Χρήστος Ταμπαξής: «Η ζωή είναι ωραία, παρά τις δυσκολίες»
Από την ιστοσελίδα «newsnow.gr» τής 24ης Σεπτεμβρίου 2012.
Τρις παραολυμπιονίκης και σημαιοφόρος της ελληνικής ομάδας στους φετινούς
Παραολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου, ο Χρήστος Ταμπαξής μίλησε στο life
positive αμέσως μόλις επέστρεψε νικητής από το Λονδίνο. Ο Χρήστος Ταμπαξής
κράτησε για μια ακόμη φορά ψηλά την ελληνική σημαία, κρεμώντας ασήμι στο
στήθος του.
Τρις παραολυμπιονίκης και σημαιοφόρος της ελληνικής ομάδας στους φετινούς
Παραολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου, ο Χρήστος Ταμπαξής μίλησε στο life
positive αμέσως μόλις επέστρεψε νικητής από το Λονδίνο. Ο Χρήστος Ταμπαξής
κράτησε για μια ακόμη φορά ψηλά την ελληνική σημαία, κρεμώντας ασήμι στο
στήθος του.
Τα συναισθήματα αυτών των στιγμών, της συμμετοχής, της νίκης, ομολογεί πως
δύσκολα χωρούν σε λέξεις. Με το βλέμμα στραμμένο στις δυσκολίες της
Ελλάδας, ο Χρήστος Ταμπαξής αφιέρωσε το φετινό του μετάλλιο στην ελληνική
νεολαία. Στη συνέντευξη που ακολουθεί, απευθύνει ένα συγκλονιστικό μήνυμα
αισιοδοξίας σε όλους τους Έλληνες, λέγοντας χαρακτηριστικά πως
«Ολυμπιονίκες και αγώνες δεν έχει μόνο ο αθλητισμός, αλλά και η ίδια η
ζωή».
Αυτή ήταν η 5η συμμετοχή του Χρήστου Ταμπαξή σε Παραολυμπιακούς Αγώνες,
μετά τη συμμετοχή του στους Παραολυμπιακούς της Ατλάντα το 1996, του
Σίδνεϊ το 2000, της Αθήνας το 2004 και του Πεκίνου το 2008. Ο 35χρονος
παραολυμπιονίκης κατέκτησε στο Λονδίνο το 5ο του ολυμπιακό μετάλλιο,
τερματίζοντας δεύτερος στα 50μ. ύπτιο (κατηγορία S1).
Πριν και πέρα από όλα αυτά όμως, με το ήθος και την αξιοπρέπειά του, έχει
καταφέρει να έρχεται πάντα πρώτος στην καρδιά όλων των Ελλήνων.
Πώς ξεκινήσατε να κολυμπάτε; Τι σας έκανε να αγαπήσετε την κολύμβηση;
Οι γιατροί πάντα μου έλεγαν πως το κολύμπι, μαζί με τις φυσιοθεραπείες,
ήταν η σημαντικότερη αγωγή για την αποκατάστασή μου.
Από ατύχημα την ώρα της γέννησής μου (έμεινα χωρίς οξυγόνο) έχω σπαστική
τετραπληγία με αθέτωση. Όλα στο σώμα μου ήταν μπλοκαρισμένα και το να μάθω
να κολυμπάω ήταν ένα άπιαστο όνειρο.
Ο πατέρας μου όμως δεν απογοητεύθηκε, προσπάθησε για χρόνια και κατάφερε
να με μάθει να επιπλέω χωρίς βοήθεια. Το να με βάζουν στο νερό και να
κινούμαι χωρίς βοήθεια ήταν το πρώτο θαύμα της ζωής μου: το θαύμα της
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ. Ήταν ένα πραγματικά απίστευτο συναίσθημα, που οι γονείς μου
κατάφεραν να κάνουν πιο συστηματικό, με τις συμβουλές της Ντίνας
Σωτηριάδου που διηύθυνε ένα πρόγραμμα για ΑΜΕΑ στο Ιλίσσιο Κολυμβητήριο.
Το 1991, γράφτηκα στον σύλλογο ΑΕΤΟΙ, όπου ο Κυριάκος Γριβέας, κολυμβητής
με μετάλλια, υπήρξε ο μέντοράς μου.
Το δεύτερο θαύμα της ζωής μου έγινε το 1994, όταν για πρώτη φορά με την
Εθνική Ομάδα πήγα στη Μάλτα, στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Κολύμβησης.
Την ώρα του αγώνα, άκουγα μια δυνατή φωνή να λέει «Χρήστο οπ, οπ, οπ». Να
μου δίνει ρυθμό. Ήταν η Ντία Καζάκη, προπονήτρια άλλου συλλόγου τότε.
Εκείνη τη στιγμή είπα από μέσα μου «βρήκα προπονήτρια». Πρωταθλήτρια
κολύμβησης και προπονήτριά μου από το 1994, μου μετέδωσε όλη την αγάπη και
το πάθος για το άθλημα.
Ποια θεωρείτε μέχρι σήμερα κορυφαία στιγμή στην αθλητική σας καριέρα;
Tους Παραολυμπιακούς της Αθήνας, όπου πήρα το χρυσό μετάλλιο, με τις
κερκίδες γεμάτες κόσμο. Ήταν συγκλονιστική η στιγμή που υψώθηκε η σημαία
και ακούστηκε ο εθνικός ύμνος.
Τι σκέφτεστε πριν από κάθε αγώνα;
Έχω μεγάλο άγχος και αγωνία ώσπου να μπω στην πισίνα, όμως μετά είμαι ΟΚ.
Προσπαθώ να το ξεπεράσω αλλάΤι γεύση σας αφήνει η φετινή διοργάνωση;
Ήταν από τις καλύτερες διοργανώσεις. Οι Άγγλοι έδωσαν μεγάλη προβολή στους
Παραολυμπιακούς και η συμμετοχή του κόσμου ήταν απίστευτη σε όλα τα
αθλήματα. Η τελετή έναρξης και λήξης με θέμα τη διαφώτιση έδωσε επίσης ένα
αισιόδοξο μήνυμα.
Πώς αισθάνεστε που κρεμάσατε στο στήθος ένα ακόμη μετάλλιο;
Είναι το όνειρο κάθε αθλητή να είναι στο βάθρο. Ανταμείβονται οι κόποι
του, η προσπάθεια, οι θυσίες χρόνων. Είναι τόσα πολλά και δυνατά τα
συναισθήματα εκείνες τις στιγμές, που δεν μετριούνται και δεν
περιγράφονται.
Γιατί επιλέξατε να αφιερώσετε το φετινό μετάλλιο στην ελληνική νεολαία; Τι
μήνυμα θα στέλνατε στους Έλληνες σήμερα;
Το αφιέρωσα στην ελληνική νεολαία, γιατί βλέπω πόσο πολύ προβληματίζεται,
απογοητεύεται, πιέζεται, ταπεινώνεται, αγανακτεί. Η νεολαία μας είναι το
μέλλον του τόπου μας.
Εύχομαι από αυτούς τους Παραολυμπιακούς να κρατήσουν ένα μικρό μήνυμα
αισιοδοξίας, πως η ζωή είναι ωραία παρά τις δυσκολίες, τα προβλήματα και
τη μαυρίλα της. Πάντα υπάρχει μια σπίθα που θέλει πείσμα, δύναμη, επιμονή
και στόχο να ανάψει.
Ολυμπιονίκες και αγώνες δεν έχει μόνο ο αθλητισμός. Όλοι κάθε μέρα έναν
αγώνα κάνουμε. Aν ενωθούμε όλοι μαζί θα τα καταφέρουμε! Είμαστε περήφανος
λαός για να σκύψουμε το κεφάλι και να παραιτηθούμε.
Η νεολαία μας θέλει διεξόδους και ο αθλητισμός είναι μία από αυτές. Ο
αθλητισμός είναι τρόπος ζωής (Νους υγιής εν σώματι υγιεί) και ο
πρωταθλητισμός προβολή, πολιτισμός και αξιοπρέπεια της κάθε χώρας στον
κόσμο.
Ο πρωταθλητισμός τι «ατυχίες» επιφυλάσσει;
Παλεύεις χρόνια για τη στιγμή του αγώνα σου, όμως πολλές ατυχίες μπορεί να
συμβούν στο πάρα-πέντε: ένας τραυματισμός, μια άκυρη προσπάθεια ή
εκκίνηση, μια αδιαθεσία -π.χ. εγώ στο Λονδίνο είχα γαστρεντερίτιδα και δεν
έλαβα μέρος στο δεύτερο αγώνισμά μου.
Πιστεύετε ότι ο αθλητισμός περνά κρίση στη χώρα μας;
Οι περισσότεροι αθλητές της ελληνικής αποστολής εξέφρασαν παράπονα ότι η
πολιτεία τους άφησε χωρίς την απαιτούμενη στήριξη, λόγω της οικονομικής
κρίσης. Μίλησαν επίσης για ελλείψεις στις υποδομές.
