ΝΑΙ, ΕΧΩ ΠΕΡΑΣΕΙ ΣΤΙΓΜΕΣ ΨΥΧΗΣ ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΣΧΑΛΗ ΤΕΡΖΗ!

Κάθε δευτερόλεπτο, κάθε στιγμή που έχω περάσει με τον Άνθρωπο Πασχάλη Τερζή, τα θυμάμαι ξανά και ξανά, τα απολαμβάνω χαμογελώντας και σκέφτομαι πόσο τυχερός είμαι που έχω βρεθεί κάποιες φορές κοντά σε αυτόν το δάσκαλο μετριοφροσύνης και ήθους και έχω πάρει απ’ αυτόν εφόδια ζωής.

Πρόσφατα είχα γράψει ένα άρθρο, για την ανθρώπινη πλευρά του Πασχάλη Τερζή και την κοινωνική του προσφορά, πολυετή και αθόρυβη, στους συνανθρώπους του που το έχουν ανάγκη.

[Θυμηθείτε: «όσα δε λένε τα τραγούδια για τον Άνθρωπο Πασχάλη Τερζή

http://meallamatia.blogspot.com/2014/12/blog-post_39.html ]

Σε όλους εσάς που αγαπάτε τον Πασχάλη Τερζή όσο και εγώ, που λατρεύετε τη φωνή του, που σας λείπει πολύ -όσο κι εμένα-, θέλω να δώσω μερικές ακόμη, άγνωστες σταγόνες από το νέκταρ των αναμνήσεων που έχω από την παρέα και τις συζητήσεις με τον άρχοντα του σύγχρονου Ελληνικού λαϊκού τραγουδιού.

«Όταν δουλεύω δεν πίνω. Μεθάω από την αγάπη και τα χειροκροτήματα που εισπράττω από τον κόσμο. Όλα τα τραγούδια που λέω τα νιώθω και συχνά όταν τραγουδάω μου ανεβαίνουν λυγμοί», μου είχε πει τελειώνοντας μια από τις πρόβες του, πριν ξεκινήσει την περιοδεία του για περιορισμένες συναυλίες ανά την Ελλάδα το Καλοκαίρι του 2013.

Στην ερώτησή μου για την πιο επεισοδιακή του πρεμιέρα που θυμάται ποτέ, μου είχε αφηγηθεί: «Πριν πολλά χρόνια, κοντά στο ξεκίνημά μου, στη Θεσσαλονίκη, το πρωί της πρεμιέρας είχα πάει μια μεγάλη βόλτα με ένα άλογο που είχα. Μου αρέσουν πολύ τα άλογα… Στην επιστροφή το άλογο πάτησε απρόσεκτα μια χελώνα και με έριξε κάτω. Γέμισα αίματα και το βράδυ πήγα στην πρεμιέρα κατασημαδεμένος»!

Κάθε φορά που μιλά για τον πατέρα του, συγκινείται: «Ο πατέρας μου πέθανε το 1991. Είχε καρκίνο. Του έλεγα ότι θα τον πάω στην Αμερική να γίνει καλά και μου έλεγε «τι λες ρε χουβαρντά, δικά σου είναι τα χρόνια»; 

Δε μου είχε ζητήσει ποτέ ούτε ένα πακέτο τσιγάρα. Μόνο μια φορά, μου είχε ζητήσει ένα κάρο με ένα άσπρο άλογο! Το είχα πάρει θυμάμαι με παζάρια 500.000 δραχμές από έναν γαλατά και τότε ήταν η πρώτη φορά που είδα τον πατέρα μου να κλαίει από χαρά! 

«Το πιο σημαντικό πράγμα που έχεις πάνω σου ρε τραγουδιστή δεν είναι η φωνή σου, να το ξέρεις, είναι οι ρόζοι που έχεις στα χέρια σου», μου έλεγε και είχε δίκιο. Έχω δουλέψει πολύ στη ζωή μου. Δε φοβήθηκα ποτέ τη δουλειά. Κατάφερα να κάνω πρώτα στον πατέρα μου ένα σπίτι, μετά στην αδερφή μου και τέλος το δικό μου. «Θα πεθάνω σε δικό μου σπίτι» έλεγε ο πατέρας μου και εγώ ανατρίχιαζα», θυμάται ο κ. Τερζής.

«Από τότε που βγήκαν τα κινητά τηλέφωνα έχω φάει πολύ ξύλο», μου είχε πει ένα βράδυ στο καμαρίνι αστειευόμενος και μου εξήγησε: «Κάθε βράδυ δεκάδες αγαπημένοι φίλοι ανεβαίνουν στην πίστα και μου ζητούν να βγάλουμε μια φωτογραφία. Έπειτα καθένας τους φεύγοντας μου λέει «γεια σου ρε Πασχάλη» και με κερνάει και μια καρπαζιά με αγάπη στην πλάτη»!

Όσο για το δώρο παραμονή της ονομαστικής μου εορτής το 2012 να περάσω μια μέρα με τον Πασχάλη Τερζή στη Θεσσαλονίκη, γι’ αυτό δε θα σας πω! Τουλάχιστον όχι ακόμα!