ΙΔΡΥΘΗΚΕ ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΓΙΑ ΛΟΑΤ ΠΡΟΣΩΠΑ ΜΕ ΑΝΑΠΗΡΙΑ-ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΒΗΜΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΠΟΙΗΣΗΣ!

του Βαγγέλη Αυγουλά

Μπορεί σε κάποιους να σας φανεί κάπως «περίεργο», κάπως «προχωρημένο», κάπως «ακραία διαφορετικό» και κάποιοι να το αντιμετωπίσουν μέχρι και εχθρικά αλλά επιτρέψτε μου να το θεωρήσω  ως ιστορικό βήμα κατά της περιθωριοποίησης και του ρατσισμού  αυτό που έγινε με τη συμπαράσταση της δικαιοσύνης, αφού πλέον οι άνθρωποι με αναπηρίες που έχουν παράλληλα και διαφορετικό σεξουαλικό προσανατολισμό, έχουν ένα επίσημο σημείο αναφοράς και αυτό-οργάνωσης.

Οι περισσότεροι ίσως δεν γνωρίζεται τι σημαίνει καν ΛΟΑΤ, πόσο μάλλον  ΛΟΑΤΚΙ. Να διευκρινίσω λοιπόν ότι μιλάμε για τον όρο  Κοινότητα ΛΟΑΤ (αγγλικά: LGBT) , την επέκτασή του σε Κοινότητα ΛΟΑΤΚΙ όπου  το «ΚΙ» αφορά άλλες δυο «κατηγορίες» ατόμων με διαφορετικό σεξουαλικό προσανατολισμό.  Πρόκειται συνεπώς για ένα αρκτικόλεξο που προέρχεται από τις λέξεις Λεσβία, Ομοφυλόφιλος, Αμφιφυλόφιλος και Transgender ( μερικές φορές  ερμηνεύεται ως «άτομα διαφυλικά») Queer και Intersex, όλες λέξεις διαφορετικών σεξουαλικών  «τάσεων» και προτιμήσεων που στην επωνυμία και στις δράσεις του Συλλόγου συμπληρώθηκε με της έννοιες «ατόμων με αναπηρία».

Ως δικηγόρος αυτής  της προσπάθειας,  μετά την ολοκλήρωση της διαδικασίας, έχω να πω ότι: Δεν ανήκω στη ΛΟΑΤΚΙ Κοινότητα, όμως ως επιστήμονας και ως άνθρωπος με αναπηρία, ξέροντας τι θα πει ρατσισμός, είμαι εδώ για να στηρίξω αυτή την προσπάθεια και το πολιτικό και κοινωνικό μήνυμα που στέλνει πλέον η ύπαρξη αυτού του Σωματείου.

Και παρακαλώ όλους όσοι βιαστούν να προχωρήσουν σε αφορισμούς, καταδικαστικά συμπεράσματα και ρατσιστικές εκφράσεις, να ρίξουν απλώς μια ματιά στο Καταστατικό του Συλλόγου, σύμφωνα με το οποίο,  οι σκοποί του σωματείου είναι οι ακόλουθοι:

α)        Η δημιουργία κατάλληλων συνθηκών για την αλληλεπίδραση και αλληλοϋποστήριξη μεταξύ των ομοφυλόφιλων (gay), λεσβιών (lesbian), αμφιφυλόφιλων (bisexual), διαφυλικών (transsexual), διεμφυλικών (transgender), μεσοφυλικών (intersex) και κουήρ (queer) (εφεξής «LGBTQI+») ΑμεΑ και των υποστηρικτών τους, ώστε να επιτευχθεί η προσωπική ανάπτυξη και κοινωνικοποίησή τους, η αποδοχή της σεξουαλικής τους ταυτότητας και της ταυτότητας και έκφρασης φύλου τους από τα ίδια τα άτομα, η καταπολέμηση της εσωτερικευμένης ομοφοβίας και τρανσφοβίας, καθώς και η διαμόρφωσή τους ως ολοκληρωμένων προσωπικοτήτων.

β)        Η προώθηση, υποστήριξη και διεκδίκηση εφαρμογής της ισονομίας, ισότητας και ισοτιμίας για όλες και όλους, ανεξάρτητα από σεξουαλικό προσανατολισμό και ταυτότητα και έκφραση φύλου, η ανάδειξη και καταπολέμηση της θεσμικής ομοφοβίας, αμφιφοβίας και τρανσφοβίας, η προσπάθεια για βελτίωση του νομοθετικού πλαισίου στην κατεύθυνση της ισότητας δικαιωμάτων για όλες και όλους τις/τους πολίτες, καθώς και η υποστήριξη της ελεύθερης έκφρασης, επικοινωνίας και διαλόγου των ΛΟΑΤ ατόμων με αναπηρία, καθώς και των υποστηρικτών τους.

γ)         Η προάσπιση, διεκδίκηση και προώθηση των δικαιωμάτων και των συμφερόντων των ΛΟΑΤ ατόμων με αναπηρία, με σκοπό την καθολική πρόσβαση σε ίσες ευκαιρίες και παροχές σε όλους τους τομείς της κοινωνίας.

δ)        Η ενημέρωση και ευαισθητοποίηση της ελληνικής κοινωνίας και Πολιτείας για θέματα που αφορούν τις/τους LGBTQI+ ΑμεΑ (ισότητα, καταπολέμηση διακρίσεων, ψυχική και σεξουαλική υγεία, κλπ.).

ε)        Η πρόληψη της ανάπτυξης ομοφοβικών/αμφιφοβικών/τρανσφοβικών και λοιπών παρόμοιων τάσεων, η καταπολέμηση των διακρίσεων με βάση με τον σεξουαλικό προσανατολισμό και την ταυτότητα και έκφραση φύλου στην εκπαίδευση, στο χώρο εργασίας, στην οικογένεια και γενικότερα στην κοινωνία, η διαφύλαξη του πλουραλιστικού κοινωνικού περιβάλλοντος, με σκοπό την ομαλή ενσωμάτωση των εν λόγω ατόμων στην ευρύτερη κοινωνία.

στ)      Η κοινωνική και ψυχολογική ευαισθητοποίηση, στήριξη και αλληλοβοήθεια των ΛΟΑΤ ατόμων με αναπηρία, που αντιμετωπίζουν άσχημες συμπεριφορές (π.χ. ενδοσχολική ή/και ενδοοικογενειακή βία) και είναι ή υπήρξαν οι ίδιες/ίδιοι θύματα ομοφοβικών, αμφιφοβικών, τρανσφοβικών, και σεξιστικών επιθέσεων ή συμπεριφορών, με σκοπό την ανάπτυξη του αυτοσεβασμού, της αυτοεκτίμησης και κυρίως της σεξουαλικής χειραφέτησης.

Το Σωματείο θα επιδιώκει την πραγματοποίηση των σκοπών του με κάθε νόμιμο μέσο και ενδεικτικά με την :

α)        Έκδοση ενημερωτικών ή κάθε είδους εντύπου ή ηλεκτρονικού υλικού, βιβλίων, φυλλαδίων, εφημερίδων και περιοδικών, διοργάνωση σεμιναρίων, διαλέξεων, οργανωτικών συγκεντρώσεων, ημερίδων, διεθνών προγραμμάτων, προβολή ταινιών, δημόσιων εκστρατειών ενημέρωσης, πολιτιστικών, κοινωνικών και περιβαλλοντικών εκδηλώσεων, δημιουργία ομάδων εργασίας, περιπτέρων ενημέρωσης, ιστοσελίδας στο διαδίκτυο, τηλεφωνικής γραμμής κοινωνικής υποστήριξης, παρουσιάσεις θεμάτων που άπτονται των σκοπών του Σωματείου,

β)        Συνεργασία με φορείς εγχώριους και διεθνείς για ενημέρωση σε σχέση με διεθνείς εξελίξεις και κοινωνικές κατακτήσεις, καθώς και συνεργασία με επιστημονικούς, πολιτικούς, κρατικούς, κοινωνικούς οργανισμούς, νομικά και φυσικά πρόσωπα, που επιθυμούν και μπορούν να υποστηρίξουν τους σκοπούς του Σωματείου,

γ)         Ανάπτυξη και υλοποίηση πολιτιστικών προγραμμάτων, για τη με κάθε νόμιμο μέσο άρση των εμποδίων για ελεύθερη και ανεμπόδιστη συμμετοχή των ΛΟΑΤ ατόμων με αναπηρία στην κοινωνική, πολιτική, πολιτιστική κ.λπ. ζωή της χώρας,

δ)        Δυνατότητα του σωματείου να παρίσταται ως πολιτική αγωγή ή υπεράσπιση σε δίκες, και γενικά να παρεμβαίνει, τηρώντας τις νόμιμες προϋποθέσεις και των Κωδίκων Δικονομίας σε νομικές διαδικασίες, οι οποίες αφορούν μέλη του ή ΛΟΑΤ άτομα με αναπηρία,

ε)        Σύσταση συμβουλευτικών και επιστημονικών επιτροπών, ομάδων εργασίας και στήριξη ανάλογων πρωτοβουλιών,

στ)      Εκπαίδευση, κατάρτιση και συνεχή ενημέρωση των μελών του Σωματείου και άλλων προσώπων που ασχολούνται με θέματα αναπηρίας, σεξουαλικού προσανατολισμού, ταυτότητας και έκφρασης φύλου, καθώς και σεξουαλικής υγείας,

ζ)         Εκπόνηση και εφαρμογή προγραμμάτων για άτομα με αναπηρία και τα ΛΟΑΤ άτομα σε όλη τη χώρα, τα οποία μεταξύ των άλλων μπορούν να αφορούν στη δια βίου μάθηση, στην επιμόρφωση, στην κατάρτιση, στην ενημέρωση - ευαισθητοποίηση, στην εκπόνηση ερευνών και μελετών και γενικότερα η υλοποίηση κάθε είδους εγχώριου ή διεθνούς προγράμματος, ακόμη και από κοινού με άλλους φορείς του δημόσιου ή ιδιωτικού τομέα, όπως κάθε φορά προβλέπεται από την κείμενη νομοθεσία, και

η)        Με κάθε ενέργεια και πράξη συναφή με τις ανωτέρω».

Η προσωρινή διοίκηση του νεοσύστατου σωματείου πάντως έχει αναλάβει ήδη ενεργή δράση και σε μήνυμά της που έστειλε σε ΛΟΑΤΚΙ οργανώσεις, σημειώνει:

"Το 2016 βλέπουμε ξεκίνησε δυναμικά, και συνεχίζεται το ίδιο δυναμικά, με νέα pride, νέες ιδέες στα ήδη υπάρχοντα pride, συνέδρια, ημερίδες, πάρτι και ποικίλες άλλες εκδηλώσεις.

Θα θέλαμε, ως ΛΟΑΤ ΑμεΑ, να σας υπενθυμίσουμε (και να ξανατονίσουμε) πόσο απαραίτητο είναι όλες οι εκδηλώσεις αυτές, να είναι καθολικά προσβάσιμες σε ΑμεΑ, από την επιλογή των χώρων διεξαγωγής (προσβάσιμοι χώροι τόσο σε χειροκίνητα όσο και σε ηλεκτροκίνητα αμαξίδια και με τουαλέτα για ΑμεΑ) μέχρι και την διευκόλυνση επικοινωνίας σε αυτές (διερμηνείς ΕΝΓ και χειλανάγνωσης, όλο το έντυπο υλικό σε μεγαλογράμματη γραμματοσειρά καθώς και σε κώδικα braille, τα ελληνικά βίντεο με υπότιτλους SDH κλπ).

Αν δεν υπάρχει πρόβλεψη και κάτι από τα παραπάνω λείπει, κάποιοι, ΛΟΑΤΚΙ+ και μη, συνάνθρωποι μας με αναπηρία δεν μπορούν να παρευρεθούν ή να τις παρακολουθήσουν, και επομένως αποκλείονται από αυτές τις "συμπεριληπτικές" εκδηλώσεις.

Η ομάδα μας είναι εδώ, και θα χαρούμε να έρχεστε σε επαφή μαζί μας από τις πρώτες κιόλας σκέψεις σας για μια εκδήλωση, να σας προσφέρει τις απαραίτητες συμβουλές ώστε κανένα ΑμεΑ να μην αποκλειστεί ποτέ ξανά από οποιαδήποτε εκδήλωση.

Για να κάνουμε συμπεριληπτικές και όχι "συμπεριληπτικές" εκδηλώσεις ".

Τακτικά μέλη του Σωματείου μπορούν να γίνουν όλα τα φυσικά πρόσωπα, τα οποία έχουν συμπληρώσει το 18ο έτος της ηλικίας τους και κατοικούν μόνιμα στην Ελλάδα, υπό τις ακόλουθες ειδικότερες προϋποθέσεις, ήτοι : α) να αυτοπροσδιορίζονται ως άτομα που τυγχάνουν LGBTQI+, και β) να τυγχάνουν άτομα με αναπηρία (ΑμεΑ), όλων των κατηγοριών των ΑμεΑ, όπως αυτές προβλέπονται από την ισχύουσα νομοθεσία.

Οι προαναφερόμενες προϋποθέσεις πρέπει να συντρέχουν είτε σωρευτικά (ήτοι ένα μέλος να είναι ΛΟΑΤ και ΑμεΑ), είτε διαζευκτικά (ήτοι ένα μέλος να είναι είτε ΛΟΑΤ είτε ΑμεΑ). Ωστόσο, στην τελευταία αυτή περίπτωση, ο αριθμός εγγεγραμμένων μελών, τα οποία τυγχάνουν διαζευκτικά είτε ΛΟΑΤ είτε ΑμεΑ, δεν δύναται να υπερβαίνει το ένα πέμπτο (1/5) του εκάστοτε συνολικού αριθμού των τακτικών μελών του Σωματείου.

Για εγγραφή στο σωματείο, για υποστήριξη του έργου του Συλλόγου ή για οποιαδήποτε άλλη πληροφορία, μπορείτε να επικοινωνείτε με την προσωρινή διοίκηση:

Facebook: loatamea 

Email: greeklgbtdisabled@gmail.com 

Twitter: LGBTdisabledGR

ΣΤΟ 5ο ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΠΕΤΡΟΥΠΟΛΗΣ ΜΙΛΗΣΑΜΕ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΤΗΤΑ

100 μαθητές της Ε’ και Στ’ τάξης συνάντησαν στο 5ο Δημοτικό Σχολείο Πετρούπολης ο ΣΚΕΠ και ο Βαγγέλης Αυγουλάς, το πρωί της Πέμπτης 20 Οκτωβρίου 2016, στο πλαίσιο διαδραστικής εκπαιδευτικής τους επίσκεψης με θέμα την καθημερινή ζωή των ανθρώπων με προβλήματα όρασης.

Τα παιδιά άγγιξαν την ανάγλυφη γραφή Braille των τυφλών, έμαθαν βασικά πράγματα για τη χρήση του λευκού μπαστουνιού και την εκπαίδευση των τυφλών στην Κινητικότητα, τον Προσανατολισμό και τις Δεξιότητες Καθημερινής Διαβίωσης, ενώ ρώτησαν ελεύθερα ότι σκέφτονταν γύρω από την καθημερινότητα ενός νέου με αναπηρία, για να πάρουν ακομπλεξάριστες απαντήσεις από το νεαρό δικηγόρο και Επικεφαλής της Νεολαίας του Πανελληνίου Συνδέσμου Τυφλών.

Μεγάλο μέρος της συζήτησης μονοπώλησαν η χρήση των σκύλων οδηγών από τυφλούς, αλλά και τα παραολυμπιακά αθλήματα και οι αξιοθαύμαστες επιτυχίες των αθλητών μας στο Ρίο το περασμένο Καλοκαίρι!

Τέλος, τα παιδιά ενημερώθηκαν για τις βιωματικές εκπαιδευτικές δράσεις του Συνδέσμου Κοινωνικής Ευθύνης Παιδιών και Νέων ( www.skep.gr ), που έχουν στόχο τη συνύπαρξη μαθητών με και χωρίς αναπηρία.

"13 ΚΕΡΙΑ ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ" ΔΕΣ ΤΗ ΖΩΗ ΤΩΝ ΤΥΦΛΩΝ "ΜΕ ΑΛΛΑ ΜΑΤΙΑ"!

Όμορφα συναισθήματα, δυνατά μηνύματα ζωής, ζεστή ατμόσφαιρα και πλήθος κόσμου στην βιβλιοπαρουσίαση του «13 Κεριά Στο Σκοτάδι» από τις Εκδόσεις Ψυχογιός, το βράδυ της 17ης Οκτωβρίου 2016 στο Public Café!

«Χαμένος στο χάος της καθημερινότητάς μου, δίχως να δίνω προσοχή στα σημάδια και λίγες μέρες προτού κυκλοφορήσει Το σημάδι μου από τις Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ, το νέο μου φιλόξενο σπίτι, είδα να ξημερώνει ένα δραματικό πρωινό μιας πικρής Πέμπτης που άλλαξε πολλά στη ζωή μου.

Ένα μικρόβιο στο αριστερό μάτι –που μεταφέρθηκε αμέσως και στο δεξί– με έστειλε στο νοσοκομείο, αφού η όρασή μου ήταν σχεδόν αδύνατη! Στα καλά του καθουμένου, που λένε. Από μια φαγούρα, λίγα δάκρυα, μερικές τσίμπλες.

Ο πρώτος γιατρός που με εξέτασε φώναξε αμέσως κάμποσους συναδέλφους του, για να δουν κι αυτοί την τρομερή ζημιά που είχε προκαλέσει ο αδενοϊός, που είχε εφορμήσει σαν στούκας στους κερατοειδείς, εκεί όπου δημιουργήθηκε το πρόβλημα.

«Φίλε μου, έπιασες το τζόκερ της ατυχίας. Η περίπτωση είναι πολύ δύσκολη και δεν υπάρχει θεραπεία. Πρέπει να κάνεις υπομονή μέχρι να φύγει ο ιός, που θα αφήσει κάποια κουσούρια…» μου είπε, και με γέμισε με κολλύρια και αλοιφές απλώς για την ανακούφιση των συμπτωμάτων.

Δεκαεπτά ολόκληρες μέρες και νύχτες δεν μπορούσα να δω το παραμικρό, όντας απολύτως ανήμπορος για οτιδήποτε! Χρειαζόμουν βοήθεια ακόμα και για να ντυθώ, να φάω, να ξαπλώσω. Άκου… αδενοϊός του ματιού! Τι μαθαίνει –και τι παθαίνει– ο άνθρωπος.

    

Καθηλωμένος σε έναν καναπέ, δίχως να μπορώ να κάνω το παραμικρό, κολυμπούσα στην πίκρα αλλά και την αβεβαιότητα για την επόμενη μέρα. Κι εκεί, στο σκοτάδι και στην ανημποριά μου, στην αγωνία και στον φόβο μου, σκέφτηκα πώς είναι ο κόσμος των τυφλών και πόσο τρομερές είναι οι διαδρομές του. Έτσι είναι οι άνθρωποι. Σκέφτονται τη φωτιά μόνο όταν τη βλέπουν στην αυλή τους…».

Έτσι ξεκίνησε να μας διηγείται εκείνο το βράδυ την πορεία του 13ου βιβλίου του ο συγγραφέας Μένιος Σακελαρόπουλος.

Για το βιβλίο μίλησαν ο δημοσιογράφος Κώστας Χαρδαβέλλας, η δημοσιογράφος Ελένη Λαζάρου και η οφθαλμίατρος Εβίτα Κισκήρα. Αποσπάσματα διάβασε η ηθοποιός Γιούλικα Σκαφιδά, αλλά και η καθηγήτρια Αγγλικής γλώσσας Αιμιλία Πυλλαρινού μέσω της γραφής Braille των τυφλών, μιας και το βιβλίο πρωτοποριακά είναι προσβάσιμο και στους αναγνώστες με προβλήματα όρασης, χάρη στο Τυπογραφείο του Κέντρου Εκπαίδευσης και Αποκατάστασης Τυφλών.

Και ο συγγραφέας συνέχισε καθηλώνοντας το κοινό: «Συλλογίστηκα λοιπόν ότι υπάρχουν χιλιάδες συνάνθρωποί μας που είναι βυθισμένοι στο σκοτάδι και θα είναι σε ολόκληρη τη ζωή τους. Τρομερό, αδιανόητο, συγκλονιστικό. Σκέφτηκα επίσης ότι υπάρχουν χιλιάδες ακόμα που χάνουν το φως τους στην πορεία της ζωής τους από ατυχήματα, βλάβες, οτιδήποτε. Όταν το φως γίνεται σκοτάδι, ο πόνος είναι ανείπωτος και το καταλαβαίνουν απολύτως μόνο όσοι το βιώνουν. Οι απ’ έξω απλώς παρηγορούν…

Τις ώρες του δικού μου σκοταδιού μού ήρθε στο μυαλό η ιστορία του κεντρικού ήρωα του βιβλίου που κρατάτε στα χέρια σας, του Αλέξανδρου Παυλή. Ποτέ δεν αρκούμαι όμως σε μια έμπνευση, σε μια αρχική ιδέα. Έτσι, όταν έπειτα από κάμποσο καιρό ξεκίνησα κάπως να βλέπω, με τη θολούρα να κυριαρχεί πλήρως, άρχισα μια βαθιά έρευνα που με συγκλόνισε, αφού ποτέ δεν περίμενα ότι υπάρχουν τόσο πολλοί άνθρωποι με τέτοια σοβαρά προβλήματα όρασης.

Ξεκίνησα λοιπόν να επισκέπτομαι τα οφθαλμολογικά τμήματα των νοσοκομείων, και, μιλώντας με γιατρούς, να σημειώνω περιπτώσεις ανθρώπων που έχαναν το φως τους από κάποιο λόγο ή έβλεπαν ελάχιστα.

Ένας εκπληκτικός οφθαλμίατρος, και φίλος πλέον, ο Δημήτρης Σμουστόπουλος, μου έκανε κανονικό… φροντιστήριο, με πλήρη ανάλυση του οφθαλμού. Με σχεδιαγράμματα, επιστημονικά συγγράμματα, ακόμα και επίδειξη των μηχανημάτων. Οι συζητήσεις μας ήταν για μένα θησαυρός, αφού μου είπε πράγματα εξαιρετικά σημαντικά που χρειάστηκαν στο σενάριο του βιβλίου. Κατάλαβα ότι οφθαλμός ίσον χάος, ίσως το πιο ευαίσθητο όργανο, σίγουρα ένα από τα πολυτιμότερα του ανθρώπου. Δικαιώθηκαν και οι σοφοί παππούδες μας, που έβγαλαν την περίφημη φράση «να την προσέχεις σαν τα μάτια σου».

Στις έρευνές μου επίσης ανακάλυψα μια σπουδαία νέα οφθαλμίατρο στο Νοσοκομείο Γεννηματάς, την Εβίτα Κισκήρα, που με καθοδήγησε υποδειγματικά στα οφθαλμολογικά θέματα του βιβλίου, βάζοντάς με στο πνεύμα.

Κι ύστερα, ήρθαν τα πραγματικά πολύ δύσκολα. Χρειάστηκε να πάω κάμποσες βραδιές στο ΚΑΤ όταν εφημέρευε για να βιώσω απίστευτα δράματα πολυτραυματιών, όπως ήταν ο ήρωάς μου, ο Αλέξανδρος. Εκεί η ψυχή σφίγγεται τόσο πολύ, ώστε φεύγοντας χρειάζεται κανείς οξυγόνο και νικοτίνη…

Οι άνθρωποι που κάνουν αυτό το λειτούργημα είναι αληθινοί ήρωες και δίκαια κερδίζουν τον σεβασμό μας. Δυστυχώς παίρνουν μόνο τον δικό μας –κι όχι πάντα–, αφού το ανάλγητο κράτος είναι πιο τυφλό από τους κανονικούς τυφλούς.

Ψάχνοντας την ιστορία των τυφλών, μοίρα καλή με οδήγησε στο ΚΕΑΤ, το Κέντρο Εκπαίδευσης και Αποκατάστασης Τυφλών στην Καλλιθέα, μια όαση στην έρημο των βασανισμένων ανθρώπων που έχασαν το φως τους. Η υπεύθυνη του ΚΕΑΤ, η συγκλονιστική Μπέττυ Λεωτσάκου, που έχει αφιερώσει τη ζωή της σ’ αυτούς τους πονεμένους ανθρώπους, έκανε τα πάντα για να με βάλει στον περιβάλλον τους. Κι εκεί το σκοτάδι έγινε φως. Είδα από κοντά την εκπαίδευσή τους, τον τιτάνιο αγώνα τους για επιβίωση, τα προγράμματά τους, τον όμορφο κόσμο τους.

Δυστυχώς ο υπόλοιπος κόσμος τα αγνοεί, και, ακόμα χειρότερα, γυρίζει την πλάτη, όπως κάνει και το ανάλγητο κράτος που λέγαμε και πριν… Κι όταν η ίδια η Πολιτεία κωφεύει, πιστεύοντας ότι οι τυφλοί πρέπει να παραμένουν κάπου έγκλειστοι –μια νέα Σπιναλόγκα ίσως;– τότε ωθεί με τον τρόπο της αυτούς τους ανθρώπους προς την επαιτεία. Ο τυφλός δεν είναι για να παίζει ακορντεόν και να ζητάει την ελεημοσύνη μας. Χρειάζεται εκπαίδευση και στήριξη, αλλά παίρνει ελάχιστα απ’ αυτά, αν τα παίρνει κιόλας…

Μπήκα στα προγράμματα της ανάγνωσης και της γραφής των τυφλών, την Μπράιγ· ακόμα έχω πονοκέφαλο από τότε.

Συνεχίζοντας την έρευνα, ανακάλυψα έναν αληθινό θησαυρό που με άφησε άναυδο και μου έδειξε –με περίσσιο μεγαλείο ψυχής– ότι η δύναμη της θέλησης υπερνικά τα πάντα. Η Μάρθα λοιπόν, που τα τελευταία χρόνια ζει και εργάζεται στη Θεσσαλονίκη, αντιμετώπισε στην καλύτερη, την ομορφότερη, την πιο δημιουργική ηλικία της ζωής της ένα σοβαρότατο πρόβλημα υγείας. Μόλις είχε τελειώσει το μεταπτυχιακό της και είχε προσληφθεί, κι όλη η ζωή ήταν μπροστά της. Κι εκείνη άρχισε να τρεμοπαίζει και να κινδυνεύει άμεσα. Οδηγήθηκε βλέπουσα στο χειρουργείο και ξύπνησε τυφλή. Κι έτσι θα μείνει για πάντα…

Μετά το πρώτο ισχυρότατο σοκ δε σκέφτηκε να πέσει από ένα μπαλκόνι ούτε να ριχτεί στις ρόδες ενός φορτηγού. Δεν μπορούσε όμως και να διανοηθεί ότι θα ζει με τον οίκτο των διπλανών της, ανήμπορη, καθηλωμένη. Πήγε στη Σχολή Τυφλών της Θεσσαλονίκης, έσφιξε τα δόντια, έσβησε το παρελθόν της, εκπαιδεύτηκε, έμεινε μήνες εσώκλειστη και τώρα όχι μόνο μπορεί να ζει μόνη της, αλλά εκπαιδεύει η ίδια τυφλούς, μεταλαμπαδεύοντας το μεγαλείο της ψυχής της.

«Γιατί το φως είναι εκεί…» όπως μου έλεγε στις ατελείωτες ώρες των συζητήσεών μας.

Συναντηθήκαμε στη Θεσσαλονίκη, και, η αθεόφοβη, ήρθε μόνη της να με βρει μέσα στο χάος της πόλης, δείχνοντάς μου με συνταρακτικό τρόπο πως όποιος το θέλει πραγματικά, μπορεί να κάνει τα πάντα. Η Μάρθα περπατάει ώρες, αθλείται, διαβάζει, γράφει, μαγειρεύει, κάνει δουλειές, προχώρησε σε νέες σπουδές, ονειρεύεται…

Έτσι η Μάρθα, παράδειγμα για κάθε άνθρωπο, βλέποντα ή τυφλό, με βοήθησε, εκτός των άλλων, να δημιουργήσω την κεντρική ηρωίδα του βιβλίου, τη Μαργαρίτα.

Με συγκλόνισε από την πρώτη στιγμή. Όταν της είπα το σενάριο του βιβλίου, ενθουσιάστηκε τόσο πολύ, που άρχισε να με βομβαρδίζει με λεπτομέρειες από τον «κόσμο» της.

Μου έστειλε κι ένα γραπτό μήνυμα και… με τρέλανε!

«Ευχαριστώ για τις κουβέντες μας. Είναι ωραία η ρουφιάνα η ζωή και είμαι πολύ τυχερή που ζω. Είναι όμορφος ο κόσμος των τυφλών. Θα το καταλάβει και ο ήρωάς σου, ο Αλέξανδρος. Είναι μαγικός κόσμος. Καληνύχτα…»

Ναι, μου έγραψε μήνυμα η Μάρθα και με έκανε να κλαίω μια μέρα ολόκληρη! Και το ξανάκανε και την επόμενη μέρα.

«Να πεις του ήρωά σου ότι όποιος δεν αντέχει τον χαμό είναι μονίμως χαμένος… Πρέπει να το καταλάβει ο Αλέξανδρος. Και για να κερδίσει την ψυχή του, πρέπει πρώτα να τη χάσει… Εσύ μη χάνεις τον στόχο σου. Γράφε! Καλό υπόλοιπο και καλή δύναμη σε τούτο το ταξίδι ανάμεσα στις γραμμές…»

Πόσο μεγαλείο ψυχής έχει αυτός ο άνθρωπος! Ίσως τόσο όσο και η παντοτινή της δασκάλα, η αγία Έλεν Κέλερ, που άλλαξε τον κόσμο των τυφλών και τους έδωσε όραμα, πίστη, ελπίδα. Αυτή η αγία ήταν τυφλή και κωφή, κι όμως κατάφερε να κατακτήσει τον κόσμο με τα κείμενά της, κάνοντας πλανητάρχες και ανθρώπους του πνεύματος να υποκλιθούν μπροστά της. Αυτή έγραψε ό,τι πιο συγκλονιστικό διάβασα τον τελευταίο χρόνο: «Το να περπατάς με έναν φίλο στο σκοτάδι είναι καλύτερο από το να περπατάς μόνος στο φως…»!

Την εκδήλωση πλαισίωσαν μουσικά ο Σπύρος Πετρουλάκης (ούτι), η Κωνσταντίνα Δούκα (τραγούδι) και ο Βαγγέλης Μιχαλάτος (κιθάρα), ενώ μεταξύ άλλων στην όμορφη βραδιά παραβρέθηκαν οι δημοσιογράφοι Νίκος Μάνεσης και Φαίη Μαυραγάνη, η τηλεπαρουσιάστρια Μαίρη Μιλιαρέση, αντιπροσωπία εργαζομένων του Κέντρου Εκπαίδευσης και Αποκατάστασης Τυφλών Καλλιθέας, αντιπροσωπία του Πανελληνίου Συνδέσμου Τυφλών, συγγραφείς, ηθοποιοί, κ.α.

«Ο αγαπητός συνάδελφος και θαυμάσιος συγγραφέας Μένιος Σακελλαρόπουλος, με το 13ο βιβλίο του έγινε "ένας από εμάς", τους βλέποντες που ανακαλύπτουν τον θαυμαστό κόσμο της τυφλότητας. Τον καλωσορίζω, τον συγχαίρω και του εύχομαι  να προσφέρει περισσότερα από εμάς. Τον χρειαζόμαστε», δήλωσε ο δημοσιογράφος και συγγραφέας κ. Δημήτρης Κωνσταντάρας, μετά το τέλος της εκδήλωσης.

«Νονά του» στις Εκδόσεις Ψυχογιός χαρακτήρισε με αγάπη τη συγγραφέα Λένα Μαντά ο Μένιος Σακελαρόπουλος και εκείνη στο τέλος της βραδιάς μας δήλωσε:

«Η παρουσίαση του Μενιου Σακελλαρόπουλου για το νέο του βιβλίο ήταν μια εκδήλωση έντονα συγκινητική και βαθιά ανθρώπινη. Υπήρχε γέλιο, συγκίνηση, αγάπη... Η ίδια η ζωή ήταν παρούσα για να δηλώσει πως είναι όμορφη... Δεδομένου του θέματος του βιβλίου, ο Μένιος Σακελλαρόπουλος μας άφησε να ρίξουμε μια μάτια στον κόσμο των τυφλών και στην μαγεία που κρύβει παρά τον καθημερινό αγώνα και τις μάχες εναντία στην προκατάληψη και τον κοινωνικό ρατσισμό.  Τέλος, κρατώ τα λόγια της Γιουλικας Σκαφιδά, πρωταγωνίστριας στην εξαιρετική σειρά Το Νησί: " Για την λέπρα το φάρμακο βρέθηκε και οι άρρωστοι πήγαν σπίτια τους. Για την λέπρα του μυαλού όμως ούτε βρέθηκε ούτε θα βρεθεί...." Συγχαρητήρια στον Μένιο Σακελλαροπουλο και καλοτάξιδο το νέο του βιβλίο»!

«Αν διαβάσετε το βιβλίο, θα ανακαλύψετε το υπερόπλο που υπάρχει μέσα μας, τη δύναμη της ψυχής μας», ήταν η προτροπή του Κώστα Χαρδαβέλλα στο κοινό!

            

«Νομίζω κάθε γυναίκα θα δακρύσει διαβάζοντας το βιβλίο γιατί αγγίζει ευαίσθητες χορδές μας. Ο Μένιος αγγίζει καλαίσθητα τα θέματα του έρωτα, αν δεν τον ήξερα θα νόμιζα ότι το βιβλίο το έγραψε γυναίκα! Και τελικά, διαβάζοντας το βιβλίο, κατάλαβα επίσης ότι Την όραση στο βιβλίο την δίνουν οι συγγραφείς», σημείωσε η δημοσιογράφος Ελένη Λαζάρου.

«Από την αποψινή βραδιά αναδεικνύεται έντονα για άλλη μια φορά, επιτακτική η ανάγκη όλων όσων δε μπορούμε να διαβάσουμε απευθείας ένα έντυπο, να έχουμε πρόσβαση σε αυτό άμεσα και με κάθε ενδεδειγμένο τρόπο και μέσο», επεσήμανε ο δικηγόρος και Επικεφαλής της Νεολαίας του Πανελληνίου Συνδέσμου Τυφλών Βαγγέλης Αυγουλάς.

Τη βραδιά έκλεισε ο συγγραφέας ολοκληρώνοντας την αφήγησή του, για να ξεκινήσουμε όλοι εμείς να διαβάζουμε το «13 Κεριά Στο Σκοτάδι»:

"Μετά τη Μάρθα συνάντησα και έναν εκ γενετής τυφλό, τον Χάρη, που επίσης με συγκλόνισε με τη δύναμη της ψυχής του.

«Ναι, είναι δύσκολο. Να φανταστείς ότι δεν έχω δει ποτέ το πρόσωπο της μάνας μου, δεν ξέρω καν πώς είναι το πρόσωπο των ανθρώπων. Δεν ήξερα, δεν καταλάβαινα τι σημαίνει βουνό και τι θάλασσα. Είναι δύσκολο… Αλλά κι από την άλλη, η ζωή είναι δώρο. Και προσπαθώ να πάρω όσα μπορώ…» μου είπε στην πρώτη μας συνάντηση.

Τότε ήταν που με αφόπλισε. Τι να έλεγα σ’ αυτόν τον άνθρωπο; Ότι βλέπω θολά κι ότι έχω… πονοκέφαλο;

Ο Χάρης βλέπει με τα μάτια της ψυχής και παλεύει με την καρδιά που χτυπάει δυνατά για ζωή, έστω στο σκοτάδι.

«Πού βρίσκεις τόση δύναμη;» τόλμησα να τον ρωτήσω. Η απάντησή του έφραξε τις λέξεις στο στόμα μου.

«Άκου, δημοσιογράφε. Μια φορά, ένας τυφλός ρώτησε έναν σοφό: “Υπάρχει, σοφέ μου, τίποτα χειρότερο από το να χάσεις το φως σου;” Κι ο σοφός απάντησε: “Φυσικά υπάρχει. Να χάσεις τα όνειρά σου!” Ε, λοιπόν, για να ξέρεις, χάνεται μόνο όποιος χάσει τα όνειρά του, όποια και να ’ναι αυτά…»

Ήταν ένα πολύ δύσκολο ταξίδι, στη διάρκεια του οποίου λύγισα πολλές φορές. Πώς να μη λυγίσεις όταν βλέπεις παιδάκια μια σταλιά, ξέροντας ότι δε θα δουν ποτέ το φως και τον ήλιο στη ζωή τους; Πώς να μην ανατριχιάσεις όταν τα βλέπεις να παλεύουν να μάθουν τη δύσκολη γραφή των τυφλών, γιατί αυτό θα είναι το μοναδικό τους όπλο;

Το δύσκολο ταξίδι ακολούθησαν και τα ευχάριστα. Βρέθηκα λοιπόν στο Καστελόριζο, εκεί όπου διαδραματίζεται το τελευταίο μέρος του βιβλίου. Σ’ αυτή τη μικρή κουκκίδα γης, την ξεχασμένη από το κράτος, είδα με περίσσια έκπληξη ότι περισσότερο τους συνδράμουν οι Τούρκοι απέναντι στο Κας –ένα τσιγάρο δρόμος– παρά η μαμά Ελλάδα. Κι αν η πατρίδα δε φροντίσει με ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ενδιαφέρον αυτό το σπάνιο ακριτικό νησί στην εσχατιά της χώρας, ίσως σε λίγα χρόνια να έχουμε θέματα σοβαρά. Θάλασσα, πικροθάλασσα, που έγραψε κι ο Μάνος Λοΐζος…

Ευχαριστώ από καρδιάς τη Βούλα και τον Γιάννη Δουλγάρογλου που μου άνοιξαν την καρδιά τους, τον Μιχάλη τον αντιδήμαρχο, που μου άνοιξε το δημαρχείο και μου έδειξε υπέροχα πράγματα βοηθώντας την έρευνα, τους απλούς ανθρώπους που μου είπαν τα βάσανά τους, τον καπετάν Γιώργο, που με πήγε με το καΐκι του στην Τουρκία, τον Αλί και τον Αχμέτ στο Κας, που μου φέρθηκαν αδελφικά και απέδειξαν στην πράξη ότι… «εσύ Χριστό κι εγώ Αλλάχ, όμως κι οι δυο μας αχ και βαχ».

Και κάτι για τον τίτλο: τα κεριά του Αλέξανδρου είναι δεκατρία, αριθμός σημαδιακός, αφού αυτό είναι το δέκατο τρίτο βιβλίο μου και περιλαμβάνει δεκατρία κεφάλαια.

Άξιζε αυτό το μοναδικό ταξίδι στον κόσμο των τυφλών και μ’ έκανε να πιστέψω ακόμα περισσότερο ότι, δίχως αλληλεγγύη, η ζωή είναι δυσκολότερη. Γιατί έτσι μοναχικά προχωρούν μόνο τα σπασμένα καράβια.

"*Δίχως χτύπο οι ώρες

και οι μέρες θλιβές, δίχως χάρη,

κι έτσι κούφιο κι ακίνητο

μες σε νύχτες βουβές το φεγγάρι.

 Και φεγγάρι του καθενός, φωτεινό ή σκοτεινό, είναι η ψυχή του…"

*Το τραγούδι Σπασμένο καράβι το ερμήνευσε πρώτη φορά το 1975 ο Κώστας Καράλης. Είναι σε στίχους του Γιάννη Σκαρίμπα και μουσική του Γιάννη Σπανού.

ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΣΤΕΡΕΟΤΥΠΑ ΚΑΙ ΚΡΑΤΟΣ ΑΠΟΜΟΝΩΝΟΥΝ ΤΑ ΑΤΟΜΑ ΜΕ ΑΝΑΠΗΡΙΑ

Η σκληρή καθημερινότητα σε μια χώρα, που μόνο «φιλική» δεν είναι στα άτομα με αναπηρία και δεν έχει ούτε τις στοιχειώδεις υποδομές, ώστε να γίνονται απρόσκοπτα οι μετακινήσεις τους, κάνει ακόμα και τα πιο απλά πράγματα, όπως η εργασία ή ο καφές με έναν φίλο να είναι μια Οδύσσεια, που δεν ξέρει κανείς που θα καταλήξει.

Της Κωνσταντίνας Γιαννακοπούλου

Έχουμε ορισμένες αλήθειες που είναι αυταπόδεικτες, πως όλοι οι άνθρωποι δημιουργήθηκαν ίσοι, πως είναι προικισμένοι με ορισμένα απαράγραπτα δικαιώματα αναμεταξύ τους, που αυτά είναι το δικαίωμα της ζωής, το δικαίωμα της ελευθερίας και η επιδίωξη της ευτυχίας. (Τόμας Τζέφερσον)

Σε αυτά όμως τα απαράγραπτα δικαιώματα τόσο το κράτος, όσο και η ίδια η κοινωνία πολλές φορές γίνονται τροχοπέδη, όταν αφορούν σε άτομα με αναπηρία. Η στρεβλή αντίληψη ότι εκείνοι που δεν έχουν το «ιδανικό σώμα» «μειονεκτούν» και κατ’ επέκταση είναι και λιγότερο χρήσιμα μέλη στην κοινωνία, έχει κατατάξει αυτούς τους ανθρώπους σε πολίτες «δεύτερης κατηγορίας», που αξίζουν τον «οίκτο» και τη «συμπόνια» μας και όχι την ισότιμη μεταχείριση που καθένας αξιώνει.

Η σκληρή καθημερινότητα σε μια χώρα, που μόνο «φιλική» δεν είναι στα άτομα με αναπηρία και δεν έχει ούτε τις στοιχειώδεις υποδομές, ώστε να γίνονται απρόσκοπτα οι μετακινήσεις τους, κάνει ακόμα και τα πιο απλά πράγματα, όπως η εργασία ή ο καφές με έναν φίλο να είναι μια Οδύσσεια, που δεν ξέρει  κανείς που θα καταλήξει.

Απροσπέλαστα πεζοδρόμια με παρκαρισμένα αυτοκίνητα και σπασμένες πλάκες. Μέσα μαζικής μεταφοράς με χαλασμένες ή χωρίς καθόλου ράμπες και ανελκυστήρες εκτός λειτουργίας. Δημόσια κτίρια χωρίς ράμπες και μικρά ασανσέρ που μετά βίας χωράνε δύο άνθρωποι μέσα, πόσω μάλλον το αναπηρικό αμαξίδιο. Χώροι ψυχαγωγίας και διασκέδασης μη προσβάσιμοι και χωρίς τουαλέτες αναπήρων, είναι μόνο μερικά από όσα καλούνται να αντιμετωπίσουν όσοι «γενναίοι» αποφασίσουν να βγουν έξω.

Τραγική απόρροια αυτής της κατάστασης, χιλιάδες άτομα με αναπηρία να παραμένουν εγκλωβισμένα στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού τους. Οι στατιστικές αδιάψευστοι μάρτυρες αυτής της κοινωνικής απομόνωσης.

Περίπου ένας στους πέντε πολίτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης αντιμετωπίζει κάποια μορφή αναπηρίας, σύμφωνα με το European Disability Forum, ενώ στη χώρα μας αγγίζουν το ένα εκατομμύριο όπως αναφέρει ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας. Παρόλα αυτά, ελάχιστοι είναι εκείνοι που κυκλοφορούν στους δρόμους και ιδιαίτερα χωρίς τη βοήθεια συνοδού.

Χωρίς υποδομές η χώρα μας.

«Θέλει θράσος η ζωή», μου λέει ο Μάκης Καλαράς, Παραολυμπιονίκης σε θερινό και χειμερινό σκι. Ένα ατύχημα με μηχανή στα 18 του χρόνια τον ανάγκασε να κινείται με αναπηρικό αμαξίδιο, αυτό όμως δεν μπήκε εμπόδιο ούτε τα όνειρά του, ούτε τη δίψα του για τη ζωή. Λίγους μήνες μετά το ατύχημά του αποφάσισε να ζήσει μόνος του και να συνεχίσει να αθλείται στοχεύοντας στην κορυφή. Στα 40 του πλέον, παραμένει ενεργός αθλητής, έχει πάρει μέρος σε τρεις Παραολυμπιακούς αγώνες, έχει κατακτήσει το ασημένιο μετάλλιο το 2004 στην Αθήνα και τώρα προετοιμάζεται για τους χειμερινούς Παραολυμπιακούς του 2018. Σε ερώτηση για το αν η χώρα μας έχει τις υποδομές και την κατάλληλη παιδεία, ώστε να υποστηρίξει τα άτομα με αναπηρία, η απάντησή του είναι: «Όλα είναι λάθος σε αυτή τη χώρα, δεν υπάρχει καμία πρόβλεψη για τους ανάπηρους, οι μετακινήσεις για όσους δεν διαθέτουν δικό τους  αυτοκίνητο είναι πάρα πολύ δύσκολες. Ακόμα και στο μετρό που μπαίνεις δεν ξέρεις αν θα βγεις, καθώς πολλές φορές οι ανελκυστήρες δεν λειτουργούν».

Αόρατοι για τις επιχειρήσεις.

Όσο αφορά στην ιδιωτική πρωτοβουλία, όπως μου εξηγεί ο Μάκης, τα πράγματα δεν είναι καλύτερα: «Οι επιχειρηματίες στην Ελλάδα κάνουν σαν να μην  υπάρχουν οι ανάπηροι, στα περισσότερα μέρη που βγαίνω για ένα ποτό αναγκάζομαι να περιοριστώ στα υγρά που θα καταναλώσω, γιατί σκέφτομαι πως  αν χρειαστώ τουαλέτα θα πρέπει να πάω στο σπίτι μου. Ακόμα και στα ξενοδοχεία δεν ξέρουν πως να μας συμπεριφερθούν, δεν γνωρίζουν τις ανάγκες μας και αυτό φαίνεται από τον τρόπο που θα στρώσει η καθαρίστρια το κρεβάτι και θα το κάνει «φάκελο» έτσι ώστε να μην μπορούμε να τραβήξουμε τα σκεπάσματα, μέχρι και το σαμπουάν στο μπάνιο που θα το βάλει στο πάνω ράφι χωρίς να σκεφτεί ότι δεν φτάνουμε να το πιάσουμε. Είμαστε και εμείς καταναλωτές και μάλιστα σημαντική μερίδα του πληθυσμού, με φίλους που θα φέρουμε μαζί μας. Όσο νωρίτερα το καταλάβουν αυτό, τόσο καλύτερα για τις επιχειρήσεις τους, αλλά και για τον τουρισμό στη χώρα».

Η αλλαγή πρέπει να έρθει μέσα από τα σχολεία.

Μέσα στο φορτωμένο πρόγραμμα του ο Μάκης έχει εντάξει μία ακόμα δραστηριότητα, συχνά επισκέπτεται σχολεία σε όλη την Ελλάδα και μιλά στους μαθητές εθελοντικά. Στόχος του είναι να ενημερώσει για τα προβλήματα των ανθρώπων με αναπηρία, να συμβουλεύσει τα παιδιά πως πρέπει να τους συμπεριφέρονται, να εμπνεύσει και να δώσει δύναμη να κυνηγήσουν το όνειρά τους ανεξάρτητα από τις όποιες δυσκολίες μπορεί να αντιμετωπίσουν, αλλά και να μυήσει τα παιδιά στους κανόνες οδικής ασφάλειας.

Όπως επισημαίνει ο ίδιος, η ελλιπής ενημέρωση και η έλλειψη παιδείας γύρω από τα άτομα με αναπηρία πρέπει να καταπολεμηθεί πρώτα απ’ όλα μέσα από τα  σχολεία, ώστε οι νέες γενιές να βγουν καλύτερες από τις προηγούμενες: «Με ενοχλεί, όταν πηγαίνω για ψώνια, και ο πωλητής αντί να με ρωτήσει απευθείας αν μου αρέσει ή αν μου κάνει, ρωτάει τον φίλο μου, που βρίσκεται δίπλα μου. Δεν είμαι κουφός, κινητικά προβλήματα έχω. Πρέπει να γίνει σωστή δουλειά στα σχολεία, να μάθουν τα παιδιά, ανάπηρα και μη, να συνεργάζονται αρμονικά, να έχουν κοινές δραστηριότητες και να παίζουν μαζί. Να μην γίνεται διαχωρισμός και πάνω από όλα να μάθουν τα υπόλοιπα παιδιά πως πρέπει να συμπεριφέρονται σε ένα παιδί με αναπηρία».

Τσουχτερό το οικονομικό κόστος της αναπηρίας.

Ο Ανδρέας Κολίσογλου γεννήθηκε με κινητική αναπηρία, είναι ψυχολόγος και παρέχει συμβουλευτική υποστήριξη σε άτομα με αναπηρία και όχι μόνο. Από το 2002 ξεκίνησε παράλληλα με τις σπουδές του και η ενασχόλησή του με τον χορό, καθώς όπως υποστηρίζει ο ίδιος, «μέσω των παραστατικών τεχνών δίνεται η δυνατότητα στην κοινωνία να αναθεωρήσει τα στερεότυπά της γύρω από την αναπηρία». Τώρα, σε συνεργασία με τη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών  κάνει και σεμινάρια χορού, που απευθύνονται σε πολίτες με και χωρίς αναπηρία, οι οποίοι θέλουν να εμβαθύνουν τις γνώσεις τους στον χορό και την αντίληψή τους γύρω από το σώμα με αναπηρία. Η δική του ζωή μοιράζεται μεταξύ Λάρισας και Αθήνας, οπότε το αυτοκίνητο είναι απαραίτητο για τις μετακινήσεις του. «Τα μέσα μαζικής μεταφοράς δεν είναι φτιαγμένα για ανθρώπους με κινητικά προβλήματα, ακόμα και αν ένα λεωφορείο διαθέτει μπάρα, δεν είναι σίγουρο ότι θα καταφέρεις να φτάσεις ως τη στάση με αυτά τα πεζοδρόμια που έχουμε. Εμένα, ουκ ολίγες φορές, με έχει πιάσει η πόρτα του λεωφορείου, πρέπει να είσαι ο Κεντέρης για να προλάβεις να μπεις μέσα», μου εξηγεί γελώντας.

Όπως μου τονίζει όμως, αν και για την απόκτηση αυτοκινήτου υπάρχουν σημαντικές διευκολύνσεις, παρόλα αυτά οι επιπλέον επιβαρύνσεις κάνουν το κόστος για αρκετούς απαγορευτικό: «Αν αγοράσεις ένα καινούργιο αυτοκίνητο δεν πληρώνεις φόρο, γλιτώνεις έτσι γύρω στα 1.500 ευρώ και υπάρχει βέβαια και η απαλλαγή από τα τέλη κυκλοφορίας. Ωστόσο, οι μετατροπές που θα πρέπει να γίνουν σε αυτό ανάλογα με τις ανάγκες του εκάστοτε οδηγού μπορεί να κοστίσουν από 400 έως και 2000 ευρώ, ενώ η ανανέωση της άδειας οδήγησης κοστίζει 200 ευρώ και γίνεται συχνά πυκνά (από δύο μέχρι και δέκα χρόνια κατά περίπτωση)».

Χαμόγελο, αισιοδοξία και θετική σκέψη.

Φύσει αισιόδοξος άνθρωπος ο Ανδρέας, όταν έρχεται η συζήτηση στα δημόσια κτίρια, μου λέει ότι ποτέ δεν χάνει το κουράγιο του: «Πρέπει να είσαι εφευρετικός και να βρίσκεις λύσεις, να μην το βάζεις κάτω. Πρόσφατα βρέθηκα στην Πολεοδομία, όπου υπήρχε μόνο σκάλα, ούτε αναβατόριο, ούτε καν μια ράμπα, όταν τους είπα πως εκείνοι κόβουν πρόστιμα για μη προσβάσιμα κτίρια, μου είπαν πως στα καινούργια επιβάλλεται και πως αυτό είναι παλιό κτίριο και δεν είναι υποχρεωτικό! Θεωρούν πως ο υπάλληλος θα κατέβει κάτω να μας εξυπηρετήσει ή ότι εμείς θα έχουμε οπωσδήποτε συνοδό. Δεν θα καθίσω όμως να σκάσω, θα ανέβω ακόμα και στα τέσσερα αν χρειαστεί, δεν θα ντραπώ, θα βγάλω το μαντηλάκι μου ύστερα να σκουπιστώ και λύθηκε το πρόβλημα».

Τα στερεότυπα την κοινωνίας το μεγαλύτερο πρόβλημα.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα όμως, σύμφωνα με τον ίδιο, είναι η κοινωνία, που θεωρεί το ανάπηρο σώμα ως μη αποδεκτό: «Οι κοινωνικές σχέσεις πολλές φορές είναι είτε πολύ επιφανειακές, είτε πολύ δύσκολες. Σπάνια θα βρεις άτομα χωρίς αναπηρία να επιδιώκουν να κάνουν σχέση με άτομα με αναπηρία. Θεωρούν ότι αν παρουσιάσουν ένα σύντροφο με αναπηρία, θα μειονεκτούν κοινωνικά. Όχι ότι δεν συμβαίνει και το αντίστροφο, άτομα δηλαδή με αναπηρία, προκειμένου να νιώθουν κοινωνικά αποδεκτοί, να θέλουν ο σύντροφός τους να μην είναι ανάπηρος». Ο ίδιος όπως ομολογεί έχει δεχθεί απόρριψη στο παρελθόν από κοπέλα λόγω της αναπηρίας του και προσθέτει: «Κατηγοριοποιώντας τους ανθρώπους σε άσπρους, μαύρους, ψηλούς, κοντούς, με αναπηρία, χωρίς αναπηρία χάσαμε την ουσία ότι όλοι οι άνθρωποι είμαστε ίδιοι και έχουμε τις ίδιες ανάγκες. Όλοι θέλουμε να αγαπήσουμε, να αγαπηθούμε, να εργαστούμε, να απολαύσουμε τη ζωή. Δεν με απασχολεί η αναπηρία μου και σε καμιά περίπτωση δεν θέλω να με λυπούνται. Περισσότερο λυπάμαι εγώ εκείνους που δεν είναι ανάπηροι, αλλά είναι εγκλωβισμένοι στον μικρόκοσμό τους και με το παραμικρό που τους συμβαίνει παθαίνουν πανικό».

Πηγή: «Alpha press» 

ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΟΛΥΤΕΛΕΙΑ ΝΑ ΑΣΧΟΛΟΥΜΑΣΤΕ ΜΕ "ΚΥΚΛΟΥΣ" ΚΑΙ "ΔΙΑΡΡΟΕΣ"

Του Βαγγέλη Αυγουλά

Από τα γεγονότα των τελευταίων ημερών, ξεχωρίζει ασφαλώς η  απόφαση της κυβέρνησης να προκρίνει τον Βύρωνα Πολύδωρα ως  υποψήφιο Πρόεδρο του Εθνικού Συμβουλίου Ραδιοτηλεόρασης ,  μια απόφαση που δεν την κρίνω  αλλά όπως όλοι μας, την αξιολογώ, ανεξάρτητα από την κατάληξη που είχε. Διότι εν τέλει η υποψηφιότητα του κ. Πολύδωρα χθες το βράδυ έπαψε να είναι ενεργή και να μας απασχολεί, οι πιο κάτω σκέψεις όμως, παραμένουν. 

 Όπως παραμένει και το ενδιαφέρον όλων μας για μια φυσιολογική εξέλιξη των πραγμάτων και όσον αφορά στην απαραίτητη συγκρότηση του  ΕΣΡ  και όσον αφορά την «περιπέτεια» της αδειοδότησης   των τηλεοπτικών καναλιών.

Η αρνητική στάση που τήρησαν από την πρώτη στιγμή τα κόμματα της αντιπολίτευσης αλλά και πλευρές του Σύριζα,  μπορεί να δημιούργησε ένα καινούργιο σκηνικό μπροστά μας αλλά αυτό που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση ήταν η προσπάθεια  αρκετών «κύκλων» αλλά και Μ.Μ.Ε.  να συνδέσουν την υποψηφιότητα Πολύδωρα με τον πρώην πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή.

Και με εντυπωσίασε  ιδιαίτερα το ότι  αν και ο Καραμανλής δεν μιλάει, δεν κάνει δηλώσεις, δεν δίνει συνεντεύξεις , δεν επιδιώκει κανενός είδους δημοσιότητα, «ξεπήδησε»  μια σειρά «κύκλων» που επονομαζόμενοι  «κύκλοι από το γραφείο» ή «κύκλοι από το περιβάλλον « του Καραμανλή, επεδίωκαν να μας «ενημερώσουν» για το τι σκέπτεται, πως  αντιδρά και πως αισθάνεται ο ίδιος ο Καραμανλής για τον Πολύδωρα.

Φτάσαμε σε σημείο να υπάρχει τίτλος σε ειδησεογραφικό blog  όπου  ο πρώην πρωθυπουργός «λέει» - υποτίθεται- στον παλιό φίλο , υπουργό των κυβερνήσεών του και συνεργάτη του με τον οποίο δεν έχει διατηρήσει- για πολλούς λόγους- σχέσεις  « Συγνώμη κύριε, ποιος είστε;».

Όπως διάβασα, ο Καραμανλής « δεν πήρε απλά αποστάσεις, αλλά αποποιήθηκε κάθε ανάμειξη της επιλογής του Βύρωνα Πολύδωρα για την προεδρία του ΕΣΡ , μέσω διαρροών από το πολιτικό γραφείο του». Και επιπλέον, το θέμα το ….τράβηξαν ακόμα πιο μακριά, γράφοντας ότι : «Θέλοντας να διαψεύσει όσους θεωρούν ότι ο Αλέξης Τσίπρας (όπως και στην περίπτωση του Προκόπη Παυλόπουλου) λειτούργησε υπό το καθεστώς της σχέσης «φιλίας» που έχει συνάψει με τον πρώην πρωθυπουργό και πρόεδρο της ΝΔ, ο τελευταίος άφησε να διαρρεύσει ότι δεν έχει καμία επικοινωνία με τον Βύρωνα Πολύδωρα εδώ και καιρό».

Όπως ….διέρρευσε – και φυσικά πήρε ευρεία δημοσιότητα-  ο Καραμανλής  διαμήνυσε μέσω «κύκλων» του ότι« Δεν έχω καμία γνώση, καμία σχέση με την επιλογή Πολύδωρα. Έχω να μιλήσω τέσσερα χρόνια μαζί του».

Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω πόσα χρόνια έχουν να μιλήσουν Καραμανλής και  Πολύδωρας, αν ο πρώην πρωθυπουργός έχει «αποκηρύξει» τον παλαιό «κήρυκα του Καραμανλισμού» , υπουργό του , συνεργάτη και φίλο του και αν ο Πολύδωρας έχει πάρει κι αυτός τις αποστάσεις του  ή θεωρεί τον εαυτό του θιγμένο που ο Καραμανλής του «γύρισε την πλάτη» τότε που κατά ψηφίζοντας τον ΕΝΦΙΑ,  απομακρυνόταν μόνος του από τον Σαμαρά και το κόμμα.

Αλλά αυτό ΔΕΝ είναι το θέμα. Το θέμα είναι το γιατί , μέσα στις αρνητικές αντιδράσεις της Νέας Δημοκρατίας  προς την υποψηφιότητα Πολύδωρα  για το ΕΣΡ, κάποιοι ανέμιξαν και τον Καραμανλή και τι  είχαν να κερδίσουν απ΄ αυτό.  Φυσικά και τέτοιες αναλύσεις δεν είναι η δουλειά μου να κάνω, επειδή όμως με ενδιαφέρει  η εξομάλυνση του θέματος συγκρότησης του Ε.Σ.Ρ. αφού χωρίς αυτό, τίποτε δεν μπορεί να προχωρήσει – τουλάχιστον συνταγματικά-  στο φλέγον ζήτημα της αδειοδότησης των καναλιών  και δεδομένου ότι η παράταση της εκκρεμότητας «στοιχίζει» και στην κυβέρνηση και στην αντιπολίτευση και στους επιχειρηματίες του χώρου και στις χιλιάδες των εργαζομένων,  ευχή και προσδοκία μου είναι να προχωρήσει χωρίς άλλους τριγμούς η διαδικασία γιατί έχουμε μπροστά μας ένα δύσκολο χειμώνα. Και δεν έχουν την …πολυτέλεια να αναλύουμε τις διαρροές «κύκλων» της μιάς ή της άλλης πλευράς.

ΕΝΗΜΕΡΩΤΙΚΗ ΔΙΑΛΕΞΗ ΓΙΑ ΤΑ ΟΦΕΛΗ ΤΗΣ ΕΘΕΛΟΝΤΙΚΗΣ ΑΙΜΟΔΟΣΙΑΣ ΦΙΛΟΞΕΝΗΣΕ ΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ ΚΑΙ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ ΤΥΦΛΩΝ

Το Κέντρο Εκπαίδευσης και Αποκατάστασης Τυφλών (ΚΕΑΤ) και Η Επιτροπή Νεολαίας του Πανελληνίου Συνδέσμου Τυφλών, διοργάνωσαν ενημερωτική διάλεξη για τα οφέλη της εθελοντικής αιμοδοσίας και τη σημασία της διαδικασίας στην ανθρώπινη ζωή, το απόγευμα της Τετάρτης 19 Οκτωβρίου 2016, στο Αμφιθέατρο του ΚΕΑΤ στην Καλλιθέα.

Την εκδήλωση άνοιξε με σύντομη εισήγηση της η Αντιδήμαρχος Κοινωνικής Μέριμνας του Δήμου Καλλιθέας κα Άννα Πάσχου, ενώ εκ των συνδιοργανωτών απηύθυναν χαιρετισμό η Διευθύντρια του ΚΕΑΤ κα Μαρία Αζούκη και ο Γραμματέας της Επιτροπής Νεολαίας του Πανελληνίου Συνδέσμου Τυφλών κ. Βαγγέλης Αυγουλάς.

Την εκδήλωση παρακολούθησαν πλήθος κόσμου, μεταξύ αυτών και μαθητές και εργαζόμενοι του ΚΕΑΤ, ενώ επιστημονικές θεματικές εισηγήσεις πραγματοποίησαν οι:

-Εξάρχου Αθηνά, εκπρόσωπος Δ.Σ. Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Συλλόγων Εθελοντών Αιμοδοτών.

-Κατοίκου Ευσταθία, εκπρόσωπος του Νοσοκομείου «Αμαλία Φλέμινγκ», όπου από το 1998 διατηρεί Τράπεζα Αίματος η Νεολαία του Πανελληνίου Συνδέσμου Τυφλών.

-Παρδάλης Βασίλειος, ιατρός από το Νοσοκομείο «Ευαγγελισμός», ο οποίος ανέπτυξε τη σημασία της δωρεάς μυελού των οστών.

Την εκδήλωση παρακολούθησαν επίσης μεταξύ άλλων τα μέλη της Επιτροπής Νεολαίας του Π.Σ.Τ. Αιμιλία Πυλλαρινού, Μαρία Κοτρώτσου  και Βαγγέλης Θεοδώρου, ενώ σύντομο χαιρετισμό απηύθυναν οι Δημήτρης Σηφάκης ως εκπρόσωπος της Εθνικής Ομοσπονδίας Τυφλών, Παναγιώτης Μαρκοστάμος ως εκπρόσωπος του Πανελληνίου Συνδέσμου Τυφλών, καθώς και η Νικολέτα Χαλτούτα ως εκπρόσωπος της Περιφερειακής Ένωσης Κεντρικής Μακεδονίας του Πανελληνίου Συνδέσμου Τυφλών.

Επίσης, αναγνώστηκε σύντομος χαιρετισμός της Διοικήτριας του ΚΕΑΤ κας Παναγιώτας Λεωτσάκου, η οποία εκείνη την ημέρα απουσίαζε στο εξωτερικό λόγω ανειλημμένης υποχρέωσης.

Τις εντυπώσεις όλων κέρδισαν οι πολλές και εύστοχες ερωτήσεις των μαθητών του ΚΕΑΤ προς τους επιστήμονες – εισηγητές!

Αξίζει τέλος να σημειωθεί, ότι την Τετάρτη 26 Οκτωβρίου 2016, πραγματοποιήθηκε με επιτυχία, άλλη μια δράση Εθελοντικής Αιμοδοσίας της Νεολαίας του Πανελληνίου Συνδέσμου Τυφλών στα γραφεία του Συνδέσμου, σε συνεργασία με το Νοσοκομείο «Α. Φλέμινγκ».

ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ ΤΟΥ ΟΛΥΜΠΟΥ ΜΕ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ

Έχει κάνει ελεύθερη πτώση με αλεξίπτωτο από τα 11.000 πόδια, καθισμένος στο αναπηρικό καροτσάκι, έχει καταρριχηθεί με αυτό από τον πύργο εκπαίδευσης καταδρομέων στην Κύπρο και τώρα «κατέκτησε» μέχρι και την κορυφή του Ολύμπου.

«Όλα μπορούν να γίνουν», ήταν το σύνθημα του εγχειρήματος που οργανώθηκε το Σάββατο στο «βουνό των θεών», το ίδιο είναι και το μότο της ζωής του 27χρονου παραπληγικού Γιώργου Τίρρη από τη Λάρνακα, ο οποίος τα τελευταία χρόνια, ύστερα από ένα ατύχημα που τον καθήλωσε σε τροχοκάθισμα, έχει βάλει στόχο να καταφέρνει αυτά που δεν μπορούν ή δεν τολμούν ακόμα και  αρτιμελείς. Ο νεαρός έφερε σε πέρας την τολμηρή ορειβατική αποστολή μέσα σε ιδιαίτερα αντίξοες συνθήκες, με τη δύναμη χεριών και ψυχής, αλλά και με τη συνδρομή μιας πολυμελούς ομάδας υποστήριξης από την Κύπρο και από την Ελλάδα.

Η βροχή έπεφτε ασταμάτητα και το θερμόμετρο «φλέρταρε» με το αρνητικό πρόσημο νωρίς το πρωί του Σαββάτου, στο ορειβατικό καταφύγιο «Καλύβα Χρηστάκη», στη θεσσαλική πλευρά του Ολύμπου, σε υψόμετρο 2.450 μέτρων, όπου διανυκτέρευσε η αποστολή. Αυτό δεν πτόησε τον 27χρονο και τα μέλη της ορειβατικής ομάδας, που ξεκίνησαν στις 8 το πρωί το δύσκολο εγχείρημα, υπό την καθοδήγηση ντόπιων οδηγών βουνού. Στην πορεία η βροχή σταμάτησε, αλλά η λάσπη που άφησε στα κακοτράχαλα μονοπάτια ανέβαζε κατακόρυφα τον δείκτη δυσκολίας της ανάβασης, ενώ ο καιρός επεφύλασσε και άλλες εκπλήξεις για τη συνέχεια.

Ο θυελλώδης άνεμος που λυσσομανούσε θα δοκίμαζε τις αντοχές της 18μελούς αποστολής στο μέσο της διαδρομής, η πυκνή ομίχλη θα περιόριζε την ορατότητα σε ελάχιστα μέτρα, ενώ και το στρωμένο χιόνι θα υπέβαλλε τους ορειβάτες σε μια επιπλέον δοκιμασία στην τελική ευθεία προς την κορυφή.

Όλα εξελίχθηκαν δυσκολότερα από τον σχεδιασμό, αλλά κανένα εμπόδιο δεν αποδείχτηκε ανυπέρβλητο. Τοποθετημένος στο μέσο του κομβόι που είχε τη μορφή ανθρώπινης αλυσίδας, ο Γιώργος Τίρρης έδινε ώθηση στο ειδικά διαμορφωμένο καροτσάκι, το οποίο ήταν δεμένο με ιμάντες και καθοδηγούνταν από τους πεζούς που προπορεύονταν και αυτούς που ακολουθούσαν.

Σπρώχνοντας και ρυμουλκώντας στα σημεία με τις μεγάλες κλίσεις εδάφους, ισορροπώντας δίπλα σε κοφτερούς γκρεμούς που κόβουν την ανάσα, προσπερνώντας ή υπερπηδώντας μεγάλες πέτρες και άλλα εμπόδια, η ομάδα κατάφερε με υπερπροσπάθεια να φτάσει πριν από το μεσημέρι μέχρι την κορυφή  «Σκολιός», στα 2.911 μέτρα, τη δεύτερη ψηλότερη του Ολύμπου και της χώρας. «Εκπλήρωσα άλλο ένα όνειρο ζωής, έναν άθλο που έφερα σε πέρας.

Αισθάνομαι τιμή και δέος που κατάφερα να πατήσω στην κορυφή του Ολύμπου», είπε συγκινημένος και καταπονημένος ο 27χρονος, ατενίζοντας από ψηλά το επιβλητικό τοπίο, ενώ ευχαρίστησε την ομάδα υποστήριξης για τη βοήθεια που του προσέφερε. Αυτή αποτελούνταν από Κύπριους και Ελλαδίτες έφεδρους καταδρομείς, από μέλη τοπικής σχολής επιβίωσης της Ελασσόνας Λάρισας, καθώς και μέλη του Συνδέσμου Στήριξης Παιδιών με Ειδικές Ανάγκες «Ηλιαχτίδα Ζωής», η οποία οργάνωσε το εγχείρημα, με τίτλο «Όλα μπορούν να γίνουν».

Δυσκολίες: «Ήταν δυσκολότερο και πιο επικίνδυνο από όσο περιμέναμε, ενώ δεν είχαμε σύμμαχο και τον καιρό. Τα μονοπάτια ήταν δύσβατα, είχαν μεγάλες πέτρες και λάσπη, υπήρχαν σημεία όπου μετά βίας χωρούσε να περάσει το τροχοκάθισμα, και άλλα με επικίνδυνους γκρεμούς εκατοντάδων μέτρων που  κάθε λάθος θα μπορούσε να στοιχίσει. Ομως, με τη βοήθεια όλων και την ψυχική δύναμη του Γιώργου τα καταφέραμε», είπε στο «Εθνος» ο πρόεδρος της «Ηλιαχτίδας Ζωής», παλαίμαχος διεθνής ποδοσφαιριστής, Πανίκος Ξιούρουππας. Η ανάβαση στην κορυφή και η επιστροφή στο καταφύγιο είχαν διάρκεια πάνω από πέντε ώρες.

ΤΟ ΤΡΟΜΕΡΟ ΑΤΥΧΗΜΑ: Ο καταδρομέας που δεν παραδόθηκε ποτέ...

Ο Γιώργος Τίρρης ήταν ανέκαθεν ένα παιδί δραστήριο και δυναμικό. Ασχολήθηκε εντατικά με τη γυμναστική και τα extreme sports, ενώ υπηρέτησε στην 31η Μοίρα Καταδρομών στο Σταυροβούνι της Κύπρου. Λίγο μετά την ολοκλήρωση της θητείας του, το 2009, συνέβη το ατύχημα που του άλλαξε τη ζωή.

Δουλεύοντας σε οικοδομή για το μεροκάματο, έπεσε από τον 2ο όροφο, από ύψος 8 μέτρων, με αποτέλεσμα να τραυματιστεί σοβαρά στη σπονδυλική στήλη, και να καθηλωθεί σε αναπηρικό καροτσάκι.

Έπειτα από δύο μήνες στην εντατική μονάδα και πέντε μήνες σε ειδικό κέντρο αποκατάστασης, πάλεψε με τα σωματικά και ψυχικά του τραύματα και αποφάσισε να μην το βάλει κάτω.

«Χτύπησε» ένα τατού στον βραχίονα του αριστερού χεριού του με τη φράση «Ζήσε την κάθε μέρα σαν να είναι η τελευταία - κανείς δεν ξέρει αν θα ξημερώσει η επόμενη» και έβαλε μπροστά στόχους που σε πολλούς φαντάζουν εξωπραγματικοί.

Αγώνας.

Την περασμένη άνοιξη καταρριχήθηκε με σκοινιά από ύψος 30 μέτρων, στον πύργο εκπαίδευσης καταδρομέων στη Λάρνακα. Λίγους μήνες μετά έκανε ελεύθερη πτώση με αλεξίπτωτο από τα 11.000 πόδια, ενώ το περασμένο Σάββατο κατάφερε να «κατακτήσει» την κορυφή του Ολύμπου.

Ο Γιώργος γυμνάζεται συστηματικά, παίρνει μέρος σε αγώνες bodybuilding για άτομα σε αναπηρική καρέκλα, ενώ προπονείται στο άθλημα της άρσης βαρών σε πάγκο και φιλοδοξεί να αγωνιστεί στους επόμενους παραολυμπιακούς αγώνες.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΙΓΝΑΤΙΑΔΗΣ.

Πηγή: Εφημερίδα «Έθνος»