Αυτή η καταιγίδα που σαρώνει τα πάντα παρέσυρε και τον αθλητισμό. Κλείνουν
αθλητικοί χώροι, διαλύονται σύλλογοι. Προπονητές που καταθέτουν ώρες και
ψυχή, για να βγάλουμε το πρόγραμμα προπόνησης, παραμένουν απλήρωτοι.
Οι χώροι άθλησης με υποδομές είναι ελάχιστοι και μετά τις 15:00 μ.μ. που
ξεκινούν Σωματεία και Σύλλογοι τις προπονήσεις, ανύπαρκτοι. Όλοι
ξεπεράσαμε τους εαυτούς μας και πήγαμε σ’ αυτούς τους αγώνες.
Την ίδια ώρα, το νέο νομοσχέδιο για τις εργασιακές σχέσεις, έκλεισε το
δρόμο σε πολλά νέα παιδιά που έπρεπε να επιλέξουν ανάμεσα σε δουλειά ή
αθλητισμό –ειδικά για έναν αθλητή με αναπηρία το καθημερινό κόστος είναι
δυσβάστακτο. Θέλει βοήθεια, πολλές φορές ένα δεύτερο άτομο, όπως
χρειάζομαι π.χ. εγώ να βγω από την πισίνα.
Από την άλλη πλευρά, νιώθω άβολα να μιλώ για τον αθλητισμό, τη στιγμή που
βλέπουμε την εξαθλίωση που βιώνουν καθημερινά οι συνάνθρωποί μας.
Πόσο σημαντική ήταν η στήριξη της elpen στην προσπάθειά σας;
Με τιμά που επέλεξε να είναι χορηγός η ELPEN, γιατί ένιωσα σημαντικός σαν
άνθρωπος και σαν αθλητής, έκανα σπουδαίους φίλους, που ήταν πάντα στις
κερκίδες σε όλους τους αγώνες μου στα Πανελλήνια Πρωταθλήματα, δίνοντάς
μου δύναμη και αυτοπεποίθηση να πετύχω τους στόχους μου. Η συγκινητικότερη
στιγμή ήταν όταν ο κ. Ιωαννίδης με τη γυναίκα του ήρθαν στο Λονδίνο στο
Ολυμπιακό Χωριό την ημέρα του αγώνα μου να μου ευχηθούν καλή επιτυχία.
Νιώθω μέλος της οικογένειας της ELPEN.
Εύχομαι να είναι πάντα πρώτη στους στόχους της σαν εταιρεία, γιατί δίνουν
δουλειά και ελπίδα σε εκατοντάδες οικογένειες που εργάζονται εκεί, και
ποιότητα ζωής σε εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο στον ευαίσθητο
χώρο της υγείας. Τους ευχαριστώ που στάθηκαν δίπλα μου με σεβασμό και
αξιοπρέπεια στο πρόβλημά μου και στον αγώνα μου, και στήριξαν οικονομικά,
τα 3 τελευταία χρόνια, τη συμμετοχή μου σε διεθνή meeting και την
προετοιμασία μου για τους Παραολυμπιακούς του Λονδίνου.
Ποιοι είναι οι επόμενοι στόχοι σας;
Ο αθλητισμός για εμένα είναι τρόπος ζωής. Ακόμη νιώθω καλά με τις δυνάμεις
μου. Επίσης, οι χρόνοι μου (1.20.76 στο Λονδίνο), μου δίνουν το δικαίωμα
να συνεχίσω.
Σειρά έχει ένα μετάλλιο στο Ρίο;
Δεν ξέρω, ποτέ δεν βάζω τόσο μακρινούς στόχους, το εισιτήριο το παίρνω
πάντα μετά από κάθε Πανελλήνιο Πρωτάθλημα και κρίνεται από τους χρόνους
των αγωνισμάτων μου.
Κλείνοντας, τι μήνυμα θα θέλατε να στείλετε στα άτομα με αναπηρίες;
Λίγο ακόμα, μπορείτε. Βγείτε από τα σπίτια σας, διεκδικήστε ισοτιμία,
ενωθείτε σε κάθε δήμο, απαιτήστε ράμπες, ελεύθερη πρόσβαση, απαιτήστε
παρεμβάσεις από τους δήμους. Υπάρχει νόμος, ας τους κάνουμε να τον
σεβαστούν. Δεν πρέπει να επιτρέψουμε πια σε κανέναν να θεωρεί τα άτομα με
αναπηρία, πολίτες Β κατηγορίας. Η ΠΡΟΣΒΑΣΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΞΥΓΟΝΟ ΜΑΣ!
«Είμαι υπερήφανος που αυτός ο άνθρωπος είναι μέλος της οικογένειας της
ELPEN»
Θα μπορούσα να σας μιλάω ώρες ατελείωτες για τον Χρήστο Ταμπαξή: ασφαλώς
είναι ένας σπουδαίος αθλητής (όπως άλλωστε αποδεικνύεται από τις επιδόσεις
και τις επιτυχίες του στον παγκόσμιο αθλητικό κόσμο), αλλά πάνω από όλα
είναι ένας άνθρωπος-διαμάντι.
Αβίαστα και ανύποπτα, ο Χρήστος απέκτησε μια ομάδα φίλων από την εταιρεία
μας που πηγαίνουν και τον παρακολουθούν στις προπονήσεις και τους αγώνες
του. Και ασφαλώς χειροκροτούν όχι μόνο τον Χρήστο, αλλά και όλους τους
αθλητές που τον συναγωνίζονται. Ορισμένοι μάλιστα συνάδελφοι παίρνουν μαζί
τα παιδιά τους. Πρόκειται για συναισθηματική ανάταση…. ίσως γι’ αυτό η
ομάδα έχει την ονομασία ELPEN funs και όχι fans!
Βρέθηκα πρόσφατα στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου και
παρακολούθησα τη μεγάλη μάχη του Χρήστου να κατακτήσει το τρίτο του χρυσό
μετάλλιο στους πέμπτους αυτούς Παραολυμπιακούς που συμμετείχε. Ασφαλώς
θύμωσα με τη συμμετοχή στην κατηγορία του Χρήστου ενός Ουκρανού αθλητή που
-πιθανότατα- θα έπρεπε να είχε αγωνιστεί σε άλλη κατηγορία (classification
S2 και όχι S1), όπως άλλωστε συνέβαινε πάντα πριν από τους Παραολυμπιακούς
του Λονδίνου. Κι ενώ ήμουν εκνευρισμένος, διάβασα τη -γεμάτη αξιοπρέπεια
και αθλητικό ήθος- δήλωση του Χρήστου ότι είναι ικανοποιημένος από την
κούρσα, την επίδοσή του και πάνω απ’ όλα από το μετάλλιο, το οποίο
αφιερώνει σε όλη τη νεολαία της Ελλάδας που περνάει δύσκολες στιγμές τα
τελευταία χρόνια. Και τότε εξαφανίστηκε αμέσως ο εκνευρισμός και ένιωσα
υπερήφανος που αυτός ο άνθρωπος είναι μέλος της οικογένειας της ELPENΗ
Εταιρική Κοινωνική Ευθύνη δεν είναι μια πολυτέλεια που την υλοποιούμε μόνο
όταν τα οικονομικά στοιχεία βρίσκονται σε άνθηση (αν ήταν έτσι ίσως δε θα
συνεχίζαμε επί τρία χρόνια τη συνεργασία μας με τον Χρήστο). Ούτε μπορώ να
σας πω αν αποτελεί συγκριτικό ανταγωνιστικό πλεονέκτημα στην αναπτυξιακή
πορεία της εταιρείας. Θα έλεγα απλώς ότι η Εταιρική Κοινωνική Ευθύνη είναι
ένας υγιής, ανθρώπινος τρόπος να αντικρίζουν οι άνθρωποι μιας
εταιρείας/κοινωνίας τον κόσμο ευρύτερα με καθαρό βλέμμα. Γιατί σε αυτόν
τον κόσμο θα μεγαλώσουν τα παιδιά μας και σε αυτόν τον κόσμο θέλουμε να
έχουμε τον Χρήστο και ανθρώπους σαν αυτόν.
Το μόνο μαύρο (για την ακρίβεια κιτρινόμαυρο!) σημείο είναι ότι, παρά τις
συνεχείς μου προσπάθειες δεν κατάφερα ακόμη να πείσω τον Χρήστο να αλλάξει
ομάδα και να γίνει ΑΕΚτζής! Δεν πειράζει, τον αγαπώ τόσο ώστε να συνεχίσω
ακούραστος τις προσπάθειές μουΚωνσταντίνος Ν. Ιωαννίδης, Διευθυντής
Ανθρωπίνων Πόρων και Εταιρικής Επικοινωνίας, ΕΛΠΕΝ A.E. Φαρμακευτική
Βιομηχανία
Πηγή: http://www.newsno
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου