Κυριακή απόγευμα, σε ένα
στούντιο ηχογραφήσεων κάπου στο Περιστέρι. Κάθομαι σε μια γωνιά με έναν καφέ
στο χέρι. Μια παρέα φίλων, που αποτελούν την «Ορχήστρα των Ονείρων» ξεκινούν
πρόβα. Έχω πάει να χαλαρώσω, να τους ακούσω και να σχεδιάσω την επόμενη μας
μουσικο-κοινωνική συνεργασία, πάντα για κοινωφελή σκοπό.
Περνούν λίγα λεπτά και ο
μαέστρος διακόπτει, ξεκινά να ψάχνει με τον ηχολήπτη γιατί δε συγχρονίζεται το
βάθος του πιάνου με του μπουζουκιού. Κάτι πιάνει το αυτί μου και κάνω μια
παρατήρηση που μάλλον τους βοηθάει. Εξακολουθώ να είμαι ο μόνος από τα 15-20
άτομα στην αίθουσα που δεν ξέρει από μουσική. Δε με νοιάζει. Αρκεί να ακούω καλή
μουσική που να με ταξιδεύει. Νότες, φωνή, πάθος, στίχους με νόημα που να
εκπέμπουν αρμονία. Ας κάνουν άλλοι τη δύσκολη δουλειά!
Η Ραφαέλα ξεκινά να τραγουδά.
«Κοίτα πως μεταμορφώθηκε η φωνή της με μπάσο και ηχόχρωμα γι ’αυτό το τραγούδι
του Αντώνη Βαρδή», σκέφτηκα φέρνοντας στο νου μου τη φωνή της στη χαλαρή μας
συζήτηση πριν μπούμε στο στούντιο, τελείως διαφορετική!
Πιο δίπλα Ελεονόρα,
18 ετών που μόλις έμαθε ότι πέρασε στο Τμήμα Μουσικών Σπουδών της Κέρκυρας.
Αναπόσπαστο μέλος της Ορχήστρας Των Ονείρων μέχρι χθες, τώρα ετοιμάζει τις
βαλίτσες της για το Πανεπιστήμιο. Είναι η πρώτη πρόβα που παρακολουθεί χωρίς να
συμμετέχει και αυτό την τρελαίνει. Τι και αν με τις πανελλαδικές πέτυχε το
όνειρό της; Σαν μαγεμένη, εξαρτημένη θαρρείς από τις νότες, πιάνει ένα
παραπεταμένο πλαστικό ποτήρι του καφέ, τρέχει, το ξεπλένει και το μεταμορφώνει
στα χέρια της σ’ ένα μουσικό όργανο που σιγανά ακολουθεί το ρυθμό των άλλων
μουσικών.
Παραδίπλα ο Φώτης ο ντράμερ, ο
«παλιός», αυστηρά φωνάζει να συντονίσουν όλοι τα αυτιά τους και να μη χάνουν το
μέτρημα, ενώ πιο πέρα ο Βασίλης διψά να κυριαρχήσει στα πλήκτρα γιατί σ’ αυτή
την ομάδα, μετά από πολλά στραπάτσα, ξαναβρήκε την όρεξή του για δουλειά και
δημιουργία.
«Δυναμώστε λίγο το βιολί στο μόνιτορ», με
ξαφνιάζει μια φωνή. «Καλά τη σκέψη μου τους διάβασε ο μαέστρος;» μουρμούρισα!
«Κατά βάθος είμαι Εθνική Οδός, φορτωμένος
είμαι και αδειανός…», ξεκίνησε η ηχογράφηση. Επανάληψη. Ξανά και ξανά, όλο και
καλύτερα… Και ξαφνικά ένα σκούντημα: «Έφτασε η ώρα, να ανέβουμε γιατί εδώ δεν
έχει σήμα το κινητό, θα έχει έρθει το ταξί, κράτα μου το μπράτσο».
«Η Διασηνώ, η γυναίκα του μαέστρου», τη
γνώρισα και επανήλθα συμμαζεύοντας το νου μου στα γήινα.
«Να με βοηθήσει να ανέβουμε; Α
ναι, δε βλέπω! Και πρώτη φορά έχουμε έρθει σ’ αυτό το χώρο», άρχισα να
συνέρχομαι…
Μόλις είχα περάσει μιάμιση ώρα
με τόσα άτομα, σχεδόν άγνωστοι οι περισσότεροι, που μας ένωνε μόνο η μουσική.
Τόσο διαφορετικοί, μα όλοι ίσοι κάτω από το κλειδί του Σολ!
Καρδιά, ψυχή, συναίσθημα
και αρμονία. Αυτό ήταν το εισιτήριο για να ταξιδέψεις από την πραγματικότητα
στη σημερινή ουτοπία της ευδαιμονίας, είτε βλέπεις είτε όχι. Γιατί η μουσική δε
γνωρίζει από ανισότητες. Αλλά τιμωρεί τις ανισορροπίες…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου