Από 16 έως 24 Ιουνίου 2012, μια ομάδα Ελλήνων εθελοντών της Action Aid ταξίδεψαν εκεί που η αξιοπρεπής διαβίωση έχει πάει προ πολλού διακοπές. Στο πουθενά, κάπου στην Κένυα, πολύ μακρυά από την πρωτεύουσα, αποκομμένοι ακόμη και από την παραμικρή στοιχειώδη κοινότητα, 18 συμπατριώτες μας πήγαν να δώσουν ελπίδα χτίζοντας ένα πηγάδι σε μια άνυδρη περιοχή βοηθώντας έρημους ανθρώπους της Ερήμου.
60 εθελοντές συγκέντρωναν εδώ και μήνες από το υστέρημα τους χρήματα γι’αυτό το πηγάδι και για βοηθητικές δεξαμενές που θα μαζεύουν το πολύτιμο βρόχινο νερό στη γύρω περιοχή, σήμερα που οι κάτοικοι των γύρω περιοχών του εκεί εγχώριου Πουθενά, κάνουν περπατώντας σε δύσκολες κλιματικές συνθήκες καθημερινά δεκάδες χιλιόμετρα, 4-5 ώρες κατά μέσο όρο η κάθε τους διαδρομή, αναζητώντας περιστασιακά λίγες σταγόνες για να καταπολεμήσουν τη μόνιμη ξηρασία.
18 από τους 60 αποφάσισαν να κάνουν αυτό το ταξίδι για να επιβεβαιώσουν ότι τα χρήματα τους «πιάνουν τόπο» και να επιθεωρήσουν τα έργα, συγκατοικώντας με τους κατοίκους ενός μικρού χωριού (Μισκουόνι) σε πρωτόγονες συνθήκες.
Από τα κεντρικά γραφεία της Action Aid στο Ναϊρόμπι ενημερώθηκαν για το πρόγραμμα δράσεων της Οργάνωσης στην Αφρική, ενώ έλαβαν αναλυτικό ισολογισμό και καταστάσεις εσόδων – εξόδων για το έργο που οι ίδιοι χρηματοδοτούν, καθώς και τις απαραίτητες οδηγίες πριν ξεκινήσουν την αποστολή τους στην αχανή Έρημο, αψηφώντας τις πολλές προειδοποιήσεις για τους κινδύνους που θα αντιμετώπιζαν.
Το “meallamatia” μίλησε με μια από τους 18 ταξιδιώτες γι’αυτήν την εμπειρία:
«Βοηθήσαμε σε συσσίτια και παραδίδουμε δεξαμενές νερού σε περιοχές όπου τα παιδιά κάνουν ατελείωτα χιλιόμετρα καθημερινά για να φτάσουν στο πλησιέστερο σχολείο για λίγο νερό και ένα ντενεκεδάκι με υποτυπωδώς μαγειρεμένα φασόλια και καλαμπόκι. Ένα τέτοιο συσσίτιο είναι το μοναδικό αποκούμπι επιβίωσης αυτών των παιδιών καθημερινά και το μοναδικό τους κίνητρο να πάνε σχολείο. Μια μικρή μερίδα που κάθε μέρα απλά απασχολεί το στομάχι και εξαντλείται πολύ γρήγορα αν σκεφτεί κανείς το ατελείωτο καθημερινό περπάτημα του κάθε παιδιού», αναφέρει και σοκάρει η Ευτυχία Ξανθουδάκη, μια νεαρή κοινωνική λειτουργός από τα Χανιά της Κρήτης που σήμερα εργάζεται στην Αθήνα ζώντας μόνη, αλλά θρέφοντας στην κυριολεξία πολλά στόματα αντιστεκόμενη στις κατά κύματα περικοπές της Τρόικας και στις παγκόσμιες πολιτικές εξόντωσης της κοινωνικής συνοχής και αλληλεγγύης.
«Αυτή ήταν η πιο δύσκολη για μένα αποστολή, καθώς στις άλλες δύο που έχω συμμετάσχει δουλεύαμε στα έργα όλη μέρα αλλά είχαμε αφετηρία και τέρμα μας το κατάλυμα μας. Στο Μισκουόνι όμως μέναμε στην ίδια καλύβα με ντόπιες οικογένειες που μας φιλοξενούσαν, αυτοί, εμείς και τα ζώα τους –κότες ή αγελάδες-, όλοι μαζί. Εκεί δεν είχαν ούτε ρεύμα ούτε φως, γι’αυτό και δωρίσαμε στους ντόπιους κάποια φωτάκια που δουλεύουν με ηλιακή ενέργεια ενώ εκείνοι με μεγάλη συγκίνηση και αντιμετωπίζοντας μας ως ευεργέτες, μας συμπεριελάμβαναν κάθε βράδυ στις προσευχές τους και μοιράζονταν το φαγητό τους μαζί μας. Κάθε μέρα πίναμε λίγο γάλα ή τσάι και τρώγαμε Ουγκάλι, δηλαδή χηλό φτιαγμένο από νερό και καλαμποκάλευρο», μας αφηγείται η κα Ξανθουδάκη.
Θωρακισμένοι με πολλά εμβόλια, ξεκινούσαν καθημερινά για τα έργα ύδρευσης στην περιοχή Κόγκελαϊ ακούγοντας μέχρι και τους Κενυάτες να τους χαρακτηρίζουν «περιπετειώδεις τύπους» όταν μάθαιναν τον προορισμό τους! Και κάθε βράδυ επέστρεφαν «στον Παράδεισο τους» όπως μας είπαν, στην καλύβα δηλαδή όπου ο πάτερ φαμίλιας ευχαριστούσε τον Θεό για όλα τα καλά που τους δίνει, διδάσκοντας μας ότι κάθε αχάριστος μένει αιωνίως μετεξεταστέος στο σχολείο της ζωής…
Κάθε νύχτα τυλίγονταν με τις κουνουπιέρες και προσπαθούσαν να μη φοβούνται τις επισκέπτριες τίγρεις που έκαναν συχνά την εμφάνιση τους στην περιοχή. Φαγητό από το ίδιο πιάτο, τσάι από το ίδιο ποτήρι, τουαλέτα στη φύση, πλύσιμο τοπικά με μωρομάντηλα για τη στοιχειώδη υγιεινή, μια ομάδα που ζυμώθηκε και σκληραγωγήθηκε ήδη από το Δεκέμβρη του 2010 και το πρώτο τους ταξίδι, μια παρέα όλοι ανάδοχοι παιδιών της Αφρικής που κατέληξε να νιώθει σαν οικογένεια, η ανθρώπινη φύση που προσαρμόζεται σε όποια κατάσταση βρεθεί αντίθετα με την ανθρώπινη ψυχολογία που έχει την τάση να πνίγεται σε μια κουταλιά νερό ιδίως εάν είναι Δυτικής προελεύσεως…
«Στις 20 Ιουνίου γιορτάσαμε την ημέρα του Παιδιού της Αφρικής, όπου όλα τα τριγύρω σχολεία –σε ακτίνα εκατοντάδων βέβαια χιλιομέτρων-, μαζεύτηκαν στην περιοχή και παρουσίασαν το καθένα και από ένα δρώμενο. Ξεχωριστή και συγκινητική μεταξύ άλλων και η παρουσία ενός σχολείου με τυφλά παιδιά από την Αφρική που τραγουδούσαν εκπληκτικά και έπαιξαν για να μας ευχαριστήσουν έναν αγώνα ποδοσφαίρου με μπάλα που είχε μέσα κουδουνάκια για να τη «βλέπουν» με τον τρόπο τους», περιγράφει η κα Ξανθουδάκη.
Οι Έλληνες εθελοντές έπαιξαν και ζωγράφισαν μαζί με τα παιδιά και τους χάρισαν μπαλόνια, γιατί κάθε παιδί έχει το δικαίωμα να ζει, να γελά και να ονειρεύεται ότι χρώμα κι αν είναι, όποια κι αν είναι η διεύθυνση του, σε όποια γλώσσα κι αν λέει το όνομα του.
«Δίνω χρήματα στηρίζοντας τις δράσεις μιας ΜΚΟ, αλλά δε με ενδιαφέρει να μπω στη συζήτηση «πού πάνε τα λεφτά» κλπ. Πήγα πρώτη φορά στη Γκάνα και είδα με τα μάτια μου ότι τα χρήματα που δίναμε για να σπαρθούν και να οργωθούν κάποια χωράφια οροθετικών τους έκαναν να παχύνουν ενώ ο τόπος ήταν ολόσπαρτος από καλαμπόκια. Και πείστηκα.» μας απάντησε η Ευτυχία Ξανθουδάκη όταν τη ρωτήσαμε μήπως είναι πολυτέλεια στην Ελλάδα της κρίσης να δίνεις από το υστέρημα σου χρήματα σε μια οργάνωση για δράσεις σε άλλη Ήπειρο:
«Σίγουρα περνάμε άσχημα, υπάρχουν προβλήματα και μέρα με τη μέρα η ζωή μας στην Ελλάδα πάει δυστυχώς προς το χειρότερο. Είμαστε όμως υπερβολικός λαός, δεν έχουμε αναπτύξει μηχανισμούς άμυνας και δεν έχουμε τη διάθεση να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα μας εκτιμώντας παράλληλα αυτά που έχουμε και τον τόπο που ζούμε. Εκεί κάτω το μόνο που απασχολεί τους ανθρώπους είναι το αν θα βρουν το φαγητό της ημέρας, αυτό είναι για εκείνους η επιβίωση. Εκεί το να σε απασχολεί το Αύριο είναι πολυτέλεια», συμπληρώνει.
6.000 ευρώ μαζεύτηκαν με κόπο από απλούς πολίτες διαφορετικών ηλικιών, απόψεων και γνώσεων, νομοταγείς και φορολογούμενους, με μικρομεσαία εισοδήματα και έφτασαν στον προορισμό τους, έγιναν έργα ύδρευσης για κάποιους που τα είχαν πραγματικά ανάγκη, στην Αφρική. Πώς το ακούτε αυτό σε μια Ελλάδα του ωχαδερφισμού, των αναπήρων μαϊμού, των ανεπαρκών πολιτικών, των φοροφυγάδων του απυρόβλητου και των ατιμώρητων καταχραστών του δημοσίου πλούτου;;;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου