meallamatia.blogspot.gr

meallamatia.blogspot.gr

Παρασκευή 20 Σεπτεμβρίου 2013

1ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΔΥΤΙΚΗΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ΠΕΤΡΟΥΠΟΛΗΣ


1ο Φεστιβάλ Δυτικής Επιχειρηματικότητας Πετρούπολης

19-20-21 και 22 Σεπτεμβρίου 2013

Κεντρική Πλατεία Πετρούπολης

Η διοργάνωση απευθύνεται στους κατοίκους των Δυτικών συνοικιών έτσι ώστε να γνωρίσουν τους επιχειρηματίες της γειτονιάς τους.

Φιλοξενεί περισσότερες από 75 επιχειρήσεις με αντικείμενο: 

Το 1ο Φεστιβάλ Δυτικής Επιχειρηματικότητας Πετρούπολης φιλοδοξεί να αποτυπώσει τον δυναμισμό της επιχειρηματικότητας της περιοχής μας.

Να προσφέρει την δυνατότητα στις καθιερωμένες αλλά και στις δυναμικά αναπτυσσόμενες επιχειρήσεις της περιοχής μας να παρουσιάσουν τις δραστηριότητες τους στο κοινό αλλά και στους επαγγελματίες του Δήμου μας και όχι μόνο.

Να επιτρέψει στους επισκέπτες του να έρθουν σε ζωντανή επικοινωνία με τους εκπροσώπους των εκθετών να συγκεντρώσουν όλες τις πληροφορίες που χρειάζονται για να αντιληφθούν και να συγκρίνουν τις προσφερόμενες υπηρεσίες και τιμές.

Στόχος μας είναι η διοργάνωση αυτή να αποτελέσει εργαλείο ανάπτυξης  για όσους συμμετάσχουν.



 

ΗΜΕΡΙΔΑ ΜΕ ΘΕΜΑ ΤΗΝ ΥΙΟΘΕΣΙΑ ΚΑΙ ΑΝΑΔΟΧΗ


ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Θέμα:
Ημερίδα «Παιδική Προστασία. Αναδοχή – Υιοθεσία»

Η Περιφερειακή Ενότητα Δυτικής Αθήνας, ο Δήμος Περιστερίου και το Κέντρο Προστασίας του Παιδιού Αττικής «Η ΜΗΤΕΡΑ», ανταποκρινόμενοι στα σύγχρονα ερωτήματα που τίθενται όσον αφορά την παιδική προστασία και θέλοντας να ενημερώσουν ειδικούς και κοινό, διοργανώνουν Ημερίδα με θέμα: «Παιδική Προστασία. Αναδοχή – Υιοθεσία»
Η Ημερίδα θα πραγματοποιηθεί την Τετάρτη 25 Σεπτεμβρίου στο Συνεδριακό Κέντρο ΚΥΒΕ (Εθν. Μακαρίου 1, Περιστέρι) από τις 09:00 π.μ. έως 15.00 μ.μ.

Θα αναπτυχθεί το θεσμικό – νομικό πλαίσιο της Υιοθεσίας και της Αναδοχής, θα αναδειχθούν οι διαδικασίες πραγματοποίησής τους, ο ρόλος των κοινωνικών υπηρεσιών της Τοπικής Αυτοδιοίκησης α’ και β΄ βαθμού, ενώ θα κατατεθεί και μαρτυρία Αναδόχου Μητέρας.
Στους συμμετέχοντες θα χορηγηθεί Βεβαίωση Παρακολούθησης.

Πρόγραμμα

09:00 - 09:30: Προσέλευση

09:30 – 10:00:  

  • Χαιρετισμός από την Γενική Γραμματέα Πρόνοιας Ευθυμία Μπέκου
  • Χαιρετισμός από τον Αντιπεριφερειάρχη Δυτικής Αθήνας Κώστα Παπαντωνίου
  • Χαιρετισμός από το Δήμαρχο Περιστερίου Ανδρέα Παχατουρίδη
  • Χαιρετισμός από τον Πρόεδρο του Κέντρου Προστασίας του Παιδιού Αττικής «Η Μητέρα» Δημήτρη Βεζυράκη
10:00 – 12:00: Α’ Συνεδρία: ΥΙΟΘΕΣΙΑ
Συντονιστής: Δημήτρης Καραγιώργος, Διευθυντής Σύνταξης iatronet.gr
  • Νομικό Πλαίσιο Υιοθεσίας Ροϊδη Κων/να, Δικηγόρος – Νομικός Συνεργάτης ΚΠΠΑ « Η ΜΗΤΕΡΑ »
  • Υιοθεσία μέσω Κέντρου Προστασίας του Παιδιού Ελευθερία Ψαρρά, Κοινωνική Λειτουργός, Προϊσταμένη Κοινωνικής Υπηρεσίας ΚΠΠΑ « Η ΜΗΤΕΡΑ »
  • Διακρατικές υιοθεσίες Eλένη Απουσίδου, Προϊσταμένη Αρχής Διακρατικών Υιοθεσιών Υπουργείου Εργασίας Κοινωνικής Ασφάλισης & Πρόνοιας
  • Ο ρόλος των Κοινωνικών Υπηρεσιών της Τοπικής Αυτοδιοίκησης α’ και β’ βαθμού Ευανθία Θωμά, Προϊσταμένη Δ/νσης Υγείας & Κοινωνικής Μέριμνας Περιφερειακής Ενότητας Δυτικής Αθήνας, Αναστασία Τριανταφυλλοπούλου, Προϊσταμένη τμήματος Κοινωνικής Πολιτικής και Ισότητας της Δ/νσης Κοινωνικής Πολιτικής, Παιδείας, Πολιτισμού και Νέας Γενιάς του Δήμου Περιστερίου
  • Ερωτήσεις
 
 
10:00 – 12:00: Α’ Συνεδρία: ΥΙΟΘΕΣΙΑ
Συντονιστής: Δημήτρης Καραγιώργος, Διευθυντής Σύνταξης iatronet.gr

  • Νομικό Πλαίσιο Υιοθεσίας - Ροϊδη Κων/να, Δικηγόρος – Νομικός Συνεργάτης ΚΠΠΑ « Η ΜΗΤΕΡΑ »
  • Υιοθεσία μέσω Κέντρου Προστασίας του Παιδιού - Ελευθερία Ψαρρά, Κοινωνική Λειτουργός, Προϊσταμένη Κοινωνικής Υπηρεσίας ΚΠΠΑ « Η ΜΗΤΕΡΑ »
  • Διακρατικές υιοθεσίες - Eλένη Απουσίδου, Προϊσταμένη Αρχής Διακρατικών Υιοθεσιών Υπουργείου Εργασίας Κοινωνικής Ασφάλισης & Πρόνοιας
  • Ο ρόλος των Κοινωνικών Υπηρεσιών της Τοπικής Αυτοδιοίκησης α’ και β’ βαθμού -  Ευανθία Θωμά, Προϊσταμένη Δ/νσης Υγείας & Κοινωνικής Μέριμνας Περιφερειακής Ενότητας Δυτικής Αθήνα - Αναστασία Τριανταφυλλοπούλου, Προϊσταμένη τμήματος Κοινωνικής Πολιτικής και Ισότητας της Δ/νσης Κοινωνικής Πολιτικής, Παιδείας, Πολιτισμού και Νέας Γενιάς του Δήμου Περιστερίου
  • Ερωτήσεις
12:00 – 12:30: Διάλειμμα
 
12:30 – 14:00: Β’ Συνεδρία: ΑΝΑΔΟΧΗ – ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΡΙΖΩΝ
Συντονιστής: Άννα Παπαδομαρκάκη, Δημοσιογράφος iatronet.gr

  • Θεσμικό πλαίσιο Αναδοχής – Θεσμός Παιδικής Προστασίας - Βασιλική Μπαρούχου, Κοινωνική Λειτουργός, Υπεύθυνη Τμήματος Αναδόχων ΚΠΠΑ « Η ΜΗΤΕΡΑ »
  • Αναζήτηση Ριζών μέσω Υπηρεσιών - Ασημίνα Παυλίδου, Κοινωνική Λειτουργός, Υπεύθυνη Τμήματος Γονέων – Παιδιών
  • Εμπειρία Αναδόχου Μητέρας
  • Ερωτήσεις
14:00 -14:30: ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ– Λήξη Ημερίδας
Συντονιστής: Δημήτρης Βεζυράκης
 
 
 
 
 
 


     
       
       
       
       

       

      Πέμπτη 19 Σεπτεμβρίου 2013

      STEPHEN HAWKING: ΦΩΤΙΖΟΝΤΑΣ ΣΚΟΤΕΙΝΑ ΑΣΤΡΑ


      Stephen Hawking: Φωτίζοντας σκοτεινά άστρα
       
      Στα 21 του χρόνια έμαθε ότι έπασχε από μια ανίατη ασθένεια που πιθανότατα θα τον σκότωνε μέσα σε λίγα χρόνια. Τώρα, μισό αιώνα μετά, ο Στίβεν Χόκινγκ μπορεί να υπερηφανεύεται ότι είναι ο πιο διάσημος επιστήμονας του κόσμου, που, πέρα από τις πρωτότυπες ερευνητικές του εργασίες, έγραψε το δημοφιλές «Το χρονικό του χρόνου» για την ιστορία του Σύμπαντος.Στα 71 του χρόνια αποφάσισε να διηγηθεί και τη δική του ιστορία στην αυτοβιογραφία του με τίτλο «Το χρονικό της ζωής μου», που θα κυκλοφορήσει από τις Εκδόσεις Τραυλός στις 30 Σεπτεμβρίου. Από αυτή τη συγκλονιστική διήγηση, το EΨIΛON εξασφάλισε αποκλειστικά κάποια χαρακτηριστικά αποσπάσματα όπως και φωτογραφικό υλικό.
       
      «Έζησα μια πλήρη και ικανοποιητική ζωή» καταλήγει ο Στίβεν Χόκινγκ στο τελευταίο κεφάλαιο της αυτοβιογραφίας όπου συμπυκνώνει την πορεία του. Στα 71 του χρόνια, ο διασημότερος θεωρητικός φυσικός στον κόσμο, ο επιστήμονας που κατέχει τη Λουκασιανη Εδρα των Μαθηματικών και της Θεωρητικής Φυσικής στο Πανεπιστήμιο του Κέμπριτζ και καθηλωμένος σε μια αναπηρική πολυθρόνα δίδαξε τα μυστικά του Σύμπαντος, αφηγείται στην αυτοβιογραφία του όλη του την περιπετειώδη ζωή από την παιδική εμμονή του με τα ηλεκτρικά τρένα και τη διάγνωση της ανίατης ασθένειάς του μέχρι την απόφασή του να πάψει να βυθίζεται στον αυτοοικτιρμό και να γράψει το πρώτο εκλαϊκευμένο επιστημονικό βιβλίο, «Το χρονικό του χρόνου», που έγινε μπεστ σέλερ. Το βιβλίο θα κυκλοφορήσει στις 30 Σεπτεμβρίου από τις Εκδόσεις Τραυλός σε μετάφραση Νέστορα Χούνου και πρόλογο του Σάββα Δημόπουλου, καθηγητή  Φυσικής στο Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ στις ΗΠΑ. Από την αυτοβιογραφία του, «Το χρονικό της ζωής μου», το ΕΨΙΛΟΝΡ επέλεξε κάποια αποσπάσματα για μια αποκλειστική προδημοσίευση.

      TA ΠAIΔIKA XPONIA

      Γεννήθηκα στις 8 Ιανουαρίου 1942, ακριβώς τριακόσια χρόνια μετά το θάνατο του Γαλιλαίου. Υπολογίζω, ωστόσο, ότι την ίδια ημέρα ήρθαν στον κόσμο και άλλα, περίπου, διακόσιες χιλιάδες μωρά. Δεν ξέρω αν κάποιο απ’ αυτά ενδιαφέρθηκε αργότερα για την αστρονομία.

      [...] Η πρώτη μου έντονη ανάμνηση είναι το σπαραξικάρδιο κλάμα μου στον παιδικό σταθμό του Μπάιρον Χάουζ Σκουλ, στο Χάιγκεϊτ. Παντού γύρω μου έπαιζαν παιδιά. Τα παιχνίδια τους φάνταζαν τόσο υπέροχα• ήθελα να παίξω κι εγώ μαζί τους. Όμως, ήμουν μόλις δυόμισι. Με είχαν αφήσει για πρώτη φορά μόνο μου, ανάμεσα σε αγνώστους, και είχα τρομοκρατηθεί. Πιστεύω πως οι γονείς μου ξαφνιάστηκαν από την αντίδρασή μου• ήμουν το πρώτο τους παιδί και, καθώς ακολουθούσαν ευλαβικά όσα διάβαζαν για την ανάπτυξη του παιδιού, θεωρούσαν πως θα έπρεπε να είμαι έτοιμος για κοινωνικές σχέσεις ήδη από τα δύο μου χρόνια. Ωστόσο, ύστερα από εκείνο το τρομακτικό πρωινό με πήραν γρήγορα στο σπίτι και μ’ έστειλαν ξανά στο Μπάιρον Χάουζ μετά από ενάμιση χρόνο.
       
      [...] Θυμάμαι πως παραπονιόμουν στους γονείς μου ότι στο σχολείο δεν μου μάθαιναν τίποτε. Οι δάσκαλοι του Μπάιρον Χάουζ δεν πίστευαν στον, τότε, καθιερωμένο τρόπο να σου «περάσουν» γνώσεις. Αντιθέτως, πίστευαν ότι μπορούσες να μάθεις να διαβάζεις χωρίς να συνειδητοποιείς ότι σου διδάσκουν πώς να το κάνεις. Τελικά, έμαθα να διαβάζω, αλλά στην αρκετά προχωρημένη ηλικία των οκτώ ετών. Η αδελφή μου η Φιλίππα, που διαπαιδαγωγήθηκε σύμφωνα με τις πιο συμβατικές μεθόδους, μπορούσε να διαβάζει πριν κλείσει τα τέσσερα. Αλλά έτσι κι αλλιώς, ήταν πολύ πιο
      έξυπνη από μένα.
       
      [...] Άλλη μια έντονη, πρώιμη ανάμνησή μου, είναι η στιγμή που απόκτησα το πρώτο μου τρενάκι. Στα χρόνια του πολέμου κανείς δεν κατασκεύαζε παιχνίδια, τουλάχιστον για να τα χαίρονται τα παιδιά. Ωστόσο, εγώ παθιαζόμουν με τα τρενάκια. Ο πατέρας μου επιχείρησε να μου φτιάξει ένα
      από ξύλο, αλλά δεν μου άρεσε καθόλου – ήθελα κάτι ζωντανό, κάτι που να κινείται από μόνο του. Αγόρασε, λοιπόν, ένα μεταχειρισμένο, σιδερένιο κουρδιστό τρενάκι, το συγκόλλησε όπου χρειαζόταν και μου το έκανε δώρο τα Χριστούγεννα, όταν ήμουν σχεδόν τριών ετών. Το τρενάκι μου δεν δούλευε πολύ καλά, όμως, ευτυχώς, ο πατέρας μου πήγε στην Αμερική αμέσως μετά τον πόλεμο και όταν επέστρεψε με το Queen Mary, έφερε δώρα σε όλους. Στη μητέρα μου έφερε μερικές νάιλον κάλτσες που δεν έβρισκες εκείνη την εποχή στη Βρετανία. Στην αδελφή μου, τη Μαίρη, έφερε μια κούκλα που όταν την ξάπλωνες έκλεινε τα μάτια, και σε μένα έφερε ένα αμερικάνικο τρένο, πλήρες, με μυτερό προφυλακτήρα και ράγες που σχημάτιζαν ένα μεγάλο οχτάρι. Ακόμη θυμάμαι με πόση συγκίνηση άνοιξα εκείνο το κουτί. Τα κουρδιστά τρενάκια ήταν μια χαρά, αλλά εμένα μου άρεσαν τα ηλεκτροκίνητα. Περνούσα  ώρες χαζεύοντας μια μινιατούρα σιδηροδρομικού σταθμού στημένη σε μια λέσχη  στο Κράουτς Εντ, κοντά στο Χάιγκεϊτ. Ακόμη και στον ύπνο μου έβλεπα ηλεκτρικά τρένα.
       
       
      [...] Αργότερα, στην εφηβεία μου, καταπιάστηκα με μοντέλα αεροπλάνων και πλοίων. Ποτέ δεν ήμουν επιδέξιος στις χειρονακτικές εργασίες, όμως, ευτυχώς είχα τον φίλο μου Τζον Μακ Κλίναχαν, που ήταν πολύ καλύτερος στο να φτιάχνει τέτοια μοντέλα. Πάνω απ’ όλα ήθελα να φτιάχνω λειτουργικά μοντέλα που θα μπορούσα να ελέγχω. Δεν μ’ ενδιέφερε η εμφάνισή τους. Νομίζω πως το ίδιο ακριβώς κίνητρο με ώθησε να επινοήσω μια σειρά από εξαιρετικά πολύπλοκα παιχνίδια με έναν άλλο φίλο από το σχολείο, τον Ρότζερ Φέρνιχαου. Θυμάμαι ένα παιχνίδι κατασκευών, πλήρες, με εργοστάσια όπου παράγονταν πολύχρωμα εξαρτήματα, με δρόμους και ράγες για τη μεταφορά τους, καθώς και ένα χρηματιστήριο για την πώλησή τους. Θυμάμαι ένα πολεμικό παιχνίδι, που το παίζαμε σε μια σκακιέρα με τέσσερις χιλιάδες τετράγωνα, καθώς και ένα παιχνίδι κυριαρχίας όπου κάθε παίκτης αντιπροσώπευε μια ολόκληρη δυναστεία, με οικογενειακό δέντρο. Πιστεύω πως αυτά τα παιχνίδια, όπως και τα τρένα, τα πλοία και τα αεροπλάνα, μου άρεσαν διότι ήθελα να μάθω πώς λειτουργούσαν τα συστήματα και πώς θα μπορούσα να τα ελέγχω. Αφότου άρχισα το διδακτορικό μου, αυτή η τάση μου ικανοποιήθηκε από την έρευνά μου στην κοσμολογία. Αν καταλαβαίνεις πώς
      λειτουργεί το Σύμπαν, μπορείς να το ελέγχεις, από μια άποψη.
       
      KEMΠPITZ
       
      Έφτασα στο Κέμπριτζ τον Οκτώβριο του 1962, ως μεταπτυχιακός φοιτητής. Στην αίτησή μου ζητούσα να εργαστώ με τον Φρεντ Χόιλ, τον διασημότερο βρετανό αστρονόμο της εποχής, βασικό υποστηρικτή της θεωρίας σταθερής κατάστασης. Τον αποκαλώ αστρονόμο επειδή εκείνα τα χρόνια η κοσμολογία μόλις που αναγνωριζόταν ως νόμιμο πεδίο. Εμπνευσμένος από μια καλοκαιρινή σειρά μαθημάτων με τον φοιτητή του Χόιλ, Τζαγιάντ Ναρλικάρ, ήθελα να κάνω κι εγώ εκεί την έρευνά μου. Όμως, ο Χόιλ είχε αρκετούς φοιτητές κι έτσι, προς μεγάλη μου απογοήτευση, με ανέθεσαν στον Ντένις Σκιάμα, που πρώτη φορά άκουγα τ’ όνομά του.

      Τελικά, μάλλον μου βγήκε σε καλό. Ο Χόιλ έλειπε συνεχώς και δύσκολα θα έβρισκε χρόνο ν’ ασχοληθεί μαζί μου. Ο Σκιάμα, από την άλλη, ήταν συνήθως κάπου εκεί γύρω και καταδεκτικός, όποτε ήθελα να του μιλήσω. Διαφωνούσα με πολλές ιδέες του, κυρίως με την αρχή του Μαχ, την ιδέα πως η αδράνεια των σωμάτων οφείλεται στην επίδραση του συνόλου της συμπαντικής ύλης, αλλά αυτό με παρακίνησε να αναπτύξω τη δική μου εικόνα. [...] Την τελευταία μου χρονιά στην Οξφόρδη, συνειδητοποίησα πως γινόμουν όλο και πιο αδέξιος. Κάποια μέρα μπέρδεψα τα πόδια μου και έπεσα καθώς κατέβαινα τις σκάλες.

      Η κατάσταση χειροτέρεψε όταν εγκαταστάθηκα στο Κέμπριτζ. Τα Χριστούγεννα, που πήγα για πατινάζ στη λίμνη του Σεντ Αλμπανς, έπεσα και δεν μπορούσα να σηκωθώ. Η μητέρα μου παρατήρησε τα προβλήματα και με πήγε στον οικογενειακό μας παθολόγο. Εκείνος με παρέπεμψε σε κάποιον ειδικό και αμέσως μετά τα εικοστά πρώτα μου γενέθλια, μπήκα στο νοσοκομείο για έλεγχο. Έμεινα μέσα δυο εβδομάδες, στη διάρκεια των οποίων μου έκαναν κάθε λογής εξετάσεις. Μου πήραν δείγμα μυϊκού ιστού, μου στερέωσαν ηλεκτρόδια κι έπειτα έριξαν με ένεση στη σπονδυλική μου στήλη ένα αδιαφανές υγρό, που το παρακολουθούσαν με ακτίνες Χ να ανεβοκατεβαίνει, καθώς έγερναν το κρεβάτι μαζί με το δεμένο σώμα μου. Μετά απ’ όλα αυτά δεν μου είπαν τι είχα, παρά μόνο πως δεν ήταν σκλήρυνση κατά πλάκας, και πως ήμουν μια άτυπη περίπτωση. Συμπέρανα, ωστόσο, πως μάλλον περίμεναν να επιδεινωθεί η κατάστασή μου και πως δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα, παρά να μου δώσουν βιταμίνες, μολονότι κατάλαβα πως δεν προσδοκούσαν θετικό αποτέλεσμα. Προφανώς δεν είχαν κάτι καλό να μου πουν, κι έτσι δεν ρώτησα περισσότερες λεπτομέρειες. Επισκέφτηκα γιατρό, αλλά το μόνο που μου είπε ήταν, «Κόψε τις μπίρες».

      Όταν συνειδητοποίησα ότι έπασχα από μια ανίατη ασθένεια που πιθανότατα θα με σκότωνε σε μερικά χρόνια, σοκαρίστηκα. Πώς μπορούσε να συμβαίνει αυτό σε μένα; Ωστόσο, όταν ήμουν στο νοσοκομείο είχα δει ένα νεαρό αγόρι να πεθαίνει από λευχαιμία στο αντικρινό κρεβάτι, και το θέαμα δεν ήταν διόλου όμορφο. Ολοφάνερα, υπήρχαν άνθρωποι σε χειρότερη κατάσταση – εγώ, τουλάχιστον, δεν αισθανόμουν άρρωστος. Κάθε που πάω να λυπηθώ τον εαυτό μου, θυμάμαι εκείνο το αγόρι.

      Μια και δεν είχα ιδέα τι επρόκειτο να μου συμβεί, ή πόσο ραγδαία θα εξελισσόταν η ασθένεια, δεν ήξερα τι να κάνω. Οι γιατροί μού είπαν να επιστρέψω στο Κέμπριτζ και να συνεχίσω την έρευνα που είχα μόλις αρχίσει στη γενική σχετικότητα και στην κοσμολογία. Δεν σημείωνα, όμως, καμιά πρόοδο επειδή δεν είχα το απαιτούμενο μαθηματικό υπόβαθρο – εξάλλου, στη σκέψη πως ίσως δεν θα ζούσα για να τελειώσω το διδακτορικό μου, δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ. Ένιωθα κάπως σαν ήρωας τραγωδίας.

      Άρχισα ν’ ακούω Βάγκνερ, αλλά αυτό που γράφτηκε σε περιοδικά της εποχής, ότι έπινα από το πρωί ώς το βράδυ, ήταν υπερβολή. Από τη στιγμή που το άρθρο δημοσιεύτηκε, το επανέλαβαν κι άλλα περιοδικά επειδή ήταν καλό παραμύθι, και τελικά όλοι πίστεψαν πως για να γράφεται τόσες πολλές φορές, θα είναι αλήθεια.

      Ωστόσο, την εποχή εκείνη έβλεπα μάλλον περίεργα όνειρα. Πριν διαγνωστεί η κατάστασή μου, βαριόμουν την ίδια μου τη ζωή. Μου φαινόταν πως δεν υπήρχε τίποτε άξιο λόγου να κάνω. Αλλά λίγο μετά που βγήκα από το νοσοκομείο, είδα στον ύπνο μου ότι με πήγαιναν για εκτέλεση. Ξάφνου συνειδητοποίησα πως θα μπορούσα να κάνω άπειρα όμορφα πράγματα, αρκεί να αναβαλλόταν η εκτέλεσή μου. Σε ένα άλλο όνειρο που έβλεπα συχνά, θυσίαζα τη ζωή μου για να σώσω άλλους. Στο κάτω κάτω, αφού εγώ θα πέθαινα έτσι κι αλλιώς, ας έκανα και κάποιο καλό.
       
      Αλλά δεν πέθανα. Στην πραγματικότητα, μόλο που ένα σύννεφο σκέπαζε το μέλλον μου, διαπίστωσα έκπληκτος ότι απολάμβανα τη ζωή. Ο κυριότερος λόγος γι’ αυτό ήταν ότι αρραβωνιάστηκα την Τζέιν Γουάιλντ, ένα κορίτσι που είχα γνωρίσει περίπου την εποχή που διαγνώστηκα με ALS. Η εξέλιξη αυτή έδωσε νόημα στη ζωή μου. Ηταν κάτι για το οποίο άξιζε να ζήσω.
       
      Για να παντρευτούμε χρειαζόμαστε λεφτά, και για να βρω λεφτά έπρεπε να τελειώσω το διδακτορικό μου. Έτσι, για πρώτη φορά στη ζωή μου, έπεσα με τα μούτρα στη δουλειά και ξαφνιάστηκα όταν διαπίστωσα ότι μου άρεσε. Όμως, ίσως δεν είναι τίμιο να την αποκαλώ δουλειά. Κάποιος είπε κάποτε πως οι επιστήμονες και οι πόρνες πληρώνονται για να κάνουν αυτό που απολαμβάνουν.  [...]
       
       
      TO XPONIKO TOY XPONOY
       
      Η ιδέα να γράψω ένα βιβλίο για το ευρύ κοινό μού ήρθε πρώτη φορά το 1982 – εν μέρει, για να κερδίσω χρήματα με τα οποία θα πλήρωνα τα δίδακτρα της κόρης μου. (Στην πραγματικότητα, όταν κυκλοφόρησε το βιβλίο, η κόρη μου πήγαινε πια στην τελευταία τάξη). Κυρίως, όμως, ήθελα να εξηγήσω πόσο είχαμε προχωρήσει στην κατανόηση του Σύμπαντος: ότι ίσως βρισκόμαστε κοντά στην ανακάλυψη μιας πλήρους θεωρίας που θα περιέγραφε το Σύμπαν και όλα  όσα βρίσκονται μέσα του.
       
      [...] Με είχε εντυπωσιάσει πολύ η τηλεοπτική σειρά του Τζέικομπ Μπρονόφσκι «The Ascend of Man» (Τέτοιος σεξιστικός τίτλος δεν θα επιτρεπόταν σήμερα). Σου προκαλούσε μια συγκίνηση, για το επίτευγμα του ανθρώπου να αναπτυχθεί από τους πρωτόγονους αγρίους στη σημερινή κατάσταση, μέσα σε δεκαπέντε χιλιάδες χρόνια. Την ίδια αίσθηση ήθελα να προκαλέσω για την πρόοδό μας στην κατανόηση των νόμων που κυβερνούν το Σύμπαν. Ήμουν σίγουρος πως όλοι σχεδόν θέλουν να μάθουν πώς λειτουργεί το Σύμπαν, αλλά οι περισσότεροι δεν μπορούν να καταλάβουν μαθηματικές εξισώσεις. Ούτε κι εγώ πολυενδιαφέρομαι για τις εξισώσεις – εν μέρει επειδή δυσκολεύομαι να τις γράψω, αλλά κυρίως επειδή ποτέ δεν τις «συμπάθησα» ειλικρινά. Αντιθέτως, εγώ σκέφτομαι με εικόνες, και σκοπός μου ήταν να περιγράψω στο βιβλίο με λόγια αυτές τις διανοητικές εικόνες, χρησιμοποιώντας οικείες αντιστοιχίες και διαγράμματα. Ήλπιζα πως έτσι, οι περισσότεροι θα μπορούσαν να μοιραστούν την έξαψη και την αίσθηση του επιτεύγματος για την αξιοθαύμαστη πρόοδο της φυσικής τα τελευταία πενήντα χρόνια.
       
      Ωστόσο, ακόμη κι αν απέφευγα να χρησιμοποιήσω μαθηματικά, θα δυσκολευόμουν να εξηγήσω κάποιες ιδέες. Αναδυόταν, λοιπόν, ένα πρόβλημα: να προσπαθούσα να τις εξηγήσω, με το ρίσκο να μπερδευτούν οι αναγνώστες, ή να «ξεπετούσα» τις δυσκολίες; Μερικές όχι και τόσο οικείες έννοιες, όπως το γεγονός ότι παρατηρητές που κινούνται με διαφορετικές ταχύτητες μετρούν διαφορετικά χρονικά διαστήματα για ίδιο ζεύγος γεγονότων, δεν ήταν θεμελιώδεις για την εικόνα που ήθελα να παρουσιάσω. Συνεπώς, θα μπορούσα να τις αναφέρω, αλλά χωρίς να τις αναλύσω σε βάθος. Όμως, κάποιες άλλες δύσκολες έννοιες ήταν πολύ σημαντικές γι’ αυτό που ήθελα να μεταδώσω.
       
      Υπήρχαν δύο συγκεκριμένες έννοιες που ένιωθα πως έπρεπε να συμπεριλάβω. Η μία ήταν η αποκαλούμενη άθροιση ιστοριών, δηλαδή η ιδέα πως δεν υπάρχει απλώς μόνο μία ιστορία του Σύμπαντος. Υπάρχει, μάλλον, μια συλλογή από κάθε πιθανή ιστορία για το Σύμπαν, και όλες αυτές οι ιστορίες είναι εξίσου αληθινές (ό,τι κι αν μπορεί να σημαίνει αυτό). Η άλλη ιδέα, απαραίτητη για να σχηματίσουμε μαθηματική αίσθηση της άθροισης των ιστοριών, είναι ο φανταστικός χρόνος. Σήμερα, αισθάνομαι πως θα έπρεπε να είχα προσπαθήσει λίγο παραπάνω να εξηγήσω αυτές τις δύο πολύ δύσκολες έννοιες, ιδίως τον φανταστικό χρόνο, που δείχνει να μπερδεύει περισσότερο από κάθε άλλη έννοια τους αναγνώστες του βιβλίου. Ωστόσο, δεν χρειάζεται να καταλάβει κάποιος οπωσδήποτε τι ακριβώς είναι ο φανταστικός χρόνος – απλώς, ότι διαφέρει από αυτόν που αποκαλούμε πραγματικό χρόνο.
       
      Λίγο πριν κυκλοφορήσει το βιβλίο, έστειλαν σε κάποιον επιστήμονα ένα αντίτυπο στην τελική μορφή του, προκειμένου να γράψει μια κριτική για το περιοδικό Nature. Ο άνθρωπος σοκαρίστηκε όταν βρήκε μέσα αμέτρητα λάθη, φωτογραφίες και διαγράμματα σε λάθος θέσεις και με λάθος λεζάντες. Ενημέρωσε τον οίκο Bantam, που σοκαρίστηκε επίσης και αποφάσισε την ίδια κιόλας ημέρα να αποσύρει και να καταστρέψει όλη την έκδοση. (Αντίτυπα εκείνης της πρώτης έκδοσης πρέπει να έχουν σήμερα μεγάλη αξία). Ακολούθησαν τρεις εβδομάδες γεμάτες ένταση, στη διάρκεια των οποίων ο Bantam διόρθωσε και έλεγξε εξαρχής όλο το βιβλίο, και τελικά κατάφερε να βγει στα βιβλιοπωλεία την Πρωταπριλιά. Στο μεταξύ, το περιοδικό Time είχε ήδη δημοσιεύσει το προφίλ μου.
       
      Ακόμη κι έτσι, ο οίκος Bantam αιφνιδιάστηκε με την επιτυχία του βιβλίου. Έμεινε στη λίστα με τα μπεστ σέλερ των New York Times 147 εβδομάδες και στην αντίστοιχη λίστα των Times του Λονδίνου 237 εβδομάδες, καταρρίπτοντας κάθε ρεκόρ, μεταφράστηκε σε σαράντα γλώσσες και έχει πουλήσει πάνω από 10 εκατομμύρια αντίτυπα σε όλο τον κόσμο.
       
      [...] Άραγε, γιατί το αγόρασαν τόσοι άνθρωποι; Μια και είναι μάλλον δύσκολο να φανώ αντικειμενικός, νομίζω πως είναι πιο σωστό να μείνω σ’ αυτά που έγραψαν οι άλλοι. Οι περισσότερες κριτικές, αν και ευνοϊκές, δεν μου φάνηκαν διαφωτιστικές. Ακολουθούσαν όλες σχεδόν την ίδια φόρμουλα: Ο Στίβεν Χόκινγκ πάσχει από τη νόσο του Λου Γκέρινγκ (έτσι την ανέφεραν στις αμερικανικές κριτικές) ή νόσο κινητικού νευρώνα (στις βρετανικές κριτικές). Είναι καθηλωμένος σε αναπηρική πολυθρόνα, δεν μπορεί να μιλήσει, και κινεί μόνο Χ δάχτυλα (όπου το Χ ποικίλλει από ένα έως τρία, ανάλογα με ποιο ανακριβές άρθρο για μένα είχε διαβάσει ο κριτικός). Παρ’ όλα αυτά, έγραψε τούτο το βιβλίο σχετικά με το μεγαλύτερο απ’ όλα τα ερωτήματα: από πού ήρθαμε και πού πηγαίνουμε; Η απάντηση που προτείνει ο Χόκινγκ είναι πως το Σύμπαν ούτε δημιουργήθηκε ούτε καταστρέφεται: απλώς υπάρχει. Για να διατυπώσει την ιδέα του, ο Χόκινγκ εισάγει την έννοια του φανταστικού χρόνου, την οποία εγώ (δηλαδή, ο κριτικός) δυσκολεύομαι να κατανοήσω. Ωστόσο, αν ο Χόκινγκ έχει δίκιο και αν καταφέρουμε να βρούμε μια πλήρη ενοποιημένη θεωρία, θα γνωρίσουμε στα σίγουρα το πνεύμα του Θεού. (Παραλίγο να κόψω την τελευταία πρόταση στις διορθώσεις, ότι δηλαδή θα γνωρίζαμε το πνεύμα του Θεού. Αν το είχα κάνει, ίσως δεν θα είχαν πουληθεί ούτε τα μισά αντίτυπα).
       
      [...] Δίχως άλλο, βοήθησε και το ενδιαφέρον του κόσμου να μάθει πώς κατάφερα να γίνω θεωρητικός φυσικός, παρά την αναπηρία μου. Αλλά όσοι αγόρασαν το βιβλίο μόνο από ανθρώπινο ενδιαφέρον, μάλλον απογοητεύτηκαν, αφού μονάχα δυο φορές αναφέρομαι στην κατάστασή μου. Το βιβλίο αναφερόταν στην ιστορία του Σύμπαντος, όχι στη δική μου. Αυτό δεν απέτρεψε κατηγορίες ότι ο Bantam εκμεταλλεύτηκε ξεδιάντροπα την ασθένειά μου, κι ότι εγώ συναίνεσα σ’ αυτό, επιτρέποντας να δημοσιευτεί η φωτογραφία μου στο εξώφυλλο. Στην πραγματικότητα, σύμφωνα με το συμβόλαιό μου, δεν είχα κανέναν λόγο για το εξώφυλλο. Ωστόσο, έπεισα τον εκδότη να χρησιμοποιήσει στη βρετανική έκδοση μια καλύτερη φωτογραφία από την αξιοθρήνητη, παμπάλαια, της αμερικανικής έκδοσης. Ο Bantam δεν σκοπεύει ν’ αλλάξει τη φωτογραφία του αμερικανικού εξωφύλλου, επειδή λέει ότι το αμερικανικό κοινό έχει πιά ταυτίσει τη φωτογραφία με το βιβλίο.
       
      Λέγεται, επίσης, ότι πολλοί αγόρασαν το βιβλίο μόνο και μόνο για να το βάλουν στη βιβλιοθήκη τους, ή στο τραπεζάκι του καφέ τους, χωρίς ποτέ να το διαβάσουν. Οπωσδήποτε συμβαίνει κι αυτό, αν και πιστεύω ότι το ίδιο γίνεται με τα περισσότερα σοβαρά βιβλία. Ξέρω, όμως, ότι πολλοί μπήκαν
      στον κόπο να το διαβάσουν, επειδή παίρνω καθημερινά στοίβες επιστολών με ερωτήσεις ή λεπτομερή σχόλια που δείχνουν ότι το έχουν διαβάσει, έστω κι αν δεν το κατάλαβαν όλο. Επίσης, με σταματούν στον δρόμο άγνωστοι που μου λένε πόσο το χάρηκαν. Η συχνότητα αυτών των δημόσιων συγχαρητηρίων (μολονότι, φυσικά, είμαι πιο αναγνωρίσιμος, αν όχι πιο διακεκριμένος από τους περισσότερους συγγραφείς) μοιάζει να υποδηλώνει πως έστω μια μερίδα από αυτούς που αγοράζουν το βιβλίο, το διαβάζουν πραγματικά...
       
      ΔIXΩΣ OPIA
       
      Όταν διαγνώστηκα με ALS στα είκοσι ένα χρόνια μου, ένιωσα πολύ αδικημένος. Γιατί να συμβεί αυτό σε μένα; Εκείνη την εποχή σκέφτηκα πως η ζωή μου είχε τελειώσει και δεν θα μπορούσα ποτέ να ξεδιπλώσω τις δυνατότητες που πίστευα πως είχα. Τώρα, όμως, πενήντα χρόνια αργότερα, μπορώ να πω ότι είμαι απολύτως ικανοποιημένος με τη ζωή μου. Νυμφεύθηκα δύο φορές και έχω τρία όμορφα και ολοκληρωμένα παιδιά. Η επιστημονική καριέρα μου υπήρξε επιτυχημένη: πιστεύω πως οι περισσότεροι φυσικοί θα συμφωνούσαν ότι η πρόβλεψή μου για κβαντική εκπομπή από μαύρες τρύπες είναι σωστή, αν και δεν μου έχει αποφέρει μέχρι σήμερα το Βραβείο Νόμπελ, επειδή είναι εξαιρετικά δύσκολο να επιβεβαιωθεί πειραματικά. Από την άλλη, κέρδισα το ακόμη πιο βαρύτιμο Βραβείο Θεμελιώδους Φυσικής, που μου απονεμήθηκε για τη θεωρητική σημασία της ανακάλυψης, παρότι δεν έχει επιβεβαιωθεί πειραματικά.
       
      Η αναπηρία μου δεν στάθηκε σοβαρό εμπόδιο στην επιστημονική εργασία μου. Στην πραγματικότητα, θα έλεγα ότι κατά κάποιον τρόπο με ωφέλησε: δεν ήμουν υποχρεωμένος να δίνω διαλέξεις ή να διδάσκω τελειοφοίτους, ούτε να συμμετέχω σε βαρετές, χρονοβόρες επιτροπές. Έτσι, ήμουν σε θέση να αφοσιωθώ ολοκληρωτικά στην έρευνα. Για τους συναδέλφους μου είμαι απλώς ένας ακόμη φυσικός, αλλά για το ευρύ κοινό, έγινα πιθανότατα ο πιο γνωστός επιστήμονας του κόσμου. Κι αυτό, αφενός επειδή οι επιστήμονες, με την εξαίρεση του Αϊνστάιν, δεν είναι  γνωστοί όπως τ’ αστέρια της ροκ, και αφετέρου επειδή ταιριάζω στο στερεότυπο της ανάπηρης μεγαλοφυΐας. Δεν μπορώ να μεταμφιεστώ φορώντας περούκα και μαύρα γυαλιά – με προδίδει η αναπηρική πολυθρόνα μου.
       
      [...] Έζησα μια πλήρη και ικανοποιητική ζωή. Πιστεύω ότι τα άτομα με ειδικές ικανότητες πρέπει να επικεντρώνονται σ’ αυτά που δεν τα εμποδίζει η αναπηρία τους να κάνουν, και όχι να λυπούνται γι’ αυτά που δεν μπορούν. Προσωπικά εγώ, κατάφερα να κάνω τα περισσότερα απ’ όσα ήθελα. Έχω ταξιδέψει σχεδόν σε όλο τον κόσμο. Επισκέφτηκα επτά φορές τη Σοβιετική Ένωση. Την πρώτη φορά πήγα με μια ομάδα φοιτητών, που ένας απ’ αυτούς, Βαπτιστής, ήθελε να μοιράσει αντίτυπα της Βίβλου στα ρωσικά και μας παρακάλεσε να τα περάσουμε λαθραία. Το καταφέραμε, αλλά την ώρα που φεύγαμε οι Αρχές είχαν ήδη ανακαλύψει το παράπτωμά μας και μας συνέλαβαν.[...]
       
      Πηγή: Εφημερίδα «Ελευθεροτυπία»

      Κ. ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΕ ΟΙ ΜΑΘΗΤΕΣ ΜΕ ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΑΠΑΙΤΟΥΝ ΙΣΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ

       
       
      Οι μαθητές με αναπηρία απαιτούν ίσα δικαιώματα στην εκπαίδευση
       
      Επιστολή τής Εθνικής Συνομοσπονδίας Ατόμων με Αναπηρία τής 13ης Σεπτεμβρίου 2013, προς τον πρωθυπουργό τής χώρας κύριο Αντώνη Σαμαρά, με θέμα; «Ανοιχτή επιστολή Ε.Σ.Α.μεΑ. προς τον πρωθυπουργό της χώρας Αντώνη Σαμαρά: Οι δεσμεύσεις δεν τηρήθηκαν, τα ειδικά σχολεία δεν άνοιξαν κανονικά».
       
      ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ 13.09.2013
       
      Οι μαθητές με αναπηρία απαιτούν ίσα δικαιώματα στην εκπαίδευση.
      Την τραγική κατάσταση με τις τεράστιες ελλείψεις στο χώρο της Ειδικής Εκπαίδευσης καταγγέλλει με επιστολή της στον πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά η ΕΣΑμεΑ.
       
      Οι δεσμεύσεις της κυβέρνησης για ακόμη μια φορά δεν τηρήθηκαν: Οι ελλείψεις που αναφέρονται σε εκπαιδευτικούς και σε ειδικό εκπαιδευτικό προσωπικό είναι τεράστιες! Τεράστια είναι τα προβλήματα και στη μετακίνηση των μαθητών από και προς τα σχολεία τους. Κάθε νέα σχολική χρονιά ξεκινούσε με αμέτρητα προβλήματα, η φετινή σχολική χρονιά είναι η χειρότερη όλων! Οι μαθητές με αναπηρία είναι οι παρίες του εκπαιδευτικού συστήματος.
       
      Η κατάσταση στο χώρο της εκπαίδευσης των παιδιών με αναπηρία είναι εκρηκτική. Χιλιάδες παιδιά με αναπηρία θα αναγκαστούν να μείνουν σπίτι. Οι χρόνιες ελλείψεις παραμένουν: μη προσβάσιμα σχολικά κτίρια, προβλήματα και αδυναμίες του συστήματος μετακίνησης των μαθητών με αναπηρία, ελλείψεις στα ωρολόγια προγράμματα και στο εκπαιδευτικό υλικό των Ειδικών Σχολείων και των Τμημάτων Ένταξης των Γενικών Σχολείων, καθυστερήσεις στους διορισμούς των εκπαιδευτικών στα Ειδικά Σχολεία, έλλειψη παροχής παράλληλης στήριξης και συνεκπαίδευσης στους μαθητές με αναπηρία, έλλειψη ειδικού βοηθητικού προσωπικού το οποίο υποβαθμίζει την παροχή επαρκών εκπαιδευτικών υπηρεσιών, έλλειψη εκπαιδευτικών βιβλίων προσβάσιμων στα άτομα με αναπηρία κλπ.
       
      Η ΕΣΑμεΑ ζητά λύση ΕΔΩ & ΤΩΡΑ: Οι μαθητές με αναπηρία και οι οικογένειές τους απαιτούν ίσα δικαιώματα στην εκπαίδευση και στη ζωή!
      Η επιστολή:
       
      Αθήνα: 13.09.2013
      Αρ. Πρωτ: 3034
       
      ΚΑΤΕΠΕΙΓΟΝ
      Προς: Τον Πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά
       ΚΟΙΝ:
      - Γραφείο Αντιπροέδρου της Κυβέρνησης κ. Ευ. Βενιζέλου
      - Πρόεδρο και Μέλη Διαρκούς Επιτροπής Μορφωτικών Υποθέσεων
      - κ. Κ. Αρβανιτόπουλο , Υπουργό Παιδείας & Θρησκευμάτων
      - κ. Σ. Κεδίκογλου, Υφυπουργό Παιδείας και Θρησκευμάτων
      - κ. Κ. Γκιουλέκα, Υφυπουργό Παιδείας και Θρησκευμάτων
      - κ. Α. Κυριαζή, Γεν. Γραμματέα Υπουργείου Παιδείας 
      - Διεύθυνση Ειδικής Αγωγής Υπουργείου Παιδείας
      - Βουλευτές
      - ΟΛΜΕ
      - ΔΟΕ
      - ΠΟΣΕΕΠΕΑ
      - ΠΕΣΕΑ
      - Φορείς Μέλη Ε.Σ.ΑμεΑ. και μέλη αυτών
       
      Θέμα: «Ανοιχτή επιστολή Ε.Σ.Α.μεΑ. προς τον πρωθυπουργό της χώρας Αντώνη Σαμαρά: Οι δεσμεύσεις δεν τηρήθηκαν, τα ειδικά σχολεία δεν άνοιξαν κανονικά»
       
      Κύριε Πρωθυπουργέ,
      Οι δεσμεύσεις της Πολιτείας προς τους μαθητές με αναπηρία και αυτή τη σχολική χρονιά δεν τηρήθηκαν. Τα ειδικά σχολεία δεν άνοιξαν κανονικά. Τα μηνύματα από όλη τη χώρα είναι απογοητευτικά. Οι ελλείψεις που αναφέρονται σε εκπαιδευτικούς και σε ειδικό εκπαιδευτικό προσωπικό είναι τεράστιες! Τεράστια είναι τα προβλήματα και στη μετακίνηση των μαθητών από και προς τα σχολεία τους. Κάθε  νέα σχολική χρονιά ξεκινούσε με αμέτρητα προβλήματα, η φετινή σχολική χρονιά είναι η χειρότερη όλων! Οι μαθητές με αναπηρία είναι, με ευθύνη της κυβέρνησής σας, οι παρίες του εκπαιδευτικού συστήματος.
       
      Η κατάσταση στο χώρο της εκπαίδευσης των παιδιών με αναπηρία είναι εκρηκτική. Χιλιάδες παιδιά με αναπηρία θα αναγκαστούν να μείνουν σπίτι. Οι χρόνιες ελλείψεις παραμένουν: μη προσβάσιμα σχολικά κτίρια, προβλήματα και αδυναμίες του συστήματος μετακίνησης των μαθητών με αναπηρία, ελλείψεις στα ωρολόγια προγράμματα και στο εκπαιδευτικό υλικό των Ειδικών Σχολείων και των Τμημάτων Ένταξης των Γενικών Σχολείων, καθυστερήσεις στους διορισμούς των εκπαιδευτικών στα Ειδικά Σχολεία, έλλειψη παροχής παράλληλης στήριξης και συνεκπαίδευσης στους μαθητές με αναπηρία, έλλειψη ειδικού βοηθητικού προσωπικού το οποίο υποβαθμίζει την παροχή επαρκών εκπαιδευτικών υπηρεσιών, έλλειψη εκπαιδευτικών βιβλίων προσβάσιμων στα άτομα με αναπηρία κλπ.
       
      Εντονότερο είναι το πρόβλημα αναφορικά με τους μαθητές με βαριές αναπηρίες που δεν έχουν ακόμη ενταχθεί σε οποιαδήποτε δομή του εκπαιδευτικού συστήματος. Είναι τα παιδιά που μένουν σε ιδρύματα και κλειστές μορφές περίθαλψης αρμοδιότητας του υπουργείου Υγείας. Αυτή η κατάσταση δεν μπορεi να δικαιολογηθεί από καμία οικονομική κρίση. Είναι αδιανόητο παιδιά σχολικής ηλικίας να βρίσκονται σε δομές προνοιακές κλειστής ή ανοιχτής φροντίδας και όχι στα σχολεία.
      Η παρούσα κατάσταση στο χώρο της Ειδικής Εκπαίδευσης καταστρατηγεί:
       
      - Τη συνταγματική επιταγή της παρ. 6 του άρθρου 21, σύμφωνα με την οποία:
      «Τα άτομα με αναπηρίες έχουν δικαίωμα να απολαμβάνουν μέτρων που εξασφαλίζουν την αυτονομία, την επαγγελματική ένταξη και τη συμμετοχή τους στην κοινωνική, οικονομική και πολιτική ζωή της Χώρας».
      - Τη συνταγματική επιταγή της παρ. 4 του Άρθρου 16, σύμφωνα με την οποία:
      «Όλοι οι Έλληνες έχουν δικαίωμα δωρεάν παιδείας, σε όλες τις βαθμίδες της, στα κρατικά εκπαιδευτήρια. Το Κράτος ενισχύει τους σπουδαστές που διακρίνονται, καθώς και αυτούς που έχουν ανάγκη από βοήθεια ή ειδική προστασία, ανάλογα με τις ικανότητές τους».
       
       
      - Την υποχρεωτικότητα της Εκπαίδευσης των Ατόμων με Αναπηρία που υπαγορεύει ο Νόμος 3699/2008, η οποία για το αναπηρικό κίνημα της χώρας ουσιαστικά σημαίνει: α) ότι κανένα παιδί με αναπηρία δεν πρέπει να είναι εκτός σχολείου. β) ότι η σχολική χρονιά θα ξεκινά την ίδια μέρα για τους μαθητές με αναπηρία όπως για όλους τους υπόλοιπους μαθητές, το οποίο με τη σειρά του σημαίνει ότι με την έναρξη της σχολικής χρονιάς θα πρέπει ήδη να έχει οργανωθεί η μετακίνηση των μαθητών με αναπηρία προς και από τα σχολεία τους.
       Κύριε Πρωθυπουργέ,
      Δώστε λύση άμεσα! Οι μαθητές με αναπηρία και οι οικογένειές τους απαιτούν ίσα δικαιώματα στην εκπαίδευση και στη ζωή!
       
      Με εκτίμηση
      Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ
      ΙΩΑΝΝΗΣ ΒΑΡΔΑΚΑΣΤΑΝΗΣ
       
      Ο ΓΕΝ. ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ
      ΧΡΗΣΤΟΣ ΝΑΣΤΑΣ
       
       
       

      Τετάρτη 18 Σεπτεμβρίου 2013

      ΔΙΑΘΕΣΗ ΣΧΟΛΙΚΩΝ ΕΙΔΩΝ ΑΠΟ ΤΟ ΙΛΙΟΝ ΣΕ ΕΚΑΤΟΝΤΑΔΕΣ ΠΑΙΔΙΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΑΔΥΝΑΜΩΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΩΝ

       
      Η Κοινωνική Υπηρεσία του Δήμου Ιλίου σε συνεργασία με τον Εθελοντικό Οργανισμό «Το Χαμόγελο Του Παιδιού», φροντίζει και φέτος όλο το Σεπτέμβρη να φτάσουν τα απαραίτητα σχολικά είδη στα χέρια όλων των παιδιών, υπερπηδώντας το εμπόδιο της οικονομικής αδυναμίας των οικογενειών τους.
      Από το Κέντρο του Χαμόγελου του Παιδιού στο Ίλιον θα δοθούν για όλον τον Δυτικό και Νότιο τομέα της Αττικής περίπου 1500 πλήρη πακέτα σχολικών ειδών σε άπορα παιδιά, εκ των οποίων περίπου 400 είναι για παιδιά που κατοικούν στο Ίλιον.

      Πρόκειται για καινούργιες σχολικές τσάντες γεμάτες με τετράδια, μπλοκ, χάρακες, γόμες, ξύστρες, στυλό, μολύβια κλπ. Οι εθελοντές και οι κοινωνικοί λειτουργοί του Χαμόγελου του Παιδιού και του Δήμου Ιλίου καταγράφουν το φύλο και την ηλικία των παιδιών και αντιστοιχούν τα σχολικά είδη ανάλογα και με τις ανάγκες της τάξης που θα πάει το κάθε παιδί.



      Ο Δήμαρχος Ιλίου κ. Νίκος Ζενέτος συνοδευόμενος από τον Αντιδήμαρχο Κοινωνικής Πολιτικής Βαγγέλη Αυγουλά, επισκέφθηκε το Κέντρο του Οργανισμού στο Ίλιον και ενημερώθηκε αναλυτικά για όλη τη διαδικασία από την υπεύθυνη Κοινωνική Λειτουργό του Οργανισμού κα Τ. Σ.

      Σημειώνουμε εδώ πως η διαδικασία πιστοποίησης της απορίας για να μπορεί κάποιος δικαιούχος να λαμβάνει τις κοινωνικές παροχές του Δήμου Ιλίου είναι θεσμοθετημένη, αξιοκρατική, αντικειμενική και παράλληλα ευέλικτη και ανθρωποκεντρική, με σεβασμό στο απόρρητο και στην προσωπικότητα του κάθε πολίτη.

       

      ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΣΕ ΑΡΚΑΔΙΚΟ ΓΛΕΝΤΙ ΣΤΟ ΙΛΙΟΝ - 21/09/2013

       
      ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ
      ΣΤΟ ΑΡΚΑΔΙΚΟ ΓΛΕΝΤΙ
       
      Ο ΔΗΜΟΣ ΙΛΙΟΥ και ο ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΑΡΚΑΔΩΝ ΙΛΙΟΥ
      έχουν τη χαρά μα σας προσκαλέσουν στο ΑΡΚΑΔΙΚΟ ΓΛΕΝΤΙ
      που θα γίνει το Σάββατο 21 Σεπτεμβρίου 2013
      ώρα 20:30 στο ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΤΑΔΙΟ ΙΛΙΟΥ
      (στη νότια πλευρά του πάρκου ''ΤΡΙΤΣΗ'' - Είσοδος από την Ελευσινίων Μυστηρίων)
      Σας ευχαριστούμε που θα μας τιμήσετε με την παρουσία σας!
       
      Στο χώρο της εκδήλωσης συγκεντρώνουμε φάρμακα & τρόφιμα στηρίζοντας
      το Κοινωνικό Παντοπωλείο του Δήμου Ιλίου και αυτούς που έχουν ανάγκη.
       
        Ο ΔΗΜΑΡΧΟΣ                               Ο ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ                                 Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ
      ΝΙΚΟΣ ΖΕΝΕΤΟΣ                           ΙΩΑΝΝΗΣ ΒΕΡΓΟΣ                  ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΟΥΤΣΑΝΔΡΕΑΣ
       
       
       
      ΛΑΪΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ:
      • ΜΠΑΜΠΗΣ ΤΣΕΡΤΟΣ
      • ΝΑΝΤΙΑ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ
      • ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ
       
      ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ:
      • ΚΩΣΤΑΣ & ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΥΛΟΠΟΥΛΟΣ
      • ΝΤΟΡΕΤΤΑ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΥ
      • ΚΛΑΡΙΝΟ: ΘΟΔΩΡΗΣ ΤΑΣΟΥΛΑΣ
       
      

      Τρίτη 17 Σεπτεμβρίου 2013

      Η ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΔΙΑΒΙΩΣΗ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΤΟΥ 2013

       
      Η ανεξάρτητη διαβίωση στην Ευρώπη του 2013
       
      Είκοσι χρόνια έχουν περάσει από το 1989, οπότε και θεσπίστηκε νομοθεσία για την βελτίωση της ζωής των ατόμων με ειδικές ανάγκες στην Ευρώπη. Μέχρι εκείνη την περίοδο, όλοι οι ΑμεΑ ήταν αναγκασμένοι να μείνουν είτε στο σπίτι με τους γονείς είτε σε κάποιο ίδρυμα. Η προσβασιμότητα των κοινωνικών αγαθών ήταν από περιορισμένη έως μηδαμινή. Σήμερα, 25 χρόνια μετά η κατάσταση δεν είναι καλύτερη: πολύ λίγα άτομα με ειδικές ανάγκες απολαμβάνουν προσωπική βοήθεια, ενώ οι περισσότεροι παραμένουν σε κάποιο ίδρυμα είτε στο σπίτι με τους γονείς.
       
      Η πρόσβαση στα κοινωνικά αγαθά, όπως δημόσια κτίρια και μέσα μεταφοράς έχει βελτιωθεί. Όμως, για τους ΑμεΑ αυτό δεν είναι αρκετό για να τεκμηριωθεί η διευκόλυνση της ανεξάρτητης διαβίωσης. Έτσι, την Δευτέρα, όπως κάνουν ανά δύο χρόνια από το 2003 και έπειτα, άτομα με ειδικές ανάγκες συναντήθηκαν στο Στρασβούργο με σκοπό να συζητήσουν τα προβλήματα που ακόμη υπάρχουν, αυτά που έχουν λυθεί και να καταθέσουν ένα ψήφισμα στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο με εκείνα τα στοιχεία που επιδέχονται βελτίωσης και αλλαγής. Η συνάντηση ονομάζεται Free Drive καθώς ολοκληρώνεται με πορεία προς το Ε.Κ.*, και φέτος για πρώτη φορά θα καταγραφεί 11μελής ελληνική συμμετοχή**. Του Νίκου Μίχου, Στρασβούργο
       
       
      Ανεξάρτητη διαβίωση σημαίνει για τους ΑμεΑ ικανότητα να μπορούν να ζήσουν υπό τις ίδιες συνθήκες και ευκολίες που θα είχαν εάν δεν επηρεάζονταν από κάποια αναπηρία. “Στην ουσία σημαίνει πλήρης ένταξη στην κοινωνία”, εξηγεί στο tvxs.gr ο Στέλιος Κυμπουρόπουλος, ειδικευόμενος ψυχίατρος στο Αττικό Νοσοκομείο και μέλος της ελληνικής αποστολής στο Free Drive.
       
      Στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, οι υποδομές για τους ΑμεΑ είναι ελλιπείς. Στην Ελλάδα, οι ράμπες για τα αναπηρικά καροτσάκια δεν χαίρουν σεβασμού κατά την στάθμευση των αυτοκινήτων ενώ τα ειδικά πλακάκια για τυφλούς διακόπτονται από καπάκια αποχετεύσεων ή και καρέκλες καταστημάτων. Ελάχιστα δημόσια κτίρια πληρούν όλων των προδιαγραφών και όχι μόνο των βασικών - όπως πρόσβαση και δομές υγιεινής. Η κρατική πρόνοια είναι σχεδόν ανύπαρκτη και ελέω μνημονιακών υποχρεώσεων τα επιδόματα κόβονται. “Οι δομές ανεξάρτητης διαβίωσης χτίζονται βάσει ιδεολογιών στις διάφορες χώρες.  Στην Ελλάδα δυστυχώς δεν έχει γίνει τίποτα”, σχολιάζει ο κ.
      Κυμπουρόπουλος και συμπληρώνει πως “πρέπει να ξεφύγουμε από την εντύπωση ότι η αναπηρία είναι ασθένεια. Η αναπηρία είναι μια κατάσταση”.
       
      Ελαφρώς αντίθετη άποψη εκφράζει η Τζένη Λιβάρδου, μηχανολόγος μηχανικός και μεταπτυχιακή φοιτήτρια στο Πανεπιστήμιο Cambridge. “Στην Ελλάδα την τελευταία 20ετία έχουν γίνει άλματα. Βέβαια, όχι στον βαθμό που έπρεπε. Είναι αντιληπτό όμως ότι δεδομένου πως καμία πόλη δεν χτίστηκε εργονομικά για ανάπηρους δεν μπορούν να αλλάξουν πολλά πράγματα”.
       
       
      Πολιτική συμμετοχή
       
      Ο 25χρονος Γκάτις Τσαουνίτις, από την Λετονία, είναι εκτελεστικό μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Ευρωπαϊκού Δικτύου για την Ανεξάρτητη Διαβίωση (ENIL). Όπως περιγράφει η ζωή για έναν ανάπηρο στην χώρα του είναι εξαιρετικά δύσκολη. Η προσβασιμότητα είναι μηδαμινή και χωρίς προσωπική βοηθό δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα. “Το κράτος μου δίνει ένα επίδομα της τάξης των 200 ευρώ το μήνα. Ο κατώτατος μισθός είναι 315 ευρώ. Εάν δεν έμενα με τους γονείς μου δεν θα μπορούσα να επιβιώσω”, δηλώνει. Ο Γκάτις έχει δικαίωμα δωρεάν μεταφοράς στα ΜΜΜ, όμως δεν είναι όλοι σε θέση να την αξιοποιήσουν. “Κάτι πρέπει να γίνει. Δεν λέω ότι θα γίνει αύριο, αλλά έστω και σταδιακά θα πρέπει να υπάρξει μέριμνα”, προσθέτει. “Μέσω της κρατικής πρωτοβουλίας δεν φαίνεται να υπάρχει μέλλον. Χρειαζόμαστε κάτι περισσότερο από τις κρατικές προσφορές”, αντιπροτείνει ο Δημήτρης Καραναστάσης, υποψήφιος διδάκτωρ στο Πανεπιστήμιο Πειραιά στο οικονομικό τμήμα.
       
      Κεντρικό θέμα συζήτησης στο φετινό Free Drive αποτελεί η ανάγκη για συμμετοχή των ΑμεΑ στην λήψη πολιτικών αποφάσεων. “Είναι αλλιώς να έχει λόγο κάποιος που βιώνει το πρόβλημα”, δηλώνει ο Άντολφ Ράτζκα.
      Ο Ράτζκα κατοικεί πλέον στην Σουηδία. Γερμανικής καταγωγής έφυγε σε νεαρή ηλικία για να σπουδάσει στην Σουηδία όντας ανάπηρος. Στο πανεπιστήμιό του δεν υπήρχε ράμπα. Έτσι με την βοήθεια συμφοιτητών του μετέτρεψε μια αίθουσα του ιδρύματος σε σπίτι του και ολοκλήρωσε τις σπουδές του. Αργότερα γύρισε στην Γερμανία αλλά πολύ σύντομα επέστρεψε στην Σουηδία όπου και δραστηριοποιείται μέχρι σήμερα ενεργά για τα δικαιώματα των ανθρώπων με αναπηρία.
       
      “Δέκα χρόνια τώρα καταθέτουμε ψηφίσματα στο Ευρωκοινοβούλιο αναφορικά με τις αλλαγές που θέλουμε να γίνουν. Όμως πρέπει να αναλάβουμε και εμείς δράση στην υλοποίηση αυτών των αλλαγών. Διαφορετικά το ψήφισμα του Free Drive δεν είναι παρά ένα φύλλο χαρτί”, αναφέρει στους συνέδρους.
      Το δικαίωμα στην πολιτική συμμετοχή των ατόμων με αναπηρίες προστατεύεται από το άρθρο 29 της Συνθήκης για τα Δικαιώματα των ΑμεΑ, όπως και από την ευρωπαϊκή νομοθεσία μέσω της απαγόρευσης των διακρίσεων εις βάρος τους, της αρχής για την κοινωνική τους ένταξη και από το δικαίωμα των πολιτών της Ε.Ε. στο εκλέγειν και εκλέγεσθαι τόσο κοινοτικά όσο και εθνικά. Για τα
      άτομα με ειδικές ανάγκες το δικαίωμα στην πολιτική ζωή είναι πολύ στενά συνδεδεμένο με τις αρχές της αυτονομίας και της ένταξης.
       
      Παρόλα αυτά, ανησυχούν καθώς η τελευταία έκθεση της FRA (Υπηρεσία Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ε.Ε.) έδειξε ότι σε έναν αριθμό κρατών μελών της Ένωσης, άτομα που χρήζουν νομικής εκπροσώπησης δεν έχουν το δικαίωμα  στην ψήφο, ενώ αρκετά άτομα με αναπηρίες αντιμετωπίζουν εμπόδια στην προσπάθεια συμμετοχής στα κοινά.
       
       
       
      Μίσος προς τα ανάπηρα παιδιά
       
      Η έρευνα της FRA έδειξε επίσης ότι τα παιδιά με αναπηρίες είναι ιδιαίτερα ευάλωτα απέναντι στο κοινωνικό σύνολο. Σε πολλές περιπτώσεις τυγχάνουν βίαιης και εχθρικής συμπεριφοράς - πράξεις εγκληματικής και μη εγκληματικής φύσεως αντίστοιχα. Στην έκθεσή της, η Υπηρεσία δήλωνε ότι αυτές οι πράξεις συνιστούν κατάφωρη παραβίαση των θεμελιωδών δικαιωμάτων και θέτουν σοβαρά εμπόδια στην πραγμάτωση των δικαιωμάτων των ανθρώπων με αναπηρία όπως αυτά ορίζονται από την σχετική Συνθήκη.
      Η Κομισιόν στο πλαίσιο αυτό ανανέωσε το 2010 την στρατηγική της αναφορικά με το ζήτημα των αναπήρων. Μέχρι το 2020, στοχεύει στην εντατική ενημέρωση και την δια βίου μάθηση των μαθητών και των νέων αναφορικά με το συγκεκριμένο θέμα. Για να αντιμετωπίσει τα περιστατικά βίας σκοπεύει στην δημιουργία υπηρεσιών υποστήριξης και στην εκπαίδευση των γονέων και
      επαγγελματιών βοηθών.
       
      Η Τζούντιθ Χεμαν, είναι Αμερικανίδα ακτιβίστρια για την ανεξάρτητη διαβίωση. Μιλώντας στο συνέδριο, ανέφερε ότι “τα τελευταία χρόνια έχει σημειωθεί σημαντική πρόοδος, τόσο στην Ευρώπη όσο και στις ΗΠΑ. Υπάρχουν πολλά πράγματα που πρέπει να γίνουν ακόμη, και η τεχνολογία κάνει την επιθυμία πραγματικότητα. Όμως η εκπαίδευση οφείλει να είναι ο πρώτος στόχος μας. Πρέπει να απαλειφθεί η διάκριση μεταξύ ατόμων με ειδικές ανάγκες και των υπολοίπων”.
       
       Ένα σουηδικό παράδειγμα
       
      Ο Μάνγκους γεννήθηκε το 1976 στην Σουηδία με την ικανότητα να κινεί μόνο δυο δάχτυλα. Τότε δεν προβλεπόταν καμία μέριμνα στην χώρα για τα άτομα με ειδικές ανάγκες. Η μητέρα του, Γκέργκ Άντεν, έπρεπε να τον μεγαλώσει χωρίς βοήθεια ή κρατική υποστήριξη. Η εναλλακτική ήταν να τον βάλει σε κάποιο ίδρυμα - κάτι που έκανε για δυο χρόνια. Όμως στην συνέχεια συναντήθηκε με άλλες μητέρες που καλούνταν να αντιμετωπίσουν την ίδια κατάσταση. Όλες μαζί προσπάθησαν να αλλάξουν τα πράγματα με ομιλίες, προβολές ταινιών, εκθέσεις και άλλες δραστηριότητες, ιδρύοντας την οργάνωση JAG.
       
      “Πολλοί γονείς δεν πιστεύουν ότι η προσωπική βοηθός είναι αρκετή. Τους κατανοούμε. Όμως μια καλή προσωπική βοηθός μπορεί να προσφέρει στο παιδί την ευκαιρία για μια πολύ ευχάριστη ζωή. Αυτό ακριβώς πρέπει να ζητήσει και το κίνημα για την ανεξάρτητη διαβίωση”, αναφέρει ενώπιον των συνέδρων.
      Το 1980 η Σουηδία αποφάσισε να κλείσει τα ιδύματα για τους ΑμεΑ και να προωθήσει την ένταξή τους στην κοινωνία. Το 1993 ψηφίστηκε νόμος από την κυβέρνηση για το αναφαίρετο δικαίωμα των ατόμων με ειδικές ανάγκες στην δωρεάν 24ωρη βοήθεια.
       
      Παρόλα αυτά, ο Άντολφ Ράτζκα ακόμη δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει το λεωφορείο.
       * Η πορεία θα πραγματοποιηθεί την Τετάρτη 11/9.
      ** Την ελληνική συμμετοχή στο Free Drive αποτελούν:
       
       
      Καμίλ Κούνγκορ: φοιτητής δημοσιογραφίας (προβληματίζεται εάν μπορεί ένας ανάπηρος να κάνει δημοσιογραφία)
      Αντωνία Τρικαλιώτη: Υπάλληλος ΚΕΠ, μεταπτυχιακή φοιτήτρια στο Ανοικτό Πανεπιστήμιο
      Ανδρέας Στρατικόπουλος: ιδρυτής του site roll-out.gr (οδηγός πόλης για ΑμεΑ)
      Δημήτρης Καραναστάσης: υποψήφιος διδάκτωρ στο οικονομικό του ΠΑΠΕΙ
      Ευαγγελία Λαμπάρα: φοιτήτρια θεατρικών σπουδών και γραφίστρια
      Μαρία Κοντοπίδη: φοιτήτρια στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών
      Αναστασία Πυργιώτη: φοιτήτρια ψυχολογίας στην Πάντειο
      Μαριάνα Διαμαντοπούλου: υπάλληλος στην σχολή οδηγών Διαμαντοπούλου
      Γρηγόρης Πολυχρονίδης: Χρυσός Παραολυμπιονίκης του Λονδίνου 2012
      Τζένη Λιβάρδου: μηχανολόγος μηχανικός, μεταπτυχιακή φοιτήτρια στο Cambridge
      Στέλιος Κυμπουρόπουλος: ειδικευόμενος ψυχίατρος στο Αττικό Νοσοκομείο
       
      Πηγή: http://www.tvxs.gr/
       
       


       

      ΒΡΕΦΟΣ ΜΕΝΕΙ ΑΒΟΗΘΗΤΟ ΓΙΑΤΙ Η ΟΥΣΙΑ ΠΟΥ ΣΩΖΕΙ ΠΑΙΔΙΑ ΣΤΙΣ ΗΠΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑΝΟΜΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

       
       
      Η Σάρλοτ τα κατάφερε, ο Μανώλης;
      Πώς είναι να παρακολουθείς ανήμπορος το παιδί σου να υποφέρει; Πώς είναι να βλέπεις ένα κορμάκι 10 μηνών να συνταράζεται από συνεχείς, βίαιους σπασμούς, να μη συγκρατεί το φαγητό, να μην μπορεί να ξεκουραστεί, να μην μπορεί «να κοιμηθεί έστω για λίγο, όπως όλα τα μωρά του κόσμου» και τους γιατρούς να σηκώνουν τα χέρια ψηλά (μαζί με τα κινητά για να βιντεοσκοπήσουν το σπάνιο περιστατικό); Πώς είναι να ξέρεις ότι το μόνο φάρμακο που -ποιος ξέρει;- μπορεί να το ανακουφίσει βρίσκεται πίσω από ένα πέλαγος συνόρων και φράκτες από νόμους; Ένα βρέφος με επιληπτικές κρίσεις δεν μπορεί να ιαθεί, καθώς η ουσία που έσωσε κοριτσάκι στις ΗΠΑ είναι παράνομη στην Ελλάδα.
      Της Λίνας Γιάνναρου
       
       
      Πώς είναι να παρακολουθείς ανήμπορος το παιδί σου να υποφέρει; Πώς είναι να βλέπεις ένα κορμάκι 10 μηνών να συνταράζεται από συνεχείς, βίαιους σπασμούς, να μη συγκρατεί το φαγητό, να μην μπορεί να ξεκουραστεί, να μην μπορεί «να κοιμηθεί έστω για λίγο, όπως όλα τα μωρά του κόσμου» και τους γιατρούς να σηκώνουν τα χέρια ψηλά (μαζί με τα κινητά για να βιντεοσκοπήσουν το σπάνιο περιστατικό); Πώς είναι να ξέρεις ότι το μόνο φάρμακο που -ποιος ξέρει;- μπορεί να το ανακουφίσει βρίσκεται πίσω από ένα πέλαγος συνόρων και φράκτες από νόμους; Ένα βρέφος με επιληπτικές κρίσεις δεν μπορεί να ιαθεί, καθώς η ουσία που έσωσε κοριτσάκι στις ΗΠΑ είναι παράνομη στην Ελλάδα
       
