Ο Θανάσης Κωνσταντινίδης κέρδισε χρυσό μετάλλιο στη σφαιροβολία χθες και ο Δημήτρης Ζησίδης χάλκινο, δίνοντας στην ελληνική συμμετοχή ιδανικό ξεκίνημα στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο ντε Τζανέιρο. Και οι δύο συμμετείχαν στο ίδιο αγώνισμα στην κατηγορία F32, για ανθρώπους με κινητικά προβλήματα. Ο Κωνσταντινίδης, μάλιστα, πέτυχε παγκόσμιο ρεκόρ με βολή στα 10,39 μέτρα.
Η ελληνική συμμετοχή στελεχώνεται από τέσσερις γυναίκες και 13 άνδρες, πολύ μικρότερη από αυτές του Λονδίνου το 2012 (62 αθλητές), του Πεκίνου το 2008 (67) και, φυσικά, της Αθήνας το 2004 (124). Η καλύτερη χρονιά, από απόψεως μεταλλίων, ήταν το 2008, με 5 χρυσά, 9 αργυρά και 10 χάλκινα. Ας ελπίσουμε ότι η φετινή συμμετοχή θα στεφθεί όχι μόνο με μετάλλια αλλά και με την ικανοποίηση του καλού αγώνα, της υπέρβασης των εμποδίων.
Σίγουρα θα λάμψει και στο Ρίο το πνεύμα της ανθρώπινης αντοχής και μεγαλείου – όπως μας έδειξε η Βραζιλιάνα πρώην αθλήτρια Μάρσια Μαλσάρ. Στην τελετή έναρξης, καθώς προχωρούσε με την Ολυμπιακή Φλόγα στο ένα χέρι και μπαστούνι στο άλλο, γλίστρησε και έπεσε στο βρεγμένο από βροχή δάπεδο του κατάμεστου σταδίου.
Μπροστά στους σοκαρισμένους θεατές (και ένα δισεκατομμύριο τηλεθεατές), η Μαλσάρ, η οποία είχε κερδίσει τον αγώνα των 200 μέτρων το 1984, με δυσκολία σηκώθηκε όρθια και συνέχισε την πορεία της, ενώ το στάδιο δονήθηκε από χειροκροτήματα και επευφημίες. Η στιγμή συμπύκνωνε τις προσπάθειες κάθε ανθρώπου να αντέξει, να αγωνιστεί, να εκπληρώσει την αποστολή του. Δεν είχε σχέση με Ολυμπιακούς ή Παραολυμπιακούς Αγώνες. Ηταν η «ενσωμάτωση» του πνεύματος της ζωής, που δεν δέχεται να τη σταματούν εμπόδια. Σε αυτούς του αγώνες συμμετέχουν 4.350 αθλητές από 160 χώρες, διεκδικώντας 528 μετάλλια σε 22 αγωνίσματα. Η διοργάνωση ταλαιπωρείται από οικονομικά προβλήματα και περικοπές και υπήρξε φόβος ότι το ενδιαφέρον θα ήταν μικρό. Η τελετή έναρξης και η πρώτη ημέρα, όμως, έδειξαν ότι όταν οι Αγώνες αρχίζουν η εξέλιξη είναι συναρπαστική, ότι για λίγο ξεχνιούνται οι δυσκολίες που αντιμετωπίζουν στις ζωές τους οι αθλητές. Αυτό, ίσως, είναι το βαθύτερο μήνυμα των Παραολυμπιακών Αγώνων: ότι οι κοινωνίες μας (άλλες περισσότερο, άλλες λιγότερο) είναι βαθύτατα υποκριτικές. Συγκινούνται με την προσπάθεια αλλά δεν κάνουν αρκετά για να ενσωματώνουν τους ανθρώπους με προβλήματα στον βαθμό που πρέπει. Μόνο στις δικές μας πόλεις να κοιτάξουμε, βλέπουμε το αποτέλεσμα της αδιαφορίας. Παράδειγμα: και στα λίγα σημεία όπου υπάρχουν διαβάσεις για ανθρώπους σε καροτσάκια, συχνά κάποιος έχει σταθμεύσει το αυτοκίνητό του και ο γερανός της Τροχαίας δεν το έχει απομακρύνει.
Όταν αναλογιζόμαστε πόσο λίγα κάνουμε για να λύνουμε προβλήματα των συνανθρώπων μας, ας θυμόμαστε έναν νεαρό βοηθό νοσοκόμο στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο που συγκινήθηκε όταν είδε έναν νεαρό ανθρακωρύχο –ο οποίος είχε μείνει παράλυτος από τραύμα– να πεθαίνει παρατημένος, αβοήθητος. Όταν ο Γερμανοεβραίος Λούτβιγκ Γκούτμαν είχε γίνει πια νευρολόγος και είχε διαφύγει από τους ναζί και ζούσε στην Αγγλία, διοργάνωσε αγώνες για στρατιώτες που είχαν μείνει παράλυτοι ή είχαν υποστεί ακρωτηριασμό, για να μην απομονώνονται. Οι πρώτοι τέτοιοι αγώνες έλαβαν χώρα με λίγους αθλητές σε νοσοκομείο, τις μέρες των Ολυμπιακών του Λονδίνου το 1948. Η αρχή είχε γίνει. Η συνέχεια αφορά όλους μας.
Πηγή: www.kathimerini.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου