Η πρώτη ματιά.

 Από το blog αυτό, δίνουμε βήμα στη στήλη «Με Τα Δικά Μου Μάτια», σ’έναν νέο εκπαιδευτικό, κοντά στα 30, που θα ακροβατήσει αρθρογραφικά με τη βοήθεια κάθε αναγνώστη, με τη δική σας βοήθεια, σε ένα είδος «κοινωνικών χρονογραφημάτων»!

 

 

(Το κείμενο που ακολουθεί, είναι το πρώτο μιας σειράς άρθρων, για το πως είναι να μεγαλώνεις με ένα άτομο με αναπηρία στο οικογενειακό σου περιβάλλον.Θα ακολουθήσουν κι άλλα . Και μαρτυρίες και συνεντέξεις και καταγγελίες , όχι όμως στα πλαίσια τις ολιστική προσσεγισης , του λαϊκισμού ή του αφορισμού δικαίων και αδίκων . Ακολουθήστε μας ηλεκτρονικά και... θα δείτε !!! )

 Είσαι λοιπόν γύρω στα 5 και έχεις φάει το πρώτο σοκ. Θα σκάσει αδερφάκι! Δε μπορείς να βγάλεις άχνα, γιατί όλο τον προηγούμενο καιρό είχες λυσσάξει να το ζητάς. Μέχρι και από το χασάπη του σούπερ-μάρκετ, μιας και –αθώο μου...- από εκεί σου είχαν πει ότι παίρνουν τα παιδιά. Νιώθεις να χάνεις τη μονοκρατορία, σε γενικές γραμμές όμως, είσαι μεσ΄την τρελή χαρά....

Παιδί θα κάνει και η γυναίκα του ξαδέρφου της μαμάς. Εκείνου του ψηλού, μελαχρινού, που τον φοβάσαι γιατί μιλάει άγρια και δυνατά... αυτού! Πάνω-κάτω τον ίδιο καιρό με τη μαμά, άκουσα να λένε. Ο καιρός περνάει, οι μαμάδες φουσκώνουν -η δικιά μου πιο πολύ- και όλοι είμαστε χαρούμενοι και περιμένουμε τα μωράκια.

Ξαφνικά το τηλέφωνο χτυπάει. Η μάνα μου είναι ξετρελαμένη από τη χαρά της. 'ΓΕΝΝΗΣΕ!! ΓΕΝΝΗΣΕ!!'. Όσο πιο γρήγορα μπορεί, με την κοιλιά στο στόμα, ντύνεται, με ντύνει και εμένα, κάνει και ζέστη... έρχονται και μας παίρνουν και ξεκινάμε για το μαιευτήριο. Τέτοια χαρά! Φτάνουμε, εγώ περιμένω έξω και η μαμά με τη φίλη της μπαίνουν μέσα.

Βγαίνει κλαμένη! Πρόσωπο κατακόκκινο. Δεν μπορεί καλά-καλά να περπατήσει... Μα τι πάθανε; Πριν λίγο όλοι τους πετούσαν στα σύννεφα! Με τα πολλά, επιστρέφουμε σπίτι. Ατελείωτο κλάμα η μάνα μου. Χαμηλόφωνες συζητήσεις με τον πατέρα μου... εκείνο το βράδυ νομίζω δεν κοιμήθηκε κανείς. Ούτε εγώ, και ας μην το κατάλαβαν. Έσκασα από την περιέργεια.

Οι υπόλοιπες ημέρες πέρασαν έτσι. Θέμα συζήτησης, ένα και μοναδικό. Όλοι στεναχωρημένοι, απελπισμένοι. Συζητήσεις μέχρι το πρωί. Τι πάθανε, ποίος φταίει, τι τιμωρία πληρώνουν, ποιός έδωσε το 'σκάρτο' γονίδιο, πού να το πάνε, πού να το τάξουν... ο καθένας το μακρύ του και το κοντό του, όσο του φτάνει το λογικό του... Μου εξήγησαν και μένα! Μάλλον με είδαν έτοιμο να σκάσω από περιέργεια. Το μωράκι, δεν είναι πολύ καλά. Κάτι έχει στα μάτια του... δε βλέπει... δεν είναι τίποτα σίγουρο ακόμα... δε θα πρέπει να το συζητάω, γιατί αυτά τα λένε οι μεγάλοι. Δεν έχω καταλάβει απόλυτα, αλλά κακό είναι αυτό που του συμβαίνει.

Η αδερφή μου γεννήθηκε!! Λίγες μέρες μετά. Όλοι είναι πιο χαρούμενοι και με προσέχουν περισσότερο! Εγώ περιμένω πότε θα έρθει σπίτι. Πήγα και είδα και τη μαμά στο μαιευτήριο! Ολόκληρο παιδί έκανε, ακόμα τεράστια μου φαίνεται... ήρθε σπίτι, όλα καλά. Κλαίει πολύ αλλά εμένα μ'αρέσει που έχω αδερφάκι...

Πάμε στα βαφτίσια του μικρού που γεννήθηκε. Όλοι είναι χαρούμενοι! Περίεργο... Όλο τον προηγούμενο καιρό κλαίγανε και ήταν μέσα στην απελπισία. Όλοι χαμογελάνε και κάνουν πλάκα, αλλά στα πεταχτά, ρίχνουν και κανένα χαμηλόφωνο σχόλιο μεταξύ τους. Ο ξάδερφος της μαμάς ξετρελαμένος. Μιλάει φωναχτά και γελάει δυνατά. Το μωρό είναι τυλιγμένο σε μια γαλάζια πλεχτή κουβέρτα. Δεν το είδα καθόλου. Κρίμα... και ήμουν πολύ περίεργος να δω τα μάτια του. Να δώ πως είναι. Όλοι για αυτό συζητάνε τόσο καιρό. Έχω τόσες απορίες και δε μπορώ να ρωτήσω γιατί όλοι μου λένε να μη ρωτάω γιατί δεν κάνει. Εγώ πότε θα τα δω...;

αυτό είναι ένα καλό σημείο να σταματήσουμε. Στο επόμενο μέρος, θα μιλήσουμε για τα παιδικά χρόνια μου, του. ΜΑΣ!!! αναμείνατε...

*Ο Νίκος Πολύδωρος είναι καθηγητής στο χώρο της ξενόγλωσσης εκπαίδευσης.