ΠΥΡΚΑΓΙΕΣ 2007-2017:ΔΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΗΣ ΑΔΙΑΦΟΡΙΑΣ

Του Δημήτρη Κωνσταντάρα

Αύγουστος 2017. Η Ελλάδα στις φλόγες. Ακούω πάνω απ΄το κεφάλι μου τα ελάχιστα πυροσβεστικά αεροπλάνα και ελικόπτερα που μας έχουν απομείνει με τα ηρωικά πληρώματα να ανεφοδιάζονται και να πετούν όπως-όπως, μέσα στους καπνούς και τον αέρα για να συνεχίσουν τν μάχη με τις φλόγες στις φλεγόμενες περιοχές της Αττικής. Κάποια άλλα ιπτάμενα μέσα πετάνε από άλλες περιοχές προς άλλες περιοχές που καίγονται. Η καρφιά μου ματώνει και το μυαλό μου, σκοτισμένο, γυρίζει δέκα χρόνια πίσω.

Στο καλοκαίρι του 2007, όταν συνέβη μία από τις μεγαλύτερες φυσικές καταστροφές στην ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας. Εκτεταμένες πυρκαγιές σε πολλά μέρη της χώρας, μέσα στον Αύγουστο, έκαψαν, κατέστρεψαν, αφάνισαν περιοχές ολόκληρες, χιλιάδες σπίτια και χωράφια και προκάλεσαν το θάνατο τουλάχιστον 63 ανθρώπων. 600.000 άστεγοι. Κόστος: Πάνω από πέντε δισεκατομμύρια Ευρώ. Καταστράφηκαν 4,5 εκατομμύρια ελαιόδεντρα και κάηκαν ζωντανά  60.000 ζώα.  Οι περιοχές που χτυπήθηκαν άσχημα ήταν κυρίως στους νομούς Μεσσηνίας, Αρκαδίας, Ηλείας, Αχαΐας, Λακωνίας, Αργολίδος, Κορινθίας, Αττικής και Ευβοίας, Φθιώτιδος με το νομό Ηλείας να δέχεται το πιο εκτεταμένο και φονικό πλήγμα.

Η καρδιά μου πονάει και το κεφάλι μου «γυρίζει» καθώς θυμάμαι ζαλισμένος  να βρίσκομαι – βουλευτής τότε- στους δρόμους και να συνεργάζομαι με τους πολίτες της πρωτεύουσας για να μαζέψουμε ρούχα, παπούτσια, κλινοσκεπάσματα και να γεμίζουμε φορτηγά που θα τα πήγαιναν στις ερημωμένες περιοχές. Τη συγκλονιστική συμπαράσταση των απλών πολιτών που μέσα στον πανικό τους και την αγωνία του να προσφέρουν βοήθεια, έφερναν στα σημεία συγκέντρωσης ρουχισμού μέχρι και πανωφόρια.

Εκείνες τις τελευταίες μέρες του Αυγούστου, «έπεφτε» η κυβέρνηση. Και έπεφτε παρά το ότι υπουργοί, βουλευτές, στελέχη βρίσκονταν όλοι στους δρόμους. Όχι στις παραλίες και τις ξαπλώστρες όπως έλεγε προχτές η περιφερειάρχης Ρένα Δούρου. Και έπεφτε η κυβέρνηση γιατί έτσι γίνεται με τις κυβερνήσεις που είναι ή θεωρούνται υπεύθυνες για τις καταστροφές σαν κι αυτή του 2007. Έπεφτε γιατί έπρεπε να πέσει. Για να εκτονωθεί η οργή και ο πανικός και η αναζήτηση ευθυνών. Και μαζί με τις κυβερνήσεις, έπεφταν νεκροί οι πυρόπληκτοι και τα σπίτια και το βιος και καίγονταν τα ζώα ….. ποιος θα σκεφτόταν τότε αν θα έπεφτε η κυβέρνηση και ποιος είχε τις ευθύνες και αν ήταν σαμποτάζ ή τρομοκρατικές πράξεις ή «προβοκάτσια» οι φωτιές.

Οι φωτιές της περιόδου του Αυγούστου, οι οποίες κορυφώθηκαν ιδιαίτερα μετά την 23η Αυγούστου, δηλαδή λίγες μέρες μετά την προκήρυξη πρόωρων βουλευτικών εκλογών από τον πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή, αποτέλεσαν συνέχεια πλειάδας πυρκαγιών οι οποίες έπληξαν την Ελλάδα, από τα τέλη Μαΐου και συνεχίστηκαν καθ' όλη τη διάρκεια του καλοκαιριού.

Οι βουλευτικές εκλογές έγιναν στις 16 Σεπτεμβρίου του 2007 και η Νέα Δημοκρατία νίκησε σχεδόν οριακά χάνοντας  περίπου το 4%  της δύναμής της και 13 έδρες, εξασφαλίζοντας  ίσα-ίσα 152 για να σχηματίσει κυβέρνηση. Ο λαός τιμώρησε την κυβέρνηση, ίσως όμως όχι και τους υπεύθυνους. Οι υπεύθυνοι βλέπετε κρύβονται πίσω  από το «παραπέτασμα» της κατεστημένης εξουσίας. Και «την πληρώνουν» αυτοί που δεν στηρίζονται από το «σύστημα». Αν δει κανείς αναλυτικά τα αποτελέσματα των εκλογών, θα διαπιστώσει ότι τα «ισχυρά» στελέχη επανεξελέγησαν.  Και έμειναν εκτός όσοι δεν υποστηρίχθηκαν από το κομματικό κατεστημένο. Ο οργισμένος λαός, τιμώρησε τη Νέα Δημοκρατία μειώνοντας αποφασιστικά τη δύναμή της, αντάμειψε την αξιωματική αντιπολίτευση οδηγώντας την, σε δυο χρόνια στην κυβέρνηση και «έστειλε στο σπίτι τους»  καμιά σαρανταριά «βαριά υπόλογους» για τις φωτιές και τις καταστροφές. Όπως εγώ.

Για να δούμε: Τώρα που οι φωτιές θερίζουν αφού επί δέκα χρόνια οι ελλείψεις και οι κακοτεχνίες και η ανεπάρκεια ΔΕΝ αποκαταστάθηκαν , θα βρεθούν πραγματικά υπεύθυνοι; Ή θα την πληρώσουν και πάλι οι «ανεξάρτητοι, μεμονωμένοι και περιθωριοποιημένοι»;

ΚΑΤΑΘΕΣΕΙΣ ΨΥΧΗΣ ΑΠΟ ΤΑ ΑΣΤΕΡΙΑ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΚΩΦΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ!

Στο γήπεδο μάθαμε να στοχεύουμε ψηλά

ΙΩΑΝΝΑ ΦΩΤΙΑΔΗ.

«Χωρίς τους γονείς μου, δεν θα είχα καταφέρει τίποτα». Η 26χρονη Δήμητρα Μελλίνη, εδώ και λίγες ημέρες γνωστή ως παίκτρια της ομάδας κωφών μπάσκετ, εκφράζει συγκινημένη ευγνωμοσύνη στους δικούς τους. «Χωρίς τη δική τους φροντίδα και οικονομική στήριξη, δεν θα είχα μπορέσει να προχωρήσω ισότιμα με τα συνομήλικά μου παιδιά». Βαρήκοη η ίδια, που από 18 μηνών βρέφος φοράει ακουστικό, περιγράφει με μελανά χρώματα τα σχολικά χρόνια στη Ρόδο. «Το μεγάλο άγχος ήταν οι συμμαθητές μου, που δεν αντιλαμβάνονταν την  κατάστασή μου και με πλήγωναν με τη στάση τους» .

Αποφασιστική για την πρόοδό της ήταν η συμβολή της δασκάλας των πρώτων τάξεων του δημοτικού. «Είχε δεχθεί να φοράει όσο δίδασκε ένα μικρόφωνο, από το οποίο έφτανε απευθείας στο ακουστικό μου η φωνή της», εξηγεί η Δήμητρα, «αυτό μου ήταν απολύτως απαραίτητο για τις τρεις πρώτες τάξεις». Αργότερα, στο γυμνάσιο, από το πρώτο θρανίο, παρακολουθούσε με προσοχή τους καθηγητές και όσα έγραφαν στον πίνακα, ενώ εξεταζόταν μόνον γραπτώς.

«Ως φοιτήτρια Νομικής, βρέθηκα πάλι αντιμέτωπη με ανυπέρβλητες δυσκολίες»,εξιστορεί η Δήμητρα, που φαίνεται ότι δεν είχε τόσο ξέγνοιαστα φοιτητικά χρόνια στη Θεσσαλονίκη. «Στις παραδόσεις δεν χρησιμοποιούνται ούτε μικρόφωνο ούτε προτζέκτορας, ενώ ο ίδιος ο καθηγητής συχνά όσο παρέδιδε γύριζε την πλάτη του προς εμάς, οπότε δεν μπορούσα ούτε να διαβάσω τα χείλια του. Ένας καθηγητής μού είχε επιτρέψει να ηχογραφώ το μάθημά του, αλλά τελικά ήταν δώρον άδωρον, αφού και πάλι δεν μπορούσα να “πιάσω” ορισμένες λέξεις». Καθώς η ύλη των εξετάσεων στηρίζεται περισσότερο στην παράδοση και όχι στα συγγράμματα, η Δήμητρα είχε μείνει αρχικά πίσω στις σπουδές της. «Ως μάννα εξ ουρανού ήρθε μια συμφοιτήτρια που γνώρισα στο τρίτο έτος, η οποία πρόθυμα με προμήθευε με τις σημειώσεις της». Όπως λέει η 26χρονη, που έχει αποφοιτήσει και κάνει άσκηση σε δικηγορικό γραφείο της Ρόδου, «σε εκείνη χρωστώ εν πολλοίς το πτυχίο μου».

Οι δυσκολίες δεν σταματούν εδώ, αφού προβληματίζεται τώρα για το επόμενο βήμα, «τα δικαστήρια έχουν τόσο κακή ακουστική, που δυσκολεύονται ακόμα και οι ακούοντες, φανταστείτε εγώ». Μέχρι να καθιερωθούν σύγχρονα τεχνολογικά συστήματα, όπως το speech to text, βαρήκοοι και κωφοί μάλλον θα νιώθουν ως personae non gratae στα ελληνικά δικαστήρια. Αποκούμπι της Δήμητρας, ο αθλητισμός. «Χάρη στον αθλητισμό έμαθα να ελέγχω τον θυμό μου, επισκέφθηκα με την ομάδα την Αυστραλία, την Ταϊβάν και την Κίνα», λέει η Δήμητρα για τα οφέλη από την επί 13 χρόνια ενασχόλησή της με το μπάσκετ.

«Αν το πανεπιστήμιο διέθετε την κατάλληλη για εμάς υποδομή, θα είχα προχωρήσει σε μεταπτυχιακό, τώρα, όμως, οι καθηγητές θεωρούν ότι χάνουν τον χρόνο τους μαζί μου», απαντάει γραπτώς σε αντίστοιχη ερώτηση της «Κ» η 36χρονη αρχιτέκτονας Λία Καρακατσάνη. «Φοράω ακουστικό από τριών χρόνων, έχω πολύ καλή χειλεανάγνωση, ενώ πλέον κατέχω και τη νοηματική», διευκρινίζει η ίδια. «Όσα άτομα έχουμε μια τέτοια ιδιαιτερότητα, για να σπουδάσουμε, καλούμαστε να καταβάλουμε τόσο χρόνο και κόπο όσο χρειάζεται κανείς για δύο πτυχία», προσθέτει η Λία. «Όλα γίνονται πολύπλοκα: από την παρακολούθηση μιας ομιλίας σε αμφιθέατρο μέχρι τη συμμετοχή μας σε μια  ομαδική εργασία». Έτσι όπως το βίωσε η ίδια, «οι καθηγητές κατά κανόνα δεν είναι πρόθυμοι να βοηθήσουν, ίσως δεν γνώριζαν καν ότι έχουν και μη ακούοντες φοιτητές». Όπως και η Δήμητρα, η Λία θεωρεί ότι αν οι γονείς της  «δεν είχαν τρέξει και ενδιαφερθεί», απουσία υποδομών και στήριξης από την Πολιτεία, θα είχε μείνει στάσιμη.

Από εννέα χρόνων.

«Δεν ξέρω πώς είναι η ζωή έξω από τα γήπεδα, καθώς είμαι από εννέα χρόνων μέσα σε αυτά», τονίζει η 43χρονη Στάλα Κοτσιρέα. «Είναι ο αθλητισμός που με έκανε να κοινωνικοποιηθώ, να βάζω στόχους, να τους ξεπερνώ και να στοχεύω ακόμη ψηλότερα», διηγείται• «ένιωσα ότι η ιδιαιτερότητά μου δεν μπορεί να με σταματήσει, ίσα ίσα μπορεί να με σπρώξει για να τα καταφέρω καλύτερα». Οι παρέες και οι φιλίες που έκανε εντός γηπέδου κρατούν χρόνια. «Ακόμα και τον σύζυγό μου εκεί τον γνώρισα», λέει η Στάλα, που είναι μητέρα δύο παιδιών. «Από τη δουλειά μου είμαι ικανοποιημένη, καθότι χρησιμοποιώ κυρίως τον υπολογιστή, στην κοινωνική μου ζωή συναντώ ανθρώπους σκληρούς απέναντι στην ιδιαιτερότητα και άλλους εξαιρετικά ευαίσθητους».

Εχοντας πλέον αποδεχθεί τον εαυτό της, η Στάλα καταλήγει ότι «δεν μπορούμε να ταιριάξουμε με όλους, αλλά μπορούμε να δώσουμε μια ευκαιρία σε όλους». Στον ρόλο της μητέρας, αντιμετωπίζει τις αναμενόμενες για όλες τις μάνες δυσκολίες. «Είναι, όμως, ωραίο που μεγαλώνουν τα παιδιά και με βοηθάνε σε μερικά απλά πράγματα για τους περισσότερους, όπως το κουδούνι ή το τηλέφωνο».

Και για την 38χρονη αρχηγό, Αλεξάνδρα Κοτσιάφτη, που ασχολείται με το μπάσκετ από το 1990, ο αθλητισμός αποτελεί πλέον «τρόπο ζωής». «Προτιμώ να πάω για προπόνηση παρά για καφέ», λέει στην «Κ» γελώντας, «δεν ξέρω τι σημαίνουν διακοπές». Βέβαια, η συνοχή και η υψηλή απόδοση της ομάδας ενισχύονται από τις αγαστές σχέσεις των μελών της. «Είμαστε αγαπημένες», λέει περήφανη η αρχηγός, «όλες μαζί κατορθώσαμε να παίζουμε ποιοτικό μπάσκετ».

Μυστικό, η ισότιμη αντιμετώπιση.

«Απέναντί μου δεν βλέπω γυναίκες με προβλήματα ακοής, αλλά αθλήτριες, αυτό να το θυμάστε». Με αυτή την πεποίθηση ανέλαβε το 2011 η Αθηνά Ζέρβα προπονήτρια της ομάδας, που πριν από μία εβδομάδα κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες Κωφών. Σύμφωνα με τις αθλήτριες, δεν τις  αντιμετώπισε ποτέ ως άτομα με αναπηρία, τονώνοντας έτσι την αυτοπεποίθησή τους και οδηγώντας τες στην κορυφή. Στην προπόνηση «επιστρατεύεται» η νοηματική, η χειλεανάγνωση και το βλέμμα. «Είχα αγωνία για την επικοινωνία», λέει η Μάρθα Αργυρίου, που αποδέχθηκε την πρό(σ)κληση για τη θέση της βοηθού προπονήτριας. «Ομως, μπορούμε να επικοινωνούμε εξίσου καλά με τα μάτια». Παράλληλα, η βοηθός προπονήτριας έμαθε τους βασικούς όρους στη νοηματική. «Ευτυχώς για εμάς, τα σήματα στο μπάσκετ συνιστούν από μόνα τους μια διεθνή γλώσσα», επισημαίνει η κ. Ζέρβα, που θεωρεί ως μοναδικό εχθρό την... απογοήτευση. «Θέλω να προλαβαίνω οποιοδήποτε ψήγμα απογοήτευσης, που μπορεί να επηρεάσει την απόδοση μιας παίκτριας».

Πηγή: Εφημερίδα «Η Καθημερινή»