Το πρωί της Πέμπτης 11
Φλεβάρη, βρέθηκα να τραγουδώ το «ήταν ένας γάιδαρος» με μια παρέα που το ήξερε
καλύτερα από μένα! Βρέθηκα να κάθομαι σε ένα μικρό ξύλινο καρεκλάκι που μου
θύμισε πολλά. Βρέθηκα λίγο πριν φύγω, να χάνομαι μέσα σε αγκαλιές και φιλιά που
με έκαναν να μπορώ να ξεχάσω πολλά, έστω για λίγο…
«Μου αρέσουν τελικά οι τυφλοί!
Θέλω να βλέπω περισσότερους τυφλούς στη ζωή μου»!
Έτσι μου είπε ένα αγοράκι όταν
έφευγα από το σχολείο του, μετά από μια ώρα παιχνίδια, κουβέντα, παραμύθι,
τραγούδια και όμορφη παρέα στο 3ο Νηπιαγωγείο Βύρωνα.
Και τι να του απαντήσω; Ότι
κανονικά, επειδή το 10% του πληθυσμού στην Ελλάδα έχει κάποια αναπηρία, θα
πρέπει ένας στους δέκα ανθρώπους που συναντά γύρω του να είναι ΑμεΑ; Παντού,
στη γειτονιά, στη σχολική τάξη, στο θέατρο, στο χώρο εργασίας των γονιών του,
στον παιδότοπο, στην καφετέρια, παντού έτσι θα έπρεπε να είναι. Αλλά δεν είναι.
Όχι γιατί δεν υπάρχουν ανάπηροι γύρω σας. Αλλά γιατί οι περισσότεροι
εξαναγκάζονται ή επιλέγουν να παραμείνουν σπίτια τους λόγω των πολλών και
ανυπέρβλητων, καθημερινών δυσκολιών στη διαβίωσή τους.
Το λάτρεψα εκείνο το
νηπιαγωγείο! Μεταξύ των παιδιών φιλοξενεί και παιδιά από ένα σπίτι του
Χαμόγελου Του Παιδιού, ενώ παράλληλα εκεί λειτουργεί και τμήμα ένταξης για
μικρά παιδιά με αναπηρία.
Θα τη θυμάμαι αυτή μου την
επίσκεψη εκεί για καιρό! Γιατί βρέθηκα σε ένα χώρο που το διαφορετικό
οικογενειακό περιβάλλον, την ανόμοια εξωτερική εμφάνιση, τις παραλλαγμένες
καταβολές και κάθε ξεχωριστό “background”, τα έσβηνε όλα ο συγχρονισμός των
παιδικών φωνών σ’ ένα παιδικό τραγούδι, ο αυθορμητισμός για ένα ομαδικό γέλιο
σε κάτι αστείο ή απλά…παιδικό, και η συνεργασία τους για ένα ομαδικό
κολλάζ και μια παρεϊστικη συζήτηση.
Και το ίδιο βράδυ, διάβασα
ειδήσεις και μετά παρακολούθησα τη συζήτηση στη Βουλή και αναρωτήθηκα: σε τι
κόσμο μεγαλώνουν ρε γμτ αυτά τα παιδιά; Και επέλεξα, για χάρη τους, για
εκείνη την Πέμπτη μου να μη θυμάμαι καθόλου πώς πέρασα το βράδυ μου. Το μυαλό
μου θα μείνει καρφωμένο σε εκείνο το πρωί. Στο πρωί των ονείρων, της αθωότητας,
της αξιοπρέπειας, της μεγάλης αγκαλιάς και των σοφών μύθων του Αισώπου…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου