ΠΡΟΣΦΥΓΙΚΟ: ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΕΞΑΠΛΩΝΕΤΑΙ... ΠΟΥ ΘΑ ΕΧΟΥΜΕ "ΕΚΡΗΞΗ" ΑΥΡΙΟ, ΜΕΘΑΥΡΙΟ;

Του Βαγγέλη Αυγουλά

Η επεισοδιακή νύχτα 14 προς 15 Σεπτεμβρίου στη Χίο,  η συγκέντρωση στην κεντρική πλατεία της Χίου που εξελίχθηκε χωρίς προβλήματα,  οι συλλήψεις οι και μηνύσεις μετά το συλλαλητήριο για το προσφυγικό,  η επίθεση (από ακροδεξιούς λέγεται) σε δημοσιογράφους, η χρήση χημικών, η όλη έκρυθμη κατάσταση που προκάλεσε μια μεγάλη ομάδα διαμαρτυρομένων, στην οποία  - λέγεται ότι - είχαν εισχωρήσει άτομα του ακροδεξιού χώρου, για τον δημοτικό καταυλισμό της Σούδας, όπου συνολικά υπολογίζεται ότι διαμένουν περί τα 1800 άτομα, δεν είναι κάτι που μπορεί εύκολα να χαρακτηριστεί «μεμονωμένο επεισόδιο».

Οι πληροφορίες είναι ότι μέσα στον καταυλισμό είχαν ξεσηκωθεί ομάδες προσφύγων και μεταναστών, προετοιμασμένοι να αντιμετωπίσουν επίθεση, ενώ εκτός από τα συνθήματα υπέρ της άμεσης χορήγησης ασύλου κάποια στιγμή πέταξαν και πέτρες προς την κατεύθυνση των αστυνομικών.

Ο βουλευτής Χίου του ΣΥΡΙΖΑ Ανδρέας Μιχαηλίδης έκανε γνωστό ότι θα αποταθεί στην Εισαγγελία Πρωτοδικών Χίου αλλά και στον υπουργό Δημόσιας τάξης Νίκο Τόσκα αλλά αυτό δεν μου λέει κάτι ιδιαίτερο δεδομένου ότι η κατάσταση, μάλλον  λίγο απέχει από του να ξεφύγει παντελώς από τον έλεγχο, κυρίως ύστερα απ΄όσα εξελίσσονται στη Λέσβο όπου:

-          Άλλη μια σύγκρουση σημειώθηκε,  το βράδυ της Τετάρτης, στο hot spot της Μόριας ανάμεσα σε Αφρικανούς και Αφγανούς, ως αποτέλεσμα της πολύμηνης παραμονής χιλιάδων ανθρώπων σε μια δομή που δεν μπορεί να εξυπηρετήσει τις ανάγκες τους.

-          Η σύγκρουση εξελίχθηκε στη 1 μετά μεσάνυχτα και ξέσπασε όταν ομάδα Αφγανών επιτέθηκε σε βορειοαφρικανούς με ξύλα και πέτρες. Οι βορειοαφρικανοί αντεπιτέθηκαν και η σύρραξη γενικεύτηκε.

Κι όσο για το Ωραιόκαστρο, μια μητέρα αποκάλυψε  ότι  δεν ήταν ομόφωνη η απόφαση του Συλλόγου Γονέων για τα προσφυγόπουλα για μη ένταξη-τοποθέτηση δηλαδή των παιδιών των προσφύγων στο σχολείο, υπό την απειλή μάλιστα της κατάληψης σε περίπτωση που δεν εισακουστούν.

Στην υπό εξέλιξη υπόθεση που έχει συνταράξει το Πανελλήνιο γιατί φαινόταν  από την αρχή ότι υπάρχουν μεγάλοι «θύλακες» αντίδρασης στο θέμα της «φιλοξενίας» των προσφυγόπουλων στο σχολείο, η  Κατερίνα Καρανικολάου, μέλος του ΔΣ του Συλλόγου Γονέων του εν λόγω σχολείου ψήφισε διαφορετικά  ενώ υπήρξαν  και 5 αποχωρήσεις. Και όπως γράφει η ίδια στο Facebook: «Αυτά συμβαίνουν στο σχολείο μας! Και για τους τύπους και μόνο, η απόφαση δεν ήταν ομόφωνη! Υπήρχε μια διαφορετική ψήφος ,η δική μου, καθώς και πέντε αποχωρήσεις. Και φυσικά, ήταν αναμενόμενη η συμπεριφορά μια και το ΔΣ του συλλόγου πέρσι αρνήθηκε να βοηθήσει σε συλλογή ανθρωπιστικής βοηθείας για τα προσφυγοπούλα γιατί η βοήθεια μας πρέπει να αφορά Έλληνες».

Αυτή τη στιγμή προτιμώ να μην πάρω θέση γιατί η ενημέρωση είναι αποσπασματική , δεν μπορώ όμως να μην καταθέσω το φόβο μου ότι πίσω από τέτοιες  έκρυθμες καταστάσεις, κρύβεται  επιπολαιότητα, στενοκεφαλιά και – κατά περίπτωση- ρατσισμός. Δεν ξέρω αν πράγματι είναι ακροδεξιοί αυτοί που  συντελούν αποφασιστικά στη δια της βίας διαμόρφωση  της άποψης  της – πόσο μεγάλης δεν έχω τη δυνατότητα να πω- πλειοψηφίας των Ελλήνων ότι οι πρόσφυγες και οι μετανάστες είναι άνθρωποι που έχασαν τα πάντα από πολέμους και πολιτικοκοινωνικές διώξεις – όπως άλλωστε είχε συμβεί , πριν από χρόνια, στους Έλληνες και συνεπώς πρέπει να τους βοηθήσουμε και να τους συμπαρασταθούμε.

Έτσι είναι. Υπάρχει μια μερίδα Ελλήνων που δεν συμφωνεί.  Όπως και στα περισσότερα ζητήματα άλλωστε. Και της μειοψηφίας η άποψη πρέπει να ακούγεται. Αλλά πως αντιδρά μια συντεταγμένη Πολιτεία, ένα Οργανωμένο κράτος στη βία και τον τραμπουκισμό; Τι κάνει; Τι αποφασίζει; Πως αντιμετωπίζει ένα διεθνοποιημένο πρόβλημα ( που ομολογουμένως μας το έχουνε… παραφορτώσει στο δικό μας κεφάλι) που μας απειλεί   ακόμα και με κοινωνική διάσπαση;

Ένα ξέρω: Οι πρόσφυγες και οι  μετανάστες –ιδίως τα παιδιά- δεν είναι  οι «μπαχαλάκηδες» των Εξαρχείων, ούτε οι κακοποιοί των συμμοριών. Και δεν είναι δυνατόν να αντιμετωπιστούν με χημικά, έστω κι αν τα χημικά χρησιμοποιούνται για να περιοριστούν οι «εχθροί» τους.

Και το πρόβλημα εξαπλώνεται. Που θα έχουμε έκρηξη αύριο, μεθαύριο; Πως θα την αντιμετωπίσουμε ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΙΚΑ, ΠΕΙΣΤΙΚΑ και ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΑ ως  Κράτος, ως Πολιτεία και ως Κοινωνία; Αν δεν το βρούμε γρήγορα…

Η ΔΩΡΟΘΕΑ ΠΟΙΜΕΝΙΔΟΥ ΣΥΓΚΙΝΕΙ..."ΝΑ ΔΕΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ"

Η ίδια γεννήθηκε με φωκομελεία. Το δεξί της πόδι σταματάει πάνω στο γόνατο και το αριστερό κάτω στην γάμπα. Από ενός έτους φοράει πρόσθετα μέλη (δεν χρησιμοποιεί κάποιο βοήθημα όταν περπατάει) όμως ποτέ δεν έχασε την όρεξη της για ζωή.

Η Δωροθέα Ποιμενίδου σπουδάζει στη σχολή Καλών Τεχνών, στο τμήμα κινηματογράφου του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Ονειρεύεται τη μέρα που θα της δοθεί η ευκαιρία να αναδείξει το ταλέντο της, επικοινωνώντας με το ευρύ κοινό ένα μείζον θέμα: αυτό της αναπηρίας.

Η ίδια γεννήθηκε με φωκομελεία. Το δεξί της πόδι σταματάει πάνω στο γόνατο και το αριστερό κάτω στην γάμπα. Από ενός έτους φοράει πρόσθετα μέλη (δεν χρησιμοποιεί κάποιο βοήθημα όταν περπατάει) όμως ποτέ δεν έχασε την όρεξη της για ζωή.

Ασχολήθηκε με τον αθλητισμό (τοξοβολία) και σπουδάζει στο τμήμα κινηματογράφου, όπου ελπίζει κάποια ημέρα να παρουσιάζει την προσωπική της δουλειά. Ευγενική και πάντα χαμογελαστή, δεν είχε πρόβλημα να μιλήσει στο Πρακτορείο Sport για την αναπηρία της αλλά και τα για όνειρά της στο χώρο του κινηματογράφου.

«Μου αρέσει η διαδικασία του να δημιουργώ. Θέλω να περάσω μηνύματα στον κόσμο, εμπειρικά αν θέλετε, για την αναπηρία, για τον αθλητισμό και ο κινηματογράφος μου δίνει αυτή τη δυνατότητα. Θέλω ο κόσμος να δει μέσα από τα μάτια μου. Πράγματα που με προβληματίζουν, που αντιμετωπίζω. Κι ελπίζω να βοηθηθούν άνθρωποι σε παρόμοια κατάσταση, χωρίς να είναι υποχρεωμένοι να περάσουν από το στάδιο του `να πάθουν`», λέει στο ΠS η πρωταθλήτρια της τοξοβολίας.

Για την Ποιμενίδου, η αναπηρία ήταν «το μεγαλύτερο δώρο που θα μπορούσε να μου κάνει κάποιος. Χάρη στην αναπηρία μου γνώρισα σπουδαίους ανθρώπους. Έμαθα να εκτιμώ καταστάσεις. Δεν υστερώ σε τίποτα από έναν αρτιμελή. Κάνω τα πάντα με τον δικό μου τρόπο. Σαφώς και κάθε αναπηρία διαφέρει και οι δυσκολίες ποικίλουν. Αλλά ο καθένας είναι πρωταγωνιστής της δικής του ζωής και προσπαθεί να παίξει τον ρόλο του όσο καλύτερα μπορεί».

Όταν της ζητήθηκε να μιλήσει για έναν σπουδαίο άνθρωπο που γνώρισε μέσα από την αναπηρία μίλησε για τον προπονητή της, Αλέξανδρο Νασούλα. Τι το ξεχωριστό έχει ο ομοσπονδιακός προπονητής; «Είναι ένας σπουδαίος άνθρωπος που έχει να δώσει πολλά, προπονητικά και στον τρόπο ζωής, σε όποιον τον εμπιστευτεί απόλυτα. Πίστεψα στον δάσκαλό μου και αυτός με βοήθησε να συμμετάσχω στην κορυφαία αθλητική διοργάνωση του πλανήτη. Επίσης με βοηθάει κάθε μέρα στο να γίνω ένας σκεπτόμενος και αξιόλογος άνθρωπος με ηθικές αρχές και αγάπη γι` αυτό που κάνω. Αυτό τα λέει όλα για μένα»

Σε ερώτηση για το εάν μπορούσε να είναι η ίδια πρωταγωνίστρια του επικείμενου κινηματογραφικού της εγχειρήματος είπε ότι «έχω κάνει κάποιες σκέψεις επί του θέματος, αλλά είναι πολύ νωρίς για να ειπωθεί κάτι. Δεν έχω την ωριμότητα, τη γνώση, την τεχνογνωσία. Δεν έχω έναν μέντορα που να εμπιστευομαι για να με βοηθήσει σε αυτό το βήμα».

Η Δωροθέα Ποιμενίδου που μπήκε στο Σχολή το 2013, κλείνοντας τη συνέντευξή της ευχαρίστησε «όλους όσοι πιστεύουν σε μένα και με στηρίζουν όλα αυτά τα χρόνια.

Πηγή: www.sentragoal.gr

ΟΙ ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΕΣ ΕΠΙΔΟΣΕΙΣ ΤΕΣΣΑΡΩΝ ΠΑΡΑΟΛΥΜΠΙΟΝΙΚΩΝ ΠΟΥ ΕΤΡΕΞΑΝ ΓΡΗΓΟΡΟΤΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΧΡΥΣΟ ΟΛΥΜΠΙΟΝΙΚΗ ΤΟΥ ΡΙΟ

Στην κούρσα των 1.500μ. της κατηγορίας Τ13 οι τέσσερις πρώτοι αθλητές έκαναν καλύτερο χρόνο από τον Αμερικανό χρυσό Ολυμπιονίκη Μάθιου Σέντροβιτς.

Την Κυριακή, ο Αλγερινός δρομέας Φουάντ Μπάκα τερμάτισε 4ος στην κούρσα των 1.500 μέτρων στο στάδιο Μαρακανά, με χρόνο 3 λεπτά και 49,59 δευτερόλεπτα.   Και μπορεί η επίδοσή του να του προκάλεσε απογοήτευση στον ίδιο αφού τον άφησε στην 4η θέση, χάνοντας έτσι την ευκαιρία για ένα μετάλλιο και μια θέση στο βάθρο, ωστόσο ο Μπάκα μπορεί να παρηγορηθεί από το γεγονός πως η επίδοσή του ήταν καλύτερη από την αντίστοιχη του Αμερικανού χρυσού Ολυμπιονίκη στα 1.500μ. Μάθιου Σέντροβιτς στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο. (σ.σ. είχε τερματίσει σε χρόνο 3 λεπτών και 50 δευτερολέπτων).   Μάλιστα, αυτό που προξενεί ακόμη μεγαλύτερη εντύπωση είναι το γεγονός πως υπάρχουν ακόμα τρεις Παραολυμπιονίκες που τερμάτισαν μπροστά του!

Ο Αμπντελατίφ Μπάκα, αδερφός του Φουάντ, τερμάτισε πρώτος, καταρρίπτοντας το παγκόσμιο ρεκόρ, με χρόνο 3 λεπτά και 48 δευτερόλεπτα. Στη δεύτερη θέση βρέθηκε ο Ταμίρου Ντεμίς από την Αιθιοπία με 3:48,49'', ενώ το χάλκινο μετάλλιο πήγε στον Χένρι Κίργουα από την Κένια με χρόνο 3:49,59''.   Αξίζει να σημειωθεί ότι οι δρομείς αγωνίστηκαν στην κατηγορία Τ13, η οποία αφορά αθλητές με προβλήματα όρασης και κανείς τους δεν χρησιμοποιούσε ειδικά προσθετικά μέλη στα κάτω άκρα.   «Δεν ήταν εύκολο να κερδίσω το χρυσό μετάλλιο» δήλωσε μετά τη νίκη του ο Baka. «Δουλεύω ασταμάτητα τα τελευταία δύο χρόνια και ήταν πολύ, πολύ δύσκολα για μένα».  

Πηγή: www.lifo.gr/ http://www.lifo.gr/now/sport/113963

VIDEO: Ο ΜΕΣΙ ΠΑΙΖΕΙ ΜΠΑΛΑ ΜΕ ΚΛΕΙΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΚΟΝΤΡΑ ΣΕ ΠΑΙΚΤΕΣ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΤΥΦΛΩΝ ΙΣΠΑΝΙΑΣ

Επιμέλεια: Κώστας Μπράτσος.

Ο Λιονέλ Μέσι και συμπαίκτες του από την Μπαρτσελόνα έδωσαν έναν διαφορετικό αγώνα ποδοσφαίρου 5Χ5, έναν αγώνα όπου έπρεπε να βρεθούν με... κλειστά μάτια, αλλά αυτήν τη φορά όχι μεταφορικά...

Οι αστέρες του αθλήματος συναντήθηκαν με τους αστέρες της ζωής, την εθνική Ισπανίας 5Χ5 τυφλών και έδωσαν έναν αγώνα εκτέλεσης πέναλτι.

Όπως είναι φυσικό, οι συνθήκες έπρεπε να είναι ίδιες για όλους τους εκτελεστές και γι΄ αυτό οι παίκτες των Καταλανών έδεσαν τα μάτια τους προτού κάνουν την προσπάθειά τους.

Οι τυφλοί ποδοσφαιριστές έμαθαν στους "μπλαουγκράνα" πώς να αντιλαμβάνονται τη θέση της μπάλας, τους ήχους από την ειδική συσκευή εντός της μπάλας όταν την κλοτσούν και πώς να σημαδεύουν.

Οι δύο ομάδες αναδείχθηκαν ισόπαλες, αφού κάθε μία σκόραρε μία φορά στις τρεις προσπάθειες. Ο σκόρερ των νταμπλούχων Ισπανίας ήταν ο Μέσι.

Η συνάντηση οργανώθηκε από τη UNICEF, για να την προώθηση της καμπάνιας #thisability και τη δύναμη της συμμετοχής παιδιών σε τέτοια αθλήματα, αφού αυτήν την εβδομάδα συμπληρώνονται δέκα χρόνια από την έναρξη της συνεργασίας του οργανισμού με την Μπαρτσελόνα.

Δείτε το βίντεο: https://www.youtube.com/watch?v=Wdsc8139hmw

Πηγή: http://www.sport24.gr/

ΟΙ 4 ΕΞΟΥΣΙΕΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΜΕΝΕΣ ΝΑ ΖΟΥΝ ΜΑΖΙ

Του Βαγγέλη Αυγουλά

Δεν είμαι βέβαια δημοσιογράφος – έστω κι αν προσπαθώ μέσα από την αρθρογραφία μου να μένω πολύ κοντά στα γεγονότα, τις εξελίξεις, τις αντιπαραθέσεις και κυρίως το πολιτικό παρασκήνιο, πάντα  σε σχέση με την κοινωνική πραγματικότητα- αλλά δεν το κρύβω ότι ξεκινώντας την ημέρα μου προσπαθώ να διαβάσω όσα περισσότερα γράφονται ή να ακούσω όσα περισσότερα λέγονται. Το θεωρώ προσωπική μου ανάγκη αλλά και υποχρέωση , δεδομένων των δραστηριοτήτων μου, καθηκόντων μου αλλά και της ατομικής μου φιλοσοφίας  έναντι  των απλών πολιτών και κυρίως των πιο «αδύναμων» ομάδων της κοινωνίας. Σ αυτές άλλωστε οφείλουμε – όσοι αιρετοί το αντιλαμβανόμαστε- το 100%  της προσφοράς μας εφ' όσον είμαστε αιρετοί  διότι  απολαμβάνουμε της εμπιστοσύνης του κόσμου ο οποίος είναι αυτός που είτε μας «τοποθετεί» σε θέσεις ευθύνης μέσω ψήφου, είτε  μας δίνει , με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, Δημόσιο Λόγο  μέσα από  συγκεκριμένες διαδικασίες.

Οφείλω να ομολογήσω ότι ούτε μου  αρέσει, ούτε καταλαβαίνω τίτλους του τύπου : «Βολές από την ΕΣΗΕΑ στην κυβέρνηση» ή «Πολιτικό bullying κατά δημοσιογράφων μήπως και αλλάξει η «ατζέντα»  και τέλος « Φουντώνει η κόντρα ανάμεσα στην κυβέρνηση και τους δημοσιογράφους».

Βεβαίως ζούμε σε μια περίοδο πολιτικής και κοινωνικής έντασης με μια κοινωνία «στα κάγκελα» λόγω αποφάσεων και νομοθετημάτων της εκλεγμένης κυβέρνησης  και εν μέσω μιας τεράστιας κρίσης. Αλλά έννοιες όπως «πολιτικό bullying» , «Βολές της ΕΣΗΕΑ στην κυβέρνηση», «Φουντώνει η κόντρα», «απίστευτες επιθέσεις  υπουργού κατά εργαζομένων στα Μ.Μ.Ε.» και διάφορα άλλα με αφορμή -  και μερικώς αίτιο- όσα ακούστηκαν στη συνέντευξη Τύπου του Αλέξη Τσίπρα στη ΔΕΘ, στη διαδικασία χορήγησης αδειών σε τηλεοπτικά κανάλια και στη στάση πλήρους αντιπαράθεσης κυβέρνησης – ΜΜΕ  δεν καταλαβαίνω ποια σκοπιμότητα εξυπηρετεί.

Οι εργαζόμενοι που χάνουν τη δουλειά τους από κυβερνητικές αποφάσεις – σωστές, λανθασμένες, υποχρεωτικές, επιπόλαιες-  έχουν δίκιο. Αλλά το σκεπτικό πίσω από την οργή των εργαζομένων ή την εξίσου οργισμένη αντίδραση των κυβερνητικών παραγόντων  δεν είναι ορθό. Διότι η ανεξέλεγκτη οργή, μόνο σε απόλυτη σύγκρουση οδηγεί. Και αυτά που νομίμως , συνταγματικά , κατοχυρωμένα ισχύουν, ΔΕΝ αλλάζουν μέσω οργής και σύγκρουσης.

Και κάτι που επίσης δεν μπορώ να κατανοήσω είναι το πώς αυτές οι 4 Εξουσίες που υπάρχουν ( της 4ης Εξουσίας προδήλως συμπεριλαμβανομένης) συνεργάζονται  με αγαστό τρόπο κατά περιόδους, ενίοτε με αμοιβαίες υποχωρήσεις, συχνά με τη μεσολάβηση της λογικής και αρκετές φορές ύστερα από διαπραγματεύσεις και «δεύτερες σκέψεις», φτάνουν κάποιες φορές στα όρια της «επαναστατικής αντιπαλότητας».

Πότε έγιναν εχθροί θανατεροί αυτοί που μέχρι χτες- προχτές συνεργάζονταν; Και πως; Και αν η κυρία Τσικρίκα δεν μιλούσε στο πρωθυπουργό από την ψυχή της, αν ο πρωθυπουργός δεν απαντούσε βάσει πολιτικών θέσεων, αν οι άδειες γίνονταν αύριο-μεθαύριο 6 ή 7 ( που δεν αποκλείεται) όλα τα προβλήματα θα λύνονταν αυτόματα;

Σε ανακοίνωσή της , η Ένωση των δημοσιογράφων υποστηρίζει πως η κυβέρνηση σηκώνει ψηλά τα χέρια, μπροστά σ’ αυτά που κληρονόμησε, αλλά και  λόγω των όσων προκύπτουν από τις δικές της πολιτικές, θέλει να φορτώσει στους δημοσιογράφους την ευθύνη της απόλυσής τους. Και – σωστά- σε άλλο σημείο της ανακοίνωσης υπογραμμίζεται πως η κυβέρνηση δεν νομιμοποιείται σε πολιτικό «bullying» δημοσιογράφων.

Ωστόσο αντιλαμβάνομαι ότι δεν είναι άμοιροι ευθυνών παλιοί και νέοι ιδιοκτήτες ΜΜΕ, όχι μόνο επειδή με τις τρεις ολονυκτίες τους στη Γενική Γραμματεία Ενημέρωσης νομιμοποίησαν τη διαδικασία, την οποία ταυτόχρονα καταγγέλλουν, αλλά διότι τώρα δεν διστάζουν να χρησιμοποιήσουν εργαζόμενους στις όποιες επιχειρηματικές επιλογές και επιδιώξεις τους.

Συμφωνώ κι εγώ ότι η αγωνία για τη διατήρηση της θέσης εργασίας δεν πρέπει να δίνει την εντύπωση ότι η απόσταση ανάμεσα στα δικαιώματα του εργαζόμενου και στο διευθυντικό δικαίωμα του εργοδότη μπορεί να μηδενιστεί. Το Δ.Σ. της ΕΣΗΕΑ επιμένει και διεκδικεί:

-  Να υπάρξει θεσμική παρέμβαση από την Κυβέρνηση, ώστε να μην κλείσουν τα κανάλια και να εγγυηθεί όλες τις θέσεις εργασίας.

-  Να επιβάλει με νομοθετική ρύθμιση την εφαρμογή ΣΣΕ για όλους τους εργαζόμενους, ως όρο για την αδειοδότηση στα κανάλια και να τα υποχρεώσει στην τήρηση των κανόνων δημοσιογραφικής δεοντολογίας.

-  Να διασφαλίσει την ελεύθερη διακίνηση ιδεών και την απρόσκοπτη πληροφόρηση των πολιτών.

Και θεωρώ ότι αυτό θα γίνει. Οι 4 Εξουσίες είναι «καταδικασμένες» να ζουν, να ενεργούν, να υπάρχουν ΜΑΖΙ. Κάτω τα κεφάλια λοιπόν κι ας βρούμε την καλύτερη λύση . Κι ας μη λέμε – και απ΄ τη μία και απ΄ την άλλη πλευρά- πράγματα για τα οποία κάποια στιγμή, ίσως πολύ σύντομα, θα τα μετανιώσουμε. Ο λαός από την άλλη, είναι αυτός που αποφασίζει. Εκείνος πατάει το κουμπί της τηλεόρασης, εκείνος αγοράζει τα προϊόντα που διαφημίζει, εκείνος αγοράζει εφημερίδες και περιοδικά, εκείνος ενημερώνεται ΚΑΙ από τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης. Και τέλος, εκείνος ψηφίζει.

ΕΥΘΑΝΑΣΙΑ: ΠΟΙΟΣ (ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ) ΕΧΕΙ ΤΟΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΛΟΓΟ;

Το ζήτημα της ευθανασίας διχάζει τον κόσμο εδώ και χιλιετίες χωρίς να έχει υπάρξει πειστική απάντηση ενώ δειλά βήματα νομιμοποίησης γίνονται σε Ευρώπη (Βέλγιο κυρίως) και ΗΠΑ

Συντάκτης: Ντίνα Δασκαλοπούλου

«Δεν σκοπεύω να αφεθώ και να έρθει να με βρει ο θάνατος. Σκοπεύω να πάω να τον βρω εγώ. Πλέον, βιάζομαι να φύγω», δήλωνε στην τελευταία του  συνέντευξη, τέσσερις μέρες πριν βάλει τέλος στη ζωή του, ο δημοσιογράφος Αλέξανδρος Βέλιος, που την Κυριακή προχώρησε στην υλοποίηση της απόφασής του. Ο θάνατός του άνοιξε για άλλη μια φορά -ενίοτε και με όρους θεάματος- τη συζήτηση περί ευθανασίας.

«Εγώ κι ο θάνατός μου», Αλέξανδρος Βέλιος Λίγους μήνες νωρίτερα ο Βέλιος είχε εκδώσει το βιβλίο «Εγώ κι ο θάνατός  μου» κι είχε δημοσιοποιήσει την πρόθεσή του να μεταβεί σε ειδικό κέντρο της Ελβετίας (όπου επιτρέπεται η ευθανασία σε μη ντόπιους) για την τελευταία πράξη της ζωής του.

Εντέλει επέλεξε να «φύγει» στο σπίτι του στον Γέρακα, ενώ, σύμφωνα με δημοσιεύματα, έχει αφήσει πίσω του υλικό που θα δημοσιοποιηθεί σταδιακά ώστε να παραμείνει στη δημόσια συζήτηση και να ασκηθεί πίεση για να νομιμοποιηθεί η ευθανασία στην Ελλάδα.

Στις αρχές Αυγούστου ήταν η παραολυμπιονίκης Μερίκε Βερβόορτ που άνοιξε το θέμα σε παγκόσμιο επίπεδο.

Η Βέρβοορτ, που πριν από τέσσερα χρόνια είχε κερδίσει στο Λονδίνο το χρυσό μετάλλιο στα 100 μέτρα σπριντ με αναπηρικό αμαξίδιο, από τα είκοσί της πάσχει από ανίατη εκφυλιστική ασθένεια.

Οι αγώνες του Ρίο θα είναι μάλλον η τελευταία διοργάνωση στην οποία θα συμμετάσχει, αφού σκέφτεται σοβαρά το ενδεχόμενο της ευθανασίας.

«Oι άνθρωποι με βλέπουν ευτυχισμένη όταν κρατάω στα χέρια μου ένα χρυσό μετάλλιο», είχε δηλώσει σε συνέντευξή της. «Όμως δεν ξέρουν τη σκοτεινή πλευρά. Υπάρχουν στιγμές που υποφέρω απίστευτα, βράδια που κοιμάμαι μόνο δέκα λεπτά, αλλά παρ’ όλα αυτά κυνηγάω το χρυσό [...] Στην κηδεία μου δεν θέλω κάποια τελετή, ούτε καφέ ούτε κάποιο γλύκισμα. Θέλω απλά ένα ποτήρι  σαμπάνιας στα χέρια όσων είναι εκεί και μια σκέψη τους για μένα».

Με βάρκα στον Αχέροντα

Ήδη από τα αρχαία χρόνια η ευθανασία δίχαζε τους ανθρώπους. Από τη μία πλευρά ο Ιπποκράτης, που ρητά την καταδίκαζε, κι από την άλλη το φανταστικό νησί Συρίη του Ομήρου όπου με αυτόν τον τρόπο οι κάτοικοί του τερμάτιζαν τη ζωή τους.

Σε ένα άλλο, απολύτως πραγματικό νησί, την Κέα, η ευθανασία ήταν ενταγμένη στην παράδοση κι απολύτως νόμιμη για τους υπερηλίκους που, αφού έπιναν το κώνειο, μπάρκαραν με μια βάρκα να περάσουν τον Αχέροντα.

Η ευθανασία είναι νόμιμη στο Βέλγιο από το 2002 και περίπου 1.400 άνθρωποι καταφεύγουν σ’ αυτή τη διαδικασία κάθε χρόνο. Η Βέρβοορτ έχει συγκεντρώσει όλα τα απαραίτητα έγγραφα και της λείπει η συγκατάθεση ακόμη τριών γιατρών.

Στη γειτονική Ολλανδία επιτρέπεται η υποβοήθηση της αυτοκτονίας υπό αυστηρές προυποθέσεις, ενώ η νομοθετική εξουσία στη Γερμανία έχει πάρει απόφαση σύμφωνα με την οποία το θέμα αφορά αποκλειστικά την ιατρική δεοντολογία και όχι τα δικαστήρια.

Στις ΗΠΑ η ευθανασία απαγορεύεται με νόμο παντού - εξαιρουμένου του Ορεγκον, όπου επιτρέπεται σε πάσχοντες από κακοήθη νοσήματα με προβλεπόμενη επιβίωση μικρότερη των έξι μηνών ενώ στις Πολιτείες της Βόρειας Καρολίνας, της Γιούτα και του Γουαϊόμινγκ δεν υπάρχει απαγορευτική νομοθετική ρύθμιση.

Στη Γαλλία, τον Ιούνιο του 2014, η αθώωση του γιατρού Νικολά Μπονμεζόν από την κατηγορία ότι υποβοήθησε τον θάνατο επτά ασθενών του χορηγώντας τους ουσίες που επιτάχυναν τον θάνατό τους, χωρίς να ενημερώσει ούτε τις οικογένειες ούτε τους συνεργάτες του, ξεσήκωσε σάλο.

«Πράττω ως γιατρός όπως το αντιλαμβάνομαι εγώ. Θεωρώ ότι είναι μέρος των καθηκόντων του γιατρού να συντροφεύει τους ασθενείς του μέχρι το τέλος», είχε πει ο Μπονμεζόν, ενώ εκπρόσωπος της κυβέρνησης είχε δηλώσει πως η υπόθεση Μπονμεζόν «ενισχύει» την πολιτική βούληση να αλλάξει η νομοθεσία.

Οικογενειακή φροντίδα

Στην Ελλάδα, στο άρθρο 303 του Ποινικού Κώδικα προβλέπεται ότι «όποιος αποφάσισε και εκτέλεσε ανθρωποκτονία ύστερα από σπουδαία και επίμονη απαίτηση του θύματος και από οίκτο για αυτόν που έπασχε από ανίατη ασθένεια τιμωρείται με φυλάκιση».

Οπως είχε επισημάνει παλαιότερα ο καθηγητής Ποινικού Δικαίου στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και νυν υπουργός Δικαιοσύνης, Ν. Παρασκευόπουλος, «στη χώρα μας οι οικογενειακοί δεσμοί είναι πολύ ισχυροί,  οι οικογένειες φροντίζουν τους ασθενείς τους. Επίσης δεν έχουν γίνει ιδιαίτερα αισθητές ομάδες πίεσης υπέρ της νομιμοποίησης της ευθανασίας.

»Αν κάτι αλλάξει στον νόμο είναι ότι θα μπορούσε να γίνει διάκριση σε  περιπτώσεις. Στις περιπτώσεις παράλειψης παροχής βοήθειας για μακρότερη επιβίωση σε εκείνον που οδηγείται στον θάνατο και δεν θέλει την παράταση της ζωής του και στις άλλες, όπου γίνεται ενεργητική επέμβαση στην  ευθανασία. Οι πρώτες θα μπορούσαν να αντιμετωπίζονται ελαφρότερα».

Ανακοίνωση της ΕΣΗΕΑ

Το διοικητικό συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ εξέδωσε ανακοίνωση αποχαιρετώντας «τον δημοσιογράφο και συγγραφέα Αλέξανδρο Βέλιο, ο οποίος πραγματοποίησε την τελευταία επιθυμία του, να πεθάνει με αξιοπρέπεια, προτού η σοβαρή ασθένεια από την οποία έπασχε τον φθείρει περαιτέρω, σωματικά και
διανοητικά [...] Ο Αλέξανδρος Βέλιος, μόλις αντιλήφθηκε την πραγματική κατάσταση της υγείας του, η οποία δεν ήταν αναστρέψιμη, αγωνίστηκε σθεναρά για το δικαίωμα στην ευθανασία, αφιερώνοντας πολλές από τις τελευταίες πολύτιμες ώρες του στη συγγραφή του βιβλίου του με τίτλο “Εγώ και ο θάνατός μου - Το δικαίωμα στην ευθανασία”, το οποίο εκδόθηκε τον Ιούνιο του 2016. Με τον τρόπο αυτό κατάφερε να παραμείνει δραστήριος πνευματικά, κοινωνικά και πολιτικά, παρά τη συνεχώς επιδεινούμενη κατάσταση της υγείας του, ώς την τελευταία του στιγμή».
    

Πηγή: www.efsyn.gr 

ΕΡΤ ΚΑΙ ΠΑΡΑΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ: ΕΓΙΝΕ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΑΡΚΕΤΗ ΓΙΑΤΙ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΕ

Του Βαγγέλη Αυγουλά

Ρίο Ντε Τζανέιρο – Παρα- Ολυμπιακοί Αγώνες 2016.  Είμαι απογοητευμένος. Όχι από τους αθλητές μας και τις αθλήτριές μας και τους άλλους σπουδαίους ανάπηρους αθλητές, τα υποδείγματα της θέλησης και της αποφασιστικότητας. Στους Παρα- Ολυμπιακούς Αγώνες είναι που μετουσιώνεται σε πράξη το ρητό «Αξία δεν έχει η νίκη αλλά η συμμετοχή». Και μόνο που όλοι αυτοί οι ανάπηροι άνθρωποι παίρνουν την απόφαση, γυμνάζονται, προπονούνται, μαθαίνουν τους κανόνες και κατεβαίνουν στα γήπεδα, αρκεί.

Είμαι απογοητευμένος από την ΕΡΤ. Δεν ξέρω αν ήταν αρμοδιότητα του κ. Τσακνή ( τον θυμάμαι όταν ήμουν πιτσιρίκι να τραγουδάει με το Λαυρέντη Μαχαιρίτσα) ή του κ. Ταγματάρχη ( που κι αυτόν τον ψιλοθυμάμαι να κάνει στο ραδιόφωνο φάρσες με το Θανάση Λάλα) να σχεδιάσει , έστω υποτυπωδώς, την μετάδοση των Παρα- Ολυμπιακών Αγώνων αλλά όποιου και να ήταν αρμοδιότητα….. χάλια μαύρα.

Δυστυχώς η ΕΡΤ με τις μέχρι στιγμής μεταδόσεις και εκπομπές γύρω από τους Παρα- Ολυμπιακούς Αγώνες επιβεβαίωσαν αυτό που ξέρουν και λένε όλοι: Ότι οι Παρα- Ολυμπιακοί Αγώνες, είναι «Δευτέρας Διαλογής». Ίδια η απογοήτευση μου και ως φανατικού ακροατή της ΕΡΑ Sport...

Επειδή δεν είμαι ειδικός και δεν το γνωρίζω καλά αυτό το «σπορ», αναγκάστηκα να καταφύγω στις γνώσεις και εμπειρίες άλλων, πολύ πιο «ειδικών» και έμπειρων ανθρώπων οι οποίοι με ενημέρωσαν ότι η ΕΡΤ έχει περιοριστεί στα απολύτως αναγκαία. Σε αυτά  που είναι απολύτως υποχρεωμένη να μεταδώσει  και δεν έχει κάνει ούτε προσπάθεια, ούτε δαπάνη για να μας δείξει κάτι περισσότερο, κάτι «δικό» μας, κάτι που ξεφεύγει από το να δείχνει μια τηλεόραση τους ανάπηρους αθλητές σαν «αξιοσημείωτα πλάσματα»,  κάτι σαν «τσίρκο» και όχι αθλητισμό.

Μα οι ανάπηροι αθλητές έχουν ζωή. Ιστορία δική τους. Πορεία δική τους. Αξιοπρέπεια και παλληκαριά! Και καταφέρνουν 100 φορές περισσότερα και δυσκολότερα πράγματα απ΄ όσα καταφέρνουν  να κάνουν ΧΩΡΙΣ να είναι ανάπηροι, οι άνθρωποι της Κρατικής Τηλεόρασης. Ποιος είναι αυτός- εκτός από τον Αρτέμη Σώρρα-  που αποφασίζει να ΜΗΝ μας δείξει το μεγαλείο ενός αθλητή με ΕΝΑ ΠΟΔΙ να πηδάει άλμα εις ύψος; Και να μην μας πει ποιά είναι αυτή, πώς τα καταφέρνει, τι είδους  προπόνηση κάνει, τι τεχνικές διδάσκεται, τι τρόπους βρίσκει να τρέχει, να πηδάει, να παλεύει, να κολυμπάει όταν τα μισά όργανά της ΔΕΝ λειτουργούν;

Ποιος είναι αυτός που αποφασίζει να ΜΗΝ μας δείξει ένα Ελληνόπουλο ( και όχι μόνο) παράλυτο από τη μέση και κάτω να κολυμπάει ύπτιο; Και πως τα καταφέρνει; Και πως γυμνάζεται; Και πώς προπονείται;  

Ποιος είναι αυτός που μας στερεί το δικαίωμα να δούμε έναν Έλληνα σφαιροβόλο ή ακοντιστή, καθηλωμένο, «δεμένο» σε μια βάση να έρχεται ΠΡΩΤΟΣ με Παγκόσμιο Ρεκόρ; Να γνωρίσουμε ποιοι είναι αυτοί οι σούπερ Έλληνες και οι σούπερ Ελληνίδες; Τι έκαναν, τι κάνουν στη ζωή τους, πως έμειναν ανάπηροι, πως ζουν, πως τα καταφέρνουν όχι μόνο να επιβιώνουν αλλά να αθλούνται, να μετέχουν σε αγώνες και να ΚΕΡΔΙΖΟΥΝ κιόλας;

Βεβαίως ευτυχώς που υπάρχει η ΕΡΤ και «κάτι» είδαμε γιατί αν μέναμε με την Εμπορική Τηλεόραση, μόνο τα ΜΕΤΑ τη νίκη και τα ΑΞΙΟΠΕΡΙΕΡΓΑ μιας αναπηρίας θα βλέπαμε. Με την ΕΡΤ, «κάτι» βλέπουμε. Κάποιοι καταλαβαίνουν και προσπαθούν. Αλλά είναι λίγοι και σχετικά αδύναμοι , σε σημείο ώστε αν και καταλαβαίνουν, να μην πετυχαίνουν να ξεπεράσουν αυτή την επαγγελματική τους «αναπηρία».

Ακόμα και τους Χρυσούς και αργυρούς και χάλκινους Παρα- Ολυμπιονίκες μας δεν μας έδειξαν παρά σε κάποια φευγαλέα Βραζιλιάνικα πλάνα. Δεν θέλω να επεκταθώ γιατί ίσως κάποιους αδικήσω. Όχι τους αθλητές και τις αθλήτριές μας που μας γεμίζουν χαρά και περηφάνια τόσο  όσο η Κορακάκη, η Στεφανίδου, ο Γιαννιώτης και ο  Πετρούνιας κλπ. Τους «άλλους». Που ΔΕΝ κατάλαβαν ΤΙ είναι οι ΠαραΟλυμπιακοί Αγώνες.

Η ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΟΛΥΜΠΙΟΝΙΚΗ ΕΪΜΙ ΠΑΡΝΤΙ

Η 36χρονη Αμερικανίδα ολυμπιονίκης Εϊμι Πάρντι μάγεψε τους πάντες χορεύοντας με ένα ρομπότ στην τελετή έναρξης των Παραολυμπιακών Αγώνων. Ελαμπε και μαζί της έκανε να λάμπουν με περηφάνεια όλους όσους την ήξεραν από πριν και γνώριζαν τον Γολγοθά που ανέβηκε. Η συγκλονιστική ιστορία της Παραολυμπιονίκη Εϊμι Πάρντι

ΣΤΑ 19 ΑΓΓΙΞΕ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ, ΣΤΑ 36 ΑΠΟΘΕΩΣΕ ΤΗΝ ΖΩΗ

Η 36χρονη Αμερικανίδα ολυμπιονίκης Εϊμι Πάρντι μάγεψε τους πάντες χορεύοντας με ένα ρομπότ στην τελετή έναρξης των Παραολυμπιακών Αγώνων. Ελαμπε και μαζί της έκανε να λάμπουν με περηφάνεια όλους όσους την ήξεραν από πριν και γνώριζαν τον Γολγοθά που ανέβηκε.

Οι πρόβες για να μπορέσει να παρουσιάσει το άρτιο πρόγραμμα με το ρομπότ που λες και πήρε μορφή στα χέρια της ήταν παιχνιδάκι, για μία γυναίκα που στα 19 της είδε όλη της την ζωή να καταστρέφεται αλλά απέδειξε πως το μεγαλείο της ψυχής είναι τελικά πολύ μεγάλο πράγμα.

Όλα ξεκίνησαν όταν ήταν 19 ετών που μπήκε στο νοσοκομείο νομίζοντας ότι είχε γρίπη και διεγνώσθη με βακτηριακή μηνιγγίτιδα.

Είχε 2% πιθανότητες να ζήσει αλλά τα κατάφερε δίνοντας όμως «λάφυρα» την σπλήνα, το νεφρό της, την ακοή της από το αριστερό αυτί και τα δύο της πόδια από το γόνατο και κάτω.

Όταν βγήκε από το νοσοκομείο ήταν μια γυναίκα-φάντασμα, έκλαιγε νύχτα ημέρα στον ώμο της μητέρας της μέχρι την στιγμή που αποφάσισε να σβήσει από την μνήμη της την παλιά Ειμι και να αγαπήσει την καινούρια.

Τέσσερις μήνες μετά από την έξοδό της από το νοσοκομείο ξεκίνησε πάλι να κάνει σνόουμπορντ με τα προθετικά της μέλη τα οποία όμως δεν ήταν όπως θα ήθελε και δεν την διευκόλυναν.

Ο πατέρας της όταν ήταν 21 ετών της έδωσε το ένα του νεφρό και εκείνη πήρε ένα τεχνικό και μαζί δημιούργησαν τα νέα της πόδια.

Τα έκανε όπως ήθελε και το αποτέλεσμα ήταν εντυπωσιακό. Δύο φορές παγκόσμια πρωταθλήτρια, χάλκινο μετάλλιο στους Παραολυμπιακούς και η πιο αναγνωρισμένη αθλήτρια με αναπηρία στο σνόουμπορντ.

Μοντέλο, χορεύτρια, ηθοποιός, περιζήτητη μα πάνω από όλα μία μαχήτρια της ζωής και όπως λέει η ίδια: «Τα όρια μας είναι εκεί που τελειώνει η πραγματικότητα, αλλά κι εκεί που ξεκινάει η φαντασία και η ιστορία μας».

Εμείς δεν χρειάζετι να πούμε τίποτα άλλο. Δείτε την διήγηση αλλά και τα μηνύματα της ίδιας σε μία παρουσία της πριν από λίγα χρόνια σε εκδήλωση για τους ανθρώπους που αντιμετωπίζουν κινητικά προβλήματα. Η ομιλία της σε κείμενο

«Εάν η ζωή σας ήταν ένα βιβλίο και εσείς ήσασταν ο συγγραφέας, πώς θα θέλατε να εξελιχθεί η ιστορία σας; Αυτό είναι το ερώτημα που άλλαξε τη ζωή μου για πάντα. Μεγαλώνοντας στην καυτή έρημο του Λας Βέγκας, το μόνο που ήθελα ήταν να είμαι ελεύθερη. Ονειροπολούσα ότι θα ταξίδευα σε όλο τον κόσμο, ότι θα ζούσα σ’ ένα μέρος όπου θα χιόνιζε, και φανταζόμουν όλες τις ιστορίες που θα είχα να πω. Στην ηλικία των 19, την επόμενη ημέρα της αποφοίτησής μου από το Λύκειο, μετακόμισα σε ένα μέρος όπου χιόνιζε και έγινα μασέζ. Σε αυτή τη δουλειά, το μόνο που χρειαζόμουν ήταν τα χέρια μου και το τραπέζι του μασάζ δίπλα μου και θα μπορούσα να πάω οπουδήποτε. Για πρώτη φορά στη ζωή μου, ένιωθα ελεύθερη, ανεξάρτητη, και ότι είχα τον πλήρη έλεγχο της ζωής μου.

Η ημέρα που τα άλλαξε όλα

Μέχρι που η ζωή μου πήρε άλλο δρόμο. Μια μέρα, γύρισα σπίτι νωρίς από τη δουλειά, πιστεύοντας ότι είχα κάποια γρίπη και σε λιγότερο από 24 ώρες ήμουν στο νοσοκομείο στη μονάδα τεχνικής υποστήριξης ζωής, με λιγότερο από 2% πιθανότητες να ζήσω. Κάποιες μέρες αργότερα, κι ενώ βρισκόμουν σε κώμα, οι γιατροί διέγνωσαν ότι πάσχω από βακτηριακή μηνιγγίτιδα, μια μόλυνση του  αίματος η οποία μπορεί να προληφθεί με εμβολιασμό. Μέσα σε διάστημα δυόμισι μηνών έχασα τη σπλήνα μου, τα νεφρά μου, την ακοή στο αριστερό μου αυτί και τα δύο μου πόδια από τα γόνατα και κάτω. Όταν οι γονείς μου με έβγαλαν από το νοσοκομείο με καροτσάκι, ένιωσα πως με είχαν ξανασυναρμολογήσει σαν μια μπαλωμένη κούκλα. Πίστεψα ότι τα χειρότερα είχαν περάσει έως ότου, εβδομάδες αργότερα, είδα τα νέα μου πόδια για πρώτη φορά. Οι γάμπες ήταν χοντρά μεταλλικά κομμάτια που είχαν σωλήνες βιδωμένους πάνω τους για αστραγάλους κι ένα κίτρινο λαστιχένιο πόδι με μια υψωμένη λαστιχένια γραμμή από το δάχτυλο μέχρι τον αστράγαλο για να μοιάζει με φλέβα. Δεν ήξερα τι να περιμένω, αλλά σίγουρα δεν περίμενα αυτό. Με τη μητέρα μου στο πλευρό μου, κλαίγοντας και οι δυο ασταμάτητα, έβαλα αυτά τα χοντροκομένα πόδια και στάθηκα όρθια. Ήταν τόσο επώδυνα και περιοριστικά που το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ ήταν, πώς θα ταξιδέψω σε όλο τον κόσμο πάνω σε αυτά; Πώς θα μπορούσα να ζήσω μια ζωή γεμάτη περιπέτεια και ιστορίες, όπως πάντα επιθυμούσα; Πώς θα μπορούσα να πάω για σνόουμπορντ και πάλι; Εκείνη την ημέρα επέστρεψα σπίτι, σύρθηκα στο κρεβάτι και η ζωή μου ήταν κάπως έτσι για τους επόμενους μήνες: Παραδομένη, να προσπαθώ να ξεφύγω από την πραγματικότητα, έχοντας παρατήσει τα τεχνητά μου πόδια δίπλα μου. Είχα καταρρεύσει πλήρως, τόσο σωματικά, όσο και συναισθηματικά.

Η απόφαση για νεά ζωή

Αλλά γνώριζα ότι για να προχωρήσω προς τα εμπρός, έπρεπε να αφήσω την παλιά Έιμι και να μάθω να αγαπάω την καινούργια Έιμι. Και τότε μου ήρθε η ιδέα ότι δεν χρειαζόταν να έχω το πραγματικό μου ύψος. Θα μπορούσα να είμαι όσο ψηλή επιθυμούσα! (Γέλια) (Χειροκρότημα) Ή όσο κοντή ήθελα, ανάλογα με ποιον έβγαινα ραντεβού. (Γέλια) Και αν ξαναπήγαινα για σνόουμπορντ, δεν υπήρχε περίπτωση να κρυώσουν τα πόδια μου. (Γέλια) Και το καλύτερο από όλα, σκέφτηκα, μπορώ να ρυθμίσω τα πόδια μου στο μέγεθος όλων των παπουτσιών που υπάρχουν στο εμπόριο. (Γέλια) Και το έκανα! Υπήρχαν λοιπόν και πλεονεκτήματα. Ήταν εκείνη τη στιγμή που έκανα στον εαυτό μου την πιο καθοριστική ερώτηση της ζωής μου: Αν η ζωή μου ήταν βιβλίο και εγώ ήμουν ο συγγραφέας, πώς θα ήθελα να εξελιχθεί η ιστορία; Και ξεκίνησα να ονειροπολώ. Ονειροπολούσα όπως όταν ήμουν κοριτσάκι και με φανταζόμουν να περπατάω με χάρη, να ταξιδεύω και να βοηθάω άλλους ανθρώπους και να κάνω σνόουμπορντ ξανά. Και δεν είδα απλά τον εαυτό μου να κατεβαίνει το βουνό χαράζοντας το χιόνι. Μπορούσα πραγματικά να το νιώσω. Μπορούσα να νιώσω τον αέρα στο πρόσωπό μου και τους χτύπους της καρδιάς μου, σαν να συνέβαινε εκείνη ακριβώς τη στιγμή. Και τότε ξεκίνησε ένα καινούργιο κεφάλαιο στη ζωή μου.

Η ανάσταση

Τέσσερις μήνες αργότερα ήμουν και πάλι πάνω σε ένα σνόουμπορντ, αν και τα πράγματα δεν πήγαν ακριβώς όπως τα περίμενα. Τα γόνατα και οι αστράγαλοί μου δεν λύγιζαν και μια φορά σόκαρα όλους τους σκιέρ που ανέβαιναν στο βουνό όταν έπεσα και τα πόδια μου, ακόμα δεμένα στο σνόουμπορντ, (Γέλια) συνέχισαν να κατεβαίνουν με φόρα το βουνό, ενώ εγώ ήμουν ακόμη στην κορυφή. Ήμουνα πολύ σοκαρισμένη. Ήμουν τόσο σοκαρισμένη όσο και οι υπόλοιποι και αποθαρρύνθηκα πάρα πολύ, αλλά ήξερα ότι αν μπορούσα να βρω το κατάλληλο ζευγάρι πόδια θα μπορούσα να τα καταφέρω. Τότε ήταν που έμαθα ότι τα όρια και τα εμπόδια που συναντάμε μπορούν να κάνουν μόνο δυο πράγματα: Πρώτον, να μας κόψουν το δρόμο, ή δεύτερον, να μας αναγκάσουν να γίνουμε δημιουργικοί. Έκανα ένα χρόνο έρευνα και δεν μπορούσα να βρω τι πόδια να χρησιμοποιήσω, δεν μπορούσα να βρω κάποιο μέσον που να με βοηθήσει. Έτσι, αποφάσισα να φτιάξω ένα ζευγάρι μόνη μου. Ο κατασκευαστής ποδιών μου κι εγώ ενώσαμε τυχαία κομμάτια και φτιάξαμε ένα ζευγάρι πόδια με τα οποία μπορούσα να κάνω σνόουμπορντ. Όπως βλέπετε, σκουριασμένες βίδες, λάστιχο, ξύλο και γυαλιστερή, ροζ μονωτική ταινία. Και ναι, μπορώ να αλλάζω το βερνίκι των νυχιών μου. Ήταν αυτά τα πόδια και το καλύτερο δώρο γενεθλίων που μπορούσα να πάρω για τα 21 μου χρόνια -ένα καινούργιο νεφρό από τον πατέρα μου– που μου επέτρεψαν να ακολουθήσω ξανά τα όνειρά μου. Ξεκίνησα να κάνω σνόουμπορντ, γύρισα πίσω στη δουλειά και μετά στο σχολείο. Το 2005 έγινα συνιδρυτής μιας μη-κερδοσκοπικής οργάνωσης για έφηβους και νεαρούς ενήλικες με σωματική αναπηρία, έτσι ώστε να μπορούν να ασχοληθούν με αθλήματα δράσης. Από εκεί είχα την ευκαιρία να πάω στη Νότια Αφρική, όπου βοήθησα να φορέσουμε παπούτσια σε χιλιάδες παιδιά, έτσι ώστε να μπορούν να πάνε σχολείο. Και μόλις τον περασμένο Φεβρουάριο, κέρδισα δύο συνεχόμενα χρυσά μετάλλια στο Παγκόσμιο Κύπελλο (Χειροκρότημα) τα
οποία με έκαναν την υψηλότερη σε κατάταξη γυναίκα σνόουμπορντερ με αναπηρία στον κόσμο. Έντεκα χρόνια πριν, όταν έχασα τα πόδια μου, δεν είχα ιδέα τι να περιμένω. Αλλά αν με ρωτήσετε σήμερα, αν θα ήθελα να αλλάξω την κατάστασή μου, θα έλεγα όχι. Επειδή τα πόδια μου δεν με έκαναν ανίκανη, αν μη τι άλλο, με έκαναν πιο ικανή. Με αναγκάσαν να βασιστώ στη φαντασία μου και να πιστέψω στις δυνατότητές μου, γι’αυτό και πιστεύω ότι η φαντασία μας μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν εργαλείο για να ξεπερνάμε τα διάφορα εμπόδια, γιατί στο μυαλό μας μπορούμε να κάνουμε τα πάντα και μπορούμε να γίνουμε ό,τι θέλουμε.

Το μήνυμα

Μόνο όταν πιστεύουμε στα όνειρά μας και κοιτάμε τους φόβους μας κατάματα, μπορούμε να ζήσουμε τις ζωές μας ξεπερνώντας τα όριά μας. Παρ’ όλο που σήμερα η συζήτηση αφορά στην καινοτομία χωρίς όρια, πρέπει να πω ότι στη ζωή μου, η καινοτομία έγινε δυνατή λόγω των ορίων που μου τέθηκαν. Έμαθα ότι τα όρια είναι εκεί που τελειώνει η πραγματικότητα, αλλά κι εκεί που ξεκινάει η φαντασία και η ιστορία μας. Η σκέψη με την οποία θέλω να σας προκαλέσω σήμερα, είναι μήπως αντί να βλέπουμε τις προκλήσεις και τους περιορισμούς σαν κάτι αρνητικό ή κακό, να μπορέσουμε να αρχίσουμε να τα βλέπουμε σαν ευλογίες, σαν υπέροχα δώρα που μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να εξάψουν τη φαντασία μας και να μας βοηθήσουν να πάμε μακρύτερα από όσο πιστεύαμε ποτέ ότι μπορούμε. Δεν έχει να κάνει με το να σπάμε τα όριά μας. Έχει να κάνει με το να τα επεκτείνουμε όσο μπορούμε, βλέποντας σε τι καταπληκτικά μέρη μπορούν να μας πάνε. Ευχαριστώ.

Πηγή: www.eleftherostypos.gr