meallamatia.blogspot.gr

meallamatia.blogspot.gr

Πέμπτη 27 Οκτωβρίου 2016

ΕΒΑΛΑΝ...ΗΧΟ ΣΤΗ ΝΟΗΜΑΤΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ.


«Φορετό μαγνητικό γάντι» που έφτιαξε ελληνική ομάδα μεταφράζει την κίνηση των χεριών σε φωνή: Ο χρήστης φοράει τα γάντια και όσο πραγματοποιεί  κινήσεις στη νοηματική γλώσσα, το κινητό τις αναγνωρίζει και παράγει φωνή.
Κλώντζα Όλγα.

Η πρόκληση του τηλεχειρισμού με μαγνητική κίνηση θα μπορούσε να λέγεται  απλώς «Κάν΄ το όπως ο Μαγκνέτο», ο δημοφιλής «μεταλλαγμένος» αντιήρωας των  «X-Men» από το ομώνυμο κόμικ της Marvel που δημιουργεί και ελέγχει πανίσχυρα μαγνητικά πεδία. Πραγματικά αξιοθαύμαστες υπεράνθρωπες  ιδιότητες, τις οποίες κλήθηκαν να «κλέψουν», κατά έναν τρόπο, οι συμμετέχοντες στον διεθνή επιχειρηματικό διαγωνισμό ActInSpace της Τουλούζης, που διοργάνωσαν η Γαλλική Διαστημική Υπηρεσία (CNES), ο  Ευρωπαϊκός Οργανισμός Διαστήματος (ESA) και το ESA BIC Sud France, με την υποστήριξη της Airbus Defence and Space.

Σκοπός δεν ήταν βέβαια να προκαλέσουν την εξελικτική αλλαγή του ανθρώπινου γένους αλλά να αποδείξουν ότι οι διαστημικές τεχνολογίες που αναπτύσσονται από τους επιστήμονες έχουν άμεση εφαρμογή στην καθημερινότητά μας. Αυτό πέτυχε η ομάδα MaGOS, αποτελούμενη από τους κ.κ. Γρηγόρη Αγριόπουλο και  Γιώργο Προφητηλιώτη, οι οποίοι διακρίθηκαν στον ελληνικό τελικό  φτιάχνοντας ένα «φορετό μαγνητικό γάντι» που μεταφράζει τη νοηματική  γλώσσα σε φωνή.

Εν συνεχεία η ελληνική ομάδα πέρασε στις τέσσερις καλύτερες του διεθνούς  τελικού, ανάμεσα σε 13 συμμετοχές, κατακτώντας τελικά την τρίτη θέση στη διάρκεια του Toulouse Space Show 2016. Στη μεγαλύτερη ευρωπαϊκή έκθεση με εστίαση στις διαστημικές υποδομές, τεχνολογίες και εφαρμογές, η ελληνική  επιχειρηματική αποστολή διοργανώθηκε από τον Ελληνικό Συνεργατικό  Σχηματισμό Διαστημικής Τεχνολογίας και Εφαρμογών (si-Cluster) του Corallia.

Μαγνητικό γάντι.

Το σύστημα που δημιούργησαν οι δύο νέοι επιστήμονες και επίδοξοι  startupers κατά τη διάρκεια του 24ωρου ελληνικού hackathon αποτελείται από ένα γάντι που περιέχει μαγνήτες και κυκλώματα ελέγχου, ένα βραχιόλι με  αισθητήρες και ένα σύστημα επικοινωνίας με το κινητό. «Στο αρχικό μας πλάνο παρουσιάσαμε μια καινούργια τεχνολογική λύση, όμως η τεχνολογία που χρησιμοποιήσαμε δεν είναι καινούργια» λέει στο «Βήμα» ο κ. Αγριόπουλος, ηλεκτρολόγος μηχανικός.

Όπως εξηγεί, ο διαγωνισμός, τον οποίο για τη χώρα μας διενήργησε το si-Cluster, δεν ήταν γενικού ενδιαφέροντος. Οι συμμετέχοντες έπρεπε να αξιοποιήσουν συγκεκριμένες διαστημικές τεχνολογίες για να δημιουργήσουν τα προϊόντα και τις εφαρμογές του αύριο, παρουσιάζοντας τελικά ένα   ολοκληρωμένο επιχειρηματικό πλάνο. Καθεμία από τις συνολικά 86 προκλήσεις που είχαν στη διάθεσή τους οι 1.435 συμμετέχοντες από 12 χώρες προσδιόριζε την τεχνολογία που έπρεπε να χρησιμοποιηθεί. Στην περίπτωση της ελληνικής ομάδας MaGOS αξιοποιήθηκε ένας αισθητήρας που έχει αναπτυχθεί από τη Γαλλική Υπηρεσία Διαστήματος (CNES), ένα μαγνητόμετρο, που καθιστά δυνατό τον εντοπισμό μιας κίνησης μέσα στον χώρο. «Ο χρήστης φοράει τα γάντια και όσο πραγματοποιεί κινήσεις στη νοηματική γλώσσα το κινητό τις αναγνωρίζει και παράγει φωνή» περιγράφει ο κ. Αγριόπουλος. Πρόκειται για μια τεχνολογία που προσφέρει πολλές δυνατότητες στο συνεχώς εξελισσόμενο περιβάλλον του Internet of Things (IoT), όμως οι δύο Ελληνες, οι οποίοι γνωρίστηκαν στο πλαίσιο ενός Mini MBA στην τεχνολογική καινοτομία, επέλεξαν να δώσουν μια κοινωνική διάσταση στην επιχειρηματική τους πρόταση.

Πρόβλημα οι... διάλεκτοι:.

Αν και η τεχνολογική ανάπτυξη δεν είναι τόσο δύσκολη για τους δύο νέους, η μεγάλη πρόκληση είναι η ενσωμάτωση στο σύστημα βιβλιοθηκών της νοηματικής γλώσσας. «Δεδομένου ότι στη νοηματική γλώσσα, όπως και στην ομιλία, υπάρχουν διάλεκτοι, είναι εφικτό να ενσωματωθεί στο σύστημα ένα ποσοστό 85% των χειρονομιών που χρησιμοποιούνται. Ιδανικά θα μπορούσαμε να  ενσωματώσουμε αυτές τις βιβλιοθήκες μέσα σε έξι-οκτώ μήνες» εκτιμά ο κ. Αγριόπουλος.

Ενα ακόμη ζητούμενο για την ομάδα είναι ο συνδυασμός των χειρονομιών με τις κινήσεις του προσώπου, που τα άτομα με προβλήματα ομιλίας χρησιμοποιούν κατά κανόνα όταν επικοινωνούν. Σε δεύτερο στάδιο θα μπορούσε να ενεργοποιηθεί μια συνεργασία με κάποιο σύστημα μετατροπής της κίνησης των ματιών σε ομιλία, «όμως τα υπολογιστικά αυτά συστήματα παραμένουν ογκώδη με αποτέλεσμα να αξιοποιούνται δυστυχώς μέσα στο σπίτι, περιορισμός  που η πρότασή μας δεν έχει».

Χαρακτηρίζοντας την πρόταση της MaGOS πολύ ανώτερη τεχνολογικά από τις υπάρχουσες τεχνολογικές λύσεις, ο δρ Χόρχε Σάντσες-Παπασπηλίου από το Corallia εντοπίζει το πλεονέκτημα στη μη χρήση κάμερας προκειμένου να γίνει αντιληπτή η κίνηση. Μια τεχνολογία η οποία αξιοποιήθηκε από περίπου 20 ομάδες που έλαβαν μέρος διεθνώς στο ActInSpace, όμως μόνο η ελληνική συμμετοχή διακρίθηκε.

Οι δύο διακριθέντες ηλεκτρολόγοι μηχανικοί μετά την ξεχωριστή εμπειρία της συμμετοχής τους δηλώνουν έτοιμοι να συνεχίσουν την προσπάθεια για την επιχειρηματική ανάπτυξη της ιδέας τους. «Ο διαγωνισμός δεν θα είχε κανένα νόημα αν δεν συνεχίσουμε την προσπάθεια να υλοποιήσουμε την ιδέα μας. Γι΄ αυτό σκοπεύουμε προσεχώς να συστήσουμε τη δική μας εταιρεία και με τη  βοήθεια και τη συμβολή του Corallia και του si-Cluster να προσπαθήσουμε για τον μεγάλο μας στόχο, που δεν είναι άλλος από το να ανοίξουμε τα φτερά μας στον κόσμο της τεχνολογίας και της καινοτομίας».

ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ.

Η μεγάλη πρόκληση είναι η ενσωμάτωση στο σύστημα βιβλιοθηκών της νοηματικής γλώσσας. «Δεδομένου ότι στη νοηματική γλώσσα, όπως και στην ομιλία, υπάρχουν διάλεκτοι, είναι εφικτό να ενσωματωθεί στο σύστημα ένα ποσοστό 85% των χειρονομιών που χρησιμοποιούνται. Ιδανικά θα μπορούσαμε να ενσωματώσουμε αυτές τις βιβλιοθήκες μέσα σε έξι-οκτώ μήνες» εκτιμά το μέλος της ομάδας Γρ. Αγριόπουλος.


ΟΙ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΙ HACKATHLON: Οι τεχνολογίες κατεβαίνουν από το ράφι

«Είναι εξαιρετικά σημαντικό το γεγονός ότι υπάρχει μεγάλο πλήθος  πατενταρισμένων τεχνολογιών οι οποίες είχαν ξεμείνει σε κάποια ράφια και χάρη σε αυτόν το διαγωνισμό, που όπως όλα δείχνουν θα γίνει θεσμός σε βάση διετίας, αναζητούμε νέες εφαρμογές τους» επισημαίνει μιλώντας στο «Βήμα» ο  δρ Χόρχε Σάντσες-Παπασπηλίου, συνιδρυτής και διευθυντής Στρατηγικής και Οικονομικών του Corallia. Οι έξι πρώτες από τις 13 ομάδες (συνολικά 70 άτομα) που συμμετείχαν στα hackathons Αθήνας και Πάτρας θα έχουν την υποστήριξη του Οργανισμού, προκειμένου να μετατρέψουν τις ιδέες τους σε επιχειρήσεις και να αναπτύξουν το επιχειρηματικό τους πλάνο.

Όπως περιγράφει ο δρ Σάντσες-Παπασπηλίου, «σε επίπεδο si-Cluster  δραστηριοποιούμαστε σε τομείς στους οποίους εκτιμούμε ότι θα υπάρχει ανάπτυξη και βιωσιμότητα τα επόμενα χρόνια». Πρόκειται για ένα δυναμικό  και σταθερά αναπτυσσόμενο οικοσύστημα καινοτομίας κάτω από την ομπρέλα του Corallia, αποτελούμενο από μικρές ως μεγάλες επιχειρήσεις, βιομηχανικούς φορείς, πανεπιστήμια και ερευνητικά ινστιτούτα.

Στον μήνα που μεσολάβησε μεταξύ των δύο τελικών, οι δημιουργοί της ελληνικής ομάδας είχαν την ευκαιρία να αντιληφθούν πόσο σημαντική είναι η υποστήριξη αυτού του οικοσυστήματος. «Ουσιαστικά στον ελληνικό διαγωνισμό παρουσιάσαμε ένα ολοκληρωμένο business plan. Εν συνεχεία κάναμε πολλές συναντήσεις με μέλη της κοινότητας ανθρώπων με προβλήματα ομιλίας ώστε να προχωρήσουμε στην καλύτερη σχεδίαση του προϊόντος» αναφέρει ο κ. Αγριόπουλος. Εν τω μεταξύ εκδηλώθηκε από έλληνα επιχειρηματία ενδιαφέρον να χρηματοδοτήσει την ανάπτυξη της MaGOS, ενώ με την υποστήριξη του cluster η ομάδα προετοιμάστηκε για την παρουσίαση του πρότζεκτ στο διεθνές κοινό της Τουλούζης.

Πηγή: Εφημερίδα «Το Βήμα» 


ΜΙΑ ΧΩΡΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΡΤΙΜΕΛΕΙΣ

H Γεωργία Καλτσή κινείται με το αμαξίδιο της στην πόλη.

Για τους περισσότερους, μια τρύπα στο πεζοδρόμιο ή ένας ασυνείδητος που παρκάρει σε λάθος σημείο είναι εμπόδια που ξεπερνιούνται. Για έναν άνθρωπο με αναπηρία, μπορεί να γίνουν ο λόγος που θα μείνει σπίτι του και δεν θα βγει παρά μόνο ελάχιστες μέρες τον χρόνο. Και τα προβλήματα για τα ΑμΕΑ δεν σταματούν στους δρόμους. Εκεί είναι μόνο η αρχή. Μαρία Λούκα.

«Αν νιώθετε ότι είστε σε μια μαύρη τρύπα, μην τα παρατάτε. Υπάρχει τρόπος διαφυγής. Να θυμάστε να κοιτάτε επάνω στα αστέρια και όχι τα πόδια σας». Ο Στίβεν Χόκινγκ είχε πάντα προς τα πάνω στραμμένη τη ματιά του, γι’ αυτό ίσως κατόρθωσε με ατάραχη σιγουριά και συστηματική δουλειά να αποδομήσει τα στερεότυπα που ήθελαν τους ανθρώπους με αναπηρία “δυστυχείς” και  “μειονεκτικούς” και να συμβάλει καθοριστικά με τις επιστημολογικές του τομές στη γνώση μας για το σύμπαν.

Ο Χόκινγκ δεν είναι φωτεινή εξαίρεση. Γύρω μας, σ’ αυτόν τον κόσμο, σ’ αυτήν τη χώρα, υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι με αναπηρία που αξιώνουν μια ισότιμη ύπαρξη και επιδιώκουν μια συναρπαστική ζωή. Μόνο που δεν ακολουθούν όλοι την τροχιά του βλέμματός τους μέχρι τα αστέρια. Τα εμπόδια βάζει πρώτη απ’ όλους η πολιτεία, που παραμένει σε μεγάλο βαθμό προσηλωμένη και εστιασμένη στο σώμα, αναπαράγοντας το φαντασιακό αρχέτυπο του “ιδανικού σώματος” και παθολογικοποιώντας την ετερότητα. Η δημόσια σφαίρα της δεν χωράει το σύνολο των σωματικών τυπολογιών και οι πόλεις της είναι φτιαγμένες στο πρότυπο του λευκού, ευθυτενούς και αρτιμελούς
σώματος.

Ενδεχομένως κάποιοι θα ανατρέξουν στο ημερολόγιό τους με αυτό το αφιέρωμα. Δεν υπάρχει λόγος. Η 3η του Δεκέμβρη –Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία– αργεί ακόμα και οι Παραολυμπιακοί Αγώνες είναι πίσω μας. Αυτές είναι οι δύο συνηθέστερες συγκυρίες κατά τις οποίες ο λόγος περί αναπηρίας, διανθισμένος με μπόλικη –προβλέψιμη και οριακά υποκριτική– ευαισθησία κατακλύζει τα media και την πολιτική ζωή. Τον υπόλοιπο χρόνο οι άνθρωποι με αναπηρία επιστρέφουν στη συνθήκη του αόρατου και στα λίγα τετραγωνικά του οικείου τους χώρου.

Σύμφωνα με το European Disability ForumΗ (πανευρωπαϊκή οργάνωση για τους ανθρώπους με αναπηρίες), 80 εκατομμύρια άνθρωποι στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ποσοστό που αντιστοιχεί στο 15% του πληθυσμού της, αντιμετωπίζουν κάποια μορφή αναπηρίας. Στην Ελλάδα, ο αριθμός των ατόμων με αναπηρία υπολογίζεται –με βάση αναφορές του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, καθώς δεν υπάρχει επίσημη καταγραφή– σε ένα εκατομμύριο. Οι άνθρωποι, ωστόσο, που κυκλοφορούν στις ελληνικές πόλεις είναι τραγικά λιγότεροι. Αυτό δεν σημαίνει ότι κάτι δεν πάει καλά με τις στατιστικές. Αυτό σημαίνει ότι κάτι δεν πάει καλά με τις ελληνικές πόλεις. Είναι απροσπέλαστες.

Οι “κρυμμένοι” Έλληνες με αναπηρία.

Η προσβασιμότητα είναι ίσως το σοβαρότερο ζήτημα που αντιμετωπίζουν τα άτομα με αναπηρία και ένας από τους τομείς στους οποίους η Ελλάδα υστερεί αρκετά σε σχέση με το εξωτερικό. Σύμφωνα με παλιότερες εκθέσεις που είχαν γίνει για λογαριασμό της Εθνικής Συνομοσπονδίας Ατόμων με Αναπηρία, τρεις στους τέσσερις αδυνατούν να μετακινηθούν λόγω έλλειψης υποδομών ή κινούνται με πολύ μεγάλη ταλαιπωρία. Επιπλέον, σε ποσοστό 71,8%  δυσκολεύονται πάρα πολύ όταν κάνουν χρήση των μέσων μαζικής μεταφοράς. Το 88,2% αξιολογεί την ανεπάρκεια των υποδομών ως τον πιο ανασταλτικό παράγοντα για μια αξιοπρεπή ζωή. Στον σχετικό πίνακα οι πολυκατοικίες, οι δρόμοι και τα πεζοδρόμια σκοράρουν στα χαμηλότερα επίπεδα διευκόλυνσης της προσβασιμότητας.

Σκουπίδια πάνω στη λωρίδα των τυφλών στο πεζοδρόμιο.

Η προίκα που μας άφησαν οι Παραολυμπιακοί του 2004 ήταν κάποιες νομοθετικές πρωτοβουλίες για να ενισχυθούν οι υποδομές των ελληνικών πόλεων. Με βάση αυτές, δημιουργήθηκαν αρχικά στην Ακαδημία Πλάτωνος κι έπειτα στον δήμο Παλαιού Φαλήρου οι πρώτες παιδικές χαρές για παιδιά με αναπηρία. Ο νέος οικοδομικός κανονισμός επιβάλλει κάθε καινούργιο έργο να εξασφαλίζει προσπελασιμότητα σε ανθρώπους με αναπηρία. Παρ’ όλα αυτά η  νομοθεσία συχνά δεν εφαρμόζεται και όπου εφαρμόζεται παραβιάζεται στην πράξη. Υπάρχει μια βαθιά εμπεδωμένη όσο και ανομολόγητη αντίληψη ότι τα δικαιώματα των αναπήρων δεν είναι εξίσου αναφαίρετα με των υπόλοιπων πολιτών. Έτσι, κάπως αβίαστα οι αναπηρικές θέσεις πάρκινγκ λογίζονται ως θέσεις πάρκινγκ έκτακτης ανάγκης για τα συμβατικά αυτοκίνητα και οι διάδρομοι των τυφλών ως ευκαιρία επέκτασης των τραπεζοκαθισμάτων των καταστημάτων εστίασης.

Παρκαρισμένο μηχανάκι πάνω στον οδηγό τυφλών

«Ισχύει ότι στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες κυκλοφορούν περισσότεροι άνθρωποι με αναπηρία στους δρόμους και τους δημόσιους χώρους;» ρώτησα το Μάκη Καλαρά, τον 40χρονο παραολυμπιονίκη του χειμερινού σκι. «Εννοείται ότι ισχύει, υπάρχουν υποδομές και παιδεία», μου απάντησε. Ο Μάκης έχει πάρει μέρος σε τρεις παραολυμπιακούς αγώνες, έχει κατακτήσει το ασημένιο μετάλλιο το 2004 στην Αθήνα και τώρα προετοιμάζεται για τους χειμερινούς Παραολυμπιακούς του 2018. Βρίσκεται εδώ και 22 χρόνια σε αμαξίδιο, μετά από ένα τροχαίο με μηχανή που είχε στα 18 του.

Τον βρήκα στο Χαλάνδρι μαζί με τη Γεωργία Καλτσή. Είναι μια δυναμική και κεφάτη κοπέλα 22 χρονών, σπουδάζει κλινική διατροφολογία και πριν έναν χρόνο περίπου της συνέβη ένα σοβαρό τροχαίο με αποτέλεσμα πλέον να χρησιμοποιεί αμαξίδιο. Ο Μάκης στάθηκε δίπλα της σχεδόν από την αρχή και τη βοήθησε στην εκμάθηση δεξιοτήτων που κάνουν εφικτή τη διεκπεραίωση της καθημερινότητας. «Είναι σαν μικρή ζούγκλα η Αθήνα, πρέπει να έχεις θράσος και φίλους για να κυκλοφορήσεις. Η ζωή του ανάπηρου θέλει πατέντα και παρέα. Εγώ έχω τρία παραπάνω πράγματα από σένα να σκεφτώ όταν βγαίνω από το σπίτι: πάρκινγκ, ράμπα, τουαλέτα. Με βοηθάει το αυτοκίνητο να κινούμαι στην πόλη και είναι κρίμα που το αναπηρικό αυτοκίνητο έχει πολύ μικρή  έκπτωση. Χωρίς αυτοκίνητο την έβαψες. Δε μπορείς να εμπιστευτείς το μετρό. Τις μισές μέρες δεν λειτουργούν οι ανελκυστήρες. Κινδυνεύεις να μπεις και να μην μπορείς να βγεις», μου λέει ο Μάκης.
Ο Μάκης Καλαράς μαζί με τη Γεωργία Καλτσή.Η Καλτσή μπροστά σε σκάλα που δεν μπορεί να κατέβει γιατί δεν υπάρχει ράμπα

Τα μέσα μαζικής μεταφοράς έχουν βελτιωθεί αρκετά σε σχέση με παλιότερα, αλλά και πάλι δε μπορούν να εγγυηθούν την ασφαλή και αυτόνομη μετακίνηση των ανθρώπων με αναπηρία. Πολύ συχνά ζωτικές λειτουργίες όπως οι ηλεκτρικά συρόμενες ράμπες ή οι ανελκυστήρες τίθενται εκτός λειτουργίας, ενώ η ύπαρξη χειροκίνητων ραμπών στα λεωφορεία προϋποθέτει την έξοδο του οδηγού  για βοήθεια. Πριν λίγο καιρό μάλιστα έλαβε χώρα ένα ανεκδιήγητο περιστατικό, όταν οδηγός λεωφορείου ζήτησε από μια τυφλή κυρία να κατέβει από το λεωφορείο επειδή τον ενοχλούσε ο σκύλος-οδηγός της, παρά το γεγονός ότι η νομοθεσία επιτρέπει την παρουσία τέτοιων σκύλων σε ιδιωτικούς και δημόσιους χώρους.

Το οικονομικό κόστος της αναπηρίας.

Η έλλειψη ενός ολοκληρωμένου και φιλικού συγκοινωνιακού δικτύου καθιστά επί της ουσίας το αυτοκίνητο το κύριο μέσο μετακίνησης για τους αναπήρους. Το κράτος προβλέπει ορισμένες ελαφρύνσεις, οι οποίες όμως εύκολα εξανεμίζονται. Συγκεκριμένα υπάρχει η δυνατότητα αγοράς καινούργιου  αδασμολόγητου αυτοκινήτου. Το όφελος από αυτή τη φοροαπαλλαγή ανέρχεται στα 1.500 ευρώ και υπάρχει κι ένα ετήσιο όφελος από την απαλλαγή τελών κυκλοφορίας. Ωστόσο, ανάλογα με τον τύπο αναπηρίας πρέπει να γίνονται κάποιες μετατροπές στο αυτοκίνητο, που μπορεί να κοστίσουν έως και 2.000 ευρώ. Επίσης, οι οδηγοί με αναπηρία πρέπει να ανανεώνουν την άδεια οδήγησής τους σε τακτά χρονικά διαστήματα (από 2 έως 10 έτη ανάλογα με την περίπτωση). Το κόστος της ανανέωσης ανέρχεται στα 200 ευρώ.

«Είναι ακριβό και extreme sport η αναπηρία. Το αμαξίδιο κοστίζει περίπου 5.000 ευρώ και το κράτος σου καλύπτει τα 800. Αν είσαι άνεργος ή φτωχός είναι πολύ δύσκολα. Σε παίρνει από κάτω. Ξέρω ανθρώπους που έχουν να βγουν από το σπίτι τους χρόνια», μου εξηγεί ο Μάκης. Ο ίδιος πάλεψε για να μη τον πάρει από κάτω και διεκδίκησε την ορατότητα του. «Εγώ στην αρχή πήρα δύναμη επειδή έβλεπα τους άλλους να στεναχωριούνται. Το έκανα για τη μάνα μου, την οικογένειά μου και τον κοπέλα μου. Μετά συνειδητοποίησα ότι είμαι δυνατός και μπορώ να κάνω πολλά πράγματα. Η ενασχόληση με τον αθλητισμό με βοήθησε πάρα πολύ».


Θετική σκέψη, θετική πράξη.

Σήμερα, με την εμπειρία που έχει συσσωρεύσει, ο Μάκης έχει αναπτύξει έντονη ακτιβιστική δράση. Τη μέρα που συναντηθήκαμε είχε επισκεφτεί το πρωί ένα σχολείο για να μιλήσει στους μαθητές για την αναπηρία, τα τροχαία και τον αθλητισμό. «Όταν μπήκα στο σχολείο, ρώτησα τα παιδιά αν με λυπούνται και σηκώθηκαν μερικά. Στο τέλος, αφού τους είχα μιλήσει, ήρθε ένα παιδί και μου είπε ότι δεν με λυπάται, με ζηλεύει. Εγώ όταν πήγαινα σχολείο δεν είχα την ευκαιρία να έρθει κάποιος να μου μιλήσει, να μάθω ότι είναι σημαντικό να φοράω κράνος. Νόμιζα ότι ήμουν άτρωτος».

Όση ώρα μιλούσαμε με το Μάκη και τη Γεωργία, δεν σκυθρώπιασαν ούτε για ένα λεπτό. Έκαναν με αυτοπεποίθηση σλάλομ στους δρόμους, εφεύρισκαν λύσεις εκεί που εμφανίζονταν αδιέξοδα, ανέστρεφαν αφοπλιστικά τα ερωτήματα, μετέτρεπαν σε χιουμοριστικές διηγήσεις τις ιστορίες ρατσιστικής μεταχείρισης ή εξαναγκαστικού ηρωισμού. «Ο γκόμενος μου με άφησε για να βρει μια που περπατάει», έλεγε γελώντας η Γεωργία. «Σιχαίνομαι τις μίζερες μέρες. Δεν μ’ αρέσει που χρειάζομαι περισσότερο χρόνο για απλές κινήσεις. Πας τουαλέτα και αντί για μισό λεπτό, θα κάνεις τρία. Εντάξει, το συνηθίζεις. Δεν υπάρχει ούτε μια μέρα που να μην ασκήσεις δύναμη για να κάνεις κάτι, ακόμα και για να ανέβεις στο αμαξίδιο θα βάλεις δύναμη. Είναι σημαντικό, όμως, να επιδιώξεις την ανεξαρτησία σου. Εγώ τρεις μήνες μετά το ατύχημα ξεκαθάρισα στους γονείς μου ότι θέλω να μείνω μόνη μου», συμπλήρωσε.

Ο Μάκης και η Γεωργία αρνούνται να μπουν σε έναν αέναο κύκλο αυτοενοχοποίησης ή θυματοποίησης, που θα τους εγκλώβιζε σε μια πεσιμιστική ενδοσκόπηση. Δεν παραγνωρίζουν όμως τα προβλήματα. Το αντίθετο, εντοπίζουν και επισημαίνουν ακόμα κι αυτά που οι περισσότεροι αγνοούμε, για παράδειγμα το πόσο σπαστικό είναι όταν πας σ’ ένα ξενοδοχείο να βάζεις το σαμπουάν και τις πετσέτες σε ύψος που να σε βολεύει και το άλλο πρωί η υπηρεσία καθαριότητας να τα ξαναβάζει ψηλά, το ότι ο κεντρικότερος εμπορικός δρόμος της πρωτεύουσας, η Ερμού, είναι πολύ δύσκολα προσπελάσιμος για αμαξίδιο εξαιτίας του πλακόστρωτου, τη δυσκολία στα αεροπορικά ταξίδια, τις καθημερινές απαξιωτικές συμπεριφορές –επενδεδυμένες μ’ ένα μανδύα συγκαταβατικής συμπόνιας. «Πάω να αγοράσω παπούτσια με τον φίλο μου τον Ιάσονα, τα δοκιμάζω και ο πωλητής αντί να ρωτήσει εμένα, απευθύνεται στον Ιάσονα και τον ρωτάει αν μου κάνουν», διηγείται με απολαυστική γλαφυρότητα ο Μάκης.

«Το μικρότερο πρόβλημα είναι η βλάβη στο σώμα».

Ο Λάζαρος Τεντόμας είναι εκπαιδευτικός με σπουδές κοινωνιολογίας στην Ελλάδα και disability studies στην Αγγλία –στην Ελλάδα δεν υπάρχουν αντίστοιχα πανεπιστημιακά τμήματα. Ο ίδιος έχει λειτουργικό περιορισμό όρασης. «Είμαι φύσει και θέσει ανάπηρος», μου λέει καλωσορίζοντας με στο
σπίτι του. Πίσω μας υπάρχει μια μεγάλη τοιχογραφία με έντονα σχέδια του Ανρί Ματίς. Σκέφτομαι ότι πέρα από την καλλιτεχνική αξία, υπάρχει εδώ και μια σημειολογική εγγύτητα, καθώς ο Γάλλος ζωγράφος έζησε ορισμένα χρόνια στην αναπηρία. Ο Λάζαρος μου εξηγεί ότι μπορεί να ξεχωρίσει καλύτερα τα έντονα contrast και με τη βοήθεια φίλων χρωμάτισε τον προσωπικό του χώρο σε αντίστοιχο ύφος.

Διαγνώστηκε με μελαγχωστική αμφιβληστροπάθεια –η πιο διαδεδομένη πάθηση που οδηγεί σε τύφλωση– σε νεαρή ηλικία. Μέχρι και τα 27 του μπορούσε ακόμα να οδηγεί με λίγη προσοχή, στα 37 ξεκίνησε να χρησιμοποιεί λευκό μπαστούνι. «Το σοκ για μένα ήταν η διάγνωση. Μετά είχα περιθώριο να προσαρμοστώ στα στάδια εξέλιξης της ασθένειας. Από πολύ νωρίς, όμως, θεώρησα ότι αυτό που μου δημιουργεί πρόβλημα δεν είναι η βλάβη μου αλλά η κοινωνική αναπαράσταση της αναπηρίας», σημειώνει.

Σήμερα εργάζεται στο πειραματικό Σχολείο της Πλάκας. Για να καταλήξει εκεί, χρειάστηκε να αντεπεξέλθει σε πολλά περισσότερα εμπόδια απ’ ότι ένας μέσος εκπαιδευτικός. Μου εξιστόρησε όλη τη διαδρομή από τις ειδικές υγειονομικές επιτροπές, την αμηχανία των πρώτων χρόνων που του πρότειναν μια “άτυπη” αργομισθία γιατί φοβούνταν να τον βάλουν σε τάξη, μέχρι τις εμπειρίες του στο ειδικό σχολείο. «Στην Ελλάδα όλη την ανεπάρκεια στο δημόσιο χώρο την απορροφά η οικογένεια. Στο ειδικό σχολείο έβλεπα οικογένειες διαλυμένες από αυτήν την κατάσταση, μητέρες να τρέχουν μόνο για τα παιδιά τους και να έχουν χάσει κάθε δικαίωμα φροντίδας του εαυτού τους. Εγώ έζησα και στην Αγγλία. Δεν λέω ότι στο εξωτερικό είναι παράδεισος. Το Λονδίνο έχει ένα πολύ παλιό μετρό που προσωπικά με κουράζει πολύ. Υπάρχει, όμως, ένα σαφώς πιο οργανωμένο και υποστηρικτικό πλαίσιο. Εδώ η πλατεία Συντάγματος, που είναι η μόστρα της πόλης, είναι σχεδόν απαγορευτική. Οι κλιματικές συνθήκες στη χώρα μας ευνοούν την οικειοποίηση του εξωτερικού χώρου κι είναι κρίμα να μην μπορείς να το κάνεις», υποστηρίζει.

Τα έντονα κοντράστ διευκολύνουν τον κ. Τεντόμα στην όραση.

Στο σπίτι του ο Λάζαρος Τεντόμας έχει έναν ασυνήθιστα πλατύ διάδρομο, που ενώνει τα δωμάτια του σπιτιού. Τον διευκολύνει να κινείται πιο άνετα. Παρ’ όλα αυτά έχει προσαρμοστεί και σε πιο αντίξοες συνθήκες, αποφεύγοντας τη δραματοποίηση και τη γκρίνια. «Ξέρεις και η πολλή ευαισθησία μπορεί να δημιουργήσει ένταση. Το παρατηρώ στο σχολείο. Τις πρώτες μέρες που μπαίνω στην αίθουσα δεν ακούω ούτε την ανάσα τους, μαζεύουν τα πράγματα από τους διαδρόμους και προσέχουν πολύ. Σταδιακά υποχωρεί η ανησυχία τους και η τάξη αποκτά μια κανονική ζωή. Αυτό που προσπαθώ να περάσω στους μαθητές και τους φίλους μου είναι πως η δουλειά μπορεί να γίνει με διαφορετικό τρόπο. Δε μπαίνω στην τάξη ολόισια μ’ ένα ευθυτενές σώμα, όπως οι άλλοι εκπαιδευτικοί. Θα μπω με τον δικό μου τρόπο, μπορεί και σκοντάφτοντας. Δεν τρέχει τίποτα. Το θέμα είναι να δημιουργούνται σχέσεις μεταξύ αναπήρων και μη αναπήρων. Αν μένει κάτι στους μαθητές μου είναι να εξοικειώνονται με διαφορετικές παραστάσεις, να βλέπουν έναν τυφλό στο δρόμο και να μην τρομάξουν», λέει. Πρόσφατα, η φθορά “Ντροπή: Κατέστρεψαν την κατασκευή για
την πρόσβαση των ΑμεΑ στη θάλασσα”, enallaktikos.grτης πρωτοποριακής κατασκευής SEATRAC σε παραλία της Κεφαλονιάς έδειξε ξεκάθαρα ακριβώς αυτό: εκτός από πράξη μισανθρωπισμού, κατέδειξε και την έλλειψη εξοικείωσης του κόσμου με την ιδέα της πλήρους συμμετοχής ενός ανάπηρου στη ζωή στον έξω κόσμο.

Ο Λάζαρος μου αφηγείται πολλά περιστατικά που τον δυσκόλεψαν κατά καιρούς, από αυτά που οι περισσότεροι είτε από άγνοια, είτε από αλαζονεία θεωρούμε αυτονόητα και δεν μπορούμε να τα δούμε από μια θέση ενσυναίσθησης και σφαιρικής θεώρησης της πραγματικότητας. «Όταν επιβλήθηκαν τα capital controls, εγώ δε μπορούσα να χρησιμοποιήσω το ΑΤΜ. Έπρεπε να μάθει η μισή Αθήνα το pin μου για να μπορέσω να επιβιώσω. Ήταν τόσο δύσκολο να σκεφτούν ότι κάποιοι άνθρωποι έπρεπε να μπορούν να πάρουν αυτά τα 60 ευρώ από το μηχάνημα;» αναρωτήθηκε. Μου έδειξε πώς χρησιμοποιεί τον ηλεκτρονικό υπολογιστή και τα social media, με ειδικό format που περιέχει ασπόμαυρα χρώματα και μεγάλες γραμματοσειρές και με σύστημα φωνητικής υποστήριξης.

Ο ειδικά ρυθμισμένος υπολογιστής διευκολύνει την ανάγνωση.

Βλέπεις, εκτός από την πρόσβαση στην πόλη, υπάρχει ένα διακύβευμα πρόσβασης στο ψηφιακό σύμπαν, εξίσου απαραίτητο στην εποχή μας. Τα ψηφιακά εργαλεία υπάρχουν, το τελευταίο πρόγραμμα ΕΣΠΑ επιδοτεί τη δημιουργία ιστοσελίδων ανοιχτών στα άτομα με αναπηρία, ωστόσο ελάχιστοι επιχειρηματίες κάνουν χρήση των σχετικών προγραμμάτων με αποτέλεσμα οι άνθρωποι με αναπηρία να σκαρφίζονται προσωπικές λύσεις.

Τα εμπόδια στην εκπαίδευση και την εργασία.

Μεγάλη ανεπάρκεια υπάρχει και στις δημόσιες υποδομές για την εκπαίδευση. Τα σχολικά συγκροτήματα που στεγάζονται σε παλιά κτίρια συνήθως δεν υποστηρίζουν τη δυνατότητα μετακίνησης με αναπηρικό αμαξίδιο. Αυτός είναι ένας βασικός παράγοντας που τα παιδιά με αναπηρία κατευθύνονται στα σχολεία ειδικής αγωγής, σε πείσμα των σύγχρονων εκπαιδευτικών τάσεων που αμφισβητούν τον διαχωρισμό σε γενική και ειδική εκπαίδευση γιατί θεμελιώνει την κατηγοριοποίηση ανάμεσα σε “κανονικά” και “αποκλίνοντα” παιδιά και δεν ευνοεί την πρόσμιξη διαφορετικών εμπειριών που θα ήταν εξαιρετικά πολύτιμη για τη διαπαιδαγώγηση και την κοινωνικοποίηση των παιδιών. Η έρευνα της Action Aid πριν δύο χρόνια ήταν πραγματικά σοκαριστική, καθώς κατέδειξε ότι μόλις το 15% των παιδιών με αναπηρία φοιτούσε σε σχολεία γενικής εκπαίδευσης ή ειδικής αγωγής. Τα υπόλοιπα, σύμφωνα την έρευνα, είτε μένουν στο σπίτι τους ή βρίσκονται σε ιδρυματικές δομές. Ούτε καν η τριτοβάθμια εκπαίδευση δεν διασφαλίζει την ισότιμη πρόσβαση και μεταχείριση, καθώς πολλά πανεπιστημιακά ιδρύματα δεν ενδείκνυνται για άτομα με κινητικές αναπηρίες, ούτε υπάρχει πρόνοια για σημειώσεις και βιβλία στη γραφή Braille για τους τυφλούς.

Παρόμοια κατάσταση επικρατεί και στην αγορά εργασίας. Σύμφωνα με τα στοιχεία της Eurostat, ένα άτομο παραγωγικής ηλικίας (16-64 ετών) που ανήκει στον γενικό πληθυσμό έχει πιθανότητα 66% να βρει δουλειά ή να δημιουργήσει δική του επιχείρηση, ενώ για ένα άτομο με μια ελαφριά αναπηρία το ποσοστό μειώνεται στο 47% και για ένα άτομο με βαριά αναπηρία πέφτει στο 25%. Μόλις πριν λίγες μέρες, η Εθνική Συνομοσπονδία Ατόμων με Αναπηρία διαμαρτυρήθηκε έντονα στον υπουργό Παιδείας διότι «με διάταξη που συμπεριλαμβάνεται στην εγκύκλιο πρόσληψης αναπληρωτών και ωρομίσθιων εκπαιδευτικών ειδικής αγωγής, έτους 2016-17, αποκλείονται οι εκπαιδευτικοί με αναπηρία από την πρόσληψή τους σε ΚΕΔΔΥ ή σε πρόγραμμα παράλληλης στήριξης». Κατά τη διάρκεια τιμητικής εκδήλωσης στη Βουλή για τους παραολυμπιονίκες, ο πρωθυπουργός δεσμεύτηκε ότι στο εξής το 15% των προσλήψεων που θα γίνονται μέσω ΑΣΕΠ θα καλύπτονται από ανθρώπους με αναπηρία. Με δεδομένο ότι οι προσλήψεις στον ευρύτερο δημόσιο τομέα γίνονται πλέον με το σταγονόμετρο, θα είναι τουλάχιστον ένα ελάχιστο συμβολικό νεύμα αποκατάστασης μιας δομικής αδικίας, αν αυτή η εξαγγελία δεν μείνει στα χαρτιά.


Οι ανάγκες πέραν της επιβίωσης.

Η κυρίαρχη εκδοχή του λόγου περί αναπηρίας εμφορείται συνήθως από μια προνοιακή λογική, που επικεντρώνεται στη δυνατότητα μετακίνησης στου δρόμους και τη χορήγηση επιδομάτων. Προφανώς είναι και τα δύο ζωτικής σημασίας, αλλά δεν αρκεί αυτό. Το να περιορίζουμε εκεί το δικαιωματικό πλαίσιο για τους ανθρώπους με αναπηρία, συνεπάγεται ότι έστω και υπόρρητα έχει συντελεστεί μια άτυπη κατηγοριοποίηση που αναγνωρίζει στην αναπηρία μόνο τη δυνατότητα της επιβίωσης, αποστερημένης de facto από πολιτισμικές, πνευματικές, ερωτικές διαστάσεις. Υπάρχουν όμως και αυτές. Πρόσφατα ένας νέος επιστήμονας και ανάπηρος ο ίδιος, ο Πέτρος Καλούπης, έφτιαξε το disabled book, το πρώτο κοινωνικό δίκτυο με πρόσβαση σε ανθρώπους με αναπηρία. Ήδη έχει εγγράψει 10.000 χρήστες.

«Εμένα αυτό που μου λείπει περισσότερο είναι ο κινηματογράφος», λέει ο Λάζαρος. Είναι ελάχιστα τα πολιτισμικά αγαθά που επιτρέπουν την ισότιμη πρόσβαση των αναπήρων. Μόλις πριν από τρία χρόνια εγκαινιάστηκε η συνεργασία της Κίνησης Καλλιτεχνών με Αναπηρία με τις «Νύχτες Πρεμιέρας», με αποτέλεσμα και φέτος να οργανωθεί η προβολή της ταινίας του Νίκου Τριανταφυλλίδη «Οι Αισθηματίες», με όρους καθολικής προσβασιμότητας (δυνατότητα για αμαξίδια, σκύλους-οδηγούς τυφλών, ακουστική περιγραφή και υποτίτλους). Βέβαια, είναι το ίδιο το κράτος εν προκειμένω που συντηρεί ρατσιστικά στερεότυπα, όταν με το Προεδρικό Διάταγμα 370/1983 απαγορεύει την εισαγωγή ανθρώπων με αναπηρία στις κρατικές σχολές θεάτρου και χορού
με το ευγονικής εμπνεύσεως επιχείρημα περί «αρτιμέλειας».

Η περιορισμένη συνύπαρξη και αλληλεπίδραση μεταξύ αναπήρων και μη αναπήρων δημιουργεί ένα υπόβαθρο άγνοιας ή στην καλύτερη περίπτωση ημιμάθειας. Ως εκ τούτου, ακόμα κι όταν υπάρχει η καλή πρόθεση να βοηθήσεις έναν άνθρωπο με αναπηρία, είναι αρκετά πιθανό να το πράξεις με λάθος τρόπο και να σκορπίσεις αμηχανίαΤο θέμα έχει θίξει εκτενώς ο διάσημος τετραπληγικός Φιλίπ Πότσο ντι Μπόργκο, η ζωή του οποίου έγινε ταινία με τίτλο «Οι Άθικτοι». «Καμιά φορά έρχονται περαστικοί στην Ερμού και με πιάνουν απροειδοποίητα για να με βοηθήσουν. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι τρομάζω,  χωρίς να βοηθιέμαι στ’ αλήθεια. Χρειάζεται εγώ να πιάσω τον ώμο του άλλου για να ακολουθήσω την κίνηση του σώματός του. Επειδή όταν έχεις περιορισμό όρασης ψάχνεις και ψηλαφίζεις, πολιτισμικά ενισχύεται η αίσθησης της αφής», εξηγεί ο Λάζαρος. Ο ίδιος πιστεύει ότι όλα αυτά είναι διαχειρίσιμα. Με την πάροδο του χρόνου ενδεχομένως αποδραματοποιούνται και μνημονεύονται με γλυκόπικρη επίγευση. «Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι στις διαπροσωπικές σχέσεις. Τα ανάπηρα άτομα σε επίπεδο αντικατοπτρισμών γίνονται  ασεξουαλικά. Κοινωνικά αναμένεται ότι εμείς δεν θα κάνουμε σχέσεις παρά μόνο μεταξύ μας. Επιπλέον, η σωματική δυσμορφία δεν θεωρείται ελκυστική σεξουαλικά», καταλήγει ο Λάζαρος.

Η καταπίεση του «ιδανικού σώματος».

Η απροσπέλαστη πόλη είναι στην πραγματικότητα η υλική αποτύπωση της ιδεολογικής τυραννίας του «ιδανικού σώματος» σ’ ένα ανατροφοδοτούμενο  σύστημα, όπου η ελλιπής πρόσβαση εμποδίζει την ορατότητα και το κοινό βίωμα, διαιωνίζει τις αναπαραστάσεις της «μειονεξίας» και οδηγεί την εσωτερίκευση του αποκλεισμού. Οι σύγχρονες κοινωνιολογικές θεωρίες αναδεικνύουν την κοινωνική κατασκευή της αναπηρίας. Ο σπουδαίος θεωρητικός, ακτιβιστής και θεμελιωτής των disability studies Michael Oliver αντικατέστησε το σχήμα της «προσωπικής τραγωδίας» με αυτό της
«κοινωνικής καταπίεσης», καταδεικνύοντας ότι δεν βάζει η αναπηρία φραγμό στη συμπερίληψη, αλλά η κοινωνική της πρόσληψη.

Ο Ανδρέας Κολίσογλου είναι ψυχολόγος και χορευτής. Έχει φτιάξει πολλές ομάδες χορού είτε μόνο για ανθρώπους με αναπηρία, είτε μικτές και συνεργάζεται με τη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών για την παραγωγή σεμιναρίων χορού. Αντιμετωπίζει εκ γενετής ένα πρόβλημα κινητικής αναπηρίας, έχει υποστεί αρκετό bullying στο δημοτικό και –όπως μου εξομολογήθηκε– μόλις στην τελευταία τάξη του Λυκείου έκανε τις πρώτες ουσιαστικές φιλικές σχέσεις με δύο συμμαθητές του που έμειναν στην ίδια τάξη και βίωσαν επίσης την απόρριψη. Τώρα πηγαινοέρχεται μεταξύ Αθήνας και Λάρισας.

Η ειδικά διαμορφωμένη είσοδος του σπιτιού του Ανδρέα Κολίσογλου.

Ο Ανδρέας έχει γράψει πολλές φορές για την «Υπεροψία της Αρτιμελούς Αυτάρκειας», εννοώντας την κοινωνικά διαμορφωμένη συνείδηση πως οτιδήποτε διαφέρει από το κοινωνικά αποκαλούμενο και αποδεχόμενο ως φυσιολογικό και “αρτιμελές” δεν μπορεί να ευημερήσει. Είναι αυτά τα ξαφνιασμένα βλέμματα στον δρόμο, οι χλευαστικοί ψίθυροι, ακόμα και οι ανοιχτές προσβολές που αρθρώνονται απέναντι σε ανθρώπους με αναπηρία. Στη χώρα μας έχουμε μπόλικα τέτοια δείγματα, από τον Μητροπολίτη Σεραφείμ μέχρι εσχάτως τον Αρτέμη Σώρρα, ενός λόγου απροκάλυπτα ρατσιστικού που αντιλάλησε θορυβωδώς και κακόηχα στη χώρα.

Ακόμα και η πιο συνήθης και politically correct στρατηγική της λύπης καθρεφτίζει, σύμφωνα με τον Ανδρέα, την ίδια αντίληψη. Τα σφιγμένα χείλη, οι μορφασμοί οίκτου, η άρνηση συνδιαλλαγής με τους ανθρώπους με αναπηρία με τους κώδικες δυναμικής και έντασης που διατρέχουν την καθημερινότητα, ακόμα και τα πομπώδη λόγια για “υπερήρωες” αθλητές, καλλιτέχνες ή επιστήμονες με αναπηρία, υποκρύπτουν μιαν ειδική μεταχείριση που εδράζεται στην ανισοτιμία. «Εμένα μου έχει τύχει να κάνω παράσταση με θέμα την οικονομική κρίση και να μου δίνουν συγχαρητήρια για τη δύναμη ψυχής που διαθέτω. Κι αυτή είναι μια συγκαλυμμένη εκδήλωση υπεροψίας. Στο εξωτερικό
ο κόσμος έχει συνηθίσει την αναπηρία. Ξέρω άνθρωπο από το συγγενικό μου περιβάλλον που έφυγε για τη Γερμανία γι’ αυτόν το λόγο, για να βρει ένα ολοκληρωμένο σύστημα υποστήριξης και δεν θέλει να ξαναγυρίσει στην Ελλάδα. Εδώ ο κόσμος σε σκανάρει όταν κυκλοφορείς. Υπάρχουν γονείς που σε δείχνουν με έκπληξη ή τρόμο στα παιδιά τους. Ειδικά η γυναίκα μου που έχει νανισμό έχει αναμετρηθεί αρκετές φορές με τέτοιες συμπεριφορές», αναφέρει ο Ανδρέας.

Η σύζυγος του, Βασιλική Δρίβα, έπαιξε το καλοκαίρι την Αηδόνα στην παράσταση «Όρνιθες» του Νίκου Καραθάνου. Ο σκηνοθέτης με τη συγκεκριμένη παράσταση επιδίωξε να εισαγάγει στις παραστατικές τέχνες το σώμα της ετερότητας όχι ως κάτι εξωτικό, αλλά ως σύμφυτο με τη βιωμένη
πραγματικότητα και να γρατζουνίσει τη γυαλιστερή εξιδανίκευση του σώματος στο χώρο του θεάματος. «Η ανθρώπινη ύπαρξη εμπεριέχει και την αναπηρία. Εμένα ο χορός με βοήθησε πολύ στην επαφή μου με άλλους ανθρώπους, στο να καταλάβουμε ότι ακόμα και η αναπηρία δεν είναι κάτι εύθραυστο που δεν μπορούμε να αγγίξουμε. Τα πράγματα έχουν σαφώς βελτιωθεί από τη δεκαετία του ‘70 αλλά το ότι κάποιοι άνθρωποι βγήκαν προς τα έξω δεν σημαίνει ότι άλλαξαν οι νοοτροπίες. Θέλει ακόμα πολλή δουλειά», υπογραμμίζει ο Ανδρέας.

Η αλλαγή που αχνοφαίνεται.

Το θετικό είναι ότι, κόντρα στο γενικευμένο κλίμα μιζέριας και απομάγευσης της ζωής, μια νέα και διευρυνόμενη γενιά ανθρώπων με αναπηρία δυσανασχετεί στο καλούπι της “κακοτυχίας” και του καταναγκαστικού αποκλεισμού και ψηλαφίζει μονοπάτια χειραφέτησης. Ο σύλλογος «Περπατώ» είναι ένα τέτοιο υπόδειγμα. Ξεκίνησε το 2002 από μια παρέα ανθρώπων με αναπηρία στην Κομοτηνή και έφτασε να κάνει την πόλη την πιο φιλική στη χώρα για ανθρώπους με αναπηρία, με περισσότερες από 1.000 ράμπες στους βασικότερους δρόμους, δυνατότητα πρόσβασης σε υπηρεσίες και αθλητικές εγκαταστάσεις, τουαλέτες με ειδικές προδιαγραφές στην κεντρική πλατεία κ.λπ. Ήδη υπάρχουν άνθρωποι που μετακόμισαν στην Κομοτηνή από αλλού γιατί βρήκαν χώρο να αναπνεύσουν και να δημιουργήσουν. Παράλληλα, ιδρύθηκε ο οργανισμός «i-living», που προωθεί την έννοια της ανεξάρτητης διαβίωσης των ανθρώπων με αναπηρία και στηρίζεται σε πετυχημένα διεθνή μοντέλα. Η τεχνολογία αποδεικνύεται πολύτιμος συνοδοιπόρος στη διαδικασία ξεκλειδώματος της  νοητής πόρτας που σφραγίζει τον ορίζοντα της αναπηρίας. Η ηλεκτρονική  πλατφόρμα Prosvasis.co επιδιώκει τη συστηματική χαρτογράφηση του δικτύου προσβασιμότητας σε διάφορες ελληνικές πόλεις.

Σίγουρα υπάρχουν πολλά ακόμα να γίνουν για να γεφυρωθεί το υφιστάμενο χάσμα. Για να χτιστεί μια αληθινή συνθήκη ισότητας πρέπει πρώτα να τη διανοηθούμε, να απομακρυνθούμε από την εξωτερική μελό αφήγηση του απόντος Άλλου και να γνωρίσουμε την ετερότητα μέσα από την ενεργή παρουσία της, μέσα από φίλους, ερωτικούς συντρόφους, συμμαθητές, συναδέλφους με αναπηρία. Να ζήσουμε μαζί στις ίδιες πόλεις, να κουβεντιάσουμε στα ίδια  καφέ, να κολυμπήσουμε στις ίδιες θάλασσες, να τσακωθούμε στους ίδιους δρόμους, να συγκινηθούμε ή να γελάσουμε στις ίδιες ταινίες, να χαζέψουμε στο ίδιο μάθημα και κάπως έτσι να συνειδητοποιήσουμε ότι η ανθρώπινη
τρωτότητα με διαφορετικούς τρόπους μας εμπεριέχει όλους και όλες.

Μαρία Λούκα

Έχει συνεργαστεί με το VICE, το Έψιλον της Ελευθεροτυπίας, το protagon.gr και από το 2012 με το ΒΗΜΑgazino. Συμμετείχε στην ερευνητική ομάδα για τα ντοκιμαντέρ Φυλές της Αθήνας (ΕΡΤ) και Beyond Gender Greece (ANT1). Τιμήθηκε με το Δημοσιογραφικό Βραβείο «Ελένη Βλάχου» 2013.



Τετάρτη 26 Οκτωβρίου 2016

ΑΠΟ ΠΟΥ ΕΡΧΟΜΑΙ ΚΑΙ ΠΟΥ ΠΗΓΑΙΝΩ;


Του Βαγγέλη Αυγουλά

Διαβάζω και ξαναδιαβάζω την είδηση για τον υπερ – υπολογιστή  Watson που μπορεί να κάνει διαγνώσεις σπανίων νοσημάτων μέσα σε δευτερόλεπτα, δημιουργώντας άλλη μια «Επανάσταση στην τεχνολογία» τα τελευταία 6-7 χρόνια μόνο και το μυαλό μου γίνεται «σούπα» καθώς  αρχίζω να «κολυμπάω» μέσα σ΄ένα πέλαγος  φράσεων, διαλογισμών, διανοημάτων, καταθέσεων των πιο σπουδαίων απ΄ τους σπουδαίους  όλων των εποχών που μίλησαν γι αυτό που εγώ ο «μικρός» αγωνίζομαι να καταλάβω ώστε να έχω μιαν απάντηση αν ποτέ ερωτηθώ.

-              Carl Sagan, (1934-1996), Αμερικανός αστρονόμος
Ζούμε σε μια κοινωνία απολύτως εξαρτώμενη από την επιστήμη και την τεχνολογία, όπου σχεδόν κανένας δεν ξέρει τίποτα για την επιστήμη και την τεχνολογία.

-              Σιμόν Πέρες,  Ισραηλινός πολιτικός ηγέτης , τον Αύγουστο του 2012 στην Αθήνα
 Η Ελλάδα έχει ψηλά βουνά που θα σας φέρουν τουρίστες, αλλά χρειάζεστε υψηλή τεχνολογία που θα σας φέρει επενδύσεις. Οι μικρές χώρες μπορούν να κάνουν μεγάλα πράγματα.

-              Max Planck, 1858-1947, Γερμανός φυσικός
Από πού έρχομαι και πού πηγαίνω; Αυτό είναι το μεγάλο, ασύλληπτο ερώτημα, το ίδιο για όλους μας. Η επιστήμη δεν έχει απάντηση σ’ αυτό.

-              Και μια  σούπερ ΜΕΓΑΛΗ αλήθεια από τον Albert von Szent-Gyorgyi, 1893-1986, Ούγγρο φυσιολόγο:

Η επιστημονική έρευνα γίνεται με τέσσερα πράγματα: μυαλό για να σκέφτεσαι, μάτια για να βλέπεις, μηχανήματα για να μετράς και – τέταρτον- , χρήματα.

Και μετά ξαναπέφτω στην ειδησεογραφία. Προσέξτε … και μετά ελάτε να «τρελαθούμε» όλοι μαζί :  « Ο  υπερυπολογιστής Watson (Γουότσον) της αμερικανικής εταιρείας ΙΒΜ, ο οποίος διακρίνεται για την εξελιγμένη τεχνητή νοημοσύνη του, βρήκε μια νέα πολύ χρήσιμη δουλειά. Θα βοηθά στις διαγνώσεις τους γιατρούς του Κέντρου Μη Διαγνωσμένων και Σπάνιων Ασθενειών του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου του Μάρμπουργκ στη Γερμανία.

Στο παρελθόν, ο «Γουότσον» είχε αναλύσει μερικές πολύπλοκες ιατρικές περιπτώσεις, αν και δεν είναι σαφές σε ποιο βαθμό είχε διαγνώσει σωστά το περιστατικό. Η νέα συνεργασία του με το γερμανικό νοσοκομείο θα ξεκινήσει έως το τέλος του έτους.

Στο συγκεκριμένο Κέντρο Μη Διαγνωσμένων και Σπάνιων Ασθενειών (γνωστό ως ZusE) του νοσοκομείου του Μάρμπουργκ απευθύνονται απελπισμένοι ασθενείς που έχουν περάσει ακόμη και από 40 γιατρούς, αλλά δεν έχουν καταφέρει να μάθουν από τι πάσχουν ή να λύσουν το πρόβλημά τους. Από τότε που άνοιξε το Κέντρο το 2013, η λίστα αναμονής ξεπερνά τους 6.000 ασθενείς.

«Αυτός ο αριθμός αποτελεί σχεδόν έναν εφιάλτη. Χρειαζόμαστε νέες ιδέες και νέα τεχνολογία», δήλωσε ο επικεφαλής  καθηγητής  Σάφερ».

 Και κάπως έτσι, το νοσοκομείο στράφηκε στις υπηρεσίες του «Γουότσον».

‘Οσοι προσέρχονται στο συγκεκριμένο νοσοκομείο, συχνά φέρνουν μαζί τους χιλιάδες εξετάσεις και άλλα ιατρικά έγγραφα από προηγούμενες επαφές τους με γιατρούς. «Είναι σαν να ψάχνεις βελόνα στα άχυρα. Όμως ακόμη και η παραμικρή πληροφορία θα μπορούσε να μας οδηγήσει σε ακριβή διάγνωση»,  είπε ο καθηγητής.

Ο «Γουότσον» έγινε παγκοσμίως διάσημος το 2011  όταν κέρδισε τους καλύτερους παίκτες του παιγνιδιού γνώσεων  « Jeopardy»,  θα 'διαβάζει'  λοιπόν τους ογκώδεις ιατρικούς φακέλους των ασθενών και, παράλληλα, θα μελετά έναν τεράστιο όγκο ιατρικών δημοσιεύσεων, προσπαθώντας να βρει κάτι σχετικό για την εκάστοτε περίπτωση.

Προσέξτε: Το νοσοκομείο, αυτό το διάστημα, κάνει δοκιμές του συστήματος τεχνητής νοημοσύνης και έχει βάλει  τον «Γουότσον» να εξετάσει εκατοντάδες  περιστατικά, από διάφορες ιατρικές υποθέσεις, διαφορετικών παθήσεων και συμπτωματολογίας για να δει τι «πουλιά πιάνει» στις διαγνώσεις.

Μέχρι στιγμής;  ο υπερυπολογιστής κάνει μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα διαπιστώσεις για τις οποίες οι γιατροί θα έκαναν μέρες ολόκληρες.

Τον Δεκέμβριο, ο «Γουότσον» θα  πιάσει κανονική δουλειά στο πλευρό των άλλων γιατρών που είναι σίγουροι ότι ο νέος  «συνάδελφός»  τους θα τους βοηθήσει να κάνουν διαγνώσεις ακόμη και ασθενειών που έως τώρα είναι τελείως άγνωστες στην ιατρική.

Μέχρι που μπορεί να φτάσει αυτό; Τρέμω και που το σκέπτομαι. Τι να σας μεταφέρω; Αυτό που είπε ο Πικάσσο; «Οι υπολογιστές είναι άχρηστοι, μόνο απαντήσεις μπορούν να δώσουν» ; Αυτό που είπε ο Ισάκ Ασίμοφ; «Δεν φοβάμαι τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές. Φοβάμαι την έλλειψή τους»; Ή αυτό που είπε ο Αινστάιν; «Εφόσον υπάρχουν νόμοι που διέπουν το παγκόσμιο στερέωμα, τότε υπάρχει και νομοθέτης»;

Τρίτη 25 Οκτωβρίου 2016

ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ: "ΖΗΣΑΜΕ ΜΙΑ ΚΟΛΑΣΗ"

Του Βαγγέλη Αυγουλά

Σε όλες τις «διενέξεις» και τις «διαφορές» μεταξύ δυο πλευρών υπάρχουν χωρίς αμφιβολία σκοτεινά σημεία στους ισχυρισμούς και των δυο πλευρών. Κάπου ο ένας υπερβάλλει, κάπου ο άλλος προβάλλει αστήρικτες δικαιολογίες, κάπου επικρατεί μια ασυμφωνία στοιχείων και κάπου υπάρχουν και παρεξηγήσεις.

Όταν όμως μια τέτοια υπόθεση δυσφημίζει μια χώρα και μάλιστα θίγοντας το βασικότερο «προσφερόμενο αγαθό» που αποτελεί και το κυριότερο «όπλο» της χώρας που πασχίζει να το εκμεταλλευτεί και να ανακάμψει στηριζόμενη στα οφέλη από αυτό, τότε η ιστορία έχει πολύ μεγάλες προεκτάσεις. Διότι όταν ο ισχυρισμός - έστω- των διαμαρτυρομένων δει το φως της δημοσιότητας, σχολιαστεί, κυκλοφορήσει στο διαδίκτυο, αναπαραχθεί και προκαλέσει  διεθνές ενδιαφέρον, τότε όσες «αντίθετες απόψεις», διαψεύσεις, συμβιβασμοί κι αν προκύψουν στο άμεσο –έστω- μέλλον δεν προσφέρουν τίποτε. Διότι η ζημιά έχει γίνει.

Και στη συγκεκριμένη περίπτωση, μιλάμε για ένα ζευγάρι  νέων Άγγλων τουριστών  που έκανε διακοπές στην Ελλάδα, απογοητεύτηκε, προσπάθησε να βρει το δίκιο του – και ενδεχομένως, κάποτε, με κάποιο τρόπο, να το βρει- αλλά μέχρι τότε, η φράση  «Οι διακοπές μας στην Ελλάδα ήταν κόλαση!»  και ο σχολιασμός της ιστορίας γύρω από την « εμπειρία» που έζησε ζευγάρι Άγγλων στη Ρόδο ,  έχει κάνει απίστευτο κακό στον Ελληνικό Τουρισμό, στο μόνο «πρωταθλητισμό» που κάνει διεθνώς η Ελλάδα, περιμένοντας οφέλη που θα γείρουν κάπως την πλάστιγγα προς την ανάκαμψη.

Ιδού λοιπόν το ρεπορτάζ: « Πλήρωσαν πάνω από 1.000 ευρώ για μια εβδομάδα διακοπών στην Ελλάδα, που ήταν το πρώτο τους κοινό ταξίδι εκτός Αγγλίας» λένε τα ρεπορτάζ καθώς οι δυο Άγγλοι  « κάνουν λόγο για «διακοπές στην κόλαση». Γιατί;

Όταν έφτασαν στη Ρόδο διαπίστωσαν πως το ξενοδοχείο τους ήταν ακόμα ….υπό κατασκευή. Έτσι, απαίτησαν  από τον διάσημο tour operator Thomas Cook να τους δώσει πίσω τα λεφτά τους. Και φυσικά η είδηση έκανε – και κάνει ακόμα- το Γύρο του Κόσμου.

Σύμφωνα με Αγγλικά – και άλλα- Μ.Μ.Ε., « ο Toby Emerson, 19 ετών, και η 20χρονη κοπέλα του Danielle Hutchinson καταγγέλλουν ότι η διαμονή τους στο Φαληράκι ήταν απελπιστική, αφού συνοδεύτηκε από κατασκευαστικές εργασίες στο ξενοδοχείο, έλλειψη ζεστού νερού και παρενόχληση από τους εργάτες. Οι δύο φοιτητές λένε ότι είχαν λάβει διαβεβαιώσεις πως το ξενοδοχείο θα ήταν πλήρως έτοιμο όταν θα έφταναν -τώρα ισχυρίζονται ότι βρήκαν ηλεκτρικά καλώδια εκτεθειμένα, μη ολοκληρωμένα μονοπάτια και εργάτες να σφυρίζουν στη νεαρή πειράζοντάς την.

Ο Toby, που τράβηξε φωτογραφίες και βίντεο για να αποδείξει τα προβλήματα που αντιμετώπισαν, απαιτεί πλήρη αποζημίωση για την «καταστροφική» καλοκαιρινή δοκιμασία που πέρασε.

«Ήταν διακοπές στην κόλαση» λένε. « Κάναμε οικονομίες επί μήνες για να πραγματοποιήσουμε αυτό το ταξίδι. Ήταν η πρώτη φορά που θα φεύγαμε από τη χώρα μαζί, αλλά η κατάσταση που βρήκαμε τα κατέστρεψε όλα. Αν ξέραμε ότι το ξενοδοχείο ήταν υπό κατασκευή, δεν θα πετάγαμε έτσι σχεδόν ένα χιλιάρικο (σ.σ.: λίρες Αγγλίες). Όταν φτάσαμε, όλα φαίνονταν εντάξει -αλλά αυτό συνέβη επειδή ήταν νύχτα. Και όταν πήγαμε στο δωμάτιό μας, στην πίσω πλευρά του ξενοδοχείου, το σημείο ήταν γεμάτο εργάτες. Επί 4 ημέρες δεν είχαμε ζεστό νερό και όταν φτάσαμε εκεί δεν είχε ούτε φαγητό ούτε νερό, οπότε αναγκαστήκαμε να πληρώσουμε ταξί για να πάμε στην πόλη μόνο και μόνο για να πιούμε νερό.

Επίσης, κάθε μέρα ξυπνάγαμε από τον θόρυβο λόγω των εργασιών που γίνονταν. Ηταν εργάτες με μηχανήματα ακριβώς έξω από το δωμάτιό μας. Ο θόρυβος ήταν έντονος, ακόμα και αν κλείναμε πόρτες και παράθυρα. Εκσκαφείς και γερανοί είχαν καταλάβει όλους τους διαδρόμους, όλη μέρα.

Παραπονεθήκαμε στον Thomas Cook, αλλά είπαν πως δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα και ότι το ξενοδοχείο ήταν φουλ. Παρεμπιπτόντως, τα έργα είχαν μείνει πίσω κατά δύο μήνες. Ακόμα και όταν πηγαίναμε στο μπαρ, οι εργάτες ήταν εκεί και σφύριζαν προς την Danielle, κάνοντάς την να αισθάνεται άβολα. Δεν μπορούσε να πάει πουθενά μόνη της και έκλαιγε συνέχεια.

Το μέρος ήταν μια ντροπή. Πήρα φωτογραφίες και βίντεο για να αποδείξω πόσο χάλια ήταν. Δεν είναι αυτό που περιμένεις όταν έχεις πληρώσει τόσα λεφτά. Ηταν ένα κακόγουστο αστείο».

Ο Toby και η Danielle πέταξαν από Αγγλία για Ρόδο στις 29 Ιουνίου. Μια εβδομάδα αργότερα, με την επιστροφή τους στην Αγγλία, έστειλαν γράμμα παραπόνων στο πρακτορείο. Ο Toby λέει ότι το γράμμα του έμεινε αναπάντητο επί δύο μήνες και ότι όταν τελικά έλαβε απάντηση, του πρόσφεραν μια αποζημίωση 150 λιρών, την οποία όμως αρνήθηκε. Κατά τον ίδιο, ο Thomas Cook είχε προειδοποιήσει για κάποια έργα στο ξενοδοχείο, όμως το γράμμα, με ημερομηνία 14 Ιουνίου, δεν εστάλη προσωπικά στον ίδιο, αλλά στον ταξιδιωτικό πράκτορα από τον οποίο είχε κλείσει τις διακοπές του. Ωστόσο, ο πράκτορας δεν τον ενημέρωσε ποτέ για το γράμμα του Thomas  Cook. 

«Πιστεύω ακράδαντα  ότι μας κορόιδεψαν. Αυτές οι καταστροφικές διακοπές προκάλεσαν στρες, απογοήτευση και αναστάτωση σε μένα και στην κοπέλα μου. Αυτοί όμως πήραν τα λεφτά τους και είναι ευτυχισμένοι. Θεωρώ ότι μας είπαν ψέματα για τις εργασίες», είχε δηλώσει ο νεαρός Άγγλος.

Και ένας εκπρόσωπος του Thomas Cook είχε απαντήσει: «Ένα λάθος οδήγησε σε αυτό που συνέβη στον κ. Emerson. Είμαστε σε συνεννόηση με τον ταξιδιωτικό του πράκτορα για να βεβαιωθούμε ότι θα πάρει πλήρη αποζημίωση και μια συγγνώμη για την αναστάτωση που προκλήθηκε».

Εντάξει. Είπαμε: Όλοι όσοι βρίσκονται ,με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, αντιμέτωποι, κάποια στιγμή βρίσκουν τρόπο συνεννόησης. Η Ελλάδα όμως; Η Ρόδος; Ο Ελληνικός τουρισμός, το μεγάλο μας όπλο; Τι δυνατότητα ελέγχου έχουν οι αρμόδιοι  Ελληνικοί φορείς; Και τι ευθύνες; Έχουμε την πολυτέλεια μιας τέτοιας δυσφημιστικής υπόθεσης, όσο «τραβηγμένα» κι αν ήταν – ΑΝ ήταν- αυτά που κατήγγειλαν οι νεαροί Άγγλοι;




Δευτέρα 24 Οκτωβρίου 2016

ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΣΑΠΙΑ Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΑΣ; ΠΟΙΟΣ ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΘΑ ΜΑΣ ΠΕΙ;

Του Δημήτρη Κωνσταντάρα

Δεν γνωρίζω προσωπικά τον Ζακύνθιο υφυπουργό Αθλητισμού Σταύρο Κοντονή, ούτε είχα ποτέ μελετήσει τις δραστηριότητές του πριν από την ανάμιξή του με την πολιτική. Δεν γνωρίζω επίσης τίποτα για την  πρωτοδίκη Χριστίνα Σαλάπα, σύζυγο - με σύμφωνο συμβίωσης - του υφυπουργού αθλητισμού. 

Αυτά που γνωρίζω είναι η –κατ άλλους θαρραλέα , κατ άλλους «κουτσαβάκικη» και «ψευτομάγκικη»- συμπεριφορά του υπουργού απέναντι σ αυτούς που θεωρεί ως υπεύθυνους για τη «διαφθορά και τη σήψη» στο χώρο του  επαγγελματικού ποδοσφαίρου.

Γνωρίζω ότι όποιος δημόσιος λειτουργός έχει αποφασίσει και τολμήσει να  «τα βάλει» με το κατεστημένο της διοίκησης του επαγγελματικού ποδοσφαίρου, έχει αποκτήσει πολλούς και  ισχυρούς εχθρούς. Κι αυτό γιατί σε όποιο «μποστάνι»  δραστηριοτήτων ισχυρών οικονομικά παραγόντων και να έχει ψάξει αυτός – ή αυτοί- ο  λειτουργός,  έχει βρει «σαπρόφυτα». Αλλά ΔΕΝ τα έχει καθαρίσει. Κι αυτά που «καθαρίζονται», αντικαθίστανται αμέσως από νέα. Και δεν εννοώ μόνο το ποδόσφαιρο.

Έμαθα κι εγώ από δημοσίευμα της εφημερίδας «Παραπολιτικά», ότι  η σύντροφος Κοντονή, του πολέμιου της διαφθοράς υφυπουργού, "αν και ανακρίτρια διαφθοράς, κατηγορείται από το 2005 για εκβίαση, ληστεία και σωματική βλάβη". Και επιπλέον, το λαλίστατο δημοσίευμα δεν διστάζει να προχωρήσει σε κατάσταση σοβαρής ρήξης  με το κυβερνητικό στέλεχος  αφού αναφέρει τη την ανακρίτρια διαφθοράς σύντροφό  του ότι  « κατηγορείται επί 11 χρόνια για εκβίαση κατά συναυτουργία, ληστεία κατά συναυτουργία και απλή σωματική βλάβη με πρόθεση. Το εις βάρος της κατηγορητήριο συντάχθηκε το 2005, πριν από την είσοδο της στον δικαστικό κλάδο, ενώ από τις 9 Σεπτεμβρίου 2011 η υπόθεση της εκκρεμεί στον 4ο τακτικό ανακριτή στην Εισαγγελία Εφετών. Παρά ταύτα, η πρωτοδίκης Χριστίνα Σαλάπα, σύζυγος - με σύμφωνο συμβίωσης - του υφυπουργού αθλητισμού Σταύρου Κοντονή, όχι μόνον εξακολουθεί ανενόχλητη να ασκεί καθήκοντα, αλλά και ενίοτε συνδικαλίζεται στην Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων".

Η κατηγορία είναι σοβαρή. Πολύ σοβαρή. Αλλά το ίδιο σοβαρά είναι και τα καταγγελλόμενα από τον ίδιο τον υφυπουργό Κοντονή, σε απάντησή του, ότι  «οι χρηματοδότες του συστήματος διαφθοράς έχουν κάθε λόγο ν’ ανησυχούν, μπροστά στο διαφαινόμενο τέλος τους, γι’ αυτό και επιστρατεύουν τον κίτρινο τύπο με ψευδή, κατασκευασμένα και συκοφαντικά δημοσιεύματα, νομίζοντας ότι θα φοβηθώ και ότι η κυβέρνηση θα ενδώσει στις πιέσεις τους. Με το σημερινό δημοσίευμα της εφημερίδας «Παραπολιτικά» εις βάρος της συντρόφου μου, το σύστημα της παράγκας στον ελληνικό αθλητισμό δείχνει την έκδηλη ανησυχία του για τις επερχόμενες εξελίξεις. Είναι απορίας άξιο ότι οι οργανωτές της διαφθοράς δεν έχουν ακόμη συνειδητοποιήσει ότι όσες κακοήθεις και αν επιστρατεύσουν η διαδικασία της κάθαρσης θα ολοκληρωθεί σε όλα τα επίπεδα και οι χρηματοδότες του σάπιου συστήματος στο τέλος θα κλαίνε τα βρώμικα λεφτά που διοχετεύουν σε ανυπόληπτους τύπους».

Προσωπικά δεν θα μπω στην ουσία του σοβαρότατου ζητήματος. Κάποιος όμως πρέπει να μπει. Κάποιος να αντιδράσει. Οι καταγγελίες και των δυο πλευρών δεν νοείται να αφεθούν να «αρμενίζουν» στα Μ.Μ.Ε. Κάποιος είναι ένοχος, κάποιος είναι αθώος. Δεν είναι δική μου δουλειά, ούτε των ανθρώπων του ποδοσφαίρου, ούτε των ανθρώπων άλλων κλάδων που θίγονται βαρύτατα απ΄ όσα καταγγέλλονται να αναζητήσω την αλήθεια. Αλλά έχω  και εγώ και όλοι οι άλλοι δικαίωμα σ αυτήν, όπως υποχρέωση σ αυτήν έχει και το Κράτος, η κυβέρνηση, η αστυνομία και η Δικαιοσύνη.
Όσοι  de jure και de facto «υπεύθυνοι» δεν κάνουν άμεσα το καθήκον τους «κάτι»  θα έχουν να κρύψουν.


Β.ΑΥΓΟΥΛΑΣ: Η ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ ΠΡΟ ΤΩΝ ΕΥΘΥΝΩΝ ΤΗΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΥΑΛΩΤΕΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΟΜΑΔΕΣ

Ο Βαγγέλης Αυγουλάς στο πάνελ με τον Fernadez Galiano


Στη Λισαβόνα βρέθηκε στις 14 Οκτωβρίου 2016 ο δικηγόρος και Επικεφαλής της Νεολαίας του Πανελληνίου Συνδέσμου Τυφλών Βαγγέλης Αυγουλάς, προσκεκλημένος του Συμβουλίου της Ευρώπης, σε θεματικό συνέδριο για τις φυσικές καταστροφές και τις ευάλωτες κοινωνικά ομάδες.

Στον κ. Αυγουλά έγινε η τιμή να είναι ο βασικός ομιλητής του συνεδρίου και στην κεντρική του ομιλία να βάλει τις βάσεις για τις επιμέρους θεματικές ενότητες που αναπτύχθηκαν στα σχετικά πάνελ, καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας.

Το συνέδριο παρακολούθησαν από διάφορες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μεταξύ αυτών στελέχη υπουργείων και γενικών γραμματειών πολιτικής προστασίας, εργαζόμενοι σε φορείς τοπικής αυτοδιοίκησης και υπηρεσίες υποδοχής προσφύγων και μεταναστών, εκπρόσωποι συλλόγων ευπαθών κοινωνικά ομάδων, καθηγητές πανεπιστημίων κ.α.

Παραθέτουμε κάποια αποσπάσματα από την εισήγηση του Βαγγέλη Αυγουλά:

«Κυρίες / Κύριοι,

Ευχαριστώ τους διοργανωτές που με τίμησαν με την πρόσκλησή τους, καθώς και όλους εσάς που θα μου αφιερώσετε την προσοχή σας για λίγα λεπτά.

Στα λίγα αυτά λεπτά που έχω το λόγο, θα προσπαθήσω να μιλήσω επίκαιρα και ουσιαστικά, συνδέοντας την καθημερινότητα στην Ελλάδα, με τη διαχείριση του προσφυγικού ζητήματος το οποίο αποτελεί ευρωπαϊκή καθημερινότητα, και το θέμα του σημερινού συνεδρίου «φυσικές καταστροφές και ευάλωτες κοινωνικές ομάδες».

Η πρόληψη των φυσικών καταστροφών στην Ελλάδα των έντονων φυσικών φαινομένων και παράλληλα η άμεση ανάγκη διαχείρισης των προσφυγικών ροών σε συνδυασμό με τις προσπάθειες κοινωνικής ένταξης των μεταναστών και προσφύγων σε κάθε πτυχή της ελληνικής καθημερινότητας είναι απαραίτητο να συνυπάρχουν σε έναν κυβερνητικό σχεδιασμό με επίκεντρο τον άνθρωπο.

Οι πολιτικές επιτηδευμένης αδιαφορίας, των περασμένων ετών, συνέβαλαν στην όξυνση της προσφυγικής κρίσης που βιώνει σήμερα η Ευρώπη, με την  αυξημένη εισροή υπηκόων τρίτων χωρών στα σύνορά της. Η ελληνική πολιτεία βρίσκεται στο επίκεντρο του παγκόσμιου ενδιαφέροντος, μιας και αποτελεί την πύλη εισόδου στην Ευρώπη του δίχως προηγούμενο προσφυγικού και μεταναστευτικού κύματος.

Στο σημείο αυτό αξίζει να αναφερθώ στην άμεση ενεργοποίηση του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού πολιτικής προστασίας που συνέβαλε έμπρακτα στη διαχείριση της κρίσης, παρέχοντας υλικά και μέσα για την αντιμετώπιση των προκλήσεων που ανέκυψαν. Η συνεργασία των κρατών μελών με τη Γενική Γραμματεία Πολιτικής Προστασίας στην απορρόφηση της βοήθειας αυτής ήταν καθοριστικής σημασίας και παρόλο που ο ευρωπαϊκός μηχανισμός ενεργοποιείται μόνο σε περίπτωση φυσικών καταστροφών, η Ευρώπη στο σημείο αυτό έδειξε ευελιξία. …

Επιτρέψτε μου τώρα να αναφερθώ και σε άλλη μια θεωρούμενη ευάλωτη κοινωνική ομάδα, στην οποία και κατατάσσομαι από τη γέννηση μου:

Στην Ευρώπη, αλλά και στην Ελλάδα, ο πληθυσμός των ατόμων με αναπηρία αντιπροσωπεύει το 10% του γενικού πληθυσμού, ποσοστό πολύ σημαντικό. Το μεγαλύτερο μέρος των ανθρώπων με αναπηρία, ζούμε κάθε κομμάτι της συλλογικής ζωής του τόπου μας με τους συμπολίτες μας και κάνουμε ολοένα και περισσότερα βήματα, είτε σε θεσμικά οργανωμένο επίπεδο, είτε σε εθελοντικό, για να επιτύχουμε την  πλήρη κοινωνική ένταξη και ενσωμάτωση.

Εδώ εντάσσονται και οι επιμέρους προσπάθειες αναπηρικού κινήματος και πολιτείας για την πρόσβαση στην πληροφόρηση για την πρόληψη από φυσικές καταστροφές.

Ένα παράδειγμα σε οργανωμένο επίπεδο: η πληροφόρηση για την πρόληψη από φυσικές καταστροφές γίνεται στην Ελλάδα για τα άτομα με προβλήματα όρασης, μέσω του κέντρου εκπαίδευσης και αποκατάστασης τυφλών και διαχέεται σε όλη την Ελλάδα, όπου έχουν καταγραφεί παιδιά με προβλήματα όρασης και ξεκινούν να ενταχθούν στην εκπαιδευτική διαδικασία.

Τα μέσα για την ορθή ενημέρωσή τους αποτελούν είτε η γραφή Braille είτε τα ηχογραφημένα μηνύματα για την προστασία από τους σεισμούς και για άλλα φυσικά φαινόμενα και φυσικές καταστροφές.

Προσωπικά, ως μαθητής σε τμήμα ένταξης τυφλών μαθητών που βρισκόταν σε σχολείο γενικής εκπαίδευσης, με θυμάμαι να συμμετέχω ισότιμα σε όλες τις εκπαιδευτικές ασκήσεις προστασίας από σεισμούς και τα όσα έμαθα, χρειάστηκε το 1999 να τα χρησιμοποιήσω με επιτυχία, σε ηλικία 11 ετών, στο μεγάλο σεισμό που ζήσαμε τότε στην Αθήνα.

Και πολλοί ίσως θυμάστε άλλα ζωντανά παραδείγματα που παρά τη φυσική τους ιδιαιτερότητα, σώθηκαν από τη σωστή πληροφόρηση και τις οδηγίες πρόληψης στις οποίες είχαν εκπαιδευτεί: πρόσφατα στο μεγάλο σεισμό της Ιταλίας, ένας τυφλός έσωσε τη γυναίκα του από το θάνατο, μόνο με την αφή του, ξεθάβοντας την από τα ερείπια του γκρεμισμένου σπιτιού τους.

Ποιος δε θυμάται στο φριχτό τρομοκρατικό χτύπημα στους διδύμους πύργους των ΗΠΑ έναν τυφλό να σώζεται χάρη στον σκύλο οδηγό του;

Και Ένα παράδειγμα διάχυσης της πληροφόρησης, πρόληψης και κοινωνικής ένταξης σε εθελοντικό επίπεδο: πρόσφατα διαπίστωσα ότι στην Ελλάδα, οι κωφοί συμπολίτες μου δεν είχαν κατανοήσει ποτέ τα διαφημιστικά ενημερωτικά μηνύματα με οδηγίες αντισεισμικής προστασίας, τα οποία είχε χρηματοδοτήσει πριν χρόνια ο αρμόδιος κρατικός μας φορέας και προβάλλονται τηλεοπτικά σε τακτά χρονικά διαστήματα. Η τυχαία αυτή διαπίστωση με σόκαρε και με κινητοποίησε άμεσα.

Μια φίλη μου, η Θάλεια, μια εθελόντρια καθηγήτρια νοηματικής γλώσσας η Χρυσάνθη Σχοιναράκη και ένας εθελοντής φίλος μου σκηνοθέτης ο Χρήστος Νίκας, αρκούσαν για να ανέβει στο youtube χωρίς ούτε 1€ κόστος, η λύση στο πρόβλημα»!


Ο κ. Αυγουλάς συνέχισε: «Από τα παραδείγματα που σας ανέφερα, αποδεικνύεται ότι και οι ίδιοι οι άνθρωποι με αναπηρία, αντίθετα στις δυσκολίες, λέμε με τη στάση ζωής μας ότι η πρόληψη σώζει ζωές και διεκδικούμε καθολική πρόσβαση στην πληροφόρηση. Δύο τέτοια παραδείγματα πρωτοπόρων με αναπηρία διεθνούς κύρους προέρχονται από την Ελλάδα: ο Υπουργός Εσωτερικών κ. Παναγιώτης Κουρουμπλής με τον οποίο συνεργάζομαι ως νομικός του σύμβουλος, καθώς και ο Πρόεδρος του Παγκόσμιου και Ευρωπαϊκού  Forum ΑμεΑ κ. Γιάννης Βαρδακαστάνης!

Βλέπετε λοιπόν ότι η καλή πληροφόρηση, η ένταξη και η πρόληψη δεν είναι ακατόρθωτες παρά τις φαινομενικά αντικειμενικές δυσκολίες. Το επόμενο στοίχημα των χωρών υποδοχής είναι η πλήρης ένταξη της ευάλωτης ομάδας των αιτούντων άσυλο, καθώς απ’ ότι φαίνεται η διαμονή των περισσότερων εξ ατών στην Ελλάδα θα διαρκέσει για μεγάλο χρονικό διάστημα.

Και μιλάμε για ανθρώπους που είχαν πρόσβαση στην πληροφορία με τον πιο σκληρό τρόπο. Ξαφνικά, χωρίς προετοιμασία και εκπαίδευση. Συμβιώνουμε στην Ελλάδα με χιλιάδες ανθρώπους που σώθηκαν από τον πόλεμο και μετά από τις φουρτουνιασμένες θάλασσες και τον πνιγμό, οι περισσότεροι δεν ήξεραν καθόλου να κολυμπούν και την ίδια στιγμή έσωσαν και την ψυχή τους από τη βία και τις χιλιάδες απάνθρωπες στιγμές του πολέμου και τώρα αναζητούν στηρίγματα και διαδρομές σε νέες πατρίδες.

Αυτή την τεράστια δύναμη με την οποία οι εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες κέρδισαν τη μάχη της ζωής, θέλουμε τώρα στην Ελλάδα να τη μετατρέψουμε σε μια γόνιμη ορμή πληροφόρησης, που θα αποτελέσει και τη γέφυρα για την πλήρη ένταξή τους σε κάθε πτυχή της συλλογικής ζωής του τόπου!

Πλέον αποκτούμε σαφή εικόνα πόσοι άνθρωποι έχουν έρθει στην Ελλάδα, σε ποια σημεία βρίσκονται, ποιας εθνικότητας είναι και ποια γλώσσα μιλούν. Έτσι, έχουν σχεδιαστεί και διανέμονται φυλλάδια στη γλώσσα τους παρέχοντας όλες τις χρηστικές πληροφορίες πρώτης υποδοχής.

Η πληροφόρηση στη γλώσσα τους για της ιδιαιτερότητες της ελληνικής καθημερινότητας, μπορεί λοιπόν να επεκταθεί.

Παράλληλα, τον Σεπτέμβριο ξεκίνησαν οι σχολικές τάξεις για τα παιδιά των προσφύγων, μια πρώτη γέφυρα ένταξης τους στη σχολική ζωή της χώρας.
Και την ίδια στιγμή στην Ελλάδα, με στόχο να γίνει και η πρόληψη βασικό στοιχείο της καθημερινότητας όλων, η κολύμβηση γίνεται υποχρεωτικό μάθημα στα σχολεία. …»

Ο κ. Αυγουλάς κατά τη μισάωρη παρουσία του στο βήμα του συνεδρίου, απάντησε παράλληλα σε απορίες των παρευρισκομένων ενώ ανέπτυξε και σχετικό διάλογο γόνιμου προβληματισμού με αρκετούς από αυτούς, χωρίς να παραλείψει να αφήσει αιχμές για την εγωιστική πολιτική πολλών εταίρων μας στην Ε.Ε. που εθελοτυφλούν και κρύβονται μπροστά στην πανευρωπαϊκή κοινωνική επιταγή για επιμερισμό των προσφυγικών ροών και φιλοξενία τους σε κάθε χώρα – μέλος.

Ο νεαρός δικηγόρος, αφού ευχαρίστησε τους συναδέλφους του στο ΥΠ. ΕΣ. Κ. κ. Πάνο Στενό, Ιωάννα Σκόνδρα και Έφη Αναστοπούλου που συνέβαλαν στην επιτυχημένη παρουσίαση, στον επίλογο του τόνισε:

«Τέλος, πιστεύω ότι ένας ευρύτερος στρατηγικός, κοινωνικός σχεδιασμός, βασισμένος στις σύγχρονες ανάγκες και με επίκεντρο τον άνθρωπο, μπορεί όχι μόνο να εξασφαλίσει τη συλλογική, καθημερινή ομαλότητα, αλλά ακόμα περισσότερο, να βοηθήσει ώστε να περάσει μια ολόκληρη κοινωνία, μια ολόκληρη χώρα και ένα ανθρώπινο πολυσυλλεκτικό μωσαϊκό κατοίκων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, από την απλή επιβίωση, στην αρμονική ποιοτική συμβίωση»!