meallamatia.blogspot.gr

meallamatia.blogspot.gr

Τετάρτη 19 Φεβρουαρίου 2014

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: ΟΙ ΗΡΩΕΣ ΤΗΣ ΔΙΠΛΑΝΗΣ ΠΟΡΤΑΣ


Θεσσαλονίκη: Οι ήρωες της διπλανής πόρτας

Εθελόντρια από τα φοιτητικά της χρόνια, η 40χρονη φιλόλογος Έλσα Αλεβρίδου έχει μάθει τα τελευταία 3 χρόνια σε περισσότερους από 150 μετανάστες από τη Ρωσία, την Αλβανία, τη Νιγηρία και την Αργεντινή να μιλούν άπταιστα ελληνικά. Η 40χρονη εθελόντρια μαζί με μία ακόμη καθηγήτρια παραδίδουν δύο φορές την εβδομάδα μαθήματα Ελληνικής Γλώσσας σε αλλοδαπούς στη δυτική Θεσσαλονίκη. Και όπως λέει, «με τους περισσότερους μαθητές γίναμε φίλοι. Πήγα στο σπίτι τους, φάγαμε μαζί, αποκτήσαμε μια άλλη επαφή». Η ίδια είχε το «μικρόβιο» του εθελοντισμού από νεαρή ηλικία. Τόσο οι γονείς της, όσο και οι εκπαιδευτικοί την παρότρυναν να προσφέρει. Στα φοιτητικά της χρόνια βοηθούσε εθελοντικά παιδιά με δυσλεξία αλλά και σύνδρομο Down, ενώ συνέχισε να προσφέρει στο Κέντρο Εκμάθησης της Ελληνικής Γλώσσας σε μετανάστες, ακόμη κι όταν ξεκίνησε να εργάζεται ως αναπληρώτρια καθηγήτρια Ειδικής Αγωγής σε σχολεία της πόλης.

ΤΟΥ ΤΙΜΟΥ ΦΑΚΑΛΗ

Η κρίση ενδυναμώνει, μέρα με τη μέρα, το κύμα αλληλεγγύης και εθελοντισμού μέσα στους κόλπους της κοινωνίας. Η παροχή αγαθών σε απόρους, οι δράσεις για την υγεία ανασφάλιστων, τα δίκτυα ανταλλαγής προϊόντων και υπηρεσιών, καθώς και ποικίλες δράσεις που προσπαθούν να είναι κάτι παραπάνω από την παραδοσιακή φιλανθρωπία των «γκαλά» και των τηλεμαραθωνίων της μιας νύχτας αποτελούν καθημερινό φαινόμενο, αποδεικνύοντας ότι σιγά σιγά ο εθελοντισμός «μπαίνει» στο DNA των Ελλήνων. Ο «Αγγελιοφόρος της Κυριακής» συνάντησε πέντε «μικρούς ήρωες», οι οποίοι έχουν κάνει τον εθελοντισμό τρόπο ζωής και μίλησε μαζί τους.

ΑΘΗΝΑ ΠΑΠΑΠΟΛΥΧΡΟΝΙΑΔΟΥ: Βοηθούν περισσότερο αυτοί που δεν έχουν

«Αυτοί που βοηθούν είναι συνήθως αυτοί που δεν έχουν. Αυτοί που έχουν όχι και τόσο», παρατηρεί ένα από τα πιο δραστήρια μέλη του συλλόγου οικογένειας και φίλων του ΚΕΘΕΑ, η Αθηνά Παπαπολυχρονιάδου. Τα τελευταία δύο χρόνια η δημόσια υπάλληλος από τη Θεσσαλονίκη επισκέπτεται ανά τακτά χρονικά διαστήματα εθελοντικά τις φυλακές στη Νιγρίτα, στα Γρεβενά και στην Κασσάνδρα. Μιλά με παιδιά που είναι μέσα λόγω παραβατικής συμπεριφοράς σε σχέση με ουσίες, τους ενθαρρύνει να ολοκληρώσουν το πρόγραμμα απεξάρτησης. Υποστηρίζει ψυχολογικά οικογένειες που αντιμετωπίζουν αντίστοιχα προβλήματα. «Λέμε κι εμείς το δικό μας πρόβλημα προκειμένου να νιώσουν πιο οικεία, να ανοιχτούν για να θεραπευτούν». Αλλά και οικονομικά, όσα παιδιά είναι στο στάδιο της επανένταξης, στην εύρεση εργασίας, τα στηρίζει για να σταθούν στα πόδια τους και να ξεφύγουν μια και καλή από τις ουσίες.

Η Αθηνά Παπαλυχρονιάδου είχε φίλους που τα παιδιά τους είχαν μπλεχτεί με τα ναρκωτικά. «Τα ναρκωτικά μπαίνουν και στα καλύτερα σπίτια, όχι μόνο σε αυτά που υπάρχουν προβλήματα», σπεύδει να διευκρινίσει. Κάποια στιγμή, πρόσωπο στο ευρύτερο οικογενειακό της περιβάλλον αντιμετώπισε πρόβλημα, δημιουργώντας της την εσωτερική ανάγκη να προσφέρει. «Σήμερα το δικό μου σπίτι είναι καλά, αύριο μπορεί όχι. Ή να βρεθούν σε μια δύσκολη θέση άνθρωποι δικοί μου. Κανείς δεν μπορεί να ξεπεράσει μόνος το πρόβλημά του», εξηγεί η εθελόντρια και συνεχίζει: «Ο εθελοντισμός είναι πολύ όμορφο πράγμα και το συναίσθημα ότι βοηθάς κάποιους ανθρώπους να ανακουφιστούν είναι μοναδικό. «Η αμοιβή μου είναι να μιλάω σε κάποιον που έχω κάνει κάτι γι΄ αυτόν και να μου χαμογελάει. Αυτό μου δίνει δύναμη και μου αρέσει», καταλήγει.

ΕΛΣΑ ΑΛΕΒΡΙΔΟΥ: Ο εθελοντισμός είναι ένα από τα καλά της κρίσης

Εθελόντρια από τα φοιτητικά της χρόνια, η 40χρονη φιλόλογος Έλσα Αλεβρίδου έχει μάθει τα τελευταία 3 χρόνια σε περισσότερους από 150 μετανάστες από τη Ρωσία, την Αλβανία, τη Νιγηρία και την Αργεντινή να μιλούν άπταιστα ελληνικά.

Η 40χρονη εθελόντρια μαζί με μία ακόμη καθηγήτρια παραδίδουν δύο φορές την εβδομάδα μαθήματα Ελληνικής Γλώσσας σε αλλοδαπούς στη δυτική Θεσσαλονίκη. Και όπως λέει, «με τους περισσότερους μαθητές γίναμε φίλοι. Πήγα στο σπίτι τους, φάγαμε μαζί, αποκτήσαμε μια άλλη επαφή». Η ίδια είχε το «μικρόβιο» του εθελοντισμού από νεαρή ηλικία. Τόσο οι γονείς της, όσο και οι εκπαιδευτικοί την παρότρυναν να προσφέρει. Στα φοιτητικά της χρόνια βοηθούσε εθελοντικά παιδιά με δυσλεξία αλλά και σύνδρομο Down, ενώ συνέχισε να προσφέρει στο Κέντρο Εκμάθησης της Ελληνικής Γλώσσας σε μετανάστες, ακόμη κι όταν ξεκίνησε να εργάζεται ως αναπληρώτρια καθηγήτρια Ειδικής Αγωγής σε σχολεία της πόλης.

«Αν και η περίοδος είναι πάρα πολύ δύσκολη, με όλα αυτά που συμβαίνουν με τη Χρυσή Αυγή, δε φοβάμαι. Ούτε πρόκειται να το βάλω κάτω. Ο εθελοντισμός μου δίνει ζωή. Και η άνοδος του ποσοστού των ανθρώπων που θέλουν να βοηθήσουν είναι ένα από τα καλά της κρίσης», λέει η Έλσα Αλεβρίδου. Τα μαθήματα πραγματοποιούνται άλλες χρονιές σε αίθουσες σχολείων και άλλοτε σε κτίρια του δήμου, κυρίως απογεύματα και Σαββατοκύριακα. Οι περισσότεροι μετανάστες που τα παρακολουθούν βρίσκονται στη Θεσσαλονίκη τα τελευταία 10 με 15 χρόνια. Έχουν στήσει τη ζωή τους εδώ, είναι πολύ δεκτικοί, συνειδητοποιημένοι γιατί το τι έρχονται να κάνουν. Έχουν δίψα να μάθουν για τον ελληνικό πολιτισμό. Και τη γλώσσα τη μιλούν σπαστά, όπως εξηγεί η κ. Αλεβρίδου. Αυτό που επιχειρεί να κάνει η ίδια, όπως λέει, είναι «να επικοινωνούν αυτοί οι άνθρωποι χωρίς να ντρέπονται, με απώτερο στόχο να ενταχθούν στο κοινωνικό σύνολο. Λαχταρούν να γίνουν ένα με τον υπόλοιπο κόσμο». Και αυτό, όταν το καταφέρνουμε, είναι ωραίο συναίσθημα. Κάθε φορά που τελειώνει το μάθημα οι μετανάστες την ανταμείβουν με ένα μεγάλο «ευχαριστώ». «Αυτό το "ευχαριστώ" είναι τόσο αληθινό, που, όταν γυρνώ στο σπίτι, μου φτάνει», καταλήγει.

ΑΝΝΑ ΓΡΗΓΟΡΙΑΔΟΥ: Ο εθελοντισμός αποτελεί κατάθεση ψυχής

Στο πλευρό δεκάδων εξαρτημένων από αλκοόλ, τζόγο, χρήστες που κρατούνται σε σωφρονιστικά καταστήματα ή έχουν αποφυλακιστεί αλλά και σε εξαρτημένους γονείς ανήλικων παιδιών βρίσκεται εθελοντικά τα τελευταία δύο χρόνια η 22χρονη ψυχολόγος από τη Θεσσαλονίκη Άννα Γρηγοριάδου.

«Η ψυχολογία δεν είναι μόνο θεωρία. Είναι και πράξη», λέει, εξηγώντας το λόγο που την οδήγησε στο πρόγραμμα «Ιθάκη» του Κέντρου θεραπείας Εξαρτημένων ατόμων (ΚΕΟΕΑ). Τις καθημερινές δουλεύει ως σερβιτόρα και τρεις φορές την εβδομάδα, από τις 10 το πρωί μέχρι τις 4 το απόγευμα, βρίσκεται στην πρώτη γραμμή βοήθειας του ΚΕΘΕΑ, όντας μία από τις πιο μικρές σε ηλικία εθελόντριες του προγράμματος. Ανοίγει φακέλους για κάθε νέο μέλος της θεραπευτικής κοινότητας, ζει στο σπίτι με τα παιδιά τα οποία υποβάλλονται στη θεραπεία απεξάρτησης, παρακολουθεί τις συνεδρίες, κρατά σημειώσεις και αργότερα ευελπιστεί να συμμετάσχει στο πρόγραμμα επανένταξής τους στην κοινωνία. Στη μνήμη της είναι καταγραμμένα πολλά περιστατικά ανθρώπων με βαριές ιστορίες. «Έπειτα από τόσες δυσκολίες, χαμογελάνε, κάνουν πλάκα. Προσπαθούν να κάνουν μια νέα αρχή. Και σέβονται παραπάνω τον εθελοντισμό από κάποιον που τα έχει όλα στη ζωή του. Αυτό μ΄ έχει συγκλονίσει», εξομολογείται η 22χρονη ψυχολόγος.

Η κοινωνική επανένταξη όλων αυτών των ανθρώπων, η ψυχική απεξάρτησή τους και η υποστήριξή τους είναι το μεγάλο στοίχημα για την Άννα Γρηγοριάδου. «Ο εθελοντισμός δεν είναι δουλειά. Είναι κατάθεση ψυχής, βοηθάς και βοηθιέσαι. Και είναι κρίμα που στην Ελλάδα ακόμη δεν έχουμε αναπτύξει την κουλτούρα του εθελοντισμού», καταλήγει.

ΡΟΔΟΥΛΑ ΜΕΤΑΞΑ: Η «Μέλισσα» είναι για μένα οικογένεια

Τα τελευταία εφτά χρόνια η 29χρονη σχεδιάστρια ρούχων Ροδούλα Μεταξά περνά τα Σαββατοκύριακα της παρέα με παιδιά του ορφανοτροφείου «Μέλισσα». Πηγαίνει βόλτες μαζί τους, επισκέπτεται εστιατόρια, παιδότοπους, προγραμματίζει εξόδους στον κινηματογράφο, κάνει εργασίες, χειροτεχνίες. Στην πορεία δέθηκε με τα παιδιά, τους παιδαγωγούς και τους ψυχολόγους. «Η "Μέλισσα" είναι για μένα οικογένεια, κομμάτι της ίδιας μου της ζωής», σπεύδει να δηλώσει η 28χρονη εθελόντρια.

Παλιότερα αφιέρωνε πολύ περισσότερο χρόνο στα παιδιά. «Η κρίση όμως δυσκόλεψε τόσο τα οικονομικά μου όσο και τα ωράρια εργασίας, με αποτέλεσμα να μην μπορώ το ίδιο», λέει με παράπονο η 28χρονη και συνεχίζει: «θέλω όμως να είμαι κοντά τους. Είναι σχολείο ζωής, τεράστια εμπειρία και μοναδικό το συναίσθημα που παίρνω από τα παιδιά. Δεν το αλλάζω με τίποτα. Και όταν κάνω οικογένεια, θα παίρνω τα παιδιά από το ορφανοτροφείο στο σπίτι», σημειώνει η σχεδιάστρια ρούχων. Σύμφωνα με την ίδια, η αγάπη των παιδιών, η οποία εκφράζεται άλλοτε με μια ζεστή αγκαλιά και άλλοτε με ένα πλατύ χαμόγελο, είναι κάτι μοναδικό και σου δείχνει το δρόμο να συνεχίσεις να προσφέρεις. Τα καλά χρόνια, όπως λέει, όταν ακόμη υπήρχαν λεφτά, δε μας πολυενδιέφερε η έννοια του εθελοντισμού. Όσο περνούν τα χρόνια όμως, όπως παρατηρεί, όλο και περισσότερο ευαισθητοποιείται ο κόσμος.

«Το αίσθημα αλληλοβοήθειας και αλληλοϋποστήριξης γίνεται ολοένα και πιο ισχυρό. Βλέπω οικογένειες στα ιδρύματα οι οποίες έχουν πολύ μεγάλο οικονομικό πρόβλημα και παρ΄ όλα αυτά είναι εκεί. Διαθέτουν το χρόνο τους, τη διάθεση τους. Δε χρειάζεται να καταβάλουμε χρήματα για τον εθελοντισμό. Είναι ζήτημα ανθρωπιάς», καταλήγει η 28χρονη σχεδιάστρια.

ΕΛΕΝΗ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ: Η αλληλεγγύη απάντηση στην κρίση

Αν και αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα υγείας, που την ανάγκασαν να σταματήσει να εργάζεται, η 40χρονη Ελένη Καραγιάννη τα τελευταία δύο χρόνια βοηθάει εθελοντικά στο πολυϊατρείο των γιατρών του κόσμου, έχοντας καταγράψει μέχρι στιγμής στο βιβλίο περιστατικών εκατοντάδες ανασφάλιστους ασθενείς.

Η ίδια ασχολείται με το διοικητικό κομμάτι. Δύο τρεις φορές την εβδομάδα αλλά και όποτε της ζητηθεί κρατά ιστορικό των ασθενών, κλείνει ραντεβού με τους γιατρούς, εξυπηρετεί όπως μπορεί τους ανθρώπους που έρχονται. Προσπαθεί να τους εξηγήσει ότι εν δυνάμει όλοι μπορούν να βρεθούν σε αυτήν τη θέση και πρέπει να βοηθάει ο ένας τον άλλον. «Κανείς δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα μόνος του. Όσο είμαι γερή θα το κάνω, και μακάρι να έρθει η στιγμή που δεν έχει κανείς άνθρωπος την ανάγκη», λέει και συνεχίζει: «Οι καιροί είναι πολύ δύσκολοι. Εξαιτίας της περιπέτειας με την υγεία μου, μπήκα πολύ εύκολα στη θέση των ανθρώπων που δεν έχουν ασφάλιση και δεν μπορούν να πάρουν τα φάρμακά τους. Τελικά, αισθάνομαι ότι βοηθιέμαι πιο πολύ εγώ παρά τη βοήθεια που προσφέρω πρακτικά. Νιώθω πιο πολύ άνθρωπος. Και η αλληλεγγύη είναι η απάντηση στην κρίση», λέει η 40χρονη Ελένη Καραγιάννη.

Σύμφωνα με την ίδια, ο κόσμος έχει φτάσει σε σημείο να ντρέπεται να έρθει. «Είχαν μάθει να έχουν τη δουλειά τους, το εισόδημά τους και το αισθάνονται σαν επαιτεία. Έρχονται με σκυμμένο το κεφάλι», παρατηρεί. Μεταξύ των περιστατικών που χειρίστηκε, δεν πρόκειται να ξεχάσει έναν κύριο γύρω στα 60. «Τον χτύπησαν στην πλάτη με λοστούς και καδρόνια χρυσαυγίτες γιατί ήταν μελαμψός και τον πέρασαν για αλλοδαπό. Η πλάτη του ήταν χαραγμένη. Μου έχει μείνει», περιγράφει.

Και όταν η κουβέντα φτάνει στην έννοια του εθελοντισμού, ξεσπά: «Είναι ξένο σώμα ακόμη στην Ελλάδα. Και το κράτος αδυνατεί να προσφέρει ακόμη και τα στοιχειώδη στην κοινωνία. Γι΄ αυτό χρειαζόμαστε ακόμη πιο συνειδητοποιημένους και ενεργούς πολίτες», υποστηρίζει.

 
Πηγή: Εφημερίδα «Αγγελιοφόρος»

 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου