meallamatia.blogspot.gr

meallamatia.blogspot.gr

Παρασκευή 30 Αυγούστου 2013

ΕΦΤΙΑΞΕ ΚΟΥΚΛΕΣ ΓΙΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΕ ΣΥΝΔΡΟΜΟ DOWN!


Κόνι Φέντα: Έφτιαξε κούκλες για παιδιά με σύνδρομο Down.

Ένιωσε πολύ άσχημα, όταν η κόρη της, Χάνα, κοιτάζοντας έναν κατάλογο παιχνιδιών, παραπονέθηκε ότι καμία κούκλα δεν της μοιάζει. Βλέπετε, πάσχει από σύνδρομο down και κανένας δεν είχε προβλέψει γι’ αυτό. Η Κόνι Φέντα, θέλοντας να χαρίσει χαρά στη μικρή της πριγκίπισσα, αλλά και σε άλλα παιδιά που πάσχουν από το ίδιο σύνδρομο, αποφάσισε να φτιάξει μόνη της τις κούκλες των ονείρων της, τις οποίες σήμερα πουλάει μέσω του Διαδικτύου.

από την ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΣΤΑΥΡΙΔΟΥ

Σίγουρα είναι δύσκολο να μεγαλώνει ένα παιδί με σύνδρομο Down. Ακόμη πιo δύσκολο, όμως, είναι να του εξηγήσεις γιατί η κοινωνία στην οποία μεγαλώνει είναι φτιαγμένη για όλους τους άλλους εκτός από το ίδιο. Αυτό ήταν ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα που είχε να αντιμετωπίσει η Κόνι Φέντα, η οποία μεγάλωνε τη Χάνα, ένα παιδί με σύνδρομο Down. Γι΄ αυτό κι ένιωσε πολύ άσχημα όταν η μικρή τη ρώτησε γιατί καμία κούκλα δεν της μοιάζει...

Χωρίς πολλή σκέψη, αποφάσισε να κάνει πραγματικότητα την επιθυμία της και να φτιάξει κούκλες εμπνευσμένες από την ίδια. Μάλιστα, ήταν τόσο καλή η δουλειά που έκανε, που άρχισε να τις πουλάει μέσω του Διαδικτύου, χαρίζοντας χαρά και σε άλλα παιδιά που πάσχουν από το ίδιο σύνδρομο.

Μοναδική συλλογή

Η συλλογή της αποτελείται από 18 κούκλες, με την καθεμία να έχει κάποιο χαρακτηριστικό από το σύνδρομο Down. Η ιστορία της παρουσιάστηκε στα μεγαλύτερα μέσα ενημέρωσης, ενώ οι παραγγελίες που άρχισαν να φτάνουν στην ιστοσελίδα ήταν από κάθε γωνιά του πλανήτη. Όπως τονίζει η ίδια: «Παρόλο που υπάρχουν κι άλλες κούκλες με σύνδρομο Down, οι περισσότεροι απέτυχαν να απεικονίσουν αυτό που βλέπει στον καθρέφτη η κόρη μου. Θέλω η Χάνα να κοιτάζει μια κούκλα από αυτές και να βλέπει κάτι όμορφο, γιατί αυτό βλέπω κι εγώ όταν την κοιτάζω. Σκοπός μου είναι να εκπροσωπήσω όλα τα παιδιά με αναπηρίες».
Όσο για τη Χάνα, δηλώνει κατενθουσιασμένη με το νέο της παιχνίδι: «Τη ρώτησα ποιο είναι το αγαπημένο της παιχνίδι και αυτή μου είπε ότι λατρεύει τη νέα της κούκλα, γιατί είναι πάρα πολύ όμορφη»!
Σκληρή δουλειά

Χρειάστηκαν χρόνια σκληρής δουλειάς μέχρι η Κόνι Φέντα να καταφέρει να πραγματοποιήσει το όνειρο της κόρης της. Όταν η Χάνα της εξέφρασε το παράπονό της, ήταν μόλις 9 ετών και την πρώτη κούκλα την κράτησε στα χέρια της στα 13. Η υπερδραστήρια μητέρα συνεργάστηκε με το γλύπτη Κάρεν Σκοτ, με εργοθεραπευτές και άλλους γονείς παιδιών που πάσχουν από το ίδιο σύνδρομο, προκειμένου να είναι σίγουρη ότι η κούκλα που θα δημιουργήσει να ανταποκρίνεται σε αυτό που η κόρη της και άλλα παιδιά βλέπουν στον καθρέφτη.
Μάλιστα, οι συγκεκριμένες κούκλες δεν αποτελούν μόνο καλή παρέα για τα παιδιά, αλλά τα βοηθούν παράλληλα να αναπτύξουν και κάποιες δεξιότητες, όπως το συγχρονισμό ματιού-χεριού, αλλά και να κάνουν κάποιες πολύ λεπτές κινήσεις που συνήθως τα δυσκολεύουν: «Τα παιδιά παίζουν και παράλληλα εκπαιδεύονται να κουμπώνουν κουμπιά, να δένουν γραβάτες, να ανοίγουν ή να κλείνουν το φερμουάρ, ακόμη και στο βούρτσισμα των μαλλιών. Στις πρώτες κούκλες που δημιούργησε έδωσε τα ονόματα Έλλη, Νίκη, Χάνα, Χάρη και Αζίζα. Κι ενώ αρχικά υπολόγιζε ότι θα καταφέρει να πουλήσει περίπου 250, η πρώτη παραγγελία της ξεπέρασε τις 1.000. Μέχρι στιγμής έχει λάβει παραγγελίες από 12 χώρες, ανάμεσα στις οποίες είναι η Βραζιλία, η Αυστραλία, αλλά και η Ελλάδα.

Υπάρχουν και οι επικριτές...

Όπως ήταν αναμενόμενο, υπήρξαν και οι επικριτές αυτής της προσπάθειας. Ο πρώην επικεφαλής της καναδικής οργάνωσης για τα παιδιά με σύνδρομο Down, Κρίστα Φλιντ, υποστήριξε ότι: «Οι κούκλες στιγματίζουν τα παιδιά με τη συγκεκριμένη πάθηση και προωθούν το στερεότυπο ότι όλα τα παιδιά με σύνδρομο Down είναι ομοειδή». Η νυν διευθύντρια της ίδιας οργάνωσης, Κιρκ Κρόουθερ, υποστήριξε από την πλευρά της ότι ενώ η καναδική κοινωνία υποστηρίζει κάθε οικογένεια που θέλει να αγοράσει την κούκλα για το παιδί της, ανησυχεί μήπως οι κούκλες αυτές στέλνουν το λάθος μήνυμα: «Πολλοί πιστεύουν ότι όλα τα άτομα με το σύνδρομο Down έχουν την ίδια εμφάνιση, τις ίδιες ικανότητες. Κάθε άτομο, όμως, είναι διαφορετικό κι έτσι πρέπει να αντιμετωπίζεται».

Η Φέντα, από την πλευρά της, τόνισε ότι οι κούκλες έχουν μεν κάποια κοινά χαρακτηριστικά, δεν είναι όμως ίδιες μεταξύ τους: «Όλες οι Barbie είναι ίδιες, το ίδιο ισχύει και για τον Ken. Οι κούκλες με σύνδρομο Down που πωλούνται αυτή τη στιγμή είναι 18-9 κορίτσια και 9 αγόρια-, με καθένα να έχει τα δικά του χαρακτηριστικά, το δικό του όνομα και την ιστορία του».

Επίσης, αποκάλυψε ότι δεν δείχνουν ενδιαφέρον για τις κούκλες μόνο γονείς παιδιών που πάσχουν από το συγκεκριμένο σύνδρομο: «Μία από τις πρώτες παραγγελίες που δέχτηκα ήταν από μια μητέρα που έμενε στο Κάνσας. Η κόρη της δεν έχει σύνδρομο Down, έχει όμως ένα φίλο με τη διαταραχή αυτή και ήθελε στη συλλογή με τις κούκλες της να υπάρχει και μία που να μοιάζει στο φίλο της».

Την προσπάθεια της Κόνι Φέντα στηρίζει ακόμη και η Εθνική Εταιρεία Συνδρόμου Down των ΗΠΑ και πολλοί θεραπευτές έχουν παραγγείλει κούκλες, γιατί θέλουν να τις χρησιμοποιήσουν για να βοηθήσουν τους ασθενείς τους.

• Περισσότερες πληροφορίες για τις κούκλες της Κόνι Φέντα μπορείτε να βρείτε στην ιστοσελίδα www.dollsfordoens.org

Το ελληνόπουλο που νίκησε το σύνδρομο Down

Ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο για τη δύναμη που κρύβουν μέσα τους τα παιδιά με σύνδρομο Down έχει κυκλοφορήσει και στην Ελλάδα. Το έχει γράψει η Αικατερίνη Φροσύνη και έχει τον τίτλο «Είμαι ο Ιωακείμ... Μάθετε πώς ξεπέρασα το σύνδρομο Down». Στην πραγματικότητα είναι η ιστορία του γιου της, που, όπως τονίζει στις σελίδες του βιβλίου: «Η γνώση, η υπομονή και οι γυμναστικές ασκήσεις με έκαναν δυνατό, ικανό να νικήσω κάθε δυσκολία».

Η Αικατερίνη Φροσύνη ήταν 40 ετών όταν έφερε στον κόσμο τον Ιωακείμ. Γνώριζε ότι θα γεννήσει ένα παιδί με σύνδρομο Down, με το σύζυγό της όμως αποφάσισαν να το κρατήσουν. Έχει άλλους τρείς γιους μεγαλύτερους, οι οποίοι βοήθησαν πολύ στο μεγάλωμα του Ιωακείμ. Στόχος τους ήταν όχι να κάνουν έναν επιτυχημένο ανάπηρο, αλλά ένα σωστό άνθρωπο, τόσο σε διανοητικό όσο και σε κινητικό επίπεδο. Τα πράγματα στην αρχή ήταν πολύ δύσκολα. Ο Ιωακείμ στα 4 του χρόνια σερνόταν στο πάτωμα και δεν μπορούσε να σταθεί όρθιος.

Άλλαξε η ζωή τους

Στην αρχή του έκαναν φυσιοθεραπείες, λογοθεραπείες, εργοθεραπείες, τα αποτελέσματα όμως ήταν ασήμαντα. Μέχρι που κάποιος τους μίλησε για ένα πρόγραμμα που εφαρμοζόταν στην Αμερική εδώ και 50 χρόνια. Τότε άλλαξε πραγματικά η ζωή τους. Πήγαν στην Αμερική, παρακολούθησαν το πρόγραμμα του Ινστιτούτου «Glen Doman» και χάρισαν στο παιδί τους μια νέα ζωή. Σήμερα ο Ιωακείμ μιλάει 4 γλώσσες, παίζει 3 μουσικά όργανα, δημιουργεί ψηφιδωτά και απασχολείται στο λογιστικό γραφείο του πατέρα του. Όπως αναφέρεται στο βιβλίο: «Αν οι σύγχρονοι Έλληνες δεν βρίσκονταν σε μια ξεγνοιασιά, θα γνώριζαν ότι η εγκατάλειψη της προσπάθειας για τη θεραπεία του συνδρόμου Down, που δεν είναι και τόσο φοβερό όπως πολλοί θεωρούν, είναι ό,τι χειρότερο μπορούν να κάνουν για το παιδί τους. Ο Ιωακείμ, που με τις γνώσεις του νίκησε το σύνδρομο Down, δεν θα διδάξει μόνο πώς δίνεται το πρόγραμμά μας στην πράξη, αλλά και την προσπάθεια ενός μικρού παιδιού και πως οι γονείς δεν είναι το πρόβλημα, αλλά είναι η λύση στο πρόβλημα και απολαμβάνουν την επιτυχία. Μια επιτυχία που όλοι επιθυμούν και όποιος την αποκτήσει δεν τη χάνει ποτέ, αλλά συνεχώς πηγαίνει ψηλότερα και κανείς δεν μπορεί να του την αφαιρέσει».
Πηγή: περιοδικό «Λοιπόν»

 

ΙΝΣΟΥΛΪΝΗ: Η ΑΝΑΚΑΛΥΨΗ, Η ΠΟΡΕΙΑ, ΤΟ ΧΘΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ ΕΝΟΣ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΘΑΥΜΑΤΟΣ


Στα βήματα της ινσουλίνης: Η ανακάλυψη, η πορεία, το χθες και το σήμερα ενός ιατρικού θαύματος.

Τα ανάλογα έχουν χημική δομή ανάλογη προς εκείνη της ανθρώπινης ινσουλίνης αλλά με μικρές τροποποιήσεις, έτσι ώστε να επιτυγχάνεται διαφορά ως προς την ταχύτητα και διάρκεια δράσης. Σήμερα ενενήντα και πλέον χρόνια μετά, η έρευνα στον τομέα της ινσουλίνης συνεχίζεται.
Του Χρίστου Παστελλά

Ήταν καλοκαίρι του 1921. Δύο νέοι, ενθουσιώδεις επιστήμονες, οι Καναδοί Frederick Banting και Charles Best, πτυχιούχοι της Φυσιολογίας, μετά από εννέα μήνες πυρετώδους πειραματικής εργασίας με την υποστήριξη του Καθηγητή της Φυσιολογίας του Πανεπιστήμιου του Τορόντο J.J.R. Macleod, βρίσκονται μπροστά σε μια μεγάλη ανακάλυψη. Την 30ή Ιουλίου 1921 μια διαβητική σκυλίτσα, η Marjorie, θα «ξανασταθεί στα πόδια της» μετά από ένεση εκχυλίσματος του παγκρέατος που της χορήγησαν οι δύο επιστήμονες. Ήταν η πρώτη ινσουλίνη!

Μέχρι τότε ο ινσουλινοεξαρτώμενος διαβήτης ήταν μια θανατηφόρα νόσος. Γράφει χαρακτηριστικά το ελληνικό Μέγα λεξικό της Ιατρικής την εποχή εκείνη: «Διαβήτης μη ανεκτός: Οι πάσχοντες είναι συνήθως άτομα νέα, πολλάκις παιδία. Ο παιδικός και νεανικός διαβήτης είναι κατά κανόνα βαρύτατος. Η έναρξίς του είναι πολλάκις απότομος, ενίοτε κεραυνοβόλος. Ο θάνατος κατά την μορφήν ταύτην, δύναται να επέλθη εις διάστημα μικρότερον ων έξι μηνών».

Η υπογλυκαιμία

Μετά την πρώτη επιτυχία με τη διαβητική σκυλίτσα - η οποία σημειωτέον έζησε μέχρι και το Φθινόπωρο του 1921-, οι ερευνητές εντατικοποιούν τις μελέτες ους ώστε να πετύχουν ένα εκχύλισμα μεγαλύτερης καθαρότητας για να χρησιμοποιηθεί πλέον στον άνθρωπο. Ας μην ξεχνάμε ότι τα τότε εκχυλίσματα ήταν ζωικής προέλευσης, περιείχαν τοξικές προσμείξεις και η πιο συνηθισμένη παρενέργεια ήταν εκσεσημασμένες τοπικές και συστηματικές αλλεργικές αντιδράσεις. Ταυτόχρονα προέκυψε και μια άγνωστη μέχρι τότε παρενέργεια της ινσουλίνης, η οποία έμελλε να συνοδεύει τον
ινσουλινοεξαρτώμενο ασθενή έως και τις μέρες μας. Η υπογλυκαιμία!

Γράφει λοιπόν και πάλι το Μέγα Λεξικό της Ιατρικής με ιδιαίτερη γλαφυρότητα: «Εάν ληφθή μεγαλυτέρα δόσις επέρχεται ταχυτέρα η ελάττωσις του ποσού του σακχάρου (=υπογλυκαιμία) και συνοδεύεται υπό σοβαρών διαταραχών. Εκρήγνυται δηλαδή αιφνιδίως κρίσις σπασμών την οποία επακολουθούν άλλαι όμοιαι. Μεταξύ των κρίσεων τούτων ο πάσχων περιπίπτει εις κώμα και ή αποθνήσκει ή αναλαμβάνει ολίγον κατ’ ολίγον. Τούτο αποδεικνύει σαφώς πόσο πρόσκαιρα είναι τα αποτελέσματα της ινσουλίνης, εφ΄ ής τόσαι εστηρίχθησαν ελπίδες».
Η «ανάσταση» του Leonard

Είναι έκδηλη λοιπόν η ανησυχία που εκφράζεται από συγγράμματα της εποχής εκείνης για το καινούργιο, θαυματουργό φάρμακο. Η πρώτη δοκιμή σε άνθρωπο  θα γίνει στις αρχές του 1922 όταν στο νοσοκομείο του Τορόντο ένα νεαρό διαβητικό παιδί σε άθλια κατάσταση (ζύγιζε μόλις 29kg), o Leonard Thompson, 14 ετών, θα λάβει εκχύλισμα από τους Banting και Best και σύντομα θα ανακτήσει τις δυνάμεις του, το σάκχαρό του θα πέσει εντυπωσιακά και θα ζήσει κάνοντας καθημερινά ινσουλίνη για 14 χρόνια. Απεβίωσε από επιπλοκές του διαβήτη το 1935. Το νερό είχε μπει πια στ΄ αυλάκι. Στα τέλη του 1923 η ομάδα των Banting και Macleod τιμήθηκε με το βραβείο Nobel για την ανακάλυψη της ινσουλίνης. Οι επόμενες δεκαετίες που θα ακολουθήσουν θα είναι δεκαετίες συνεχούς εξέλιξης της ινσουλίνης.
Εξελίξεις τριών δεκαετιών

Από τα μέσα της δεκαετίας του ΄70 ξεκινά η έρευνα για την παραγωγή ινσουλίνης ανθρώπινου τύπου και το 1982 κυκλοφορεί η πρώτη βιοσυνθετική ανθρώπινη ινσουλίνη -με τη βοήθεια της γενετικής μηχανικής- η οποία παρασκευάστηκε από ζυμομύκητες με την τεχνική του ανασυνδυασμού του DNA. Έτσι σήμερα διατίθενται στο εμπόριο μόνο ανθρώπινου τύπου ινσουλίνες.

Στα τέλη της δεκαετίας του ΄90 και αρχές του αιώνα μας μια νέα γενιά ινσουλινών κάνει την εμφάνισή της και θα μπει δυναμικά στη ρύθμιση του  ινσουλινοεξαρτώμενου -και όχι μόνο- διαβητικού ασθενούς. Είναι τα λεγόμενα ανάλογα ινσουλίνης. Ινσουλίνες δηλαδή με χημική δομή ανάλογη προς εκείνη της ανθρώπινης ινσουλίνης αλλά με μικρές τροποποιήσεις, έτσι ώστε να επιτυγχάνεται διαφορά ως προς την ταχύτητα και διάρκεια δράσης της ινσουλίνης. Τα ανάλογα ταχείας και μακράς δράσεως «μιμούνται» τη φυσιολογική έκκριση ινσουλίνης και σήμερα χρησιμοποιούνται ευρύτατα και στον τόπο μας.
Χωρίς σύριγγες

Εξέλιξη όμως υπήρξε σημαντική τα τελευταία 30 χρόνια και στα συστήματα χορήγησης ινσουλίνης. Τα «πενάκια» ή «στυλό» αντικατέστησαν πλήρως τις παλιές σύριγγες. Πρόκειται για πένες πολύ εύχρηστες οι οποίες αποτελούνται από ένα ειδικό φιαλίδιο ινσουλίνης που ενσωματώνεται στην πένα, μια πολύ λεπτή βελόνα μιας χρήσης και ένα μηχανισμό ρύθμισης («ρολόι») για τη χορήγηση της επιθυμητής δόσης ινσουλίνης.

Αναφορά πρέπει να γίνει και στα συστήματα συνεχούς υποδόριας έγχυσης ινσουλίνης (αντλία ινσουλίνης), μια μικρή συσκευή που περιέχει και αυτή φιαλίδιο ινσουλίνης, ενσωματώνεται μόνιμα στο κοιλιακό τοίχωμα του ασθενούς με ένα μικρό καθετηράκι (σωληνάκι), η χορήγηση γίνεται υποδορίως επί 24ώρου βάσεως και ο ασθενής ο ίδιος χορηγεί επιπροσθέτως ινσουλίνη την ώρα των γευμάτων του.

Δεν σταματά η έρευνα...

ΣΗΜΕΡΑ, ενενήντα και πλέον χρόνια μετά, η έρευνα στον τομέα της ινσουλίνης συνεχίζεται. Προσπάθειες γίνονται για ανάπτυξη άλλων οδών χορήγησης της ινσουλίνης, όπως π.χ. από το στόμα με τη βοήθεια νανοσωματιδίων ή μικροσφαιρών, ενώ η πρώτη εισπνεόμενη ινσουλίνη που κυκλοφόρησε πριν από μερικά χρόνια αποσύρθηκε λίγους μήνες μετά την κυκλοφορία της λόγω οικονομικών προβλημάτων (υψηλό κόστος παραγωγής, μη κάλυψη εξόδων από τα ασφαλιστικά ταμεία), ενώ αρκετοί ήταν και οι περιορισμοί σε ό,τι αφορούσε τη χορήγησή της, και παθήσεις του πνεύμονα.

Μνεία πρέπει να γίνει και για το λεγόμενο «τεχνητό πάγκρεας» που δεν είναι τίποτα άλλο από μια πολύ εξειδικευμένη αντλία ινσουλίνης με την ειδοποιό διαφορά ότι εδώ ο στόχος είναι, οι μετρήσεις του σακχάρου του ασθενούς, να μεταβιβάζονται άμεσα, μέσω ενός αισθητήρα, σε έναν επεξεργαστή είτε υπό τη μορφή «έξυπνου κινητού» (smartphone ) ή μίνι υπολογιστή, ο οποίος θα λαμβάνει τα δεδομένα και θα «αποφασίζει» όταν χρειάζεται να ενεργοποιεί την αντλία και να χορηγεί αναλόγως ινσουλίνη. Σύντομα αναμένονται και εδώ εξελίξεις.

Η ανακάλυψη της ινσουλίνης, της ορμόνης που «έσωσε» εκατομμύρια διαβητικούς σε όλο τον κόσμο, αποτελεί ένα από τα σύγχρονα θαύματα της ιατρικής. Χάρη στην επίμονη και οξυδερκή σκέψη των ερευνητών εκείνης της εποχής η επιστήμη οδηγήθηκε σε έναν ανεπανάληπτο θρίαμβο. Ένα σχεδόν αιώνα μετά, το θαυματουργό αυτό εκχύλισμα συνεχίζει να απασχολεί την ιατρική κοινότητα και να αποτελεί πεδίο επιστημονικής πρόκλησης για περαιτέρω έρευνα και μετεξέλιξη.
ΧΡΙΣΤΟΣ ΠΑΣΤΕΛΛΑΣ
Παθολόγος-Διαβητολόγος, Λεμεσός

Πηγή: Εφημερίδα «η σημερινή»

 

Πέμπτη 29 Αυγούστου 2013

Η ΚΑΛΗ ΜΑΣ ΑΓΕΛΑΔΑ, ΔΕΝ ΚΑΤΕΒΑΖΕΙ ΚΑΘΟΛΟΥ ΓΑΛΑ


Η Καλή μας Αγελάδα, δεν κατεβάζει ΚΑΘΟΛΟΥ γάλα.

Του Δημήτρη Κωνσταντάρα

Ένα από τα δημοφιλέστερα «θέματα  ρεπορτάζ» των τηλεοπτικών μας καναλιών,  είναι πια το «καρτέρι» έξω από τις εφορίες όπου συρρέουν καθημερινά Έλληνες και Ελληνίδες που αδυνατούν να πληρώσουν τα «χρέη» τους προς το Δημόσιο.

Οι ρεπόρτερ πλησιάζουν τους  καταπτοημένους, σχεδόν απελπισμένους άνδρες και γυναίκες στην ουρά ή στην είσοδο και τους ρωτούν τετριμμένες ερωτήσεις του τύπου «Τι πάτε να κάνετε;» ή «Πάτε να πληρώσετε τη δόση σας;» ή «Τι πιστεύετε ότι πρέπει να γίνει;».

Τετριμμένες ξε-τετριμμένες, οι ερωτήσεις είναι πολύ χρήσιμες και πολύ ενδιαφέρουσες λόγω των απαντήσεων που ακολουθούν. ΟΛΟΙ αυτοί που πηγαίνουν απογοητευμένοι, εκνευρισμένοι, αμήχανοι στην εφορία, δεν έχουν , δεν μπορούν να βρουν χρήματα και δεν μπορούν να πληρώσουν αυτά που τους ζητούν. Και το μόνο που τους απομένει είναι να προσπαθήσουν να «διαπραγματευθούν» κάποιο διακανονισμό. Λένε τον καυμό τους και στους ρεπόρτερς και στον υπάλληλο αλλά η όποια «διαπραγμάτευση» μπορούν να κάνουν – έχοντας υποστεί το μαρτύριο της ειδησεογραφίας περί πλειστηριασμών της πρώτης κατοικίας-  συνοψίζεται στη …μαγική πλέον λέξη « δόσεις».

Μα ποιες «δόσεις»; Αν μπορούσαν να πληρώσουν «δόσεις», τότε ίσως θα τα είχαν μαζέψει τα χρήματα όλη τη χρονιά, θα είχαν δανειστεί αριστερά και  δεξιά, θα είχαν πουλήσει τα υπάρχοντά τους, κάτι τέλος πάντων θα είχαν προσπαθήσει να κάνουν. Αλλά ούτε να μαζέψουν σιγά-σιγά κάποια μικροποσά δεν μπορούν γιατί δεν περισσεύει τίποτα, ούτε να δανειστούν μπορούν – ή ξέρουν- από το γνωστό τους περιβάλλον, ούτε τίποτε ιδιαίτερης αξίας έχουν ώστε να το πουλήσουν.

Άντε λοιπόν και τους κάνει «δόσεις» ο έφορος. Δέκα, είκοσι, τριάντα δόσεις. Μα πως θα τις πληρώσουν ενώ ταυτόχρονα θα πρέπει να εξοικονομούν και για του χρόνου. Και μάλιστα σε μια στιγμή που και η σκέψη ακόμα , η …ανάμνηση της φράσης «τουλάχιστον έχω ένα κεραμίδι να βάλω από κάτω το κεφάλι μου», απειλείται από καλοφαγωμένους, καλοντυμένους, κοστουμάτους «υπαλλήλους» αρπακτικών αφεντικών που θέλουν να τα βάλουν ΟΛΑ στο χέρι γιατί μόνο από τους φτωχούς, τους μεροκαματιάρηδες, τους συνταξιούχους  «τα παίρνουν».

Οι «άλλοι» όλο και κάποιο «τρόπο» βρίσκουν. Και επειδή «ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος», τι θα κάνει ο άνεργος, ο πεινασμένος, ο ανήμπορος, ο απόμαχος; Η καλή μας αγελάδα ΔΕΝ βόσκει πια στη λιακάδα. Ούτε μικρά χόρτα , ούτε μεγάλα. Και συνεπώς, ΔΕΝ κατεβάζει άλλο γάλα.

Θα πεθάνει. Ή θα κλέψει. Διαλέξτε.

 

ΣΕ ΙΣΧΥ ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗΣ ΓΙΑ ΑΝΑΣΦΑΛΙΣΤΟΥΣ


Σε ισχύ το πρόγραμμα δωρεάν περίθαλψης σε ανασφάλιστους

Με καθυστέρηση αρκετών μηνών, το σύστημα δέχεται αιτήσεις ανθρώπων οι οποίοι έχασαν την εργασία ή την ασφαλιστική τους κάλυψη.

Του Δημήτρη Καραγιώργου

Αίτηση για ένταξη στο πρόγραμμα ‘εισιτήριο ελεύθερης πρόσβασης σε υπηρεσίες Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας’,  μπορούν να υποβάλλουν οι ενδιαφερόμενοι.

Πληροφορίες μπορούν να λαμβάνουν μέσω της ιστοσελίδας www.healthvoucher.gr ή των τηλεφωνικών αριθμών 213.1500812 και 213.1500819.

Δικαιούχοι είναι πρώην ασφαλισμένοι των Ταμείων του ΕΟΠΥΥ, καθώς και τα προστατευόμενα μέλη των οικογενειών τους, τα οποία:

Έχουν απωλέσει, την ασφαλιστική τους ικανότητα και έχουν, σύμφωνα με τις φορολογικές δηλώσεις του οικονομικού έτους 2012 ή 2013 (χρήσεις 2011 - 2012 αντίστοιχα), ατομικό εισόδημα έως 12.000 ευρώ (άγαμοι) ή οικογενειακό εισόδημα έως 25.000 ευρώ (έγγαμοι). 

Ως εισόδημα λαμβάνεται υπόψη το ετήσιο ατομικό/ οικογενειακό εισόδημα, ως αναφέρεται στο άρθρο 29 του ν.3986/2011, περί επιβολής έκτακτης εισφοράς.

Στο Πρόγραμμα δεν συμμετέχουν οι πρώην ασφαλισμένοι Ταμείων που δεν εντάχθηκαν στον ΕΟΠΥΥ και Ταμείων που δεν διέθεσαν ηλεκτρονικά αρχεία για αξιοποίηση από Πρόγραμμα μέχρι σήμερα (π.χ. οι πρώην ασφαλισμένοι ΕΤΑΑ-Τομέας Νομικών, καθώς και οι ασφαλισμένοι σε ΤΑΥΤΕΚΩ, ΕΤΑΠΜΜΕ.)

Στις περιπτώσεις που η αίτηση δεν γίνει αποδεκτή, το σύστημα παράγει μήνυμα με τη σχετική αιτιολόγηση περί μη επιλεξιμότητας.

Πρωτοβάθμια:
Το 'εισιτήριο ελεύθερης πρόσβασης' παρέχει δικαίωμα ελεύθερης (δωρεάν) πρόσβασης σε υπηρεσίες Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας.

Διακρίνεται σε health voucher γενικής κατηγορίας (ανά ηλικιακή κατηγορία και φύλο ωφελούμενου) και health voucher προγεννητικού ελέγχου για τις εγκύους δικαιούχους του Προγράμματος, (εφόσον επιλεγεί κατά την εγγραφή το σχετικό πεδίο).

Με το health voucher γενικής κατηγορίας,οι δικαιούχοι καλύπτονται για τις ακόλουθες υπηρεσίες:

Παροχή υπηρεσιών ιατρικής εξέτασης με επισκέψεις σε συμβεβλημένο με τον ΕΟΠΥΥ ιατρό ή μονάδες πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας του ΕΣΥ (Κέντρα Υγείας ή νοσοκομεία).

Δυνατότητα παραπομπής με αξιολόγηση από τον ιατρό για πραγματοποίηση συνόλου διαγνωστικών εξετάσεων, σύμφωνα με το φύλο και την ηλικιακή ομάδα στην οποία υπάγεται ο ωφελούμενος.

Πραγματοποίηση διαγνωστικών εξετάσεων, από συμβεβλημένα με τον ΕΟΠΥΥ διαγνωστικά κέντρα, Ιατρεία ΕΟΠΥΥ ή μονάδες υγείας του ΕΣΥ.

Αξιολόγηση / διάγνωση/ αγωγή υγείας, οδηγίες ιατρού, και ό,τι περιλαμβάνεται ως παροχή υπηρεσίας προς τον ωφελούμενο σύμφωνα με την επιστήμη και την ιατρική ένδειξη κατά την επίσκεψη του σε ιατρό ΠΦΥ.

Υπάρχει, επίσης, health voucher Ελέγχου - Παρακολούθησης Κύησης, το οποίο παρέχει μία σειρά υπηρεσιών, όπως προληπτικών διαγνωστικών εξετάσεων.

 

Πηγή:http://www.iatronet.gr/eidiseis-nea/perithalpsi-asfalisi/news/23340/se-isxy-to-programma-dwrean-perithalpsis-se-anasfalistoys.html

 

Τετάρτη 28 Αυγούστου 2013

ΣΟΦΙΑ ΚΟΛΟΤΟΥΡΟΥ - ΜΙΑ ΑΚΤΙΒΙΣΤΡΙΑ ΣΤΟ ΧΩΡΟ ΤΗΣ ΜΕΤΑΓΛΩΣΣΙΚΗΣ ΚΩΦΩΣΗΣ


Συνέντευξη: Σοφία Κολοτούρου

Η Σοφία Κολοτούρου είναι συγγραφέας, ποιήτρια, γιατρός-κυτταρολόγος, μεταφράστρια επιστημονικών βιβλίων και δραστήρια μπλόγκερ. Τα τελευταία χρόνια έχει αναπτύξει ακτιβιστική δραστηριότητα πάνω στα προβλήματα ακοής και ιδίως στη μεταγλωσσική κώφωση – από την οποία πάσχει και η ίδια. Στο τελευταίο της βιβλίο «Τα επτά πρόσωπα της κώφωσης» (εκδόσεις «Gutenberg»), διαλύει τις προκαταλήψεις που θέλουν όλους τους κωφούς ίδιους, μέλη μιας κλειστής κοινότητας που επικοινωνούν αποκλειστικά με τη νοηματική και βασίζονται στους διερμηνείς τους για να επικοινωνήσουν με τους ακούοντες.Οι ήρωες του βιβλίου - εκπροσωπώντας διαφορετικές γενιές και είδη κωφών - μιλάνε από το όχι και τόσο μακρινό 2030, σε μια εποχή που η κώφωση δεν θα θεωρείται πια αναπηρία, χάρη στην πρόοδο της ιατρικής και της τεχνολογίας.
«Προσπαθούμε να διεκδικήσουμε την αναγνώριση της πάθησής μας από την πολιτεία και τα σωματεία κωφών, γιατί ούτε οι μεν ούτε οι δε μάς αναγνωρίζουν και έχουν μεριμνήσει για μας, παρ’ όλο που είμαστε ολικά κωφοί»

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ στην Αφροδίτη Τζιαντζή

• Πόσο ρεαλιστικά είναι όσα γράφετε;

Σήμερα με τα κοχλιακά εμφυτεύματα, εάν αυτά τοποθετηθούν στα παιδιά που γεννιούνται κωφά εγκαίρως (πριν από τα 4 τους χρόνια), τα παιδιά μεγαλώνουν ως βαρήκοα με εμφύτευμα και όχι ως κωφά πλέον. Μαθαίνουν να μιλούν, να ακούνε στο τηλέφωνο και το ραδιόφωνο και να ζουν μια φυσιολογική ζωή. Στη Γερμανία, όπου μπαίνουν εμφυτεύματα στο σύνολο των κωφών παιδιών εδώ και 2 δεκαετίες δεν έχουν πια κωφούς όπως τους ξέρουμε στην Ελλάδα.

• Τι είναι η «μεταγλωσσική κώφωση» και πόσους αφορά στην Ελλάδα;

Είναι η απώλεια ακοής που συμβαίνει αφού πρώτα έχει ολοκληρωθεί η γλωσσική ανάπτυξη του παιδιού, δηλαδή μετά τα 3-4 του χρόνια. Αυτό σημαίνει ότι το παιδί έχει προλάβει να μάθει να μιλάει πριν χάσει την ακοή του. Και βέβαια αφορά και ενηλίκους που χάνουν την ακοή στα 20, 30, 40 κ.λπ. από μια ασθένεια ή ατύχημα. Στατιστικά στοιχεία δεν έχουμε για τη χώρα μας, ούτε έχει γίνει καταγραφή των μεταγλωσσικών ειδικά. Όμως σας δίνω τα παρακάτω στατιστικά στοιχεία που αφορούν την Αμερική και προέρχονται από το Πανεπιστήμιο Gallaudet (αναλυτικότερα στο μπλογκ μου): «Από τα εκτιμώμενα 20 εκατομμύρια κωφών και βαρηκόων της Αμερικής (ΗΠΑ), περίπου οι 3 στους 4 έχουν ηλικία έναρξης της απώλειας ακοής μετά τα 18. Λιγότερο από ένας στους 5 έχει προεπαγγελματική απώλεια ακοής (δηλαδή έναρξη πριν από τα 19 έτη). Σχεδόν το 5% αναφέρει προγλωσσική κώφωση (δηλαδή έναρξη πριν από τα 3 έτη)».
Σκεφτείτε τώρα ότι η προγλωσσική κώφωση στατιστικά απαντά σε 1 στις 1.000 γεννήσεις (δηλαδή έχουμε περίπου 100 προγλωσσικά κωφά παιδιά στην Ελλάδα κάθε χρόνο) και υπολογίστε πόσο περισσότεροι είμαστε οι μεταγλωσσικά κωφοί.

• Τι είναι το «Κουφοχωριό»;

Είναι μια ομάδα στο facebook την οποία έφτιαξα εγώ πριν από 2,5 χρόνια και αφορά τους μεταγλωσσικούς κωφούς και την προσπάθεια που κάνουμε για να ενημερώσουμε το κοινό ότι υπάρχουν και κωφοί που μιλούν και δεν γνωρίζουν τη νοηματική γλώσσα. Προσπαθούμε επίσης να διεκδικήσουμε την αναγνώριση της πάθησής μας από την πολιτεία και τα σωματεία κωφών, γιατί ούτε οι μεν ούτε οι δε μάς αναγνωρίζουν και έχουν μεριμνήσει για μας, παρ’ όλο που είμαστε ολικά κωφοί.

• Μιλάτε για «παγκούφιο πόλεμο» μεταξύ όσων χρησιμοποιούν τη νοηματική γλώσσα και όσων μιλούν προφορικά και διαβάζουν χείλη. Είναι σχήμα λόγου ή κάτι περισσότερο;

Η φράση «παγκούφιος πόλεμος» είναι βεβαίως μια δική μου επινόηση (κατά το παγκόσμιος πόλεμος), όμως ο πόλεμος νοηματιζόντων και προφοριστών είναι υπαρκτός και συμβαίνει διεθνώς ήδη από τον 17ο αιώνα. Απλώς εμείς εδώ στην Ελλάδα δεν το γνωρίζαμε γιατί τα τελευταία 30 χρόνια έχει επικρατήσει μόνον η μία πλευρά, των νοηματιστών, που επιβάλλει τις απόψεις της και δεν επιτρέπει σε μας τους προφοριστές να μιλήσουμε για τη δική μας κατάσταση και να τη γνωστοποιήσουμε στο κοινό.

• Ποια τα πλεονεκτήματα και ποια τα μειονεκτήματα της νοηματικής γλώσσας;

Αν και δεν έχει γίνει επίσημη καταγραφή τους, σύμφωνα με πρόσφατες διατριβές οι νοηματίζοντες κωφοί σήμερα στην Ελλάδα εκτιμώνται συνολικά σε 8.000 άτομα το πολύ. Η νοηματική είναι μια αποτελεσματική μέθοδος επικοινωνίας μεταξύ αυτών των 8.000 ατόμων, ωστόσο δεν βοηθάει στην επικοινωνία με τα εκατομμύρια ανθρώπων που δεν τη γνωρίζουν. Μερικοί προγλωσσικοί κωφοί εκπαιδεύονται και στην προφορική μέθοδο από μικροί (με η βοήθεια της λογοθεραπείας) και καταφέρνουν να χρησιμοποιούν και τους δύο τρόπους επικοινωνίας.

• Σε ποιους απευθύνεται το βιβλίο;

Το βιβλίο απευθύνεται κυρίως στους ακούοντες, για να μάθουν τα ενδότερα του κόσμου των κωφών και είναι χρήσιμο σε γονείς κωφών παιδιών, σε γιατρούς, παιδαγωγούς, λογοθεραπευτές και γενικότερα σε όποιον θέλει να μάθει περισσότερα για το θέμα της κώφωσης.

• Τι θα θέλατε να αλλάξει στην Ελλάδα στα θέματα της κώφωσης;

Πρώτον, θέλω να αναγνωριστεί η μεταγλωσσική κώφωση και να συνειδητοποιήσει ο κόσμος ότι υπάρχουμε κωφοί που είμαστε σε θέση να μιλάμε και να επικοινωνούμε, είτε επειδή χάσαμε ακοή μεταγλωσσικά είτε επειδή έβαλαν κάποιοι εμφύτευμα από παιδιά. Δεύτερον, θέλω όλοι οι προφοριστές κωφοί να έχουν ακριβώς τα ίδια δικαιώματα με τους νοηματίζοντες κωφούς. Να μην είναι πια κριτήριο της κώφωσης η δυνατότητα ομιλίας και ο τρόπος επικοινωνίας, αλλά ο βαθμός ακουστικής απώλειας, όπως είναι και το δίκαιο.

• Πώς θα απαντούσατε σε κάποιον που θα έλεγε «τι μας νοιάζουν οι διαφορές τους, αφού όλοι τους κουφοί είναι»;

Αυτή τη στάση τη συναντώ δυστυχώς πολύ συχνά. Ωστόσο όταν κάποιος γνωρίζει εμένα -και γνωρίζω πολύ κόσμο λόγω των βιβλίων μου και των ομιλιών στα σχολεία και στα πανεπιστήμια που πραγματοποιώ- και βλέπει ότι έχει απέναντί του έναν άνθρωπο που δεν γνωρίζει καθόλου νοηματική, αντιθέτως είναι σε θέση να απαντήσει προφορικά με κατανοητή φωνή και να συμμετάσχει σε μια συζήτηση ακουόντων, αρχίζει και καταλαβαίνει ότι «κάτι τρέχει», ότι η κατάσταση δεν είναι όπως την περιγράφουν ώς τώρα στα ΜΜΕ και στα βιβλία.

Υπάρχει, βεβαίως η επιλογή να πει κανείς «δεν με απασχολεί το πρόβλημα του συνανθρώπου μου, κοιτάω τα δικά μου θέματα», ωστόσο ειδικά σε μια εποχή κρίσης όπως είναι αυτή που ζούμε, μπορεί και πρέπει να δυναμώσει η αλληλεγγύη προς τον συνάνθρωπο. Γιατί μεθαύριο, όταν η τράπεζα τους πάρει το σπίτι ή απολυθούν από τη δουλειά τους, πιστεύω ότι θα ήθελαν κι εκείνοι να συμβάλω κι εγώ με τις μικρές μου δυνάμεις, π.χ. με τα γραπτά μου και τα ποιήματά μου, στο να γίνει ό,τι είναι δυνατόν για να βελτιωθεί η δική τους ζωή. Αυτή είναι και η έννοια της αλληλεγγύης, εξάλλου.
Πηγή: «Εφημερίδα των συντακτών»

 

ΠΡΟΤΑΣΗ ΓΙΑ ΜΙΑ ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ ΣΤΟΝ ΜΠΑΣΚΕΤΙΚΟ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟ ΣΤΟ ΙΛΙΟΝ!


Γράφει ο Δημήτρης Αμπατζής
Παραολυμπιονίκης, Μέλος του Δ.Σ. της ΜΕΝ Ιλίου

Άλλη μια μπασκετική χρονιά στο Ίλιον ξεκινά κι όμως τα ίδια ερωτήματα βασανίζουν πολλούς από εμάς!

Όπως γίνεται σε όλες τις κοινωνίες των θηλαστικών έτσι και στην μπασκετική οικογένεια του Ιλίου κυριαρχούν η ματαιοδοξία, τα συμφέροντα και η απληστία της προσωπικής προβολής. Για να μπορέσει, όποιος έχει τη διάθεση, να κατανοήσει αυτά που γράφω, πρέπει πρώτα να καταλάβει τι συμβαίνει και τι θα μπορούσε να συμβεί στο μέλλον. Ας μην βιαστεί όμως να βγάλει συμπεράσματα, πριν σκεφτεί καλά αυτά που θα διαβάσει παρακάτω, γιατί δεν φωτογραφίζω κανέναν απλά στηλιτεύω τα γεγονότα.

Ο αθλητισμός λοιπόν για να έχουμε μια βάση, προάγεται μέσω των καλών και ειλικρινών συνεργασιών. Στο Ίλιον, έχουμε τρεις ανδρικές ομάδες μπάσκετ και δύο γυναικείες. Θα μπορούσαν από πλευράς υποδομών να σταθούν οι ομάδες αυτές στο δήμο μας; Πιστεύω πως με την καλή θέληση όλων μας και με δεδομένη την καλή συνεργασία και τη στήριξη που υπάρχει με το δήμο, ότι θα μπορούσαν να σταθούν όλες σε εποχές που θα υπήρχε οικονομική ευρωστία. Τώρα; Τώρα, αντί να βάλουμε το κεφάλι κάτω και ενωμένοι να προσπαθήσουμε να διατηρήσουμε τα αθλητικά πρότυπα που μπορούμε να δίνουμε μέσω των συλλόγων μας, κοιτάμε πως θα κερδίσει κάτι παραπάνω ο ένας έναντι του Άλλου. Και εξηγούμαι:

Πόσο καιρό θα αντέξουν τα διοικητικά συμβούλια  των ομάδων να βάζουν χρήματα την εποχή που οι ακαδημίες έχουν πεθάνει δεδομένου ότι οι γονείς δεν έχουν να πληρώσουν; Εδώ λοιπόν βλέπουμε την άλλη πλευρά του νομίσματος, που μας δείχνει καθαρά πως μόνο μια ομάδα ανδρικού και μια γυναικείου θα μπορούσαν να συντηρηθούν χωρίς οικονομικά προβλήματα. Γιατί δεν γίνεται όμως αυτό; Την απάντηση την έδωσα στην αρχή...

Για την ιστορία και μόνο, θα αναφέρω πως προσωπικά για λογαριασμό της Μ.Ε.Ν. Ιλίου, έχω κάνει προτάσεις και στις δύο άλλες ομάδες για συγχώνευση αλλά ενώ στην αρχή βρήκα πρόσφορο έδαφος και καλή θέληση, όταν έπρεπε να γίνει το επόμενο βήμα έπεσα σε τοίχο. Μήπως τελικά έχουμε μπλέξει το μπάσκετ με την πολιτική και αυτό μας καθιστά αυτόματα άξιους της μοίρας μας; Γιατί κάποιοι εμποδίζουν την εξέλιξη; Γιατί κάθε καλοκαίρι να τρωγόμαστε για το ποιος θα πάρει περισσότερες ώρες στα κλειστά γυμναστήρια; Γιατί δύσκολα μετακινούνται αθλητές εντός δήμου;

Όπως και να έχει, ότι και να συμβαίνει, έστω και τώρα κι ας είναι αργά, καλώ δημόσια όλους τους παράγοντες όλων των ομάδων να αφήσουν στην άκρη τα προσωπικά και να ασχοληθούν με το μπάσκετ. Περιμένω να βρεθούμε όλοι μαζί στο ίδιο τραπέζι μιας και έχουμε υποχρέωση να βοηθήσουμε τους αθλητές που μας τιμούν καθημερινά στα γήπεδα με την εμπιστοσύνη τους και τους γονείς που μας εμπιστεύονται τα παιδιά τους. Όλοι ξέρουμε πως όλοι μαζί μπορούμε καλύτερα αρκεί να το αποφασίσουμε.

 

Τρίτη 27 Αυγούστου 2013

ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΘΗΚΕ ΣΥΝΘΕΤΙΚΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΑΥΤΙ


Δημιουργήθηκε συνθετικό ανθρώπινο αυτί!

Ένα τεχνητό ανθρώπινο αυτί από ζωντανούς ιστούς αγελάδων και προβάτων, το οποίο αναπτύχθηκε γύρω από ένα εύκαμπτο συνθετικό σκελετό από σιλικόνη και τιτάνιο, δημιούργησαν Αμερικανοί επιστήμονες, πραγματοποιώντας ένα ακόμα βήμα στο πεδίο της αναγεννητικής ιατρικής.

Το βιονικό αυτί έχει το κανονικό ανατομικό ανθρώπινο σχήμα και συνιστά το τελευταίο επίτευγμα στο πεδίο της τρισδιάστατης τεχνητής ανασύνθεσης οργάνων, τα οποία στο μέλλον θα μπορούν να αντικαθιστούν τα φυσιολογικά όργανα που έχουν καταστραφεί ή είναι παραμορφωμένα και δυσλειτουργικά εκ γενετής.

Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον Τόμας Θερβάντες του Γενικού Νοσοκομείου της Μασαχουσέτης στις ΗΠΑ, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό "Interface" της Βασιλικής Εταιρίας επιστημών της Βρετανίας, σύμφωνα με τις βρετανικές «Ιντιπέντεντ» και «Ντέιλι Μέιλ», ανέφεραν πως το αυτί βρίσκεται ακόμα σε φάση τελειοποίησης και θα χρειαστεί αρκετή έρευνα προτού χρησιμοποιηθεί ως κλινικό μόσχευμα σε ασθενείς.

Οι ερευνητές ελπίζουν ότι σε μερικά χρόνια θα μπορούν να παρέχουν πλήρως λειτουργικά συνθετικά υποκατάστατα αυτιών σε παιδιά που πάσχουν εκ γενετής από παθήσεις των αυτιών όπως η μικρωτία (υπερβολικά μικρά και ανεπαρκώς ανεπτυγμένα αυτιά).

Κορμός του συνθετικού αυτιού είναι ένας σκελετός από ειδική σιλικόνη, που έχει ενσωματωμένο σύρμα από τιτάνιο, που επιτρέπει στο αυτί να είναι ταυτόχρονα ανθεκτικό και εύκαμπτο. Ο σκελετός αρχικά σχεδιάζεται μέσω ηλεκτρονικού υπολογιστή στις κατάλληλες διαστάσεις και στη συνέχεια το
ψηφιακό μοντέλο του αυτιού εκτυπώνεται με τη βοήθεια τρισδιάστατου εκτυπωτή.

Ο σκελετός συγκρατεί έναν συνδετικό ιστό κολλαγόνου (η φυσική πρωτεΐνη η οποία δίνει ελαστικότητα και δύναμη στο δέρμα) που λαμβάνεται από αγελάδα και από τον οποίο αναδημιουργείται το πτερύγιο του αυτιού. Στη συνέχεια, στο πορώδες κολλαγόνο εισάγονται κύτταρα χόνδρου που έχουν ληφθεί από αυτί προβάτου και τα οποία σταδιακά αναπτύσσονται.

Οι ερευνητές ανέπτυξαν το τεχνητό αυτί πάνω σε ποντίκια και αρουραίους, δείχνοντας ότι το συνθετικό όργανο μπορεί να αιματωθεί σωστά και δεν απορρίπτεται από τον οργανισμό του ζώου ως ξένο σώμα, μια διαδικασία που συνολικά πήρε τρεις μήνες. Στην περίπτωση των ανθρώπων, το αυτί-μόσχευμα θα μπορούσε να αναπτυχθεί μέσω βλαστικών κυττάρων του ίδιου του ασθενούς.

Είναι αξιοσημείωτο ότι το τεχνητό αυτί μπορεί να σχεδιαστεί από πλαστικούς χειρουργούς έτσι ώστε να πάρει όσο γίνεται πιο φυσικό σχήμα. Όπως δήλωσαν οι ερευνητές, «η τεχνολογία βρίσκεται πλέον υπό ανάπτυξη για κλινικές δοκιμές».

Προ μηνών, επιστήμονες των πανεπιστημίου Κορνέλ των ΗΠΑ δημιούργησαν μέσω τρισδιάστατου εκτυπωτή ένα παρόμοιο τεχνητό αυτί. Μια άλλη ομάδα, του αμερικανικού πανεπιστημίου Πρίνστον, δημιούργησε ένα βιονικό αυτί με ενσωματωμένα τα κατάλληλα ηλεκτρονικά κυκλώματα, το οποίο μπορεί να ακούει ραδιοσυχνότητες πέρα από αυτές της φυσιολογικής ανθρώπινης ακοής, κάνοντας έτσι ένα ακόμα βήμα για τη δημιουργία βιονικών οργάνων (ή και ολόκληρων βιονικών ανθρώπων), που θα συνδυάζουν στο σώμα τους ζωντανά κύτταρα με διάφορες ηλεκτρονικές συσκευές.
Άλλες ερευνητικές ομάδες έχουν προχωρήσει παράλληλα στην αναγέννηση διαφόρων άλλων ανθρωπίνων οργάνων (πχ της τραχείας).

Πηγή: http://www.ygeiaonline.gr/

 

ΒΡΕΤΑΝΙΑ-ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΠΟΦΑΣΗ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΓΙΑ ΣΤΕΙΡΩΣΗ ΔΙΑΝΟΗΤΙΚΑ ΑΝΑΠΗΡΟΥ ΑΝΔΡΑ


Βρετανία: Ιστορική απόφαση δικαστηρίου για τη στείρωση διανοητικά ανάπηρου άνδρα.

Βρετανικό δικαστήριο έκρινε την Παρασκευή ότι ένας 36χρονος διανοητικά ανάπηρος άνδρας, ο οποίος δεν είναι σε θέση αν χρησιμοποιεί μέσα αντισύλληψης, θα υποβληθεί σε στείρωση «για το συμφέρον του», μια απόφαση που θεωρείται ιστορικής σημασίας για τη χώρα.


Ο άνδρας αυτός, που είναι γνωστός μόνο με τα αρχικά DE, απέκτησε ένα γιο το 2010 και δεν επιθυμεί να αποκτήσει και άλλα παιδιά. Ωστόσο η διανοητική κατάστασή του είναι τέτοια που τον εμποδίζει να πάρει μια απόφαση όσον αφορά τη βαζεκτομή του.

Οι γονείς του, ο οικογενειακός γιατρός και οι κοινωνικές υπηρεσίες προσέφυγαν στα δικαστήρια ώστε να δοθεί εντολή να στειρωθεί ο 36χρονος, ο δείκτης νοημοσύνης του οποίου αντιστοιχεί σε εκείνον ενός παιδιού ηλικίας  6-9 ετών.

Ο DΕ, που ζει με τους γονείς του στην κεντρική Αγγλία, έχει σεξουαλικές επαφές αλλά δεν ξέρει πώς και δεν μπορεί να λάβει προφυλάξεις ώστε να μην μείνει έγκυος η σύντροφός του επί μια δεκαετία, η γνωστή με τα αρχικά PQ, που είναι επίσης διανοητικά καθυστερημένη.

Επειδή κανείς τους δεν επιθυμεί κάτι τέτοιο, οι Αρχές έλαβαν δραστικά μέτρα εμποδίζοντας τον DE να βρίσκεται μόνος του στον ίδιο χώρο με τη φίλη του. Η απόφαση αυτή ελήφθη μετά τη γέννηση του γιου τους, ένα γεγονός που είχε «σοβαρές επιπτώσεις» τόσο για το ζευγάρι όσο και για τις οικογένειες τους.

Σύμφωνα με τη δικαστή, ο DE «κλονίστηκε σοβαρά» όταν έγινε πατέρας και δεν κατανοεί ότι το παιδί αυτό είναι συνέπεια των ερωτικών επαφών του με την PQ.

Η βαζεκτομή είναι «αναμφισβήτητα προς το συμφέρον του DE» αφού θα του επιτρέψει να συνεχίσει τη σχέση του με τη φίλη του και θα του παράσχει ανεξαρτησία, έκρινε η δικαστής Ελινορ Κινγκ.

Ο Ανγκους Μουν, που εκπροσωπούσε τα συμφέροντα του DE στο δικαστήριο, επέμεινε ότι «όλες οι πλευρές επιθυμούν την επέμβαση» και ότι «αυτό δεν έχει καμία σχέση με ευγονική» αφού δεν πρόκειται για έναν άνθρωπο που θα υποβληθεί σε βαζεκτομή ενάντια στη θέλησή του. Επιπροσθέτως, υποστήριξε, η απόφαση δεν σημαίνει ότι υπάρχει δεδικασμένο ώστε να υποβληθούν σε παρόμοιες επεμβάσεις και άλλα άτομα που βρίσκονται στην ίδια κατάσταση με τον πελάτη του.

Η υποχρεωτική στείρωση των ατόμων με ειδικές ανάγκες, που εφαρμοζόταν ευρέως κατά το πρώτο μισό του 20ού αιώνα, θεωρείται έγκλημα κατά της ανθρωπότητας.

 Πηγή: Εφημερίδα «Τα Νέα»

Δευτέρα 26 Αυγούστου 2013

"ΟΙ ΙΔΙΑΙΤΕΡΟΤΗΤΕΣ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΜΟΥ ΜΕ ΕΚΑΝΑΝ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΜΗΤΕΡΑ"!


Προσωπικές μαρτυρίες: «Οι ιδιαιτερότητες των παιδιών μου με έκαναν καλύτερη μητέρα»

Η Ελένη Παπαδάκη είναι μητέρα δύο αγοριών, του 9χρονου Γιώργου, αλλά και του 7χρονου Στάθη, που πάσχει από αυτισμό. Η αγάπη για τα παιδιά την οδήγησε μαζί με το σύζυγό της να υιοθετήσουν ένα παιδί με νοητική στέρηση.

ΑΠΟ ΤΗ ΓΙΑΝΝΑ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΗ

Μέσα από τις εμπειρίες που έχω βιώσει μέχρι τώρα στη ζωή μου, κατέληξα πως για ν’ αποκτήσεις κάτι πραγματικά όμορφο και σημαντικό στη ζωή σου απαιτείται καθημερινός αγώνας και κατάθεση ψυχής. Όταν παντρεύτηκα, επιθυμούσα με το σύζυγό μου να κάνουμε μία μεγάλη οικογένεια. Έτσι, σύντομα αποκτήσαμε τα δύο μας αγόρια, τα οποία γέμισαν τη ζωή μας με χαρά και ευτυχία. Όταν ο μικρός μου γιος, σε ηλικία 4 ετών, διαγνώστηκε με αυτισμό, η ευτυχία μας δέχθηκε ένα ισχυρό πλήγμα. Παρά το δυνατό μου χαρακτήρα, το γεγονός ότι βρέθηκα από τη μια στιγμή στην άλλη αντιμέτωπη με μία νέα πραγματικότητα με έκανε να χάσω προσωρινά το κουράγιο μου και να περάσω μια δύσκολη περίοδο κατάθλιψης. Ευτυχώς, αυτό δεν κράτησε πολύ και σύντομα και με τη στήριξη του συζύγου μου στάθηκα και πάλι στα πόδια μου. Μέρα με τη μέρα ανακάλυπτα πως οι μεγαλύτεροι φόβοι μας είναι μέσα στο μυαλό μας και πως χρειάζεται να τους ξορκίσουμε για να τους νικήσουμε. Με βοήθησε καθοριστικά το ότι αναζήτησα βοήθεια σε ανθρώπους και ομάδες που είχαν και εκείνοι παιδιά με ιδιαιτερότητες, γεγονός που σταδιακά όχι μόνο με απάλλαξε από τα άγχη μου και τις φοβίες μου, αλλά και με δίδαξε το πώς θα αντιμετωπίζω τις καθημερινές πρακτικές ανάγκες του παιδιού μου. Από την άλλη, έχω την τύχη να εργάζομαι λίγες ώρες την ημέρα και να έχω την καθημερινή βοήθεια των γονιών μου. Κάποια στιγμή αποφασίσαμε με το σύζυγό μου ν’ αποκτήσουμε και τρίτο παιδάκι. Δυστυχώς, ιατρικοί λόγοι δεν μου επέτρεψαν να προχωρήσω και αποφασίσαμε να υιοθετήσουμε ένα παιδί. Όμως, όσο περνούσε ο καιρός και δεν είχαμε καμία θετικά απάντηση για την υιοθεσία αρχίσαμε να σκεφτόμαστε σοβαρά να υιοθετήσουμε ένα παιδί από αυτά που οι περισσότεροι γονείς δεν επιθυμούν. Σε μία επίσκεψη στο ίδρυμα είδαμε στην κούνια το μικρό μας Αντώνη. Τότε καταλάβαμε πως αυτό το παιδάκι είναι γραφτό να γίνει δικό μας και να ολοκληρώσει την ευτυχία μας. Το γεγονός ότι έπασχε από διανοητική υστέρηση, η οποία αργότερα αποδείχθηκε ότι είναι αυτισμός, όχι μόνο δεν μας αποθάρρυνε, αλλά έγινε η αιτία να είναι το παιδί της ψυχής και της ζωής μας μαζί με τα δύο άλλα μας παιδιά. Σήμερα είμαι υπερήφανη να λέω ότι είμαι μητέρα τριών υπέροχων παιδιών, τα οποία κάθε μέρα μου θυμίζουν πόσο σημαντικό είναι να είσαι γονιός. Οι ιδιαιτερότητές τους με έκαναν ακόμη καλύτερη μητέρα, αφού έβγαλαν από μέσα μου ό,τι καλύτερο και ξεχωριστό διέθετα».

Η ΓΝΩΜΗ ΤΟΥ Ειδικού: Κλειώ Αποστολάκη Ψυχολόγος-ψυχοθεραπεύτρια

Η πράξη υιοθεσίας είναι από μόνη της μία υπέρτατη πράξη αγάπης και ανθρωπιάς, που συνδέει τους ανθρώπους με ισχυρότερους δεσμούς από εκείνες του αίματος. Όταν οι γονείς επιλέγουν να προχωρήσουν στην υιοθεσία ενός παιδιού, που χρήζει ιδιαίτερης φροντίδας, διακατέχονται από πολύ ισχυρά συναισθήματα γι΄ αυτή την απόφασή τους. Όταν μπουν σε αυτήν τη διαδικασία χρειάζεται και οι δύο να είναι ψυχικά, συναισθηματικά και κοινωνικά προετοιμασμένοι για να ανταπεξέλθουν στις απαιτήσεις μιας τέτοιος πράξης.

Επιπλέον, θα πρέπει να είναι έτοιμοι να διαχειριστούν και αρκετά άλλα αρνητικά συναισθήματα, που θα τους φέρουν αντιμέτωπους με τις δυσκολίες που θα τους παρουσιαστούν. Σίγουρα, όμως, τα θετικά συναισθήματα, που απορρέουν από την αγάπη και την αφοσίωση στο παιδί τους, είναι ικανά να υποστηρίξουν τις αντίξοες συνθήκες και να τους «θωρακίσουν» στο δύσκολο δρόμο που επιλέγουν να περπατήσουν. Δεν είναι δε λίγες οι φορές που η δύναμη και η θέληση του παιδιού τους αποτελεί παραδειγματισμό για τους ίδιους τους γονείς και τους τροφοδοτεί με ψυχικά εφόδια. Σε όλες τις περιπτώσεις, πάντως, η υποστήριξη και από κάποιον ειδικό αποδεικνύεται ιδιαίτερα χρήσιμη στο δύσκολο και αξιοθαύμαστο έργο τους ως γονείς».

 

Πηγή: Περιοδικό «Εγώ weekly»

 

ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΔΗΜΑΡΧΟΥ ΙΛΙΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΟΕΔΡΟ ΤΟΥ ΕΚΚΑ

Συνάντηση γνωριμίας της νέας Προέδρου του Εθνικού Κέντρου Κοινωνικής Αλληλεγγύης κας Τάνιας Ιακωβίδου, με τους δήμαρχο Ιλίου κ. Νίκο Ζενέτο και Αντιδήμαρχο Κοινωνικής Πολιτικής του δήμου κ. Βαγγέλη Αυγουλά, πραγματοποιήθηκε στο Δημαρχείο Ιλίου.

Η Πρόεδρος ευχαρίστησε θερμά τον Δήμαρχο Ιλίου κ. Ζενέτο που χάρη στην ευαισθητοποίηση της δημοτικής αρχής, υπάρχει συνεχή υποστήριξη του Ξενώνα Κακοποιημένων Γυναικών του ΕΚΚΑ ο οποίος στεγάζεται στο Ίλιον από το Δήμο, σε ότι και αν έχουν χρειαστεί μέχρι σήμερα οι υπηρεσίες και οι εξυπηρετούμενες γυναίκες με τα παιδιά τους.

«Το καταφύγιο αυτό προστασίας των πληγωμένων σωμάτων και των ταλαιπωρημένων ψυχών θέλουμε να το κάνουμε όσο πιο ασφαλές και φιλόξενο γίνεται», σημείωσε μεταξύ άλλων ο Δήμαρχος κ. Ζενέτος, ανανεώνοντας την εντολή του προς τον αρμόδιο Αντιδήμαρχο κ. Αυγουλά, η παρουσία της Κοινωνικής Υπηρεσίας του Δήμου Ιλίου να είναι όσο πιο συχνή γίνεται στο χώρο.

Οι περίπου 30 γυναίκες που φιλοξενούνται στον Ξενώνα και τα πάνω από 10 παιδιά αυτών, υποστηρίζονται συνεχώς από τα Δημοτικά Ιατρεία του Δήμου Ιλίου, δέχονται βοήθεια με είδη καθημερινής διαβίωσης από το Κοινωνικό Παντοπωλείο της πόλης, έχουν μονίμως ανοικτή πρόσκληση και πρόσβαση στις τοπικές πολιτιστικές εκδηλώσεις και προτεραιότητα σε άλλα κοινωνικά προγράμματα δημιουργικής απασχόλησης και ψυχαγωγίας των παιδιών. Παράλληλα, ο Δήμος Ιλίου υποστηρίζει και τεχνικά τον χώρο φιλοξενίας τους όπου χρειάζεται.

Οι εκπρόσωποι των δύο φορέων συζήτησαν για αρκετή ώρα και νέες πρωτοβουλίες από κοινού αξιοποίησης προγραμμάτων και περεταίρω προώθησης της μεταξύ τους συνεργασίας.