2012 ως νέος υπουργός Οικονομικών στην κυβέρνηση συνεργασίας ΝΔ - ΠΑΣΟΚ – ΔΗΜΑΡ. Στις  27 Ιουνίου του 2014 ορκίστηκε στη θέση του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος. Και παραμένει εκεί, κοντά τρία χρόνια με Σαμαρά και με Τσίπρα.
 
 Τις προάλλες  η κυβέρνηση τον έβαλε  στο στόχαστρο  μετά τα όσα είπε  στη Βουλή, τόσο για τα εργασιακά όσο και για την καθυστέρηση στο κλείσιμο της αξιολόγησης. Και ο  κυβερνητικός εκπρόσωπος ήταν οξύς λέγοντας : «Όσοι, θεσμικοί παράγοντες επικαλούμενοι την ανεξαρτησία τους ενώ υπήρξαν στελέχη της σημερινής αξιωματικής αντιπολίτευσης επιλέγουν να αναπαραγάγουν το αφήγημα της αξιωματικής  αντιπολίτευσης να αναρωτηθούν:
 
1.Ποιες θα ήταν οι επιπτώσεις στους δημοσιονομικούς στόχους το 2016 αν επιλέγαμε να συμφωνήσουμε στα 3,6 δις μέτρα του ΔΝΤ το Δεκέμβρη του 2015;
2. Ποιές θα είναι οι επιπτώσεις στην αναπτυξιακή προοπτική της ελληνικής οικονομίας αν δεχόμασταν μέτρα λιτότητας 4,5 δις το 2018 & το 2019;
3. Είναι η ελληνική κυβέρνηση ή το Γερμανικό ΥΠΟΙΚ που για λόγους εσωτερικής πολιτικής αρνούνται τη συζήτηση για τη διευθέτηση του ελληνικού χρέους;
4. Είναι η παρούσα κυβέρνηση αυτή που σχεδίασε & υλοποίησε τα προγράμματα 2010-2014 που εκτίναξαν το ελληνικό χρέος από 120% σε 180%;
 
Οι απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα είναι γνωστές στο πανελλήνιο. Ακόμα και αν διαφεύγουν από επιφανείς τεχνοκράτες που δημοσιολογούν. Αυτό που θα περίμενε κανείς δεν είναι να προτρέπουν να κλείσει η συμφωνία άρον άρον αλλά να πουν τη γνώμη τους και για το περιεχόμενό της. Υπάρχει προβληματισμός για τις καθυστερήσεις αλλά δεν ευθύνεται η κυβέρνηση αλλά οι παράλογες απαιτήσεις των Θεσμών. Θα έπρεπε να αποδεχτούμε απαίτηση Ταμείο για επιπλέον 4.5 δισ.; Το ζήτημα δεν είναι ένα άρον άρον κλείσιμο αξιολόγησης αλλά και μια συμφωνία κοινωνικά και  οικονομικά βιώσιμη».
 
Ο ίδιος ο κ. Τζανακόπουλος σχολίασε με σκληρούς όρους και το αίτημα Σημίτη για εκλογές, χωρίς να σχολιάσει- φυσικά- μια συνέντευξη που ΘΑ  έδινε ο πρώην πρωθυπουργός, χωρίς να παραλείψει να  «στάξει δηλητήριο» για τον Κώστα Σημίτη, λέγοντας : «Είναι από τους βασικούς υπεύθυνους που η οικονομία έφτασε εκεί που έφτασε το 2009. Είναι ένας από τους αρχιτέκτονες της καταστροφής της Ελληνικής Οικονομίας» . Αυτό πάντως, παρά τις οξύτητες, ΕΙΝΑΙ  πολιτική.
 
Αλλά δεν καταλαβαίνω :  Είναι σε ανοιχτή σύγκρουση η κυβέρνηση με τον Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος και δεν το κρύβει μάλιστα; Θεωρεί  ανοιχτά πλέον ότι ο κ. Στουρνάρας  υποκινείται από τη  Νέα Δημοκρατία;   Διότι αυτό –αν συμβαίνει- θα ήταν από επικίνδυνο έως παράλογο. Εάν η κυβέρνηση θεωρεί  ότι ο επίσημος Τραπεζίτης της Ελλάδος ο οποίος μιλώντας μάλιστα στη Βουλή « βλέπει» βαριές «σκιές» στην οικονομία και στον Προϋπολογισμό λόγω του τέλματος στις διαπραγματεύσεις και εκτιμά ότι όλοι οι στόχοι είναι, πλέον, στο «κόκκινο» και το κάνει αυτό  στηρίζοντας το «αφήγημα» της Νέας Δημοκρατίας,  δεν θα έπρεπε να πάρει ΑΜΕΣΩΣ αποφάσεις- ακόμα και για μετωπική σύγκρουση και να μην αρκεστεί σε ανταλλαγή σχολίων;
 
Ο Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος είναι Υπερκομματικό στέλεχος του Κράτους. Δικαιούται να έχει τις απόψεις του, δεν δικαιούται  όμως να στηρίζει «αφηγήματα» της αξιωματικής αντιπολίτευσης μέσα στη Βουλή. Τα ξέρουν τα τηλέφωνα του κ. Στουρνάρα οι άνθρωποι της Κυβέρνησης, τα ξέρει τα τηλέφωνα του πρωθυπουργού ο Διοικητής. Τι ευκολότερο από το να μιλήσουν, να καταθέσουν τις θέσεις και απόψεις τους, να συζητήσουν και να αποφασίσουν το δέον γενέσθαι το οποίο πάντως δεν είναι δυνατόν να είναι η δημόσια φιλονικία.
 
 
Ο Γιάννης Στουρνάρας , άνθρωπος που υπηρέτησε πολλές κυβερνήσεις και πολλούς πρωθυπουργούς  από διάφορες θέσεις, υπήρξε πάντοτε  οξύς, με θέσεις και απόψεις που δεν τον έκαναν πάντα αγαπητό και προσφιλή σε κόμματα ή πρωθυπουργούς. Μπορεί να μην αρέσει πάντα και σε όλους. Μπορεί να μην έχει και πάντα δίκιο. Προσωπικά, ούτε εγώ συμφωνώ μαζί του στα περισσότερα. Κάποτε όμως δεν πρέπει να καταλήξουμε σε κάποιο συμπέρασμα;  Τον θέλουμε ή δεν τον θέλουμε τον Στουρνάρα σε  θέσεις-κλειδί; Διότι αν τον θέλουμε – και το θέλει κι αυτός- θα πρέπει να συμφωνήσουμε όλοι μαζί ότι ούτε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος να τον κατηγορεί ως «όργανο» της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ούτε ο ίδιος ο Διοικητής να δίνει αυτό το δικαίωμα.
 

Τρίτη 28 Μαρτίου 2017

Η ΘΕΛΗΣΗ ΚΑΙ Η ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΣΗ ΟΝΕΙΡΩΝ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΗΛΙΚΙΑ

Η Ευρυκόμη Σάββα από τη Φίλια της Λέσβου δεν ξεχνά την ιστορία της, ούτε αυτή του τόπου της και δεν την εμποδίζει σε τίποτα να πραγματοποιεί με ένα χέρι τα όνειρά της. Στα 38 της επέστρεψε στο σχολείο, στα 51 της ολοκλήρωσε το μεταπτυχιακό της στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου και στη συνέχεια ορκίστηκε. Η διπλωματική της γίνεται ταινία που θα προβληθεί στο ερχόμενο Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Aegean Docs, ενώ εκείνη ετοιμάζει να συστήσει στη Λέσβο ομάδα Προφορικής Ιστορίας για τη διάσωση μαρτυριών, αλλά και της τοπικής ιστορίας.

ΑΝΘΗ ΠΑΖΙΑΝΟΥ.

Η Ευρυκόμη Σάββα από τη Φίλια της Λέσβου δεν ξεχνά την ιστορία της, ούτε αυτή του τόπου της και δεν την εμποδίζει σε τίποτα να πραγματοποιεί με ένα χέρι τα όνειρά της. Στα 38 της επέστρεψε στο σχολείο, στα 51 της ολοκλήρωσε το μεταπτυχιακό της στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου και στη συνέχεια ορκίστηκε. Η διπλωματική της γίνεται ταινία που θα προβληθεί στο ερχόμενο Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Aegean Docs, ενώ εκείνη ετοιμάζει να συστήσειστη Λέσβο ομάδα Προφορικής Ιστορίας για τη διάσωση μαρτυριών, αλλά και της τοπικής ιστορίας.

Ας δούμε, όμως, τη δική της ιστορία, από την αρχή. Πίσω στα 1990, ελλείψει μέτρων προφύλαξης, η κρεατομηχανή ρούφηξε το δεξί της χέρι εν ώρα εργασίας. Ήταν τότε 25 ετών με δύο παιδιά. «Άλλαξε ολόκληρη η ζωή μου», εξομολογείται. «Έψαχνα για δουλειά, έπρεπε να επιβιώσω», προσθέτει στην  «Κ». Θυμάται ακόμα την ώρα που βρισκόταν στο νοσοκομείο και ορκίστηκε στον εαυτό της να μην το βάλει κάτω και να κυνηγήσει τα όνειρά της. Και το έκανε, με 80% αναπηρία.

Σε λίγες ημέρες διάβασε και έμαθε τον εαυτό της πώς να χρησιμοποιεί για τα πάντα το αριστερό, ώστε να είναι ανεξάρτητη, να γράφει σε υπολογιστή, να οδηγεί αυτοκίνητο και μηχανή! Άνοιξε μια πετυχημένη εταιρεία ταχυμεταφορών που λειτουργεί έως σήμερα από τα δύο της παιδιά, που τη στηρίζουν, αφού η  αναπηρική σύνταξη των 400 ευρώ δεν αρκεί: «Αν δεν είχα τα παιδιά μου να με  βοηθούν, δεν θα μπορούσα να τα βγάλω πέρα με τη σύνταξη πείνας, ούτε θα μπορούσα να παραμένω δημιουργική».

Το 2003 γράφτηκε στο Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας και επέστρεψε στα θρανία, που είχε εγκαταλείψει από το δημοτικό. Αποφοίτησε από το Εσπερινό Λύκειο με βαθμό 19,6 και πέρασε στα 44 της χρόνια στο Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας στη Φλώρινα, όπου μετακόμισε για να παρακολουθεί και να ολοκληρώσει γρήγορα τις προπτυχιακές σπουδές.

Αγάπη για την Ιστορία.

Η μεγάλη της αγάπη, όμως, είναι η Ιστορία. Έτσι, έδωσε εξετάσεις και μπήκε στο Μεταπτυχιακό Τμήμα Ιστορικής και Κοινωνικής Ανθρωπολογίας στη Μυτιλήνη και στη διπλωματική της «Μνήμες από τον εμφύλιο της Λέσβου» κατέγραψε μαρτυρίες από κατοίκους της Αγιάσου, της Αγίας Παρασκευής, της Μυτιλήνης και της Θερμής και με την επιβλέπουσα καθηγήτριά της Ποθητή Χατζαρούλα ετοιμάζονται να αναδείξουν και άλλες ιστορικές πτυχές του νησιού.

Για την Ευρυκόμη Σάββα, ένα πράγμα είναι σίγουρο, ότι «ο άνθρωπος έχει απεριόριστες δυνατότητες».

Πηγή: Εφημερίδα «Η Καθημερινή» 


Δευτέρα 27 Μαρτίου 2017

ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΤΗΣ ΓΙΑ ΣΠΟΥΔΕΣ ΝΙΚΗΣΕ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΟΡΑΣΗΣ ΠΟΥ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΕΙ

Της Κατερίνας Μυλωνά.

Δεν θα χαρακτήριζε τον εαυτό της υπερηρωίδα, απλώς έθεσε συγκεκριμένους στόχους, είχε όνειρα και τα κυνήγησε.

Η Ηρακλειώτισσα, Παρασκευή Κουτσαΐδη, σπουδάζει στο δεύτερο έτος Γαλλική Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Είναι όπως όλοι οι άλλοι συμφοιτητές της, ένα κορίτσι που θέλει να απολαύσει τη ζωή και τις ευκαιρίες για διασκέδαση που προσφέρει η πρωτεύουσα.

Η διαφορά της είναι ότι αντιμετωπίζει σημαντικό πρόβλημα όρασης, γεννήθηκε με συγγενές γλαύκωμα και ανιριδία, αλλά αυτό δεν την εμπόδισε να διεκδικήσει μία θέση στη σχολή της επιλογής της.

Η Παρασκευή μιλάει για τη ζωή της στην «Π» και θέλει απλώς να περάσει το μήνυμα πως όποιος έχει πίστη στον εαυτό του, μπορεί να πετύχει τους  στόχους του.

Ερώτηση: Γιατί επέλεξες να σπουδάσεις Γαλλική Φιλολογία;

Απάντηση: «Είχα από μικρή ένα μεγάλο ενδιαφέρον και μία μεγάλη αγάπη για τις ξένες γλώσσες και αποφάσισα να καταλήξω στη Γαλλική γιατί είναι η αγαπημένη μου. Σε αυτό συνέβαλλαν και οι καθηγήτριες των Γαλλικών που είχα όλα τα χρόνια στο σχολείο και εκτός.

Γενικότερα, το ενδιαφέρον μου για τον γαλλικό πολιτισμό είναι πολύ μεγάλο».

Ερώτηση: Πώς φαντάζεσαι τον εαυτό σου επαγγελματικά τα επόμενα δέκα χρόνια;

Απάντηση: «Θα ήθελα σίγουρα να ασχοληθώ με τη μετάφραση και τη διερμηνεία. Είναι ο πρώτος μου στόχος και ο κλάδος που με ενδιαφέρει περισσότερο για να μπορέσω να συνδυάσω και άλλες γλώσσες πέρα από τη γαλλική.

Θα σκεφτόμουν, επίσης, να διδάξω, αν και δεν είναι ο πρώτος στόχος μου αλλά δεν θα το απέκλεια σε καμία περίπτωση».

Ερώτηση: Πόσο δύσκολο ήταν να καταφέρεις να περάσεις στις πανελλαδικές εξετάσεις;

Απάντηση: «Κατ’ αρχάς να διευκρινίσω ότι για τα άτομα με αναπηρία η εισαγωγή στα Πανεπιστήμια γίνεται με ενδοσχολικές εξετάσεις και όχι πανελλαδικές. Ο μόνος τρόπος που μπορεί να δώσει κανείς πανελλαδικές είναι προφορικά. Για τους μαθητές που δεν έχουν συνηθίσει αυτό τον τρόπο εξέτασης, όπως εγώ, ο μόνος τρόπος εξέτασης είναι ενδοσχολικά. Βάσει του μέσου όρου που θα συγκεντρώσουν μπαίνουν σε μια διαφορετική λίστα, του 5%, και βάσει της λίστας και των επιλογών στο μηχανογραφικό που καταθέτουν, καταφέρνουν και εισάγονται σε κάποιο τμήμα της επιλογής τους.

Επειδή η δική μου σχολή δεν είναι ιδιαίτερα διάσημη δεν ήταν ιδιαίτερα δύσκολη πρακτικά η εισαγωγή, αλλά παρόλα αυτά, η προετοιμασία μου μέχρι την εισαγωγή στο Πανεπιστήμιο ήταν η ίδια με των υπολοίπων συμμαθητών μου, με τα μαθήματα, την κουραστική προσπάθεια που κάθε παιδί περνάει στην Γ’ Λυκείου. Προετοιμάστηκα με τον ανάλογο τρόπο σαν να έδινα πανελλαδικές, ο κόπος και το διάβασμα ήταν ίδια, όχι και τόσο ευχάριστα».

Ερώτηση: Μαθαίνω ότι είσαι άριστη φοιτήτρια. Πώς τα καταφέρνεις;

Απάντηση: «Είναι κάτι που μου αρέσει πάρα πολύ και πιστεύω ότι αυτός είναι ο βασικός λόγος. Είναι ένα αντικείμενο που χαίρομαι πολύ που το έχω επιλέξει. Υπάρχει πάρα πολύ καλή συνεργασία με τους καθηγητές μου από τη  σχολή, οι οποίοι αν και δεν είχαν παρόμοια εμπειρία παλιότερα με φοιτητή με πρόβλημα όρασης ήταν όλοι πολύ πρόθυμοι να βοηθήσουν -και είναι ακόμα -και έχουμε μία πολύ καλή επικοινωνία ως προς αυτό.

Υπάρχει και η μονάδα προσβασιμότητας για φοιτητές με αναπηρία του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου που στηρίζει με όλους τους διαθέσιμους τρόπους τους φοιτητές με αναπηρία, είτε σε υλικοτεχνικό επίπεδο είτε σε  επίπεδο εθελοντικής υποστήριξης. Είναι ένας αρκετά δημοφιλής τύπος βοήθειας η εθελοντική υποστήριξη, όπου άλλοι φοιτητές αρτιμελείς προσφέρουν κάποιου είδους βοήθεια σε φοιτητή με αναπηρία που την έχει ανάγκη.

Αυτά είναι κυρίως τα συστατικά που οδηγούν στην επιτυχία έναν φοιτητή, όχι μόνο με αναπηρία, αλλά γενικότερα, αν έχει το κατάλληλο υπόβαθρο και του αρέσει αυτό που σπουδάζει, νομίζω ότι είναι εφικτή η επιτυχία».

Ερώτηση: Αντιμετωπίζεις δυσκολίες λόγω του προβλήματος όρασής σου; Η Πολιτεία βοηθάει τα άτομα που αντιμετωπίζουν αντίστοιχα προβλήματα ή πρέπει κανείς να στηριχθεί στις δικές του δυνάμεις και μόνο;

Απάντηση: «Κατ’ αρχάς να πούμε ότι πλέον τα άτομα με πρόβλημα όρασης, στην πλειοψηφία τους τουλάχιστον, είναι αρκετά ενταγμένα και σε αυτό βοηθάει σίγουρα περισσότερο η Πολιτεία από ο, τι παλιότερα, χωρίς να είναι τα πράγματα 100% επαρκή. Βοηθάει και η κοινωνία η ίδια, η οποία δέχεται τα άτομα με αναπηρία, τα βλέπει να κυκλοφορούν στον δρόμο, τα συναναστρέφεται σε διάφορα επίπεδα. Σίγουρα δυσκολίες υπάρχουν πολλές και είναι στο χέρι του κάθε ανθρώπου ανάλογα με τους στόχους που έχει, να διεκδικήσει και την ανάλογη υποστήριξη.

Πιστεύω πως παλεύοντας ο καθένας για τους στόχους που θέτει μπορεί να καταφέρει να φτάσει σε ένα ικανοποιητικό επίπεδο.

Όσον αφορά εμένα προσωπικά και τις σπουδές μου, όταν υπάρχουν δυσκολίες είναι κυρίως πρακτικές, όπως τα συγγράμματα που δεν είναι πάντα εύκολο να βρεθούν και εγκαίρως και σε προσβάσιμη μορφή. Αυτό είναι ένα πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι περισσότεροι φοιτητές με πρόβλημα όρασης που γνωρίζω, το θέμα των συγγραμμάτων που χρειάζονται για τη μελέτη εν όψει της εξεταστικής, μπορεί να μην έχουν βρεθεί ή μετατραπεί εγκαίρως είτε σε  μορφή Braille είτε σε ηλεκτρονική μορφή.

Πέρα από αυτό, σε ό,τι έχει να κάνει με την ένταξη στο κοινωνικό σύνολο ή στο σύνολο του Πανεπιστημίου, τα πράγματα πηγαίνουν όλο και καλύτερα. Το κάθε άτομο με πρόβλημα όρασης, από την πλευρά του, και η ακαδημαϊκή πλευρά και γενικότερα η κοινωνία είναι πιο δεκτική, υπάρχει μια καλή αλληλεπίδραση. Σε γενικές γραμμές, πάντα δυστυχώς, ακόμα υπάρχουν εξαιρέσεις και πολλά πράγματα να γίνουν αλλά είμαι αισιόδοξη ότι στο μέλλον τα πράγματα θα γίνουν όλο και καλύτερα. Ειδικά αν ο καθένας προετοιμάζεται με τον κατάλληλο τρόπο και προσπαθεί με τις κατάλληλες κινήσεις να φτάσει το στόχο του».

Ερώτηση: Τι θα έλεγες σε ένα παιδί που αντιμετωπίζει ανάλογο πρόβλημα αλλά έχει επιλέξει να ζει μοναχικά και να μην ακολουθεί τα όνειρά του;

Απάντηση.: «Πιστεύω ότι πλέον τέτοιες περιπτώσεις ολοένα και μειώνονται,  κάτι που είναι πολύ καλό. Ακόμα και αν υπάρχουν, πιστεύω ότι ο κάθε άνθρωπος είτε έχει κάποια αναπηρία είτε κάτι τον περιορίζει, αισθάνεται για κάποιο λόγο αποκλεισμένος ή διαφορετικός, θα πρέπει απλώς να σκέφτεται ότι οι στόχοι που μπορεί να βάλει, μπορούν να επιτευχθούν. Πρέπει να έχει πίστη στον εαυτό του και τις δυνάμεις του. Σημαντικό είναι, βέβαια, να υπάρχουν και άνθρωποι που πιστεύουν σε αυτόν στο οικογενειακό ή φιλικό περιβάλλον, εγώ είμαι πολύ τυχερή σε αυτό, από άποψη οικογένειας, φίλων και εκπαιδευτικών. Είχα και έχω τη μέγιστη υποστήριξη, κάτι για το οποίο είμαι πραγματικά ευγνώμων. Πιστεύω, γενικότερα, ότι ο καθένας με τον δικό του ρυθμό και τρόπο μπορεί να πετύχει τους στόχους που θέλει συνεχίζοντας να προσπαθεί και μη χάνοντας την πίστη στον εαυτό του και την ελπίδα ότι θα τα καταφέρει».

Ερώτηση: Πώς βιώνεις τη φοιτητική ζωή; Απολαμβάνεις την αθηναϊκή νύχτα;

Απάντηση: «Ναι, θα έλεγα στο έπακρο, όπως οι περισσότεροι φοιτητές. Γενικά, επιδιώκω να ζω τη φοιτητική ζωή, η πρωτεύουσα έχει πολλές ευκαιρίες. Προσπαθώ να κρατάω σε μια ισορροπία, τη σχολή και τη διασκέδαση, πιστεύω ότι είναι ο πιο αποτελεσματικός τρόπος να περνάει καλά ένας φοιτητής. Επιδιώκω τη διασκέδαση.

Εκτός από τις φοιτητικές εξόδους, αγαπημένη μου δραστηριότητα είναι να μαζευόμαστε με τις φίλες και τους φίλους μου και να παίζουμε μουσική. Ασχολούμαι, επίσης, και με το goalball, ένα παραολυμπιακό άθλημα για άτομα με πρόβλημα όρασης».

Ερώτηση: Ποιο είναι το μήνυμα που θέλεις να περάσεις;

Απάντηση: «Υπάρχει η τάση τα άτομα με αναπηρία να προβάλλονται ως άτομα που καταφέρνουν τα πάντα, θεωρούνται υπερήρωες, όχι απαραίτητα από λύπηση ή κακοπροαίρετα. Ίσως είναι ένας τρόπος επιβράβευσης, φαντάζομαι. Για μένα η συγκεκριμένη συνέντευξη είναι αφορμή όχι να προβάλω τον εαυτό μου, σε καμία περίπτωση, αλλά να μοιραστώ ίσως τον τρόπο ζωής μου στην προσπάθειά μου να περάσω το μήνυμα ότι ανεξαρτήτως δυσκολιών είναι στο χέρι του κάθε ανθρώπου να ζει μια φυσιολογική ζωή. Αν ενδεχομένως υπάρχουν άνθρωποι που διαβάζοντας αυτή τη συνέντευξη βρουν κάτι χρήσιμο, είτε είναι φοιτητές, εκπαιδευτικοί ή έχουν ανάλογες περιπτώσεις στο περιβάλλον τους, να μπορούν να βρουν κάποιες απαντήσεις σε ερωτήματα που ίσως έχουν.

Ό,τι μοιράζομαι το κάνω για να υπάρξει κάποιο αντίκρισμα σε αυτόν που θα το διαβάσει και όχι να φανεί η δική μου «υπερπροσπάθεια», όχι ότι την υποτιμώ αλλά δεν είναι κάτι που μπορεί να θεωρηθεί μοναδικό. Υπάρχουν ανάλογα παραδείγματα, τα οποία συνάντησα ερχόμενη στην Αθήνα και γνωρίζοντας πολύ κόσμο. Το σίγουρο είναι ότι υπάρχουν άνθρωποι και με αναπηρία και χωρίς που κουβαλάνε κάτι δικό τους μέσα τους και ο καθένας νομίζω αξίζει να επιβραβεύεται για αυτά που κάνει, γενικότερα, και όχι απαραίτητα λόγω μιας αναπηρίας ή μιας ιδιαιτερότητας».

Πηγή: Εφημερίδα «Πατρίς τής Κρήτης» 


ΧΩΡΙΣ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΣΜΟΥΣ ΑΛΛΑ ΜΕ ΑΙΣΘΗΜΑ ΕΥΘΥΝΗΣ


Του Βαγγέλη Αυγουλά

Με συγκίνησε βαθύτατα ένα γράμμα που έστειλε στους βουλευτές του Ελληνικού Κοινοβουλίου μια συνταξιούχος νοσηλεύτρια από την Κρήτη. Εκ πρώτης όψεως, πρόκειται για μιαν ακόμη έκφραση οδύνης μιας εργαζόμενης που βλέπει και αισθάνεται να αδικείται καθώς, ύστερα από 31 χρόνια δουλειάς, αντί για μια αξιοπρεπή σύνταξη, βλέπει τους κόπους της να… επιστρέφονται στα δημόσια ταμεία.

Και το θέμα από μόνο του είναι αυτό που λέμε στη δημοσιογραφία  εντυπώσεων «αβανταδόρικο» αφού αφορά ένα ηλικιωμένο άτομο που – όπως χιλιάδες άλλα, της ίδιας κατάστασης πάνω – κάτω-  απευθύνεται στο συναίσθημα και αναζητεί μια δικαίωση η οποία ωστόσο δεν μπορεί να έρθει μόνο επειδή το θέμα είναι συναισθηματικά «αβανταδόρικο». Και γι αυτό, το πιο πιθανό είναι –δυστυχώς-, η γυναίκα αυτή να μη βρει ποτέ τη δικαίωση που ζητάει και πιθανότατα δικαιούται  γιατί dura lex, sed lex. Δηλαδή «σκληρός ο νόμος αλλά νόμος».

Και φυσικά μεγάλη συζήτηση μπορεί να ανοίξει είτε σε τηλεοπτικά παράθυρα, είτε σε «παραστάσεις διαμαρτυρίας» έξω από υπουργεία κλπ..  Αλλά η περίπτωση αυτής της συνταξιούχου νοσηλεύτριας  είναι ανάλογη με χιλιάδες άλλους εργαζόμενους διαφόρων κλάδων. Ύστερα από μια κινητοποίηση, οι διαμαρτυρόμενοι θα αισθάνονται ικανοποιημένοι και δικαιωμένοι, τουλάχιστον ηθικά, θα πάρουν ίσως και κάποιες υποσχέσεις αλλά κατά πάσα πιθανότητα, το θέμα τους δεν θα λυθεί.  Ή – τουλάχιστον- δεν θα λυθεί μόνο μέσω της συναισθηματικής φόρτισης και του αφοριστικού διαλόγου σε τηλεοπτικά παράθυρα και με δημοσιεύματα. Τα ξέρω, από πρώτο χέρι, μέσα από τους αγώνες μας στο αναπηρικό κίνημα.

Γι αυτό αποφεύγω  να καταλήγω σε μεμονωμένα συμπεράσματα μέσω συναισθήματος.  Φοβάμαι ότι δεν θα έχω αποτέλεσμα. Κι αυτό, δεν  μπορώ να το αντέξω.  Ωστόσο, η ιστορία της νοσηλεύτριας  από την πατρίδα μου, την Κρήτη, που εργαζόταν για 31 χρόνια ως νοσηλεύτρια σε νοσοκομεία στην Αθήνα και στο Ρέθυμνο και τώρα, μετά από τόσα χρόνια κόπων για μια αξιοπρεπή σύνταξη, βλέπει τους κόπους της να… επιστρέφονται στα δημόσια ταμεία, είναι ίδια κι απαράλλαχτη με χιλιάδες άλλες παρόμοιες ιστορίες  και φυσικά δεν θα έχει ευτυχή κατάληξη ΜΟΝΟΝ αυτή αν δεν έχουν ευτυχή κατάληξη και όλες οι άλλες. Κι αυτό, όσοι ασχολούμασταν και ασχολούμαστε με Κοινωνική Πολιτική και όχι με «πολιτική», είμαστε υποχρεωμένοι να το εξηγούμε στους «ενδιαφερόμενους» ανεξάρτητα της δυσαρέσκειας ή απογοήτευσης  που τους προκαλούμε. Τους οφείλουμε ενδιαφέρον και κάθε λογής βοήθεια αλλά οι περιπτώσεις αυτές ΔΕΝ λύνονται μεμονωμένα.

Λέει  στο γράμμα της η συνταξιούχος νοσηλεύτρια  Θεοδοσία Σαββάκη : “Δούλεψα με άσχημες συνθήκες. Τώρα είμαι μισός άνθρωπος και γενικά όλοι οι συνταξιούχοι και περιμέναμε από το κράτος ιδιαίτερη μέριμνα και αντί αυτού μας ξεζουμίσατε. Μας κόβετε, μας κόβετε και όπου να’ναι δε θα αφήσετε σάλιο στο στόμα. Ντροπή, ντροπή! Αν μπορούσατε θα αφαιρούσατε και το οξυγόνο που αναπνέουμε. Προσπαθήστε λίγο ακόμα και ίσως το κατορθώσετε και αυτό» Και το γράμμα καταλήγει:

“Δε θέλω ελεημοσύνη, δε ζητώ τον μισθό σας ή την περιουσία σας. Θέλω αυτά που απέκτησα με τίμιο ιδρώτα να μη μου διαταράσσετε κι έτσι θα είμαι η πιο ευτυχισμένη. Αυτή είναι για μένα ευτυχία. Δεν μπορώ να κοιμηθώ από την απογοήτευση”.

Φυσικά και το παράπονο της κυρίας  Σαββάκη είναι δικαιολογημένο. Φυσικά και οι «300» πρέπει να διαβάσουν το γράμμα της. Το αν θέλουν ή μπορούν να κάνουν κάτι γι αυτό, είναι – δυστυχώς – μια ΑΛΛΗ υπόθεση.  Δεν το έχω μελετήσει ενδελεχώς το συνταξιοδοτικό και κάθε μέρα που περνά, προσπαθώ να μάθω κάτι περισσότερο μήπως μπορέσω να συμβάλω στην επανόρθωση αδικιών. Αντιλαμβάνομαι τον πόνο της όταν γράφει :«μάθατε το κόλπο και όπου να’ναι όχι μόνο δε θα μας αφήσετε φράγκο στην τσέπη αλλά, αν μπορείτε, θα μας πάρετε και την ψυχή. Τώρα …τσεκουρώσατε για τα καλά το μετοχικό ταμείο πολιτικών υπαλλήλων. Μου αφήσατε, νομίζω, 68 ευρώ. Να τα κάμω τι; Τα ταμεία μας είναι με αίμα πληρωμένα. Άραγε δε φοβάστε τον Θεό (αν πιστεύετε);»

Δεν μπορώ να μείνω αδιάφορος,  έστω κι αν δεν ανήκω στους «300»  στους οποίους  έστειλε την επιστολή η κυρία Σαββάκη. Όμως  οι «300» δεν αποτελούν ένα ομοειδές, άψογα συνεργαζόμενο Σώμα με κοινούς σκοπούς και ιδεολογίες. Αλλά και οι 300, εκλέγονται από μένα και από σένα, από όλους μας, όταν έρθει η ώρα! Και τα τηλεοπτικά παράθυρα ή τα άλλα ΜΜΕ, θέτουν τα προβλήματα, αλλά δεν επιδιώκουν, ούτε μπορούν  να τα λύσουν. Υπόσχομαι όμως, απ’ όποιο «μετερίζι» και αν βρίσκομαι, να παρακολουθήσω στενά το συγκεκριμένο πρόβλημα και να κάνω ό,τι μπορέσω. Ίσως αυτό  που θα μπορέσω να μην είναι αρκετό. Αλλά θα το προσπαθήσω.