meallamatia.blogspot.gr

meallamatia.blogspot.gr

Παρασκευή 4 Αυγούστου 2017

ΠΕΡΑΣΜΕΝΑ ΜΕΓΑΛΕΙΑ ΚΑΙ ΔΙΗΓΩΝΤΑΣ ΤΑ...

Ο Βαγγέλης Αυγουλάς σημαιοφόρος


Του Βαγγέλη Αυγουλά

Ιστορικό το τραγούδι πάνω σε στίχους του Χαράλαμπου Βασιλειάδη που «σκάρωσε»  με το αμίμητο λαϊκό του χιούμορ ο Γιώργος Ζαμπέτας : «Ο πιο καλός ο μαθητής». Μη μου πείτε πως δεν το ξέρετε! Γενιές και γενιές το τραγούδησαν και το τραγουδούν όχι μόνο γιατί ήταν εύκολο, «πιασάρικο» που λέμε  και ευχάριστο αλλά γιατί απηχούσε μιας από τις βασικότερες οικογενειακές και κοινωνικές προτροπές και διδαχές της νεολαίας  τις δεκαετίες του ’60, του ’70, του ’80 αλλά και τις πιο σύγχρονες.  Το όνειρο εκατομμυρίων οικογενειών : να γίνει ο γιός ή η κόρη καλός μαθητής η καλή μαθήτρια, όχι μόνο για να ικανοποιήσει την –ας πούμε- οικογενειακή αλλά και θεμιτή φιλοδοξία αλλά και για να αποτελέσει ένα εφαλτήριο για πρόοδο και εξέλιξη, σε αντίθεση με την λαϊκή παροιμία  που συνοδεύει τους κακούς, αδιάβαστους, αδιάφορους  μαθητές , το «άνθρωπος αγράμματος, ξύλο απελέκητο».

Παροιμίες και τραγούδια βέβαια δεν απέδιδαν πάντα καρπούς, πρόδιδαν όμως τον πόθο και την καυτή επιθυμία του ταλαιπωρημένου, φτωχού και μη προνομιούχου Ελληνικού λαού ύστερα από Παγκόσμιους Πολέμους, δικτατορίες, πείνα της κατοχής και Εμφύλιο για μια καλύτερη μέρα, ένα καλύτερο αύριο.

Σήμερα, η Παιδεία – υπό την ευρεία έννοια και σε γενικές γραμμές – ίσως είναι σε χειρότερη κατάσταση απ’ ότι το 1961 όταν Ζαμπέτας – Βασιλειάδης έφτιαχναν το «Ο πιο καλός ο μαθητής», σχεδόν κανείς δεν επιβραβεύει πια τον «καλό μαθητή», τον «άριστο», τον «επιμελή» αλλά το ίδιο το Κράτος τον αγνοεί και προτιμά «άλλα προσόντα». Με πολύ πρόσφατο παράδειγμα τον εξοστρακισμό του πολυδοξασμένου Ολυμπιονίκη που μάς  έκανε επανειλημμένα να ριγούμε από χαρά και υπερηφάνεια, του Πύρρου Δήμα που στην κυριολεξία  τον «έδιωξε με τις κλωτσιές» από την Ελλάδα και τον έστειλε στις Ηνωμένες Πολιτείες – όπου φυσικά βρήκε τη δικαίωσή του-, γιατί όπως λέει ο ίδιος, δεν ήταν «του κόμματος».

Αλλά η τελευταία μεταρρύθμιση του υπουργείου Παιδείας ήταν που έβαλε  τέλος στην αριστεία και με τη βούλα, αφού στα δημοτικά σχολεία οι σημαιοφόροι θα βγαίνουν μετά από κλήρωση και όχι βάσει της βαθμολογίας τους. Τι σημαίνει αυτό; Δηλαδή ένας μέτριος ή και κακός μαθητής δεν είναι ικανός να φέρει τη σημαία; Μα φυσικά και είναι. Δεν είναι ο καλός βαθμός τεκμήριο πατριωτισμού. Αλλά η επιβράβευση της «αριστείας»  μέσω της αναγόρευσης του άριστου σε σημαιοφόρο ενός σχολείου, ήταν το λιγότερο που θα μπορούσε να επιφυλαχθεί από ένα «σύστημα» που σέβεται τους αξιακούς κώδικες.

Το δύσκολο, ήταν να διορθωθούν, ήδη από το Δημοτικό, οι κακές συνθήκες ανταγωνισμού που νοθεύουν την αρμονική συμβίωση των παιδιών στη σχολική κοινότητα. Για άλλη μια φορά όμως, ως νομοθετική εξουσία επιλέξαμε το εύκολο, δηλαδή την κατάργηση του υγειούς συναγωνισμού σε ασφαλές σχολικό περιβάλλον, με στόχο την προετοιμασία των μαθητών να επιβιώσουν στη Ζούγκλα του «έξω» κόσμου των μεγάλων.

Με Προεδρικό Διάταγμα λοιπόν, (ΠΔ 79/2017) ορίζεται ότι από δω και πέρα σημαιοφόρος στην Στ' τάξη του Δημοτικού μπορεί να είναι ο καθένας, ανεξαρτήτως βαθμολογίας, καθώς η επιλογή του θα γίνεται με κλήρωση και όχι βάσει βαθμολογίας, όπως ίσχυε μέχρι σήμερα.

Το διάταγμα   αναφέρει : «Σημαιοφόροι, παραστάτες και υπεύθυνοι για την κατάθεση στεφάνου ορίζονται μαθητές της ΣΤ΄ τάξης. Σημαιοφόροι ορίζονται δύο μαθητές της ΣΤ’ τάξης, o ένας για το χρονικό διάστημα μέχρι 31 Ιανουαρίου και o άλλος από 1η Φεβρουαρίου μέχρι το τέλος του διδακτικού έτους. Η επιλογή σημαιοφόρων, παραστατών και υπευθύνων κατάθεσης στεφάνου πραγματοποιείται με κλήρωση ανάμεσα στο σύνολο των μαθητών της τάξης.

Η κλήρωση διενεργείται παρουσία του συνόλου των μαθητών της ΣΤ΄ τάξης με ευθύνη του διευθυντή της σχολικής μονάδας ή του νόμιμου αναπληρωτή του και συντάσσεται σχετικό πρακτικό Συλλόγου Διδασκόντων.

Με απόφαση του Υπουργού Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων καθορίζεται ο τρόπος επιλογής σημαιοφόρων, παραστατών και των υπευθύνων κατάθεσης στεφάνου, εφόσον στη ΣΤ΄ τάξη λειτουργούν περισσότερα του ενός τμήματα, καθώς και κάθε άλλο σχετικό θέμα για την εφαρμογή της παρούσας παραγράφου».

Θέλουμε λοιπόν με ένα νέο νόμο, ένα νέο προεδρικό διάταγμα και μια Υπουργική Απόφαση που πρέπει να βγει, καταμεσής του Αυγούστου, να ρυθμίσουμε στο Ελληνικό Εκπαιδευτικό Σύστημα το θέμα των σημαιοφόρων στη Στ’ Δημοτικού! Και θα διδάσκουμε στα παιδιά μας ότι όλα είναι θέμα κλήρωσης και τύχης; Και γιατί να μην κρατά κάθε παιδί στην παρέλαση και από μια σημαία; Πιο ανώδυνο και πιο λογικό. Ή ακόμη, γιατί με όλη την παραπάνω σειρά των νομοθετικών ρυθμίσεων, να μην αντικαθιστούσαμε τις παρελάσεις με πιο διαδραστικές, εκπαιδευτικές βιωματικές εκδηλώσεις τιμής και μνήμης στους αγωνιστές προγόνους μας;

Κ. Παυλόπουλε, κ. Υπουργέ Παιδείας, κ. κ. βουλευτές,

Την ίδια ώρα που το Ειδικό Δημοτικό Σχολείο Ιλίου σταματά να λειτουργεί  λόγω υποχρηματοδότησης, την ίδια ώρα που 8 στα 10 παιδιά με αναπηρία στη χώρα μας δεν εντάσσονται, καθολικά έως καθόλου, στην εκπαιδευτική διαδικασία, λυπάμαι αλλά νομίζω ότι ρυθμίσατε –και μάλλον λανθασμένα-, ένα δευτερεύον θέμα. Αλλά πολύ δευτερεύον όμως…


Πέμπτη 3 Αυγούστου 2017

"ΜΠΟΡΟΥΜΕ" ΝΑ ΜΗΝ ΠΑΕΙ ΚΑΜΙΑ ΜΕΡΙΔΑ ΦΑΓΗΤΟΥ ΧΑΜΕΝΗ ΓΙΑΤΙ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΝΑΓΚΗ

Ο Βαγγέλης Αυγουλάς και ο Αλέξανδρος Θεοδωρίδης


του Βαγγέλη Αυγουλά

Τρίτη πρωί 1η Αυγούστου και ήθελα να κάνω κάτι ώστε αυτό το «Καλό Μήνα» να το νιώσω στην πράξη! Γι’ αυτό, αναζητώντας μια πηγή θετικής συλλογικής, κοινωνικής ενέργειας, βρέθηκα στο Μοναστηράκι και επισκέφθηκα τα γραφεία του «Μπορούμε»!

Εκεί συνάντησα και συζήτησα με έναν εκ των ιδρυτικών μελών, τον Αλέξανδρο Θεοδωρίδη, αλλά και 5-6 μάχιμους εθελοντές, που δεν είχαν προτιμήσει την παραλία, αλλά την κοινωνική προσφορά!

 «Η πείνα και οι βασικές βιοτικές ανάγκες, υπάρχουν 365 μέρες το χρόνο και δε γνωρίζουν διακοπές», μου σχολίασαν.

«Το «Μπορούμε» είναι μία μη κερδοσκοπική οργάνωση με σκοπό τον περιορισμό της σπατάλης τροφίμων και την καταπολέμηση του υποσιτισμού σε όλη την Ελλάδα. Στα πλαίσια του προγράμματος «Διάσωση & Προσφορά Τροφίμων», καθημερινά, σώζουμε φαγητό και τρόφιμα από όλους τους πιθανούς δωρητές και τα προσφέρουμε, μέσω κοινωφελών φορέων, στους ανθρώπους που βρίσκονται σε διατροφική ανασφάλεια. Με αυτόν τον τρόπο μειώνουμε την περιβαλλοντική επιβάρυνση και παράλληλα στηρίζουμε επισιτιστικά τις πιο ευαίσθητες κοινωνικά ομάδες», μου εξηγεί ο Αλέξανδρος.

«Προσεγγίζουμε συνολικά το φαινόμενο της σπατάλης φαγητού μέσω:
  • του ενημερωτικού προγράμματος «Καμία Μερίδα Φαγητού Χαμένη»
  • του εκπαιδευτικού προγράμματος «Μπορούμε στο Σχολείο»
  • του προγράμματος διάσωσης περισσευούμενης αγροτικής παραγωγής «Μπορούμε στο Χωράφι»
  • του προγράμματος διάσωσης προϊόντων από λαϊκές αγορές «Μπορούμε στη Λαϊκή»
  • του εθελοντικού προγράμματος ενημέρωσης δυνητικών δωρητών τροφίμων «Μπορούμε στη Γειτονιά»


Με το πρόγραμμα «Είμαστε Οικογένεια» στηρίζουμε άμεσα, αξιοπρεπώς και με διαφάνεια τους συνανθρώπους μας με την μεγαλύτερη διατροφική ανάγκη.  

Όραμα μας είναι η ανάπτυξη ενός κοινωνικού κινήματος μείωσης της σπατάλης φαγητού και ταυτόχρονα αύξησης της επισιτιστικής στήριξης ανθρώπων σε ανάγκη με βάση την εθελοντική προσφορά».

Συζητάμε ώρα, πετυχαίνω 2-3 τηλεφωνήματα προσφοράς και αμέσως ξεκινούν οι αντίστοιχες κινήσεις δικτύωσης από την Αγγελική και την ομάδα του Μπορούμε, για να μην πάει και σήμερα καμία μερίδα φαγητού χαμένη!

Συνειδητοποιώ ότι, παράγεται και πετιέται τελικά πολύ φαγητό –ακόμα- καθημερινά στην Ελλάδα.

«Ξεκινήσαμε το 2011 με 12 τυρόπιτες που σώσαμε από ένα αναψυκτήριο και προσφέραμε στο τοπικό συσσίτιο. 

Δες παρακάτω τι έχουμε κάνει από τότε!

  • Καθημερινά σώζουμε & προσφέρουμε περισσότερες από 20.000 μερίδες φαγητού
  • Χάρη στο μηχανισμό διάσωσης & προσφοράς του Μπορούμε, 1€ λειτουργικού κόστους αντιστοιχεί σε περισσότερες από 40 μερίδες φαγητού για ανθρώπους που έχουν ανάγκη
  • Από το 2011 μέχρι σήμερα έχουμε σώσει & προσφέρει συνολικά πάνω από 14.000.000 μερίδες φαγητού αξίας πάνω από 21.000.000€ (με 1,5€ / μερίδα)
  • Περισσότεροι από 500 εθελοντές έχουν στηρίξει το Μπορούμε
  • Συνεργαζόμαστε με περισσότερους από 600 κοινωφελείς φορείς, συσσίτια και κοινωνικές υπηρεσίες δήμων σε όλη την Ελλάδα
  • Περισσότερες από 400 επιχειρήσεις προσφέρουν φαγητό σε τακτική βάση
  • Έχουμε σώσει και προσφέρει φαγητό σε 80 σημεία της Ελλάδας
  • Περισσότερα από 6.000 παιδιά έχουν λάβει μέρος στο εκπαιδευτικό πρόγραμμα «Μπορούμε στο Σχολείο»
  • Έχουμε σώσει και προσφέρει περισσότερους από 24 τόνους φρέσκα φρούτα και λαχανικά μέσω του «Μπορούμε στη Λαϊκή»
  • 40 τόνοι φρέσκων λαχανικών και φρούτων έχουν σωθεί & προσφερθεί μέσω του «Μπορούμε στο Χωράφι»
  • Έχουμε μετατρέψει περισσότερες από 82.000 ευρώ χρηματικές δωρεές σε δωροεπιταγές σούπερ μάρκετ στηρίζοντας 1.456 ωφελούμενους μέσω του «Είμαστε Οικογένεια»  ».


Θεσμικά γνώριζα το «Μπορούμε» -και με γνώριζαν και εκείνοι-, από τη θητεία μου ως Αντιδήμαρχος στην Κοινωνική Υπηρεσία του Δήμου Ιλίου, όταν και συνεργαζόμασταν εντατικά τα έτη 2011-2014 και είχαμε βοηθήσει εκατοντάδες συμπολίτες μου, προσφέροντας φαγητό και επισιτιστική βοήθεια στο Ίλιον.

Οι θετικές δημόσιες αναφορές στελεχών της Οργάνωσης στα ΜΜΕ μέχρι σήμερα, για την τότε συνεργασία μας και για την υποδειγματική λειτουργία της Κοινωνικής Υπηρεσίας που είχα την τιμή να διευρύνω και να συντονίζω, αποτελούν δημόσια προσωπική και θεσμική παρακαταθήκη για μένα, αλλά δεν αποτελούν θέμα του παρόντος άρθρου.

Θέμα του άρθρου μου, αλλά και όλων μας, είναι το ότι σήμερα, στην Ελλάδα της βαθιάς κρίσης, πετιέται φαγητό και την ίδια ώρα, κάποιοι συνάνθρωποι μας, ψάχνουν το φαγητό που πετιέται στους κάδους και συχνά δεν το βρίσκουν κιόλας… Απαράδεκτο. Και κοινωνικά, αλλά και ηθικά, μη ανεκτό.


Υποστήριξε το «Μπορούμε» και μάθε περισσότερα στο https://www.boroume.gr/


Μπορούμε Λογότυπο

Σκίτσο που λέει ένα στα οχτώ τρόφιμα που αγοράζουμε καταλήγει στα σκουπίδια! Μπορούμε να κάνουμε τη διαφορά!





Τετάρτη 2 Αυγούστου 2017

CELEBRITY ΡΟΥΚ ΖΟΥΚ: ΤΟ ΡΑΤΣΙΣΤΙΚΟ ΣΧΟΛΙΟ ΚΑΙ Η ΑΠΟΣΤΟΜΩΤΙΚΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΑΛΕΞΗ ΦΟΥΚΟΥ

Αλέξης Φούκος

Ο Αλέξης Φούκος δεν είναι μόνο μια αξιόλογη παρουσία στο χώρο της ενδυματολογίας, είναι πολλά παραπάνω. Ενας άνθρωπος με δυνατή προσωπικότητα, που έμαθε από μικρός ότι η ζωή δεν είναι εύκολη.

Η εμφάνισή του στο τηλεπαιχνίδι «Ρουκ Ζουκ» που προβλήθηκε το Σάββατο 29 Ιουλίου στον ΑΝΤ1, στάθηκε αφορμή να δεχθεί μια σφοδρή επίθεση. Ο Αλέξης Φούκος είναι ο ενδυματολόγος της παράστασης «Πετάει πετάει»  (Boeing – Boeing) και μαζί με τους συντελεστές της συμμετείχε στο τηλεπαιχνίδι, το επεισόδιο του οποίου είχε φιλανθρωπικό χαρακτήρα. (Τα έσοδα θα διατεθούν στο χωριό Βρίσα της Μυτιλήνης για την ανακατασκευή της παιδικής χαράς και του γηπέδου ποδοσφαίρου της περιοχής που επλήγη από το σεισμό).

Ένα ατύχημα και ένα ιατρικό λάθος προκάλεσαν σοβαρό πρόβλημα στην όραση του Αλέξη όταν ήταν ακόμα σε πολύ μικρή ηλικία. Οι άνθρωποι που γνωρίζουν και αγαπούν τον Αλέξη, αισθάνονται περήφανοι που είναι φίλος τους και γνωρίζουν τον αγώνα που έχει δώσει και που δίνει καθημερινά ο ενδυματολόγος. 

Ωστόσο κάποιος αισθάνθηκε ότι το θέαμα του Αλέξη ήταν αποκρουστικό!. (Αν νιώθετε κι εσείς την οργή να μεγαλώνει μέσα σας, welcome to the club). Ο Αλέξης δεν χαρίστηκε. Με μια ανάρτησή του στο Facebook, έδωσε αποστομωτική απάντηση στον χρήστη ο οποίος θεωρεί ότι εν έτει 2017 μπορεί να κάνει bullying.

Δείτε την ανάρτηση του Αλέξη και αμέσως μετά διαβάστε τι είπε στο BOVARY.GR:

Η ανάρτησή του στο Facebook:

«Σήμερα ξύπνησα και είχα αρκετά μηνύματα για τη συμμετοχή μου στο Ρουκ Ζουκ χθες στον ΑΝΤ1. Ολα ήταν πολύ όμορφα και ευχαριστώ. Αλλά ένα ήταν το άσχημο και σ’αυτό θα μείνω. Εχω ξεκινήσει 2-3 φορές να γράφω αλλά έσβηνα, γιατί δεν μ’αρέσει να σχολιάζω (ή να κράζω), αλλά ορισμένα πράγματα είναι καλό να λέγονται.

Μου έστειλε, λοιπόν, ένας τύπος το εξής μήνυμα και πραγματικά ο μόνος λόγος που γράφω αυτό το status είναι μήπως και διαβάζοντάς το (ο τύπος), καταλάβει το πόσο επικίνδυνη μπορεί να γίνει η βλακεία και γι’αυτό δεν λέω όνομα κτλ γιατί πολύ απλά δεν θα φτάσω στο επίπεδό του.

Έστειλε, λοιπόν, το εξής: «Καλημέρα (είναι και ευγενικός!) φίλε. Ρε φίλε σου έχει πει κανείς ότι μπορούμε όλοι οι υπόλοιποι (ποιοι είναι οι άλλοι δεν κατάλαβα!) να βλέπουμε ΚΑΘΕ ΠΡΩΙ ένα πρόσωπο με το μάτι σου, όπως είναι; Απορώ πώς σε δέχτηκαν να παίξεις στο παιχνίδι μιας και το βλέπουν και παιδιά και πραγματικά εύχομαι να μην το είδαν πολλά παιδιά γιατί είναι πραγματικά αποκρουστικό ΚΑΘΕ ΠΡΩΙ να βλέπεις ένα τυφλό μάτι να σε κοιτάει. Μη με παρεξηγείς. Αλλά το λέω για να προστατέψω τα παιδιά και την αισθητική όλων μας (;;; Οτι τώρα εγώ θα σταματήσω να ποστάρω φωτογραφίες μου ένα πράγμα). Και λέω εγώ τώρα. Απορείς μετά γιατί γίνονται δολοφόνοι κάποιοι ή αυτόχειρες... Κακοποιά στοιχεία γενικά. Εγώ, όχι μόνο δεν θεωρώ για το μάτι μου ότι είναι άσχημο, αλλά έχει ΚΑΤΑΦΕΡΕΙ να είναι το plus μου στην εμφάνισή μου και γενικά στην κοινωνικότητά μου -επαγγελματικά, γκομενικά- κτλ. κτλ και γι’αυτό ούτε καν με ενόχλησε το σχόλιο για το μάτι μου, αλλά αυτό που με εξοργίζει είναι ότι αυτό το μήνυμα θα μπορούσε να είχε απόδεκτη άνθρωπο που έχει πραγματικά πρόβλημα με κάποιο σημείο του σώματός του ή ακόμα και κόμπλεξ από κάποιο ατύχημα ή οτιδήποτε και να του έκανε πραγματικά κακό ένα τέτοιο σχόλιο και να είχε τρομερές επιπτώσεις.

Αναφέρεται στα παιδιά και ότι θα τους έκανε κακό να με έβλεπαν. Αυτός που αύριο, μεθαύριο θα ΜΕΓΑΛΩΣΕΙ παιδιά με αυτά τα μυαλά εν έτη 2017 μπορείτε να φανταστείτε τι άνθρωποι θα βγουν; Αναρωτιέστε τι μπορεί να κάνει ο ίδιος στα παιδιά του αν τυχόν κάποια μέρα παίζουν ως παιδιά και καταλάθος χτυπήσουν και πάθουν ένα αντίστοιχο γεγονός με το δικό μου και τυφλωθεί ή χάσει ένα χέρι-πόδι, ή ακόμα χειρότερα να του βγει gay κτλ. κτλ. Τι θα το κάνει (το παιδί) σκεφτείτε!!! Θα το θάψει για να μην το βλέπει ο κόσμος, προφανώς! Απορείτε μετά γιατί στο σχολείο υπάρχει το bullying και καταστρέφονται παιδιά και μετά αυτά τα παιδιά μεγαλωμένα από τέτοιους γονείς. Απορείτε που γίνονται εγκληματίες ή πρεζάκια και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο! Ο μόνος λόγος που γράφω είναι γιατί ο τύπος αντί να πατήσει ένα κουμπί και να με διαγράψει, προτίμησε να μου στείλει αυτό το μήνυμα. Κάθεται κάθε μέρα να με κοιτάζει ενώ ξέρει ότι τον χαλάει... αλλά δεν τον χαλάει η βλακεία του και δεν με σβήνει.
Απλά κάθεται και στέλνει χωρίς να σκέφτεται μηνύματα σε ανθρώπους που δεν ξέρει πώς μπορούν να αντιδράσουν εφόσον αναφέρεται σε καθαρά προσωπικά δεδομένα, αντί να κάνει το απλό delete, ξαναλέω... Επίσης, έχω να το πω ότι δεν ΔΕΝ ΔΗΛΩΣΕ ΠΟΤΕ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΟ ΚΑΝΑΛΙ, αλλά αντίθετα το κανάλι με προσκάλεσε. Και άρα δεν έχω να απαντήσω εγώ γι’αυρό αλλά προφανώς όλοι οι άνθρωποι δεν έχουν τα δικά του μυαλά και αισθητική. Σ’ αυτό που θα απαντήσω, όμως, όσον αφορά το κομμάτι αισθητικής που σχολιάζει...

Aν θεωρεί κακή αισθητική το μάτι μου και ότι τρομάζω τα παιδιά κτλ. Εχω να του πω ότι είμαι άνθρωπος που ασχολούμαι με την αισθητική, γενικά, τα τελευταία 20 χρόνια και είμαι γνωστός γι’αυτό και έχω καταφέρει ό,τι έχω καταφέρει.. με αυτό το ΜΑΤΙ. Και να το κάνω από μειονέκτημα, πλεονέκτημα και να έχω επηρεάσει και άλλους ανθρώπους με προβλήματα να τα ξεπεράσουν γιατί πολύ απλά το πρόβλημα δεν είναι το οποιοδήποτε ΑΤΥΧΗΜΑ ή όποια ΑΝΑΠΗΡΙΑ. Αλλά τα ΑΤΥΧΗΜΑΤΑ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΖΟΥΝ ΑΝΑΜΕΣΑ ΜΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΣΑΝ ΤΟ ΤΥΠΟ και δυστυχώς είναι ΠΟΛΛΟΙ. Αυτά και εύχομαι να κάνει το delete τώρα, είτε του προφίλ μου είτε (ακόμα καλύτερα) delete στη μαλακία που τον δέρνει και να καταλάβει ότι είναι επικίνδυνος. Εγώ πάντως δεν τον σβήνω, έτσι για να τον χαλάω κάθε μέρα! (ΥΓ: Είναι απόφοιτος Πολυτεχνείου, γράφει στις πληροφορίες του).»

O Αλέξης Φούκος μιλά στο BOVARY.GR και στέλνει ένα ηχηρό μήνυμα.

«Θα περιγράψω μόνο μια σκηνή που έγινε όταν ήμουν 15 ετών. Ηταν αυτό που με έκανε ξεπεράσω το ψυχολογικό πρόβλημα που είχα σε μικρή ηλικία, που ήμουν με τυφλό το ένα μάτι. Ήμουν μέσα στο λεωφορείο και πήγαινα να δω τον πατέρα μου στο μαγαζί του. Κάπου στην Πειραιώς. Γυρνάω σε κάποια φάση να δω τη στάση και που είμαι. Δίπλα μου ήταν ένα παιδάκι με τη μαμά του. Με βλέπει το παιδάκι και γουρλώνει τα μάτια του. Γυρίζει στη μαμά του και της λέει να με δει. Με κοιτάει, λοιπόν και τραβάει το παιδί από το χέρι και κατέβηκε από το λεωφορείο. Εγώ έμεινα να κοιτάω έξω από το παράθυρο κολλημένος μέχρι να φτάσω και να κατέβω. Κατέβηκα. Μπήκα στο μαγαζί. Και άρχισα όλους να τους κοιτάω έντονα μέσα στα μάτια. Κάτι που δεν έκανα ποτέ μέχρι τότε. Αυτό ήταν ίσως το πιο λυτρωτικό για μένα όσον αφορά το θέμα. Εκεί κατάλαβα ότι δεν έχω εγώ το πρόβλημα. Αλλά για παράδειγμα η μαμά που πήρε το παιδί της και έφυγε. Αυτή πρέπει να είχε το πρόβλημα γιατί αν συνέβαινε σ’αυτήν κάτι παρόμοιο με αυτό που μου είχε συμβεί, δεν θα μπορούσε να το διαχειριστεί. Εμένα, πάντως αυτή η σκηνή με το παιδάκι με βοήθησε πολύ. Από εκείνη τη στιγμή και μετά είμαι αυτό που βλέπεις. Ακόμα και όταν μου είπαν να βάλω προσθετικό φακό στα 18 μου εγώ αρνήθηκα γιατί πλέον με είχα αγαπήσει έτσι όπως είμαι και δεν ήθελα να απαρνηθώ ή να πετάξω όλα αυτά που είχα ξεπεράσει. Δεν τον έβαλα ποτέ.


Οταν πήρε έκταση το θέμα το bullying τα τελευταία χρόνια και όλοι μιλούσαν γι’αυτό, έλεγα από μέσα μου ότι οι πιο πολλοί ούτε καν ξέρουν τι είναι. Σαφέστατα και έχω φάει πολύ bullying στη ζωή μου. Να σκεφτείς, χτύπησα όταν ήμουν 6 χρονών, στην Τρίτη Δημοτικού, και όταν γύρισα στο σχολείο ήμουν το αξιοθέατο, ο Κύκλωπας, ο μονόφθαλμος κτλ. Εκεί που ήμουν το πιο κοινωνικό παιδί, έγινα ένα παιδί κλεισμένο μέσα στο σπίτι. Είναι, όμως, λογικό, γιατί τα παιδάκια δεν είχαν τη νόηση να χειριστούν κάτι τέτοιο. Η συμπεριφορά της μάνας, όμως ήταν αυτό που απεικονίζει την πραγματικότητα που ζούμε: «Εμείς να είμαστε καλά και όλοι οι άλλοι... δεν μας νοιάζει». Σκέψου να πάθαινε κάτι τέτοιο το παιδί της... Τι θα πάθαινε! Εγώ μεγαλώνω μόνος μου γιατί δυστυχώς δεν ήμουν από τους «τυχερούς» να έχουν γονείς. Είχα μια υπέροχη γιαγιά η οποία με έκανε ότι είμαι τώρα. Αυτό σου το λέω γιατί όλα είναι θέμα ανθρώπου. Η γιαγιά μου αγράμματη αλλά γεμάτη από εμπειρίες και αγάπη για όλους.

Εύχομαι να βοήθησα με κάποιον τρόπο. Εγώ σήμερα πάντως ξύπνησα και διάβασα ένα μήνυμα από ένα κοριτσάκι που μου είπε επί λέξει:

«Κάθε μέρα σας παρακολουθώ γιατί παίρνω θάρρος να βάζω κι εγώ φωτογραφίες μου με το ένα μάτι που έχω και νιώθω δυνατή όταν ξέρω ότι έχω και άλλους συμμάχους με εσάς δίπλα μου».

Αυτό είναι και η μεγαλύτερη ικανοποίηση που ένιωσα.

Πηγή: http://www.bovary.gr/my-best/7412/i-apostomotiki-apantisi-toy-alexi-foykoy-otan-kapoios-ton-haraktirise-apokroystiko

Η ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ ΤΟΥ "ΓΙΑΝΗ" ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΒΑΡΙΑ


Του Δημήτρη Κωνσταντάρα

Δεν έχω καμία πρόθεση, ούτε και επιθυμία να ασχοληθώ με τον Γιάνη (ε…. καταλαβαίνετε ποιος είναι ο Γιάνης) , με αυτά που εκ των υστέρων λέει αφού πρώτα έγλυψε εκεί που φτύνει σήμερα για να πετύχει μια  «διεθνή» αναγνωρισιμότητα  που τώρα θα επιδιώξει να εκμεταλλευτεί. Ο βαθμός του ενδιαφέροντός μου για το τι θα κάνει ο Γιάνης είναι ακριβώς ο ίδιος με το βαθμό ενδιαφέροντος που έχει ο Γιάνης για μένα και για κάποιες εκατοντάδες Έλληνες πολίτες «παρόμοιους» μ’  εμένα : Δεν ενδιαφέρομαι καθόλου.  Είναι απολύτως προβλέψιμος ο άνθρωπος. Ένας μόνο – ίσως και καμιά δεκαριά από τα αρχικά  «σχήματα διακυβέρνησης» της χώρας-  δεν είχε δει, δεν είχε καταλάβει περί τίνος επρόκειτο: Ο ευεργέτης του. Ο «σπόνσοράς» του.  Και αυτός που τώρα «πληρώνει το μάρμαρο» , εισπράττοντας την ύβρη σε ανταπόδοση της ευεργεσίας: Ο Αλέξης Τσίπρας.

Το τελευταίο «δείγμα» της εκτίμησης και των συναισθημάτων του Γιάνη προς τον Αλέξη εκφράστηκε με τον ευκρινέστερο τρόπο και με νέους χαρακτηρισμούς  , στη συνέντευξη που έδωσε στη γερμανική εφημερίδα Süddeutsche Zeitung. Αυτά που λέει, έκαναν και τον ίδιο το δημοσιογράφο της εφημερίδας σίγουρα να … χαμογελάει κάτω απ΄τα μουστάκια του και στο τέλος να τον αντιμετωπίζει με περιφρόνηση. Αλλά αυτό το γνώριζε ο Γιάνης. Και «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα».  Η δημοσιότητα εν όψει «πολιτικών πρωτοβουλιών» και λόγω της έκδοσης του βιβλίου του είναι υπερ-αρκετή, ακόμη κι αν είναι τόσο, μα τόσο δυσμενής. Τι τον νοιάζει τον Γιάνη; Δημοσιότητα να είναι, βιβλία να πουλήσει, κουβέντα να γίνεται κι όλα μπορεί να τα καταπιεί και να τα χωνέψει.

Όπως επισημαίνεται στη συνέντευξη,  ο Γιάνης Βαρουφάκης "έγραψε ένα νέο βιβλίο, που φαίνεται σαν ξεκαθάρισμα λογαριασμών με τους αντιπάλους του και προετοιμασία για το πολιτικό comeback του ιδίου". Και το συμπέρασμα του γερμανού δημοσιογράφου:

"Θεωρεί ότι σε όλη την Ευρώπη δεν υπάρχουν πλέον πολιτικοί αρκετά ευφυείς και ισχυροί, ώστε να αντιμετωπίσουν μία κρίση όπως η ελληνική. Εκτός φυσικά από τον Γιάνη Βαρουφάκη".

Αλλά έγκυροι δημοσιογράφοι και στην ίδια τη Γερμανία δεν διστάζουν να «κοροιδέψουν»  τον συνάδελφό τους της Süddeutsche Zeitung  - όπως τουλάχιστον αναφέρει η Deutsche Welle- ότι « εγκαταλείπει τις συμβάσεις του πολιτικού ρεπορτάζ και επιδίδεται σε μία λογοτεχνίζουσα δημοσιογραφία». Και αναφέρουν ως  παράδειγμα το παρακάτω : "Ο Γιάνης Βαρουφάκης βάζει το ένα πόδι πάνω στο άλλο. Φοράει και μέσα στο σπίτι παπούτσια Dr.Martens, τα οποία συνοδεύουν κάλτσες με πολύχρωμα πουά. Επικρίνει τον Τσίπρα. Ο πρωθυπουργός ήταν φίλος του, αλλά εν τέλει τον απομάκρυνε από την κυβέρνηση. Ο Τσίπρας, λέει ο Βαρουφάκης, είναι ένας ανεπρόκοπος που υπογράφει ό,τι του φέρνουν ο Σόιμπλε και οι υπόλοιποι".

Ο Τσίπρας είναι λοιπόν κατά τον Γιάνη « ένας ανεπρόκοπος».  Αυτό δεν με εκπλήττει. Κι άλλοι ,προηγούμενοι πρωθυπουργοί περιτριγυρίζονταν από Βαρουφάκηδες που οι ίδιοι επέλεγαν, σχεδόν από το πουθενά  και προσπαθούσαν με νύχια και με δόντια να προβάλουν και να αναδείξουν. Και ο Σημίτης και ο Καραμανλής και ο Παπανδρέου και ο Σαμαράς. Ανεπρόκοποι συνεργάτες, ακατάλληλοι, πολύ κάτω των περιγραφών και των προσδοκιών των ευεργετών τους, τους εξέθεσαν επανειλημμένα και ανεπανόρθωτα εις βάρος άλλων, ικανότερων, σοβαρότερων και πολύ πιο ηθικών.
Εδώ όμως δεν  μιλάμε για ανεπρόκοπους συνεργάτες, ανεπρόκοπων πρωθυπουργών. Μιλάμε για  - κατά τη φράση του Γιάνη-  για πρωθυπουργό που « υπογράφει ό,τι του φέρνουν ο Σόιμπλε και οι υπόλοιποι". Και μπορεί να προσπάθησε ο Τσίπρας να αλαφρύνει το ειδικό βάρος της κατηγορίας ευχόμενος στο «πνευματικό του παιδί» καλή επιτυχία στο νέο του βιβλίο. Αλλά η κατηγορία είναι ΠΟΛΥ ΒΑΡΙΑ. Ο Γιάνης τον κατηγορεί για προδοσία. Τον χαρακτηρίζει όργανο ξένων συμφερόντων.  Και μια τέτοια κατηγορία, όσο κι αν την αντιμετωπίζεις με χιούμορ αμφίβολης ποιότητας, χρειάζεται απόδειξη. Ή διάψευση. Αλλιώς, καταδίκη.

Τρίτη 1 Αυγούστου 2017

Η ΓΙΟΥΛΙΚΑ ΣΚΑΦΙΔΑ ΜΙΛΑ ΓΙΑ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΒΗΜΑ ΠΟΥ ΘΑ ΜΑΣ ΠΡΟΦΥΛΑΞΕΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΟ HIV



"Ήρθε η ώρα να απαλλαγούμε από ένα ακόμα ταμπού που ορίζει τη χρήση προφυλακτικού, ως ανδρική υπόθεση".

Η αδυναμία μας στο έργο του Κέντρου Ζωής, μοιάζει δεδομένη από την πρώτη στιγμή που τους γνωρίσαμε στα γραφεία τους, παρακολουθώντας και αποτυπώνοντας σε βίντεο τις δράσεις και το κέφι τους για μια ζωή που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο πάντα συνεχίζεται. Η αγκαλιά των ανθρώπων αυτών, ανοίγει κάθε φορά που κάποιος πρέπει να ορθώσει ανάστημα μπροστά στον HIV και το AIDS, δίνουν φωνή στην ψυχή τους, για να νικήσουν τους φόβους τους.

Με αφορμή τη νέα καμπάνια "Κάνε το πρώτο βήμα και στην προφύλαξη σου", που αποτελεί την πρώτη συντονισμένη προσπάθεια ενημέρωσης των γυναικών σχετικά με τον HIV και το AIDS στην Ελλάδα, το Κέντρο Ζωής μεταφέρει το μήνυμα ότι ο HIV αφορά και τις γυναίκες.

Τα πρόσωπα της καμπάνια αυτής, η Λένα Δροσάκη, η Λένα Παπαληγούρα, η Ιωάννα Παππά και η Γιούλικα Σκαφιδά, είναι οι γυναίκες που σου μοιάζουν. Έχουν τις ίδιες ανησυχίες, τα ίδια κολλήματα και σκέψεις. Στο Provocateur, μίλησε η Γιούλικα Σκαφιδά που πολύ την γουστάρουμε τόσο για το ταλέντο της όσο και για τη στάση της στο χώρο.

Αρχικά, θέλησα να μάθω τον λόγο που αποφάσισε να πάρει μέρος στη συγκεκριμένη καμπάνια "Νιώθω πως ως μέλος αυτής της κοινωνίας, πρέπει να συνεισφέρω εμπράκτως και εγώ στη δημιουργία μιας καλύτερης και υγιούς κοινωνίας, όπου οι άνθρωποι θα ζουν με ίσα δικαιώματα και δεν θα καταπιέζονται εξαιτίας των επιλογών τους από τους συμπολίτες τους. Το όνειρό μου είναι να ζω σε μια χώρα, της οποίας οι πολίτες θα έχουν κοινωνική συνείδηση και θα βοηθούν το κοινωνικό σύνολο, ο καθένας από όποιο πόστο μπορεί. Στο πλαίσιο λοιπόν αυτής της ιδεολογίας, είπα "ναι" και θα πω "ναι" σε οποιαδήποτε κίνηση έχει σκοπό να ενημερώσει τους συμπολίτες μου και να τους απαλλάξει από προκαταλήψεις, όπως αυτή της χρήσης προφυλακτικού. Εμείς οι ηθοποιοί, αν μη τι άλλο, μπορούμε και οφείλουμε να αξιοποιήσουμε την όποια αναγνωρισιμότητα μας έχει χαρίσει αυτή η δουλειά, για να γίνουμε μπροστάρηδες σε τέτοιου είδους καμπάνιες".

Σκέφτομαι πως ακόμη και σήμερα, σε μια κοινωνία που τρέχει και δεν φτάνει, οι γυναίκες εξακολουθούν να επιβραδύνουν στο θέμα της προφύλαξης "Θεωρώ πως οι γυναίκες, αν και έχουν αναλάβει με επιτυχία πολλαπλούς ρόλους σήμερα έχοντας αποδείξει πως ο όρος "ασθενές φύλλο" ακούγεται παλιομοδίτικος και αστείος πλέον, αντιμετωπίζουν θέματα, όπως αυτό της χρήσης προφυλακτικού, ως καθαρά ανδρικές υποθέσεις. Για να κατανοήσουμε πόσο λανθασμένη είναι μια τέτοια αντιμετώπιση εκ μέρους της πλειοψηφίας των γυναικών, αρκεί να σκεφτούμε πως περισσότερο από το 50% των ανθρώπων που ζουν με τον HIV παγκοσμίως είναι γυναίκες, ενώ στην Ευρώπη 1 στις 3 διαγνώσεις HIV αφορά σε γυναίκες, σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (WHO) και το Ευρωπαϊκό Κέντρο Πρόληψης & Ελέγχου Νοσημάτων (ECDC) αντίστοιχα".

Έχω την αίσθηση ότι τα νέα κορίτσια που τόσο πολύ είναι πλέον μέσα στα πράγματα, επιμένουν να μην επιμένουν στην προσωπική τους ασφάλεια "Οι νέοι κάθε εποχής έχουν να αντιμετωπίσουν διάφορες ανασφάλειες, όπως να είναι αρκετά "cool" και αρεστοί. Στο πλαίσιο αυτής της ανασφάλειας, ειδικά τα νέα κορίτσια, νομίζω πέφτουν στην παγίδα, από φόβο κυρίως, να μην γίνουν απαιτητικές και αφήνουν την σεξουαλική πρωτοβουλία στα αγόρια. Φοβούνται μήπως χαρακτηριστούν ως αρκετά έμπειρες, άρα και εύκολες. Επίσης, ένα μεγάλο αγκάθι είναι και η έλλειψη ενημέρωσης σχετικά με τη σεξουαλική επαφή των νέων, καθώς το σχολείο αλλά και οι γονείς συχνά αποτυγχάνουν να ενημερώσουν τους νέους για θέματα που αφορούν στο σεξ. Κι αυτό συμβαίνει, είτε γιατί υπάρχει ταμπού, είτε γιατί δεν υπάρχει σωστή επικοινωνία".

Όταν γυναίκες μιλάνε για γυναίκες, το ερώτημα του κατά πόσο έχουμε κατακτήσει την ισότητα και κατά πόσο έχουμε αυτοσαμποταριστεί, δεν θα μπορούσε να λείπει "Θεωρώ πως σιγά-σιγά, με ψυχραιμία και με ωριμότητα, η σύγχρονη γυναίκα κατέρριψε πολλά κοινωνικά ταμπού και πολλές "εναντίον της προκαταλήψεις". Ήρθε η ώρα να δούμε σφαιρικά τη θέση της γυναίκας μέσα στη σημερινή κοινωνία και να απαλλαγούμε από ένα ακόμα ταμπού που ορίζει τη χρήση προφυλακτικού, ως ανδρική υπόθεση.Σίγουρα, δεν είναι εύκολο να αλλάζεις μια κοινωνία και τα μέλη της. Θέλει χρόνο να ωριμάσουν οι ιδέες και να γίνουν πράξεις. Δε μπορώ να κατηγορήσω τις γυναίκες που πολλές φορές πέφτουν θύματα αυτών των ταμπού. Συνήθως, οι ιδέες ριζώνουν στα μυαλά των ανθρώπων από την παιδική ακόμα ηλικία και δύσκολα αλλάζουν. Παρόλο αυτά, οι γυναίκες σήμερα θα πρέπει να έχουν πάντα στο μυαλό τους τη θέση τους στη σημερινή κοινωνία και τις διαφορές στη συμπεριφορά τους, σε σχέση με τις συμπεριφορές παλαιότερων γενεών γυναικών".

Μου εξηγεί ότι οι γυναίκες σήμερα πρέπει να παλέψουν με δύναμη, ώστε να κληροδοτήσουν μια καλύτερη κοινωνία στις επόμενες γενιές και θυμάται το δικό της "πρώτο βήμα"... "Το πρώτο δικό μου σημαντικό βήμα έγινε τη μέρα που συνειδητοποίησα πως εγώ θα ορίσω τη ζωή μου, με οδηγό πάντα τις άξιες που έλαβα από τους γονείς μου και τους δασκάλους μου. Η φράση "παίρνω τη ζωή μου στα χέρια μου" είναι χιλιοειπωμένη, αλλά έρχεται μία στιγμή στη ζωή μας, που συνειδητοποιούμε τί ακριβώς σημαίνει και τότε, ο δρόμος αυτός δεν έχει γυρισμό. Είναι ένα σταυροδρόμι που θα συναντήσουμε όλοι και η επιλογή που θα κάνουμε θα μας ακολουθεί για πάντα. Νομίζω πως έπραξα σωστά και πηρά τη ζωή στα χέρια μου, έκανα τις επιλογές που ήθελα και ας έρχονταν, πολλές φορές, σε σύγκρουση με την γνώμη των πολλών. Η κοινωνία οφείλει να εξελίσσεται, μακριά από ψευδαισθήσεις και παγίδες. Αλλά τι είναι τελικά μια κοινωνία, αν όχι αποκλειστικά τα μέλη της;".




Δευτέρα 31 Ιουλίου 2017

ΤΟ ΤΥΦΛΟ ΑΓΟΡΙ, ΠΡΟΣΦΥΓΑΣ ΑΠΟ ΤΟ ΙΡΑΚ, ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΑΠΟΦΟΙΤΟΣ ΤΟΥ ΚΕΙΜΠΡΙΤΖ

Allan Hennessy

Το «στίγμα» του ανθρώπου με αναπηρία και η ατρόμητη περιπέτειά του.

Παρακολουθώντας τον γιο τους Allan στην τελετή αποφοίτησης από το πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ, τον περασμένο μήνα, το μυαλό των Ali και Aphra ταξίδευε πίσω στη στιγμή της γέννησής του.

«Πόσο λυπάμαι που το μωρό σας είναι τυφλό» τους είχε πει ένας γείτονάς τους, στη Βαγδάτη. Ήταν το 1995, πρόεδρος της χώρας ήταν ο Σαντάμ Χουσείν, ο πόλεμος του Κόλπου είχε τελειώσει τρία χρόνια πριν και οι πολίτες υφίσταντο τις συνέπειες των κυρώσεων που είχαν επιβληθεί στη χώρα.
Οι προοπτικές του Allan Hennessy, ως τυφλού παιδιού, δεν ήταν και πολύ καλές. Πώς τα κατάφερε όμως να φοιτήσει και να αποφοιτήσει επιτυχώς από ένα από τα πιο γνωστά πανεπιστήμια στον κόσμο;

Στο Ιράκ, η οικογένεια του Allan ανήκε στη μεσαία τάξη. Ζούσαν μια άνετη ζωή. Αλλά τα νοσοκομεία δεν είχαν τα μέσα να αντιμετωπίσουν την κατάσταση του Allan.

«Ο μπαμπάς μου προσπάθησε να μου βρει θεραπεία αλλά δεν υπήρχαν ειδικοί για το δικό μου πρόβλημα. Πίστευαν όλοι πως θα ήμουν πάντα τυφλός»  αφηγείται ο 22χρονος στο BBC.

Όταν όμως ήταν έξι μηνών εμφανίστηκε μια ευκαιρία και ο πατέρας του Allan δεν την άφησε να πάει χαμένη.

«Ο πατέρας μου ξεπουλήθηκε για να πληρώσει για τη θεραπεία μου. Το αυτοκίνητό του, την περιουσία του, μέρος της γης του. Φύγαμε από το Ιράκ με πολύ λίγα» συνεχίζει.

Η ευκαιρία ήταν μια χειρουργική επέμβαση στο Λονδίνο, η οποία επέτρεψε στο αγόρι να έχει μερική όραση από το αριστερό του μάτι. «Η μαμά μου θυμάται την πρώτη φορά που την κοίταξα, την πρώτη φορά που  κοιταχτήκαμε. Έβαλε τα κλάματα. Από τότε τα καταφέρνω με αυτή τη λίγη όραση» εξηγεί.Η μητέρα και τα αδέλφια του Allan ζήτησαν πολιτικό άσυλο στο Λονδίνο.

«Όταν στο πανεπιστήμιο με ρωτούν για τη ζωή μου, πιστεύουν πως έχω μια πολύ δύσκολη ζωή. Αλλά ο λόφος που προχωρώ στη ζωή μου είναι ακριβώς επειδή κοιτώ την οικογένειά μου και νιώθω πως είμαι προνομιούχος!» απαντά ο ίδιος.

«Δεν ζω σαν ένας άνθρωπος που έχει πρόβλημα όρασης. Μου αρέσει να κάνω ποδήλατο και να κάνω αναρρίχηση. Στο λούνα παρκ πάντα ήθελα να μπαίνω στα συγκρουόμενα» αφηγείται.

Στην εφηβεία του ήταν πολύ ανήσυχος, έκανε κοπάνες από το σχολείο, πετούσε αυγά στα λεωφορεία. Κάποια στιγμή συνειδητοποίησε πως μπορούσε να τα καταφέρει και καλύτερα. «Μετά τις απολυτήριες εξετάσεις γέμισα ενέργεια και συνειδητοποίησα πως τα παιδιά που τα καταφέρνουν δεν ήταν πιο έξυπνα από εμένα».

Το 2012 έκανε αίτηση στο πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ. Έγινε ένας από τους  επτά ανθρώπους με προβλήματα όρασης που έγινε δεκτοί εκείνη τη χρονιά και το πρώτο μέλος της οικογένειάς του που φοίτησε στο πανεπιστήμιο.

«Σε όλη τη ζωή μου μου έλεγαν πως δεν μπορώ, δεν πρέπει, δεν.. δεν… Το στερεότυπο του ανθρώπου με αναπηρία- αυτός είναι ο μεγαλύτερος αγώνας μου, να ξεπεράσω αυτό το στίμα. Όταν βγεις από την πεπατημένη σε αντιμετωπίζουν με αρνητική διάθεση. Γίνεσαι δέκτης μίσους για ό,τι κάνεις, ακόμα κι αν αυτά που κάνεις είναι αυτά που κάνουν οι ‘κανονικοί’ άνθρωποι» καταλήγει.
«Όταν έχεις πτυχίο νομικής από το Κέιμπριτζ, αυτό θα πρέπει να σου ανοίγει δρόμους. Όταν είσαι όμως ένας τυφλός μουσουλμάνος μετανάστης, πρέπει να κάνεις πολλά ακόμα. Το ταξίδι μόλις άρχισε» καταλήγει.

Πηγή: www.newsbeast.gr


Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΔΙΔΑΣΚΕΙ...


Του Δημήτρη Κωνσταντάρα
Στο "Ημερολόγιο ενός τρελού"  του σπουδαίου  Ρωσο- Ουκρανού συγγραφέα  Νικολάι Γκόγκολ που έλαμψε στα μέσα του 19ου αιώνα και συνεχίζει να λάμπει, ο ήρωας, ένας κατώτερος υπάλληλος, βλέπει να διαψεύδονται οικτρά όλες του οι προσδοκίες και βυθίζεται σταδιακά σε ένα μεγαλομανιακό παραλήρημα, για να καταλήξει στο φρενοκομείο.
Στο "Παλτό", επίσης του Γκόγκολ, μια σπαρακτική τραγωδία ενός ασήμαντου ανθρωπάκου, ήρωας είναι ένας φτωχός γραφιάς που κατορθώνει, με αιματηρές οικονομίες, να αποκτήσει ένα καλό παλτό - το οποίο, όχι μόνο τον προστατεύει από το κρύο, αλλά του προσφέρει έξαφνα κύρος και αποδοχή. Όμως, ένα βράδυ πέφτει θύμα ληστείας και χάνει το πολύτιμο παλτό του. Στην προσπάθειά του να το ξαναβρεί, έρχεται αντιμέτωπος με το εφιαλτικό γραφειοκρατικό κατεστημένο και λίγο αργότερα πεθαίνει, στερημένος από την κοινωνική του οντότητα.
Εγώ από την πλευρά μου, είμαι ένας ευτυχισμένος άνθρωπος που ζω σε μιαν ευτυχισμένη χώρα, γεμάτη ευτυχισμένους ανθρώπους, κοντά 200 χρόνια μετά τον Γκόγκολ . Κανένας από εμάς τους ευτυχισμένους Έλληνες δεν έχει την παραμικρή σχέση με τους ήρωες του συγγραφέα. Ούτε στο «Ημερολόγιο», ούτε στο «Παλτό». Μπορεί , κατά περιόδους να νοιώθουμε κάποια από τα συναισθήματα των ηρώων του  Γκόγκολ, κυρίως τον ήρωα του «Πορτραίτου» όπου ο συγγραφέας , πότε με σατιρική και πότε μ' εξομολογητική διάθεση, δίνει απάντηση σε καθημερινά  ερωτήματα πλέκοντας μια ιστορία μυστηρίου γύρω από ένα αινιγματικό πορτρέτο, που αλλάζει διαρκώς χέρια, ξυπνώντας στους κατόχους του αλλόκοτα συναισθήματα...
Αλλά φρενοκομείο; Μεγαλομανιακό παραλήρημα; Ληστεία μεσ’ τη μέση του δρόμου; Εφιαλτικό γραφειοκρατικό κατεστημένο; Αινιγματικά πορτραίτα προσωπικοτήτων που αλλάζουν όψη και μας οδηγούν στην παράνοια; Όχι δα. Εμείς, εδώ, το 2017, δεν έχουμε τέτοια προβλήματα. Δεν έχουμε τέτοιες καταστάσεις. Ούτε τέτοιους φόβους. Και διαβάζοντας τα αριστουργήματα του Γκόγκολ, οικτίρουμε τους Ρώσους του 19ου αιώνα που ζούσαν μέσα σε τέτοια κοινωνική, εργασιακή και πολιτική καταπίεση, διαφθορά, εξαπάτηση, τρομοκρατία. Εμείς , όπως άλλωστε το είπε και ο πρωθυπουργός τις προάλλες, στους δρόμους που περπατάει, βλέπει χαμογελαστά πρόσωπα που απολαμβάνουν  το τοπίο, το περιβάλλον, την ατμόσφαιρα και δεν νοιώθουν καθόλου απειλούμενοι ή τρομοκρατημένοι.
Περιέγραφε τον φανταστικό κόσμο που περιέγραφαν Αμερικάνοι μυθιστοριογράφοι όταν μιλούσαν για κυριως για τον αμερικανικό Νότο  και τις μεσοδυτικές πολιτείες αλλά και τις μεγάλες πόλεις την ίδια εποχή που οι Ρώσοι υπέφεραν. Μόνο που περιέγραφαν τόπους, κοινότητες, πόλεις   σε στιγμές πολύ μετά την εποχή που οι Ινδιάνοι έκαιγαν φάρμες, που η Κου Κλουξ Κλαν έκανε επιδρομές, που η Μαφία οργάνωνε μαζικά ξεκαθαρίσματα, που το εμπόριο ναρκωτικών και παράνομου/νοθευμένου ουίσκι  ανθούσε, που το λυντσάρισμα μαύρων ήταν καθημερινή διασκέδαση.
Αλλά εμείς δεν έχουμε τέτοια πράγματα που μάστιζαν και κατέστρεφαν τις Ηνωμένες Πολιτείες και τη Ρωσία ΠΡΙΝ γίνουν υπερδυνάμεις. Εμείς είμαστε ήσυχοι. Ήρεμοι. Σκληρά εργαζόμενοι. Εθνικά υπερήφανοι. Ελεύθεροι. Με καλές τράπεζες και καλές επιχειρήσεις και καλούς ανθρώπους στις κυβερνήσεις μας, ανθρώπους που ενδιαφέρονται για τη χώρα και το λαό. Γι αυτό και μας αξίζουν.
Και σαν περήφανος Έλλην του 2017, πετάω τα βιβλία του Γκόγκολ. Τα καίω. Τα καταστρέφω. Όπως τα περήφανα καθεστώτα της Ρωσίας πριν από 200 χρόνια.  Όπως άλλωστε και τα περήφανα  καθεστώτα της Αμερικής και της Γερμανίας αργότερα. Και αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να διατηρηθεί μια χώρα περήφανη, ελεύθερη, ανεξάρτητη και ευημερούσα και ένας λαός με κατοίκους τόσο χαρούμενους  και χαμογελαστούς όσοι αυτοί που βλέπει όταν περπατάει στους δρόμους ο δικός μας πρωθυπουργός.