ΓΙΑΤΙ Η ΜΑΜΑ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ "ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ" ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΛΛΕΣ

Επιμέλεια: Μ. Σοφία.

Ήξερα ότι θα ρωτούσε γιατί η μαμά είναι «διαφορετική» αλλά δεν ήμουν προετοιμασμένη γι’ αυτήν την ερώτηση.

Όταν έμεινα έγκυος στον πρώτο μου γιο ήμουν εκστατική απέναντι στην πραγματοποίηση του ονείρου ολόκληρης της ζωής μου να γίνω μητέρα. Άρχισα να προετοιμάζομαι και να μελετάω πάνω στο τι θα έκανε το μωρό μου κάθε εβδομάδα. Ήξερα ότι είχα μερικές σωματικές προκλήσεις που θα έπρεπε να ξεπεράσω. Έπρεπε να κάνω τα πάντα με το ένα χέρι. Το να αλλάζω πάνες θα ήταν μια ενδιαφέρουσα καμπή. Αυτό συμβαίνει γιατί ζω με σπαστική ημιπληγία που είναι μια μορφή εγκεφαλικής παράλυσης. Ο δεξιός μου βραχίονας έχει προσβληθεί από αδυναμία και χαμηλό μυϊκό τόνο. Έχω επίσης μια μέτρια δυσχέρεια στην ομιλία.

Γνώριζα επίσης ότι μια μέρα θα γεννιόταν η απορία γιατί η μαμά μου ήταν «διαφορετική» από τις άλλες.

Ε, λοιπόν αυτή η μέρα ήρθε μετά τα τέταρτα γενέθλια του. Νόμιζα ότι ήμουν προετοιμασμένη αλλά η αθωότητα στην ερευνητική του διάθεση ήταν υπερβολική. Διαβάζαμε το παραμύθι πριν την ώρα του ύπνου και με ρώτησε γιατί το χέρι μου ήταν έτσι . Του είπα: » Έτσι γεννήθηκα. Όλοι έχουν διαφορές. Εσύ έχεις καστανά μάτια και εγώ μπλε. Οι διαφορές μας κάνουν διαφορετικούς και ενδιαφέροντες». Έκατσε κρατώντας το χέρι μου και ρώτησε»: Μπορούμε να πάμε στο γιατρό να δει αν μπορεί να κάνει τα δάχτυλά σου να κινούνται ,όπως τα δικά μου;» Μου ήρθε ταμπλάς. Του είπα: «Γλυκέ μου, κανένας δε μπορεί να με φτιάξει. Είμαι αυτή που είμαι και είμαι εντάξει». Εκείνος απάντησε: «Είσαι η μανούλα μου και σ’ αγαπώ όπως είσαι».

Αφού τον πήγα στο κρεβάτι, τον φίλησα στο κεφάλι και του είπα «Σ’ αγαπώ».. Σύρθηκα αθόρυβα από το δωμάτιο με τα μάτια μου γεμάτα δάκρυα. Ο σύζυγός μου καθόταν στο σαλόνι και με είδε να κλαίω με αναφιλητά. Του είπα για τη συζήτησή μας και για το πως ο γλυκός μας  γιος μ’ αγαπούσε γι’ αυτό που ήμουν. Ο άντρας μου με αγκάλιασε και μου είπε: Κι εγώ επίσης». Πήγα για ύπνο εκείνο το βράδυ με μια καρδιά γεμάτη χαρά και ευτυχία.

Ήξερα ότι από εκείνη τη μέρα δεν με ένοιαζε τι πίστευαν οι άλλοι για μένα. Αυτό που μ’ ένοιαζε ήταν ότι είμαι μια τρυφερή μανούλα που φροντίζει το παιδί της και σπεύδει να το βοηθήσει ,όταν είναι στεναχωρημένο ή πληγωμένο. Μια μαμά που δίνει μεγάλες αγκαλιές και φιλιά. Μια μαμά που θα έκανε τα πάντα για το παιδί της.

Η συζήτησή μας επούλωσε πληγές που είχαν ανοίξει από την παιδική ηλικία, πληγές χαμηλής αυτοεκτίμησης και σκέψεις αναξιότητας. Με κορόιδευαν, όπως μιλούσα και  όπως κρατούσα το χέρι μου. Με αποκαλούσαν  χαζή κ.λπ. Είχα πολύ χαμηλή αυτοεκτίμηση και πήγαινα συχνά στην τουαλέτα να κλάψω. Οι φίλες μου πάντοτε με υποστήριζαν και με βοηθούσε αυτό αλλά τίποτα δεν μπορούσε να θεραπεύσει τον πόνο τελείως.

Τα παιδιά γεννιούνται αθώα. Η αγάπη των γονιών τους και η καθοδήγησή τους να μάθουν και να μεγαλώσουν τα ωφελεί πολύ. Ως γονείς, χρειάζεται να διδάξουμε τα παιδιά μας πως να γίνουν συμπονετικά και να σέβονται τους άλλους. Είναι ανάγκη να είμαστε πρότυπα γι’ αυτά καθώς μιμούνται όσα κάνουμε και λέμε.

Ελπίζω ότι μια μέρα οι γιοι μου θα είναι παράδειγμα για τους συμμαθητές τους και θα τους διδάσκουν να μην εκφοβίζουν ή υποβιβάζουν ανθρώπους με αναπηρίες αλλά να τους  σέβονται όπως οποιονδήποτε άλλον άνθρωπο και ίσως να δημιουργήσουν και  φιλίες.

Η *** έχει σπαστική ημιπληγία, η οποία είναι μια μορφή της εγκεφαλικής παράλυσης. Αυτό δεν την εμπόδισε από το τίποτα, όμως. Εκείνη λατρεύει να παίζει με τα αγόρια της και ζει τη ζωή στο έπακρο.

Πηγή: http://www.newsitamea.gr/