meallamatia.blogspot.gr

meallamatia.blogspot.gr

Σάββατο 19 Νοεμβρίου 2011

"Παίζω άρπα Μόνο με τα Μάτια"!‏




Θεωρώ πως όταν η πρωτοτυπία συνδυάζεται με την κοινωνική προσφορά, τότε εκτός από το να μας κάνει εντύπωση, έχουμε και λόγο να τη στηρίξουμε!
Γι'αυτό και σας παραθέτω το μήνυμα που έλαβα από τον αγαπημένο συνεργάτη και φίλο Γεώργιο Κουρουπέτρογλου,, Αναπληρωτή Καθηγητή του Τμήματος Πληροφορικής του Πανεπιστημίου Αθηνών:
"Tο TEDxAthens Challenge, βραβεύει από φέτος μια πρωτότυπη και αξιόλογη δράση στο πλαίσιο του TEDxAthens conference. Στόχος του TEDxAthens Challenge είναι να αναδείξει και να υποστηρίξει μια αξιόλογη πρωτοβουλία".

Το αποτέλεσμα της διπλωματικής εργασίας του Ζαχαρία Βαμβακούση (αποφοίτου του Τμήματος Πληροφορικής του Πανεπιστημίου Αθηνών) είναι ένα μουσικό όργανο - το EyeHarp (ΜατοΑρπα) - για άτομα με σοβαρές κινητικές δυσκολίες (όπως τετραπληγία ή σύνδρομο εγκλεισμού) που μπορεί κανείς να το χειρίζεται μόνο με το βλέμμα ή κινήσεις του κεφαλιού. Η ΜατοΆρπα έχει ήδη επιλεχτεί από επιτροπή ανάμεσα στις 10 πιο αξιόλογες (από συνολικά 158) συμμετοχές.

Για να αναδειχτεί η πρωτοβουλία της ΜατοΆρπας (EyeHarp) μέσα από το συνέδριο TEDxAthens και να κερδίσει την στήριξη για περαιτέρω ανάπτυξη ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΤΗΝ ΨΗΦΟ ΣΟΥ. Η ψήφος των χρηστών από το διαδίκτυο (ως τις 25 Νοεμβρίου 2011) θα καθορίσει σε ποσοστό 50% ποιες 3 συμμετοχές θα παρουσιαστούν στο συνέδριο TEDxAthens στις 3 Δεκεμβρίου 2011. Εκεί το κοινό του συνεδρίου θα ψηφίσει την συμμετοχή που θα κερδίσει το βραβείο.

Για να ψηφίσεις την ΜατοΆρπα (EyeHarp) πάτα εδώ και μετά το κόκκινο κουμπί "Ψήφισέ την".


Εδώ μπορείτε να δείτε ένα βίντεο όπου ο Ζαχαρίας παίζει μουσική κουνώντας μόνο τα μάτια του χρησιμοποιώντας το EyeHarp (ΜατοΑρπα).

Στην ιστοσελίδα του TEDxAthens μπορείτε να δείτε και τις υπόλοιπες 9 ιδέες που ανταγωνίζονται για το βραβείο του διαγωνισμού TEDxAthens challenge.

Παρασκευή 18 Νοεμβρίου 2011

Η αναπηρία της Αρτιμέλειας


[άρθρο του δημοσιογράφου και συγγραφέα Δημήτρη Κωνσταντάρα για το «meallamatia.blogspot.com»]


Δεν είμαι ανάπηρος, μύωπας είμαι αλλά αρτιμελής. Μόνο που έτσι όπως μεγάλωσα κι έτσι όπως έφτασα εδώ που έφτασα μέσα απ΄ όλα όσα είδα, άκουσα, έμαθα, διάβασα, μου έμαθαν, μου έδειξαν, έχω οδηγηθεί στο αξεκαθάριστο συμπέρασμα ότι εγώ είμαι άτομο με ειδικές ανάγκες και ο φίλος μου ο Βαγγέλης ο Αυγουλάς, που δεν βλέπει, άτομο προνομιούχο.

Οι αρτιμελείς είναι ανάπηροι. Γιατί αυτοί έχουν τις ειδικές ανάγκες. Ανάγκες να καταλάβουν όλους αυτούς που δεν είναι αρτιμελείς. Ενώ οι ανάπηροι, έχουν ειδικές ικανότητες. Ειδικές ικανότητες που οι αρτιμελείς δεν έχουν. Και δεν έχουν επειδή πίστευαν ότι δεν τους χρειάζονταν.

Ξέρετε πολλούς αρτιμελείς, βλέποντες και ακούοντες που μπορούν να παρακολουθήσουν ένα δελτίο ειδήσεων στη Νοηματική; Που να μπορούν να τρέξουν χωρίς να χρησιμοποιούν τα χέρια τους; Ή να κολυμπήσουν χωρίς να χρησιμοποιούν τα πόδια τους; Που να μπορούν να περπατήσουν σ΄ ένα Αθηναικό πεζοδρόμιο χωρίς να πέσουν κάτω; Ξέρετε πολλούς βλέποντες να μπορούν να διαβάσουν ένα βιβλίο με κλειστά τα μάτια και μετά, όπως ο Βαγγέλης, να σου μιλήσουν για τις εικόνες που είδαν;

Ξέρετε πολλούς ακούοντες που να μπορούν, με κλειστά τα αυτιά, να παίξουν κιθάρα;

Μεγάλωσα με μια γιαγιά Ρώσα, παντρεμένη επί 40 χρόνια με το δεύτερο άντρα της, τον μόνο παππού που γνώρισα γι αυτό και τον αποκαλούσα παππού, που ήταν τυφλός βιολιτζής στα πανηγύρια και τις ταβέρνες. Δεν ήταν πάντα τυφλός. Τυφλώθηκε στα 30 του, από ατύχημα. Και συνέχισε να παίζει βιολί καταπληκτικά.

Η γιαγιά μου, η Ρώσα, που δεν έμαθε ποτέ καλά ελληνικά αλλά ξέχασε και τα ρώσικα, όταν τον έχασε, έπαθε καταρράκτη και της έκαναν εγχείρηση, το 1955. Τρομερά χρόνια για τη χειρουργική όπως φαντάζεστε. Με χοντρούς φακούς καταρράκτη λοιπόν, είχε όραση το πολύ 30%. Και δεν έβλεπε. Και πάντα θυμόταν τον παππού.

Αχ Ντιμιτράκι μου…μου έλεγε…γκιατί ντεν το κοίταζα το Μιχάλη να μάτω πως τα κάνει όλα αόμματος; Εγκό ντε μπορώ.

Και μετά μου έλεγε: Ντιμιτράκι, κάνε μια τρεκάλα να πας το κουτσό το Τανάση να πάρεις μια κολόνα πάγκο, πήγκενε και στο κουφό το Γκιόργκο να σου ντόσι τέσερα αβγκά αλλά φώναζε…ντεν ακούει…ντόσε τα ντιο τα αβγκά στη γκαβή τη Βαγγελιό να τα ντόσι στη χαζί την κόρη της τη Ρούλα που ντεν τρώει άλλο,…

Με δυο λόγια…ο Ντιμιτράκης, έφευγε από την ημίτυφλη γιαγιά που θρηνούσε για τον τυφλό παππού και πήγαινε στον κουτσό το Θανάση που πούλαγε πάγο και στον κουφό το Γιώργο το μπακάλη να πάρει αυγά, να δώσει τα δυο στην κυρά Βαγγελιώ τη γκαβή που είχε στραβισμό κι αυτή να τα φτιάξει στην κόρη της τη Ρούλα, που είχε νοητική υστέρηση και έτρωγε μόνο αυγά.

Έτσι μεγάλωσα. Έτσι και μέσα στο ελληνικό θέατρο και τον ελληνικό κινηματογράφο όπου ήταν κανόνας να μιμούνται τους κάθε λογής ανάπηρους και να τους αποκαλούν κούτσαβλους, σακάτηδες, στραβομάρες, γκαβούς, κουφάλογα, βλήτα, ζαβούς για να βγάλουν γέλιο.

Κι ο κόσμος , ο υγιής…ο αρτιμελής…γέλαγε.

Από τότε μέχρι σήμερα, έχουν περάσει και πενήντα χρόνια. Μέχρι που τέλειωσα το σχολείο, μέχρι που μπήκα στο Πανεπιστήμιο, εγώ ο υγιής, ο αρτιμελής, ένα τέτοιο περιβάλλον είχα δημιουργήσει κι εγώ. Περιβάλλον Καιάδα. Στο σχολείο…δεν είχαμε ούτε τυφλά, ούτε κουφά παιδιά…ούτε παιδιά με κινητικές αναπηρίες, ούτε στο σχολείο, ούτε στο γυμναστήριο, ούτε στο σινεμά.

Ήξερα μόνο το Νους υγιής, εν σώματι υγιεί. Δεν ήξερα το Νους υγιής εν σώματι υγιή ου μόνον.

Όπως διάβασα σε αρκετά άρθρα και συγγράμματα αλλά και στο διαδίκτυο, σε προσωπικά blogs, αυτή ήταν η πραγματική Αρχαία φράση. Και διασώθηκε «κολοβωμένη» γιατί οι πάπυροι και οι επιγραφές που το μαρτυρούσαν, κάηκαν, καταστράφηκαν ή έπαθαν μεγάλες φθορές στη φωτιά της Αλεξάνδρειας . Θα μου πείτε, κάηκαν μόνο οι τρεις τελευταίες λέξεις;

Δεν το αποκλείω. Όποιος θέλει, το πιστεύει.

Ναι, αλλά γενιές και γενιές και γενιές έτσι μεγάλωσαν. Με το κολοβωμένο ρητό, με τα χοντρά αστεία, με την απουσία του ανάπηρου από τη ζωή, από την κοινωνία, με τον οίκτο για τα ανάπηρα παιδιά, με την κοροιδία, με το χλευασμό…. Δεν ξέρω τι ήταν χειρότερο γι αυτούς, ο χλευασμός ή ο οίκτος.

Σήμερα που τόσο πολύ έχουν προχωρήσει προς το καλό τα πράγματα, που πανηγυρίζουμε τόσο για τους Παραολυμπιονίκες που προσπαθούμε να φτιάξουμε πεζοδρόμια και διαβάσεις και αναβατήρες για τους ανάπηρους…έχει βελτιωθεί η κατάσταση. Όχι αρκετά. Σε πολλές περιπτώσεις, όχι εμφανώς. Αλλά έχει βελτιωθεί.

Εγώ πάντως, που πάντα ένοιωθα ότι κάτι χρωστούσα στους ανάπηρους φίλους μου – και έχω πάρα πολλούς, σήμερα αισθάνομαι ανάπηρος επειδή είμαι αρτιμελής. Γιατί ΔΕΝ έχω την ικανότητα να κάνω αυτά που κάνουν, εξ ανάγκης οι ανάπηροι. Γιατί δεν έχω την ίδια θέληση. Γιατί δεν έχω τις ίδιες δυνάμεις. Και κυρίως γιατί η αρτιμέλειά μου, ως η μεγαλύτερη αναπηρία μου, μου έχει στερήσει το κίνητρο να δοκιμάσω τον εαυτό μου και να δω που φτάνουν τα δικά μου τα όρια.


Τετάρτη 16 Νοεμβρίου 2011

ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΟ ΑΝΤΙΔΟΤΟ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΡΑΤΣΙΣΜΟΥ


     Τα άτομα με αναπηρία αποτελούν σήμερα περίπου το 10% του πληθυσμού στην Ελλάδα, δηλαδή είναι πάνω απο ένα εκατομμύριο πολίτες.
     Στην πράξη το να είσαι άτομο με αναπηρία σημαίνει ότι συνυπάρχεις με τον ρατσισμό και με συμπεριφορές που καλλιεργούν διακρίσεις.
Απο τις πρώτες μας μέρες, στην εκπαίδευση, με τον θεσμό της πρώιμης παρέμβασης -δηλαδή της ψυχολογικής και πρακτικής υποστήριξης του παιδιού με αναπηρία από 0-5 ετών και της οικογένειάς του- να είναι ανύπαρκτος, αλλά και με μόνο έναν στους δέκα μαθητές με αναπηρία μετά να εντάσσεται στην εκπαιδευτική διαδικασία –σήμερα περίπου 180.000 παιδιά δεν πηγαίνουν σχολείο-, τα στοιχεία μιλούν από μόνα τους… Και όλα αυτά διότι ο κρατικός σχεδιασμός και η προνοιακή πολιτική δεν αφορούν όλους, δε διαμορφώνονται βάσει των ξεχωριστών αναγκών κάθε μαθητή, φοιτητή, εργαζόμενου ή απλά Πολίτη, αλλά ευκαιριακά και συνήθως σε βάθος τετραετίας και είναι πανθομολογούμενο πως στοχευμένη κοινωνική δράση δε μπορεί να υπάρξει αν δε διατεθούν χρήματα.
         Το μη προσβάσιμο σχολικό και πανεπιστημιακό περιβάλλον, η ανεπαρκής χρηματοδότηση των ειδικών εκπαιδευτικών μονάδων και η ελλιπής στελέχωση τους με το απαιτούμενο εξειδικευμένο προσωπικό, η ανύπαρκτη νομοθετική πρόνοια για τους φοιτητές με αναπηρία έως και σήμερα και τα ανολοκλήρωτα αποσπασματικά βήματα σε υποδομές και παροχή ειδικού υλικοτεχνικού εξοπλισμού, οδηγούν τον νέο με αναπηρία στην είσοδο της αγοράς εργασίας όπου η ίση μεταχείριση και η ισότιμη συμμετοχή γενικότερα σε κάθε έκφανση της οικονομικής, κοινωνικής και πολιτιστικής ζωής του τόπου, αποτελούν ακόμη και εν έτει 2011 μύθους της πρακτικής και αντικείμενα ατέρμονων θεωρητικών συζητήσεων.
Και όλα αυτά ενώ η τεχνολογία σήμερα συνεχώς εξελίσσεται και ήδη είναι ένα ευεργετικό πολυεργαλείο στη διάθεση των ΑμεΑ…
         «Βλέπω» τον ρατσισμό καθημερινά γύρω μου με πολλά πρόσωπα. Ο όγκος της πρακτικά κατά πολύ ανούσιας επιμορφωτικής ύλης στα 12 χρόνια της υποχρεωτικής α-βάθμιας και β-βάθμιας εκπαίδευσης δεν αφήνει χώρο στο ωρολόγιο καθημερινό πρόγραμμα των μαθητών για μαθήματα που θα προάγουν την Κοινωνική Μόρφωση όπως π.χ. γνωριμία με τον χώρο της αναπηρίας μέσα από το σχολείο με μόνο στόχο την ευαισθητοποίηση και όχι το «Άριστα» στον έλεγχο. Ο ατομικισμός, ο αγώνας για τη βολή και την επιβίωση-επικράτηση στον κοινωνικό νόμο της ζούγκλας, έχουν αφαιμάξει τον ανθρωπισμό, την κοινωνική αλληλεγγύη και τον εθελοντισμό, ποτίζοντας τους με ιδιοτελή κίνητρα, καχυποψία, κοστολόγια και ανταλλάγματα. Κάποιοι ανάπηροι χρησιμοποιούν την αναπηρία τους ως όχημα για το εύκολο μεροκάματο και την ελιτιστική επιβίωση επαιτώντας και όχι απαιτώντας για τα δικαιώματα τους, τσουβαλιάζοντας έτσι το ήθος και τις αξίες των περισσότερων που ανήκουμε στην πλειοψηφία των οπαδών της Αξιοπρέπειας όποιο και αν είναι το τίμημα. Όλα αυτά είναι ρατσισμός και οδηγούν σε ακατάλληλα προς χρήση πεζοδρόμια, σε κατειλημμένες ράμπες και γεμάτους εμπόδια οδηγούς όδευσης τυφλών, σε δυσεύρετους χώρους άθλησης αναπήρων, σε χώρους εστίασης, διασκέδασης και ψυχαγωγίας όπου δεν έχει ληφθεί καμία μέριμνα και έτσι αποκλείονται επισκέπτες με αναπηρία, σε δημόσιες υπηρεσίες όπου η πρόσβαση και η ανθρωποκεντρική εξυπηρέτηση είναι ανύπαρκτες ανακηρύσσοντας έτσι τους αναπήρους σε πολίτες β κατηγορίας…
         Μαγική συνταγή που θα μας φέρει αβίαστα στην ιδανική κοινωνία του ομαδικού πνεύματος, της ισοτιμίας και του σεβασμού στη διαφορετικότητα δεν υπάρχει. Κάθε λύση ενός κοινωνικού προβλήματος απαιτεί και τη δική μας θετική σκέψη και δράση. Κάθε αλλαγή νοοτροπίας συμπεριλαμβάνει υποχρεωτικά και τον δικό μας τρόπο αντίληψης και θεώρησης των πραγμάτων.
Κάνοντας πάντα και μια δεύτερη σκέψη, βάζοντας τον εαυτό μας και στη θέση του άλλου αναλογιζόμενοι και το δικό μας μερίδιο ευθύνης, προσπαθώντας να καταλάβουμε πόση δύναμη μπορεί να κρύβει μια δική μας θετική πρωτοβουλία, μόνο τότε θα πετύχουμε και στην πράξη τη μετάβαση από το ατομικό Εγώ στο κοινωνικό Εμείς και τότε, σίγουρα, το μαγικό ραβδί θα βρίσκεται στα δικά μας τα χέρια, στα χέρια όλων μας…




Τρίτη 15 Νοεμβρίου 2011

ΜΙΑ ΟΚΑ ΟΝΕΙΡΟ ΠΑΡΑΚΑΛΩ !!!!

Η οκά : Παραδοσιακή μονάδα μέτρησης , κυριαρχούσε στα παλιά τα χρόνια και κατηύθυνε τις συναλλαγές .

Το όνειρο : Ένα παραδοσικό κράμα ελπίδων , επιθυμιών , συναισθημάτων , προσδοκιών , ονομολόγητων σκέψεων , μια δόση παραμυθιού , που μεταφέρει λίγο - πολύ τους ανθρώπους , όλους μας , απο το κόσμο που ζούμε στο κόσμο που θα θέλαμε να ζούμε . Και μας απιθώνει εκέι για λίγε στιγμές , σαν το παιδί που το πάνε οι γονείς του στον απόλυτα προστατευμένο παιδότοπο να παίξει , να γευτεί λίγο απ'τον πρόσκαιρο επίγειο Παράδεισο που λαχταρά πρίν τούτος χαθεί στη δύνη του χρόνου.....

Και γιατί σας μιλώ μέσα απο εκείνες τις λίγες γραμμές για  τα όνειρα ; Γιατί ακόμα και σήμερα παρά τη κρίση , την ανέχεια , τη πίεση , τη κακή ψυχολογία , την απαισιοδοξία , τη τάση για πεζοποίηση των πάντων και την κάθε μέτρου φθορά , όλοι κάνουμε τα ονειρά μας καθημερινά με τις οκάδες . Και αυτό μας λυτρώνει . Μας δίνει τη δύναμη για τη συνέχεια . Μέσα απ'τα όνειρα για μας , για τα αγαπμένα μας πρόσωπα , για ένα καλύτερο αύριο, για κάτι κάπου κάποτε, βρίσκουμε τις ανάσες ζωής που χρειαζόμαστε για τη συνέχεια .

Σκεφτείτε τί όνειρο είδατε τελευταία φορά ....Ελάτε , μη βαριέστε !!!! Το άρθρο τελειώνει και μαζί του και μία απ'τις λίγες ευκαιρίες για ένα ταξίδι σε ένα όμορφο δικό σας << Αλλού >> !
Σκεφτείτε λοιπόν το τελευταίο σας όνειρο : Σκέψεις..... Επιθυμίες.....Συναισθήματα .....Σε κάποιον χρωστάτε το όνειρό σας . Και σε κάποιον το αφιερώνετε . Μπορεί στον ίδιο σας τον εαυτό και να το χρωστάτε και να το αφιερώνετε , μα και πάλι για κάποιο λόγο !

Και επειδή η πραγματικότητα είναι αμείλικτη και η καθημερινότητα μας καλέι , σας αποχαιρετώ και θυμηθείτε : Μια ανέξοδη,αιώνια ανίδραση σε ότι συμβαίνει που θα αποβαίνει πάντα υπέρ σας , είναι να κάνετε όνειρα με τις οκάδες ! Γιατί μπορεί η ζωή να μοιάζει με φυλακή , αλλά είναι η μόνη φυλακή που αν το θέλετε , τα κλειδιά της μπορείτε να τα βαστάτε εσείς !!!!

Υπογράφω και εγώ το άρθρο και πάω πίσω στα δικά μου <<πεζά >>, μιάς και το τελευταίο δικό μου όνειρο πέταξε κάπου πάνω απο τη Κρήτη ....Μα μπορεί και να το ξαναδώ .... Αλλιώς θα περιμένω το επόμενο..... Γιατί η ζωή συνεχίζεται ....





<< ΗΣΑΙΑ ΧΟΡΕΥΕ >> ΚΑΙ ΣΤΟ ΔΗΜΑΡΧΕΙΟ !

Μια από τις αρμοδιότητες ενός Αντιδημάρχου, που μπορεί με απόφαση του να του την αναθέσει για να τον επικουρεί ο Δήμαρχος, είναι και η τέλεση των Πολιτικών Γάμων. Ο πολιτικός γάμος επιτρέπεται στην Ελλάδα με νόμο απ'το 1982, αν και παραδοσιακά οι Έλληνες αναδεικνύουμε ως σήμερα δημοφιλέστερο τον θρησκευτικό.

Προσωπικά ως Αντιδήμαρχος στο Ίλιον, από τον Ιανουάριο του 2011 που έχω αναλάβει καθήκοντα, έχω τελέσει 5 πολιτικούς γάμους. Ελάχιστους, αν σκεφτείτε ότι στο Δήμο μας γίνονται τουλάχιστον 5 την εβδομάδα, είτε γιατί έχουμε πολλούς κατοίκους (πάνω από 85.000 που έδειξε η τελευταία απογραφή), είτε γιατί δεν έχουμε παράβολο και η τελετή γίνεται δωρεάν στο Δημαρχείο και έρχονται πολλοί και από τις γύρω πόλεις. Και απ'τους 5 θυμάμαι περισσότερο τους 3, γιατί 2 τέλεσα τον περασμένο Αύγουστο που ήμουν στο Δήμο «προσωπικό ασφαλείας»!
Μου έχουν ζητήσει βέβαια κάποιοι παραπάνω να τους παντρέψω, αλλά με διακριτική απάντηση, -και τους ζητώ δημοσίως από εδώ συγγνώμη-, δεν το προχωρήσαμε μαζί. Κάποιοι παντρεύονταν για την Ελληνική υπηκοότητα, άλλοι για φορολογικούς λόγους, άλλοι για πιο συμφέροντες όρους σ'ένα δάνειο, δύο «αναγκαστικά» λόγω μιας εγκυμοσύνης που δεν ήξεραν και τι θα την κάνουν, όλοι πάντως μου μιλούσαν για μια τυπική τελετή. Ήθελαν την τρίλεπτη ανάγνωση του κειμένου που ορίζει ο νόμος, τις 4-5 υπογραφές του καθενός και τέλος.

Ναι, αυτό το 3 λεπτά λόγια 5 υπογραφές και μια κρύα αίθουσα Δημοτικού Συμβουλίου χωρίς καλεσμένους συνηθίζεται στη χώρα μας και θεωρείται Γάμος. Μα είναι;;;
Για μένα γάμος είναι λίγο παράδοση, χαμόγελα, φιλιά, φωτογραφίες, τα ιδρωμένα χέρια του γαμπρού, το άγχος των συμπεθέρων μέχρι να έρθει η νύφη, οι ψίθυροι για το ντύσιμο του ζευγαριού, οι μπομπονιέρες κλπ. Μάλλον ως υπερβολικά ρομαντικός, εξακολουθώ και θέλω να νιώθω στο γάμο αγάπη, συναίσθημα, συγκίνηση, χαρά.
Αλήθεια, εσείς πώς θυμάστε το γάμο σας; Ή πώς θα θέλατε να είναι ο δικός σας γάμος; Και, απ'τους γάμους που έχετε προσκληθεί, για ποιον λόγο θυμάστε κάποιον πιο πολύ απ'τους άλλους; Εν τέλει, σε ποια περιγραφή απ'τις παραπάνω νιώθετε πιο κοντά, στην τυπική του «μια κι έξω» ή στην ουσιαστική και ας μας πουν ρομαντικούς και ξεπερασμένους;

Αυτό μου το άρθρο το αφιερώνω με πολλή αγάπη στη Μαρία και το Θεόδωρο που το Φλεβάρη ήταν το πρώτο ζευγάρι στην ιστορία που το πάντρεψε τυφλός Αντιδήμαρχος και η Μαρία, παρά την αναπηρία της, στέλνει ως σήμερα μήνυμα ζωής σαν νέα γυναίκα, σύζυγος, εργαζόμενη και σε λίγο ίσως μητέρα!
Επίσης, και στη Ζωή με το Δημήτρη που τους πάντρεψα το Σεπτέμβριο και είχαν καλέσει τόσο κόσμο που γεμίσαμε πίσω απ'το Δημαρχείο μισή πλατεία! Και κανονίζοντας τις λεπτομέρειες του γάμου στο γραφείο μου, είχαμε πιεί με το γαμπρό μισό μπουκάλι τσικουδιά, ενώ θυμάμαι ακόμη τους δύο νέους που έλαμπαν από ευτυχία τόσο, που τους έβλεπα ακόμη κι εγώ!
Και τέλος, γράφω με πολλή αγάπη και για τους νιόπαντρους -από αρχές Νοέμβρη- Φαιή και Λάμπρο, που σε ένα μήνα πρώτα ο Θεός θα κρατούν στην αγκαλιά τους το πρώτο τους παιδί και μου ζήτησαν αν τους παντρέψω γιατί αυτοί και οι φίλοι τους σπουδάζοντας Ειδική Αγωγή, όταν διάβαζα τα κείμενα της τελετής αγγίζοντας τις ανάγλυφες κουκίδες στο χαρτί (στη γραφή Braille των τυφλών), εκείνοι δεν κοιτούσαν με βλέμμα εξωγήινου κάτι ασυνήθιστο, αλλά όλοι είχαν αναμνήσεις από τότε που και εκείνοι έμαθαν να διαβάζουν και να γράφουν στο ανάγλυφο αυτό σύστημα και διακόπταμε λέγοντας αστεία από εκείνα τα μαθήματα!

Απ'αυτά τα τρία ζευγάρια και από άλλες οικογένειες αφανών ηρώων, πήραμε την ιδέα στην Κοινωνική Υπηρεσία του Δήμου Ιλίου να οργανώσουμε μαζί με τα ΚΑΠΗ μας μια τιμητική εκδήλωση μες στα Χριστούγεννα για όσους κατοίκους μας έχουν συμπληρώσει τουλάχιστον 50 χρόνια γάμου και ζουν ακόμη μαζί!

Από αυτές τις όμορφες στιγμές που η Μαρία, ο Θεόδωρος, Ο Δημήτρης, η Ζωή, η Φαιή και ο Λάμπρος μου έδωσαν τιμητικό ρόλο, παίρνω και εγώ το εξής μήνυμα και προχωράω μπροστά: «Αντιδήμαρχε σε κάθε τελετή που βρίσκεις τυπική και γραφειοκρατική, ψάχνε και τρόπο να της δίνεις νόημα και ουσία>> ...

ΟΥΤΕ 1 ΕΥΡΩ ΣΤΟ ΠΑΖΑΡΙ ΤΗΣ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ ΜΑΣ

Με αφορμή το φαινόμενο διακίνησης τυφλεμπορικών εντύπων που έχει ενταθεί τους τελευταίους μήνες σε όλη τη χώρα, το να πουλούν δηλαδή κάποιοι πόρτα-πόρτα διαφόρων ειδών περιοδικά ζητώντας χρήματα δήθεν υπέρ των τυφλών, ή το να γυρνούν κάποιοι από καφετέρια σε καφετέρια μαζεύοντας μέσω κουπονιών «κάτι» δήθεν για τα τυφλά παιδιά, θα ήθελα να επισημάνω τα εξής:
Ο Πανελλήνιος Σύνδεσμος Τυφλών, ιδρυτικό μέλος της Εθνικής Ομοσπονδίας Τυφλών και σωματείο - μέλος της Ευρωπαϊκής και Παγκόσμιας ένωσης Τυφλών, όπως και η Εθνική Ομοσπονδία Τυφλών, ο μοναδικός επίσημος, δευτεροβάθμιος εταίρος της πολιτείας σε θέματα τυφλότητας και μέλος της Εθνικής Συνομοσπονδίας Ατόμων με Αναπηρία (Ε.Σ.Α.Με.Α.) δεν έχουν και δε θα μπορούσαν να έχουν καμία σχέση με τις ληστρικές πρακτικές κάποιων, που και στο όνομα των φορέων αυτών θησαυρίζουν εκμεταλλευόμενοι την ευαισθησία και την κοινωνική αλληλεγγύη κάθε απλού πολίτη.
Στη σημερινή, δύσκολη εποχή της ακρίβειας και της έλλειψης κρατικής αρωγής και πρόνοιας, οι χιλιάδες Έλληνιδες και Έλληνες τυφλοί-μέλη μας, πορεύονται με τα ιδανικά, το ήθος και την αξιοπρέπειά τους, ζητώντας από την πολιτεία να αναλάβει τις ευθύνες της και να ανταποκριθεί με πράξεις επαρκώς στις ανάγκες τους. Σε καμία περίπτωση, ως φορείς-επίσημοι εκφραστές των τυφλών στη χώρα μας, δε θα δεχόμασταν να καλύψει καθένας και καθεμία από εσάς τα κενά της κοινωνικής πολιτικής του κράτους από το υστέρημά του, γι' αυτό και όσοι χρησιμοποιώντας και το όνομα των φορέων μας μαζεύουν χρήματα κάνοντας περιουσίες, είναι απλά εκμεταλλευτές και συκοφάντες. Οι -λίγοι- αυτοί άνθρωποι που πωλούν τα αμφιβόλου κύρους έντυπά τους με αντάλλαγμα «ό,τι έχετε ευχαρίστηση», δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να καταρρακώνουν την αξιοπρέπειά μας και με διάφορα κόλπα νομιμότητας, π.χ. εφευρίσκοντας αποδείξεις να πλουτίζουν επαιτώντας, πράξη που διώκεται και από τον Ελληνικό Ποινικό Κώδικα. Πρόκειται για επαγγελματίες εμπόρους της τυφλότητας, που οργανωμένοι σε συλλόγους - σφραγίδες κερδοσκοπούν σε βάρος της αναπηρίας μας, είναι όμως - και πρέπει να είναι - καταδικασμένοι, στη συνείδηση των αναπήρων και ολόκληρης της ελληνικής κοινωνίας.
Ακόμη και τώρα, που με άλλοθι μια στημένη οικονομική κρίση υπογράφονται υπουργικές αποφάσεις που κόβουν από τα ΑμεΑ το 60% των προνοιακών μας επιδομάτων, δηλώνουμε ότι η αξιοπρέπεια στη ζωή μας δε μετριέται με ποσοστά και όσο και αν το θέλουν κάποιοι, τα ΑμεΑ δε θα γυρίσουμε στη ζητιανιά και στη δεκαετία του '60, αλλά με αυτό-οργάνωση, χειραφετημένοι και με πρωτόγνωρη αγωνιστικότητα και δυναμισμό όπως το απαιτεί η σημερινή εποχή, θα διεκδικήσουμε το δικαίωμα μας στην επιβίωση όσο αυτονόητο και αν σας ακούγεται.
Απαιτούμε από την πολιτεία να δηλώσει επιτέλους παρούσα στον επίσημο αγώνα των ατόμων με προβλήματα όρασης έναντι όλων αυτών που με τις πράξεις τους ντροπιάζουν γενικότερα το αναπηρικό κίνημα. Ζητάμε από τις διωκτικές αρχές να κάνουν αποτελεσματικά τη δουλειά τους και από τη δικαιοσύνη να απαγορεύσει με νόμο τη συλλογική επαιτεία, ώστε να μπει φρένο στη διαρκή αυτή παρανομία. Καλούμε κάθε υπεύθυνο, κάθε αρμόδιο, απ'όποιο μετερίζι της εκτελεστικής, νομοθετικής ή δικαστικής εξουσίας και αν βρίσκεται, να βοηθήσει στο να προσεγγίσει έστω και λίγο αυτό που στη θεωρία λέμε «Ανθρωποκεντρικό, Κοινωνικό Κράτος Δικαίου» την πραγματικότητα πράττοντας απλά τα αυτονόητα. Παρακαλούμε, τέλος, κάθε μια και καθέναν από εσάς, να μη δώσετε ποτέ ξανά ούτε ένα ευρώ σε όσους παίζουν ασυνείδητα με την τιμή και την υπόληψή μας.
Τα άτομα με αναπηρία δεν επαιτούμε, απαιτούμε ίσες ευκαιρίες, σεβασμό και ισότιμη συμμετοχή στην πολιτική, οικονομική, κοινωνική και πολιτιστική ζωή.


"Γιατί; και Ως Πότε; Κύριοι Βουλευτές";

ΠΡΟΣ
Τους Βουλευτές του
Ελληνικού Κοινοβουλίου

ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΗ
Σε Κάθε Προβληματιζόμενο Πολίτη της Ελλάδος



Ίλιον, 08/11/2011
Κυρίες/Κύριοι βουλευτές,

Ως Τακτικός Εκπρόσωπος στην Ελλάδα της Διεθνούς Οργάνωσης VIEWS για νέους με προβλήματα όρασης, ως Αντιδήμαρχος Κοινωνικής Πολιτικής Δήμου Ιλίου, ασκούμενος δικηγόρος και μέλος της Επιτροπής Νεολαίας του Πανελληνίου Συνδέσμου Τυφλών αλλά κυρίως ως νέος είκοσι τριών ετών που εξακολουθεί να ζει στην Ελλάδα, σας καταθέτω το σοβαρότατο προβληματισμό μου για τη λειτουργία του Κράτους και των Θεσμών.

Αφορμή είναι η από 03/11/2011 απόφαση του Υπουργείου Εσωτερικών (αρ. Πρωτ. 46163), να καταβληθεί μόνο το 40% των προνοιακών επιδομάτων των ΑμεΑ εντός του Νοεμβρίου για τους μήνες Σεπτέμβριο και Οκτώβριο 2011 και «το υπόλοιπο 60% με νεότερη απόφασή μας, αμέσως μόλις πιστωθεί από το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους ο λογαριασμός του Υπουργείου μας που αφορά τους Κεντρικούς Αυτοτελείς Πόρους των Δήμων».
Η ως άνω απόφαση και η αβεβαιότητα που αναπαράγει πανελλαδικά στα ΑμεΑ και τις οικογένειες τους, θα οδηγήσει το αναπηρικό κίνημα δεκαετίες πίσω πολλαπλασιάζοντας τα καταδικαστέα φαινόμενα επαιτείας και οδηγώντας εκατοντάδες χιλιάδες αναπήρους στην εξαθλίωση.

Οι σκέψεις και τα συναισθήματά μου είναι σκέψεις απογοήτευσης, απελπισίας αποδοκιμασίας και εξευτελισμού.

Γεννήθηκα πριν από 23 χρόνια από γονείς μεσαίου εισοδήματος και μόρφωσης, που δεν είχαν στήριξη ή κατεύθυνση για το πώς να μεγαλώσουν «φυσιολογικά» ένα παιδί με αναπηρία. Έμαθα να γράφω και να διαβάζω στο Κέντρο Εκπαίδευσης και Αποκατάστασης Τυφλών -ένα δημόσιο Ειδικό Σχολείο που σήμερα φυτοζωεί- και τελείωσα τη μέση εκπαίδευση σε σχολείο της γειτονιάς μου στο Ίλιον χωρίς τη δυνατότητα παράλληλης στήριξης από Ειδικούς καθηγητές. Ακόμα και σήμερα παλεύουμε να εξηγήσουμε στην τοπική εκπαιδευτική κοινότητα τι σημαίνει «ισότιμη ένταξη στην κοινωνία».

Σπούδασα στη Νομική Σχολή Αθηνών και τελειώνω το Μεταπτυχιακό μου στο Αστικό Δίκαιο με μια Ελληνική νομοθεσία χωρίς καμία στοχευμένη ρύθμιση για ενεργούς φοιτητές με αναπηρία. Κάθε κρατική πρόνοια σταματά στην εισαγωγή τους σε Τ.Ε.Ι. ή Α.Ε.Ι.

Εδώ και ένα χρόνο κάνω την πρακτική μου άσκηση σ'ένα δικηγορικό γραφείο πληρώνοντας συνεργάτη για να με συνοδεύει σε δημόσιες υπηρεσίες και δικαστήρια εχθρικά ακόμη και σε βλέποντες επισκέπτες τους, όπου κάθε πέντε βήματα πρέπει να καταθέτω μια αίτηση, να υπογράφω ή να χαρτοσημαίνω έγγραφα και να ανατρέχω σε βιβλία αναζητώντας πληροφορίες. Ούτε η επίσημη ιστοσελίδα του Δικηγορικού μου Συλλόγου είναι προσβάσιμη στους τυφλούς χρήστες ηλεκτρονικού υπολογιστή.

Στις αυτοδιοικητικές εκλογές του Νοεμβρίου 2010 εξελέγην Δημοτικός Σύμβουλος στο Ίλιον με ψηφοδέλτιο όπου δε μπορούσα να διαβάσω το όνομα μου και δεν είχα τρόπο να ψηφίσω άμεσα εγώ ο ίδιος τον εαυτό μου. Με απόφαση Δημάρχου είμαι Αντιδήμαρχος Κοινωνικής Πολιτικής, Διά Βίου Μάθησης, Διαφάνειας και Ηλεκτρονικής διακυβέρνησης στο Δήμο Ιλίου. Και χρειάστηκαν δέκα μήνες και μια διάταξη σ'έναν καινούριο νόμο του κράτους (αρ.44 παρ.2 ν.3979/2011) για να μού επιτραπεί η πρόσληψη γραμματέα που θα είναι κυριολεκτικά τα μάτια μου για την αποτελεσματικότερη άσκηση των καθηκόντων μου.

Σήμερα, ως εκπρόσωπος των νέων με προβλήματα όρασης στην Ελλάδα και το εξωτερικό, ψάχνω μα δε βρίσκω απάντηση, ή έστω τυπική πειστική δικαιολογία να μεταφέρω στους συνομηλίκους μου που με εξέλεξαν για το τελευταίο πετσόκομμα στο προνοιακό μας επίδομα απ' το οποίο εξασφαλίζαμε οριακά τα απολύτως απαραίτητα για την επιβίωση μας και την απαραίτητη πλέον συνεισφορά στο σπίτι και την οικογένεια μας.
Ως ασκούμενος δικηγόρος αγανακτώ που οι παράγοντες του Ελληνικού Δικαστικού Συστήματος να αντιδρούν αποσπασματικά και πάντως αργοπορημένα στο μνημονιακό ξεθεμελίωμα του Συντάγματος μας και στην κακοποίηση του από αυτόκλητους ερμηνευτές του νόμου καθημερινά στα ΜΜΕ.
Ως Αντιδήμαρχος Κοινωνικής Υπηρεσίας παρακολουθώ μέρα με τη μέρα όλο και περισσότερους συνδημότες μου να οδηγούνται στην εξαθλίωση, ανήμπορος να αντιδράσω, ενώ η πολιτική και η γραφειοκρατία εξακολουθούν να επιδίδονται σε απόπειρες στραγγαλισμού του έργου μου και της διάθεσης μου για κοινωνική προσφορά.
Και ως νέος που δεν το έχει βάλει στα πόδια, εξακολουθεί να ζει στη χώρα του και θέλει να παλέψει γι'αυτή, σας ρωτώ: Πότε θα ερωτηθεί η δική μου γενιά για όσα συμβαίνουν; Πότε θα μας γίνει πρόταση συνεργασίας από την Ελλάδα; Γιατί στα 23 μου να μην μπορώ να παλεύω από τα διάφορα συλλογικά μετερίζια της ζωής για ένα Καλύτερο Αύριο αφού το πολιτικό σύστημα μου φωνάζει δι'υμών «άστο στην Ελλάδα είσαι, δεν αξίζει τον κόπο»; Γιατί να καταδικαστούμε , να έχουμε ως τόπο αγώνα την .καφετέρια και τον καναπέ ώστε να μην αγγίξουμε ποτέ το όνειρο που δικαιούμαστε;

Γιατί και ως πότε;


Βαγγέλης Αυγουλάς
Ασκούμενος Δικηγόρος, Αντιδήμαρχος Κοινωνικής Πολιτικής Δήμου Ιλίου,
Τακτικός Εκπρόσωπος στην Ελλάδα της Διεθνούς Οργάνωσης VIEWS για νέους με προβλήματα όρασης, Μέλος της Επιτροπής Νεολαίας του Πανελληνίου Συνδέσμου Τυφλών.

ΜΙΛΩΝΤΑΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΣΥΓΧΡΟΝΗ 28η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ

Πρίν λίγες μέρες , λίγο μετά το τριήμερο της 28ης Οκτωβρίου και αφού είχε κοπάσει ο θόρυβος των των φετινών παρελάσεων που για πολλούς λόγους δεν έμοιαζαν ανα την Ελλάδα με τις προηγούμενες , έλαβα ένα mail απο μια νεαρή μου φίλη , 16 ετών περίπου , μαθήτρια Β' Λυκείου σε ένα σχολείο της Κρήτης , όπου σ'ένα σημείο κάνοντας το προσωπικό της σχολιασμό των γεγονότων μου έγραφε :


<<Κουράστηκα να ακούω κάθε χρόνο για το Μεταξά που είπε το όχι λές και μας έκανε χάρη . Ένας συμφεροντολόγος πολιτικός δικτάτορας ήταν και κάθε φορά τα παιδιά τον εξυψώνουν λές και ήταν εθνικός σωτήρας . Λές και αυτός αντιστάθηκε στα γερμανικά στρατεύματα και όχι η ελληνική ψυχή !!
.......Είδα και όλα όσα έγιναν στις μαθητικές παρελάσεις . Τα παιδιά συνειδητά αποφάσισαν να γυρίσουν το κεφάλι στους πολιτικούς , όμως εγώ κοίταξα ειθεία μπροστά . Το μέλλον μου ψάχνω , τα όνειρά μου κυνηγάω . Κατακρίνω τη "κοινωνική προσφορά" τους και θα το αποδείξω με τη ψήφο μου . Μπροστά απο το μνημείο του αγνώστου στρατιώτη ήταν οι επίσημοι στην Αλικαρνασσό . Όταν γυρνάω δεξιά του κεφάλι μου δεν τιμώ (εγώ προσωπικά) τους πολιτικούς , αλλά τους άγνωστους συμπατριώτες μου , που έχασαν τη ζωή τους για να μου χαρίσουν την ελευθερία . Άν γυρνούσα το κεφάλι αντίθετα θα αυτοαναιρούσα το σκοπό για τον οποίο κάθε χρόνο παρελάζω . Τιμώ τους τότε ήρωες ανεξάρτητα απο τη κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε σήμερα . Είμαι πάντα ευγνώμων και ποτέ αχάριστη >> .


Η Β. που υπογράφει το παραπάνω mail είναι μόλις 16 χρονών . Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας που αποχώρησε απ' τη παρέλαση της Θεσσαλονίκης και πρόσφατα μάλλον καθυστέρησε να αναλάβει αποφασιστικές πρωτοβουλίες για μια << Κυβέρνηση Συνεργασίας >> είναι 85 . Οι Παπανδρέου και Σαμαράς που αδυνατούν εδώ και μέρες να συνεννοηθούν μεταξύ τους, πόσο μάλλον να πείσουν ένα σοβαρό άνθρωπο να αναλάβει Πρωθυπουργός της Ελλάδας στη παρούσα συγκυρία είναι 55άρηδες. Επιπλέον , οι Βουλευτές μας, που πρωταγωνιστούν το τελευταίο καιρό σε παθητικούς ρόλους είναι σίγουρα όλοι πάνω απο 30 και οι Ευρωβουλευτές μας που έχουμε καιρό να ακούσουμε νέα τους επίσης .
Άρα επιβεβαιώνει το παραπάνω mail της 16χρονης Β. ότι η Ωριμότητα δεν είναι θέμα ηλικίας !


Και κρατώντας το παραπάνω συμπέρασμα αναρωτιέμαι : Απ' τη Τρίτη 1η Νοεμβρίου που ο Πρωθυπουργός Γ.Παπανδρέου μιλώντας στη Κοινοβουλευτική του Ομάδα πήρε πίσω τα περί Δημοψηφίσματος και έως σήμερα, τούτη η χώρα έχει μέινει ουσιαστικά ακυβέρνητη και δεν ξέρω πότε θα αποκτήσει πάλι Κυβέρνηση με ουσία.Οπότε όσο διαρκεί αυτό το χάος , έστω γι'αυτές τις λίγες μέρες ή εβδομάδες της ακυβερνησίας , δεν θα μπορούσε να έχει δοθεί μια ευκαιρία στη Βουλή των Εφήβων ;;;Δε θα μπορούσαν οι <<επίλεκτοι>> νεαροί μαθητές της Ελλάδας που καταθέτουν εμπνευσμένα και μεγαλόφωνα κάθε χρόνο τις σκέψεις και τους προβληματισμούς τους μες το Ναό της Δημοκρατίας μας την ίδια ώρα που κάποιοι μεγαλύτεροι τους το βεβυλώνουν σωρηδόν , να είχαν πάρει τα πράγματα στα χέρια τους ; Και αν έκαναν αυτό το τόλμημα , ποιός στα αλήθεια πιστεύει οτι θα έβαζε ο λαός μας θέμα <<Λαΐκής Νομιμοποίησης >> ; Ή μήπως φοβόμαστε στη σκέψη << παιδιά είναι , θα τα κάβουν τα πράγματα χειρότερα >> ; Αγού χειρότερα δε γίνονται...
Ναι , Κυβέρνηση και Αντιπολίτευση και Κόμματα και Πολιτικό Σύστημα με βάση τη Βουλή των Εφήβων !Άμεσα , με τόλμη , στήριξη , υπομονή και επιμονή . Και στην Ευρώπη σιγά μη τους έσπαγαν το τσαμπουκά οι Μέρκελ ,Σαρκοζί και η παρέα τους .


Και στο κάτω-κάτω , επί αιώνες << αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα >> , γιατί να μη τη τουμπάρουμε λίγο τη παροιμία ;;;

ΚΑΙ ΟΜΩΣ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΝΤΙΜΕΤΡΟ ΣΤΗΝ ΕΡΓΑΣΙΑΚΗ ΕΦΕΔΡΕΙΑ

Μάλλον κάτι παρόμοιo θα έχεις ζήσει , σίγουρα κάτι θα έχεις ακούσει , μπορεί να το έχεις υιοθετήσει -ίσως άκριτα , ίσως και όχι - , αυτό το <<ώχ>>, αυτό το επιφυλακτικό που σε πιάνει όταν ακούς για <<δημοσίους υπαλλήλους>> , ή όταν πρέπει να πάς να εξυπηρετηθείς σε μία δημόσια υπηρεσία .
Ξεκινάς νωρίς , πετυχαίνεις ουρά , παίρνεις νούμερο , σε εκνευρίζει η γραφειοκρατία, σε τρέχουν απο γραφείο σε γραφείο , βλαστημάς που έχασες ένα μεροκάματο και βάλε, και χωρίς να το καλοσκεφτείς , με δίκαιη στιγμιαία αγανάκτηση και υποσυνείδητα , τους βάζεις όλους στο ίδιο τσουβάλι ........
Και λές << ε βέβαια, δημόσιοι υπάλληλοι >> , μουρμουρίζεις κάτι για <<άρση της μονιμότητας>> και ίσως και να αναρωτιέσαι << μωρέ εσένα σκεφτόταν ο Πάγκαλος και τα 'λεγε >>;

Έχουμε λοιπόν πέσει όλοι στη παγίδα , άλλοι πολλές φορές και άλλοι λιγότερες και βάζουμε τόσες εκατοντάδες χιλίαδες δημοσίων υπαλλήλων στο ίδιο τσουβάλι .
Μα δε χωράνε !
Και βαρυγκωμούμε στην είσοδο όλων των δημόσιων υπηρεσιών , τί και αν κάποιες -και δεν λέω υπερβολές -διεκδικούν ένα μας χαμόγελο .
Ακόμη και ένας δημόσιος υπάλληλος μπορεί να σου δείξει συναδέλφους του που δίνουν το <<κακό παράδειγμα>> . Ίσως πάνω στη πίεση της δουλειάς να τους έχει ζηλέψει κιόλας . Ίσως και να τους έχει μιμηθεί κάποια φορά , είτε γιατί βόλευε , είτε για να μην είναι ο δαχτυλοδεικτούμενις σπασίκλας που διαφέρει ,είτε γιατί μια φορά στα τόσα χρόνια είναι σταγόνα στον ωκεανό . .....

Ευτυχώς μπροστά στο νέο μέτρο της εργασιακής εφεδρείας που βάζει τόσες δεκάδες κεφάλια αδιακρίτως στον ίδιο τορβά , έτσι <<οριζόντια>> που λέμε , αντριδράσαμε .Και αντιδράσαμε λίγο πολύ όλοι , ο καθένας απο το μετερίζι του και με τον τρόπο του . Αλλά ουρλιάξαμε το <<Όχι >> μας , μες τον Οκτώβρη .Ή αν θές το φωνάξαμε .Ή άντε, το είπαμε .Ή εν τέλει , έστω το ψελλίσαμε .

Όμως αν ονοματίζαμε τον υπάλληλο που τότε που έιχαμε πάει στη δημόσια υπηρεσία μας είχε αδίκως ταλαιπωρήσει , εάν είχαν έρθει λίγα χρόνια νωρίτερα καμιά δεκαρία μόνο απο τους εκατοντάδες των <<αδιάφθορων>> που τους ιδρύουμε σώματα ή τους εισάγουμε για να εποπτεύουν το Ελληνικό δημόσιο και μάζευαν στις εξόδους των υπηρεσιών ερωτιματολόγια αξιολόγησης των εξυπηρετούμενων πολιτών , εάν εκμυστηρευόμασταν σε μια Ανεξάρτητη Αρχή το όνομα του γνωστού μας που ξέρουμε οτι θα έπρεπε να ήταν σπίτι του αλλά << είχε βύσμα και μπήκε στο Δημόσιο >>, τότε δε θα μας επέβαλλαν τους θιασώτες της εργασιακής εφεδρείας για να εξυγιάνουμε το Δημόσιο .
Θα μπορούσε να έχει επέλθει πολύ πιο σύντομα απο τα εφιαλτικά δίμηνα που μας τάσσουν ως προθεσμίες η καθάριση απο τους πολίτες για τους πολίτες , από όλους εμάς για εμάς .

Γιατί σε κάθε επάγγελμα , σε κάθε κλάδο , υπάρχουν οι καλοί , οι λιγότερο καλοί και οι <<άστα να πάνε >> στη δουλειά τους και αργά ή γρήγορα ξεχωρίζει η φύρα απο το σιτάρι .
Τότε και σε αυτούς τους <<άστα να πάνε >>, αν είχαμε οργανωθεί λίγο καλύτερα εάν είχαμε μιλήσει για την αυτοκαθάριση λίγο νωρίτερα , θα ερχόταν μία <<εργασιακή εφεδρεία >> , να τους δώσει μία δεύτερη ευκαιρία και να δοκιμαστούν σε έναν άλλο κλάδο , σ'ενα άλλο επάγγελμα , πιο δίκαια και πάντως όχι <<οριζόντια >> και στη τούρλα του Σαββάτου , αλλά εξατομικευμένα και κατα περίπτωση .

Όμως το παρόν άρθρο γράφεται σήμερα στα Ελληνικά , δημοσιεύεται το 2011 στην Ελλάδα και μιλά για την ελληνική πραγματικότητα, οπότε .....

ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΗΔΕΥΟΥΝ ΤΗ ΠΑΙΔΕΙΑ ΣΤΗ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΙΝΟΥΝ ΣΤΗ ΓΚΑΝΑ !

Ένα ακόμη σχολείο θεμελίωσαν οι εθελοντές της "Action Aid Hellas " τη περασμένη εβδομάδα στη ,Γκάνα αυτή τη φορά . Περίπου 60 άτομα όλων των ηλικιών , διαφόρων επαγγελμάτων , διαφορετικών πεποιθήσεων και ποικίλων κινήτρων , εργάστηκαν συστηματικά υπό αντίξοες συνθήκες και με δικά τους έξοδα εξασφάλισαν έναν αξιοπρεπή , όσο γίνται , χώρο , για να στεγάζουν δεκάδες παιδιά για λίγο τα διαλέιματά τους απο την εξαθλίωση στην οποία ζούν .
Υποτυπώδης τροφή- και αυτή περιστασιακά- πρωτόγονες συνθήκες διαβίωσης που σφραγίζουν ένα δυσοίωνο μέλλον , αρρώστιες που κάπου στη Δύση τις χαρακτηρίζουν "τριτοκοσμικές" και όμως ακόμα και σήμερα χαράζουν σε δεκάδες παιδικά πρόσωπα πρόωρες ημερομηνίες λήξης στη ζωή τους , πολλές άλλες σκέψεις και άλλες τόσες συγκρίσεις , που <<σε κάνουν να εκτιμάς τη πατρίδα σου , να βλέπεις την Ελλάδα ως Παράδεισο >> , όπως μου είπε σήμερα μία φίλη -μέλος της αποστολής.....


Και άν 60 Ελληνίδες και Έλληνες αγαπούν πλέον την Ελλάδα λίγο παραπάνω απο ότι χθές , βάλτε με το νού σας πόσους συγγενείς , φίλους τους , συναδέλφους , γείτονες , συμμαθητές , συνεργάτες και γνωστούς τους έκαναν με τις περιγραφές τους να << εκτιμούν τη πατρίδα>> πλέον λίγο παραπάνω ! Λίγες λέξεις , μερικές εικόνες και κανα δυό φωτογραφίες στα κλεφτά , 60 παραστάσεις ζωής απο τη Γκάνα ήρθαν μονομιάς και ντόπαραν την Ελληνική Ψυχή χιλιάδων , τη δική μας ψυχή !


Φορμαρισμένοι οι 60 , ντοπαρισμένοι ήδη οι εκατοντάδες φίλοι και γνωστοί τους ,αναθαρρυμένοι τώρα και οι αναγνώστες τούτου του άρθρου , νιώθω πως είμαστε έτοιμοι σχεδόν όλοι , και σε λίγο όλοι , να παίξουμε μπάλα με τη φανέλα της Εθνικής Ελλάδος και να το πάρουμε το παιχνίδι ! Πάμε για τη νίκη , γιατί όλου μαζί μπορούμε έστω και δίχως coach , χωρίς χθεσινές προπονήσεις έστω και με αμφιλεγόμενη διαιτησία . Γιατί λοιπόν να αφήνουμε λίγους , κυριολεκτικά και μεταφορικά κάποιους λίγους , αυτούς που δεν μπορούν να συνεννοηθούν , που δεν μπορούν να κανονίσουν να εργαστούν , που σπέρνουν χάος για να θερίσουν χάλια , να θέλουν να μας πάρουν το μάτς στα χαρτιά ; Γιατί ενώ << το 'χουμε>>, τους αφήνουμε να προσπαθούν να μας πείσουν οτι δεν χρειάζεται να κατέβουμε ούτε στο γήπεδο ; Αυτό δεν το θέλει ούτε ο Θεός ...


Υ.Γ.Τα παιδιά στη Γκάνα , άκουσ πως είπαν στους συμπατριώτες μας που τους έχτισαν σχολείο και τους χάρισαν ζωγραφιές άλλων παιδιών και τα πασάλειψαν με χρυσόσκονη , να μας πούν πως.......... <<Υπάρχει Θεός >>...........