ΜΟΝΟΝ Η "ΟΔΗΓΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ" ΜΠΟΡΕΙ ΠΛΕΟΝ ΝΑ ΜΑΣ ΣΩΣΕΙ

Του Βαγγέλη Αυγουλά.

Συγκλονισμένος  από το τραγικό δυστύχημα  στην Εθνική Οδό Αθηνών – Λαμίας  αλλά και διάφορα  που γράφτηκαν   και ειπώθηκαν σε ραδιοφωνικούς και τηλεοπτικούς σταθμούς,  εγώ, ένας άνθρωπος που ήταν βέβαιο από τη γέννησή του ότι δεν θα οδηγούσε αυτοκίνητο ΠΟΤΕ στη ζωή του αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα ήταν τακτικά  επιβάτης σε αυτοκίνητα που θα οδηγούσαν άλλοι,  προσπάθησα να καταλάβω λίγο καλύτερα όχι το τι ΕΓΙΝΕ –  ας μην κοροϊδευόμαστε, αυτό πιθανότατα δεν θα το μάθουμε ποτέ- αλλά το τι κάνουμε ως συγκροτημένη Πολιτεία ώστε να καταλάβουμε την ουσία του προβλήματος και να προσπαθήσουμε να τη διορθώσουμε.

Και αρχικά,  θέλω να μείνω στην άποψη που ΙΣΩΣ έχει αρχίσει να γίνεται κατανοητή από αυτούς που παίρνουν αποφάσεις ότι χρειάζεται απαραιτήτως αλλαγή αντίληψης  για την οδηγική συμπεριφορά του μέσου Έλληνα, για την εκπαίδευσή του , για την εφαρμογή νόμων, κανόνων και διατάξεων αλλά και την εισαγωγή ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ  σε κάποια βαθμίδα της εκπαίδευσης  της Οδικής Ασφάλειας για Παιδιά.

Τα στοιχεία είναι χαρακτηριστικά ( 378 άτομα έχασαν τη ζωή τους σε τροχαία το α' εξάμηνο του 2016) και η ουσία του προβλήματος καθρεφτίζεται πολύ καθαρά  στις εκτιμήσεις  του Διευθυντού Τροχαίας Αττικής Νίκου Σπανουδάκη.

«Πιστεύω, ότι όλα ξεκινούν από τον παράγοντα άνθρωπο και την αντίληψη που έχουμε για την οδική ασφάλεια. Από εκεί πηγάζουν όλες οι οδηγικές συμπεριφορές, καλές ή κακές» δήλωσε ο κ.  Σπανουδάκης , σημειώνοντας ότι η αλλαγή αντίληψης μπορεί να συμβάλει καθοριστικά στη μείωση των τροχαίων δεδομένου ότι τα  τροχαία δυστυχήματα και ατυχήματα αποτελούν ένα διαχρονικό πρόβλημα που ταλανίζει την Ελλάδα.  Ωραία τα λέει ο κ. Σπανουδάκης. Σωστές οι σκέψεις και οι διαπιστώσεις. Μόνο που δεν είναι σημερινές. Είναι διαπιστώσεις που έχουν γίνει από τα τέλη της δεκαετίας του ΄70 στην Ελλάδα, τότε που είχε αρχίσει να αναπτύσσεται ραγδαία η αγάπη του νεοέλληνα για την ταχύτητα και είχε επίσης αρχίσει να αναπτύσσεται  μέσα από τον Ειδικό Τύπο και τους κορυφαίους  δημοσιογράφους που ειδικεύτηκαν στον τομέα του αυτοκινήτου.

Δεν θέλω να κουράσω επαναλαμβάνοντας όσα αυτοί οι πρωτεργάτες της δημιουργίας οδηγικής συνείδησης στους νέους που αποκτούσαν αυτοκίνητο και «ρίχνονταν» στους δρόμους και … όποιον πάρει ο χάρος είχαν δημοσιεύσει και δημοσιοποιήσει.  Με επικεφαλής τον Πατριάρχη του αντικειμένου  «Οδηγός και Αυτοκίνητο» Κώστα Καβαθά και το περιοδικό του «4 Τροχοί»,  ΟΛΑ όσα λέμε και γράφουμε σήμερα, είχαν γραφτεί και ειπωθεί. Ουδείς άκουσε, ουδείς διάβασε, ουδείς κατάλαβε.

Βουλευτές πια του Ελληνικού Κοινοβουλίου και στενοί φίλοι, ο Άρης Σταθάκης  και ο Δημήτρης Κωνσταντάρας, έκαναν επανειλημμένες προσπάθειες να εξηγήσουν σ΄ όλους όσοι έγραφαν και ξανάγραφαν τον Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας ότι το Πρώτο Άρθρο του Κώδικα θα έπρεπε να υποχρεώνει τα Σχολεία να εισαγάγουν στο πρόγραμμά τους την Οδική Ασφάλεια. Και ότι χωρίς να έχουν παρακολουθήσει αυτό το μάθημα, ουδείς θα μπορούσε να δώσει εξετάσεις για να πάρει δίπλωμα οδήγησης. Και – τέλος- ότι για να διδαχθεί η Οδική Ασφάλεια στα Σχολεία, θα έπρεπε να κατασκευαστούν με ευθύνη του Κράτους  Πάρκα Οδικής Ασφάλειας όπου τα παιδιά, από μικρά , από την Τετάρτη ή την Πέμπτη Δημοτικού θα έπρεπε να προετοιμαστούν , μαθαίνοντας αυτά που θάπρεπε να ξέρουν για να παρακολουθήσουν αργότερα το Μάθημα της Οδικής Ασφάλειας.

Γι’ αυτό και θεωρώ υποχρέωσή μου, να παραμένω εδώ και τρία χρόνια στους πρωτεργάτες του θεματικού πάρκου κυκλοφοριακής αγωγής για παιδιά στο Ηράκλειο Κρήτης κάθε Σεπτέμβρη, από κοινού με το Παιδικό Ραδιόφωνο “Family FM» http://meallamatia.blogspot.com/2016/10/3.html

Ο Τάσος Μαρκουίζος ( Ιαβέρης) έκανε μερικές προσπάθειες. Και μερικοί ακόμα. Και εμείς εδώ στο blog τα έχουμε πει – γράψει, τόσες φορές: π.χ. http://meallamatia.blogspot.com/2016/02/blog-post_16.html

Αλλά αποτέλεσμα ουδέν. Γιατί παρά τις προσπάθειες, το επίσημο κράτος, το Υπουργείο Παιδείας, τα Δημόσια Σχολεία του κράτους δεν αγκάλιασαν ποτέ την ιδέα , την πρόταση.

Τι να ξαναλέμε τώρα κύριε  Σπανουδάκη μου; Ότι  « στο πρώτο εξάμηνο του 2016, σύμφωνα με τα επίσημα στατιστικά στοιχεία της Τροχαίας, 378 άτομα έχασαν τη ζωή τους, 441 τραυματίστηκαν σοβαρά και 6.191 ελαφρά, σε όλη τη χώρα». Και ότι «Στην Αττική, μόνον τον Ιανουάριο του 2017, έχασαν τη ζωή τους 17 άτομα, 14 τραυματίστηκαν σοβαρά και 417 ελαφρά σε 364 τροχαία».

Μη μας μιλάτε πια για πρόσφατες τροποποιήσεις του Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας. Εφ όσον δεν υπάρχει το Άρθρο 1, τίποτε δεν μπορεί να αλλάξει ριζικά τα πράγματα  ώστε ο Έλληνας οδηγός να αποκτήσει «Οδηγική Συνείδηση».

Ας το πούμε για να μην είμαστε άδικοι: Ο κ. Σπανουδάκης το λέει πως « ο τομέας στον οποίο  θα πρέπει να δοθεί ιδιαίτερη βαρύτητα, είναι η νοοτροπία και η υπευθυνότητα του κάθε συμμετέχοντα στην κυκλοφορία, οδηγού – πεζού – επιβάτη, ώστε μέσα από αυτές να σημειωθεί η μεγαλύτερη βελτίωση στον τομέα της πρόληψης. Εάν δεν υπάρχει ατομική ευθύνη και ευαισθητοποίηση, τότε δεν θα μπορούμε να προσδοκούμε θεαματικά αποτελέσματα στην αύξηση του επιπέδου της οδικής ασφάλειας στη χώρα μας».

Τι λένε οι Δήμαρχοι; Αφού η κυβέρνηση, τα κόμματα, οι πρωθυπουργοί δεν το καταλαβαίνουν, μήπως θα μπορούσε να το υλοποιήσει η Τοπική Αυτοδιοίκηση; Ξέρω ότι σε αρκετούς Δήμους έχουν υποβληθεί μελέτες και προτάσεις. Μήπως  ήρθε η ώρα; Κάποιος ρε παιδιά επιτέλους, για το καλό όλων μας…