Ο ΠΡΩΤΟΣ ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΜΕ ΣΥΝΔΡΟΜΟ DOWN

Ο Πάμπλο Πινέδα είναι για πολλούς ένας σταρ του σινεμά. Το ταλέντο του

στην υποκριτική έγινε γνωστό από την ταινία «Εμείς οι Δύο», ένα δράμα που

απέσπασε πολλές διακρίσεις φωτίζοντας τη ζωή των ανθρώπων που

αντιμετωπίζουν νοητική υστέρηση.

Ο Πάμπλο απέσπασε το βραβείο Καλύτερου Ανδρικού Ρόλου στο Φεστιβάλ του Σαν

Σεμπαστιάν. Η «Espresso της Κυριακής» επικοινώνησε μαζί του και έμαθε

πτυχές από τη ζωή του αλλά και τις απόψεις του πάνω σε θέματα που αφορούν

τα παιδιά με σύνδρομο Down.

«Στο σχολείο διασκέδαζα πολύ, περνούσα πολύ καλύτερα απ’ ό,τι με τους

φίλους μου στα παιγνίδια μας. Είχα υπέροχες, ενδιαφέρουσες αλλά και πολύ

σκληρές εμπειρίες. Συνολικά, ήταν μια απίστευτα πλούσια φάση της ζωής μου.

Ιδιαίτερα η εφηβεία ήταν σκληρή. Αλλά αυτή είναι πάντα μια δύσκολη

περίοδος. Δεν μπορούσα μερικές φορές να ζήσω με το σώμα μου και μέσα σε

αυτό» λέει αναπολώντας τα σχολικά του χρόνια ο Πάμπλο Πινέδα, ο οποίος

έγινε ο πρώτος Ευρωπαίος δάσκαλος με σύνδρομο Down. Ο Πάμπλο τότε ήταν

ένας ξεχωριστός μαθητής για τη μαθητική κοινότητα των Ισπανών:

«Παλαιότερα, δεν υπήρχε η ένταξη. Εγώ ήμουν ο πρώτος μαθητής με σύνδρομο

Down που πήγα σε ένα δημόσιο σχολείο. Σήμερα, τα πράγματα έχουν αλλάξει

ριζικά στην Ισπανία» λέει.

ΤΑ ΟΦΕΙΛΕΙ ΟΛΑ ΣΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΤΟΥ

Ο 36χρονος σήμερα Πάμπλο Πινέδα τελείωσε τις σπουδές τού παιδαγωγού και

τον Μάρτιο του 2011 έκανε την πρακτική εξάσκηση του στην Κόρδοβα. Φέτος

πήρε και το μεταπτυχιακό του στην παιδοψυχολογία. Η ζωή του έγινε ταινία

με τίτλο «Εμείς οι Δύο» («Yο, Tambien»), όπου μάλιστα κρατά τον

πρωταγωνιστικό ρόλο. Η ταινία έχει πολλές ρομαντικές στιγμές από τη

γνωριμία δύο ανθρώπων που ο ένας από τους δύο είναι τόσο διαφορετικός.

Ο Πάμπλο εξηγεί ότι έφθασε έως εδώ γιατί είχε την τύχη να μεγγαλώσει σε

μια οικογένεια με πνευματικά ενδιαφέροντα. Οι γονείς του διάβαζαν

εφημερίδες και είχαν μια τεράστια βιβλιοθήκη με αμέτρητα βιβλία. Γι’ αυτό

από πολύ νωρίς ανέπτυξε πολλά ενδιαφέροντα. «Οταν απαγορεύεις σε κάποιον

την καλλιέργεια, κατά έναν τρόπο τον σκοτώνεις» δηλώνει.

ΔΕΝ ΟΝΕΙΡΕΥΕΤΑΙ ΓΑΜΟ

Στην πραγματική ζωή του ο Πάμπλο δεν ονειρεύεται να κάνει δική του

οικογένεια, επειδή «είναι δύσκολο. Η βιβλιογραφία για το σύνδρομο Down

στρέφεται κυρίως γύρω από τη γενετική, την αντίληψη ή τη συμπεριφορά. Ποτέ

δεν συζητιέται η συμπάθεια μεταξύ ανθρώπων. Σε αυτό ακριβώς φαίνεται η

μεγάλη δύναμη της ηθικής. Στην Ισπανία, έπειτα από σαράντα χρόνια

δικτατορίας του Φράνκο και με μια σταθερά διαμαρτυρόμενη καθολική

εκκλησία, αυτό αποτελεί θέμα ταμπού. Είναι δύσκολο να μιλήσεις για σεξ.

Πρέπει τελικά κανείς να διαχωρίσει την ηθική από την πράξη. Μερικά ΜΜΕ

έχουν μια σχεδόν άρρωστη απληστία να προκαλούν εντυπώσεις. Εξαιτίας αυτού

αρνήθηκα μια πρόσκληση για συμμετοχή σε ένα talk show που ονομάζεται “La

Noria”, όπου το θέμα θα ήταν σχετικό με το σεξ και την αναπηρία. Μου ήταν

αδύνατον να πάω, το θεώρησα πολύ προκλητικό και ότι γινόταν μόνο για

δημιουργία εντυπώσεων. Και οι άνθρωποι της τηλεόρασης έμειναν άναυδοι με

την άρνησή μου» λέει.

«Είμαι χαζός;»

Ο Πάμπλο δεν έμαθε από τους γονείς του ότι είχε το σύνδρομο αλλά από τον

δάσκαλό του, ο οποίος βάλθηκε να του εξηγήσει το πρόβλημά του: «Για μένα

αυτό ακουγόταν σαν αραμαϊκά. Ηταν πολύ βαρύ. Του έθεσα μόνο δύο ερωτήσεις:

“Είμαι χαζός;”. Απάντησε “όχι”. “Μπορώ να συνεχίσω να πηγαίνω στο σχολείο

με τους φίλους μου;” Απάντησε “κανένα πρόβλημα”. Τα υπόλοιπα μου ήταν

παντελώς αδιάφορα».

«Να συμπεριφέρεστε όπως σε ένα παιδί, όχι όπως σε έναν ανάπηρο»

Απευθυνόμενος στους γονείς που έχουν παιδιά με σύνδρομο Down τους

προτρέπει: «Πρέπει να συμπεριφέρεστε στο παιδί σας όπως σε ένα παιδί και

όχι όπως σε έναν ανάπηρο. Πρέπει να μιλάτε μαζί του, γιατί ο χειρότερος

εχθρός για τα παιδιά με σύνδρομο Down είναι η σιωπή. Δεν πρέπει να έχετε

κανένα κόμπλεξ. Βγείτε μαζί τους έξω στον κόσμο. Πρέπει να δείξετε στους

άλλους ότι αυτό είναι το παιδί σας. Δεν πρέπει ποτέ να είστε

υπερπροστατευτικοί, ποτέ. Πρέπει να του δίνετε φυσικά και πνευματικά

ερεθίσματα και έτσι να το διδάξετε να είναι αυτόνομο. Γιατί σκεφθείτε τι

θα συμβεί, όταν κάποτε δεν θα είστε πια κοντά του ως γονείς;».

Ο Πάμπλο υπερασπίζεται τη διαφορετικότητα και αγωνίζεται ενάντια στην

προκατάληψη: «Το μεγαλύτερο έλλειμμα της κοινωνίας είναι ότι δεν μπορεί να

κατανοήσει τη διαφορετικότητα.

Λόγω της έλλειψης κατανόησης, κολλά ταμπέλες. “Οι ομοφυλόφιλοι”, “οι

ξένοι-μετανάστες” και φτάνει μέχρι του σημείου “οι γυναίκες”. Χωρίζουν σε

ομάδες, δεν ξέρουν πώς να αντιμετωπίσουν το “διαφορετικό”. Το απομονώνουν,

το απλοποιούν ή το αποφεύγουν με κάθε τρόπο. Δημιουργούνται στερεότυπα,

προκαταλήψεις μέχρι και λέξεις, όπως “discapacidad” (ανικανότητα) για να

δηλωθεί η έννοια της υστέρησης ή καθυστέρησης».

Πηγή: www.madata.gr