       
      Η Ελένη (τα στοιχεία της είναι στη διάθεση της εφημερίδας) στέκεται απέναντί μου με την υπερφυσική ηρεμία που καταλαμβάνει τις μητέρες όταν παλεύουν με τα θηρία. Είναι από τα ελάχιστες φορές που έχει απομακρυνθεί από το παιδί όλο αυτόν τον καιρό. Στο νοσοκομείο, στις πτέρυγες των χρόνιων παθήσεων, ο ένας γονιός δίνει κουράγιο στον άλλο – ανάλογα ποιος θα «σπάσει» κάθε φορά. Ένιωθε ήδη από την εγκυμοσύνη ότι κάτι δεν πάει καλά. «Θα βγει ζωηρός ο μικρός», την καθησύχαζαν οι γιατροί. Όταν γεννήθηκε, οι κινήσεις του ήταν έντονες, αλλά ήταν μόνο μετά τη χορήγηση ενός αντιεπιληπτικού φαρμάκου στο μαιευτήριο που αυτές μετατράπηκαν σε  σπασμούς. Κανείς δεν ξέρει αν τους πυροδότησε το φάρμακο ή αν ήταν η εξέλιξη της υποκείμενης νόσου, η οποία παραμένει μέχρι σήμερα αδιευκρίνιστη. Η γενική διάγνωση λέει «επιληπτική εγκεφαλοπάθεια», ωστόσο τα φάρμακα, που συνήθως κατευνάζουν τα συμπτώματα σε αυτές τις περιπτώσεις, δεν «πιάνουν» στον μικρό Μανώλη. Ούτε το ταξίδι στην Αγγλία είχε αποτέλεσμα, παρά τις εξονυχιστικές εξετάσεις. Άγνωστα και τα αίτια, κανένα ιστορικό στην οικογένεια, «κάποιο γονίδιο φταίει, μας είπαν», λέει  η Ελένη. Στο μεταξύ, οι σπασμοί έφτασαν να απέχουν μεταξύ τους από λίγα λεπτά έως, στην καλύτερη περίπτωση, δύο ώρες.
       
       

      Γι’ αυτό, όταν πριν από περίπου δύο μήνες διάβασε στον διεθνή Τύπο για την ιστορία της μικρής Σάρλοτ από το Κολοράντο των ΗΠΑ, 7 ετών σήμερα, η οποία παρουσίαζε ακριβώς τα ίδια συμπτώματα και βρήκε λύτρωση σε ένα νέο σκεύασμα με βάση την κανναβιδιόλη, αναθάρρησε. Αυτούς τους 10 σκοτεινούς μήνες, ήταν το μόνο ελπιδοφόρο φως. Έψαξε, έμαθε. Το κοριτσάκι έπασχε από σύνδρομο Ντραβέ, σοβαρή μυοκλονική επιληψία της βρεφικής ηλικίας, που επίσης δεν μπορούσε να αντιμετωπιστεί συμβατικά. Όπως και με τον Μανώλη, οι σπασμοί είχαν επηρεάσει την ανάπτυξή της (τα παιδιά δεν μπορούν να πάρουν βάρος, καταναλώνουν πολλές θερμίδες με την κίνηση), ενώ οι επιθετικές φαρμακευτικές αγωγές είχαν με τη σειρά τους προκαλέσει άλλες βλάβες. Οι γονείς της είχαν χάσει κάθε ελπίδα όταν έμαθαν για τις θαυματουργές ιδιότητες της φαρμακευτικής κάνναβης στους ασθενείς με μυϊκούς σπασμούς. Ερευνητές είχαν επεξεργαστεί το φυτό, αφαιρώντας την τετραϋδροκανναβινόλη, την ψυχοδραστική ουσία της κάνναβης, και αυξάνοντας τα επίπεδα της κανναβιδιόλης, που έχει βρεθεί ότι ηρεμεί την ηλεκτρική και χημική δραστηριότητα του εγκεφάλου που προκαλεί τις επιληπτικές κρίσεις. H Ελένη από την Αθήνα διάβασε για τη θετική έκβαση της ιστορίας κλαίγοντας. Το λάδι κανναβιδιόλης στο φαγητό της Σάρλοτ αρχικά αραίωσε και στο τέλος σταμάτησε εντελώς τις κρίσεις. Τη Σάρλοτ ακολούθησαν πολλά ακόμα παιδιά, με το θέμα να έχει απασχολήσει τα μεγαλύτερα τηλεοπτικά δίκτυα των ΗΠΑ.
       
       
      Κι όμως, αυτό το φάρμακο δεν μπορούμε εμείς να το έχουμε», λέει η Ελένη.  Πράγματι, προς το παρόν, η διάθεσή του εκτός της πολιτείας του Κολοράντο, όπου παρασκευάζεται, είναι παράνομη, όπως φυσικά και η έξοδός του από τις ΗΠΑ. Και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού, όπως και στη χώρα μας, η φαρμακευτική κάνναβη είναι ακόμη όμηρος της νομοθεσίας γύρω από τα ναρκωτικά. Φυσικά, στο θολό αυτό τοπίο, κανένας γιατρός στην Ελλάδα δεν παίρνει το ρίσκο να παραγγείλει το σκεύασμα. «Κι όμως, θα έπρεπε να κάνουμε τα αδύνατα δυνατά. Τα παιδιά αυτά παλεύουν σαν ήρωες. Πώς γίνεται να μην κάνουμε κι εμείς το ίδιο;», λέει.

       
      Προκαταλήψεις και σκοπιμότητα
       
      «Ένα στα τέσσερα νοικοκυριά έχει έναν άνθρωπο που υποφέρει από χρόνιους πόνους. Η κάνναβη, αν χορηγείται με τον κατάλληλο επιστημονικό τρόπο, αποτελεί ένα αποτελεσματικό και ασφαλές παυσίπονο φάρμακο. Ωστόσο, δεν είναι κοινή στην ιατρική πρακτική επειδή προσκρούει σε προκαταλήψεις, πολιτική απροθυμία και το κόστος που συνεπάγεται η έρευνα και ανάπτυξη των σχετικών σκευασμάτων». Αυτά τόνισε στο τελευταίο «Αντιαπαγορευτικό Φεστιβάλ» της Αθήνας ο γιατρός Ουίλιαμ Νότκατ, πρόεδρος της Διεθνούς  Ένωσης για τα Κανναβιδοειδή Φάρμακα.
       
      Πράγματι, το ερώτημα «πώς μπορώ να προμηθευθώ φαρμακευτική κάνναβη;» διατυπώνεται όλο και συχνότερα από καρκινοπαθείς, ασθενείς με HIV/AIDS, μυϊκούς σπασμούς, επιληπτικές κρίσεις, χρόνιους πόνους, μυϊκή ατροφία. Στην Ελλάδα δεν υπάρχει απάντηση. Μολονότι ο νόμος άλλαξε πρόσφατα επί το προοδευτικότερον, εξαιρώντας από τις ναρκωτικές ουσίες τα προϊόντα από Cannabis Sativa, η οποία είναι χαμηλής περιεκτικότητας σε τετραϋδροκανναβινόλη (μέχρι 0,2%), ακόμη δεν έχει ανοίξει ο διάλογος για τη χρήση σκευασμάτων για θεραπευτικούς σκοπούς. Θεωρητικά, εάν κάποιος εισαγάγει ένα σκεύασμα που προέρχεται από την κλωστική κάνναβη (sativa) και στα συστατικά του είναι σαφές ότι το THC δεν υπερβαίνει το 0,2%, δεν διώκεται. Ωστόσο, σε μεγάλο βαθμό οι Αρχές δεν είναι ενημερωμένες για τις διαφορετικές ιδιότητες των διαφόρων φυτών, με αποτέλεσμα ελάχιστοι να διακινδυνεύουν να «μπλέξουν».
       
      Πηγή: Εφημερίδα «Η Καθημερινή»

      Δευτέρα 16 Σεπτεμβρίου 2013

      ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΔΗΜΟΣΚΟΠΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΟΠΙΚΗ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗ


      Τους πέντε δημοφιλέστερους περιφερειάρχες και τους 20 πιο δημοφιλείς δημάρχους καταγράφει η πανελλαδική έρευνα της εταιρείας Κάπα Research που πραγματοποιήθηκε από τις 3 έως τις 18 Ιουλίου σε δείγμα 30.249 ατόμων.

       

      Σύμφωνα με την έρευνα οι πιο δημοφιλείς περιφερειάρχες είναι:

      -Σταύρος Αρναουτάκης, περιφερειάρχης Κρήτης με 54,9%

      -Κώστας Αγοραστός, περιφερειάρχης Θεσσαλίας με 46,8%

      -Αλέξανδρος Καχριμάνης, περιφερειάρχης Ηπείρου με 44,8%

      -Γιάννης Σγουρός, περιφερειάρχης Αττικής με 42,5%

      -Γιάννης Μαχαιρίδης, περιφερειάρχης Νοτίου Αιγαίου με 35,1%

       
      Οι πιο δημοφιλείς δήμαρχοι σε δήμους άνω των 50.000 κατοίκων είναι:

      -Γιώργος Ιωακειμίδης, Νίκαιας – Ρέντη με 76,9%

      -Διονύσης Χατζηδάκης, Παλαιού Φαλήρου με 76,7%

      -Νίκος Ζενέτος, Ιλίου με 73,8%

      -Σίμος Δανιηλίδης, Νεάπολης – Συκεών με 65,9%

      -Νίκος Σαράντης, Αγίων Αναργύρων με 65,3%

      -Ανδρέας Παχατουρίδης, Περιστερίου, με 61,8%

      -Σταύρος Κασιμάτης, Κορυδαλλού, με 61,5%

      -Βαγγέλης Λαμπάκης, Αλεξανδρούπολης, με 58,2%

      -Γιάννης Μπουτάρης, Θεσσαλονίκης με 55,7%

      -Ηρακλής Γκότσης, Νέας Ιωνίας με 47,6%

      -Παύλος Μοσχολιός, Αγρινίου με 46,4%

      -Βασίλης Βαλασσόπουλος, Ηλιούπολης με 43,2%

      -Χρήστος Κορτζίδης, Ελληνικού – Αργυρούπολης με 41,9%

      -Βασίλης Μιχαλολιάκος, Πειραιά με 40,9%

      -Κώστας Παπαλός, Καρδίτσας με 40,5%

      -Παναγιώτης Νίκας, Καλαμάτας με 40,2%

      -Λάζαρος Μαλούτας, Κοζάνης με 40,1%

      -Μανώλης Σκουλάκης, Χανίων με 39,8%

      -Γιάννης Κουράκης, Ηρακλείου με 38,3%

      -Γιώργος Πατούλης, Αμαρουσίου με 38%

       
      Πηγή: www.aftodioikisi.gr