ΤΥΦΛΟΣ ΓΙΑ ΤΡΕΙΣ ΩΡΕΣ: ΜΙΑ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΒΙΩΜΑΤΙΚΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ

Τυφλός για τρεις ώρες: μια συγκλονιστική βιωματική εμπειρία

Ο Μένιος Σακελλαρόπουλος πήγε στο 'Δείπνο Στο Σκοτάδι', εκεί που με κομμένη την ανάσα προσπαθείς να επιβιώσεις με όπλο την αφή. Ένα φωτεινό μάθημα ζωής από τυφλούς

Πώς βλέπουν άραγε…του κάτω κόσμου τα πουλιά και τα παγώνια, που με φως και νύχτα σου κεντούν μια φορεσιά, όπως εμπνεύστηκε πριν από 43 ολόκληρα χρόνια ο θείος Μάνος Ελευθερίου, αυτή η μέγιστη πηγή φωτός;

Πώς βλέπουν; Πώς δεν φοβούνται, πώς δεν τρομάζουν; Κι αλήθεια, πώς είναι να ζεις στο σκοτάδι, αυτό το βαθύ έρεβος που έφερνε ανατριχίλα από τα αρχαία χρόνια; Μια αχτίδα μπορεί να το παλέψει το βαθύ σκότος, να το αντιμετωπίσει, να δώσει μια ανάσα στην τρομαγμένη ψυχή. Αλλά αυτή η ψυχή τρεμοπαίζει στο απόλυτο σκοτάδι, γιατί έτσι είναι η φύση του ανθρώπου.

Όταν βρέθηκα για 17 ολόκληρες μέρες και νύχτες σε τέτοιο τρομακτικό σκότος εξαιτίας ενός σοβαρού προβλήματος, έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου, ήμουν σαν ένα ταλαιπωρημένο φύλλο, έρμαιο του αέρα κι ανήμπορο για οποιαδήποτε αντίδραση.

Τότε (δυστυχώς) συνειδητοποίησα ότι δεκάδες χιλιάδες συνάνθρωποί μας, πολλαπλά ταλαιπωρημένοι, στο έλεος μιας ανάλγητης πολιτείας και μιας κοινωνίας που τρομάζει στη θέα τους, ζουν για πάντα στο σκοτάδι. Άλλαξαν πολλά μέσα μου. Ίσως κι όλα! Αλλά τα τυφλά πουλιά του άνω κόσμου, οι άνθρωποι με προβλήματα όρασης, μου έδωσαν δωρεάν μαθήματα ζωής, Για τότε -με το πρόβλημα- για τώρα -χωρίς το πρόβλημα- για πάντα.

Τότε ήταν που γνώρισα έναν συγκλονιστικό άνθρωπο -συγγνώμη, ΑΝΘΡΩΠΟ- τον Βαγγέλη Αυγουλά, που δεν είδε ποτέ φως στη ζωή του, καθώς είναι εκ γενετής τυφλός. Αλλά τα άλλα μάτια του, αυτά της ψυχής, της καρδιάς, της γιγάντιας θέλησης για κανονική ζωή, τον έκαναν να δείξει ότι τίποτα δεν μπορεί να ανακόψει την πορεία του ανθρώπου.

Και σήμερα, στα 29 του χρόνια, αυτός ο ΓΙΓΑΝΤΑΣ είναι ενεργός δικηγόρος και με τρομερές δράσεις: τ. αντιδήμαρχος Ιλίου, ανεξάρτητος δημοτικός σύμβουλος, τακτικός εκπρόσωπος στην Ελλάδα της Διεθνούς Οργάνωσης VIEWS για νέους με προβλήματα όρασης, επικεφαλής της νεολαίας του Πανελληνίου Συνδέσμου Τυφλών, αντιπρόεδρος του Νομαρχιακού Αθλητικού Σωματείου ΑμεΑ 'Τυρταίος', αναπληρωτής γενικός γραμματέας Πανελληνίου Συνδέσμου Τυφλών, πάρεδρο μέλος της Επιτροπής Προσβασιμότητας Φοιτητών με Αναπηρία του Πανεπιστημίου Αθηνών, μέλος της Επιτροπής Υγείας και Κοινωνικής πρόνοιας της Κεντρικής Ένωσης Δήμων Ελλάδος και πολλά-πολλά ακόμα.

Πάει στο γήπεδο για να ζήσει από κοντά τους αγώνες μπάσκετ και ποδοσφαίρου, τρέχει παντού για να βοηθήσει όσους έχουν ανάγκη. Αλλά παντού. Όταν μου ζήτησε να πάω στο 'Δείπνο στο σκοτάδι' που διοργάνωνε ο ίδιος για 10 η φορά από το 2012 -πάντα για φιλανθρωπικούς σκοπούς- ένας χορός συναισθημάτων με άφησε άυπνο εκείνη τη νύχτα.

Ξαναφούντωσαν μέσα μου εκείνες οι εφιαλτικές στιγμές μου, αυτές που συχνά στοιχειώνουν ακόμα τον ύπνο μου, τακτικός εφιάλτης που δυσκολεύομαι να ξεπεράσω. "Έλα, μην το σκέφτεσαι, θα είναι για σένα εμπειρία ζωής, για τώρα και για πάντα. Σκέψου ότι μετά από ένα τρίωρο θα ξαναδείς κανονικά", ήταν η μαχαιριά του. Γιατί δεκάδες χιλιάδες άλλοι συνάνθρωποί μας δεν θα έχουν ποτέ αυτή την ύψιστη αίσθηση. Εμπειρία; Λάθος Βαγγέλη, μέγα λάθος. Γιατί αυτό ήταν το μεγαλύτερο μάθημα της ζωής μου, δίχως σύγκριση με ΚΑΝΕΝΑ άλλο!

Έφτασα μουδιασμένος εκεί στην Έπαυλη στο Χαϊδάρι, κι αυτός ο υπέροχος τύπος με έπιασε από το χέρι και ξεκίνησε τα τσιτάτα του. "Πάμε να γίνουμε όλοι ένα", μου είπε στην είσοδο, ενώ ταυτόχρονα από το μικρόφωνο έδινε οδηγίες στους πενήντα και βάλε εθελοντές, άλλους τυφλούς και άλλους βλέποντες, ακόμα και κωφούς. Κοίταξα το φως με δέος πριν διαβώ την πόρτα της αίθουσας, θαρρείς και πήγαινα να συναντήσω του κάτω κόσμου τα πουλιά και τα παγώνια! Έτσι ένιωσα, ψιθυρίζοντας μέσα μου εκείνους τους στίχους του Μάνου Ελευθερίου.

"Ναι, ήμουν πολύ σφιγμένος, διαλυμένος με τη σκέψη ότι υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι βυθισμένοι στο σκοτάδι για πάντα, αυτούς που γνώρισα -με σπαραγμό ψυχής- στη διάρκεια της έρευνας για τα 'Δεκατρία κεριά στο σκοτάδι', χρέος τιμής σε όλους αυτούς τους υπέροχους ανθρώπους"

Πήρα μια βαθιά ανάσα και προχώρησα. Μας περίμενε στην πόρτα η κοπέλα που θα μας (καθ)οδηγούσε, η Σταυρούλα. Ο ένας έβαζε το χέρι του στον ώμο του μπροστινού του, κι έτσι προχωρήσαμε, μια αλυσίδα βυθισμένη στο απόλυτο σκοτάδι. Ήταν τόσο εκπαιδευμένοι και προσαρμοσμένοι όλοι οι εθελοντές -γίγαντες κι αυτοί, όπως εκείνη η καταπληκτική κοπέλα από την Κρήτη, η Μαρία Παπαδάκη που επίσης καθοδηγούσε κόσμο παρότι ήρθε από το Ηράκλειο με ρήξη χιαστού- λες και βάδιζαν κάτω από τους προβολείς ενός θεάτρου. Κι όταν φτάσαμε στο τραπέζι μας, το Κ3, πάρα πολλοί (όπως μου εκμυστηρεύτηκαν) ένιωσαν την τρομακτική επίδραση του σκοταδιού.

Έτσι, καθισμένος σε μια καρέκλα, συνειδητοποιούσα την καταλυτική επίδραση του σκοταδιού, όσο κι αν γούρλωνα τα μάτια μου. Με πίεζε ένα τεράστιο βάρος, ο φόβος του άγνωστου που ερχόταν ασυνείδητα, αφού στην πραγματικότητα δεν είχα να φοβηθώ τίποτα. Άλλοι ψιθύριζαν -θαρρείς και δεν ήθελαν να ταράξουν τη γαλήνη του σκοταδιού- άλλοι μιλούσαν δυνατά για να ξορκίσουν τις όποιες ανησυχίες τους. Τις πολλές μάλλον. Γιατί όταν άρχισε να δουλεύει η αφή, όλα ήταν δύσκολα. Τα πιρούνια άρχισαν να 'τρακάρουν' στον αέρα, όταν όλοι προσπαθούσαν να τσιμπολογήσουν κάτι. Τράκαραν και τα χέρια, όταν επιχειρήσαμε να πιάσουμε λίγο τυρί εντοπίζοντας μια πιατέλα. Άλλο όμως το κίτρινο τυρί με τα χέρια κι άλλο η φέτα! Εκεί είναι λίγο θέμα, και κάποιοι λερώθηκαν αρκετά.

Όπως και με τη σαλάτα, που προσγειώθηκε στα πουκάμισα αρκετών τολμηρών που επιχείρησαν να την τσιμπήσουν. Τότε αναπτύχθηκε μια έντονη αλληλεγγύη από όλους προς όλους. "Εδώ είναι τα τυριά, κρατάω το πιάτο. Βρήκα το νερό. Ανακάλυψα το μπουκάλι με το κρασί. Το ψωμί είναι κολλητά στο πιάτο", ήταν οι κουβέντες του τραπεζιού. Προφανώς κανείς δεν μπορούσε να σερβίρει κανέναν, με τους κινδύνους προφανείς. Μια κοπέλα απέναντι και διαγώνια έβγαλε μια κραυγή αφού της έπεσε το νερό στο φόρεμα και τρόμαξε πολύ.

Οι συγκλονιστικοί σερβιτόροι -κάποιοι απ’ αυτούς τυφλοί- άρχισαν να φέρνουν δίσκους με φαγητά, όταν πια είχαμε συνηθίσει το σκοτάδι. Συνηθίζεται άραγε; Μεγάλη κουβέντα. Πάντως εκεί άρχισε η ανταλλαγή πληροφοριών. "Είναι μπριζόλα. Μάλλον δεν έχει κόκαλο. Έχει και πατάτες. Α, και ρύζι. Προσοχή, κάτι μεγάλο στο πιάτο είναι λεμόνι", άρχισαν να λένε. Κάποιοι ψιθύρισαν ότι τρώνε με τα χέρια. Ήταν αδύνατο να χρησιμοποιήσουν μαχαιροπίρουνα. Στην πορεία ανακαλύψαμε ότι οι περισσότεροι δεν ακούμπησαν το ρύζι. Ε, δεν τρώγεται εύκολα με τα χέρια!

Η απειθαρχία -ένα από τα χαρακτηριστικά μας- χτύπησε και εκεί. Μερικοί ξετρύπωσαν τα κινητά τους κι άρχισαν να βγάζουν σέλφι. Αδιανόητο. Παρά τις παρακλήσεις του Βαγγέλη και των εθελοντών, κάποιος επέμενε κι έτσι αναγκάστηκαν να τον αποβάλουν, αφού οι κανονισμοί είναι σαφείς και είναι υπό διεθνή αιγίδα. Κάποιοι έκραξαν τους παραβάτες, τι σημασία έχει.

Μιλούσαμε με τους απέναντί μας, δίχως να ξέρουμε καν ποιοι είναι και πώς είναι. Σημασία είχε η επικοινωνία. "Είναι φοβερό όλο αυτό. Νιώθω να μου κόβεται η ανάσα", μου είπε μια γυναικεία φωνή, η Ελένη, που ομολόγησε ότι έσφιγγε το χέρι του συνοδού της και δεν το άφησε στιγμή. Όλοι είχαν ανάγκη το άγγιγμα, αυτό τους έφερνε ασφάλεια.

Ο Αντρέας ήταν τρελαμένος. "Αν μου συνέβαινε στη ζωή μου νομίζω ότι δεν θα άντεχα και θα έπεφτα στο κενό… Δεν ξέρω… Δεν αντέχεται αυτό…", είπε συγκλονισμένος, προσθέτοντας: "Τώρα που το βιώνω, θαυμάζω αυτούς τους ανθρώπους που είναι έτσι η ζωή τους. Υποκλίνομαι δηλαδή και νιώθω πολύ μικρός μπροστά τους". Ο Βαγγέλης Αυγουλάς πείραζε όσους μπορούσε. "Κάνε μια περιγραφή στο μικρόφωνο, σαν να είσαι στο σκοτεινό Μπερναμπέου", μου είπε. Κι ύστερα, από μικροφώνου πια, έκανε όλο τον κόσμο -και τους μουδιασμένους- να λυθούν στα γέλια. "Βεβαιωθείτε ότι το μπούτι που πιάνετε είναι της γυναίκας σας και όχι της γειτόνισσας".

Τι να του πούμε όλοι εμείς αυτού του γίγαντα, που παλεύει -και θα παλεύει- έτσι σε όλη του τη ζωή, που παίζει στα χέρια του τη σελίδα του στο ίντερνετ, το meallamatia.blogspot.com. Πέρασαν τρεις ολόκληρες ώρες στο απόλυτο σκοτάδι κι η αλήθεια είναι ότι άκουσα πολλούς γύρω μου να κουβεντιάζουν ψιθυριστά για το πότε θα ανάψουν τα φώτα. Δεν άντεχαν άλλο. Ο Βαγγέλης έδωσε οδηγίες στους εθελοντές να πάρουν τις θέσεις τους ώστε να πάμε σιγά-σιγά στη διαδικασία του φωτός! Του δικού μας...

Κι ύστερα, άρχισε να μετράει ανάποδα, με όλον τον κόσμο να συμμετέχει με αγαλλίαση: Δέκα, εννέα, οκτώ, επτά, έξι, πέντε, τέσσερα, τρία, δύο, ένα, ΤΩΡΑ! Ήταν σαν να αλλάζαμε το χρόνο. Ανοίξαμε διστακτικά τα μάτια κι όλοι ψάχναμε να δούμε το χώρο που μας φιλοξενούσε. Μόνο φιλιά δεν ανταλλάξαμε. Είδαμε τους διπλανούς και τους απέναντι, χαιρετηθήκαμε ζεστά. Είχαμε ζήσει μαζί μια απίστευτη εμπειρία ζωής.

Αρκετά πιάτα ήταν 'ταλαιπωρημένα', άλλα είχαν μείνει άθικτα, υπήρχαν υπολείμματα των φαγητών στο τραπεζομάντιλο, πιρούνια πεσμένα στο πάτωμα, δύσκολες εικόνες. Κι εκεί, μετά το 'δεύτε λάβετε φως', όλοι έλαμπαν. Ακόμα κι όσοι δεν έβλεπαν καν.

Ο Βαγγέλης κάλεσε επί σκηνής όλους τους εθελοντές, που ήταν ιδιαίτερα συγκινημένοι. Κάποιοι είχαν συμμετάσχει για δέκατη φορά όπως ο Βαγγέλης (!), κάποιοι άλλη για πρώτη, δηλώνοντας ότι θα το επαναλάβουν με χαρά. Έχει την αξία του ότι οι εμπνευστές αυτής ιδέας, η οποία χρονολογείται από τον 19ο αιώνα, ήταν δύο Γάλλοι, ο Edouard de Broglie και ο Etienne Boisrond. Υποστήριζαν ότι το απόλυτο σκοτάδι μας απελευθερώνει, έτσι ώστε να μπορέσουμε να απολαύσουμε στο μέγιστο βαθμό το φαγητό μας και την μυστηριώδη ατμόσφαιρα. Οργανώνονταν συχνά τέτοιου είδους δείπνα για να ευαισθητοποιηθεί η τοπική κοινωνία για τις ανάγκες των τυφλών ατόμων.

Αλλά στην Ελλάδα πάντα υπήρχε μούδιασμα, σε μια κοινωνία με ελάχιστες ευαισθησίες. ΠΩΣ ΝΑ ΦΩΝΑΞΟΥΜΕ, ΝΑ ΟΥΡΛΙΑΞΟΥΜΕ, ΟΤΙ ΟΙ ΤΥΦΛΟΙ ΕΧΟΥΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗ ΖΩΗ, ΟΤΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΡΩΣΤΟΙ, ΟΤΙ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΣΠΙΝΑΛΟΓΚΕΣ ΚΑΙ ΕΛΕΗΜΟΣΥΝΗ; Εκεί στο σκοτάδι και μετά στο φως, οι τυφλοί εθελοντές μας αγκάλιασαν και μας ευγνωμονούσαν που βρεθήκαμε για λίγο στον κόσμο τους.

Ίσως γιατί μέσα τους να προσδοκούσαν ότι μπορεί να γίνουμε λίγο καλύτεροι και απλώς να καταλάβουμε, να κατανοήσουμε, να αντιληφθούμε ότι αυτοί οι συγκλονιστικοί άνθρωποι απλώς χρειάζονται ζεστασιά, τίποτε άλλο. Ανεβήκαμε στη σκηνή για φωτογραφίες, και ανάμεσά μας ήταν δυο εκπληκτικοί σκύλοι, οδηγοί τυφλών, ο Ερμής κι η Νίκη, πειθαρχημένοι σαν επίλεκτοι στρατιώτες. Ήταν και πέντε κωφά παιδιά, που μπήκαν στην αίθουσα χωρίς να βλέπουν και να ακούνε! Συνεννόηση με τα λευκά φωσφοριζέ γάντια τους. Απίστευτο.

Εμείς οι τυχεροί της Έπαυλης φύγαμε συγκλονισμένοι. Και θέλουμε, θέλω να δώσω στον Βαγγέλη ραντεβού στο φως της ζωής που δεν την ανακόπτει τίποτα. Ούτε το σκοτάδι. Ναι Βαγγέλη, το να περπατάς με ένα φίλο στο σκοτάδι, είναι καλύτερο από το να περπατάς μόνος στο φως. Ναι Βαγγέλη, το ξέρεις, χάνεται μόνο όποιος χάσει τα όνειρά του…

Πηγή: http://www.oneman.gr/keimena/diabasma/megala_keimena/tyflos-gia-treis-wres-mia-sygklonistikh-viwmatikh-empeiria.4908827.html

ΕΓΙΝΕ ΣΤΗ ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ Η ΠΡΩΤΗ ΔΙΑΒΑΛΚΑΝΙΚΗ ΔΙΑΣΚΕΨΗ ΝΕΩΝ ΜΕ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΟΡΑΣΗΣ

Η Διαβαλκανική Συμμαχία Συλλόγων Ατόμων με προβλήματα όρασης οργάνωσε από τις 19 έως τις 21 Σεπτεμβρίου 2017 το πρώτο συνέδριο νεολαίας τυφλών και μερικώς βλεπόντων. Το συνέδριο διεξήχθη στην πόλη Ντριάνοβο της Βουλγαρίας. Εκτός από τη διοργανώτρια χωρά έλαβαν μέρος αντιπροσωπίες από άλλες 6 χώρες της βαλκανικής χερσονήσου: την Ελλάδα, τη Σερβία, τα Σκόπια, τη Ρουμάνια, τη Μολδαβία και την Τουρκία.

Η ελληνική αποστολή απαρτιζόταν από τον Ευάγγελο Αυγουλά γραμματέα της Επιτροπής νεολαίας του ΠΣΤ και μέλος του Δ.Σ. του Συνδέσμου, την Νικολέττα Χαλτούτα γραμματέα της Επιτροπής νεολαίας του ΠΣΤ-ΠΕΚΜ και μέλος του Δ.Σ. του ΠΣΤ-ΠΕΚΜκαι τον Ευάγγελο Θεοδώρου αναπληρωτή γραμματέα Ε.Ν. ΠΣΤ. Την πρώτη μέρα του συνεδρίου 19 Σεπτεμβρίου έγινε συνάντηση γνωριμίας των αποστολών των χωρών που συμμετείχαν. Επρόκειτο μορφωμένους ανθρώπους και κοινωνικά ενεργούς, από κάθε χώρα, ενώ η ανταλλαγή απόψεων ήταν σε πολύ καλό και φιλικό κλίμα.

Κύρια ημέρα του συνεδρίου ήταν η εικοστή Σεπτεμβρίου όπου έγιναν παρουσιάσεις από τις συμμετέχουσες χώρες πάνω σε δυο θεματικές:

1) την προσβασιμότητα των ατόμων με προβλήματα όρασης στο δομημένο περιβάλλον, τις κοινωνικές υπηρεσίες και τις νέες τεχνολογίες και

2) στα εργασιακά θέματα. Κάθε χώρα έκανε αναφορά πάνω στα ζητήματα αυτά μέσω και μιας σύντομης ιστορικής αναδρομής, ανέφερε τα προβλήματα που υπάρχουν καθώς και τις πρωτοβουλίες των ενώσεων των ατόμων με πρόβλημα όρασης σε κάθε χώρα. Όσο αφορά στην προσβασιμότητα οι περισσότερες αντιπροσωπίες συνέτειναν στο ότι έχουν γίνει βήματα στην πρόσβαση στα μέσα μεταφοράς αλλά χρειάζεται να γίνουν βήματα στον πολιτισμό. Στα εργασιακά θέματα έγινε αναφορά στο ζήτημα της ανεργίας των νέων καθώς και στις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι νέοι με πρόβλημα όρασης στην πρόσβαση τους στην εργασία (ενδεικτικά, παντού μεγάλα ποσοστά ανεργίας, μη εφαρμογή ευνοϊκών νομοθετημάτων για τις προσλήψεις τυφλών κλπ.).

Όλα τα μέλη της Ελληνικής αποστολής είχαν το δικό τους ρόλο, κάνοντας από ένα κομμάτι της παρουσίασης ο καθένας στα Αγγλικά, ενώ κατέθεσαν για τα πρακτικά και σχετικές γραπτές αναφορές για τις δύο ως άνω ενότητες, τις οποίες είχαν συντάξει με τη βοήθεια του Προέδρου του Π.Σ.Τ. κ. Ηλία Μαργιόλα.

«Εντύπωση –μεταξύ άλλων- μας έκανε πόσο ευαισθητοποιημένοι και προχωρημένοι είναι οι Ρουμάνοι στο θέμα προσβασιμότητας, οι οποίοι, ως Σύλλογος Τυφλών,  έχουν στούντιο περιγραφής ταινιών. Σε αντίθεση με τους Μολδαβούς οι οποίοι μόλις τώρα ξεκίνησαν και κατασκευάζουν οδηγούς όδευσης τυφλών στα πεζοδρόμια τους», αναφέρει ο νεαρός δικηγόρος Βαγγέλης Θεοδώρου.

«Μεταξύ άλλων, είχαμε τη δυνατότητα στις φιλικές ομάδες και συζητήσεις που δημιουργήθηκαν, να ανταλλάξουμε γνώσεις και απόψεις σε διάφορα θέματα νέων τεχνολογιών που διευκολύνουν την καθημερινότητα μας, όπως για τη λειτουργία των smart phones κλπ.

Επιπλέον την τελευταία ημέρα μας είχαν βιωματικό σεμινάριο γνωριμίας με μια νέα θεραπευτική τεχνική, με κρουστά (τύμπανα). Είχε ανταπόκριση από όλα τα άτομα που συμμετείχαμε, και ήταν διασκεδαστικό και εκτονωτικό κλείσιμο», συμπληρώνει η Νικολέττα Χαλτούτα, ρεφλεξολόγος η ίδια και βοηθός φυσικοθεραπευτή. 

Την αποστολή συνόδευσε εθελοντικά η κα Χρυσάνθη Γεωργαντά, σύμβουλος Σταδιοδρομίας με μεταπτυχιακό σε θέματα ΑμεΑ.

«Ήταν τιμητική για εμάς, ως αντιπροσωπεία του Π.Σ.Τ. η αντιμετώπιση, διότι διαπιστώσαμε ότι ο Πανελλήνιος Σύνδεσμος Τυφλών είναι γνωστός για τις ιστορικές κατακτήσεις του στις άλλες χώρες, ακόμη και στις νέες γενιές, ενώ δεχθήκαμε τα εύσημα για την Επιτροπή Νεολαίας και τις δράσεις της, όπως έχει καθιερωθεί επί πολλά έτη να αλληλεπιδρά και να υποστηρίζεται από τον Π.Σ.Τ. κάτι που σε άλλες χώρες έδωσε κίνητρο για την αναδιοργάνωση και των δικών τους Σωματείων, όπως μας είπαν.

Μεταξύ των προτάσεων της διάσκεψης, ήταν να επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο η διαβαλκανική συνάντηση νεολαίας, ώστε να μπορούν να μαθαίνουν και να εκπαιδεύονται νέοι με προβλήματα όρασης, δίπλα στα πιο έμπειρα στελέχη των Συλλόγων, με στόχο τη διαιώνιση του διεκδικητικού θεσμικού κινήματος των τυφλών κάθε χώρας.

Σίγουρα οι αποσπασματικές κινήσεις και οι διασκέψεις χωρίς συνέχεια δεν προσφέρουν κάτι, αν δε ληφθεί μέριμνα για πιο συστηματική επικοινωνία και αλληλεπίδραση των νέων με προβλήματα όρασης ανά την Ευρώπη. Και προς αυτή την κατεύθυνση εργάζεται ήδη το Δ.Σ. του Πανελληνίου Συνδέσμου Τυφλών, με αφορμή την επόμενη διαβαλκανική διάσκεψη που θα φιλοξενήσουμε στη χώρα μας το 2018 σε κεντρικό επίπεδο», σημείωσε ο δικηγόρος Βαγγέλης Αυγουλάς.

BEST BUDDIES GREECE: "ΚΟΛΛΗΤΟΙ" ΦΙΛΟΙ ΣΤΑ ΕΥΚΟΛΑ ΚΑΙ ΣΤΑ ΔΥΣΚΟΛΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

ΙΩΑΝΝΑ ΦΩΤΙΑΔΗ.

«Θέλω μια μέρα να χτυπήσει το κουδούνι του σπιτιού και να έχει έρθει ένας φίλος μου». Αυτή την επιθυμία επαναλάμβανε συχνά ο 43χρονος Άκης, που πάσχει από σύνδρομο Down, στη μητέρα του. «Θα μπορούσα να ζητήσω σε κάποιον έναντι αμοιβής να του κάνει παρέα, αλλά αυτό δεν συνιστά καθαρή φιλία, αλλά φιλία επαιτείας», εξηγεί η μητέρα του, Αριάδνη Πασπαλά, στην «Κ». «Όταν έμαθα για την ομάδα Best Buddies Greece ένιωσα ότι ήταν αυτό που χρειαζόταν». Τα τελευταία τρία χρόνια ο Άκης παράλληλα με το σχολείο,  την εξάσκηση στο bowling, την ενασχόληση με ηλεκτρονικά παιχνίδια και την παρακολούθηση θεατρικών παραστάσεων, βγαίνει ανά δεκαπέντε μέρες με τον φίλο του και μιλά τουλάχιστον άπαξ την εβδομάδα στο τηλέφωνο. «Οι έξοδοι ξεκινούν με καφέ, συνεχίζουν σε κάποια παράσταση και ολοκληρώνονται με δείπνο» περιγράφει η μητέρα του, «μεγαλώσαμε τον Άκη δίνοντάς του πολλά ερεθίσματα». Τώρα, είναι η νέα φιλία που έχει δώσει «φτερά» στον 43χρονο βραβευμένο στα Special Olympics.

Ο Άκης και ο κολλητός είναι ένα από τα 80 «ζευγάρια» που έχουν δημιουργηθεί σε Αθήνα και Κηφισιά. «Η ιδέα ήρθε από την Αμερική» εξηγεί στην «Κ» η κ. Κέλλυ Γκούνη από το Best Buddies Greece, «o Anthony Shriver Kennedy, γνωστός για την ευαισθησία του σε θέματα ατόμων με ειδικές 

ανάγκες, ίδρυσε τον Οργανισμό το 1989». Η πρωτοβουλία, που αποσκοπεί στην κοινωνικοποίηση των ΑμεΑ, τη στήριξη της οικογένειάς τους αλλά και στην ευαισθητοποίηση χιλιάδων «κολλητών», κέρδισε γρήγορα έδαφος. Σήμερα, ο Οργανισμός είναι ενεργός σε όλες τις Πολιτείες της Αμερικής και σε άλλες  πενήντα χώρες. Στην Ελλάδα έφθασε μέσω της Ελληνοαμερικανίδας κλινικής  ψυχολόγου, Πέννυς Παπανικολοπούλου. Έκτοτε, ομάδες έχουν σχηματιστεί και  στα Ιωάννινα, στο Ναύπλιο, στην Άμφισσα, στη Λαμία και στην Κατερίνη. Κριτήριο για τα ταιριάσματα είναι οι δύο φίλοι να ζουν γεωγραφικά κοντά,  να είναι του ιδίου φύλου και να έχουν κοινά ενδιαφέροντα.

Το όφελος είναι μεγάλο και για τους εθελοντές, εκ των οποίων ορισμένοι είναι φοιτητές ή επαγγελματίες στον χώρο της ψυχικής υγείας, αλλά πολλοί δεν έχουν καμία σχέση με τον κλάδο. «Μαθαίνουν να ακούνε τον άλλο, επαναπροσδιορίζουν το νόημα της αγνής και άδολης φιλίας, ενώ ανακαλύπτουν  εκ νέου τη χαμένη τους παιδικότητα», μεταφέρει στην «Κ» η κ. Γκούνη τις εντυπώσεις τους. «Τους παρέχουμε, βέβαια, τακτική εποπτεία με επαγγελματία της ψυχικής υγείας, με τον οποίο μπορούν να συζητήσουν κάθε θέμα που τους προβληματίζει».

      Πηγή: Εφημερίδα «Η Καθημερινή» 

ΑΔΙΕΞΟΔΑ ΣΤΙΣ ΔΙΕΞΟΔΟΥΣ ΚΑΙ ΔΙΕΞΟΔΟΙ ΣΤΑ ΑΔΙΕΞΟΔΑ.ΠΑΤΕ ΝΑ ΜΕ ΤΡΕΛΑΝΕΤΕ;

Του Δημήτρη Κωνσταντάρα

Στον αρκετό ελεύθερο χρόνο που έχω πλέον μέσα στην ημέρα μου, διαβάζω αρκετές φορές άρθρα μου, συνεντεύξεις με σημαντικές προσωπικότητες, αφιερώματα, ιστορικές αναδρομές  που έγραφα πριν από 7-8-10-12 χρόνια, για διαφορετικά έντυπα, τότε που κάποια έντυπα πλήρωναν ακόμα τους αρθρογράφους  τους. Όχι πολλά λεφτά. Αλλά «κάποια» τέλος πάντων. Μαθαίνω απ΄ αυτά. Θυμάμαι. Ανανεώνομαι.

Διάβαζα λοιπόν τις προάλλες ένα σχετικά σύντομο άρθρο του 2010, με αφορμή μιαν «επέτειο»  όπου –τότε- έγραφα :

« Περίπου σαν σήμερα, πριν από 167 χρόνια , η Ελλάδα έπρεπε να καταβάλει στις τράπεζες της Ευρώπης τα τοκοχρεολύσια παλιότερων δανείων που είχε πάρει η χώρα. Οι τόκοι που έπρεπε να καταβάλλονται κάθε χρόνο ήταν 7 εκατομμύρια δραχμές και ισοδυναμούσαν με το 50% των συνολικών εσόδων του ελληνικού κράτους που έφταναν μετά βίας τα 14 εκατομμύρια ετησίως.   Την άνοιξη του 1843, η κυβέρνηση είχε πάρει μέτρα λιτότητας, τα οποία όμως δεν απέδωσαν . Έτσι, ενημέρωσε τις ξένες κυβερνήσεις ότι αδυνατούσε να καταβάλει το ποσό που χρωστούσε.

Ζήτησε νέο δάνειο. Της το αρνήθηκαν. Γιατί;  Οι «Μεγάλες Δυνάμεις»  (Αγγλία-Γαλλία-Ρωσία) αποφάσισαν – μόνες τους βέβαια- να καταλήξουν σε καταδικαστικό πρωτόκολλο και να υπογράψουν…. μνημόνιο , σύμφωνα με το οποίο η Ελλάδα πρέπει να πάρει μέτρα ώστε να εξοικονομήσει  3,6 εκ. δραχμές που θα δοθούν στους δανειστές της.

Επιπλέον απαίτησαν  να παραβρίσκονται στις συνεδριάσεις του Υπουργικού Συμβουλίου και να παίρνουν ανά μήνα λεπτομερή κατάσταση της πορείας εφαρμογής τους.

Επιτρέψτε μου να καταθέσω τα βασικά μέτρα που επέβαλε η κυβέρνηση μέσα στο 1843 σε εφαρμογή του τότε μνημονίου:

1. Απολύθηκε το 1/3 των Δημοσίων υπαλλήλων και μειώθηκαν 20% οι μισθοί .

2. Σταμάτησε η χορήγηση συντάξεων.

3. Μειώθηκαν κατά 60% οι στρατιωτικές δαπάνες, μειώθηκε δραστικά ο αριθμός των ενστόλων και αντί για μισθό οι στρατιωτικοί έπαιρναν χωράφια.

4. Επιβλήθηκε προκαταβολή στην είσπραξη του φόρου εισοδήματος και της “δεκάτης” ( φόρος  αγροτικής παραγωγής)

5. Αυξήθηκαν οι δασμοί και οι φόροι χαρτοσήμου.

6. Απολύθηκαν  οι μηχανικοί του Δημοσίου και σταμάτησαν τα δημόσια έργα.

7. Καταργήθηκαν οι υγειονομικές υπηρεσίες του κράτους.

8. Νομιμοποιήθηκαν όλα τα αυθαίρετα κτίσματα και οι καταπατημένες “εθνικές γαίες” με την πληρωμή προστίμων νομιμοποίησης.

9. Περαιώθηκαν συνοπτικά όλες οι εκκρεμείς φορολογικές υποθέσεις με την καταβολή εφάπαξ ποσού.

Φαντάζομαι ότι δεν επιθυμείτε να συνεχίσω.

Η Ιστορία γράφεται ΠΑΝΤΑ με λέξεις».

Δεν θέλω να συνεχίσω και να αναλύσω περισσότερο όσα – λίγα-  έγραφα το 2010 για τη χώρα μας του 1843 και τη διεθνή της «υπόσταση». Θέλω να το ξαναδιαβάσετε προσεκτικά αυτό το Πρώτο Μνημόνιο της Σύγχρονης Ελληνικής Ιστορίας και να το συγκρίνετε με τα σημερινά. Εκεί που γράφει δραχμές, βάλτε ευρώ, κρατείστε τη λέξη «δανειστές», σκεφτείτε πώς λέγεται σήμερα η «δεκάτη»……. αυξήσεις, απολύσεις, καταργήσεις, μειώσεις, συντάξεις.

Όλα αυτά πριν από 180 τόσα χρόνια για να ξεπληρώσουμε δάνεια που από την αρχή ξέραμε ότι ΔΕΝ θα μπορούσαμε επ΄ ουδενί να ξεπληρώσουμε στον αιώνα τον άπαντα και παρ΄ όλα ταύτα, πρόθυμες «Μεγάλες Δυνάμεις» μας τα έδωσαν και πρόθυμες  «Μικρές Κυβερνήσεις», μας υποθήκευσαν.

Πότε «βγαίνουμε» απ΄τα Μνημόνια;

ΑΝΕΡΓΙΑ ΚΑΙ ΨΥΧΙΚΗ ΥΓΕΙΑ: Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΟΥ ΠΡΟΣΑΝΑΤΑΛΙΣΜΟΥ

Της Νίκης Δαλιανά

Ανεργία και Ψυχική Υγεία: Ο ρόλος του επαγγελματικού προσανατολισμού

Η Παγκόσμια οικονομική κρίση και η ολοένα αυξανόμενη ανεργία, που είναι η  βασική συνέπεια της, αποτελεί παράγοντα που έχει επιφέρει σημαντικές αλλαγές τόσο σε κοινωνικό, όσο και σε ατομικό επίπεδο.

Η Ελλάδα τα τελευταία χρόνια έχει εισέλθει σε μία περίοδο οικονομικής κρίσης που επηρεάζει διάφορους τομείς της καθημερινής ζωής, ανάμεσα στους οποίους και την ψυχική υγεία των πολιτών.

Η εργασία για το άτομο αποτελεί τον πλέον σημαντικό παράγοντα για τη διατήρηση της ψυχικής και της σωματικής του υγείας και γενικότερα για την ανάπτυξη και ολοκλήρωση της προσωπικότητας του.  Με την ανεργία, οι Μπούρας & Λύκουρας (2011) κάνουν λόγο για μία «συμβολική» κατάρρευση του ατόμου, καθώς η προσωπικότητα του και η εργασία του είναι άμεσα συνυφασμένες και η εργασία συντελεί με σημαντικό τρόπο στον προσδιορισμό της ταυτότητας του ατόμου.

Η απώλεια της εργασίας αυξάνει των κίνδυνο όχι μόνο σοβαρών σωματικών προβλημάτων, αλλά και ψυχιατρικών διαταραχών. Μάλιστα, μελέτες δείχνουν ότι υπάρχει ισχυρή συνάφεια ανάμεσα στην ανεργία και στην αύξηση του άγχους, της κατάθλιψης, της αντικοινωνικής συμπεριφοράς και της χρήσης ουσιών. Δεν είναι επίσης τυχαίο το γεγονός ότι ο M. Chan, πρόεδρος του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας το 2008 δήλωσε ότι: « Δεν πρέπει να υποτιμήσουμε τις αναστατώσεις και τις πιθανές συνέπειες της οικονομικής κρίσης, δεν πρέπει να ξαφνιαστούμε αν δούμε περισσότερες αυτοκτονίες και ψυχικές διαταραχές» (όπ. αναφ. στο Μπούρας & Λύκουρας, 2011, σελ. 56). Φτάσαμε στο 2017 και τα λόγια του φαίνεται να επιβεβαιώνονται.

Οι άνεργοι τείνουν να είναι πιο αγχώδεις, να έχουν προβλήματα στον ύπνο, ανικανότητα επίλυσης προβλημάτων, χαμηλή αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμηση και αναποφασιστικότητα. Βέβαια, το πώς αντιδρά το άτομο εξαρτάται και από τον τρόπο που έχει μάθει να επεξεργάζεται τα εξωτερικά ερεθίσματα και να αντιδρά στις διάφορες καταστάσεις. Σημαντικό ρόλο επίσης για την εκδήλωση ή μη των παραπάνω συμπτωμάτων διαδραματίζει και η ικανοποίηση που αντλούσε το άτομο από την εργασία του. Έντονο στρες φαίνεται να παρουσιάζουν τα άτομα που είχαν υψηλά κίνητρα για την εργασία τους και χαρακτηρίζονταν ως επιτυχημένα (Κεραμάρης & Ποταμιάνος, 2004).            Από την άλλη, με την εύρεση μιας νέας εργασίας δε φαίνεται να υποχωρούν τα συμπτώματα, καθώς στο νέο χώρο εργασίας θα υπάρχει η ψυχική ένταση από την αλλαγή περιβάλλοντος και η ανάγκη για μία περίοδο προσαρμογής και εξοικείωσης.

Όσο εντείνεται η οικονομική κρίση και αυξάνεται η ανεργία, οι προβλέψεις είναι δυσοίωνες. Με το ποσοστό των ανέργων ολοένα να αυξάνεται η συμβουλευτική και ο επαγγελματικός προσανατολισμός κατέχουν σημαντικό ρόλο στο να βοηθήσει κάποιον να επιλέξει εκ νέου εργασία και να επαναπροσδιορίσει και τις επαγγελματικές του αξίες. Έτσι κάποιος που έχει χάσει τη δουλειά του έχει πρώτα από όλα να αντιμετωπίσει το αίσθημα της απώλειας, της ανασφάλειας και της «αποτυχίας». Το ζητούμενο είναι ο άνεργος να μπορεί να βοηθηθεί να αποκτήσει δεξιότητες που θα του φανούν χρήσιμες στην επανένταξη του στην αγορά εργασίας.

Σύμφωνα με τους Μπούρα & Λύκουρα (2011) για την καταπολέμηση των επιπτώσεων της κρίσης κρίνεται απαραίτητος ο σχεδιασμός παρεμβάσεων που θα βοηθήσουν στην καλύτερη αντιμετώπιση της κρίσης τόσο σε συλλογικό, όσο και σε ατομικό επίπεδο. Η πρωτογενής παρέμβαση πρέπει να περιλαμβάνει τη δημιουργία κρατικών επιδοτούμενων προγραμμάτων επαγγελματικής επανεκπαίδευσης που θα έχουν ως σκοπό την επανένταξη των ανέργων στην αγορά εργασίας, καθώς και προγράμματα ανάπτυξης δεξιοτήτων για μεγαλύτερη δυνατότητα επαγγελματικής ευελιξίας. Αν αναλογιστεί κανείς ότι τα επόμενα χρόνια οι εργαζόμενοι θα αναγκαστούν να αλλάξουν μέχρι και 7 φορές επάγγελμα (Job surfing), δε θα εξασφαλίζει κανείς ένα επάγγελμα για όλη του τη ζωή και φυσικά η αποδέσμευση του πτυχίου από την επαγγελματική αποκατάσταση, διαφαίνεται πίσω από την προοπτική αυτή, καταλαβαίνει ότι η εργασιακή ευελιξία και η ανάπτυξη δεξιοτήτων είναι κάτι παραπάνω από απαραίτητη.

Οι δεξιότητες που σύμφωνα με τον Ρέππα (1998) πρέπει να αναπτύξει ένα άτομο έτσι ώστε να μπορέσει να ανταποκριθεί στα δεδομένα της νέας εποχής είναι: Ευελιξία, προσαρμοστικότητα, υπευθυνότητα, επικοινωνία, ικανότητα λήψης απόφασης, ικανότητα αυτοπαρουσίασης «self presentation», ικανότητα οργάνωσης χρόνου – προγραμματισμού, ικανότητα χρήσης νέων τεχνολογιών, ικανότητα πρωτοβουλιών, διαπραγματευτική ικανότητα, ικανότητα διαχείρισης του stress, δημιουργικότητα, εφευρετικότητα, διορατικότητα, ικανότητα συνεργασίας, φαντασία, ομαδικό πνεύμα, αποδοχή ετερότητας, πρακτικό πνεύμα και δεξιότητα επικοινωνίας σε ξένες γλώσσες (όπ. αναφ. στο Ψαρράκου & Παπαθεοδωρόπουλος, 2002).

Σε δεύτερο επίπεδο η παρέμβαση πρέπει να αφορά στην προαγωγή διαχείρισης του στρες και των ψυχοπιεστικών καταστάσεων που αντιμετωπίζει το άτομο μέσω ψυχολογικής υποστήριξης και επαγγελματικού προσανατολισμού, καθώς και μέσω συμβουλευτικών προγραμμάτων οικονομικής διαχείρισης (Μπούρας & Λύκουρας, 2011).

Ο Fineman παρατήρησε ότι πολλές παρεµβάσεις για την αντιµετώπιση της ανεργίας µπορεί να είναι αντιπαραγωγικές ή και χάσιµο χρόνου εάν δεν λαµβάνουν υπόψη τις ψυχολογικές αντιδράσεις των ανέργων που βιώνουν την ανεργία.

Τέλος, στην περίπτωση της ανεργίας, πέρα από την επαγγελματική συμβουλευτική, μπορεί να φανεί χρήσιμη και η Συµβουλευτική Αναζήτησης Εργασίας που  θα εφοδιάσει µε γνώσεις,  τεχνικές και δεξιότητες και θα οργανώσει µε τρόπο εντατικό τους ανέργους για  να αντιµετωπίσουν το πολυδιάστατο και καταστροφικό για τη ζωή του ατόμου και της οικογένειας του, πρόβληµα της ανεργίας.

Η Νίκη Δαλιανά είναι Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας, MSc Συμβουλευτικής & Επαγγελματικού Προσανατολισμού, Επιστημονικός Συνεργάτης Μονάδας Εφηβικής Υγείας, Β” Παιδιατρική Κλινική ΕΚΠΑ, Νοσοκομείο Παίδων “Π & Αγλ. Κυριακού”

Βιβλιογραφία

Μπούρας, Γ., & Λύκουρας, Λ. (2011). Η οικονομική κρίση και οι επιπτώσεις της στη ψυχική υγεία. Εγκέφαλος (48), σσ. 54-61.

Κεραμάρης, Ι., & Ποταμιάνος, Γ. (2004, Ιούλιος- Αύγουστος- Σεπτέμβριος). Ανεργία και ψυχική Υγεία. Τετράδια Ψυχιατρικής (87), σσ. 91-102.

Ψαρράκου, Α., Παπαθεοδωρόπουλος, Ι. (2002). Ο ρόλος του Επαγγελματικού Προσανατολισμού και της Συμβουλευτικής στο σταυροδρόμι της Παγκοσμιοποίησης, της αγοράς εργασίας και της εκπαίδευσης. Πρακτικά του 2ου Διεθνούς Συνεδριου, Η παιδεία στην αυγή του 21ου αιώνα, Συνεδριακό Κέντρο Πανεπιστημίου Πατρών.

Πηγή: http://kanaliena.gr/anergia-ke-psychiki-ygia-o-rolos-tou-epangelmatikou-prosanatolismou/

ΕΠΙΧΟΡΗΓΗΣΕΙΣ ΕΙΔΙΚΩΝ ΣΧΟΛΕΙΩΝ: ΜΙΑ ΠΡΟΤΑΣΗ ΝΟΜΟΥ ΚΑΙ Η ΠΙΚΡΗ ΓΕΥΣΗ ΜΙΑΣ ΔΙΚΑΙΩΣΗΣ

Του Βαγγέλη Αυγουλά

Είναι πραγματικά όμορφο το συναίσθημα του να αισθάνεσαι – και να είσαι και επίσημα- δικαιωμένος  βλέποντας τις σκέψεις και προσπάθειές σου  που προς στιγμήν είχες θεωρήσει χαμένες και αγνοημένες να φτάνουν στο σημείο να χαρακτηρίζονται ορθές και επιβεβλημένες από αυτούς  που είναι γνώστες της πραγματικότητας και ζουν το πρόβλημα καθημερινά. Και ταυτόχρονα αυτή η «δικαίωση», αφήνει μια πολύ πικρή γεύση, για προβλήματα που δε θα έπρεπε να υπάρχουν σε μια ευρωπαϊκή χώρα το 2017…

Και μιλώ για τις προσπάθειές μου να αλλάξει το νομοθετικό πλαίσιο επιχορήγησης των Ειδικών Σχολείων της χώρας. Το συναίσθημα της δικαίωσης και η προσωπική απόφαση για τη συνέχιση του αγώνα - όχι τόσο για μένα αλλά κυρίως για τα παιδιά των Ειδικών Σχολείων-με πλημμύρισαν διαβάζοντας την επιστολή προς τους αρμόδιους, της  Διευθύντριας του 1ου Ειδικού Δημοτικού Σχολείου Ιλίου κ. Ειρήνης Βερώνη  με αφορμή  την νέα πρότασή μου στο οικείο σχολικό συμβούλιο, για αναθεώρηση του υφιστάμενου πλαισίου κατανομής πιστώσεων στη Σχολική Μονάδα Ειδικής Αγωγής και Εκπαίδευσης του Δήμου Ιλίου.

Στην επιστολή της, η Διευθύντρια,  μιλά για «ανισότητα που διαπιστώνεται στην κατανομή των προβλεπόμενων πιστώσεων ανάμεσα στις σχολικές μονάδες γενικής αγωγής και στην υφιστάμενη της ειδικής αγωγής και εκπαίδευσης ( Ε.Α.Ε)- Ειδικό Δημοτικό Σχολείο - που λειτουργεί στη δικαιοδοσία και τα διοικητικά όρια του Δήμου Ιλίου». Η κυρία Βερώνη ξέρει πολύ καλά τι πρότεινα και ξέρει πολύ καλύτερα τι λέει και τι γράφει. Γι αυτό και η επιστολή της με γέμισε χαρά και ικανοποίηση παρά τις αρχικές μου απογοητεύσεις όταν πριν από  λίγους μήνες, είχα δει τις αρχικά εγκριθείσες προτάσεις μου να … εξαφανίζονται και να μην εφαρμόζονται, καίτοι είχαν συμπεριληφθεί σε δημόσια προδιαβούλευση νομοσχεδίου, το Καλοκαίρι του 2016. Τα είχα αναδείξει το θέμα και ως Αντιδήμαρχος στο Ίλιον, μακάρι λοιπόν τη στάση του Δημοτικού μας Συμβουλίου να την αντιγράψουν και άλλοι δήμοι και η πίεση να μεγαλώσει και το υφιστάμενο νομοθετικό πλαίσιο εν τέλει να αλλάξει.

Τι διαπιστώνει εγγράφως – μεταξύ άλλων- η Διευθύντρια του 1ου Ειδικού Δημοτικού Σχολείου Ιλίου:

«Το υφιστάμενο πλαίσιο κατανομής των τακτικών εγκεκριμένων χρηματοδοτήσεων που γίνεται με απόφαση της Σχολικής Επιτροπής Πρωτοβάθμιας  Εκπαίδευσης Δήμου Ιλίου και με βάση το οποίο διενεργούνται οι πιστώσεις των λογαριασμών των Συμβουλίων Σχολικής Κοινότητας για την κάλυψη των αναγκών των αντίστοιχων σχολικών μονάδων, θεωρούμε ότι αδικεί κατάφωρα τη σχολική μονάδα Ειδικής Αγωγής και Εκπαίδευσης  καθώς δεν λαμβάνει υπόψη τις ειδικότερες και αυξημένες ανάγκες της αναφερόμενης σχολικής μονάδας με αποτέλεσμα να υποχρηματοδοτείται σε σχέση με τις πιστώσεις που αναλογούν και αφορούν στη λειτουργία των σχολείων της γενικής αγωγής». 

Και το πιο κρίσιμο σημείο της επιστολής: «θεωρούμε σκόπιμο να αναφερθεί ότι μολονότι οι πάγιες τρέχουσες δαπάνες που αφορούν σε θέρμανση, ύδρευση, ηλεκτροδότηση, τηλεφωνία, είναι, κατά γενική εκτίμηση, αδιαφοροποίητες και κοινές για όλα τα σχολεία, οι σχολικές μονάδες Ειδικής Αγωγής  επιφορτίζονται με επιπλέον δαπάνες παραγωγής και χρήσης κυρίως έντυπου αλλά και ηλεκτρονικού παιδαγωγικού- εκπαιδευτικού υλικού που είναι ανάγκη να ανταποκρίνεται στις εξατομικευμένες εκπαιδευτικές ανάγκες κάθε μαθητή/τριας, μιας και η  χρήση των σχολικών εγχειριδίων που αφορά στη γενική αγωγή είναι σημαντικά περιορισμένη.

Η καθημερινή διδακτική πράξη επιβάλλει τη χρήση από τους μαθητές μας κατάλληλου εξατομικευμένου εκπαιδευτικού υλικού που είτε αυτό, συχνότερα, παράγεται από τους ίδιους τους εκπαιδευτικούς της σχολικής μας μονάδας είτε αναζητείται προς αγορά από εξειδικευμένα εκπαιδευτικά κέντρα».

Και η ουσιώδης κατάληξη : «Με βάση όσα περιγράφηκαν παραπάνω και με τη βοήθεια του ενδεικτικού παραδείγματος που αναδεικνύει με σαφήνεια και επάρκεια την αδήριτη ανάγκη αλλαγής των κριτηρίων, εισηγούμαστε την αναθεώρηση του υφιστάμενου πλαισίου κατανομής πιστώσεων στη μοναδική Σχολική  Μονάδα  Ειδικής Αγωγής και Εκπαίδευσης του Δήμου Ιλίου ώστε η χρηματοδότησή της να γίνεται εφεξής με όρους ισοτιμίας και με βασικό κριτήριο τις ειδικότερες και αυξημένες ανάγκες της σχολικής μας μονάδας για την ορθολογικότερη αντιμετώπιση των λειτουργικών τους αναγκών».     

Έχουμε ακόμα δρόμο μπροστά μας για την επίτευξη του αυτονόητου, αλλά ο δρόμος είναι ο σωστός.

ΔΥΟ ΕΛΛΗΝΟΠΟΥΛΑ ΜΕ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΟΡΑΣΗΣ ΣΤΗ ΔΙΑΣΤΗΜΙΚΗ ΚΑΤΑΣΚΗΝΩΣΗ ΠΑΙΔΙΩΝ ΤΗΣ NASA!

Κατασκήνωση διαστημικής εκπαίδευσης της NASA για μαθητές με πρόβλημα όρασης

SPACE CAMP FOR INTERESTED VISUALLY IMPAIRED STUDENTS (SCIVIS)

«Επειδή δεν μπορώ να δω τα αστέρια, δεν σημαίνει ότι δεν μπορώ να τα φτάσω»

Αυτό ήταν το φετινό μήνυμα του προγράμματος της διαστημικής κατασκήνωσης-space Camp- για μαθητές με πρόβλημα όρασης, που πραγματοποιήθηκε στο Huntsvilleτης Alabama στην Αμερική, απο τις 22 έως τις 29 Σεπτεμβρίου 2017.

Συνολικά 174 μαθητές ηλικίας από 9 έως και 18 ετών, απο 20 διαφορετικές  χώρες του κόσμου, και διαφορετικές πολιτείες της Αμερικής, συγκεντρώθηκαν στις εγκαταστάσεις του U. S. SpaceandRocketcenterστο Huntsville, για μια εβδομάδα και συμμετείχαν στην εκπαίδευση που παρέχετε από εξειδικευμένο προσωπικό τα τελευταία 35 χρόνια !

Την Ελλάδα εκπροσώπησαν με υποτροφία από το Ευγενιδειο ίδρυμα , οι Ιωάννης Πολονυφης και Θανάσης Νασοπουλος !

Είχα την τιμή και χαρά να μοιραστώ μαζί τους αυτήν την μοναδική εμπειρία , αφού επιλέχθηκα από το ίδρυμα ως συνοδός τους , για να πραγματοποιηθεί με την μέγιστη ασφάλεια το ταξίδι αυτό.

Καθ’ όλη την διάρκεια της εκπαίδευσης των δυο μαθητών , στις εγκαταστάσεις της ΝΑSA στην κατασκήνωση , έγινα η σκιά τους και κατέγραψα βήμα προς βήμα την εμπειρία αυτή.

Οι φωτογραφίες , τα βίντεο και το υλικό που καταθέτω μαζί με την επιστολή αυτή θα συμπληρώσουν με τον καλύτερο τρόπο  την εικόνα της εκπαίδευσης των μαθητών Οι δυο μαθητές συμμετείχαν σε μια πληθώρα διαστημικών  δραστηριοτήτων προσομοίωσης, όπως η καρέκλα περιστροφικής  κίνησης που θυμίζει την έλλειψη βαρύτητας , φόρεσαν την στολή του αστροναύτη και εκτέλεσαν αποστολή έξω από το διαστημόπλοιο , εκπαιδεύτηκαν στην επίλυση τεχνικών δυσκολιών σε σταθμό εδάφους, λειτουργώντας ομαδικά με τα αλλά 13 μέλη της ομάδας τους με το όνομα Luna !!

Υπήρχαν συνολικά οι εξής 12ομάδες εκπαιδευομένων: Aries , Elysium, Marineris , Phobos, Isidis, Alba , Vigilantes, Argonauts, Axle, Andromeda, Global Hawk

Ο κάθε μαθητής είχε την δυνατότητα να επιλέξει ανάμεσα σε τρεις διαφορετικές σχολές  εκπαίδευσης , ανάλογα την ηλικία του , αλλά και  τις δεξιότητες που ήθελε να αποκτήσει.

Η πρώτη σχολή  είναι το SPACE CAMP και χωρίζεται στα εξής τμήματα

1)Space Camp (9-11 ετών ) ,

2)space Academy(12-14 ετών )και

3)Advanced Space Academy (15-18 ετών )

Η δεύτερη σχολή είναι το Aviation Challenge Camp και χωρίζεται στις υποκατηγορίες

1)Mach I (9-11)

2) Mach II (12-14)

3) Mach III (15-18

)

Η τριτη σχολή  είναι το Robotics ( -air*land*sea με υποκατηγορίες

1)Robitics camp(9-11 ετών )

2) Robitics Academy(12-14 ετών )

Όλοι οι μαθητές βίωσαν από πρώτο χέρι την μοναδική εμπειρία της προσομοίωσης.  ενός ταξιδιού στο διάστημα . Οι συμμετέχοντες εκπαιδεύτηκαν μέσα από οργανωμένες ομαδικές δράσεις , μηχανικές γνώσεις και πρακτική  εκπαίδευση σε προσαρμοσμένα και προσβάσιμα  μηχανήματα , να σχεδιάζουν και να υλοποιούν μια διαστημική αποστολή.

Στο προχωρημένο πρόγραμμα υπάρχουν δοκιμασίες μέσα σε πισίνα , μηχανική σκαφών , πιλοταρισμα αεροπλάνων , ώστε να ολοκληρωθεί η εμπειρία αυτή .

Το πρόγραμμα ειδικά για τους μαθητές με πρόβλημα όρασης πραγματοποιείτε κάθε χρονιά τέλος Σεπτεμβρίου και το επόμενο ανακοινώθηκε για τις 29-9-18 έως 4-10-18.

Τελειώνοντας αυτό που θα ήθελα να καταθέσω ως προσωπική μου σημείωση ζώντας δίπλα σε όλους αυτούς τους μαθητές, πως  η έλλειψη όρασης όχι μόνο δεν τους περιόρισε τα όνειρα και τις φιλοδοξίες , αλλά αποτέλεσε την αφορμή και την αιτία να ζήσουν από κοντά μια εμπειρία που σε οδηγεί απευθείας στα αστέρια !

Με εκτίμηση

Κατερίνα Πουλεα

Εκπαιδευτικός