Ο ΠΟΝΤΙΟΣ ΧΡΥΣΟΣ ΠΑΡΑΟΛΥΜΠΙΟΝΙΚΗΣ ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΠΟΛΥΧΡΟΝΙΔΗΣ

Λονδίνο, Παραολυμπιακοί 2012. Στο άθλημα μπότσια η μπάλα που ρίχνει ο Γρηγόρης Πολυχρονίδης κολλάει σχεδόν στην άσπρη μπάλα-στόχο. Η βολή έχει το ποθητό αποτέλεσμα. Με τα μάτια υγρά από την υπερπροσπάθεια ο Γιώργος βγάζει μια κραυγή που συμπυκνώνει όλα τα συναισθήματά του. Τη φόρτιση και την πίεση της προετοιμασίας αλλά και τη βαθιά συγκίνηση, τη χαρά και την υπερηφάνεια για το επίτευγμα.  Ο Πόντιος Γρηγόρης Πολυχρονίδης έγινε χρυσός παραολυμπιονίκης στο μπότσια.

«Από την αρχή προηγούμασταν στον αγώνα, αλλά προς το τέλος οι αντίπαλοι δυσκόλεψαν τα πράγματα. Τελικά όμως η βολή μου “κόλλησε” στην μπάλα-στόχο. Τότε κατάλαβα ότι ήμουν παραολυμπιονίκης και άρχισα να φωνάζω. Ξεχείλισα από χαρά και ένιωσα ένα συναίσθημα που δεν μπορεί να περιγραφεί με λόγια.

Ήμουν περήφανος διότι κατάφερα να εκπροσωπήσω επάξια και να τιμήσω μια  ολόκληρη χώρα. Σε προσωπικό επίπεδο ένιωσα ικανοποίηση, διότι η “επένδυσή” μου στον αθλητισμό απέφερε καρπούς», λέει στο pontos-news.gr σαν να ξαναζεί εκείνες τις στιγμές ο Γρηγόρης Πολυχρονίδης (στη φωτ. αριστερά, η στιγμή του πανηγυρισμού).

Χρυσός στο Λονδίνο ο Γρηγόρης, και νωρίτερα αργυρός στην Παραολυμπιάδα του Πεκίνου το 2008 και έκτος παραολυμπιονίκης στην Αθήνα το 2004.

Από το Βατούμ στο Περιστέρι

Οκτώ χρονών παιδί ήταν το 1989, όταν πέρασε για πρώτη και μοναδική φορά από τα χώματα του Πόντου, τη γη όλων των προγόνων του. Βρισκόταν με την αδελφή του, Μαρία, στο αυτοκίνητο των γονιών του, όταν εκείνοι, από αγάπη για τη μητέρα Ελλάδα, αποφάσισαν να αφήσουν τη στρωμένη επαγγελματικά ζωή τους στην τότε Σοβιετική Ένωση και να εγκατασταθούν στην Αθήνα, στο Περιστέρι.

Ο πατέρας του, Δανιήλ, με καταγωγή από την Κερασούντα, ήταν μαέστρος και διευθυντής του πολύ γνωστού στην ΕΣΣΔ ελληνικού μουσικού συγκροτήματος  «Αθήνα», ενώ η μητέρα του, Ελένη, Τραπεζούντια από τους γονείς της, είναι πτυχιούχος Φιλοσοφικής. Ακολουθούσε, ωστόσο, τον σύζυγό της στις περιοδείες του συγκροτήματος στην αχανή χώρα, και κατά τη διάρκεια των συναυλιών έλεγε στο κοινό ιστορίες από την ελληνική μυθολογία! Μαζί και ο μικρός Γρηγόρης.

«Με τους γονείς μου έχω κάνει πάρα πολλές περιοδείες και έχω φοβερές αναμνήσεις από αυτές. Θυμάμαι τον κόσμο να τραγουδάει, να συγκινείται και  να διασκεδάζει με τα ελληνικά τραγούδια. Παντού, ακόμα και στη Σιβηρία και στη νήσο Σαχαλίνη [σ.σ.: στον Ειρηνικό ωκεανό] συναντούσαμε Έλληνες»,  θυμάται. Αυτές οι περιοδείες και το γεγονός ότι ήταν μικρός είναι η αιτία που δεν έμαθε να μιλάει ποντιακά. Οι γονείς του μιλούσαν μεταξύ τους ένα μίγμα ποντιακών και νέων ελληνικών, όμως στις περιοδείες μιλούσαν ρωσικά  και ο Γρηγόρης δεν συγκράτησε την ποντιακή διάλεκτο.

«Τελικά έφτιαξε ένα πιστό, σε μεγάλο μέγεθος, αντίγραφο της Αργούς, όμως δεν μπόρεσε να πραγματοποιήσει το όνειρό του. Ο παππούς πέθανε και το καράβι κάηκε από κεραυνό, λίγες μέρες μετά το θάνατό του.»

