meallamatia.blogspot.gr

meallamatia.blogspot.gr

Παρασκευή 14 Ιουλίου 2017

ΜΑΡΙΑ ΟΡΤΟΥΛΙΔΟΥ: "ΟΤΑΝ ΠΕΦΤΩ ΓΕΛΑΩ"!

(Μια ομιλία που έγινε στα πλαίσια του 6ου Αντιρατσιστικού Φεστιβάλ Κοζάνης)

30/6/2017

Γεια σας,

Με λένε Μαρία, είμαι 27 χρονών και ζω στην Κοζάνη. Σήμερα ήρθα εδώ για να σας μιλήσω για τη δική μου ιστορία με την αναπηρία.

Εγώ, λοιπόν, έχω Εγκεφαλική Παράλυση - Σπαστική Τετραπληγία. Η εγκεφαλική παράλυση είναι πάθηση του Κεντρικού Νευρικού Συστήματος, εκδηλώνεται με διάφορες μορφές όπως η σπαστικότητα, προκαλείται από ποικίλες αιτίες όπως η μηνιγγίτιδα στη δική μου περίπτωση. Δεν θεραπεύεται, αλλά βελτιώνεται με χειρουργικές επεμβάσεις και φυσικοθεραπείες. Αυτά για το «επιστημονικό» κομμάτι της υπόθεσης, ας μπούμε στην ουσία του πράγματος.

Πως είναι να ζεις έχοντας μία αναπηρία? Μπορώ να πω ότι δεν είναι μία εύκολη διαδρομή. Αρκετές φορές, κατά το παρελθόν, ένιωθα θυμό και πάντα αναρωτιόμουν γιατί να συμβεί σε έμενα αυτό. Αλλά όσα μου συνέβησαν με οδήγησαν στο σήμερα για το οποίο θα σας μιλήσω στο τέλος.

Οι λέξεις που μου έρχονται στο μυαλό σχετικά με την αναπηρία είναι: η Αποδοχή, η Εκπαίδευση και η Προσαρμογή. Έπρεπε πολλές φορές να «καταπιώ την περηφάνια» μου και να αποδεχτώ πως κάποια πράγματα έπρεπε να μάθω να τα κάνω αλλιώς, να τα κάνω με έναν δικό μου τρόπο. Για παράδειγμα, έπρεπε να δώσω Πανελλαδικές εξετάσεις με ένα άλλο σύστημα, γιατί έγραφα αργά (όταν οι άλλοι ολοκλήρωναν τα γραπτά τους στις πρόβες που κάναμε κατά τη διάρκεια της χρονιάς, εγώ δεν είχα καν ολοκληρώσει το μισό το γραπτό). Έπειτα, όταν πέρασα στο Πανεπιστήμιο και μετακόμισα στη Θεσσαλονίκη - μπορεί να με βοηθούσε η οικογένεια μου - έπρεπε να μάθω πως να κινούμαι μες στην πόλη και εντός της σχολής μου (από που μπορώ να πιαστώ για να περάσω το δρόμο, πως θα ανέβω στο αστικό, τα σκαλοπάτια, τα κτήρια κ.τ.λ.). Πιστεύω πως τα κατάφερα αρκετά καλά και έτσι συνεχίζω από τότε.

Πολλές φορές, υπάρχει αυτή η εσφαλμένη αντίληψη πως τα Α.μεΑ. είναι εύθραυστα «παιδιά» που χρειάζονται προστασία. Μιλώντας εκ πείρας, έχω πέσει τόσες φορές που πλέον δεν με απασχολεί αν θα χτυπήσω. Έχει γίνει κι αυτό κομμάτι μου και τις περισσότερες φορές γελάω κιόλας, αυτό είναι το καλύτερο (προσπαθώ κάθε φορά να φτιάξω ένα top ten, αλλά είναι μάταιο, αφού η λίστα κάθε μέρα μεγαλώνει…). Το πρώτο πράγμα που σκέφτομαι όταν πέσω είναι συνήθως τα αντικείμενα που κρατάω στα χέρια μου, αν δείτε την οθόνη του κινητού μου θα καταλάβετε. Συνεχίζω, επισημαίνοντας πως δεν είμαστε «παιδιά», είμαστε ενήλικες και έχουμε τις ίδιες ανάγκες όπως όλοι οι άνθρωποι. Και εδώ μπαίνω σε ένα άλλο πολύ σημαντικό θέμα, την αναπηρία και τη σεξουαλικότητα που μέχρι και σήμερα αποτελεί ένα θέμα taboo για την ελληνική κοινωνία. Ναι, έχουμε σεξουαλικό ένστικτο, θέλουμε να κάνουμε σεξ και έχουμε ανάγκη από συντροφικότητα. Πιστέψτε με, είναι τρομακτικό σε μία εποχή που πλέον συζητιέται ανοιχτά το σεξ - σε σημείο υπερπροβολής κάποιες φορές - να μην υπάρχουν ανάλογα ερεθίσματα και εικόνες για τα Α.μεΑ. Και έτσι, πολλές φορές δεν ξέρουμε πώς να εκφράσουμε τη σεξουαλική μας ταυτότητα. Άλλα η αλήθεια είναι πως κάνουμε σεξ, απλά και σε αυτό μπορεί να χρειαστεί δουλειά με τον εκάστοτε σύντροφο. Αλλιώς το κάνει κάποιος σε καροτσάκι κι αλλιώς κάποιος σαν εμένα. Κι αν το καλοσκεφτούμε, το ίδιο ισχύει για όλους μας, κανείς δεν κάνει τέλειο σεξ από την αρχή, εκτός αν παίζεις σε χαζορομαντική ταινία…

Το συμπέρασμα στο οποίο καταλήγω είναι ότι η ρίζα του προβλήματος στο θέμα αναπηρία, αλλά και στον ρατσισμό είναι η άγνοια. Πρέπει να αρχίσουμε να μιλάμε ανοιχτά για αυτά που μας απασχολούν, τις ανάγκες μας , αλλά και να μη φοβόμαστε τους άλλους, τον κόσμο εκεί έξω. Και εσείς μη φοβάστε να μας ρωτήσετε και αφήστε τα παιδιά σας ελευθέρα να ρωτήσουν δεν είναι κακό, ούτε αγένεια, ούτε θα μας φέρει σε δύσκολη θέση. Έτσι μαθαίνουν τα παιδιά τον για τον κόσμο γύρω τους. Η σιωπή φέρνει αμηχανία, παρεξηγήσεις και προκαταλήψεις και από τις δυο «πλευρές». Ο διάλογος και η συνεργασία θα κάνουν το άγνωστο και παράξενο, οικείο, μέρος της καθημερινότητας και θα διώξει κάθε είδους προκατάληψη και στερεότυπο. Μόνο έτσι θα κάνουμε τη ζωή μας καλύτερη και το «εμείς και εσείς» θα γίνει «όλοι μαζί».

Και θα κλείσω με το ποια και πώς είμαι εγώ σήμερα. Γράφω ποιήματα και τραγούδια. μου αρέσει η punk και η rock μουσική γενικότερα, πειραματίζομαι συνέχεια με τα μαλλιά μου (τα έχω κάψει, η αλήθεια να λέγεται…). Λατρεύω να διαβάζω βιβλία, να κάνω ποδήλατο, και αγαπώ οτιδήποτε μου ανοίγει και κάνει το μυαλό μου πιο ελεύθερο. Εδώ και δυο χρόνια ανακάλυψα μία άλλη μεγάλη μου αγάπη, το θέατρο, συμμετέχοντας στα Θεατρικά Εργαστήρια Ενηλίκων του Δη. Πε. Θέ. Κοζάνης. Εκεί πάλι έμαθα ότι το σώμα μου μπορεί να κάνει ακόμα πιο πολλά, αλλά και ότι υπάρχουν πράγματα που δεν μπορεί να κάνει. Τη Δευτέρα, όταν κάναμε την παρουσίαση μας ως 2οέτος, πήρα μέρος σε μια χορογραφία κάτι που με έκανε πολύ χαρούμενη και περήφανη. Έτσι, ο επόμενος στόχος μου μετά το θέατρο έγινε ο χορός.

Ναι, η αναπηρία είναι κομμάτι της ζωής μου, μέρος μου, αλλά δεν με καθορίζει ούτε με εμποδίζει να κάνω αυτά που θέλω. Δεν θα άλλαζα τίποτα από αυτή τη δύσκολη, αλλά και υπέροχη πορεία. Μέσω της αναπηρίας μου έμαθα, μαθαίνω και θα συνεχίσω να μαθαίνω πολλά πράγματα για τον εαυτό μου και για τον κόσμο γύρω μου κι αυτό είναι ένα πολύ ωραίο συναίσθημα.

Μαρία Ορτουλίδου


Τετάρτη 12 Ιουλίου 2017

ΛΕΜΕ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ "ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ" ΣΤΟ ΘΡΙΑΣΙΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ,ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΔΙΚΟΥ ΜΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

Στις 27/06/2017, ο δικός μας άνθρωπος, Σπυρίδων Κοριτσάρης, έχασε τη μάχη με τον καρκίνο, νοσηλευόμενος επί τρίμηνο στο Θριάσιο Νοσοκομείο της Ελευσίνας.

Προχωράμε στην παρούσα ανάρτηση, διότι μέσα από τη θλίψη της απώλειας, θέλουμε να αναδείξουμε τη θετική πλευρά της διαχρονικά πολύπαθης δημόσιας υγείας, τηρώντας την υπόσχεση μας στον αγαπημένο μας, ότι θα βρούμε για χάρη του τη δύναμη να χαμογελάσουμε στο Αύριο, προσπαθώντας να παραμερίσουμε κάπως τον πόνο με το πέρασμα του χρόνου, αφού θυμόμαστε τις τελευταίες του κουβέντες, ότι «εύκολα – δύσκολα, η ζωή συνεχίζεται…»

Ως οικογένεια, ταυτιζόμαστε με τη δημόσια δήλωση της συζύγου του εκλιπόντος, το Ευχαριστώ σε όλο το προσωπικό της Γ’ Χειρουργικής Κλινικής του Θριασίου, ενώ παράλληλα έχουμε ενημερώσει τον Διοικητή του Νοσοκομείου, ότι θα προχωρήσουμε στη δωρεά μιας επαρκούς κλιματιστικής μονάδας, η οποία θα τοποθετηθεί στη Μονάδα Εμφραγμάτων, κατόπιν διαπιστωμένης ανάγκης του νοσοκομείου, εις μνήμην του ανθρώπου μας που τόσο άδικα και πρόωρα χάσαμε.

Β. Αυγουλάς

«Θα ήθελα να ευχαριστήσω θερμά όλο το προσωπικό της Γ’ Χειρουργικής Κλινικής του Θριασίου Νοσοκομείου Ελευσίνας. Πρώτα απ’ όλα τον ιατρό κ. Γεράσιμο Δουρίδα που στάθηκε πάνω από όλα ανθρώπινα στο τεράστιο πρόβλημα που απασχολούσε εμένα και τον άντρα μου. Επίσης όλο το νοσηλευτικό προσωπικό, από την Αγγελική και την Αργυρώ μέχρι τον Λευτέρη και τον Βασίλη, που μέσα από τη δυστυχία που με βρήκε, μου φέρθηκαν τόσο ανθρώπινα, τόσο σε εμένα όσο και στο σύζυγο μου Σπύρο που έφυγε από τη ζωή. Θα θυμάμαι πάντα την άψογη συμπεριφορά και συμπαράσταση τους για όλο αυτό που περνούσα τρεις μήνες, λόγω της ασθένειας του συζύγου μου. Θα τους θυμάμαι πάντα με πολύ αγάπη.

Μερώπη Κοριτσάρη – 12/07/2017»


Τρίτη 11 Ιουλίου 2017

ΤΑΥΤΙΣΗ ΤΟΥ "ΑΣΥΛΟΥ" ΜΕ ΤΟ "ΑΒΑΤΟ";

Του Βαγγέλη Αυγουλά

Αφού υποδέχθηκα κι εγώ με ικανοποίηση –τουλάχιστον- την παρέμβαση των Δημάρχων Αθηναίων  και Θεσσαλονίκης Γιώργου Καμίνη και Γιάννη Μπουτάρη  στο φλέγον ζήτημα του Πανεπιστημιακού Ασύλου, τη φράση τους στην κοινή ανακοίνωση ότι  «Η έννοια του πανεπιστημιακού ασύλου στη χώρα μας διαστρεβλώνεται βάναυσα» , κάνοντας λόγο για ταύτιση του ασύλου με «άβατο», μπήκα σε συλλογισμούς, σε προβληματισμούς και – με νευρικότητα ομολογώ- στην καταλυτική σκέψη ότι όλη αυτή η «συζήτηση» που έχει «ανοίξει» εδώ και δεκαετίες αλλά ΔΕΝ κλείνει, γίνεται όλο και πιο άγονη. Χαιρόμαστε, ελπίζουμε, μετά απογοητευόμαστε και βάζουμε τα κλάματα γιατί βλέπουμε ότι όποιοι , ό,τι κι αν πουν, ό,τι κι αν προσπαθήσουν να κάνουν, το αποτέλεσμα είναι ένα και το αυτό: Το απόλυτο τίποτα.

Βεβαίως και έκαναν καλά και πήραν θέση οι κύριοι Καμίνης και Μπουτάρης που είναι Δήμαρχοι των δυο μεγαλύτερων πόλεων της Ελλάδος με τα περισσότερα Πανεπιστήμια και οι οποίοι δαχτυλοδείχνονται τακτικά από σχετικούς και άσχετους ως εκ των υπευθύνων του παγιωμένου «μπάχαλου», κατά παράβαση κάθε συνταγματικής επιταγής, κάθε νόμου και κάθε λογικής. Αλλά στην ουσία, τι  αποτέλεσμα μπορεί να έχει η οποιαδήποτε «παρέμβαση», λεκτικός σχολιασμός, «καταδίκη υπευθύνων» από τη στιγμή που στο «δια ταύτα» και οι Δήμαρχοι ΕΙΝΑΙ αναρμόδιοι; Αλλά και ποιος δεν είναι αναρμόδιος;

Ανατρέχοντας  στη μελέτη του 2009, του  καθηγητού –και δασκάλου μου στο ΕΚΠΑ- Ανδρέα Δημητρόπουλου που έγινε από τη Νομική Σχολή του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, διαβάζουμε ότι « Για την κατοχύρωση της ακαδημαϊκής ελευθερίας αναγνωρίστηκε το πανεπιστημιακό άσυλο με τον νόμο 1268/1982 άρθρο 2 παράγραφοι 4-8 και τώρα πλέον με τον νόμο 3549/2007 άρθρο 3. Το πανεπιστημιακό άσυλο δεν μνημονεύεται ρητά στο σύνταγμα παρά ταύτα η κατοχύρωση του πρέπει να θεωρηθεί ότι αποτελεί απόρροια της πλήρους αυτοδιοίκησης των Α.Ε.Ι. και , σε τελική ανάλυση , της ίδιας της ακαδημαϊκής ελευθερίας.»

Και λίγο παρακάτω : «Η  έννοια του «πανεπιστημιακού ασύλου» έχει δυο σημασίες : α. Άσυλο σημαίνει την ακαδημαϊκή ελευθερία , δηλαδή ελευθερία διδασκαλίας , έρευνας και διακίνησης ιδεών μέσα στο πανεπιστήμιο και β. Άσυλο σημαίνει την απαγόρευση εισόδου της αστυνομίας ή άλλης δημόσιας δύναμης στα Α.Ε.Ι. και Τ.Ε.Ι.».

Αυτό είναι όλο; Με την τήρηση των  πέντε-έξι αυτών γραμμών λύθηκε το πρόβλημα;  Παρά την άποψή μου ότι είναι καλό να εκφέρουν ελεύθερα και αβίαστα τη γνώμη τους οι «άρχοντες» αυτού του τόπου αλλά δεν είναι κάτι που οδηγεί στη λύση, απομακρύνομαι λίγο από τον αφορισμό που δεν αποκλείεται να οδηγεί και σε αναρχία ή σε φασισμό και επιστρέφω στην κοινή δήλωση Καμίνη και Μπουτάρη:

«Η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα του ευνομούμενου και δημοκρατικού κόσμου στην οποία δεν τηρείται το πανεπιστημιακό άσυλο», αναφέρουν ενώ κάνουν λόγο για παράνομες δραστηριότητες εντός του πανεπιστημιακού χώρου, λέγοντας πως το άσυλο «ταυτίζεται εν τέλει με ένα ιδιότυπο 'άσυλο' για παράνομες και αντικοινωνικές πράξεις από κάθε είδους εγκληματικές ομάδες που βρίσκουν την ευκαιρία να δρουν ανενόχλητες στο χώρο των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, επηρεάζοντας αρνητικά τη λειτουργία των πόλεων».

«Η προσχηματική επίκληση του πανεπιστημιακού ασύλου έχει ξεκάθαρα συντελέσει σε μεγάλο βαθμό στη μετατροπή των πανεπιστημιακών χώρων σε εστίες κοινωνικής εξαθλίωσης και κινδύνου για την ευρύτερη δημόσια υγεία και ασφάλεια» αναφέρουν οι δύο δήμαρχοι ενώ καλούν τους πολίτες να αντιταχθούν «στη νοσηρή ταύτιση του ασύλου με κάποιο δήθεν 'άβατο', αξιώνοντας εδώ και τώρα την θεσμική αποκατάσταση της πραγματικής του αποστολής. Αυτής δηλαδή που  επιτάσσει το σύνταγμα της Ελληνικής Δημοκρατίας». Διαπιστώσεις που δεν θέλουν και πολύ…. «νιονιό» να τις καταλάβεις. Αρκεί να θέλεις.

Οι δηλώσεις αυτές έρχονται λίγο καιρό μετά την επιστολή φοιτητών του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης , όπου οι φοιτητές ανέφεραν ότι «η παραβατικότητα, οι κλοπές, τα ναρκωτικά, η πορνεία και η βία είναι πλέον καθημερινότητα για όσους περνάμε ένα μεγάλο μέρος της ημέρας σε αυτούς τους χώρους ιδιαίτερα στην περιοχή της Πολυτεχνικής Σχολής» και πως «από τα πιο απλά περιστατικά -όπως η διαρκής παρουσία μεγάλου αριθμού χρηστών ναρκωτικών σε χώρους του Ιδρύματος- έως τα σοβαρά, δηλαδή την παράνομη διακίνηση ναρκωτικών ουσιών στους χώρους του Πανεπιστημίου, και τα ακόμη κρισιμότερα, όπως ο θάνατος ανθρώπων εντός του Πανεπιστημίου, όλα δημιουργούν αίσθηση μόνιμης ανασφάλειας και φόβου για το σύνολο της ακαδημαϊκής κοινότητας καθ' όλη τη διάρκεια της ημέρας».

Και τώρα τι κάνουμε; ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ; Έχουν ΟΛΑ διαπιστωθεί. ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ;


Δευτέρα 10 Ιουλίου 2017

ΣΤΕΛΛΑ ΣΜΑΡΑΓΔΗ "ΛΙΟΝΤΑΡΙΝΑ" ΣΤΟΥΣ ΣΤΙΒΟΥΣ



Έχει συμμετάσχει σε δύο Παραολυμπιάδες και θέλει να γυρίσει όλον τον κόσμο

Η Στέλλα είναι παραολυμπιονίκης στίβου και φοιτήτρια Νομικής στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη, με καταγωγή απ’ την όμορφη Νικήτη Χαλκιδικής.Έχει εκ γενετής μαιευτική παράλυση στο δεξί της χέρι, αλλά αυτό δεν την εμποδίζει να είναι μια αγωνίστρια. Χάρη στους γυμναστές γονείς της ασχολήθηκε με την κολύμβηση, το χάντμπολ και τελικά, στην ηλικία των 10 χρόνων, την κέρδισε ο στίβος. Πανελληνιονίκης από το 2008 έως σήμερα,  έγινε πρωταθλήτρια στο άλμα εις μήκος και στα 100 μ., ενώ είναι μέλος της εθνικής ομάδας στίβου ΑμεΑ. Μαζί με τον προπονητή της Στέφανο Μάμαλη είναι η πιο δυνατή ομάδα. Εκπροσωπεί την Ελλάδα κάθε φορά με συγκίνηση. Εχει καταφέρει να συμμετάσχει σε δύο Παραολυμπιάδες (Λονδίνο 2012 και Ρίο 2016), σε τρία παγκόσμια και δύο πανευρωπαϊκά πρωταθλήματα, αν και είναι μόλις 21 χρόνων.

ΣΠΟΥΔΕΣ: Φοιτήτρια Νομικής στο ΑΠΘ.
ΣΤΟΧΟΣ - ΦΙΛΟΔΟΞΙΕΣ: Να κατακτήσει ολυμπιακό μετάλλιο, να πάρει το πτυχίο της και να γίνει δικηγόρος.
ΚΑΛΗ ΣΥΝΗΘΕΙΑ: Ο τρόπος ζωής της, χάρη στον αθλητισμό.
ΚΑΚΗ ΣΥΝΗΘΕΙΑ: Αγχώνεται πολύ, γιατί θέλει να προλαβαίνει τα πάντα.
ΤΟ ΔΥΝΑΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΤΗΣ: Η αναπηρία της! Το μότο της είναι: «Το χέρι μου είναι η δύναμή μου».
ΣΤΕΚΙ: Δεν έχει, γιατί της αρέσει να εξερευνά και να επισκέπτεται διαφορετικά μαγαζιά και μέρη.
ΦΛΕΡΤ: Θεωρεί πως έχει χαθεί η σωστή προσέγγιση και, πλέον, γίνεται κυρίως διαδικτυακά και απρόσωπα.
ΤΟ ΙΔΑΝΙΚΟ ΑΡΣΕΝΙΚΟ: Κάποιος που να κατανοεί τον τρόπο ζωής της. Φιλόδοξος, έξυπνος, με δικές του απόψεις και χιούμορ.
ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ: Αθλητισμός, εθελοντισμός, διάβασμα και ταξίδια.
ΤΡΕΙΣ ΕΥΧΕΣ: Εύχεται να πραγματοποιεί τους στόχους της, να είναι υγιής, χαμογελαστή και να μπορέσει να ταξιδέψει σ’ όλο τον κόσμο.
ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΣ ΠΡΟΟΡΙΣΜΟΣ: Η Χαλκιδική, από Ελλάδα, και η Ιταλία, από εξωτερικό.
ΑΥΤΟΚΡΙΤΙΚΗ: Γεμάτη με δύναμη και αυτοπεποίθηση. Φιλόδοξη, ενθουσιώδης, αυθόρμητη και δοτική. Γεννημένη Λιονταρίνα, είναι πολύ ευαίσθητη, ισχυρογνώμων, πεισματάρα και νευρική. Αν πειράξεις αγαπημένο της πρόσωπο, βγάζει... νύχια και δόντια.