Αθηνά Κρητικού (πρόεδρος του ΣΚΕΠ): Κάποιοι κάνουν τα στραβά μάτια για τα προβλήματα των ΑμεΑ
Σε μια Ελλάδα με Κωσταλέξι, σε μια Ελλάδα καθόλου φιλική με τους ανθρώπους με αναπηρία, πόσο συχνά βλέπουμε ανάπηρους να κυκλοφορούν σε πλατείες, σε μαγαζιά, σε συναθροίσεις; Αν αναλογιστούμε πως το ποσοστό των ανθρώπων με τέτοια προβλήματα φθάνει το 10%-15% πανευρωπαϊκά, αντιλαμβανόμαστε πως είναι ελάχιστοι αυτοί που κυκλοφορούν συστηματικά... Αν αυτό οφείλεται σε μια ξεπερασμένη νοοτροπία πολλών οικογενειών που κάνει τους ανάπηρους να μην κυκλοφορούν, αν οφείλεται στους καθόλου φιλικούς δρόμους ή και σε πολλούς άλλους λόγους, αυτό είναι κάτι που χρειάζεται διερεύνηση. Εκείνο που είναι απαραίτητο, όμως, είναι να "σπάσουν" ταμπού και ξεπερασμένες νοοτροπίες και αυτό θα γίνει όταν πολλαπλασιαστούν κινήσεις όπως του ΣΚΕΠ και της Αθηνάς Κρητικού, σε συνδυασμό με πράξεις της Πολιτείας, που με έναν πρακτικό τρόπο θα προωθούν δράσεις ενημέρωσης, κοινωνικοποίησης, ευαισθητοποίησης. Αν μάλιστα σκεφτούμε, πως το 84% των ΑΜΕΑ είναι εκτός εργασίας, καταλαβαίνουμε πόσο χρειάζονται τέτοιου είδους δράσεις... Αν κάνει κανείς μια βόλτα στο κέντρο της Αθήνας θα δει ανθρώπους με κάποιο σωματικό πρόβλημα να ζητούν χρήματα, να διαλαλούν το πρόβλημά τους, να εκλιπαρούν για βοήθεια. Το ίδιο θα συναντήσει, αν κανείς κινηθεί με τρένο. Αυτό, όμως, είναι μια εικόνα που έχει να κάνει με κάποιους, με αυτούς που έχουν επιλέξει έναν τρόπο ζωής που ανταποκρίνεται σε ένα συγκεκριμένο ποσοστό, διότι, όπως μας λέει και η Αθηνά Κρητικού, Πρόεδρος του ΣΚΕΠ, η σωματική αναπηρία δεν είναι λόγος να κάνει κάποιος κάτι λιγότερο ή περισσότερο στη ζωή. Η προσωπικότητα που έχει διαμορφώσει ένας άνθρωπος και τα χαρακτηριστικά του είναι αυτά που καθορίζουν την πορεία ζωής του και όχι, αν έχει κάποια σωματική αναπηρία ή όχι. Βέβαια, σε μια Ελλάδα με Κωσταλέξι, σε μια Ελλάδα καθόλου φιλική με τους ανθρώπους με αναπηρία, πόσο συχνά βλέπουμε ανάπηρους να κυκλοφορούν σε πλατείες, σε μαγαζιά, σε συναθροίσεις; Αν αναλογιστούμε πως το ποσοστό των ανθρώπων με τέτοια προβλήματα φθάνει το 10%-15% πανευρωπαϊκά, αντιλαμβανόμαστε πως είναι ελάχιστοι αυτοί που κυκλοφορούν συστηματικά... Αν αυτό οφείλεται σε μια ξεπερασμένη νοοτροπία πολλών οικογενειών που κάνει τους ανάπηρους να μην κυκλοφορούν, αν οφείλεται στους καθόλου φιλικούς δρόμους ή και σε πολλούς άλλους λόγους, αυτό είναι κάτι που χρειάζεται διερεύνηση. Εκείνο που είναι απαραίτητο, όμως, είναι να "σπάσουν" ταμπού και ξεπερασμένες νοοτροπίες και αυτό θα γίνει όταν πολλαπλασιαστούν κινήσεις όπως του ΣΚΕΠ και της Αθηνάς Κρητικού, σε συνδυασμό με πράξεις της Πολιτείας, που με έναν πρακτικό τρόπο θα προωθούν δράσεις ενημέρωσης, κοινωνικοποίησης, ευαισθητοποίησης. Αν μάλιστα σκεφτούμε, πως το 84% των ΑΜΕΑ είναι εκτός εργασίας, καταλαβαίνουμε πόσο χρειάζονται τέτοιου είδους δράσεις...
Κυρία Κρητικού, τι ήταν αυτό που σας έκανε να ασχοληθείτε με ανθρώπους με αναπηρίες και κυρίως με νέους με αναπηρίες;
Θεώρησα πως είμαστε μια κοινωνία που έχει ξεχύσει τους νέους με αναπηρίες. Έτυχε στον Δήμο Κηφισιάς που είχα δραστηριότητα να συναναστραφώ με νέους και ανθρώπους με αναπηρία και να ντραπώ γι αυτά που γνώρισα. Δεν είναι γνωστό σε πολλούς, πως ένα ποσοστό 10%-15% έχουν κάποιο πρόβλημα αναπηρίας σε πανευρωπαϊκό επίπεδο.
Τα παραδείγματα ανθρώπων με αναπηρία που έχουν μια λειτουργική ζωή, αλλά έχουν κάνει και πράγματα που ξεχωρίζουν, αποτελούν εξαιρέσεις;
Δεν είναι λόγος ένα άτομο με αναπηρία να κάνει κάτι λιγότερο ή περισσότερο στη ζωή τους. Το πως αντιμετωπίζει τη ζωή έχει να κάνει με την προσωπικότητα και τα χαρακτηριστικά της κάθε περίπτωσης ξεχωριστά.
Είναι αλήθεια πως στην Ελλάδα πολλά από τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι με σωματικές αναπηρίες δεν προβάλλονται;
Αυτό είναι μια πραγματικότητα. Πολλά από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης δεν καλύπτουν τα προβλήματα των ανθρώπων με αναπηρία στο μέτρο που χρειάζεται. Έχει -κάπως- αρχίσει να βελτιώνεται η κατάσταση, αλλά έχουμε ακόμα πολύ δρόμο μπροστά μας.
Σε σχέση με αυτά που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι με αναπηρία, ποιο είναι αυτό που είναι το -πλέον- σημαντικό, κατά τη γνώμη σας;
Το χειρότερο, το σημαντικότερο πρόβλημα είναι να αισθάνεται κανείς άχρηστος, να νιώθει πως δεν μπορεί να προσφέρει, αυτό είναι κάτι που οδηγεί κάποιον στο περιθώριο, στην απραξία, στο μηδενισμό.
Από πλευράς πολιτείας, είστε ευχαριστημένη με όσα κάνει για τους ανθρώπους με αναπηρία;
Το πρόβλημα είναι πως πολλά που είναι απαραίτητα δεν τα κάνει. Και θέλω να το καταγγείλω, διότι εύκολα μπορεί να διαπιστώσει κανείς πόσο δύσκολο είναι να κινηθεί κάποιος άνθρωπος με καροτσάκι στην πόλη. Κοιτάξτε πόσες ράμπες θα χρειαζόντουσαν, που δεν υπάρχουν. Πόσα από αυτά που έπρεπε να εφαρμοστούν δεν εφαρμόζονται π.χ. πόσα καταστήματα έχουν -ως οφείλουν- αναπηρικές τουαλέτες; Πολλοί από αυτούς που έχουν την ευθύνη να τηρούνται τα παραπάνω κάνουν τα στραβά μάτια.
Υπάρχει η άποψη από αρκετούς, που λέει πως οι ανάπηροι δεν φαίνονται στην Ελλάδα, γιατί τους έχουν κλεισμένους στα σπίτια ή και αποτελεί στίγμα για πολλές οικογένειες. Πόσο σας βρίσκει σύμφωνη αυτή η άποψη;
Αυτό συνέβαινε σε μεγάλο βαθμό σε παλαιότερα χρόνια, έχει βελτιωθεί και η δράση μας έχει στόχο και να βοηθήσει σε αυτό που αναφέρατε. Υπάρχει, βέβαια, δρόμος ακόμα, ειδικά σε μια πόλη, σε μια χώρα που οι υποδομές της, οι δρόμοι της, τα μαγαζιά της δεν έχουν φιλικότητα στους ανθρώπους με αναπηρία.
Το γεγονός πως είναι ελάχιστοι αυτοί που έχουν αναπηρία και πολιτεύονται, όπως ο βουλευτής Κουρουμπλής, δεν θα ήταν προς όφελος των αναπήρων να βγουν πιο δυναμικά, να πολιτευτούν και αποτελέσουν μέλη του κοινοβουλίου;
Είναι σωστό αυτό που λέτε, είναι κάτι που χρειάζεται να γίνει πράξη, μάλιστα μπορώ να σας αναφέρω πως έχω στο μυαλό μου ανθρώπους με σωματικό πρόβλημα αναπηρίας, που μπορούν να εκπροσωπήσουν επάξια την ελληνική κοινωνία στη βουλή και μάλιστα θα τους παροτρύνουμε από μεριάς μας να το κάνουν.
Που οφείλεται και άνθρωποι με αναπηρία είναι ξεχασμένοι ή φθάνουν σε σημείο να βγάζουν το πρόβλημά τους στο δρόμο και να ζητούν χρήματα;
Κοιτάξτε, όλες αυτές οι περιπτώσεις έχουν να κάνουν με ζητήματα παιδείας, κοινωνίας και κυρίως οικογένειας. Αυτά τα τρία είναι που έχουν καταλυτικό ρόλο για την πορεία ενός ανθρώπου, γενικότερα και όχι αυστηρά κάποιου που έχει κάποιο σωματικό πρόβλημα. Μην ξεχνάτε, πως έχουμε συναισθηματικές αναπηρίες που αφορούν αρκετούς ανθρώπους , που αυτές μπορούν να δημιουργήσουν τα προβλήματα που αναφέρατε ή και σημαντικότερα. Ας μην το παραβλέπουμε.
Το γεγονός πως η δράση σας έχει να κάνει -κυρίως- με νέους ανθρώπους, μαθητές, σχολεία κ.λπ., που στοχεύει;
Ο ευαισθητοποιημένος μαθητής είναι ο αυριανός πολίτης του αύριο. Είναι αυτός που θα διαμορφώσει την αυριανή κοινωνία. Από το σχολείο, λοιπόν, διαμορφώνεται η στάση ζωής απέναντι στα πράγματα. Αυτός είναι και ο λόγος που φέρνουμε σε επαφή και διάλογο τους μαθητές με κάποια σωματική αναπηρία με τους άλλους μαθητές και αυτό το κάνουμε, κυρίως, στο χώρο των σχολείων.
Πολλές φορές όταν οι άνθρωποι δεν γνωρίζουν κάτι έχουν άγνοια ή και φόβο. Μέσα, λοιπόν, από τις δράσεις αυτό έχουμε στόχο να εξαλείψουμε και την άγνοια και τον φόβο.
Βιογραφικό
Γεννήθηκε στην Αθήνα. Από πολύ μικρή ηλικία εγκαταστάθηκε με τους γονείς της στο Παρίσι. Σπούδασε Νομικά στο Πανεπιστήμιο Assas - Paris II. Εργάστηκε στους χώρους της Διαφήμισης (διαφημιστική εταιρεία TBWA) μέχρι την επιστροφή της στην Ελλάδα, το 1990.
Είναι ιδρύτρια και πρόεδρος του "Σ.Κ.Ε.Π. - Σύνδεσμος Κοινωνικής Ευθύνης για Παιδιά και Νέους". Ο Σ.Κ.Ε.Π. (Σωματείο μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα) λειτουργεί ως πλατφόρμα επικοινωνίας, συνδέοντας παιδιά και νέους με αναπηρίες και νέους σε αντίξοες συνθήκες διαβίωσης (από ειδικά σχολεία - κοινωνικούς φορείς - ιδρύματα) μαζί με μαθητές Γενικής Εκπαίδευσης.
Κεντρικός άξονας είναι η καταπολέμηση του στίγματος και του κοινωνικού αποκλεισμού των νέων με αναπηρίες μέσω της ευαισθητοποίησης, συνύπαρξης και κοινωνικοποίησης με τον γενικό πληθυσμό.
Με στόχο:
1) Την εξοικείωση με την εικόνα της αναπηρίας (μέσω της ευαισθητοποίησης και συνειδητοποίησης των μαθητών γενικής εκπαίδευσης)
2) Την αλλαγή νοοτροπίας του γενικού πληθυσμού ταυτόχρονα με τη δημιουργία αντανακλαστικών και αντιλήψεων κοινωνικής ευθύνης
3) Την κοινωνικοποίηση των νέων με αναπηρίες
Πηγή: Εφημερίδα «Ο Λόγος»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου