meallamatia.blogspot.gr

meallamatia.blogspot.gr

Σάββατο 10 Δεκεμβρίου 2011

Συνέντευξη στο Channel 4 της Κρήτης με τη κυρία Μαρία Κακουλάκη

 Συνέντευξη με τη κυρία Μαρία Κακουλάκη στο κανάλι Channel 4 της Κρήτης , μιλώντας για  τη καθημερινότητα ,την εκπαίδευση ,την εργασία ,τη στάση ζωής , των ατόμων με αναπηρία , των οικογενειών τους αλλά και του κοινωνικού περίγυρού τους .





Ευχαριστούμε πολύ το Channel 4 και τη κυρία Μαρία Κακουλάκη για τη φιλοξενία στη Κρήτη !!





Παρακολουθήστε επίσης : Μια βόλτα στο κέντρο του Ηρακλείου με το λευκό  μπαστούνι . http://www.youtube.com/watch?v=GI2XPmt6_mU&feature=related

Παρασκευή 9 Δεκεμβρίου 2011

Ο «ΣΤΡΑΒΟΣ» ΠΟΥ ΕΠΑΙΖΕ ΛΥΡΑ ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ


Με μεγάλη χαρά καλωσορίζω στην ομάδα των ενεργών αρθρογράφων αυτού του blog τον φίλο και Διευθυντή του Ε.Ε.Ε.Ε.Κ. Τυμπακίου στην Κρήτη για τα ΑμεΑ, μα πάνω απ’όλα δάσκαλο, Ζαχαρία Καψαλάκη.
Ο Ζαχαρίας δε θα μας μιλήσει εδώ για τις προσπάθειες διάσωσης της εκπαίδευσης, τα προβλήματα στην Κρήτη, τα SOS που εκπέμπει η Ειδική Αγωγή… Θα ξεφυλλίσει μες σε λίγες γραμμές ένα πολύ μεγάλο και πολύτιμο κεφάλαιο της Ελληνικής Μουσικής και της Κρητικής Παράδοσης με κοινωνική προέκταση και μήνυμα.
            Απολαύστε την αναφορά στον τυφλό Ανωγιανό λυράρη Μανώλη Πασπαράκη, γνωστό στην ιστορία και ως «Στραβό»!



Μανώλης Πασπαράκης : Ο λυράρης 
που έπαιζε λύρα με τα μάτια της ψυχής ...
Όταν ο καλός μου φίλος  Βαγγέλης Αυγουλάς μου ζήτησε να γράψω ένα άρθρο για τη νέα του σελίδα στο διαδίκτυο, αγχώθηκα . Και τούτου γιατί ήθελα να δώσω ένα κείμενο διαφορετικό απ ' αυτά που συνήθως γράφω (συνδικαλιστικά , ιστορικά ) και που θα έδενε τη κοινή μας πατρίδα τη Κρήτη με τα άτομα με ιδιαιτερότητες . 
Έτσι λοίπον έριξα στο mail του Βαγγέλη την ιδέα ( που έγινε σε λίγα μόλις λεπτά αποδεκτή ) , να γράψω ένα άρθρο για έναν άνθρωπο  που δεν γνώρισα ποτέ , όμως τον αγάπησα ψάχνοντας και μαθαίνοντας γι' αυτόν . Πρόκειται για τον Ανωγειανό λυράρη Μανώλη Πασπαράκη ή Στραβό. 
Γέννημα θρέμμα του Ψηλορείτη , γεννήθηκε στα ιστορικά Ανώγεια το Φλεβάρη του 1911. Όταν ήταν ακόμη τριών χρονών , χτυπήθηκε απο οστρακιά και έχασε το φώς του .Όμως δε το 'βαλε κάτω. Αγωνιστής , όπως όλοι οι Ανωγειανοί , πήρε στα χέρια του , δεκάχρονος πια , για πρώτη φορά τη λύρα ! Το μουσικό όργανο που κυριαρχούσε στο τόπο του και που έμελε να φωτίσει τους δρόμους της ψυχής του .Δάσκαλός του στη λύρα ένας σπουδαίος λυράρης ο Αντώνης Σκουλάς , έμαθε στο μικρό τα πρώτα πατήματα και του δίδαξε τους πρώτους σκοπούς . Σκοπούς που άκουγε σε ανωγειανές παρέες , τους αποτύπωνε και σιγά-σιγά πάνω τη λύρα του τους έβγαζε ! Στα δεκαπέντε του χρόνια άρχισε δειλά δειλά να παίζει σε παρέες , γάμους  και βαφτίσεις . Η πρόοδος του ήταν σημαντική και στα 25 του χρόνια ήταν πια φτασμένος λυράρης !
Παντρεύτηκε , απόκτησε τέσσερα παιδιά και συνέχιζε το έργο του . Γλέντίζοντας το κόσμο σε δύσκολες πραγματικά εποχές . Δεύτερος Παγκόσμιος πόλεμος , καταστροφή των Ανωγείων απο τους Γερμανούς , φτώχια ....
Όμως ο Πασπαράκης συνέχισε τη δημιουργική του πορεία . Λένε όσοι τον γνώρισαν οτι έιχε χάρισμα απο το Θεό , να μπορεί να στέκεται πραγματικά στα γλέντια . Ακουμπούσε με το δοξάρι του και του ήχους της λύρας του τις ψυχές των ανθρώπων , έδινε φτερά στα πόδια των χορευτάδων , ενώ ο γλυκός σκοπός του , ανταποκρινόταν στις μουσικές διαθέσεις των ανθρώπων που γλεντούσαν μαζί του . 

Μια μαντινάδα χαρακτηριστική έλεγαν τα χείλη του , δίνοντας το στίγμα της δικής του ιδιαιτερότητας :
<<Κόσμο φροικώ , κόσμο πατώ , και κόσμο δε γνωρίζω ,
ώ , τη μπαντέρμη τη ζωή και πως τη νταγιαντίζω >> ! 

Γράφει ο Γιώργης Καράτζης , για το Μανώλη Πασπαράκη ή Στραβό : 
<<Ένα ζωντανό μνημείο του μουσικού πολιτισμού των Ανωγείων , υπήρξε χωρίς καμία αμφισβήτηση ο Μανώλης Πασπαράκης Στραβός . Ο λυράρης που γλέντισε τ' Ανώγεια και τους Ανωγειανούς τη διασποράς , με ασυνήθιστο πάθος , με προθυμία και ανεξάντλητη διάθεση , με αίσθηση προσφοράς που έφτανε τα όρια της αυτοθυσίας .Κάποιοι νόμιζαν ίσως οτι ο Στραβός  ανταποκρίνεται εντελώς συμβατικά στο τρόπο του τραγουδιού του καθ' ενός στη παρέα , κι οτι προσαρμόζεται για το χατίρι του τραγουδιστή στο ανάλογο ύφος . Δεν ήταν όμως έτσι . Ο Στραβός ταξίδευε στον αόρατο μουσικό κόσμο του , συνεπαρμένος απόλυτα πο το ανθρώπινο περιβάλλον , και συμπάσχων άμεσα στις  μεταπτώσεις και τις ειδικότερες εκφραστικές διαφοροποιήσεις του κάθε τραγουδιστή - γλεντιστή .Με δεδομένη αυτή την αλήθεια , έδιδε όντως μεγαλύτερη έμφαση σε ακραίες , οριακές στιγμές . Άνοιγε διάπλατα τους κρουνούς της μουσικής του απόδοσης , όταν τον ερέθιζε ή τον συγκινούσε κάποιος ξεχωριστός εκφραστικός τρόπος . Αποκάλυπτε έτσι πόσο άνθρωπος ήταν >>.
Μεσουράνησε στη μουσική σκηνή της Κρήτης ως το 1960, χωρίς αυτό να σημαίνει οτι μετά σταμάτησε να παίζει λύρα . Ήταν μάχιμος μουσικός ως τα εβδομήντα του χρόνια , όμως δε μας άφησε δίσκους 33 η 45 στροφών , καθώς η μετακίνηση του για την Αθήνα , που γίνονταν οι εγγραφές δίσκων , ήταν δύσκολη .Χάριν όμως στη μέριμνα του συγχωριανού του δάσκαλου και πρώην δημάρχου των Ανωγείων , Γιώργη Σμπώκου , διασώθηκαν κάποιες ζωντανές ηχογραφήσεις .

Η μουσική του επηρέασε όλους τους σύγχρονους καταξιωμένους Ανωγειανούς λυράρηδες με κορυφαίο τον αρχάγγελο της κρητικής μουσικής Νίκο Ξυλούρη .
Έφυγε απο τη ζωή το 1987 σε ηλικία 76 χρόνων . Τα Ανώγεια τον τίμησαν και τον τιμούν πάντα .Μάλιστα για να τον θυμούνται οι επόμενες γενιές έστησαν άγαλμα του ,έργο του Ιταλού καθηγητή της Σχολής Καλών Τεχνών , του Μιλάνου , Νικόλα Ζαμπόνι . 

Επίλογο στο σημερινό πρώτο σημείωμα -συνεργασίας με το Βαγγέλη Αυγουλά , θα ήθελα να βάλω μαι συγκλονιστική εικόνα απο τη ζωή του τυφλού λυράρη . Ο πατέρας του ήταν ο πρώτος σύντροφος και οδηγός στο σκοτάδι του .Οι σχέσεις πατέρα και γιού ήταν πολύ δυνατές . Έτσι ο θάνατος του πατερα του τον συγκλονισε . Ζήτησε να τον πάνε στο τάφο του .Πήρε τη λύρα του και είπε μια μαντινάδα που δεν θα τη ξεχάσω όσο ζώ : 

<< Φεύγεις ψυχή τση ψυχής , γλυκιά παρηγοριά μου, 
που με τα μάτια σου τα δυο , φέγγαν και τα δικά μου >> .

Ζαχαρίας Καψαλάκης 
Δάσκαλος -Δ/ντής ΕΕΕΕΚ Τυμπακίου 
Δρ Παιδαγωγικής Πανεπιστημίου Ιωαννίνων



Πέμπτη 8 Δεκεμβρίου 2011

ΑΓΑΠΗ-ΜΙΑ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΑΝΑΓΚΗ


Εγκαινιάζω στο blog μου μια συνεργασία με έναν καλό φίλο και συνοδοιπόρο στα δύσκολα! Αρχή το παρακάτω άρθρο του ειδικευόμενου γιατρού Στέλιου Κυμπουρόπουλου, ανθρώπου που γεννήθηκε με κινητική αναπηρία και όμως πρωταγωνιστεί στη ζωή, Αντιπροέδρου του Συλλόγου Νέων Γιατρών και Μέλους της Επιτροπής Προσβασιμότητας Φοιτητών με Αναπηρία του Πανεπιστημίου Αθηνών

            «Μιας και σε λιγότερο από ένα μήνα θα υποδεχθούμε το 2012, εύχομαι σε όλους να έχετε την καλύτερη, την πιο δημιουργική, την πιο χαβαλεντζίδικη χρονιά, μια χρονιά που θα νιώσετε την πραγματική αγάπη από φίλους, από τον ερωτικό σας σύντροφο (και αν δεν έχετε βρει, καιρός είναι να βρείτε!) και από όπου αλλού ο καθένας σας τη ψάχνει.
Όλοι οι άνθρωποι ψάχνουν την αγάπη. Από το αφρικανάκι που αργοπεθαίνει κάτω από συνθήκες ασιτίας και ασθενειών μέχρι και τον άνθρωπο που ζει στα βορειότερα μέρη της γης. Από τον σκληροτράχηλο επιχειρηματία της Δύσης, μέχρι το κινεζάκι που παίζει ανέμελο μέσα στα σοκάκια. Η αγάπη είναι η σημαντικότερη κινητήριος δύναμη. Όταν περιτριγυριζόμαστε από αγάπη νιώθουμε πιο δυνατοί, πιο ευτυχισμένοι πιο ικανοί να πετύχουμε τους στόχους μας. Είμαστε «πλασμένοι» από αγάπη είτε αν το δούμε θεολογικά «ο Θεός είναι αγάπη» και σαν παιδιά του που είμαστε μας δείχνει αγνή αγάπη ή και καθαρά από την ανθρώπινη σκοπιά αν το δούμε το αποτέλεσμα, συνήθως, της αγάπης δύο ανθρώπων είναι η γέννηση ενός παιδιού. Άρα, κυλάει μέσα μας η αγάπη και ας μη το καταλαβαίνουμε ή δε θέλουμε να το παραδεχτούμε για να μη δείξουμε ευάλωτοι. Είναι αυτό που μένει προς το τέλος της ζωής μας. Το πόσο έχουμε αγαπήσει και πόσο από αυτή την αγάπη έχουμε δείξει. Ο άνθρωπος έχει την ανάγκη να δώσει και να πάρει αγάπη.
Πιστεύω να συμφωνείτε και εσείς με αυτή την ιδέα! Άρα και ένας ανάπηρος, όντας άνθρωπος, θέλει να νιώθει την αγάπη των άλλων καθώς και να του «επιτρέπουν» να δώσει πραγματική αγάπη. Εγώ προσωπικά δε γνωρίζω κανένα Άτομο με Αναπηρία (ΑμεΑ) να ζητά τον οίκτο και τη λύπηση της κοινωνίας μας (με εξαίρεση βέβαια, τους τυφλούς, κουτσούς ελεήμονες των φαναριών και πεζοδρομίων, που πολλές φορές καμία σχέση δεν έχουν με την πραγματικότητα, θεατρίνοι που ζητάνε την επιτυχία της ερμηνείας του ρόλου τους, μέσω κάποιας χρηματικής ανταμοιβής!). Η αγάπη, όποια μορφή και αν έχει, μπορεί να δειχθεί με διάφορους τρόπους. Ένα χάδι, ένα άγγιγμα, μια αγκαλιά, ένα φιλί, συμπεριφορές που θα δείξετε σε κάποιον μη ανάπηρο μπορείτε να χρησιμοποιήσετε και για κάποιο ΑμεΑ χωρίς κανένα δισταγμό. Δε ζούμε σε μικρόκοσμο, περιτυλιγμένοι με ζελατίνα, στον οποίο φοβόμαστε μην μολυνθούμε από ανθρώπους που δεν ανήκουν στην «κάστα» μας. Είναι πολύ πιο ωραίο, όμορφο και ζεστό να σηκώσεις ενός ατόμου με κινητική αναπηρία την παλάμη και να δώσετε μια χειραψία, παρά να του χαϊδέψετε το κεφάλι ή να του πιάσετε το μάγουλο, χειρονομίες που συνήθως εφαρμόζονται σε μικρά παιδιά. Αναρωτιέμαι, αν ήταν ένα άλλο άτομο που δεν είχε αναπηρία και το γνωρίζετε για πρώτη φορά θα κάνατε αυτές τις χειρονομίες; Θα τον αποκαλούσατε «παιδάκι» μπροστά σε κόσμο ενώ θα ξέρατε πως η ηλικία του είναι πολλή μεγαλύτερη από εκείνη ενός εφήβου, πόσο μάλλον ενός παιδιού; Συγγνώμη αλλά δε νομίζω. Τότε, γιατί πρέπει να γίνεται σε έναν άνθρωπο που κάθεται σε αναπηρική καρέκλα, που δε βλέπει, δεν ακούει; Μήπως γιατί πολλές φορές η κατάσταση αυτή σας φέρνει στο μυαλό την εικόνα του μικρού παιδιού; Πιστέψτε με δεν είναι αυτή η πραγματικότητα!
Η πραγματικότητα είναι πως ο άνθρωπος που έχει κάποια μορφή αναπηρίας μπορεί, πολλές φορές, η σωματική του διάπλαση να μη καθρεφτίζει την αληθινή του ηλικία, αλλά σας διαβεβαιώνω πως η προσωπικότητά του έχει διαπλαστεί και διαμορφωθεί κανονικά χωρίς να υστερεί σε αντίληψη. Είναι άσχημο, υποτιμητικό, ενοχλητικό και προσβλητικό για κάποιον που δέχεται μια τέτοια πράξη. Είναι σαν να μη σέβεται ο άλλος την προσωπικότητα, την ηλικία, τη θέση και το κύρος που έχει σαν άτομο ο άνθρωπος που κάθεται σε αναπηρική καρέκλα, που δεν βλέπει, που δεν ακούει. Η αναπηρία μας δεν δηλώνει τη μειονεκτικότητά μας και ούτε δίνει σε κανέναν το δικαίωμα να μας κοιτάζει «αφ' υψηλού». Το μυαλό μας, η καρδιά μας, το σώμα μας, ο χαρακτήρας μας είναι εκεί, παρόντα. Γιατί τότε επιδεικνύουν αρκετοί άνθρωποι που συναντούν ένα ΑμεΑ, μια συμπεριφορά τέτοια που δείχνουν υποτίμησή, σαν είμαστε φαντάσματα, άνθρωποι που δεν υπάρχουμε στο χώρο;
Υπάρχουν όμως και συγκεκριμένες περιπτώσεις ατόμων που πάσχουν από κάποιες μορφές νοητικής αναπηρίας που ίσως να μη έχουν πνευματικά ωριμάσει και από την άλλη ατόμων που έχουν πλήρη επίγνωση του τι συμβαίνει γύρω τους αλλά μπορεί να μην έχουν τη δυνατότητα να επικοινωνήσουν μαζί μας με τους συνηθισμένους τρόπους. Η κάθε αναπηρία, αρκετές φορές, θέλει και το δικό της τρόπο επαφής (για περισσότερη κατανόηση μπορείτε να δείτε την αληθινή ιστορία της Helen Keller). Συνήθως όμως δεν υπάρχει καμιά διαφορά. Πρέπει να υπάρχει άνεση και όχι λύπηση. Και αυτό φαίνεται πολύ εύκολα στα μάτια και στη συμπεριφορά. Εσείς πως θα νιώθατε αν βλέπατε πως κάποιος σας λυπάται ενώ εσείς αισθανόσασταν πολύ καλά με τον εαυτό σας;

            Μια φορά ένας φίλος, ο Θάνος, μου είχε γράψει:
 «Στην ερώτησή σου τώρα. Δεν θα σου πω αν εγώ θα έκανα σχέση ή όχι με ένα άτομο με κάποια ειδική, όπως συνηθίζεται να λέγεται, ανάγκη. Θα σου πω γιατί ο μέσος άνθρωπος δεν θα έκανε μια τέτοια σχέση. Είναι απλά θέμα φόβου. Ο άνθρωπος βλέπεις φοβάται να ριχτεί στα δύσκολα και πάνω από όλα φοβάται να δώσει κάτι που, ο κατά τα άλλα προηγμένος πολιτισμός τον ταΐζει σαν ταμπού ή κλισέ. Όταν λοιπόν φοβάσαι, τείνεις από αντίδραση να κοροϊδεύεις και να μειώνεις την πηγή του φόβου σου λες και ο μπαμπούλας θα χαθεί αν τον κλείσεις στην ντουλάπα. Το θέμα είναι να καταλάβει ο κόσμος ότι για να ζήσεις καλύτερα και πιο ανθρώπινα πρέπει να νοιώσεις τους φόβους και να ριχτείς στα δύσκολα σα να ήσουν άτομο με ειδική ανάγκη. Αν μπορέσεις τους να παλέψεις και να σταθείς στο ύψος σου θα έχεις μια πιο γεμάτη ζωή. Όχι! Η ζωή δεν είναι υποχρέωση καθενός και επιπλέον υποχρέωση είναι να μη χαλάς και τις ζωές των άλλων». Ο Θάνος είπε πολλές αλήθειες μέσα σε λίγες γραμμές. Δεν έχω να σχολιάσω τίποτα! Το μόνο που έχω να πω είναι πως η πιο σωστή ονομασία είναι άτομα με αναπηρία και όχι άτομα με ανάγκες ή ειδικές ανάγκες γιατί όλοι οι άνθρωποι έχουμε ανάγκες.
Και με αφορμή τα λόγια του Θάνου ήθελα να μάθω, τι είναι αυτό που σας «φοβίζει» ή σας «ξενίζει» σε έναν ανάπηρο. Και κάτι ακόμα: όταν συναντάτε έναν ανάπηρο το δέχεστε ή τον απορρίπτετε αμέσως μονό και μόνο από την κατάσταση του ή «κάνετε στην άκρη» την αναπηρία και κοιτάτε τον άνθρωπο; Θα περιμένω τα σχόλια σας στο
και εύχομαι καλή επιτυχία στον φίλο μου τον Βαγγέλη Αυγουλά στο νέο του αυτό διαδικτυακό εγχείρημα!»

Τρίτη 6 Δεκεμβρίου 2011

ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΚΛΕΙΣΤΑ ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΟΥ ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΑΜΕΑ‏

ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΒΙΩΜΑΤΙΚΗ ΔΡΑΣΗ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ ΚΡΗΤΗΣ ΣΤΙΣ 3 ΔΕΚΕΜΒΡΗ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΑΜΕΑ

            Το μεσημέρι της 3ης Δεκέμβρη 2011, με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα ΑμεΑ, ο Δήμος Ηρακλείου με την Αντιδημαρχία Κοινωνικής Πολιτικής και την Αντιδημαρχία Παιδείας, Νεολαίας & Εθελοντισμού, οργάνωσαν με αφετηρία τη Λότζια εκπαιδευτική βιωματική δράση για την ευαισθητοποίηση και την ενημέρωση του κοινού σε θέματα που αφορούν την καθημερινή ζωή των ατόμων με προβλήματα όρασης και την ανεμπόδιστη μετακίνηση των ΑμεΑ στις πόλεις.

            Τη δράση συντόνισε ο εκ γενετής τυφλός ασκούμενος δικηγόρος και Αντιδήμαρχος Κοινωνικής Πολιτικής Δήμου Ιλίου Βαγγέλης Αυγουλάς με ομάδα εθελοντών συνεργατών του, καλώντας όσους διερχόμενους πολίτες το επιθυμούσαν να κλείσουν τα μάτια τους και να δοκιμάσουν μια διαδρομή συνοδευόμενοι ανάμεσα στα τραπεζοκαθίσματα των καφετεριών, στους κατειλημμένους από παρκαρισμένα οχήματα πεζοδρόμους και στους καλυμμένους από διάφορα άλλα εμπόδια οδηγούς όδευσης τυφλών. 


            Άνθρωποι κάθε ηλικίας ενημερώθηκαν για τους τρόπους εκπαίδευσης των τυφλών και τη χρησιμότητα του Λευκού Μπαστουνιού που χρησιμοποιούν για να αποφεύγουν τα εμπόδια για να μετακινούνται στο χώρο με άνεση, ανεξαρτησία και ασφάλεια, ενώ πολλοί φορώντας τις μάσκες ύπνου και κρατώντας το μπράτσο των βλεπόντων συνοδών τους, «είδαν» το Ηράκλειο με άλλα μάτια νιώθοντας σοκ, φόβο, αποπροσανατολισμό, ανασφάλεια, έκπληξη, ταραχή, αλλά και θαυμασμό για τους συνανθρώπους τους με αναπηρία.

            Ο Βαγγέλης Αυγουλάς που σήμερα είναι ο μόνος Αντιδήμαρχος με αναπηρία στην Ελλάδα, συνόδευσε ο ίδιος για μια βόλτα στο κέντρο της πόλης τη συνάδελφο του Αντιδήμαρχο Κοινωνικής Πολιτικής Ηρακλείου Δέσποινα Συγγελάκη και μετά το τέλος της διαδρομής, οι δυό τους είχαν την ευκαιρία να συζητήσουν και να ανταλλάξουν απόψεις για την επιβεβλημένη διασφάλιση από το κράτος των προνοιακών επιδομάτων των ΑμεΑ και το απαραίτητο ξεκαθάρισμα του χώρου από τους αναπήρους μαϊμού, για την έλλειψη πόρων και προσωπικού στις κοινωνικές υπηρεσίες και το αυξημένο βάρος που πέφτει στην Τοπική Αυτοδιοίκηση για την επίλυση των διογκωμένων κοινωνικών προβλημάτων, αλλά και για την ανάγκη συμπαράταξης των δήμων με τους τοπικούς κοινωνικούς και λοιπούς φορείς σε κάθε πόλη πέρα και πάνω από μικροπολιτικές και συμφέροντα με κοινό και μόνο στόχο την εξασφάλιση όσο το δυνατόν καλύτερων συνθηκών διαβίωσης όλων των πολιτών. 

ΜΑΘΗΤΕΣ ΤΙΜΗΣΑΝ ΤΗ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΑΜΕΑ ΣΤΗ ΚΡΗΤΗ .

Ο ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΑΥΓΟΥΛΑΣ ΑΝΤΙΔΗΜΑΡΧΟΣ ΙΛΙΟΥ ΚΑΙ ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΣ ΤΩΝ ΝΕΩΝ ΜΕ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΟΡΑΣΗΣ ΣΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΑΓΙΑΣ ΒΑΡΒΑΡΑΣ ΣΤΗΝ ΚΡΗΤΗ
          
           Το Δημοτικό Σχολείο Αγίας Βαρβάρας στην Κρήτη επισκέφθηκε την Παρασκευή 2 Δεκεμβρίου 2011 ο Βαγγέλης Αυγουλάς, εκ γενετής τυφλός και ο μοναδικός Αντιδήμαρχος με αναπηρία αυτή τη στιγμή πανελλαδικά στο Ίλιον, ασκούμενος δικηγόρος, Τακτικός Εκπρόσωπος στην Ελλάδα της Διεθνούς Οργάνωσης VIEWS για νέους με προβλήματα όρασης και Μέλος της Επιτροπής Νεολαίας του Πανελληνίου Συνδέσμου Τυφλών.

            Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα ΑμεΑ στις 3 Δεκέμβρη, ο Διευθυντής του Σχολείου Μιχάλης Αναγνωστάκης, εκφράζοντας την επιθυμία του Συλλόγου των διδασκόντων και του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων του σχολείου, προσκάλεσε τον Βαγγέλη Αυγουλά που κατάγεται από τα Χανιά, να μιλήσει στους μαθητές κάθε τάξης για την καθημερινή ζωή των τυφλών, για την αναπηρία και τα εμπόδια που αντιμετωπίζει ένας άνθρωπος με αναπηρία σε κάθε πτυχή της ζωής του καθημερινά.

            «Τι δυσκολίες αντιμετωπίζει ένας τυφλός που ζει στην Ελλάδα»; «Τι προβλήματα υπάρχουν και δεν έχουμε πολλούς συμμαθητές μας που να έχουν κάποια αναπηρία»; «Πώς μπορούμε να βοηθάμε τους τυφλούς όταν τους βλέπουμε στο δρόμο»; «Βλέπετε όνειρα και πώς φαντάζεστε ότι είναι ο κόσμος γύρω σας»;
            Σ’ αυτές και άλλες βγαλμένες από την καρδιά και την ψυχή των παιδιών ερωτήσεις απάντησε ο Βαγγέλης Αυγουλάς με παραδείγματα και βιωματικές ασκήσεις όπου τα παιδιά και οι δάσκαλοι τους έκλεισαν για λίγο τα μάτια τους για να αντιληφθούν τον κόσμο γύρω τους χωρίς όραση, άγγιξαν βιβλία στην ανάγλυφη γραφή Braille των τυφλών, είδαν τεχνικές συνοδείας ενός ατόμου με πρόβλημα όρασης και εξοικειώθηκαν με τη σωστή χρήση του λευκού μπαστουνιού που είναι εργαλείο των τυφλών για να κινούνται με άνεση, ανεξαρτησία και ασφάλεια στις απροσπέλαστες πόλεις, παρακολούθησαν video από Παραολυμπιακά αθλήματα και από την εκπαίδευση των τυφλών, ενώ συζήτησαν για τα γεμάτα εμπόδια πεζοδρόμια, τις νέες τεχνολογίες που βοηθούν πολύ τα ΑμεΑ και για το πώς μπορούν μεγαλώνοντας με τις πράξεις τους να διώξουν τον ρατσισμό από τις ζωές και τις ψυχές των ανθρώπων.

            «Μέσα σε πέντε διδακτικές ώρες τα παιδιά έμαθαν σήμερα ένα πολύ σημαντικό κεφάλαιο της ύλης της ζωής, αυτό της κοινωνικής μόρφωσης και ευαισθησίας», δήλωσε ο διευθυντής του Δημοτικού Σχολείου Αγίας Βαρβάρας Μιχάλης Αναγνωστάκης εκ μέρους του Συλλόγου των Δασκάλων.
            Επίσης, στις εκδηλώσεις παρέστησαν ο Δήμαρχος του Δήμου Γόρτυνας Νίκος Σχοιναράκης συνοδευόμενος από τον Πρόεδρο του Δημοτικού Συμβουλίου Ανδρέα Καραπαναγιώτη και τον Αντιδήμαρχο Δημήτρη Γαρεφαλλάκη, όπου συζήτησαν για θέματα Κοινωνικής Πολιτικής με τον Βαγγέλη Αυγουλά συγχαίροντας παράλληλα την όλη του προσπάθεια στη ζωή αλλά και την πρωτοβουλία του σχολείου και δηλώνοντας πως θα προσπαθήσουν να πραγματοποιηθούν ανάλογες εκδηλώσεις σε όλες τις δημοτικές ενότητες του Δήμου.

            «Κάποιοι εξακολουθούν να μη σκέφτονται τις ανάγκες των παιδιών, να μην απαντούν στις απορίες τους, να προσπαθούν να υποθηκεύσουν το μέλλον τους και να μην ακούν τις φωνές και τους προβληματισμούς τους. Τα παιδιά ήδη στέλνουν καθαρά το μήνυμα και σύντομα παίρνοντας την κατάσταση στα χέρια τους θα βάλουν και καθέναν στη θέση που του αξίζει. Κάθε λέξη μέσα σε μια σχολική τάξη για κοινωνικά ζητήματα είναι και επένδυση στην αλλαγή που θα φέρουν αυτά τα  παιδιά στην Ελλάδα αύριο ως νέοι υγιώς σκεπτόμενοι ενεργοί πολίτες», δήλωσε ο Βαγγέλης Αυγουλάς τον οποίο οι μικροί μαθητές, οι γονείς και οι δάσκαλοι τους γέμισαν αναμνηστικά δώρα ενώ του αφιέρωσαν Κρητικά τραγούδια και μαντινάδες.

Προσθήκη λεζάντας
Αναμνηστική φωτογραφία με Ε ' και ΣΤ ' τάξη του Δημοτικού Σχολείου Αγ.Βαρβάρας στη Κρήτη .