Συνέντευξη του Βαγγέλη Αυγουλά σε ελεύθερη απομαγνητοφώνηση το περασμένο Καλλοκαίρι στο
και στη Ρεβέκκα Μάρτα
**********
Το 10% του ελληνικού πληθυσμού απαρτίζεται από άτομα που πάσχουν από κάποιο είδος αναπηρίας. Ένα ποσοστό από αυτό έχει καταρρίψει τη δικτατορία της εικόνας. Δημιουργούν τις δικές τους πολύχρωμες εικόνες μέσω της αφής, της όσφρησης, της ακοής και της γεύσης.
Αυτός είναι ο πολύχρωμος κόσμος των τυφλών...
Αυτόν τον κόσμο που η πόλη μας αρνείται να φιλοξενήσει τους κατοίκους της όπως τους αρμόζει, καμιά φορά τους περιθωριοποιεί και άλλοτε πάλι τους αντιμετωπίζει ως κατώτερους πολίτες.
Άραγε τι χρώμα να έχει αυτός ο κόσμος, τι χρώμα να έχει το σκοτάδι;
Όπως λέει ο φιλόσοφος οι ανάγκες κάνουν τους ήρωες . Ένας τέτοιος μικρο-μεγάλος ήρωας με το λευκό του μπαστούνι ζει ανάμεσα μας.
Ο Βαγγέλης Αυγουλάς σε ηλικία μόλις 24 ετών είναι Αντιδήμαρχος Κοινωνικής Πολιτικής Δήμου Ιλίου, ασκούμενος δικηγόρος, μεταπτυχιακός φοιτητής στο αστικό Δίκαιο, πρόεδρος της Επιτροπής νεολαίας του Πανελληνίου Συνδέσμου Τυφλών, τακτικός εκπρόσωπος στην Ελλάδα της Διεθνούς Οργάνωσης VIEWS για νέους με προβλήματα όρασης και Μέλος του διοικητικού Συμβουλίου της Εθνικής Ομοσπονδίας Τυφλών (Ε.Ο.Τ).
Είναι εκ γενετής τυφλός και πάσχει από μια σπάνια αρρώστια που ονομάζεται συγγενής μικροφθαλμία. Με το προσωπικό του αγώνα και τη συμπαράσταση της οικογένειας του και των φίλων του έχει κατορθώσει να φτάσει τη ζωή του στα μέτρα της ψυχής του. Μεγάλο του πάθος να προσφέρει στο κοινωνικό σύνολο.
- Από πηγάζει όλη αυτή η δύναμη, η θέληση που ασχολείσαι με τόσα πολλά πράγματα;
Όπως λέω από νωρίς ήδη έχω γεννηθεί τυφλός, είχα πάρα πολύ κοντά μου την οικογένεια μου, λίγους συγγενείς και φίλους που έλεγαν το εξής: “Όχι υπερπροστασία, όχι να τον καλομάθουμε, όχι να αποφύγει τα δύσκολα αλλά να μεγαλώσει σαν ένα φυσιολογικό παιδί”. Και το φυσιολογικό με ακολουθούσε στη ζωή μου μπροστά σε κάθε δυσκολία και έλεγα ότι θα βρω εναλλακτική να την ξεπεράσω και όχι μόνο αλλά και να συνεχίσω μπροστά.
- Από τι ακριβώς πάσχεις;
Μια σπάνια ασθένεια συγγενής μικροφθαλμία λέγεται. Και στο εξωτερικό που είχα πάει σχεδόν από το που γεννήθηκα δεν μπορούσε ν αντιμετωπισθεί.
- Τι στάση κράτησε το οικογενειακό και φιλικό περιβάλλον;
Στη αρχή ήταν δύσκολα, ειδικά περίπου 20 χρόνια πριν, το ’88 έχω γεννηθεί, πολύ πιο δύσκολα στη Ελλάδα. Ακόμη και σήμερα δεν υπάρχει ο θεσμός της πρώιμης παρέμβασης δηλαδή η σωστή στήριξη του παιδιού και της οικογένειας του από 0 έως 5 ετών από ειδικούς, από διεπιστημονική ομάδα, ψυχολόγο, κοινωνικό λειτουργό, εργοθεραπευτή ενδεχομένως και ό,τι άλλο χρειάζεται για το πώς θα μεγαλώσει σωστά αυτό το παιδί.
Οι δικοί μου είναι μεσαίου μορφωτικού επιπέδου και χαμηλών εισοδημάτων. Πάραυτα είπαν ότι θα προσπαθήσουμε και ας μάθει στη χειρότερη περίπτωση όσα μάθαμε εμείς, ας μεγαλώσει όπως μεγαλώσαμε εμείς και ο,τι γίνει. Τουλάχιστον είχαν μια λογική να ενταχθώ όσο μπορώ καλύτερα και με τα αδέρφια μου και στη γειτονιά και στο παιχνίδι και στο σχολείο και αυτό με οδήγησε και σε μια ένταξη μου στην κοινωνία που με τις προσπάθειες μου γίνομαι αποδεκτός όχι χαριστικά αλλά δικαιωματικά, έτσι νιώθω.
Πόσα αδέρφια έχεις;
Έχω δυο μικρότερα. Έναν δυο χρόνια μικρότερο και τον άλλον πέντε.
Γιατί επέλεξες να ασχοληθείς με την πολιτική σε τόση νεαρή ηλικία;
Δεν είναι ακριβώς πολιτική. Για μένα με το να ασχολούμαι με τα κοινά ένιωθα ότι με ελκύει. Ίσως είναι και η επιστήμη, η δικηγορία που πλέον ασκώ, που είναι μια επιστήμη που καλλιεργείς τον λόγο, την παρουσία. Ήθελα να βοηθήσω τους συνανθρώπους μου που είναι σε χειρότερη θέση από μένα, να αισθανθούν λίγο καλύτερα στην υπεράσπιση των δικαιωμάτων τους. Όλα αυτά με έφεραν να διεκδικήσω μια θέση και να κάνω κάτι και στην πόλη μου. Πανελλαδικά βοηθώ την νεολαία τυφλών, εκπροσωπώ τον χώρο μου στο εξωτερικό. Εκτός από το αναπηρικό κίνημα κάνω με δικές μου πρωτοβουλίες και δικά μου έξοδα, εθελοντικά συνεργασίες με σχολεία σε όλη την Ελλάδα και ενημερώνω τους μαθητές ότι έχουν και συνανθρώπους με αναπηρία που μπορούν να τους κάνουν παρέα, να παίζουν μαζί, να μεγαλώνουν μαζί, να σπουδάζουν μαζί. Όλο αυτό ήθελα και στην πόλη μου κάπως να μεταφραστεί. Δεν ήθελα να μην προσφέρω στη γειτονιά μου και πανελλαδικά να κάνω τόσα πράγματα και στο εξωτερικό. Οπότε μου έγινε η πρόταση επειδή η κοινωνική πολιτική δεν είναι η στείρα πολιτική που ταλαιπωρεί τον κόσμο αλλά πρέπει να είναι προσφορά. Και εδώ σε αυτόν τον δήμο στο Ίλιον μπορώ ακόμη και το κάνω, γι' αυτό και παραμένω σε αυτή την θέση.
- Έχοντας περάσει από όλες τις βαθμίδες εκπαίδευσης. Σε ποια αντιμετώπισες τα περισσότερα προβλήματα λόγω της ασθένειας σου;
Κυρίως στη τριτοβάθμια εκπαίδευση γιατί ακόμη και σήμερα η ελληνική νομοθεσία φτάνει και ρυθμίζει κάποια ζητήματα όχι πάντα απόλυτα και σωστά μέχρι και τη εισαγωγή των φοιτητών γενικότερα στο πανεπιστήμιο. Από εκεί και μετά τα πράγματα γίνονται δύσκολα και ο ανάπηρος φοιτητής είτε κωφός είτε τυφλός είτε κινητικά ανάπηρος πρέπει μόνος του να βρει λύσεις. Το χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ότι προσκούαμε σε εμπόδια πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν μπορούσαμε να πάρουμε τα διδακτικά συγγράμματα σε ηλεκτρονική μορφή κατάλληλη για να την χρησιμοποιούμε. Έπρεπε να τα ηχογραφούμε ή να τα σκανάρουμε εμείς και μέσα στο εξάμηνο, αν δεις ότι στα ελληνικά πανεπιστήμια τα συγγράμματα δίνονται καθυστερημένα, χάναμε και εξεταστικές μέχρι να προετοιμαστούμε, να έχουμε το βιβλίο να δίναμε το μάθημα.
Η τεχνολογία σε ποιο βαθμό βοηθάει;
Η τεχνολογία βοηθάει πάρα πολύ. Eίναι ευεργετικό πολυεργαλείο στη ζωή μας και είναι ένα παράθυρο που μας ανοίγεται προς τον κόσμο αλλά και μας δίνει και πολλές δυνατότητες. Με ένα πρόγραμμα απ' οτι δείχνει η οθόνη μας το κάνει αυτόματα φωνή και χρησιμοποιούμε τους υπολογιστές.
Έχω άριστη επικοινωνία, χρησιμοποιώ το διαδίκτυο, βρίσκω τις πληροφορίες που θέλω, ασκώ τη δικηγορία έχοντας πρόσβαση σε νόμους μέσω διαδικτύου. Είμαι στοfacebook που είναι γνωστός τόπος κοινωνικής δικτύωσης, έχω δικό μου blog. Είμαι αντιδήμαρχος και ηλεκτρονικής διακυβέρνησης άρα, ασχολούμαι και με τις ηλεκτρονικές υπηρεσίες του δήμου σε πολίτες που τις έχουν ανάγκη. Το κινητό μας δουλεύει με τον ίδιο τρόπο άρα μπορούμε να επικοινωνούμε όπως όλοι οι άλλοι. Υπάρχουν και πολλά τεχνικά βοηθήματα που κάνουν τη ζωή μας πιο εύκολη είτε επειδή μιλάνε όπως ρολόγια, ζυγαριές, θερμόμετρα είτε επειδή αξιοποιούν την τεχνολογία με άλλους τρόπους π.χ φανάρια με ηχητικό σήμα για να ξέρουμε πότε θα περνάμε, όπου λειτουργού βοηθούν πάρα πολύ ή τα προγράμματα που αναγγέλλουν την επόμενη στάση στον ηλεκτρικό ή στο μετρό και που πρέπει να μπουν στα λεωφορεία.
Μίλησε μου για την προσβασιμότητα στους εξωτερικούς χώρους
Eίμαστε σε μια πόλη που δεν είναι φιλόξενη για τους αναπήρους, για τους πεζούς, για τις μητέρες με τα καροτσάκια. Πεζοδρόμια γεμάτα εμπόδια, ράμπες με παρκαρισμένα οχήματα, σπασμένα πεζοδρόμια. Στην επαρχία σε πολλές πόλεις της Ελλάδας δεν υπάρχουν καθόλου πεζοδρόμια.
Οι ειδικές ανάγλυφες λωρίδες στα πεζοδρόμια, οι οδηγοί όδευσης τυφλών, που είναι για να τις βρίσκει με το λευκό του μπαστούνι το άτομο με πρόβλημα όρασης και να μπορεί να έχει μια σωστή πορεία προσανατολισμού αλλά συνέχεια έχουμε εμπόδια πάνω σε αυτές περίπτερα, παρκαρισμένα αυτοκίνητα και μηχανάκια, τραπεζοκαθίσματα καφετεριών, πλανόδιους.
Τα προβλήματα είναι πάρα πολλά και πολλές φορές δεν τα βρίσκει ούτε το λευκό μπαστούνι. Κάνουμε μαθήματα στην κινητικότητα και στον προσανατολισμό, εκπαιδευόμαστε να προσπαθούμε με ανεξαρτησία, αυτονομία και ασφάλεια άνετα να κυκλοφορούμε σε εσωτερικούς και εξωτερικούς χώρους. Να χρησιμοποιούμε μέσα μεταφοράς, να προσπαθούμε μόνοι μας να πηγαίνουμε όπου θέλουμε. Πάραυτα και η εκπαίδευση δεν φτάνει για να λύσει πολλά προβλήματα.
- Επομένως, θεωρείς ότι η Ελλάδα δεν παρέχει πρόνοια στα άτομα με ειδικές ανάγκες;
Μπορούν να γίνουν πολλά περισσότερα δεν είμαι μηδενιστής. Έχουμε ένα από τα πιο προσβάσιμα μετρό του κόσμου, ο ηλεκτρικός σιδηρόδρομος κάνει πολλά βήματα επίσης, στα λεωφορεία χρειάζονται βελτιώσεις να δουλεύουν παντού τα συστήματα που εξυπηρετούν τα αναπηρικά αμαξίδια ή να μπει φωνητική αναγγελία των στάσεων στα λεωφορεία.
Τα φανάρια δεν είναι παντού με ηχητικό σύστημα πρέπει να επεκταθούν. Βοήθησε πάρα πολύ η διεξαγωγή των Ολυμπιακών και Παραολυμπιακών Αγώνων που γίνανε έργα αλλά δεν φτάνει μόνο αυτό πρέπει τα υπάρχοντα έργα να συντηρούνται και να γίνουν και πολλά άλλα. Στην Ελλάδα λείπει η αρχή design for all, αυτό που λέμε σχεδιασμός για όλους. Εξαρχής ένα έργο πρέπει να σχεδιάζετε λαμβάνοντας υπόψη και τις ιδιαιτερότητες όλων όσων θα το χρησιμοποιήσουν όπως οι ιστοσελίδες, οι περισσότερες δεν είναι προσβάσιμες για χρήστες με αναπηρία γενικότερα και μετά αναγκαζόμαστε και δίνουμε πολλά παραπάνω χρήματα σαν κράτος για να ξανακάνουμε κάτι από τη αρχή. Το πανεπιστήμιο της Αθήνα, η Βουλή, το υπουργείο Μεταφορών είναι παραδείγματα ιστοσελίδων που δεν ήταν καθόλου προσβάσιμες και ξανασκευάζονται για να γίνουν σε όλους τους χρήστες. Δεν μιλάμε για τυφλούς χρήστες μιλάμε για μερικώς βλέποντες, για άτομα με κινητικά προβλήματα με άλλες παθήσεις που ο καθένας θέλει ένα προφίλ χρήστη εξατομικευμένο για να μπορεί να χρησιμοποιήσει τις υπηρεσίες ηλεκτρονικής διακυβέρνησης.
- Σε μια συνέντευξή σου λες χαρακτηριστικά «θέλω να βοηθήσω την κοινωνία και ξέρω πώς να το κάνω», ποιος τελικά είναι αυτός ο τρόπος;
Ξέρω πώς να το κάνω και να βοηθήσω την κοινωνία, για να μην παρεξηγηθώ, σε κάποια πράγματα τα ζω, τα έχω σπουδάσει, τα μελετώ, τα ψάχνω, τα κυνηγώ και τα ανιχνεύω. Ο καθένας πρέπει να παίρνει ευκαιρίες, να προσπαθεί και να επιστρατεύεται σαν άτομο αυτός και οι ικανότητές του στο αντικείμενο του. Δεν γίνεται ο μηχανικός να πάει να υπερασπισθεί κάποιον στο δικαστήριο ούτε εγώ να κάνω σχέδια και να κάνω ένα άρτια αρχιτεκτονικά κτήριο, προσβάσιμο σε όλους κτλπ.
Όμως, το κομμάτι που μου αναλογεί σε θέματα προνοιακά που περνούν στους δήμους , η κοινωνική πολιτική για τα άτομα με αναπηρία, για την υποστήριξη την ψυχολογική των οικογενειών των ατόμων με αναπηρία χρειάζεται αυτό να υπάρχει. Για την στήριξη των ατόμων που αντιμετωπίζουν πρόβλημα επιβίωσης και χρειάζεται με καθαρές διαδικασίες δικαιολογητικά, αξιοκρατία, σωστά κριτήρια που να μην τα παρακάπτουμε όπως είχαμε μάθει τόσα χρόνια πελατειακά ή με μια συστατική επιστολή από το γνωστό του γνωστού και λοιπά. Να πάνε οι κοινωνικές παροχές σε άτομα που τις δικαιούνται. Το φαινόμενο αναπήρων μαϊμού μας προσβάλλανε εδώ και πολλά χρόνια για παράδειγμα που πολλοί εκμεταλλεύονταν, είχαν δικτύωση και έπαιρναν επιδόματα και άλλες παροχές ενώ δεν τις δικαιούνταν. Τώρα, όμως, μετά από μια δεκαετία τουλάχιστον, η Ελλάδα βρέθηκε έτοιμη να απομονώσει τέτοια φαινόμενα. Επειδή ξέρω πως μπορεί να επέλθει αξιοκρατία, πως μπορούν να πάνε οι παροχές σε πραγματικούς δικαιούχους το εφαρμόζω και στον δήμο μου και πιστεύω ότι συλλογικά μπορούν να βρεθούν και άλλοι άνθρωποι που ο καθένας, όπως είπα, στο στοιχείο του να εφαρμόσει πράγματα και στη δική του υπηρεσία, στη δική του δουλειά που μπορεί να προΐσταται, στη δική του σχολική τάξη μιλώντας για ισότιμη συμμετοχή όλων των παιδιών στην εκπαίδευση που σήμερα μόνο ένα στα δέκα παιδιά με αναπηρία μπορεί να πάει σχολείο, τα υπόλοιπα 90% θέλουν αλλά δεν μπορούν.
Στη δική του παρέα να μην απομονώσει έναν φίλο με αναπηρία που θα μπορούσε να εντάξει. Για παράδειγμα εγώ από μικρός ήθελα να παίζω ποδόσφαιρο στη γειτονιά μου και διεκδίκησα η μπάλα να μπαίνει σε μια σακούλα να την ακούω κι εγώ που πηγαίνει όπως οι φίλοι μου την έβλεπαν. Υπάρχουν λύσεις που δεν κοστίζουν και μπορούν να κάνουν τη ζωή πάρα πολλών ανθρώπων πολύ καλύτερη και δεν μιλάω μόνο για τους αναπήρους. Σαν αντιδήμαρχος κοινωνικής πολιτικής έχουμε κάνει δράσεις και για ομάδες που δεν έχουν ενταχθεί στην κοινωνία όπως τους Ρομά, για ομάδες που διώχνει η κοινωνία όπως τους χρήστες ναρκωτικών ουσιών. Τα φοβικά σύνδρομα γενικώς πρέπει να αντιμετωπίσουμε ειδικά στην σημερινή εποχή που το μόνο που μας απομένει είναι ο συνάνθρωπός μας, η αλληλεγγύη και αν έχουμε ο ένας τον άλλον που αυτό δεν κοστίζει δεν έχει φορολογηθεί ακόμη, όλα τα άλλα θα τα ξεπεράσουμε.
- Πέρα από αυτές τις δραστηριότητες σου και τις σπουδές σου. Έχεις κάποιο χόμπυ;
Παρακολουθώ αθλητισμό, τον Ολυμπιακό συγκεκριμένα, δεν κάνω κάποιο άθλημα. Σκάκι μου αρέσει να παίζω, να διαβάζω βιβλία, να ακούω μουσική. Έχω ένα συγγραφικό βήμα στο ενεργητικό μου, συμμετείχα σε ένα συλλογικό μυθιστόρημα που έχει εκδοθεί εδώ και δυόμιση χρόνια περίπου έχει τίτλο 12 από τις εκδόσεις εμπειρία. Ξεκίνησε από το διαδίκτυο από ένα μπλογκ και έγινε βιβλίο. Μου αρέσει να αρθρογραφώ για διάφορα κοινωνικά θέματα και μου αρέσουν και τα ταξίδια, τα συνδυάζω πολλές φορές και με υποχρεώσεις στη Ελλάδα και στο εξωτερικό.
Ταξιδεύεις πολύ στο εξωτερικό;
Ναι. Στο εξωτερικό βέβαια βλέπουμε και πολλά παραδείγματα προς μίμηση σαν χώρα, σαν άνθρωποι σαν συμπεριφορές γενικότερα φυσικά υπάρχουν και καλύτερα αλλά υπάρχουν και χειρότερα. Έτσι με σωστά μέτρα σύγκρισης και αντικειμενικά μπορεί και η Ελλάδα να αλλάξει πράγματα και πολλές φορές χωρίς κόστος γιατί η οικονομική κρίση είναι άλλοθι αλλά δεν είναι και τόσο ισχυρό άλλοθι αν κάτσουμε και το ψάξουμε για μερικά πράγματα.
- Είσαι εκ γενετής τυφλός , ωστόσο, έχεις κάποια ερεθίσματα. Πιστεύεις πως έχεις κερδίσει κάτι από την απώλεια της όρασής σου; Γιατί πολλοί βλέποντες λένε μερικές φορές ότι θα προτιμούσαν να μην βλέπουν αυτόν τον κόσμο.
Να μην καταφύγω σε τέτοιες υπερβολές. Θα σου πω μόνο ότι υιοθετώ μια φράση ενός φιλοσόφου ότι οι ανάγκες κάνουν τους ήρωες. Ίσως, αυτό το «παιδί θαύμα» που έχει κάνει τόσα πολλά στα 23 του και που φαίνεται στον κόσμο που τον γνωρίζει έτσι κάτι πάρα πολύ, αν έβλεπα ίσως να μην είχα κάνει ούτε τα μισά. Πολλές φορές τα πολλά εμπόδια εξαρχής σε βάζουν σε άλλη πορεία ζωής. Δεν είναι καθόλου εύκολο όλο αυτό και κάθε μια ιδιότητα, κάθε μια συλλογική επιτυχία, κάθε μια διάκριση κρύβει πολλαπλάσια προσπάθεια από συνομηλίκους μου, πολλή κούραση, πολλή ταλαιπωρία και πολλές δυσκολίες και πολλή κόπο και γι’ αυτό και το αποτέλεσμα πάντα το ευχαριστιέμαι και το αφιερώνω πάν τα στους ανθρώπους που με βοηθούν. Ακόμη κα στην δικηγορία που θέλω να ασκήσω τα δικαστήρια δεν είναι καθόλου προσβάσιμα εδώ στην Ευελπίδων, πρέπει να πληρώνω πάντα ένα βοηθό- συνεργάτη για να έρχεται μαζί μου στις δουλειές που πρέπει να κάνω. Όταν έγινα αντιδήμαρχος χρειάστηκε ένας ειδικός νόμος το καλοκαίρι του 2011 να μου επιτρέπει να έχω γραμματέα της επιλογής μου για να ξέρω τι έγγραφα διαβάζω και υπογράφω, να μπορώ να πηγαίνω εκεί που θέλω συνοδευόμενος και λοιπά. Υπάρχουν δυσκολίες που κάποιος μπορεί να μη τις φανταστεί και που ενώ είσαι πολύ κοντά σε μια επιτυχία προκύπτουν κάθε τόσο και στο κάνουν λίγο πιο δύσκολο απ’ όσο νόμιζες αλλά εμένα μου αρέσει να ανοίγω δρόμους γιατί στόχος μου είναι όχι να περνάω εγώ καλύτερα αλλά οι επόμενες γενιές να αντιμετωπίσουν έστω κι ένα πρόβλημα λιγότερο. Γι’ αυτό και στηρίζω μια
Πρωτοβουλία και είμαι μέλος και της επιτροπής προσβασιμότητας φοιτητών με αναπηρία του Πανεπιστημίου της Αθήνας.
- Επομένως, μπορείς να μας πεις τι χρώμα έχει το σκοτάδι;
Υπάρχουν δυο κατηγορίες ατόμων που δεν βλέπουν, αυτοί που γεννιόμαστε έτσι άρα δεν μπορούμε να έχουμε οπτικές παραστάσεις και οπτικές εικόνες. Εκεί για μένα τα χρώματα ταυτίζονται με ερεθίσματα που μου δίνουν οι άλλες μου αισθήσεις. Το άσπρο είναι το χιόνι που έχω πιάσει ή το γάλα για παράδειγμα και το κόκκινο είναι μια ντομάτα που κόβω, ενδεχομένως, από ένα περιβόλι της Κρήτης που είναι η ιδιαίτερη πατρίδα μου, και τα συνδυάζω με σύνθετες εικόνες . Υπάρχουν και τα άτομα όμως που έχουν δει αλλά έχασαν το φως τους από κάποιο ατύχημα, κάποια πάθηση επομένως, αυτοί ακόμα και τώρα που δεν βλέπουν, μπορεί να έχουν οπτική παράσταση και να φέρνουν στον νου τους περιγραφές. Εμένα, αν μου περιγράψεις έναν άνθρωπο δίνοντάς μου τα εξωτερικά του χαρακτηριστικά, μελαχρινός, ξανθός, γαλανά, καστανά μάτια και λοιπα είναι πολύ θεωρητικές πληροφορίες σαν να μαθαίνω το μάθημα της ιστορίας που θα το έχω ξεχάσει την επόμενη μέρα. Ο άνθρωπος που έβλεπε και μετά έχασε το φως του το κρατά σαν περιγραφή. Εδώ έρχεται και το εξής : πολλές φορές με ρωτάνε στα σχολεία τα παιδιά αν βγει κάτι και θεραπεύει την τύφλωση τι θα κάνεις. Αυτοί που έβλεπαν και έχασαν το φως τους απαντούν ότι θα πάω την επόμενη ώρα κιόλας και θα κάνω την θεραπεία. Εμένα με εφησυχάζει ότι ακόμη δεν έχει βγει κάτι γιατί είναι ένα δύσκολο δίλλημα, δεν θα είμαι από τους πρώτους που θα τρέξει διότι, φαντάσου, ότι στα 25, 30, 35 ή όποτε θα πρέπει να ξαναγεννηθώ. Να μάθω να γνωρίζω τους ανθρώπους όχι από την φωνή αλλά από την φυσιογνωμία, να μάθω τα χρώματα που τώρα ζω χωρίς αυτά, να μάθω να γράφω διαφορετικά και όχι με το ανάγλυφο σύστημα γραφής και ανάγνωσης τυφλών Μπρέιλ και πολλά άλλα.
- Ο πολύ στενός σου φιλικός κύκλος απαρτίζεται και από βλέποντες, όχι απαραίτητα οι συνεργάτες σου;
Ναι βέβαια, αυτή είναι εξάλλου και η επιτυχία. Έχω κάνει και πολλούς συνεργάτες φίλους. Και οι περισσότεροι φίλοι μου τώρα που το σκέφτομαι είναι άνθρωποι που βλέπουν και συναντηθήκαμε για διάφορους λόγους και είναι κοντά μου.
- Είναι εύκολο για ένα άτομο με προβλήματα όρασης να συνάψει ερωτική σχέση, όχι απαραίτητα με κάποιον που αντιμετωπίζει το ίδιο πρόβλημα;
Υπάρχουν ζευγάρια ανθρώπων που είναι και οι δυο τυφλοί που έχουν παντρευτεί, έχουν κάνει οικογένεια και τους θαυμάζω πως τα καταφέρνουν. Υπάρχουν και εξίσου άλλα ζευγάρια που ο ένας στη σχέση έχει αναπηρία και αυτό δεν προκύπτει δεν είναι το ζευγάρι που θα του περάσει ο ενθουσιασμός και θα χωρίσει και αυτούς τους θαυμάζω. Κι εγώ έχω κάνει σχέση και τις δυο σοβαρές περιπτώσεις που μπορώ να θυμηθώ, δεν είχαν κάποιο πρόβλημα είτε όρασης είτε οποιαδήποτε αναπηρία. Πρέπει και το άλλο μέρος είτε είναι άνδρας είτε είναι γυναίκα «αρτιμελής» να ξεπεράσει εξαρχής τι θα πει ο κόσμος, πως θα το αντιμετωπίσω και λοιπά. Αν το κάνει δεν προκύπτει μετά στην πορεία της σχέσης πρόβλημα που να την ακυρώσει λόγω αναπηρίας ή κάτι θα ξεκινήσει και θα πάει καλά είτε δεν θα ξεκινήσει καθόλου, τουλάχιστον μέχρι τώρα αυτό έχω ζήσει και έχω καταλάβει.
- Πώς ονειρεύεσαι το μέλλον σου;
Έχω μια αίσθηση και φιλοσοφία ζωής ότι κάθε μέρα που τελειώνει να μπορώ να κοιμάμαι με ένα χαμόγελο, ήρεμος και όλα εδώ να τελείωναν εγώ είμαι ευτυχισμένος για όσα έχω κάνει. Δουλεύω κάθε μέρα πάρα πολύ, θέλω να πετυχαίνω τους στόχους μου χωρίς να σχεδιάζω σε πολύ μεγάλο βάθος χρόνου γιατί είμαι ολιγαρκής και σε κάποια πράγματα λίγο απαισιόδοξος τουλάχιστον σε προσωπικό επίπεδο. Πάραυτα, θέλω σίγουρα να τελειώσω το μεταπτυχιακό μου, μου μένει η διπλωματική μου εργασία με ένα θέμα που αφορά φυσικά, κάποιες νομικές σχέσεις και τα άτομα με προβλήματα όρασης. Θέλω να πάρω την άδεια άσκησης επαγγέλματος στη δικηγορία και να ξεκινήσω σιγά σιγά με ένα δικηγορικό γραφείο στην περιοχή μου στο Ίλιον να ασκώ αυτό που σπούδασα, αυτό που αγαπώ και δεν με έχει απογοητεύσει ακόμα παρά τα αργά αντανακλαστικά της δικαιοσύνης στη χώρα μας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου