meallamatia.blogspot.gr

meallamatia.blogspot.gr

Παρασκευή 2 Σεπτεμβρίου 2016

ΚΕΠΑ: ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΑΛΛΑΓΕΣ ΣΤΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΠΙΣΤΟΠΟΙΗΣΗΣ

Ηλεκτρονικό πιστοποιητικό χωρίς το παράβολο των 46 ευρώ

Κέντρα Πιστοποίησης Αναπηρίας (ΚΕΠΑ) 
Ποιες αλλαγές προωθούν τα υπουργεία Εργασίας και Υγείας προκειμένου να διορθώσουν τις δυσλειτουργίες του συστήματος και να βελτιώσουν τη ζωή των ΑμεΑ - Τι εισηγείται η «ομάδα εργασίας» που έχει συσταθεί. Ηλεκτρονικό πιστοποιητικό χωρίς το παράβολο των 46 ευρώ

του ΘΟΔΩΡΗ ΒΓΕΝΗ
 t.vgenis@gmail.com

Άμεσα μέτρα για τον εκσυγχρονισμό των Κέντρων Πιστοποίησης Αναπηρίας (ΚΕΠΑ) και τη δημιουργία ενός σύγχρονου συστήματος πιστοποίησης και αξιολόγησης της αναπηρίας προωθεί το υπουργείο Εργασίας. Στόχος της κυβέρνησης είναι να αρθούν οι αδικίες των προηγούμενων ετών και να βρεθούν ουσιαστικές λύσεις στα χρόνια προβλήματα των Ατόμων με Αναπηρία (ΑμεΑ). Προς αυτή την κατεύθυνση έχει ήδη συσταθεί ομάδα εργασίας σε επίπεδο αντιπροεδρίας, στην οποία συμμετέχουν στελέχη τόσο από το υπουργείο Υγείας  όσο και από το υπουργείο Εργασίας, με στόχο την αναθεώρηση όλου του πλαισίου της λειτουργίας των ΚΕΠΑ και τη διευκόλυνση των Ατόμων με Αναπηρία. Οι προτάσεις της «ομάδας εργασίας» περιλαμβάνουν, μεταξύ άλλων,  ουσιαστική κατάργηση του παραβόλου των 46 ευρώ που καταβάλλουν μέχρι και σήμερα τα ΑμεΑ, ηλεκτρονική υποβολή από τον θεράποντα ιατρό του ιατρικού φακέλου του εξεταζομένου, ηλεκτρονική παραλαβή του πιστοποιητικού  αναπηρίας μέσω κλειδαρίθμου που θα δίνεται με την αίτηση, αλλά και διεύρυνση της λίστας των νόσημάτων που λαμβάνουν επ΄ αόριστο πιστοποίηση αναπηρίας.

Πλήρης ψηφιοποίηση

Μεγάλο στοίχημα για την πολιτική ηγεσία του υπουργείου Εργασίας είναι η μετάβαση των ΚΕΠΑ στη νέα εποχή και η πλήρης ψηφιοποίηση των διαδικασιών.Σε αυτό το πλαίσιο το υπουργείο Εργασίας προωθεί την ηλεκτρονική υποβολή της αίτησης του εξεταζομένου από τον θεράποντα ιατρό μέσω του συστήματος πιστοποίησής του για την ηλεκτρονική συνταγογράφηση της ΗΔΙΚΑ. Η  ηλεκτρονική αίτηση θα έχει κριτήρια αποδοχής ή όχι, ώστε να γίνεται ηλεκτρονικά ο πρώτος διοικητικός έλεγχος της αίτησης.Παράλληλα με την αποδοχή της αίτησης θα δίδεται από το ηλεκτρονικό σύστημα αριθμός πρωτοκόλλου και ειδικός κλειδάριθμος για την παραλαβή του  πιστοποιητικού ηλεκτρονικά από το πόρταλ του Ενιαίου Φορέα Κοινωνικής Ασφάλισης (ΕΦΚΑ). Για την ηλεκτρονική παραλαβή του πιστοποιητικού, μετά την εξέταση, θα απαιτούνται πέντε κλειδιά πιστοποίησης: οι κωδικοί πρόσβασης στο TAXISnet, ο ΑΜΚΑ, ο ΑΦΜ, ο αριθμός πρωτοκόλλου της αίτησης στο ΚΕΠΑ και ο κλειδάριθμος που θα αναγράφεται στο αποδεικτικό της αίτησης.Τέλος, η αίτηση θα εμφανίζει αυτόματα και το όποιο προηγούμενο ποσοστό αναπηρίας που είχε λάβει το άτομο από τα ΚΕΠΑ και εισήγηση του θεράποντος  ιατρού για αλλαγή του ή μη.

Η Εθνική Κάρτα

ΕΝΑ ΑΛΛΟ σημαντικό μέτρο που μελετάται είναι και η έκδοση της Εθνικής Κάρτας Αναπηρίας από τον ΕΦΚΑ, την οποία θα κατέχουν οι πολίτες που πιστοποιούνται από τα ΚΕΠΑ με ποσοστό αναπηρίας άνω του 50%. Η κάρτα θα είναι πλαστική με αριθμητικά στοιχεία ταυτοποίησης της νόσου, το ποσοστό αναπηρίας και βασικά στοιχεία ταυτοπροσωπίας και ίσως φωτογραφία. Οι
πολίτες που θα λαμβάνουν ποσοστό αναπηρίας που τους αποδίδει την Εθνική Κάρτα Αναπηρίας αυτόματα θα εξασφαλίζουν για όσο διάστημα διαρκεί η πιστοποίηση της αναπηρίας όλες τις προβλεπόμενες παροχές (δωρεάν μετακινήσεις, ειδικά τιμολόγια, φοροαπαλλαγές κ.λπ.).


 Οι πέντε προτάσεις

1. Άμεση κατάργηση του παραβόλου για όλους τους πολίτες και διατήρησή του μόνο για τα ασφαλιστικά ταμεία έως την έναρξη λειτουργίας του ΕΦΚΑ (κόστος περίπου 3,2 εκατ. ευρώ το έτος).
2. Αλλαγή όλων των διαδικασιών υποβολής αίτησης, εξέτασης-πιστοποίησης και παραλαβής του πιστοποιητικού.
3. Έκδοση από τα ΚΕΠΑ ή τον ΕΦΚΑ της Εθνικής Κάρτας Αναπηρίας. Καθιερώνεται η ισόβια ή προσωρινή κάρτα αναπηρίας, ανάλογα με την αναπηρία και τον βαθμό αυτής, που χρησιμεύει ως αποδεικτικό της αναπηρίας και  χορηγείται έπειτα από πιστοποίηση από τις αρμόδιες επιτροπές. Για τα άτομα με προβλήματα όρασης, στην κάρτα αυτή θα αναγράφεται η διαβάθμιση της τυφλότητας ή ο βαθμός όρασης του πάσχοντος και το ποσοστό αναπηρίας που  αντιστοιχεί στον αντίστοιχο βαθμό.
4. Δημιουργία Εθνικού Μητρώου Ατόμων με Αναπηρία στο ΕΦΚΑ, που θα παρέχει  αξιόπιστα τις αναγκαίες πληροφορίες μόνο για το ποσοστό αναπηρίας και τα αντίστοιχα δικαιώματα σε όλες τις δημόσιες Αρχές, χωρίς να κυκλοφορούν «ελεύθερα» ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα των πολιτών.
5. Αναθεώρηση της λίστας των νοσημάτων που είναι αντικειμενικά μη ιάσιμα και μη βελτιούμενα, αφού μόλις 43 νοσήματα λαμβάνουν επ΄ αόριστον  πιστοποίηση.


Το Εθνικό Μητρώο

Η ΙΔΡΥΣΗ ΚΑΙ λειτουργία του Εθνικού Μητρώου Αναπηρίας ως υπηρεσία του ΕΦΚΑ θα εστιάσει, μεταξύ άλλων, στην ανάπτυξη Ηλεκτρονικού Μητρώου Αναπηρίας, που θα αποτελεί μια επιστημονικά τεκμηριωμένη βάση δεδομένων σε σχέση με την κατάσταση της αναπηρίας και της λειτουργικότητας κάθε Ατόμου με Αναπηρίες, σύμφωνα με τις πιστοποιήσεις των ΚΕΠΑ, στην έκδοση της Εθνικής Κάρτας Αναπηρίας, αλλά και στην αποφυγή της ταλαιπωρίας των Ατόμων με Αναπηρίες μέσα από πολλαπλές, χρονοβόρες, πολύπλοκες διαδικασίες για την αξιολόγησή τους μέσω του ανασχεδιασμού των διαδικασιών, της απλοποίησής τους και της αναβάθμισης της ταχύτητας, της αποδοτικότητας, της αποτελεσματικότητας και της ποιότητάς τους.

Ζήτημα αξιοπιστίας της διαδικασίας

Τα προβλήματα στην καθημερινότητα των ΑμεΑ είναι πολλά, χρόνια και δισεπίλυτα. Χαρακτηριστική είναι η ταλαιπωρία που υφίστανται τόσο κατά τη διαδικασία υποβολής των αιτήσεων όσο και κατά την ίδια τη διαδικασία πιστοποίησης και παραλαβής του πιστοποιητικού. Ωστόσο, σύμφωνα με υψηλόβαθμα στελέχη του υπουργείου Εργασίας, σημαντικά ζητήματα προκύπτουν και για την αξιοπιστία αυτών των πιστοποιητικών, αφού πάρα πολλές φορές στις δευτεροβάθμιες επιτροπές οι κρίσεις των πρωτοβάθμιων επιτροπών αλλάζουν δραστικά. Ενδεικτικό είναι το γεγονός ότι το 1/6 των πολιτών προσφεύγει στις δευτεροβάθμιες επιτροπές των ΚΕΠΑ και από αυτούς περίπου το1/3 δικαιώνεται Το 2015 ο αναπληρωτής υπουργός Εργασίας και Κοινωνικών
Ασφαλίσεων, Δημήτρης Στρατούλης, με τον Νόμο 4331/2015, έκανε τις πρώτες παρεμβάσεις για τον εκσυγχρονισμό της λειτουργίας των ΚΕΠΑ, καθώς και των διαδικασιών χορήγησης προνοιακών επιδομάτων στα Άτομα με Αναπηρίες. Ωστόσο, τα περισσότερα μέτρα του νόμου δεν εφαρμόστηκαν πλήρως, με κυριότερο εκείνο για την μη καταβολή του παραβόλου από τα ΑμεΑ και τους άπορους ή ανασφάλιστους πολίτες, λόγω των γραφειοκρατικών προβλημάτων που προέκυψαν στις υπηρεσίες πρόνοιας.

Πηγή: Εφημερίδα "ΕΠΕΝΔΥΣΗ" 


ELENA MUKHINA, Η ΑΝΤΙΠΑΛΟΣ ΤΗΣ ΚΟΜΑΝΕΤΣΙ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΣΚΟΠΙΜΟΤΗΤΕΣ

Elena Mukhina

Το σάλτο που έκοψε την καριέρα της και το παρασκήνιο των προπονήσεων
  
Στο περιθώριο του «επίσημου» Ψυχρού Πολέμου ένας δεύτερος ακήρυχτος πόλεμος μαινόταν στις μεγάλες αθλητικές διοργανώσεις. Κανείς δεν ήταν διατεθειμένος να χάσει από τον εχθρό και στο πλαίσιο αυτό η ανθρώπινη ζωή λίγη σημασία είχε μπροστά στην περηφάνια της νίκης ή την ατίμωση της ήττας.

Θύμα αυτού του πολέμου υπήρξε και η ρωσίδα αθλήτρια της ενόργανης Elena Mukhina, το κορίτσι που κατάφερε να νικήσει τη Νάντια Κομανέτσι και να περάσει στο λαιμό της το χρυσό μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ενόργανης Γυμναστικής το 1978.

Η πορεία της στην ενόργανη όμως τελείωσε άδοξα καθώς προσγειώθηκε με το  πηγούνι σε μια άσκηση εδάφους και έμεινε παράλυτη. Και όλα αυτά γιατί η πίεση που της ασκήθηκε ήταν πολύ μεγάλη…

Τα πρώτα χρόνια στην ενόργανη

Την 1η Ιουνίου 1960 γεννιέται στη Μόσχα η Elena Vyacheslavovna Mukhina, όπως ήταν το πλήρες όνομά της. Στην τρυφερή ηλικία των πέντε ετών χάνει τη  μητέρα της όταν ξεσπά πυρκαγιά στο σπίτι τους και εκείνη καίγεται ζωντανή.  Μητέρα της γίνεται η γιαγιά της Anna Ivanova που τη μεγάλωσε, προσφέροντάς της τη μητρική αγάπη που τόσο πρόωρα είχε χάσει.

Από πολύ νωρίς έδειξε μια αγάπη για τη γυμναστική και η ευκαιρία δεν άργησε να έρθει όταν επισκέφτηκε το σχολείο της ένας προπονητής και ζήτησε  από τα κορίτσια που ήθελαν να ξεκινήσουν την ενόργανη να σηκώσουν το χέρι τους. «Σχεδόν δάκρυσα από χαρά» είχε πει χρόνια αργότερα.

Η Elena γίνεται από πολύ νωρίς μέλος της ρωσικής ομάδας ΤΣΚΚΑ Μόσχας, αλλά δεν καταφέρνει να ξεχωρίσει με τις ικανότητές της. Κανένας προπονητής δεν της δίνει σημασία, στην κυριολεξία την αγνοούν.  Τότε δύο συγκυρίες τη  φέρνουν στο προσκήνιο. Η μία είναι η απόλυτη κυριαρχία της Ρουμανίας στην ενόργανη που σαρώνει στους Ολυμπιακούς του 1976. Τότε η προπονήτρια των ρωσίδων στην ενόργανη Larisa Latynina, που είχε κατηγορηθεί για την ήττα  της ομάδας, είχε πει χαρακτηριστικά: «Δεν είναι δικό μου λάθος που η Νάντια Κομανέτσι γεννήθηκε στη Ρουμανία!»
Οι Σοβιετικοί αρχίζουν να ψάχνουν για το αντίπαλο δέος της Κομανέτσι, μια αθλήτρια που θα μπορούσε να τη ρίξει από το ψηλότερο βάθρο των αθλητικών διοργανώσεων. Και τότε έρχεται η δεύτερη συγκυρία που θα αναδείξει την  Elena σε ένα μεγάλο αστέρι της ενόργανης: αναλαμβάνει την προπόνηση της ο Mikhail Klimenko, ο άνθρωπος που θα την οδηγήσει σε μεγάλες διακρίσεις, αλλά θα αποτελέσει και το μοιραίο πρόσωπο στον τραυματισμό της. Ενήλικη  -και ανάπηρη πια- θα πει το 1988: «Λυπάμαι για τον Klimenko. Είναι θύμα του συστήματος, ένα μέλος της ανθρώπινης φυλής που "πρέπει να κάνει τη δουλειά του"».

Οι σκληρές προπονήσεις, οι μεγάλες διακρίσεις και ο τραυματισμός

Το κορίτσι με τα θλιμμένα μάτια, όπως συνήθιζαν να την αποκαλούν, μπαίνει θριαμβευτικά στις αθλητικές διοργανώσεις. Στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα της Πράγας το 1977 κερδίζει τρία χρυσά, ένα ασημένιο και ένα χάλκινο και ακολουθεί το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 1978 στο Στρασβούργο, που αφήνει τη Νάντια Κομανέτσι στα κρύα του λουτρού. Η Elena κερδίζει το χρυσό τόσο στο  ομαδικό όσο και στο σύνθετο ατομικό. Βγαίνει επίσης πρώτη στις ασκήσεις εδάφους και στους ασύμμετρους ζυγούς με την άσκηση Korbut που εκτελεί άψογα και κάνει το κοινό να την αποθεώσει.
Βρίσκεται πια στο υψηλότερο βάθρο. Κανείς δεν μπορεί να την αμφισβητήσει και αναγνωρίζεται ως μία από τις μεγαλύτερες αθλήτριες όλων των εποχών. Αλλά ο δρόμος μέχρι την καταξίωση είναι βαρύ φορτίο.

Ο προπονητής της, αθλητής της ενόργανης και ο ίδιος στο παρελθόν χωρίς όμως κάποια αξιοσημείωτη διάκριση, την πιέζει πολύ. «Δουλειά, δουλειά, δουλειά. Τίποτα άλλο δεν υπήρχε εκτός από την προπόνηση και την πίεση, που συνεχώς αυξανόταν. Κάποιες φορές έλεγες "αυτό είναι, δεν έχω άλλες δυνάμεις". Κάποια στιγμή ο προπονητής μου μού είχε πει: "Μέχρι να λυγίσεις  ψυχολογικά, κανείς δεν θα σε αφήσει να φύγεις"» είχε πει σε συνέντευξή της  χρόνια αργότερα.Όσο όμως και να λύγιζε ψυχολογικά, όσο και να μην άντεχε από την κούραση και τους πόνους, πάντα υπήρχε κι άλλο για να προσπαθήσει, όπως την παρότρυνε ο Mikhail Klimenko. Αποτέλεσμα αυτής της εξόντωσης ήταν ο τραυματισμός της Elena κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας για τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Μόσχας το 1980. Στα τέλη του 1979 σπάει το πόδι της  και αυτό της στερεί τη συμμετοχή στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα που θα διεξαγόταν στο Τέξας.

Η σοβιετική ομάδα γνωρίζει βαριά ήττα στη συγκεκριμένη αθλητική διοργάνωση με μοναδικές διακρίσεις αυτές της Nellie Kim και της Stella Zakharova. Η πίεση στους προπονητές της ομάδας και το ιατρικό επιτελείο να φέρουν πίσω την τραυματισμένη Elena με κάθε κόστος είναι μεγάλη. Έτσι λοιπόν της αφαιρούν πρόωρα το γύψο, ενώ το πόδι της δεν έχει επανέλθει στη φυσιολογική του λειτουργία.

Σε συνέντευξη της στο περιοδικό «Ogonyok» είχε αναφέρει ότι παρακαλούσε τους γιατρούς να μην της βγάλουν το γύψο γιατί δεν είχε γιατρευτεί και θα την εξαντλούσαν στις προπονήσεις. «Οι γιατροί δεν υπηρετούν την υγεία και  τον ασθενή. Μόνο τον αθλητισμό» είχε πει ρίχνοντας τους ευθύνες για όσα υπέστη. Στην πορεία διαπιστώνουν ότι το πόδι της δεν «έχει δέσει» και την υποβάλλουν σε χειρουργική επέμβαση για να αποκαταστήσουν τη ζημιά.

Το μοιραίο σάλτο Thomas που την παραλύει

Η ανάρρωσή της δεν κρατάει όσο θα έπρεπε. Ο Klimenko την αναγκάζει να επιστρέψει στις προπονήσεις, οι Ολυμπιακοί πλησίαζαν. Με εμφανή τα σημάδια του πόνου και της αδυναμίας, μιας και την είχαν αναγκάσει να κάνει δίαιτα για να χάσει τα περιττά κιλά που είχε πάρει όσο ήταν άρρωστη, η Elena  επιστρέφει.

Και ενώ παραπονιόταν ότι δεν άντεχε ο προπονητής της παίρνει τη μοιραία απόφαση: τη βάζει να εκτελέσει μια πολύ δύσκολη άσκηση, το «σάλτο του Thomas», μια άσκηση που έκαναν μόνο οι άντρες στην ενόργανη. Αυτό, της  έλεγε, θα της έφερνε το πολυπόθητο μετάλλιο στη Μόσχα. Η Elena πάει να εκτελέσει την άσκηση, δεν παίρνει, λόγω αδυναμίας, το απαραίτητο ύψος που αυτή απαιτούσε και προσγειώνεται στο έδαφος με το σαγόνι! Σπάει τον αυχένα της και παραμένει τετραπληγική. «Ο τραυματισμός μου ήταν αναπόφευκτος. Είχα πει παραπάνω από μία φορά ότι θα έσπαγα το λαιμό μου, αλλά ο Mikhail μου απαντούσε "άνθρωποι σαν εσένα  δεν σπάνε το λαιμό τους". […] Ήμουν χαζή. Ήθελα να φανώ αντάξια της πίστης που μου είχαν δείξει, να είμαι μια ηρωίδα. […] Μακάρι να είχα αρχίσει τη γυμναστική στην ηλικία των 16-18 ετών, τότε που θα μπορούσα να επιλέξω συνειδητά το μονοπάτι μου στον αθλητισμό. Αλλά στην ηλικία των 9 και 10
ετών υπάρχει μόνο το άθλημα, νιώθουμε ότι βρισκόμαστε σε ένα διαφορετικό και ξεχωριστό κόσμο» είχε πει στη συνέντευξή της στο περιοδικό.

Μετά τον τραυματισμό της το σάλτο Thomas απαγορεύτηκε από τη διεθνή ομοσπονδία στην ενόργανη των γυναικών. Πολλοί προσπάθησαν να συγκαλύψουν  τι είχε πραγματικά γίνει και για να κλείσουν τα στόματα την τίμησαν με το ανώτατο βραβείο Λένιν. Αλλά εκείνη μίλησε το 1988 και όταν αποκαλύφθηκαν οι συνθήκες γύρω από τις προπονήσεις και τον τραυματισμό της τιμήθηκε με το μετάλλιο της Ολυμπιακής Τιμής από τη Διεθνή Ολυμπιακή Επιτροπή. «Για τη χώρα μας οι νίκες στον αθλητισμό πάντα σήμαιναν κάτι παραπάνω από το κύρος του έθνους μας. Ενσάρκωσαν -και ενσαρκώνουν- την ορθότητα του πολιτικού δρόμου που έχουμε διαλέξει, τα πλεονεκτήματα του συστήματος και γίνονται σύμβολα της ανωτερότητάς μας. Και φυσικά η νίκη, η νίκη με οποιοδήποτε κόστος… Η ανθρώπινη ζωή άξιζε πολύ λιγότερο σε σχέση με το κύρος του έθνους… Τραυματίστηκα γιατί όλοι κρατούσαν κλειστά τα στόματά τους».

Η Elena έζησε πάνω στο αναπηρικό καροτσάκι μέχρι το 2006, οπότε και πέθανε από καρδιακή προσβολή, συνέπεια της τετραπληγίας της, σε ηλικία 47 ετών.

Πηγή: www.newsbeast.gr 


Πέμπτη 1 Σεπτεμβρίου 2016

ΑΝΤΩΝΗΣ ΤΣΑΠΑΤΑΚΗΣ: ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΔΙΚΑΙΩΣΗ ΚΑΙ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΙΣΙΝΑ

ΑΝΤΩΝΗΣ ΤΣΑΠΑΤΑΚΗΣ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΕΠΙΣΤΡΕΨΕΙ ΣΤΗΝ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ

Αγώνας για δικαίωση και έξω από την πισίνα

Mία άνιση μάχη με τη γραφειοκρατία, παράλληλα με την αναμέτρηση ενάντια στο χρονόμετρο του κολυμβητηρίου δίνει εδώ και χρόνια ο Αντώνης Τσαπατάκης.

 ο Αντώνης Τσαπατάκης δοκίμασε ακόμη και σερφ με το αναπηρικό αμαξίδιο.

Ένα τροχαίο ατύχημα πριν από δέκα χρόνια είχε ως αποτέλεσμα να αποχωρήσει λόγω αναπηρίας από τη Σχολή Αστυφυλάκων και έκτοτε δίνει τον δικό του αγώνα για δικαίωση. Όνειρο του να συνεχίσει την πορεία στο αστυνομικό Σώμα, προσφέροντας τις υπηρεσίες του από μία θέση γραφείου. Ωστόσο η προσπάθεια αποδείχθηκε δυσκολότερη από ό,τι αρχικά υπολόγιζε, καθώς έχει να αντιμετωπίσει ένα πολυδαίδαλο νομοθετικό πλαίσιο.

«Αισιοδοξώ πως αυτό το δύσκολο ταξίδι που έχω κάνει περνώντας ανάμεσα από Λαιστρυγόνες και Κύκλωπες θα δικαιωθεί στο τέλος» δηλώνει στο «Εθνος της Κυριακής» ο 28χρονος Αντώνης, που παρά τα εμπόδια δεν χάνει το χαμόγελό του. Στα χέρια του κρατά ένα εισιτήριο με προορισμό τη Βραζιλία. Αναχωρεί την Τρίτη για να λάβει μέρος ως αθλητής κολύμβησης και σε αυτούς τους Παραολυμπιακούς Αγώνες.

Η «οδύσσειά» του φέρνει στο φως το νομοθετικό «αλαλούμ» που επικρατεί στη χώρα, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται πολίτες διαφορετικών ταχυτήτων. Παρότι υπάρχει νομοθετική ρύθμιση για ανάλογα περιστατικά από το 2007 και μετά, ο Αν. Τσαπατάκης παραμένει στον αέρα επειδή είχε το ατύχημα έναν χρόνο νωρίτερα.

Νομοθετικό κενό

Για το θέμα έστειλε επιστολή στον πρωθυπουργό, στην οποία περιγράφει τα εμπόδια που συνάντησε σε όλη αυτή την προσπάθεια και το νομοθετικό κενό. Η επιστολή αυτή προκάλεσε το ενδιαφέρον του Αλέξη Τσίπρα. Ο πρωθυπουργός ενημερώθηκε για την υπόθεση και ζήτησε να υπάρξει δίκαιη αντιμετώπιση. Έτσι το επόμενο διάστημα θα υπάρξει νομοθετική ρύθμιση από το υπουργείο
Προστασίας του Πολίτη.

Ήταν 19 χρόνων όταν ο Αντώνης Τσαπατάκης οδηγώντας τη μηχανή του χάνει τον έλεγχο με αποτέλεσμα να τραυματιστεί σοβαρά. Νοσηλεύεται για επτά μήνες και ξεκινά ένας δύσκολος αγώνας για την αποκατάσταση. Μετά το ατύχημα ακολουθεί η αποχώρησή του από τη Σχολή της Αστυνομίας επειδή κρίνεται ακατάλληλος για τη συνέχιση των σπουδών από την υγειονομική επιτροπή λόγω της αναπηρίας. Βρίσκεται στον αέρα και βλέπει τις πόρτες να κλείνουν η μία μετά την άλλη.

Είναι η οικογένειά του που τον στηρίζει και πηγαίνει σε κέντρο αποκατάστασης στη Γλασκόβη. Επιστρέφει στην Ελλάδα και βρίσκει «καταφύγιο» στο κολυμβητήριο των Χανίων. Η αγάπη του για τον υδάτινο κόσμο ξεκίνησε στα παιδικά του χρόνια και θέριευε μέρα με τη μέρα. Ως έφηβος είχε
ασχοληθεί εντατικά με το πόλο και συμμετείχε στην ομάδα των Χανίων, παίρνοντας μέρος σε πολλούς αγώνες με σημαντικές διακρίσεις.

Μετά το τροχαίο ατύχημα επανέρχεται στον γνώριμο χώρο της πισίνας για ιατρικούς λόγους αλλά και για να νιώσει ξανά αυτή την αίσθηση ελευθερίας που προσφέρει το νερό. «Όταν βγήκα από το νοσοκομείο πέρασα έξω από το κολυμβητήριο και είπα στον εαυτό μου ότι πρέπει να επιστρέψω» σημειώνει και προσθέτει «δεν σκόπευα να μείνω κλεισμένος στο σπίτι». Συνεχίζει επισημαίνοντας «η αρχή δεν ήταν εύκολη, αλλά και σε τελική ανάλυση πότε είναι;». Δεν απογοητεύεται και συνεχίζει την προσπάθεια, με στόχο όπως ο ίδιος λέει «να ξανασταθώ στα πόδια μου».

Ο Αντώνης Τσαπατάκης στην πισίνα


Οι διακρίσεις

Οι διακρίσεις διαδέχονται η μία την άλλη. Αρχικά έρχονται τα ρεκόρ σε πανελλήνιο επίπεδο και στη συνεχεία οι επιτυχίες εκτός συνόρων. Στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου το 2012 έρχεται τέταρτος στα 100 μέτρα πρόσθιο. Ακολουθεί η τρίτη θέση στο παγκόσμιο πρωτάθλημα του 2013 και δύο χρόνια αργότερα έρχεται το αργυρό μετάλλιο. Το τελευταίο διάστημα είχε μετακομίσει στη Θεσσαλονίκη και προπονούνταν συστηματικά για την Παραολυμπιάδα του Ρίο. Αναχωρεί για Βραζιλία σε δύο μέρες, με στόχο να ανέβει στο βάθρο και όπως λέει «να γίνω βασιλιάς του αγωνίσματος». Άνθρωπος με πολλά ενδιαφέροντα, δεν περιορίζεται εύκολα. Πρόσφατα αποφάσισε να «κολυμπήσει» σε αχαρτογράφητα νερά. Μαζί με την Έλενα Θωίδου έγραψαν ένα παραμύθι για παιδιά με τίτλο «Το όνειρο».

Το βιβλίο κυκλοφόρησε τον Ιούνιο και αποδείχτηκε «καλοτάξιδο» καθώς ήδη ετοιμάζεται για τη δεύτερη έκδοσή του. Όπως σημειώνει, «πήρα την απόφαση κατά τη διάρκεια επισκέψεών μου σε σχολεία. Είχα δεχτεί προσκλήσεις να μιλήσω για τους Παραολυμπιακούς και τον αθλητισμό. Τότε σκέφτηκα για πρώτη φορά πως θα ήθελα να γράψω ένα παραμύθι για παιδιά».

Ο ήρωας είναι ο μικρός Τόνυ, που ζει με την οικογένειά του σε ένα νησί και βρίσκεται σε αναπηρικό αμαξίδιο. Όπως τονίζει «αποδεικνύει τη δύναμη του ?μπορώ?. Αυτό είναι το μήνυμα που θέλω να στείλω. Μιλάω για ένα παιδί που δεν το βάζει κάτω και προσπαθεί να κατακτήσει τον κόσμο και να κάνει πράξη τα όνειρά του».

ΕΡΧΕΤΑΙ ΝΕΑ ΡΥΘΜΙΣΗ

Διόρθωση στις διατάξεις του 2011 και του 2012

Με το δαιδαλώδες νομοθετικό πλαίσιο και τα γρανάζια της γραφειοκρατίας έδωσε τη μάχη ο Αντώνης Τσαπατάκης, με στόχο να επιστρέψει στο Αστυνομικό Σώμα. Δύο ρυθμίσεις που πέρασαν το 2011 και το 2012 δεν «κάλυψαν» τον 28χρονο Χανιώτη, που ακόμα κυνηγά το όνειρο του.Τώρα περιμένει να υπάρξει νέα ρύθμιση, ώστε -όπως λέει- να διορθωθεί μια αδικία ετών. Αναζητώντας τη δικαίωση τα προηγούμενα χρόνια, είχε χτυπήσει πόρτες αρμοδίων και είχε στείλει σειρά επιστολών.

Όπως χαρακτηριστικά επισημαίνει: «Πρέπει να υπάρξει ισότιμη αντιμετώπιση. Να έχω τα ίδια δικαιώματα αλλά και τις ίδιες υποχρεώσεις. Στόχος μου είναι να μπορέσω να εργαστώ και να προσφέρω».

Στον πρωθυπουργό

Αυτό ανέφερε και στην επιστολή που έστειλε στον πρωθυπουργό και η οποία προσέλκυσε το ενδιαφέρον του. Τώρα αναμένεται να κατατεθεί νομοθετική ρύθμιση από το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη.

Στόχος είναι να υπάρξει συναίνεση με τα άλλα κόμματα για να περάσει η  διάταξη, καθώς το θέμα δεν προσφέρεται για πολιτικές αντιπαραθέσεις.

Να σημειωθεί πως στο παρελθόν και ο Συνήγορος του Πολίτη έχει επισημάνει πως η απόφαση που οδήγησε τον Αν. Τσαπατάκη εκτός Σώματος παραβιάζει τον νόμο 3304/2005 περί ίσης μεταχείρισης των πολιτών.

Η προσπάθεια του Αντώνη Τσαπατάκη ξεκίνησε το 2011. Τότε πέρασε μια διάταξη στην οποία αναφέρεται πως οι δόκιμοι αστυφύλακες που κρίνονται ακατάλληλοι παραμένουν σε υπηρεσία γραφείου.

Το 2012 έρχεται νέα διάταξη (ν. 4058/2012) που επεκτείνει την προηγούμενη ρύθμιση αναδρομικά για τα έτη 2007 (ως χρόνος κατάταξης) έως 2011.

Ωστόσο, ο 28χρονος Κρητικός δεν καλύφθηκε από τη συγκεκριμένη ρύθμιση επειδή είχε το ατύχημα το 2006 και δεν μπόρεσε να επιστρέψει στο Αστυνομικό Σώμα και να προσφέρει από μια θέση γραφείου.

Τώρα περιμένει να δοθεί λύση στο θέμα για να μπορέσει να κάνει πράξη το όνειρό του.


ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΚΟΚΚΑΛΙΑΡΗ

ΜΕΓΑΛΩΣΕ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΠΟΥ ΕΧΕΙΣ. ΟΧΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΠΟΥ ΕΥΧΟΣΟΥΝ ΝΑ ΕΧΕΙΣ

Είναι δύσκολο έργο για έναν γονιό, να αποδεχθεί ότι το παιδί του έχει κάποιο πρόβλημα –κάποια σημαντική μαθησιακή ή αναπτυξιακή δυσκολία, ή κάποια σωματική ή νοητική αναπηρία... Σε αυτές τις περιπτώσεις συχνά υπάρχει μία συντριπτική επιθυμία άρνησης της όποιας διάγνωσης ή ακόμα συχνότερα, άρνηση ακόμα και να περάσει το παιδί μία διαδικασία αξιολόγησης για μία διάγνωση και υποστήριξη ή θεραπευτική διαδικασία. Φυσικά, κανένας γονιός δεν εκφράζει την άρνηση του αυτή άμεσα. Αντ’ αυτού, υποστηρίζουν ότι δεν θέλουν το παιδί να «στιγματιστεί» ή –ακόμα πιο συχνά- ότι επικρατεί μια τάση για «υπερδιάγνωση» μαθησιακών και ψυχιατρικών δυσκολιών στα παιδιά.

Ένα από τα πιο δύσκολα καθήκοντα ενός γονιού είναι να αποδεχθεί ότι το παιδί του δεν είναι ούτε ο ίδιος, ούτε προέκταση του εαυτού του. Ήδη από τη στιγμή της γέννησης ενός παιδιού –ή πολλές φορές και πριν τη σύλληψή του ακόμα- οι γονείς τρέφουν ελπίδες και όνειρα για το παιδί τους:  ακαδημαϊκές, αθλητικές, επαγγελματικές, οικονομικές επιτυχίες, φήμη και αναγνώριση, διακρίσεις και πολλά άλλα. Και ποιός γονιός δεν έχει υποσχεθεί στον εαυτό του ότι «αυτό το παιδί θα έχει τις ευκαιρίες που δεν είχα εγώ»; Συχνά όμως πίσω από αυτό κρύβεται μία προσδοκία του γονιού από το παιδί να πραγματοποιήσει δικά του ανεκπλήρωτα όνειρα.

Είναι ήδη δύσκολο για τον γονιό να συμφιλιωθεί με την ιδέα ότι το παιδί του δεν πρόκειται να γίνει όπως ο ίδιος ονειρευόταν ότι θα γίνει. Και όταν το παιδί μεγαλώσει λίγο, ακόμα πιο δύσκολο είναι να αποδεχθεί ότι δεν είναι προέκταση του ίδιου: π.χ δε συμμερίζεται τη δική του αγάπη για τα σπορ/ το διάβασμα / τις εκδρομές/ τη μουσική/ την τέχνη κλπ, δε θέλει να γίνει γιατρός / δικηγόρος / ακαδημαϊκός / επιχειρηματίας ή απλώς... δεν υποστηρίζει την ίδια ποδοσφαιρική ομάδα (ουπς!).

Φανταστείτε πόσο ακόμα πιο δύσκολο έργο είναι για έναν γονιό, να αποδεχθεί ότι το παιδί του έχει κάποιο πρόβλημα –κάποια σημαντική μαθησιακή ή αναπτυξιακή δυσκολία, ή κάποια σωματική ή νοητική αναπηρία...

Σε αυτές τις περιπτώσεις συχνά υπάρχει μία συντριπτική επιθυμία άρνησης της όποιας διάγνωσης ή ακόμα συχνότερα, άρνηση ακόμα και να περάσει το παιδί μία διαδικασία αξιολόγησης για μία διάγνωση και υποστήριξη ή θεραπευτική διαδικασία. Φυσικά, κανένας γονιός δεν εκφράζει την άρνηση του αυτή άμεσα. Αντ’ αυτού, υποστηρίζουν ότι δεν θέλουν το παιδί να «στιγματιστεί» ή –ακόμα πιο συχνά- ότι επικρατεί μια τάση για «υπερδιάγνωση» μαθησιακών και ψυχιατρικών δυσκολιών στα παιδιά.

Υπάρχει μία σειρά υποθέσεων στους ισχυρισμούς αυτούς, που δεν  δικαιολογούνται από τα επιστημονικά στοιχεία: «μία διάγνωση είναι απλώς οι προσωπικές εντυπώσεις του ειδικού που αξιολόγησε το παιδί», «υπάρχει η τάση υπερβολικών διαγνώσεων για προβλήματα που τα παιδιά στην πραγματικότητα δεν έχουν», «η διάγνωση είναι μία ετικέτα, ένα στίγμα ντροπής, που πρέπει να αποφεύγεται και μπορεί μόνο να βλάψει ένα παιδί».

Ο πραγματικός φόβος πίσω απ’ όλα αυτά δεν είναι ότι θα «στιγματιστεί» το παιδί, αλλά ότι θα στιγματιστεί ο γονιός, ότι έχει ένα «λιγότερο από τέλειο» παιδί. Εν ολίγοις, είναι άρνηση. Αυτοί που φοβούνται τον «στιγματισμό» υπονοούν ή υποθέτουν ότι η διάγνωση είναι αυθαίρετη. Δηλαδή ότι ο ψυχολόγος ή ο ειδικός στις μαθησιακές δυσκολίες, καταλήγει στη διάγνωση βάσει των εντυπώσεων που αποκομίζει από τη συνάντησή του με το παιδί και με τους γονείς και τους δασκάλους του παιδιού.

Η πραγματικότητα είναι ότι η έγκυρη διάγνωση γίνεται μέσω νευροψυχολογικών δοκιμών, που είναι σύνθετες και ολοκληρωμένες διαδικασίες. Μία διάγνωση δεν είναι μία «εντύπωση», είναι μία έκθεση 15-20 σελίδων που εξηγεί λεπτομερώς τις δυσκολίες του παιδιού με αναφορές στα αποτελέσματα και περιλαμβάνει ένα αναλυτικό πλάνο παρέμβασης, προσανατολισμένο στον τρόπο που μαθαίνει το συγκεκριμένο αυτό παιδί.

Όσο αφορά τη δεύτερη υπόθεση, ότι υπάρχει «υπερβολική τάση για διαγνώσεις» μαθησιακών και άλλων δυσκολιών, όσοι την υποστηρίζουν, ουσιαστικά λένε ότι είναι «ρουτίνα» τα παιδιά να λαμβάνουν διαγνώσεις που δεν είναι αληθείς! Περιέργως, αυτή η υπόθεση γίνεται μόνο όσο αφορά τα παιδιά. Κανένας δεν ισχυρίζεται το ίδιο για ενήλικες που λαμβάνουν μία διάγνωση. Παρ’ όλα αυτά κανένας δεν δίνει μία εξήγηση, γιατί αυτή η «υπερδιάγνωση» περιορίζεται στα παιδιά.

Φυσικά, εάν ένα παιδί με δυσκολίες δεν αξιολογηθεί ποτέ όσο είναι ακόμα παιδί, όταν θα είναι πια ενήλικας και οι δυσκολίες του δεν θα έχουν αντιμετωπιστεί –και πιθανώς θα έχουν επιδεινωθεί- είναι πολύ πιθανότερο να επιδιώξει μόνος του μία διάγνωση και θεραπευτική παρέμβαση.

Επίσης, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ορισμένοι γονείς στρέφονται σε επαγγελματίες πρόθυμους να δώσουν μία διάγνωση χωρίς πραγματικά λεπτομερή έλεγχο. Ο ολοκληρωμένος έλεγχος μπορεί να έχει αρκετά υψηλό κόστος και δεν εγγυάται ότι θα δώσει το... επιθυμητό αποτέλεσμα. Εάν επιλέξουν απλώς μία σύντομη συμβουλευτική συνεδρία με έναν ψυχολόγο ή άλλο ειδικό σε θέματα μαθησιακών δυσκολιών μπορεί να λάβουν μία «διάγνωση» (η οποία στην πραγματικότητα δε μπορεί να είναι τίποτα περισσότερο από μία εκτίμηση...). Αυτό όμως δεν είναι παράδειγμα παιδιών που λαμβάνουν διάγνωση για κάτι που δεν έχουν. Είναι παράδειγμα γονιών που επιλέγουν να λάβουν μία διάγνωση, χωρίς επαρκή αξιολόγηση.

Τώρα, τι γίνεται όσο αφορά τον «στιγματισμό»; Υπάρχει κάποιο στοιχείο που να δείχνει ότι μία διάγνωση βάζει αυτομάτως μία βλαπτική «ταμπέλα» στο παιδί; Κανένα απολύτως! Αν το καλοσκεφτούμε άλλωστε, τα παιδιά που ταλαιπωρούνται από μαθησιακές ή ψυχιατρικές δυσκολίες, ήδη χωρίς να υπάρχει οποιαδήποτε διάγνωση, στιγματίζονται ως «χαζά», «δύσκολα», «τεμπέλικα», «ταραξίες» κ.α.

Επομένως, μία σωστή διάγνωση αντικαθιστά τις υπάρχουσες «ταμπέλες» -οι  οποίες υπονοούν ότι το ίδιο το παιδί ευθύνεται για τα προβλήματά του- με μία εξήγηση που αλλάζει τα πάντα και συνεπάγεται αντιμετώπιση των προβλημάτων αυτών. Τόσο στα μάτια των γονιών, όσο και των δασκάλων, μία διάγνωση μετατρέπει αμέσως το «χαζό» παιδί, σε ένα παιδί με π.χ δυσλεξία,  ανοίγοντας ένα ευρύ φάσμα στρατηγικών για αντιμετώπιση του προβλήματος. Μετατρέπει το «δύσκολο» παιδί σε ένα παιδί με Σύνδρομο Άσπεργκερ, το οποίο κυριολεκτικά δεν ξέρει πως να αντιδράσει κατάλληλα σε καθημερινές καταστάσεις –δεν «επιλέγει» να αντιδράσει «παράξενα».

Οι ισχυρισμοί για «υπερδιάγνωση» μαθησιακών και ψυχιατρικών δυσκολιών μας λένε περισσότερα για τους γονείς παρά για τα παιδιά. Η αλήθεια είναι ότι πάρα πολλά παιδιά με σοβαρές δυσκολίες, που αργότερα επιδεινώνουν πολύ τη ζωή τους, δεν λαμβάνουν ποτέ μία διάγνωση, απλώς και μόνο διότι θα ήταν πολύ επιβλαβές για την αυτοεκτίμηση των γονιών να αναγνωρίσουν ότι το δικό τους το παιδί έχει πρόβλημα!

Φυσικά, μπορεί να υπάρχουν λόγοι αμφισβήτησης της διάγνωσης ενός παιδιού, ωστόσο αυτό μας καλεί να λάβουμε και μία δεύτερη γνώμη, όχι να απορρίψουμε την ίδια τη διαδικασία της διάγνωσης.

Κάθε γονιός που αντιστέκεται στην προοπτική μιας διάγνωσης, πρέπει να γίνει ωμά ειλικρινής με τον εαυτό του: «Πιστεύω στ’ αλήθεια ότι το παιδί μου δεν έχει αυτή τη δυσκολία / αυτό το πρόβλημα ή μήπως εγώ φοβάμαι τη θλίψη που αυτό θα σήμαινε για εμένα; Όντως ανησυχώ ότι το παιδί μου θα
στιγματιστεί, ή μήπως το παιδί μου είναι ήδη στιγματισμένο στο σχολείο ως «ηλίθιος», «τεμπέλης» ή «αποδιοργανωτικός»;

Πολλοί μπορεί να έχουμε την εντύπωση, ότι τα παιδιά που θεωρούνταν κάπως «διαφορετικά» όταν εμείς πηγαίναμε σχολείο, μεγαλώνοντας έγιναν ευτυχείς,υγιείς ενήλικες. Συχνά όμως αυτό δε συμβαίνει. Και εάν συμβαίνει, έχει προηγηθεί μεγάλη προσπάθεια και έχουν κάνει πολλή δουλειά με τον εαυτό τους μαζί με ειδικούς, είτε ως παιδιά, είτε αργότερα ως ενήλικες. Υπάρχουν πάρα πολλά παιδιά που πέρασαν –και κάποια περνούν και ως ενήλικες- ακαταμέτρητη δυστυχία, γιατί «δεν ταίριαζαν» και δε μπορούσαν να καταλάβουν το γιατί.

Αν και δε μπορεί να αποκλειστεί το ενδεχόμενο μίας «υπερβολικής» διάγνωσης, είναι εξίσου πιθανή –αν όχι περισσότερο- μία "διάγνωση" πιο ήπια απ’ ότι ισχύει στην πραγματικότητα. Πάρα πολλά παιδιά με σοβαρά προβλήματα, ακόμα και αναπηρίες -παιδιά τα οποία θα μπορούσαν να έχουν βοηθηθεί- συνεχίζουν χωρίς βοήθεια, απλώς γιατί οι γονείς τους εύχονται το δικό τους παιδί να μην είχε τέτοιο πρόβλημα –και άρα υποκρίνονται ότι δεν το έχει.

Χρειάζεται όμως να μεγαλώσουμε το παιδί που έχουμε, όχι το παιδί που ευχόμαστε να είχαμε. Δεν είναι εύκολο, αλλά είναι αυτό που κάθε παιδί αξίζει να πάρει.



Τετάρτη 31 Αυγούστου 2016

ΣΠΑΝΙΑ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΗΣ ΣΠΕΡΑΝΤΖΑ ΒΡΑΝΑ

Σπεράντζα Βρανά

Σπεράντζα Βρανά: «Ευτύχησα να πηδηχτώ καλά όταν έπρεπε!..» Υπήρξε Σταρ. Θεογκόμενα. Αθυρόστομη. Αδελφομάνα. Έζησε ζωή έντονη και πλούσια. Αυτή είναι η καλύτερη συνέντευξη που έδωσε ποτέ, στον Θοδωρή Αντωνόπουλο.

Σπεράντζα, όπως Ελπίδα. Ένας ζωντανός θρύλος της «χρυσής» εποχής της επιθεώρησης. Όταν «κεντούσε» στη σκηνή πλάι στον Ρίζο, τον Μαυρέα, τη Νέζερ, τον Αυλωνίτη, τη Ρένα Ντορ, την Μπέμπα Δόξα, τον Σταυρίδη, ήμουν αγέννητος. Όταν έπαιξε στην «Κάλπικη Λίρα» τη συμπαθέστερη πόρνη του ελληνικού σινεμά, μαθητής. Έτσι ξανάνιωσα όταν βρέθηκα απέναντί της, και ας κοντεύω πια σαράντα. Δεν είναι «του Μπάκινγχαμ», όπως σαρκάζει. Έμαθε όμως από μικρή να στέκεται όρθια. Να λέει τα πράγματα με το όνομά τους. Και να ρουφά τη ζωή ως το μεδούλι. Η παρουσία της πληθωρική. Το βλέμμα της αφολπιστικό. Ο λόγος της ευθύς, κελαρυστός. Η γραφή της απολαυστική, σκαμπρόζικη, όπως κι ο τίτλος του τελευταίου της βιβλίου «Έλα Καλέ, Τώρααα!» (εκδ. Άγκυρα). Είναι ευσιγκίνητη, εκφραστική, αγαπησιάρα. Έχει αύρα και τσαγανό - σε πουλά και σε αγοράζει ώσπου να πεις «κύμινο», είναι όμως και ψυχούλα. Ακαταπόνητη παρά τις κακουχίες, διατηρεί μια ζηλευτή ενεργητικότητα και κάνει διαρκώς σχέδια για το μέλλον. Η συνταγή της; «Πέτα τα πέπλα, ρε πουλάκι μου. Λυτρώσου! Καλύτερα η "Λουλού στο σύρμα", παρά μίζερη και καταπιεσμένη. Ευτυχής όποιος γεύεται την κάθε επιθυμία του». Τι παραπέρα να πω; Σας την παραδίδω.  

”Ορφάνεψα μικρή και έτσι δεν είχα να δώσω λογαριασμό πουθενά. Έπαιρνα τη ζωή όπως μου ερχόταν. Γλεντούσα όπως μου άρεσε. Το σεξ ήταν κάτι σαν φαγητό για μένα – και πείναγα πολύ συχνά..”

— Τι πραγματεύεται το τελευταίο σας βιβλίο;
Τις αναμνήσεις και τις απόψεις μου γύρω από την τελευταία εικοσαετία. Αισθάνομαι, ξέρεις, ότι έχω ζήσει τρεις ζωές. Η πρώτη ήταν ώσπου ορφάνεψα – νωρίς νωρίς. Η δεύτερη στο θέατρο. Η τρίτη είναι η ζωή μετά το θέατρο, οπότε πλέον αφοσιώθηκα στη συγγραφή και ανακάλυψα μία πραγματικότητα που μέχρι τότε αγνοούσα.  

— Τι ήταν το θέατρο για σας;
Ένα ασίγαστο πάθος. Ένας φλογερός εραστής που, έτσι και σε αρπάξει στα μπράτσα του και σε αγκαλιάσει σφικτά, δεν θες τίποτε άλλο. Ζεις για τον οργασμό τού «μπράβο».  

 — Σήμερα για τι ζείτε;
Σήμερα ζούμε όλοι μας την εποχή του Μεγάλου Αυνανισμού. Κυριολεκτικά και μεταφορικά.  

 — Η πολιτική σάς απασχόλησε ποτέ;
Κάποτε ναι. Μέχρις ότου διαπίστωσα ότι είναι μια ξεκωλιάρα γκόμενα που για να την κατακτήσεις πρέπει να αρνηθείς την ανθρώπινη φύση σου.  

 — Τη σημερινή σόου μπίζνες πώς την κρίνετε;
Άγριο πράγμα. Στην εποχή μου ουδέποτε ηθοποιός έβαζε τρικλοποδιά σε άλλον. Ήταν τόσο δυνατοί οι θεατρίνοι που δεν χρειαζόταν. Εντάξει, γίνονταν «στραβές», όχι όμως σε τέτοιο βαθμό.

— Και η σύγχρονη επιθεώρηση;
Φτηνή. Τιποτένια. Για αυτό και στο βιβλίο μου περιλαμβάνω ένα σεμινάριο προς νέους ηθοποιούς που θέλουν να παίξουν επιθεώρηση αλλά σιχαίνονται την κατάντια της.  

— Γράφετε μέχρι και για μεταφυσική.
Έχεις διαβάσει; Διάβασε να μάθεις! Ιδίως αστρολογία.  

— Πιστεύετε στα άστρα;
Πιστεύω αλλά οσονούπω! Πιστεύω βασικά ότι γεννιόμαστε με μία μοίρα η οποία ίσως καθορίζεται από τον αστρολογικό μας χάρτη. 
 
— Υπάρχει, λέτε, πεπρωμένο;
Βεβαιότατα. Τη μοίρα δεν τη φτιάχνουμε. Εκείνη μας κατευθύνει. Θα σου πω ένα παράδειγμα. Πριν από 25 χρόνια με κτύπησε άσχημα ένα αυτοκίνητο. Μου σακάτεψε τα πόδια, κόντεψε να μου καταστρέψει όλη τη ζωή. Ευτυχώς είχα πλάι μου τον οσιομάρτυρα ή μάλλον... Σπεραντζομάρτυρα Παύλο, τον πιστό σύντροφό μου, που εξακολουθεί να με νταντεύει αγόγγυστα σαν μωρό. Αλλά και εγώ υπήρξα μαζί του πιστή και ειλικρινής.  

— Είσαστε πάντοτε ειλικρινής;
Απολύτως. Σε όλες μου τις σχέσεις, φιλικές ή ερωτικές. Ψέματα θα έλεγα μόνο αν επρόκειτο για ζήτημα ζωής και θανάτου.  

 — Μπορεί όμως να επιβιώσει κανείς λέγοντας διαρκώς αλήθειες;
Όχι. Αλλά μπορεί κάποτε να κάνει πως δεν καταλαβαίνει. Όταν ξέρεις πως μια αλήθεια θα πληγώσει πολύ τον αποδέκτη της, είναι προτιμότερο να τον αφήσεις στο ψέμα του.

— Θα συγχωρούσατε στον άντρα σας μια απιστία;
Ουδέποτε. Ούτε κι εκείνος φυσικά. Ήξερα πότε να λέω «στοπ» στους πειρασμούς. Το ίδιο και ο Παύλος. Κάποτε έμαθα πως μια παλιότερη σχέση μου έκανε κάτι που δεν μου άρεσε. Σηκώθηκα κι έφυγα επιτόπου, παρά τις εξηγήσεις και τα παρακάλια. Μα ρε πούστη, να έχεις τον Θεό και να κοιτάς τους αγίους;  

— Είστε λοιπόν κατά της εναλλαγής συντρόφων. Λόγοι ηθικής;
Μοιάζω πουριτανή; Απλώς εμένα δεν θα μου το επέτρεπε ποτέ η αγάπη που τρέφω προς τον σύντροφό μου. Είμαι πολυγαμική, αλλά όχι μέσα στη σχέση. Η απιστία πικραίνει, ρε γαμώ το! Θύμα και θύτη. Ενθουσιαζόμαστε καμιά φορά με κάποιον τρίτο και φανταζόμαστε πως θα μας πάει στον παράδεισο. Αλλά φτάνοντας εκεί αντικρίζουμε έναν κηπάκο δίχως ένα έστω ωραίο λουλουδάκι...  

— Υπήρξατε πολύ ανεξάρτητη γυναίκα. Πώς τα καταφέρατε;
Ορφάνεψα μικρή και έτσι δεν είχα να δώσω λογαριασμό πουθενά. Έπαιρνα τη ζωή όπως μου ερχόταν. Γλεντούσα όπως μου άρεσε. Το σεξ ήταν κάτι σαν φαγητό για μένα – και πείναγα πολύ συχνά... Ποτέ όμως δεν έκανα πορνεία, ούτε «ξεπέτες» - αν εξαιρέσω μία χάριν ενός γοητευτικού νεαρού θαυμαστή μου.

“Καταρχήν στην εποχή μου δεν υπήρχαν «γκέι». Υπήρχαν αδελφές, κωλομπαράδες, πούστηδες... Εγώ προτιμώ αυτό το τελευταίο γιατί μου γεμίζει το στόμα! Ή μια άλλη, πιο χαριτωμένη λέξη που λέω, «μελανζέ»... “ 

— Πόσο διέφερε το φλερτ, οι σχέσεις εκείνα τα χρόνια;
Υπήρχε ακόμα ρομαντισμός. Υπήρχε η διαφορά αρσενικού-θηλυκού. Τα αγόρια ήταν κυνηγοί, τα κορίτσια είχαν μια φυσική αιδημοσύνη. Την είχα κι εγώ, διέθετα όμως και ένα ανεπτυγμένο ερωτικό ένστικτο. Η πρώτη μου σχέση ήταν της ανάγκης. Εκείνος ήταν 28 ετών κι εγώ 13. Ήταν Κατοχή κι εγώ πάλευα με τον Χάρο. Χρειαζόμουν προστάτη. Όλες όμως τις άλλες τις επέλεξα. Δεν πα' να ήσουν ο Ωνάσης, αν δεν μου έκανες «κλικ» δεν σου καθόμουν! Υπήρχαν επίσης οι μεγάλοι έρωτες, που σήμερα σπανίζουν...  

— Γράφετε κάπου πως φταίει και η γυναικεία απελευθέρωση γι' αυτό.
Μα δεν υπάρχει ισότης, νεαρέ μου! Στα δικαιώματα ναι, στις δουλειές και στον έρωτα όμως όχι. Πολλές γυναίκες το έχουν παρεξηγήσει το θέμα. Να μαγειρεύει και ο άντρας αλλά για χόμπι, όχι γιατί έτσι πρέπει. Να οδηγεί η γυναίκα, αλλά όχι νταλίκα!  

— Πιστεύετε λοιπόν στη διάκριση των ρόλων.
 Τους γκέι πού τους τοποθετείτε; Είναι μια ιδιαιτερότητα. Αλλά ο έρωτας είναι πάντοτε ίδιος. Είχα και έχω πολλούς γκέι φίλους. Πολλοί σπουδαίοι έκλαψαν σε τούτους εδώ τους ώμους. Ορισμένοι με είχαν κιόλας καψουρευτεί...  

— Πώς ήταν τότε τα πράγματα για τους γκέι;
Καταρχήν δεν υπήρχαν «γκέι». Υπήρχαν αδελφές, κωλομπαράδες, πούστηδες... Εγώ προτιμώ αυτό το τελευταίο γιατί μου γεμίζει το στόμα! Ή μια άλλη, πιο χαριτωμένη λέξη που λέω, «μελανζέ»...

— Οι ίδιοι οι ομοφυλόφιλοι δεν προσβάλλονταν από τέτοιους χαρακτηρισμούς;
Οι φανεροί; Έλα καλέ! Απεναντίας. Είχαν φοβερό χιούμορ, «κράζονταν» από μόνοι τους. Τα γράφω και στο βιβλίο μου. Υπήρχε καταπίεση, αλλά υπήρχε και άφθονη ερωτική προσφορά για τους τολμηρούς. Τι φαντάροι, τι τεκνά... Ομόνοια και Ζάππειο μαζεύονταν κυρίως. Σε πολλούς άντρες άρεσε να πηγαίνουν κάποτε με «μελανζέ», όμως παρέμεναν αρσενικοί, πώς να στο πω... Άλλες εποχές. Υπήρχαν και λεσβίες, στον καλλιτεχνικό κυρίως χώρο, αλλά ήταν πιο κρυφές.  

— Εσείς είχατε εμπειρίες με γυναίκες;
 Αρκετές είχαν τσιμπηθεί μαζί μου. Σε κάποιες περιπτώσεις ενέδωσα. Φυλάγω μάλιστα κάποια ερωτικά γράμματα από γυναίκες, σκέτα ποιήματα! Μία τους είναι επώνυμη... Δεν ήταν όμως κάτι που με συνέπαιρνε. Είμαι, βλέπεις, φανατική θιασώτης του αντρικού οργάνου - μαμά μου! Υπάρχει ωραιότερο πράγμα;  

 — Πώς περνάτε πλέον τις μέρες σας; 
Έχω τα χέρια μου, πόδια μου, τη μέση μου... Τι τα θες, Θοδωρή, ου γαρ έρχεται μόνον! Ψυχικά όμως νιώθω περδίκι. Ολημερίς τραγουδάω. Τις νύχτες ακούω μουσική και διαβάζω ως αργά. Πηγαίνω θέατρο. Ράβω, βλέπω τηλεόραση, παίζω και κανα χαρτάκι. Φροντίζω σκυλάκια – είμαι σκυλομάνα! Τώρα γράφω ακόμα ένα βιβλίο, τον «Επιβήτορα». Ύστερα λέω να ασχοληθώ με τη ζωγραφική... Είμαι χαρούμενος, αισιόδοξος, δραστήριος άνθρωπος. 

 — Πώς τα καταφέρατε;
Είμαι ισορροπημένο άτομο γιατί γαμήθηκα καλά τον καιρό που έπρεπε. Αγαπήθηκα, ερωτεύθηκα, χόρτασα τις ηδονές και έτσι δεν έχω απωθημένα. Γύρισα. Ταξίδεψα. Είμαι «πλήρης ημερών» από σεξ – ακόμα το κάνω όποτε μπορώ. Είμαι επίσης γεμάτη από χειροκρότημα για τη δουλειά μου. Τι άλλο να ζητήσω; Μόνο μου παράπονο ότι δυσκολεύομαι πια να βγαίνω βόλτα στις βιτρίνες...  

Η Σπεράντζα Βρανά σε νεαρή ηλικίαΗ Σπεράντζα Βρανά σε νεαρή ηλικία


Η ΣΠΕΡΑΝΤΖΑ ΘΥΜΑΤΑΙ... ...

 Ήταν τρεις «μελανζέ» - ένας ηθοποιός και δύο χορευτές - που είχαν νοικιάσει διαμέρισμα κοντά στον Εθνικό Κήπο για να πηγαίνουν εκεί με τους τσολιάδες. Έλειπε περιοδεία ο ένας και είχαν μείνει ο ηθοποιός και ένας χορευτής, η Ζαζά και η Ραρά. Λέει λοιπόν ο πρώτος: «Μωρή φιλενάδα, πάω στη λαϊκή κι έρχομαι, κοίτα μην πάρεις κανένα φαντάρο. Να είμαι κι εγώ!». Όταν γυρνά με τις σακκούλες, βρίσκει τον άλλο να είναι στο κρεββάτι με τέσσερις γύρω τoυ και να τους παίζει τα παπάρια τους. Του λέει λοιπόν για να τον πικάρει: «΄Ηξερα, μωρή, ότι είσαι χορεύτρια, αλλά όχι και ζογκλέρ!..».   ...

Ένας άλλος «μελανζέ» πήγαινε και πηδιόταν τα καλοκαίρια στη Γλυφάδα σε κάτι βραχάκια. Στηνόταν λοιπόν και φώναζε στα τεκνά: «Είμαι ο Προμηθέας Δεσμώτης... Πήδα με!».  

... Μια αδελφή ηθοποιός, είχε καμακώσει ένα τεκνό στην παράσταση και του είχε πεί να τον περιμένει στα παρασκήνια στο τέλος. Όταν έφτασε λοιπόν, είδε έναν άλλο συνάδελφό του να παίρνει του τεκνού τσιμπούκι: «Τη μπουκιά από το στόμα, μωρή!», τσιρίξε έξαλλος.  

 ... Μία άλλη πάλι αδελφή, έδερνε τα τεκνά που την πηδούσαν! Φοβερό. Τα έπαιρνε σπίτι, έκαναν ό,τι έκαναν και αφού το ευχαριστιόταν καλά καλά, μετά αγρίευε: «Τι έκανες, ρε, εμένα πήδησες; Τώρα θα δεις!». Και τα πετούσε έξω κλωτσηδόν.  

 ... Η πρώτη μου λεσβιακή εμπειρία ήταν στα δεκάξι μου. Ήμασταν με ένα μπουλούκι κάπου στην Πελοπόννησο. Με έβαλαν να μείνω στο ίδιο δωμάτιο με την Γ..., μια ηθοποιό λίγο μεγαλύτερή μου. Το βράδυ μετά την παράσταση εγώ διάβαζα οσότου αποκοιμηθώ ενώ εκείνη έγραφε γράμματα. «Πού γράφεις;», τη ρώτησα. «Ε να, στη δικιά μου...», απάντησε. Αργά τη νύχτα ξύπνησα από ένα χέρι που με πασπάτευε. Μου άνοιξαν κι εμένα κάποιες ορέξεις, γύρισα και... Την επόμενη νύχτα εκείνη έγραφε ξανά. «Πού γράφεις πάλι;», απόρησα. «Σε σένα», αποκρίθηκε.  

... Γνώρισα κάποτε στο «Καφέ Σπορ» στην Ομόνοια ένα όμορφο, πολύ θηλυπρεπές αγόρι που αργότερα έγινε τραβεστί. Αυτός είχε στοιχηματίσει με τους φίλους του ότι θα με «έριχνε». Το μαθαίνω εγώ κι από περιέργεια τον καλώ στο ξενοδοχείο μου. Έρχεται με ένα κουτί πάστες. Καθήσαμε, τις φάγαμε με τα χέρια και ύστερα, αφού με αγκάλιασε τρυφερά, με έπιασε και μου έκανε έρωτα σαν πραγματικό αρσενικό. Κέρδισε εκείνος το στοίχημα κι εγώ την εμπειρία!  

Η συνέντευξη δημοσιεύθηκε πρώτη φορά στο περιοδικό "Υποβρύχιο" τον Μάιο του 2006. 

Πηγή:www.lifo.gr

Ο ΑΝΑΠΗΡΟΣ ΝΕΟΣ ΠΟΥ ΚΑΤΑΦΕΡΕ ΝΑ ΠΕΡΠΑΤΗΣΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΘΡΥΛΙΚΟΣ ΟΛΥΜΠΙΟΝΙΚΗΣ

Ο Ρει Γιούρι στο άλμα εις ύψος

Ο αήττητος Ρέι, που κέρδισε δέκα χρυσά μετάλλια και διέψευσε όλους τους γιατρούς. Μια μοναδική ιστορία ανθρώπινης θέλησης.
Ο Ρέι Γιούρι είναι ο αθλητής με τα περισσότερα χρυσά μετάλλια στον στίβο χωρίς να έχει χάσει ούτε μία φορά σε Ολυμπιακούς Αγώνες που αγωνίστηκε.

Ο Αμερικανός σημείωσε 10 νίκες από το 1900 έως το 1908 σε άλμα εις ύψος, μήκος και τριπλούν άνευ φόρας, αθλήματα που καταργήθηκαν το 1912.

Γεννήθηκε στην Ιντιάνα των ΗΠΑ το 1873 και όταν ήταν πέντε ετών διαγνώστηκε με πολυομυελίτιδα. Αποτέλεσμα ήταν να μείνουν παράλυτα τα πόδια του. Οι γιατροί έλεγαν ότι θα μείνει ανάπηρος. Ένας γιατρός όμως επέμενε: με προγραμματισμένη φυσική άσκηση, ίσως μια μέρα να ξαναπερπατούσε.

Ο Ρέι «πιάστηκε» από την κουβέντα του γιατρού και δεν το έβαλε κάτω ούτε στιγμή. Νυχθημερόν προσπαθούσε να σηκωθεί από την καρέκλα και να νιώσει το έδαφος στα πόδια του. Κάθε μέρα έκανε ασκήσεις με πείσμα και θέληση και στα 20 του βάδιζε φυσιολογικά. Αγαπούσε τον αθλητισμό, που τόσο του είχε  λείψει και το 1899 γράφτηκε στον Αθλητικό Όμιλο Νέας Υόρκης. Ήθελε να πάρει μέρος σε αγώνες δρόμου, αλλά πίστευε ότι δεν είχε καμία ελπίδα. Ο Ρέι όμως διέθετε κάτι που δεν το είχε αντιληφθεί: με τη σκληρή άσκηση από τα παιδικά του χρόνια είχε καταφέρει να αναπτύξει ένα μοναδικό μυϊκό σύστημα και μια αίσθηση κίνησης που θα ζήλευε κάθε πρωταθλητής.

Το 1900 οι υπεύθυνοι του ομίλου έστειλαν στους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Παρίσι τον καλύτερο. Τον Γιούρι.

Στις 16 Ιουλίου, με άλμα 1,655 μέτρων ο Ρέι Γιούρι κάνει νέο παγκόσμιο ρεκόρ στο ύψος και παράλληλα πηδά στο μήκος 3,21μ. και στο τριπλούν 10,58. Με τις τρεις νίκες ο Γιούρι είχε ήδη γράψει με χρυσά γράμματα το όνομά του στην ιστορία του στίβου. Και πολύ σύντομα κέρδισε την προσωνυμία «λαστιχένιος άνθρωπος».

Το 1904, στο Σεντ Λούις των ΗΠΑ, ο Ρέι επανέλαβε τον τριπλό «άθλο» καταρρίπτοντας μάλιστα το παγκόσμιο ρεκόρ στο μήκος άνευ φοράς. Το 1906 στη Μεσοολυμπιάδα της Αθήνας ο Γιούρι κατέκτησε δύο χρυσά μετάλλια στο μήκος και στο ύψος, καθώς το τριπλούν είχε αφαιρεθεί από τα αγωνίσματα του στίβου.

Το ίδιο επανέλαβε και το 1908 στους Ολυμπιακούς στο Λονδίνο κι έγινε ο αθλητής που δεν ηττήθηκε ποτέ σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Οι επιδόσεις του Γιούρι θα είχαν συναρπάσει τους φιλάθλους εκείνης της εποχής. Τότε όμως, λίγο μετά την αναβιώσή τους, το ενδιαφέρον για τους Αγώνες ήταν μειωμένο και οι Ολυμπιακοί ήταν δευτερεύουσες  εκδηλώσεις οι οποίες διεξάγονταν στο
περιθώριο διεθνών εκθέσεων.

Σήμερα, ο Ρέι Γιούρι θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους αθλητές όλων εποχών. Κι αυτό που έχει αλλά η θέληση ενός παιδιού με πολυομυελίτιδα που κατάφερε να κάνει το
μεγαλύτερο άλμα της ζωής του.



Τρίτη 30 Αυγούστου 2016

ΤΕΡΜΑ ΣΤΟ ΠΑΡΤΙ ΤΩΝ ΜΚΟ-ΠΑΙΡΝΕΙ ΠΙΣΩ ΧΡΗΜΑΤΑ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ

Δημήτρης Κωνσταντάρας

Μακάρι να μην είναι «ψύλλοι στ΄άχυρα».

του Δημήτρη Κωνσταντάρα

Τετάρτη, 10 Αυγούστου - crashonline

Μέσα στην –αναμενόμενη άλλωστε- «Κορακακομανία» που ως συνήθως μας πιάνει κάθε φορά που κάποιος τον οποίο ούτε ακουστά δεν έχουμε γιατί ουδείς τον προβάλλει, μέσα στην κάψα και τη γενική ραστώνη του Αυγούστου, μέσα στην έκρηξη της εγκληματικότητας που παρουσιάζεται επιτακτικά τις περιόδους που όλοι τα έχουν «γράψει» όλα εκεί που δεν πιάνει μελάνι, μέσα στις πυρκαγιές που μας καταλαμβάνουν πάντα «εξ απροόπτου», άρχισε η «συγκομιδή» των εισπράξεων από Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις (ΜΚΟ) που είχαν χρηματοδοτηθεί από το υπουργείο Εξωτερικών για προγράμματα που δεν υλοποίησαν.

Και αυτό έχει και τα καλά του αφού οι πρώτες 202.000 ευρώ εισπράχτηκαν στο πλαίσιο των ενεργειών της ΥΔΑΣ από τη Δ” ΔΟΥ Αθηνών με δυο εγγυητικές επιστολές της Τράπεζας Αττικής, που είχαν εκδοθεί το 2008. Πρόκειται για δυο προγράμματα της Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης «Ελληνικό Ινστιτούτο Επικοινωνίας Leadership», που είχαν χρηματοδοτηθεί από την ΥΔΑΣ για την «ανάπτυξη της επιχειρηματικότητας και τη βιώσιμη ανάπτυξη στην Αίγυπτο» και για την «ανάπτυξη της επιχειρηματικότητας της Σερβίας (μικρομεσαίες επιχειρήσεις και ΜΜΕ)», τα οποία ουδέποτε υλοποιήθηκαν.
Μπορεί να μην τις συμφέρει τις Μ.Κ.Ο. που καλούνται να επιστρέψουν τα χρήματα, μπορεί να μην τις συμφέρει τις κυβερνήσεις επί των οποίων έγινε το «πάρτι των Μ.Κ.Ο.» αλλά η είδηση είναι σαφής:

«Ο έλεγχος των χρηματοδοτήσεων με δεκάδες εκατομμύρια ευρώ, κατά τη χρονική περίοδο 2000-2010, από τη Γενική Διεύθυνση της Υπηρεσίας Διεθνούς Αναπτυξιακής Συνεργασίας (ΥΔΑΣ) σε ΜΚΟ εντάσσεται στη γενικότερη προσπάθεια που καταβάλλει το υπουργείο Εξωτερικών από τον Ιανουάριο του 2015 για την ύπαρξη διαφάνειας και απονομής ευθυνών.»

Συνεπώς μιλάμε για μια ολόκληρη δεκαετία – και ξέρουμε όλοι και πότε άρχισε και από ποιους έγινε η «γιορτή» και ποιους βαρύνουν κυρίως οι ευθύνες- που εξελισσόταν το απίστευτο πάρε- δώσε των χρημάτων πάρτι. Και τώρα, κάποιοι υπάλληλοι καλούνται να βρουν ποιες αναξιόπιστες – για να μην πω τίποτε πιο χοντρό- Μ.Κ.Ο. ΔΕΝ πραγματοποίησαν τα έργα που είχαν αναλάβει και για τα οποία είχαν εισπραχθεί οι επιδοτήσεις αλλά και ποιες απ΄ αυτές υπάρχουν ακόμα, είναι ενεργές και μπορούν να δώσουν λογαριασμό.

Σκεφτείτε: Πόσο εύκολο και εφικτό είναι μια Μ.Κ.Ο. που «φτιάχτηκε» το 1998 ή ΄99 π.χ. και σχεδίασε ένα έργο, έκανε όλες τις ενέργειες σε συνεργασία με τις κυβερνητικές αρχές , εισέπραξε την επιδότηση και δεν το έκανε, να βρεθεί, να ελεγχθεί και να …επιστρέψει τα χρήματα που «φαγώθηκαν» ένας Θεός ξέρει από ποιους σε μια περίοδο που οι άνθρωποι δεν πληρώνουν ούτε τα κοινόχρηστα!

Καλή επιτυχία πάντως. Και όλα ΣΤΟ ΦΩΣ. Ποιος, πότε, τι ,πόσα, γιατί. Και τότε τα ξαναλέμε. Γιατί οι εξαγγελίες είναι καλές αλλά τις έχουμε ξανακούσει. Και μιλάμε για ΠΟΣΕΣ παρακαλώ Μ.Κ.Ο.; Ποιανού; Αυτά θα τα μάθουμε;


ΕΣΤΙΑΤΟΡΙΟ ΓΙΑ ΑΜΕΑ ΜΕ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ ΕΠΙΣΗΣ ΑΜΕΑ

Εργαζόμενοι και μέλη της Κοινωνικής Συνεταιριστικής Επιχείρησης


Αυτή την περίοδο στον Βόλο συμβαίνει πραγματικά κάτι πολύ όμορφο και αξιέπαινο. Εδώ και 15 ημέρες περίπου άνοιξε τις πόρτες του ένας πολυχώρος  εστίασης το «La Petite Cantine» με προσωπικό μόνο άτομα με αναπηρίες, ενώ ο χώρος είναι πλήρως προσβάσιμος για πάσχοντες κάθε πάθησης (κινητικά προβλήματα, όρασης, ακοής, ψυχολογικά νοσήματα κ.ά.). Εμπνευστής του πρωτοποριακού αυτού εγχειρήματος ο Διονύσης Δαλούκας, ο οποίος με πολλή προθυμία μιλά στην «Ε» για το νέο αυτό χώρο, που παρότι μετρά λίγες ημέρες λειτουργίας η ανταπόκριση του κόσμου είναι συγκινητική.
Νατάσα Πολυγένη.

«Ανάπηρες» είναι οι περισσότερες ελληνικές πόλεις, μεταξύ των οποίων και η Λάρισα στο ζήτημα της προσβασιμότητας των ατόμων με αναπηρίες.

Υπηρεσίες, μέσα συγκοινωνίας αλλά και καταστήματα εστίασης είναι απρόσιτα στους ανθρώπους που πάσχουν από σωματικές αναπηρίες παρά το γεγονός ότι πολύ μελάνι έχει χυθεί για την προστασία των δικαιωμάτων τους και την ένταξή τους στην κοινωνία. Όμως παρά την αδιαφορία της πολιτείας, των δήμων, των περιφερειών ακόμη και των ιδιωτών επιχειρηματιών, οι άνθρωποι αυτοί υπάρχουν, ζουν ανάμεσα μας και νιώθουν την ανάγκη για  κοινωνικοποίηση όπως όλοι μας!

Αυτή την περίοδο στον Βόλο συμβαίνει πραγματικά κάτι πολύ όμορφο και αξιέπαινο. Εδώ και 15 ημέρες περίπου άνοιξε τις πόρτες του ένας πολυχώρος εστίασης το «La Petite Cantine» με προσωπικό μόνο άτομα με αναπηρίες, ενώ ο χώρος είναι πλήρως προσβάσιμος για πάσχοντες κάθε πάθησης (κινητικά προβλήματα, όρασης, ακοής, ψυχολογικά νοσήματα κ.ά.).

Εμπνευστής του πρωτοποριακού αυτού εγχειρήματος ο Διονύσης Δαλούκας, ο οποίος με πολλή προθυμία μιλά στην «Ε» για το νέο αυτό χώρο, που παρότι μετρά λίγες ημέρες λειτουργίας η ανταπόκριση του κόσμου είναι συγκινητική.

Το «La Petite Cantine» είναι μια κοινωνική συνεταιριστική επιχείρηση ένταξης με διοικητικό συμβούλιο. Πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος είναι ο Διονύσης Δαλούκας. Η ιδέα του ήρθε ενάμιση χρόνο πριν. Όντας και ο ίδιος άτομο με αναπηρία, διαπίστωσε ότι η έλλειψη χώρων με πρόσβαση στα ΑμεΑ οδηγεί σταδιακά στο περιθώριο. Τότε πήρε την απόφαση να δράσει. «Δημιουργήσαμε έναν χώρο που θα μπορούν οι πάντες μηδενός εξαιρουμένου, να  απολαύσουν τον καφέ, το φαγητό, το ποτό τους αλλά και να παρακολουθήσουν διάφορα δρώμενα πολιτισμού. «Το La petite Cantine Project» διαθέτει όλες τις υποδομές για τη φιλοξενία ατόμων με ειδικές ανάγκες όπως ράμπες, πάτωμα ειδικό για να κινούνται άνετα τα αναπηρικά αμαξίδια και μέσα στον  χώρο αλλά και στην αυλή, καταλόγους σε γραφή braile για άτομα με προβλήματα όρασης, οπτικοακουστικές παραγγελίες για άτομα με άλλα προβλήματα όπως ακοής, φωτεινές ενδείξεις ακόμη και στις τουαλέτες για τους μη ακούοντες, μέχρι και μπαρ για άτομα που κινούνται επάνω σε αναπηρικό αμαξίδιο» σημειώνει ο κ. Δαλούκας. Πέρα από τις υποδομές όμως, δόθηκε η δυνατότητα σε 14 πάσχοντες από αναπηρίες, να πάρουν τη ζωή στα χέρια τους και να εργαστούν. Έτσι στο σέρβις αλλά και στην κουζίνα εργάζονται άτομα με κινητικά προβλήματα, νοητικής στέρησης, σύνδρομο  ντάουν, αυτισμό, κωφοί και με ψυχολογικά προβλήματα. Ακόμη εργάζονται και άστεγοι από το πρόγραμμα ένταξης της Κοινωνικής Μέριμνας. Όσο για την αντίδραση των πελατών αλλά και των ιδίων των υπαλλήλων ο κ. Δαλούκας αναφέρει χαρακτηριστικά: «Οι υπάλληλοι του La Petite νιώθουν ότι τους δόθηκε μια ευκαιρία στη ζωή. Είναι μια πρόκληση και για τους ίδιους. Τεστάρουν τις αντοχές και την υπομονή τους. Αναμετρώνται με τον ίδιο τους  τον εαυτό. Βγαίνουν από το περιθώριο, γίνονται παραγωγικοί. Όσον αφορά τους πελάτες, αντιμετωπίζουν την όλη προσπάθεια με συγκίνηση και επιβράβευση». Ο εκπληκτικός αυτός χώρος βρίσκεται επί της οδού Πυράσσου 12 στα Παλαιά του Βόλου και σίγουρα αξίζει μια επίσκεψη. Μια μικρή μάχη στον αγώνα των αναπήρων για ζωή κερδήθηκε. Υπάρχει πολύς δρόμος ακόμη, αλλά η αρχή έγινε. Μακάρι να υπάρξει και συνέχεια, σε κάθε πόλη, σε κάθε γειτονιά.

Πηγή: Εφημερίδα «Ελευθερία τής Λάρισας» 


Δευτέρα 29 Αυγούστου 2016

ΑΚΗΣ ΔΕΙΞΙΜΟΣ: ΜΙΑ ΖΩΗ, ΣΑΝ ΤΡΑΓΟΥΔΙ!

Ο Άκης Δείξιμος

«Με τον Άκη μας δένουν πάρα πολλά. Εκτός από την κοινή μας αγάπη για τη μουσική, μεγαλώσαμε στα ίδια στενά του Μοσχάτου και κάναμε φωνητικά στους πιο σημαντικούς δίσκους της ελληνικής δισκογραφίας τα τελευταία δέκα χρόνια. Είναι ένας τραγουδιστής που σε αντίθεση με τη φρεσκάδα της ηλικίας του, έχει μεγάλη εμπειρία, πλούσιο ρεπερτόριο και μια υπέροχη, αξιοζήλευτη φωνή. Του αξίζουν τα καλύτερα και του εύχομαι μέσα απ' την καρδιά μου καλό δρόμο προς την κορυφή. Άκη σ' αγαπάω πολύ!» Πέγκυ Ζήνα.

Μια μόνο από τις καταγεγραμμένες καταθέσεις σεβασμού και θαυμασμού, για την ποιότητα, το ταλέντο, τα χαρίσματα και τον επαγγελματισμό του Άκη Δείξιμου, στοιχεία που πλην της προσωπικής μας φιλίας, με έκαναν να τον συναντήσω στο Μοσχάτο, σε μια συνοικιακή καφετέρια, ένα μεσημέρι του φετινού Καλοκαιριού, θέλοντας να βγάλω προς τα έξω κάποια κομμάτια της ψυχής του, χωρίς μουσική και στίχους αυτή τη φορά!

Ο Άκης Δείξιμος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1977 και σε ηλικία μόλις 10 ετών ξεκίνησε σπουδές κιθάρας, ενώ παράλληλα συμμετείχε στην παιδική χορωδία του Δημήτρη Τυπάλδου, δίνοντας σημαντικές παραστάσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Μέσα από εκεί ήρθαν οι πρώτες διακρίσεις όπως το 1ο βραβείο στο Διεθνές Φεστιβάλ Μικρών Τραγουδιστών στην Πορτογαλία το 1990, με τον γνωστό μας «Παλιάτσο» από τις όμορφες παιδικές φωνές της διάσημης χορωδίας! Έφηβος ακόμα, συμμετείχε επίσης στην παράσταση «Ζορμπάς» του Μίκη Θεοδωράκη στο Ηρώδειο το 1991.

Η πρώτη συμμετοχή του σε δίσκο ήταν το 1989, ως σολίστ στο album «Άξιον Εστί» του Μίκη Θεοδωράκη σε ποίηση του Οδυσσέα Ελύτη με την Παιδική Χορωδία του Δημήτρη Τυπάλδου.

«Από μικρός ήξερα ότι θέλω να ασχοληθώ με το τραγούδι. Θυμάμαι με τους γονείς μου και τον αδελφό μου, ήδη από νωρίς, να τραγουδάμε όλοι μαζί στην οικογένεια και να κάνουμε περίεργα μουσικά πράγματα –τετραφωνίες κλπ.-! Οι γονείς μου δεν είχαν μουσικές σπουδές, αλλά το αυτί μας οικογενειακώς είχε αποκτήσει γούστο από νωρίς! Βρέθηκα για πρώτη φορά σε στούντιο το 1988, σε ηλικία 11 ετών τότε! Ακόμα νιώθω το συγκλονιστικό και μοναδικό συναίσθημα από όταν τραγουδούσα στο Ηρώδειο, κάνοντας συναυλίες με τους κ. κ. Μίκη Θεοδωράκη και Οδυσσέα Ελύτη και κοιτώντας πάνω έβλεπα κατάμεστο το χώρο από κόσμο και λίγο πιο πέρα την Ακρόπολη», μας λέει ο Άκης.

Ο Άκης Δείξιμος στο 3ο music dream festival

Το 1997 ξεκινά να συνθέτει τα πρώτα του τραγούδια και σύντομα κάνει επιτυχημένες συνεργασίες με μεγάλα ονόματα όπως ο Αντώνης Ρέμος, η Νατάσσα Θεοδωρίδου, ο Βασίλης Καρράς, ο Σταμάτης Γονίδης, η Λίτσα Γιαγκούση, ο Δημήτρης Κόκοτας, ο Γιάννης Πλούταρχος, η Πέγκυ Ζήνα κ.ά.

Ποιος από μας άλλωστε δεν έχει τραγουδήσει, σε μουσική Άκη Δείξιμου; "Αν υπάρχει Παράδεισος"/Νατάσσα Θεοδωρίδου, "Απόδειξέ το"/Αντώνης Ρέμος, "Θαύματα"/Νίνο, "Στο αντίθετο ρεύμα"/Γιάννης Πλούταρχος, "Κάνει μοναξιά"/Ηλίας Βρεττός, "Μες την τρέλα μου"/Κέλλυ Κελεκίδου, κ.α.

«Θεωρώ ότι είμαι καλός τραγουδιστής, δουλεύω καθημερινά για να βελτιώνομαι και τα όνειρα μου, μου λένε να θέλω να κάνω ακόμα πολλά», μας δήλωνε ο Άκης Δείξιμος πρόσφατα, κατά την αποφώνηση στο Άλσος Περιστερίου, συμμετέχοντας αφιλοκερδώς στις 6 Ιουλίου 2016 στο φιλανθρωπικό, «3ο Music Dream Festival», εκδήλωση αφιερωμένη μουσικά στον κ. Μίμη Πλέσσα και με στόχο την υποστήριξη και προώθηση του έργου των Παιδικών Χωριών SOS Ελλάδος!

«Έπιασα τον εαυτό μου να τρέμει και μάλιστα μπερδεύτηκα σε μια εισαγωγή σε ένα τραγούδι γιατί σκεφτόμουνα το μέγεθος του μουσικού πνεύματος που είχα απέναντι μου! Ήμουν τρομερά αγχωμένος έχοντας για πρώτη φορά ως ακροατή μου την τεράστια μουσική διάνοια, τον μεγάλο μουσικό και μεγάλο συνθέτη κ. Μίμη Πλέσσα, με τον οποίο συνευρεθήκαμε για πρώτη φορά μουσικά», δήλωσε στο πλαίσιο της συναυλίας ο Άκης Δείξιμος και συμπλήρωσε: «Θεωρώ τον κ. Πλέσσα έναν από τους τρεις κορυφαίους Έλληνες δημιουργούς, μαζί με τους κ. κ. Θεοδωράκη και Χατζηδάκη. Φανταστείτε πως ένιωθα όταν με κοιτούσε να ερμηνεύω τραγούδια του! Και θα ήθελα πολύ να μάθω τι σκεφτόταν όταν με άκουγε και παράλληλα χαμήλωνε το βλέμμα του και φαινόταν απορροφημένος σε νότες και σκέψεις»!

[Δείτε αναλυτικό ρεπορτάζ για τη σχετική εκδήλωση στο

-Η πρώτη μουσική σου «ένταξη» στη νύχτα;

«Ήμουν 15 ετών και το πρώτο μου μεροκάματο στη νύχτα ήταν 4.000 δραχμές. Είχα φτιάξει μια ερασιτεχνική μπάντα με συμμαθητές μου και παίζαμε σε νησιά. Μετά στην Αθήνα, ένα χρόνο αργότερα, θυμάμαι το δεύτερο μεροκάματο μου ήταν 8.000 δραχμές. Και κάπου εκεί τη μουσική μου διαδρομή διακόπτει για λίγο ο στρατός, ενώ έχω κλείσει δουλειά τον επόμενο Χειμώνα με τον Νότη Σφακιανάκη. Δε μπόρεσα βέβαια να πάω ποτέ, αλλά πήρα τηλέφωνο το Νότη Σφακιανάκη και του πρότεινα να πάρει στη θέση μου το μικρότερο αδελφό μου Κώστα Δόξα, όπως και έγινε! Και έτσι, ενώ ο Κώστας πήγαινε Λύκειο, ξεκίνησε και αυτός τη μουσική του πορεία»!

-Στα 19 σου φιγουράρεις ήδη σε δίσκους γνωστών τραγουδιστών και είσαι αναγνωρίσιμος από τους μουσικούς κύκλους ως το στρατό! Με τέτοια ανοδική πορεία, πόσο εύκολα «καβαλάς το καλάμι»;

«Μου συνέβη να καραψωνιστώ με αυτή την πορεία της δουλειάς μου. Και το έζησα αυτό το στάδιο. Νέος ων άλλωστε, γιατί να μην το ευχαριστηθείς; Αλλά κάποια στιγμή συνειδητοποίησα ότι όλο αυτό δεν ήταν ο στόχος μου και άρχισε να με φθείρει καθημερινά. Και τότε έβαλα το φρένο στον εαυτό μου και επαναπροσδιόρισα της επιλογές μου. Κατάλαβα ότι «το καλάμι» ίσως και να είναι ο πρόσκαιρος προορισμός ενός παιδιού, αλλά σίγουρα δεν είναι ο στόχος ενός καλλιτέχνη».

Ζητάω από τον Άκη να μου συγκρίνει τραγούδια, να μου πει ποια ξεχωρίζει κλπ.: «Μην πέφτεις σε αυτήν την παγίδα», μου λέει. «Τα τραγούδια φτιάχνονται όλα για να τα αγαπάμε, όχι για να τα συγκρίνουμε»! Πάντως μια ιδιαίτερη αγάπη του στο κορυφαίο ζεμπέκικο, στη «Συννεφιασμένη Κυριακή», την έχω ψαρέψει και σας τη μαρτυράω!

Τη φωνή του Άκη, εκτός από τα δικά του τραγούδια, την συναντάμε πίσω από τα μεγαλύτερα ονόματα της Ελληνικής δισκογραφίας, αφού έχει συνεργαστεί σχεδόν με όλους στα φωνητικά.

Η προσωπική του δισκογραφία ξεκινάει το 1998 με το cd "Σε αποδράσεις μυστικές" (Warner Music), σε στίχους του Πάνου Φαλάρα και μουσική δική του, από το οποίο ξεχώρισε το τραγούδι "Καληνύχτα Ιωάννα".

«Το κονέ μου το έκανε τότε ο Νίκος Μουρατίδης που είχε ακούσει τη μουσική μου και του άρεσε», μας εξηγεί.

Ο αείμνηστος Αντώνης Βαρδής, δήλωσε στην παρουσίαση του πρώτου cd του Άκη Δείξιμου: «Ο Άκης είναι ανιψιός και βαφτισιμιός μου και από μικρό τον παρακολουθούσα και είχα διακρίνει το ταλέντο του και την αγάπη του για την μουσική. Σπουδάζοντας βελτιώθηκε ακόμη περισσότερο και νομίζω πως η στιγμή αυτή που κάνει το CD είναι η καταλληλότερη γιατί εκτός από καλός τραγουδιστής, μουσικός και συνθέτης, είναι πιο ώριμος και με περισσότερες γνώσεις. Του εύχομαι μέσα απ' την καρδιά μου να έχει μεγάλη επιτυχία και ν' αγαπηθούν τα τραγούδια του από τον κόσμο».

Το δεύτερο δισκογραφικό βήμα του Άκη, έγινε το 2003, με το cd "Πάλι νύχτωσε" (Universal Music), σε μουσική δική του και στίχους πολλών γνωστών στιχουργών.

Το 2009 κάνει το τρίτο δισκογραφικό του βήμα με το cd "Διάβασε τα μάτια μου", από το οποίο ξεχώρισε το τραγούδι "Αγάπη μου και μένα" (Άκης Δείξιμος-Άννα Ιωαννίδου) με ένα πολύ επιτυχημένο remix του Χριστόδουλου Σιγανού και του Valentino.

Το τραγούδι του "Τώρα το θυμήθηκες" σε στίχους Ναταλίας Γερμανού που τραγούδησε η Νατάσσα Θεοδωρίδου, μπήκε στη συλλογή 'BUDDHA BAR 4' και πούλησε σε όλο τον κόσμο!

ο Άκης Δείξιμος και η Νατάσα Θεοδωρίδου

Ο Άκης Δείξιμος έχει επίσης συμμετάσχει τέσσερεις φορές στο γνωστό μουσικό τηλεοπτικό show "X-Factor" ως καθηγητής φωνητικής των συμμετεχόντων, καταφέρνοντας δύο φορές να κερδίσει με μαθητές των ομάδων που είχε αναλάβει.

«Όσοι ασχολούμαστε με τη μουσική και καταφέρνουμε και παίρνουμε την ενέργεια και τα συναισθήματα του κόσμου μέσα από τη δουλειά μας, είμαστε και νιώθουμε Ευλογημένοι με όλη τη σημασία της λέξης», μας λέει!

Πρόσφατα τον συναντήσαμε σε τρία τραγούδια και video clips μαζί με τον γνωστό ράπερ TUS και την Ελισάβετ Σπανού ("Κάν'την", "Παντελάκης" και "Hipnosedon"), στα οποία την παραγωγή υπογράφει ο Φοίβος.

Παράλληλα, κυκλοφόρησε και το νέο του τραγούδι "Όπως τα 'χω στο μυαλό μου" σε μουσική του ίδιου και στίχους του Νίκου Σαρρή.

Ο Φοίβος έχει δηλώσει χαρακτηριστικά για τον Άκη Δείξιμο: «Ο Άκης αποτελεί έναν από τους μόνιμους συνεργάτες μου τα τελευταία 10 χρόνια. Είναι μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού τα τραγούδια που έχω βγάλει αυτή τη δεκαετία χωρίς να τον χρησιμοποιήσω. Όταν τον καλώ στο στούντιο, είμαι απόλυτα σίγουρος ότι θα έχω το καλύτερο αποτέλεσμα, όσο δύσκολη κι αν είναι η 'αποστολή' που του αναθέτω. Θα μπορούσα να πω ότι δεν μου έχει αφήσει περιθώρια να μπορώ να φανταστώ ότι θα μπορούσε να υπάρχει κάποιος καλύτερος ή έστω ισάξιός του! Είναι πολύ ταλαντούχος, πολύ έμπειρος πια, άριστος συνεργάτης και απόλυτα επαγγελματίας».

-Τι γίνεται όταν ακούς ένα τραγούδι σου στο ραδιόφωνο;

«Θυμάμαι αμέσως τι ένιωθα και που βρισκόμουν όταν το έγραφα, ακόμη και τι ρούχα φορούσα»!

-Ποιες είναι οι προϋποθέσεις για να γράψεις μουσική σε ένα τραγούδι;

«Θέλω όταν γράφω να είμαι ξεκούραστος. Γι’ αυτό γράφω στα ρεπό μου ή σε φάσεις που δεν κάνω πολλά πράγματα ταυτόχρονα. Επίσης δε μου συμβαίνει να γράφω ποτέ όταν ζω έντονα συναισθήματα, π.χ. να έχω χωρίσει, να νιώθω μια ερωτική απογοήτευση κλπ. Θέλω όταν γράφω να είμαι καλά»!

Ο Άκης Δείξιμος στο 3ο music dream festival

Ο Άκης Δείξιμος αναφέρθηκε στη φρίκη που πέρασε έφηβος κατά τη μεταφώνηση του, ενώ συζητήσαμε και για την κοινή μας αγάπη για τον Ολυμπιακό! Και φυσικά σταθήκαμε πολύ και σε έναν άνθρωπο που αγαπάμε και θαυμάζουμε και οι δύο πάρα πολύ, ο καθένας για τους δικούς του λόγους: τον κ. Πασχάλη Τερζή!

«Συναντηθήκαμε μουσικά με τον Πασχάλη Τερζή στον δίσκο του «Δε Με Κατάλαβες Ποτέ», όπου του έκανα τις δεύτερες φωνές. Ήταν ο μόνος τραγουδιστής που μου είχε πει «Άκη τον επόμενο Χειμώνα θέλω να δουλέψουμε μαζί», το 2006 και το τήρησε! Συνήθως με ξεχνούσαν! Αλλά ο Πασχάλης με πήρε κάποια στιγμή στο κινητό μου και με ρώτησε «έλα είσαι έτοιμος; Ξεκινάμε»! και βραχυκύκλωσα!», και συμπληρώνει: «Ο Πασχάλης Τερζής μου έδωσε μοναδική ευκαιρία γιατί δε με είχε για τα φωνητικά του back stage. Με είχε στο δεύτερο πρόγραμμα του, το λαϊκό, δίπλα του, μαζί του στην πίστα. Ήταν σαν να έλεγε στους χιλιάδες κόσμο που ερχόταν καθημερινά για να τον απολαύσουν ότι «κύριοι, αυτός εδώ είναι τραγουδιστής, όχι ο   μικρός που τον βοηθάω». Και αυτό με εδραίωσε στη συνείδηση του κόσμου.

Θυμάμαι τη δεύτερη season που δουλεύαμε μαζί, κάποιες φορές έφευγε ξαφνικά από την πίστα και με άφηνε μόνο μου να βγάλω ένα κομμάτι του δεύτερου προγράμματος του. Στην αρχή μου κόβονταν τα πόδια και ένιωθα ότι τραγουδούσα για πρώτη φορά στη ζωή μου και μάλιστα σε ένα κατάμεστο ΟΑΚΑ. Αλλά κυνήγησα να αρπάξω αυτή την ευκαιρία. Και ευχαριστώ και όλο τον έμψυχο μηχανισμό που τότε στην Ιερά Οδό με αγκάλιαζε και όλοι μου συμπεριφέρονταν άψογα και μαζί με τον Πασχάλη με στήριζαν ως τραγουδιστή.

Από τότε και άτομα που δε μου τηλεφωνούσαν ποτέ, με έπαιρναν να πάω να δουλέψω μαζί τους ως ανεξάρτητος τραγουδιστής»!

-Ρωτάω τον Άκη για τη «βιομηχανία» ταλέντων που παρακολουθούμε τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας:

«Τα τελευταία χρόνια βλέπουμε κυρίως μέτριους τραγουδιστές και αυτό έχει την εξήγηση του, γιατί αφενός δεν έχουμε μουσική παιδεία στην Ελλάδα και αφ’ ετέρου τα ακούσματα μας τα τελευταία χρόνια, είναι κυρίως σχετικά κακά. Τα talent show είναι ένας τρόπος παιδιά με ταλέντο, να ζουν μια τεράστια audition μπροστά σε κοινό και κάμερες. Και παράλληλα η τηλεόραση «πουλά» ένα τηλεοπτικό προϊόν, που το θέλει όσο καλύτερο γίνεται, για τους δικούς της λόγους. Το κλειδί είναι κάθε τραγουδιστής να μη μείνει εκεί και να συνεχίσει να δουλεύει σκληρά και μόλις σβήσουν τα τηλεοπτικά φώτα. Όσοι εκμεταλλεύτηκαν σωστά το τι θα κάνουν παραπέρα από το talent show, προχώρησαν. Και σίγουρα, ταλέντα πάντα θα υπάρχουν».

Πλέον ο Άκης Δείξιμος έχει συνεργασία με τη “Spicy Records» και μας επιφυλάσσει όμορφα πράγματα στο άμεσο μέλλον. Επίσης το φετινό Καλοκαίρι τον ζήσαμε σε μεγάλη περιοδεία σε Ελλάδα και Κύπρο, δίπλα στη Νατάσσα Θεοδωρίδου.

Και κάτι που προκαλεί εντύπωση; Ο Άκης Δείξιμος ούτε πίνει ούτε καπνίζει, καταρρίπτοντας έτσι τα πορτρέτα όσων δουλεύουν στη νύχτα όπως συνηθίζουμε να τα φανταζόμαστε!

-Ζήτησα από τον Άκη να μου ορίσει την έννοια του Καλλιτέχνη!

«Ο κάθε Καλλιτέχνης είναι τα ακούσματα του, σε συνάρτηση με το γούστο του και με την ψυχή του», μου απαντά!

-Νιώθω ότι τον τελευταίο καιρό, έχουμε «πνιγεί» από επανεκτελέσεις και διασκευές παλιών τραγουδιών;

«Εκ του αποτελέσματος μπορώ να το δεχτώ αυτό, διότι επικρατεί έλλειψη έμπνευσης. Ωστόσο διασκευές και επανεκτελέσεις τραγουδιών γίνονταν πάντα. Αρκεί βέβαια να διαπνέονται από το σεβασμό στον πρώτο δημιουργό. Γενικότερα, πιο παλιά στόχος ήταν η δημιουργία και το να φτιαχτούν όμορφα τραγούδια για να μείνουν. Σήμερα που δεν υπάρχει δισκογραφία, στόχος είναι το να σωθούμε με ένα εμπορικό τραγούδι που θα κρατήσει τον καλλιτέχνη στην επικαιρότητα μέσω Youtube, Διαδικτύου κλπ., θα του δώσει ένα μεροκάματο στο κέντρο το βράδυ και θα κάνει το τραγούδι να ακούγεται στο ραδιόφωνο».

Γνωρίζω και σας προβάλλω έναν άνθρωπου που για πάνω από 20 χρόνια ζει από τη μουσική αξιοπρεπώς, γιατί κάνει αυτό που αγαπά! Σεμνός, προσιτός, με πολλές μουσικές γνώσεις και παιδεία, λάτρης της οικογένειας και ακριβοδίκαιος. Κάπως έτσι, με αυτό το άρθρο, θέλω να συμπληρώσω το πορτρέτο του Άκη Δείξιμου, χωρίς κομπλιμέντα και υπερβολές.

Τα όνειρα του Άκη;

Να προλάβει να γράψει μουσική και να ακούσει τον Πασχάλη Τερζή να τραγουδά ένα τραγούδι του, όπως και να συνεργαστεί και με τον Γιάννη Πάριο!

Και κλείνω με το μήνυμα του Άκη στους νέους:
«Θα συμβούλευα τους νέους που θέλουν να γίνουν τραγουδιστές να μάθουν ένα όργανο, να δουλεύουν σκληρά καθημερινά και να καταλάβουν ότι η μουσική είναι ο μόνος δρόμος που θα τους κάνει καλύτερους σε αυτό που θέλουν να κάνουν. Δυστυχώς τα πρότυπα που περικυκλώνουν τους νέους σήμερα, δείχνουν ότι ο δρόμος προς το τραγούδι είναι εύκολος. Δεν είναι έτσι».


ο Άκης Δείξιμος και η Πέγκυ Ζήναο Άκης Δείξιμος και ο Πασχάλης Τερζής