«Άγγιξε με να «δεις» με το
δικό σου τρόπο να μου πεις, μοιάζουμε; Πώς θα περιέγραφες στα «άλλα μάτια» στη
σελίδα σου ότι είμαι»;
2/12/2014 μεσάνυχτα σ’ ένα
φιλικό σπίτι. Χαλαρή κουβέντα με τον Παντελή Παντελίδη. Τι θα έγραφα στο blog μου γι’ αυτόν με
ρωτούσε πειράζοντάς με.
Πάντως ποτέ στη ζωή μου δεν
ήθελα να σκεφτώ, ούτε για πλάκα ρε Παντελή, ότι θα έγραφα αυτό εδώ το αναθεματισμένο
το άρθρο. Πόσο μάλλον να το γράψω κιόλας στην πραγματικότητα.
Στο χρωστούσα το άρθρο από
τότε. Το αμέλησα. Και τώρα δε μπορώ πια να το γράψω. Πετάω λίγα λόγια, λίγες
σκέψεις άναρχες και χωρίς ιδιαίτερο νόημα, αλλά όλα για σένα, όλα γύρω από
σένα…
«Πιάσε με να «δεις» πως
είμαι». Και σχολίασα τις γάμπες σου, δυνατοί μυς από όταν έπαιζες ποδόσφαιρο
μου εξήγησες. Και το μέτωπό σου το βρήκα πλατύ και σε πείραξα και γελάσαμε.
«Εγώ δεν υποχρέωσα κανέναν που δε θέλει να με
ακούσει ή να με αγαπήσει ή να έρθει εκεί που δουλεύω. Εγώ τραγουδάω ότι νιώθω
και το μοιράζομαι με τους λίγους όσους κάτι μπορούν να νιώσουν και εκείνοι
ακούγοντας τα τραγούδια μου. Δε μπορώ να καταλάβω γιατί τρώω τόσο κράξιμο».
Έτσι μου είχες πει ένα βράδυ. Έτσι ήσουν πάντα, αληθινός. Και εν τέλει ξέρεις
γιατί σε γούσταρα; Γιατί έδειχνες χύμα ακριβώς αυτό που ήσουν σαν άνθρωπος,
τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο. Νέος και αυθεντικός. Αυτό μας λείπει.
Και από χθες, θα μας λείπει περισσότερο…
Δε γράφω δημόσια για να πω
πόσο καλά σε ήξερα και ότι κάναμε παρέα κάθε μέρα κλπ. Αυτό δεν ισχύει. Σε
ήξερα πολύ καιρό, σε ήξερα φιλικά, είχαμε κάνει καλά παρεάκια και πριβέ και
στην πίστα, αλλά πολλοί ήδη ανταγωνίζονται για την κάμερα το ποιος ήταν πιο
πολύ κοντά σου. Εσύ ξέρεις. Και εμείς Ξέρουμε. Εμείς που γίναμε φίλοι σου για
τον Παντελή και όχι για τον τραγουδιστή Παντελίδη, γιατί σε γνωρίσαμε και σε
αγαπήσαμε από το δωμάτιο σου, την κιθάρα και τη σαγιονάρα πριν γίνεις διάσημος.
Σε γνώρισα από το Σταύρο και
τη Βάσω σαν ένα νέο φιλαράκι στην παρέα, θυμάσαι;
Και μετά ο Θεός το ήθελε και
έγινες γρήγορα αστέρι. Με πολύ δουλειά, στίχους και μουσική δικά σου, δικά σου
βιώματα, δική σου καψούρα και καημούς και μεράκια. Και ο κόσμος σε αγάπησε μέσα
από ένα κανάλι σου στο Youtube,
ούτε τηλεόραση, ούτε μανατζαρέους ούτε reality ούτε τίποτα. Και σε κράτησε
ψηλά. Τόσο ψηλά που έτσι, σε μια στιγμή, άγγιξες το Θεό και αυτός σαν αστέρι
που ήσουν σε κράτησε κοντά του και εμείς δε σε φτάνουμε πια…
23 Μαρτίου 2013 στέκεσαι δίπλα
μου, ενώνεις και εσύ τις δυνάμεις σου με τις δικές μας για να σώσουμε τότε μέσα
από το «Δείπνο Στο σκοτάδι» που διοργάνωσα, τη ζωή ενός δίχρονου κοριτσιού. Δεν
κέρδισες τίποτα. Δε μου χρώσταγες χάρη. Κι όμως ήσουν εκεί για να βοηθήσεις.
Γιατί σωστά το έγραψε για σένα ένας χρήστης του twitter «η μουσική είναι θέμα
γούστου, η ανθρωπιά όχι».
Και προώθησες και
δημοσιοποίησες και βοήθησες και άλλες κοινωνικές μου εκδηλώσεις. Όχι από
υποχρέωση. Ούτε καν για τη φιλία. Για την ανθρωπιά…
Αυτό το άρθρο δεν έχει αρχή
μέση και τέλος. Δε θα το καταλάβει μάλλον κανείς. Αλλά μεταξύ μας πάλι τα
είπαμε εδώ. Αληθινά, όπως τα λέγαμε πάντα στο λίγο χρόνο που είχαμε τις κάποιες
φορές που τα λέγαμε, ανάμεσα στα ρεφρέν σου που τραγουδούσαμε και στους
αυτοσχεδιασμούς σου με την κιθάρα.
Μόνο που δυστυχώς, τα λέμε για
τελευταία φορά…
«…Το αμάξι έβαλα μπροστά και
στην καρδιά μου είπα να χτυπά αθόρυβα. Γκάζι πατάω δυνατά, ένα τσιγάρο και
φωτιά, μα να τ’ ανάψω κοριτσάκι μου δεν πρόλαβα. … Λιώμα θα’ ρχομαι μες στο
σκοτάδι, πίνω από κει ψηλά για σένα».
Τραγούδησες τη ζωή σου μέχρι
το τελευταίο της λεπτό.
Εγώ τι άλλο να πω. Καλό
ταξίδι…