ΤΑ ΣΗΜΕΡΙΝΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΣΧΟΛΙΑ

Ναι, μη σας φαίνεται απλό λογοπαίγνιο ο τίτλος! Όντος τα σημερινά σχολεία έτσι όπως έχουν γίνει, έτσι όπως τα’χουνε κάνει και έτσι όπως τα ανεχόμαστε, είναι πραγματικά για σχόλια!

            Μας καλωσόρισαν στην εποχή του ψηφιακού βιβλίου όπου τα παιδιά θα έχουν όλα τα βιβλία διαθέσιμα στον υπολογιστή τους μέσω Internet, Cd-Rom κλπ. Μα έχουν όλα τα παιδιά πρόσβαση στο Internet; Έστω και τώρα που μπαίνουμε στο 2012 και σε μερικούς η σύνδεση στο Διαδίκτυο μας φαίνεται τόσο βασική όσο το να’χει μπαταρία το ξυπνητήρι για το πρωί, συνειδητοποιείτε ότι υπάρχουν παιδιά που απ’την Αλεξανδρούπολη ως την Κρήτη, απ’τα ακριτικά μας νησιά ως την Καβάλα και τις φτωχογειτονιές της Δυτικής Αττικής και του Πειραιά και αλλού δεν έχουν απ’το σπίτι τους πρόσβαση στο Internet άρα και στο ψηφιακό βιβλίο άρα και στη μάθηση και στο σχολείο; Και πόσες συνδέσεις διακόπτονται καθημερινά για να κάνουν τα νοικοκυριά οικονομία αφού με τόσα χαράτσια και τόσα νέα μέτρα δε θα’χουν σε λίγο ούτε να αγοράσουν μια φρατζόλα ψωμί...

            Πριν λίγες μέρες παιδιά λιποθύμησαν από υποσιτισμό σε σχολείο στο Κέντρο της Αθήνας. Παρόμοια συμβάντα λαμβάνουν χώρα σίγουρα και αλλού. Έπρεπε να φτάσουμε εκεί για να καταλάβουν οι δάσκαλοι και οι συμμαθητές τους και ο σύλλογος γονέων ότι κάτι στη διπλανή πόρτα, στη διπλανή τάξη, στο διπλανό θρανίο δεν πάει καλά; Γίνεται σήμερα που τα σημάδια και τα πρόσωπα περιγράφουν την κατάσταση ξεκάθαρα σε κάθε σπίτι, να μην έχουμε δραστήριους συλλόγους γονέων, κινητοποιημένους συλλόγους διδασκόντων και αποφασιστική Τοπική Αυτοδιοίκηση που με μεθοδικότητα, διακριτικότητα, αμεσότητα, ευαισθησία, διαρκή μέριμνα και αποτελεσματικότητα να μη μπορούν να χτυπήσουν το κακό στη ρίζα του;

Δε μας έχει μείνει οργανωμένο κράτος, δε μας έχει μείνει πρόνοια, δε μας μένει ευρώ που να φτουρά στην τσέπη, ε πρέπει να μη μας μείνουν και ανθρωπιά και αλληλεγγύη;;;

            Πριν λίγες μέρες έμαθα για ένα σχολείο που δεν έχει αμφιθέατρο, δεν έχει δηλαδή αίθουσα εκδηλώσεων για να μαζεύονται οι μαθητές τακτικά να κάνουν τις σχολικές τους γιορτές στις εθνικές επετείους και να έρχονται με τις εκδηλώσεις τους σε επαφή με τον πολιτισμό, τον αθλητισμό, την οικολογία, την ουσία της γνώσης. Δηλαδή είχε αμφιθέατρο, αλλά του το κατήργησαν. Κάποιοι λένε για να γίνει η αίθουσα πιο άνετα και ευήλια γραφεία καθηγητών, άλλοι επειδή ούτως ή άλλως ήταν μικρό και δε χωρούσαν οι μαθητές όλων των τάξεων μέσα, δεν ξέρω. Ξέρω μόνο πως υπάρχουν παιδιά που ζητούν εκδηλώσεις, και θα υπάρχουν, όσο από έλλειψη ενεργειών και υπευθυνότητας, από αδιαφορία, φόβο ή από αποσπασματικότητα δε θα λειτουργεί ένα ακόμη κέντρο ουσιαστικής σχολικής παιδείας και εκπαίδευσης.

            Εξ άλλου και όσο 1 στα 10 παιδιά με αναπηρία εξ αιτίας των ελλείψεων, των κενών και της προχειρότητας θα θέλουν αλλά δε θα μπορούν να πάνε σχολείο, ενώ παράλληλα οι συνένοχοι, οι συνυπεύθυνοι για τις πράξεις και παραλείψεις τους που αφήνουν σήμερα ανθρώπους απαίδευτους θα μένουν ατιμώρητοι και οι νόμοι θα αλλάζουν σαν τα σακάκια των βουλευτών αλλά στην Ειδική Αγωγή θα επικρατεί το χάος, η οργή, η αγανάκτηση μας και όχι απλώς τα σχόλια θα είναι απολύτως δικαιολογημένα.

            Λοιπόν, ας μη μείνουμε στη λογική ότι στην Ελλάδα της ανευθυνότητας, της γραφειοκρατίας και της κρίσης δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτε οπότε μάταιος κόπος. Γιατί σήμερα στα Μεσόγεια και σε άλλες περιοχές υπάρχουν καθηγητές που ανοίγουν τα σχολεία το απόγευμα με δωρεάν ενισχυτική διδασκαλία στα παιδιά για να μην πηγαίνουν στα φροντιστήρια που δεν έχουν να πληρώσουν. Γιατί κάπου στην Καστέλα υπάρχει εδώ και χρόνια ένας φωτισμένος δάσκαλος που διδάσκει σε τυφλά παιδιά αρνούμενος πεισματικά παραπάνω θέσεις στην ιεραρχία και παχυλούς μισθούς δηλώνοντας ταγμένος στα παιδιά του. Γιατί κάπου στην Κρήτη υπάρχει ένας δάσκαλος που απ’την αιρετή του θέση ξέρει τι σημαίνει Συλλογική Ευθύνη και κάνει έκκληση εδώ και 2 μήνες στους συλλόγους εκπαιδευτικών και όλους τους αιρετούς του νομού του να αναλάβουν από κοινού δράσεις ως την Αθήνα και το Υπουργείο Παιδείας για τα τριτοκοσμικά κενά στα σχολεία του Ηρακλείου και παράλληλα έρχεται αντιμέτωπος μ’ένα ρατσιστή νομοθέτη και με νόμους γεμάτους αγκυλώσεις για να λειτουργήσει ένα ειδικό εργαστήρι επαγγελματικής εκπαίδευσης και κατάρτισης παιδιών με αναπηρίες. Γιατί σήμερα υπάρχουν δάσκαλοι που πληρώνουν απ’τον πετσοκομμένο μισθό τους για να αγοράσουν αναλώσιμα στα σχολεία τους.

Γιατί κάποτε που η Ελλάδα ξαναήταν σκλαβωμένη, υπό διαφορετικές συνθήκες σε άλλη εποχή και για άλλους λόγους, κάποιοι πάλι έκαναν τα σύνθετα απλά και λειτούργησαν το Κρυφό Σχολείο, τότε που η έννοια του Πατριώτη δεν είχε το τηλεοπτικό και πολιτικό νόημα που πάνε να της δώσουν σήμερα όσοι την πιπιλάνε λεκιάζοντας τη.

            Οι μεταθέσεις ευθυνών πρέπει να κοπούν, οι δικαιολογίες να στερέψουν, τα περιθώρια νομίζω έχουν εξαντληθεί ήδη, πλέον όλοι έχουμε και πρέπει να λάβουμε υπόψη το μερίδιο ευθύνης που μας αναλογεί. Ας ρωτήσουμε σήμερα κιόλας τι γίνεται στο σχολείο των παιδιών ή των αδελφών μας, ας ψάξουμε λίγο το «τι παίζει» στο σχολείο της γειτονιάς μας και από αύριο να αναζητήσουμε όλοι πώς θα συντονιστούμε, που στοχεύουμε και με ποιον τρόπο οργανωνόμαστε, γιατί μην αυταπατάστε, το «καλύτερο αύριο» χωρίς παιδεία τσάμπα το ονειρεύεστε.