meallamatia.blogspot.gr

meallamatia.blogspot.gr

Κυριακή 8 Ιανουαρίου 2012

ΠΡΙΜΟΔΟΤΟΥΝΤΑΙ ΜΕ ΠΟΣΟΣΤΑ ΑΝΑΠΗΡΙΑΣ ΟΙ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΕΣ ΔΙΑΣΤΡΟΦΕΣ

Ναί , υπουργική απόφαση που δημοσιεύτικε στο Φύλο Εφημερίδας της Κυβερνήσεως και εφαρμόζεται εδώ και περίπου ένα μήνα , έρχεται υπό τις ευλογίες του Υπουγείου Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης να πριμοδοτήσει με ποσοστά αναπηρίας παιδόφιλους , σαδομαζοχιστές , φετιχιστές, επιδειξίες αλλά και τζογαδόρους , κλεπτομανείς και πυρομανείς.

Οι διαβητικοί απειλούντάι κάθε τόσο με πετσόκομμα του ποδιού τους αφού τα ασφαλιστικά τους ταμεία κάνουν γενναίες προσπάθειες να περικόψουν τις δαπάνες για τα φάρμακά τους και για τα τεχνιτά μέλη , πολυτέλειες βλέπετε στη σημεριή Ελλάδα της κρίσης .
Νεφροπαθείς , μεταμοσχευμένοι του ήπατος και άλλες κατηγορίες συμπολιτών μας θεωρείται πως δεν ταλαιπωρούνται πολύ απ'ότι τους συμβαίνει και χρίζοταο ορειβάτες στο καθημερινό τους Γολγοθά με φιλοδώρημα ποσοστά αναπηρίας για τη κατάστασή τους περίπου 10 % .
Πολύ πιο πάνω όμως έρχεται η νέα υπουργική απόφαση να κατατάξει τους αδύναμους πολίτες που καταστρέφουν παιδικές ψυχές , που κατακαίνε περιουσίες ή τους εναπομείναντες πνεύμονες πρασίνου , που κατακλέβουν το κόσμο ή επιδεικνύουν δημοσίως τις διαστροφικές τους διαθέσεις απροκάλυπτα .
Και με βάση νέες επιτροπές πιστοποίησης αναπηρίας , το Νέο Κανονισμό Εκτίμησης Αναπηρίας και κάποιους μαθηματικούς τύπους , κάποιος που θα καταφέρει στη ζωή του να είναι παιδόφιλος και επιδειξίας και φετιχιστής και να παίζει και κανα χαρτάκι συστηματικά , μπορεί να πάρει προνοιακό επίδομα αναπηρίας , να έχει έκπτωση μέσω των κοινωνικών τιμολογίων της ΔΕΗ και μειωμένο εισητήριο στα μέσα μαζικής μεταφοράς για να περιφέρει ευκολότερα τα κάλλη του ανάμεσά μας.

Περισσότερες πληροφορίες και αναλυτικότερα τις δημοσιευμένες στο ΦΕΚ αποφάσεις , μπορείτε να δείτε στο καλοδουλεμένο άρθρο υγειώς σκεπτόμενων διαδικτυακών φίλων στο  p://tro-ma-ktiko.blogspot.com/2012/01/35_9061.html

"Το αναπηρικό κίνημα δεν πρόκειται να δεχτεί αυτό το νέο κανονισμο έκτρωμα" δήλωσε μεταξύ άλλων ο Πρόεδρος της Εθνικής Συνομοσπονδίας ΑμεΑ κ .Βαρδακαστάνης και θεωρώντας τη δήλωση αυτή αρχή μιας σειράς άμεσων σκληρών και  συστηματικά οργανωμένων αντιδράσεων λογικής , τιμής και αξιοπρέπειας , θεωρώ πως εκφράζει κάθε ανάπηρο πολίτη , τις οικογένειες τους φίλους , τους συναδέλφους μας , τους συναγωνιστές και συμπαραστάτες μας σε κάθε κοινωνικό και ευρύτερα συλλογικό μετερίζι .

Την ίδια ώρα που οι ευκόλως επώνυμα κατονομαζόμενοι ακονίζουν το ανάλγητο πολιτικό μαχαίρι ώστε με άβουλους και ανίκανους χειρισμούς να περικόψουν προνοιακά επιδόματα και κοινωνικές παροχές στέλνοντας το κοινωνικό κράτος να κάνει παρέα με τους εδώ και αιώνες αφανισμένους δεινοσαύρους, ενώ έχουν γεμίσει τα σπίτια μας με απολυμένους, ανέργους ή δανειστές ενός δημοσίου που παραδοσιακά κακοπληρώνει για να συνεισφέρουμε ακόμη περισσότερο από το αναπηρικό μας επίδομα και τα λοιπά εισοδήματα μας –εάν υπάρχουν- στον οικογενειακό προϋπολογισμό, αφού σήκωσαν τη σκόνη αλλά δεν τολμούν να καθαρίσουν το τοπίο από τους αναπήρους μαϊμού, έρχονται τώρα να βάλουν στο κάδρο μια σειρά υποψηφίους αναπήρους που η κοινωνία, η κοινή γνώμη και η Δικαιοσύνη τους θέλουν με την πλάτη στον τοίχο.
           
Προσβάλλοντας την αξιοπρέπεια μας και τσουβαλιάζοντας την πορεία, τις προσπάθειες, τον ιδρώτα, τους αγώνες και τις ζωές μας, πετούν στα σκουπίδια το μόχθο και την αγωνία των οικογενειών μας και όλων όσων μας στηρίζουν και θέλουν να μας αναγκάσουν να μαζοποιηθούμε με κάθε τι περιθωριοποιημένο, διώχνοντας όλους εσάς από το πλευρό μας.

Θα τους κάνουμε τη χάρη;;; Η προσωπική μου κατηγορηματική απάντηση σας διαβεβαιώνω θυμίζει 28η Οκτωβρίου.

Ίσως η κοινωνία μας γίνει...Αγγελική

Εφτά Ιανουαρίου χθες, του Άη-Γιάννη, είχα πάει και εγώ σε μια γιορτή να πω τα «χρόνια πολλά» σ’έναν ξάδελφο μου. Κάποια στιγμή η πόρτα χτύπησε για άλλη μια φορά, τα βλέμματα απ’τους καλεσμένους που κάθονταν στο σαλόνι στράφηκαν προς τα εκεί και εγώ καθότι εκ γενετής τυφλός περίμενα να ξεδιαλύνω τις φωνές των νέων επισκεπτών, να καταλάβω ποιοι είναι, αν τους ξέρω ή όχι, αν σε λίγο θα συστηθώ ή θα χαιρετήσω φίλους. Δεν πρόλαβα να… αποκωδικοποιήσω το πρώτο άκουσμα, γιατί ένα απαλό άγγιγμα στο αριστερό μου μπράτσο με έκανε όπως καθόμουν να στραφώ μηχανικά προς τα εκεί και ταυτόχρονα με απλωμένο το δεξί χέρι –αντανακλαστικές κινήσεις όσων βλέπουμε αγγίζοντας- ζήτησα να «δω» ποιος είναι. Τότε ένα παιδικό χέρι σφήνωσε μες στη χούφτα μου, με το αριστερό χέρι πλέον άγγιζα ένα κοριτσάκι –είχε μακριά μαλλιά- περίπου στο ύψος της πολυθρόνας που καθόμουν, οι φωνές είχαν τώρα γεμίσει το σαλόνι και κατάλαβα, χωρίς αμφιβολία πια, πως ήταν η κόρη δύο φίλων, η Αγγελική, πέντε ετών. Δεν ήξερε λόγω ηλικίας να μου πει «καλή χρονιά», «χρόνια πολλά» και τις λοιπές καθιερωμένες ευχές λόγω εορτών, ήξερε όμως πολύ καλά πώς να με χαιρετήσει, πώς να με κάνει να καταλάβω ποιος ήρθε, πώς να κάνει αμέσως και το δικό μου περίεργο βλέμμα να στραφεί προς την πόρτα!
Είχαν περάσει μόνο λίγα δευτερόλεπτα και εγώ ακόμη ξαφνιασμένος άκουσα να μας ζητούν «ο καθένας να πάρει για ένα λεπτό το ποτό του στο χέρι» για να στρωθεί πάνω από το τραπέζι το καλό τραπεζομάντιλο –είχε έρθει η ώρα του φαγητού-. Αφήνω το χεράκι της Αγγελικής να πάρω το ποτήρι και την πιάνω να έχει ήδη προλάβει, να το κρατά υπομονετικά για ένα λεπτό και μετά να το αφήνει πάλι προσεκτικά μπροστά μου, στο σημείο που το είχα αφήσει για να το βρίσκω όποτε και όταν θέλω, αν θέλω, εύκολα, άνετα και προπάντων μόνος μου.
Και εκείνη τη στιγμή δάκρυσα! Γιατί δεν ξέρω πόσο ακριβώς καταλάβαινε η Αγγελική το τι έκανε, τι ακριβώς ένιωθε και τι ακριβώς της είχαν πει και εξηγήσει οι γονείς της για μένα. Ξέρω όμως πως αυτό που έκανε δεν είναι το ίδιο με τα ακατάλληλα σε κάθε πόλη πεζοδρόμια –όπου αυτά υπάρχουν- για να βγεις ασφαλής απ’το σπίτι σου, με τα όμορφα λόγια των άεργων που παρουσιάζονται ως αυτόκλητοι προστάτες των αναπήρων μη θέλοντας να καταλάβουν πως δεν τους έχουμε ανάγκη, με τις τεράστιες ελλείψεις στις υποδομές σε κάθε τομέα αυτού που στη θεωρία λέμε «κράτος πρόνοιας», που υποχρεώνουν τους αναπήρους στην καλύτερη περίπτωση να παλεύουμε καθημερινά να αποδείξουμε πως δεν είμαστε βάρος στην κοινωνία. Και σίγουρα δεν είναι το ίδιο με τη στάση πολλών που όταν βλέπουν κάποιον τυφλό με παρέα ρωτούν τους γύρω του «Πώς τον λένε;» σαν να ρωτούν για κάποιο κατοικίδιο που βλέπουν να κάνει τον καθημερινό του περίπατο, ή με τα δέκα εκείνα λεπτά που περιπλανιόμουν στο Σύνταγμα αποπροσανατολισμένος απ’τον πολύ κόσμο, τους μικροπωλητές, τα πολλά εμπόδια και τις άλλες αλλαγές για την εορταστική ατμόσφαιρα παραμονές πρωτοχρονιάς, μέχρι να με δει σ’εκείνη την ερημιά κάποιος και να θελήσει να με βοηθήσει.
Μέχρι χθες έλεγα «δεν πρόκειται να αλλάξουμε». Από σήμερα λέω «μπορεί και μπορούμε να αλλάξουμε». Σ’ευχαριστώ Αγγελική!

( Πρώτη δημοσίευση στο Τύπο , 2008 )