Από τα οικονομικά παραολυμπιονίκης

Στο Τμήμα Λογιστικής και Χρηματοοικονομικής του Πανεπιστημίου Αθηνών  σπούδαζε ο Γρηγόρης το 2001, όταν συνάντησε τυχαία έναν πρώην φυσιοθεραπευτή του, ο οποίος είχε διατελέσει λίγο καιρό βοηθός προπονητή σε ομάδα μπάσκετ με αμαξίδιο. Αυτός του έβαλε την ιδέα να ασχοληθεί με το μπότσια (άθλημα που έχει σχέση με τα μαθηματικά), έκαναν ένα σύλλογο, και  το ταξίδι του Γρηγόρη στην όμορφη περιπέτεια του αθλητισμού ξεκίνησε…

«Μέχρι τότε δεν ήξερα για το μπότσια και δεν πίστευα ότι υπάρχει άθλημα με το οποίο μπορώ να ασχοληθώ. Από το 2005, όταν πήρα το πτυχίο μου, απορροφήθηκα ολοκληρωτικά από αυτό. Ούτε το μεταπτυχιακό μου δεν ολοκλήρωσα για χάρη του αθλήματος που αγαπώ, αφού πίστευα ότι μπορώ να φτάσω στην κορυφή. Τελικά δεν μετάνιωσα που δεν συνέχισα την “επένδυσή” μου στις σπουδές και “επένδυσα” στον αθλητισμό. Όμως το πανεπιστήμιο βοήθησε στο να είμαι καλός στο συγκεκριμένο άθλημα», τονίζει ο Γρηγόρης.

Σε όλη του την αθλητική σταδιοδρομία –με εξαίρεση το διάστημα 2005-2008,  όταν ήταν μαζί του ο νονός του Θωμάς Χαμπάζης– συνοδοιπόρο, συναθλητή και βοηθό έχει τον πατέρα του, ο οποίος παράτησε τα πάντα για να σταθεί πλάι στον γιο του. Άλλωστε, στην κατηγορία του μπότσια που αγωνίζεται ο Γρηγόρης χρειάζονται δύο άτομα για μια ομάδα: Τον αθλητή με αναπηρία, ο  οποίος υπολογίζει και δίνει κατευθύνσεις για το πού θα πάει η μπάλα, και έναν ακόμα (συνοδός), που την ρίχνει (με γυρισμένη πλάτη), ώστε να πάει

όσο γίνεται κοντύτερα στην μπάλα-στόχο.

Σήμερα ο Γρηγόρης αγωνίζεται με τη μνηστή του Κατερίνα Πατρώνη (φωτ. επάνω).

«Είμαι ένα άτομο με κινητική αναπηρία, αφού είναι ατροφικά εκ γενετής τα άκρα μου, ωστόσο το μεγαλύτερό μου κίνητρο είναι να γίνομαι καθημερινά καλύτερος, σε ό,τι κάνω. Από μικρός έλεγα στον εαυτό μου ότι πρέπει να κάνω τα πράγματα που μπορώ. Στα παιδιά, όταν επισκέπτομαι σχολεία, τους λέω να προσπαθούν πάντα να γίνονται καλύτεροι και να προσαρμόζονται με τις όποιες αντιξοότητες κρύβει ο παράγοντας ζωή» μας λέει ο Γρηγόρης.

«Είναι λάθος να πεις ότι η ζωή μου τα έφερε έτσι κι εγώ τα παρατάω. Αν το κάνεις, έχασες το παιχνίδι.»

«Πόντος η πατρίδα μας»

Πατρίδα του ο Γρηγόρης Πολυχρονίδης θεωρεί τον Πόντο και θέλει τον επισκεφτεί κάποτε. «Με πιάνει ένα μεγάλο παράπονο όταν σκέφτομαι την ιστορία του Πόντου, τι έγινε εκεί, πώς χάθηκαν όλα αυτά και τι υπέφεραν οι πρόγονοί μας.

Ο Γρηγόρης ασχολείται πάρα πολλές ώρες με το άθλημά του και δεν έχει χρόνο να συμμετάσχει στο οργανωμένο ποντιακό στοιχείο. Υπόσχεται όμως στον εαυτό του ότι θα ασχοληθεί ενεργά μόλις εγκαταλείψει τον αθλητισμό. Επιθυμία του  είναι να επισκεφθεί τα χώματα του Πόντου, αλλά χρειάζεται κάποιον γι’ αυτό, ώστε να τον καθοδηγήσει και να τον πάει στον τόπο καταγωγής των προγόνων του.

Για τα πεπραγμένα του, ο Γρηγόρης Πολυχρονίδης θα τιμηθεί από τη 2^η  Παγκόσμια Συνδιάσκεψη Ποντιακής Νεολαίας, που γίνεται στις αρχές Οκτωβρίου στη Θεσσαλονίκη. Ενόψει της βράβευσής του εκφράζει μέσω του pontos-news.gr τις ευχαριστίες του στους διοργανωτές: «Είναι μεγάλη μου τιμή και χαρά που θα βραβευθώ στη συνδιάσκεψη. Αυτό θα αποτελέσει και μια μεγάλη ευκαιρία να βρεθώ πιο κοντά στο ποντιακό στοιχείο».

Ρωμανός Κοντογιαννίδης.

Πηγή: http://www.pontos-news.gr/