«Που πάμε ρε Στέφανε να
μιλήσουμε σε Γ’ Λυκείου για το «διαφορετικό» και την αναπηρία; Θα μας πουν τα
παιδιά «έχουμε πανελλήνιες σε λίγο, με εσάς θα ασχολούμαστε»;
Αυτή την πρώτη σκέψη
μου μοιράστηκα με τον καλό φίλο και συνεργάτη Στέφανο Βούρο, καθώς το πρωί της
Τετάρτης σε συνεννόηση με τον ΣΚΕΠ, πηγαίναμε προς το 7ο Λύκειο Παγκρατίου
για μια συζήτηση μας με 75 μαθητές της Γ’ Λυκείου γύρω από την καθημερινότητα
των νέων με αναπηρία.
«Εγώ έχω γεννηθεί τυφλός και εκείνος δεν έχει
δάχτυλα», σκέφτηκα. «Ε και; αυτά θα τους πούμε; Και γιατί να τους κεντρίσουμε
το ενδιαφέρον»;
Ναι δεν ξύπνησα και πολύ
αισιόδοξα μάλλον! Και ευτυχώς διαψεύστηκα γρήγορα!
Με τα παιδιά, σχεδόν
συνομήλικοι όλοι, 10ετία πάνω-κάτω η διαφορά μας, ανταλλάξαμε απόψεις,
εντοπίσαμε κοινές ανησυχίες και προβληματισμούς και σίγουρα ξεκινήσαμε από την
κοινή μας διαπίστωση ότι «το ότι δε βλέπουμε συχνά ΑμεΑ γύρω μας, στο δρόμο,
στις δημόσιες υπηρεσίες, στο cinema, στις καφετέριες, στο club,
σημαίνει όχι ότι δεν υπάρχουν ανάπηροι στην Ελλάδα, αλλά ότι οι δυσκολίες είναι
τόσες πολλές, που μάλλον προτιμούν ή εξαναγκάζονται να κλείνονται σπίτια τους».
Επίσης, οι νεαροί μαθητές μας
χάρισαν και την προσοχή τους καθ’ όλη τη διάρκεια της επίσκεψής μας και το
διάλειμμά τους. Πολύτιμα δώρα από εφήβους στη σημερινή εποχή του καθημερινού
άγχους και του υπερφορτωμένου προγράμματος.
Και έτσι κατέληξα στο
συμπέρασμα πως για να κερδίσεις την εκτίμηση ενός εφήβου σήμερα, μεγάλο
κατόρθωμα που πολλοί «μεγάλοι» δεν πρόκειται να το καταφέρουν, χρειάζεσαι απλά
να του μιλήσεις ειλικρινά, ανοιχτά και χωρίς προσωπείο. Και θα σε ακούσει! Και
μετά θα σε εντυπωσιάσει και με το δικό του αντίλογο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου