ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΑΥΓΟΥΛΑΣ: "ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΑΝΑΠΗΡΟΣ. ΤΥΦΛΟΣ ΕΙΜΑΙ"

Ο 27χρονος δικηγόρος, πρώην αντιδήμαρχος στο Ίλιον, σήμερα ειδικός συνεργάτης του Κουρουμπλή ,έτρεξε ΚΑΝΟΝΙΚΑ στο Γύρο της Αθήνας

Του Δημήτρη Κωνσταντάρα

Όταν ο Βαγγέλης Αυγουλάς  μου ξαναζήτησε να λάβουμε μέρος μαζί στο Γύρο της Αθήνας, την Κυριακή 18 Οκτωβρίου, δεν δίστασα καθόλου. Το είχαμε ξανακάνει. Ο Βαγγέλης είναι φίλος μου. Τυφλός εκ γενετής. Πολύ προικισμένο παιδί που το αγαπώ ιδιαίτερα.  Οι τυφλοί  που  τρέχουν στο Γύρο της Αθήνας, αγωνίζονται σε ξεχωριστή κατηγορία, στο Δρόμο ενός χιλιομέτρου Αναπήρων και τους συνοδεύει ένας «βλέπων» ως οδηγός.

Έτσι, έχοντας ξαναλάβει μέρος στην κούρσα των χιλίων μέτρων,  κάτι που για την ηλικία μου και το εγχειρισμένο για αντικατάσταση ισχίου πόδι  μου μού επέτρεπαν να επιχειρήσω, τα είχαμε πάει μια χαρά.  Θεωρώντας ότι και φέτος θα γίνει το ίδιο, δέχτηκα αμέσως, μέχρι που πήρα την «κρυάδα».

«Μόνο που φέτος θα τρέξουμε στα τρία χιλιόμετρα. Δεν πειράζει, όσο αντέξετε, θα έχω και την Χρυσάνθη μαζί μου».

Έπεσα από τα σύννεφα.  «Γιατί στα τρία χιλιόμετρα; Δεν υπάρχει το χιλιόμετρο των Αναπήρων» ρώτησα απορημένος και …τρομοκρατημένος γιατί πλέον, το τρέξιμο δεν είναι και από τις «καλές» μου ειδικότητες. Η απάντησή του με άφησε άφωνο :

«Μα εγώ δεν είμαι ανάπηρος. Τυφλός εκ γενετής είμαι. Μπορώ να τρέξω τρία χιλιόμετρα άνετα. Προπονούμαι. Έχω πάρει μέρος και σε άλλους δρόμους. Και πέντε χιλιόμετρα έτρεξα φέτος, στον Υμηττό».

Η ψυχή του Βαγγέλη. Η πίστη του στον εαυτό του. Το κουράγιο του. Όλα αυτά – και άλλα- τα προσόντα που τον οδήγησαν να εισαχθεί εκ των πρώτων στη Νομική Σχολή, να αποφοιτήσει με Άριστα, να εκλεγεί Δημοτικός Σύμβουλος στο Ίλιον, να διοριστεί Αντιδήμαρχος  Κοινωνικής Προνοίας, να είναι σήμερα Ειδικός Συνεργάτης του –επίσης τυφλού- Υπουργού Εσωτερικών Παναγιώτη Κουρουμπλή και να σχεδιάζει μεγάλα πράγματα για το μέλλον.

Όταν τον πρωτογνώρισα, διάβαζε σε γραφή Braille ( των τυφλών) γρηγορότερα από εμένα σε κανονική γραφή και το απέδειξε σε ένα «συναγωνισμό» που είχαμε στην τηλεόραση. Έγινε ο νεότερος «καλλίτερός» μου φίλος. Πάντα πρωτοπόρος. Και στη Μέρα του Λευκού Μπαστουνιού και στις Λευκές Νύχτες , θεσμούς που καθιέρωσε. Και στη Νεολαία Τυφλών. Και στο Κοινωνικό του έργο στο Ίλιον.

Κι εκείνο το πρωί, μου έδωσε το ισχυρότερο , καλό χτύπημα. « Μα εγώ δεν είμαι ανάπηρος. Απλώς… δεν βλέπω».

Μετά τον αγώνα – που τον τερμάτισε ξεκούραστος , στις πρώτες θέσεις, με οδηγό τη Χρυσάνθη η οποία με αντικατέστησε όταν το «σύστημά» μου δεν άντεχε πλέον-  μιλώντας σε ανθρώπους που έρχονταν κοντά του για να τον γνωρίσουν και να τον συγχαρούν, τους έλεγε :  Σήμερα στεκόμαστε με   αλληλεγγύη στα  παιδιά  με  επιληψία.  Κι αυτό είναι κάτι που  συχνά ζητάμε οι άνθρωποι με αναπηρίες από τους συνανθρώπους μας για τα καθημερινά και αυτονόητα. Χρειαζόμαστε την αλληλεγγύη. Όλη η κοινωνία τη χρειάζεται στους δύσκολους καιρούς που ζούμε».

Κι όταν τον ρωτούσαν γιατί δεν πήρε μέρος στο Δρόμο 1000 μέτρων των Αναπήρων, απαντούσε : « Μα το θέμα της ολικής απώλειας της όρασής  μου είναι απλώς  ιδιαιτερότητα.  Δεν ήταν εμπόδιο για μένα ώστε  να ενταχθώ στην ειδική διαδρομή του ενός χιλιομέτρου για ΑμεΑ.  Το είχα κάνει κι αυτό. Νομίζω ότι κάθε χρόνο προχωράω ένα βήμα. Και ξέρετε τι έμαθα; Η  ψυχή, η  διάθεση και  η  θέλησή μου,  να μου δίνουν καθημερινά ορμή για περισσότερα χιλιόμετρα και μάλιστα σε διαδρομές μετ’ εμποδίων».

Πηγή: dossier.gr