Μαρία Πετροπούλου.
«Φανταστείτε να ταξιδεύετε πολλές ώρες για να φτάσετε σε μια άλλη χώρα, το σώμα να έχει κουραστεί, πόσο μάλλον το σώμα ενός ανθρώπου που κάθεται σε αμαξίδιο. Αυτός ο άνθρωπος να θέλει να ξαπλώσει λίγο, να κάνει ένα μπάνιο και να συνειδητοποιεί ότι με το ζόρι μπορεί να ανέβει στο κρεβάτι γιατί είναι ψηλό, να μη χωράει να μπει στο μπάνιο, μικρός ο χώρος. Να συνειδητοποιεί, δηλαδή, ότι οι επιβεβαιωμένες προδιαγραφές του καταλύματος για άτομα με αναπηρία, δεν πληρούνται. Σε τρελαίνει αυτό».
Η Αγλαΐα Κατσιγιάννη, διεθνολόγος, κάτοικος Δράμας και Πρόεδρος του Συλλόγου Παραπληγικών Δράμας, ενός από τους πιο δραστήριους Συλλόγους πανελλαδικά και μέλος ευρωπαϊκών οργανισμών, μιλά στο in.gr για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι με κινητικές ανάγκες κατά τη μεταφορά και διαμονή τους σε πόλεις εντός και εκτός Ελλάδος, μέσα από προσωπικές εμπειρίες και βιώματα.
Οι μετακινήσεις στην πόλη
Αρχικά, η κ. Κατσιγιάννη περιγράφει την καθημερινή μετακίνηση των ανθρώπων σε αμαξίδιο εντός της πόλης στην οποία ζουν. Μιλώντας για τη Δράμα, εξηγεί ότι τα λεωφορεία και τα ΚΤΕΛ που πληρούν τις απαραίτητες προδιαγραφές είναι ελάχιστα. Μάλιστα, ο οδηγός, συνήθως, χρησιμοποιεί τη δικαιολογία ότι η ράμπα είναι χαλασμένη και αδυνατεί να την κατεβάσει. «Είναι πολύ λίγες οι φορές που κάποιος θα είναι τυχερός και θα μπορέσει να πάρει το αστικό λεωφορείο για να μετακινηθεί μέσα στην πόλη».
Πέρα, ωστόσο, από το γεγονός αυτό, κυριαρχεί ακόμη ένα πρόβλημα. Πώς θα τοποθετηθεί το αναπηρικό καρότσι μέσα στο λεωφορείο, ώστε να είναι ασφαλισμένο; «Μέσα σε κινούμενο όχημα, το καρότσι πρέπει να είναι ασφαλισμένο, όπως είναι και οι θέσεις των υπολοίπων επιβατών. Αυτές είναι βιδωμένες, δεν είναι ‘χύμα’».
Μια καλή λύση, σύμφωνα με την κ. Κατσιγιάννη είναι τα «λευκά ταξί», ταξί ειδικά διαμορφωμένα για ένα ή δυο αμαξίδια. Υπάρχει, όμως, μια διαδικασία με το Υπουργείο για να παραχωρηθούν οι σχετικές άδειες σε ένα δήμο και νομό. Στη Δράμα το πρόβλημα είναι έντονο, όπως άλλωστε και στους περισσότερους δήμους. «Ο νέος αντιπεριφερειάρχης Δράμας έχει κάνει τις διαδικασίες που έπρεπε να κάνει, αλλά για γραφειοκρατικούς λόγους, οι άδειες δεν έχουν βγει εδώ και δυο χρόνια και το ΄λευκό ταξί΄ δεν έρχεται στην πόλη μας». Έτσι, ο άνθρωπος στο αναπηρικό αμαξίδιο υποχρεούται, εάν δεν έχει το δικό του όχημα, να μετακινείται παντού με το αμαξίδιο, σε οποιεσδήποτε καιρικές συνθήκες. Ζέστη, κρύο, χιόνι, βροχή.
Οι μετακινήσεις εκτός πόλης
Στα ΚΤΕΛ Δράμας υπάρχει ένα μόνο τουριστικό λεωφορείο, το οποίο θα μπορούσε να εξυπηρετήσει με ράμπα, αλλά η ενοικίασή του είναι ιδιαίτερα ακριβή, παρατηρεί η Πρόεδρος του Συλλόγου και αφορά όλους όσοι μπορούν να στηρίξουν το κόστος. Ευρύτερα τώρα, σχετικά με τα πλοία, η κ. Κατσιγιάννη εξηγεί ότι «εγώ προσωπικά δεν το έχω διαπιστώσει αυτό, ωστόσο, συνάδελφοί μου, που έχουν κάνει διάφορα δρομολόγια, έχουν μείνει ευχαριστημένοι, είχαν άνεση και εύκολη πρόσβαση».
«Και το τρένο είναι εύκολο, αρκεί ο σιδηροδρομικός σταθμός σε κάθε πόλη να έχει τις ανάλογες προδιαγραφές, αλλά και το βαγόνι να υποστηρίζει την τοποθέτηση του αμαξιδίου».
Το μετρό στην Αθήνα είναι απόλυτα προσβάσιμο, επισημαίνει η κάτοικος Δράμας και φυσικά το αεροπλάνο αποτελεί το ευκολότερο μέσο, αλλά και το πιο ακριβό.
Ταξίδι με αεροπλάνο
Τα αεροδρόμια πληρούν τις απαιτούμενες προϋποθέσεις για τους κινητικά ανάπηρους. «Ο άνθρωπος με αναπηρία θα μεταφερθεί με ειδικό μέσο έως την είσοδο του αεροπλάνου και μετά θα μπει στη θέση που του έχει δοθεί. Το καροτσάκι του θα φυλάσσεται μέχρι τον προορισμό».
Η κ. Κατσιγιάννη, ωστόσο, υπογραμμίζει δυο βασικά για την ίδια προβλήματα. Το πρώτο αφορά σε μια ρύθμιση, που ευελπιστεί να μην υφίσταται πλέον, κατά την οποία ο ταξιδιώτης με κινητική αναπηρία οφείλει να παραδίδει στην αεροπορική εταιρεία ένα χαρτί από γιατρό με κάθε λεπτομέρεια για την πάθηση, αλλιώς η επιβίβαση δεν θα είναι δυνατή.
Στην ερώτηση, μήπως αυτή η ρύθμιση προβλέπεται για την ενημέρωση του προσωπικού της εταιρείας και κατ’επέκταση την αποτελεσματικότερη προφύλαξή του κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, η Πρόεδρος του Συλλόγου Παραπληγικών Δράμας ξεκαθαρίζει ότι αυτό είναι παράνομο, αυτά τα στοιχεία είναι προσωπικά δεδομένα και υπάρχει και ανάλογη οδηγία από την Ευρωπαϊκή Ένωση. «Υπάρχουν κάποιο κωδικοί που δηλώνουμε πριν ταξιδέψουμε, φυσικά, ώστε να γνωρίζει η εταιρεία τι είδους βοήθεια χρειαζόμαστε και να γίνουν εκ μέρους τους τα απαραίτητα βήματα. Προφανώς, επίσης, δηλώνουμε αν το καρότσι μας έχει μπαταρία ή είναι χειροκίνητο. Αυτό που δεν οφείλει να γνωρίζει είναι το πώς προήλθε η πάθηση. Τους αφορά ότι υπάρχει κινητική δυσκολία και ότι δεν μπορώ να περπατήσω. Το αν εγώ την έπαθα στα δυο μου χρόνια ή στα 20 δεν την αφορά».
Επίσης, υπάρχει ακόμη μια ρύθμιση από την ΙΑΤΑ (Διεθνής Ένωση Αερομεταφορέων), την οποία η κ. Κατσιγιάννη χαρακτηρίζει ως αδικία. «Ο επιβάτης με κινητική αναπηρία είναι υποχρεωμένος να κάθεται πάντα στο παράθυρο, που είναι και η πιο δύσκολη θέση, ώστε αν συμβεί μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης, να μην εμποδίσει ο ανάπηρος τον αρτιμελή να διαφύγει».
Μήπως, όμως, η εν λόγω ρύθμιση προβλέπεται για την αρτιότερη προφύλαξη των ατόμων με αναπηρία; Σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης, να διαφύγουν πρώτα οι επιβάτες που μπορούν να αυτοεξυπηρετηθούν, ώστε το πλήρωμα μετά, να επιστήσει την προσοχή του σε όσους δεν μπορούν να αυτοεξυπηρετηθούν. «Το βρίσκω παράλογο αυτό» τονίζει η ίδια.
Ξενοδοχειακές μονάδες εντός και εκτός Ελλάδος
«Σε ελάχιστα ξενοδοχεία εντός Ελλάδος υπάρχουν οι προδιαγραφές για ανθρώπους με αναπηρία. Όλοι το βλέπουν ως υποχρέωση να κάνουν αυτά που προβλέπει ο νόμος και γίνεται μια προχειροδουλειά. Είναι αλλιώς να συνεργάζεται ο ξενοδόχος με έναν αρτιμελή ώστε να σχεδιάσει το χώρο και αλλιώς με έναν άνθρωπο με αναπηρία».
Η κ. Κατσιγιάννη αναφέρει ότι έχει συμβεί πολλές φορές να επιλέγει ένα κατάλυμα, αφού πρώτα έχει μιλήσει ή ίδια με τους αρμόδιους και έχει επιβεβαιώσει ότι οι προδιαγραφές υφίστανται, και τελικά, αφού φτάνει εκεί, να συνειδητοποιεί ότι αυτές δεν υπάρχουν. Αυτό που εννοούσαν ως «προδιαγραφές» ήταν απλά μια χειρολαβή στην τουαλέτα.
«Είναι τραγικό αυτό. Φανταστείτε να ταξιδεύετε πόσες ώρες για να φτάσετε σε μια άλλη χώρα, το σώμα να έχει κουραστεί, ειδικά το σώμα ενός ανθρώπου που κάθεται σε αμαξίδιο, να θέλει να ξαπλώσει λίγο, να κάνει ένα μπάνιο και να συνειδητοποιεί ότι με το ζόρι μπορεί να ανέβει στο κρεβάτι γιατί είναι ψηλό, να μη χωράει να μπει στο μπάνιο, μικρός ο χώρος. Σε τρελαίνει αυτό»
«Αυτό, βέβαια, έχει συμβεί και σε πολλές χώρες του εξωτερικού. Γερμανία, Βέλγιο, Ολλανδία, Ισπανία. Στο Βερολίνο και στις Βρυξέλλες έχει τύχει να αλλάξω πέντε ξενοδοχεία διαδοχικά. Και είχα επικοινωνήσει με τα ξενοδοχεία πριν πάω, εγώ προσωπικά, και με είχαν διαβεβαιώσει ότι όλα είναι εντάξει. Και μιλάμε για ακριβά καταλύματα, όπως το Sheraton.
Η ίδια τονίζει ότι πλέον, εάν σκοπεύει να ταξιδέψει σε ένα νέο μέρος, ζητά φωτογραφίες από το δωμάτιο και το μπάνιο του ξενοδοχείου, διαφορετικά, δεν «υπάρχει περίπτωση να κάνει κράτηση».
Παρόμοιες καταστάσεις έχουν συμβεί και στην Ελλάδα. Στην Αθήνα, στη Χαλκιδική, στην Κεφαλονιά. «Θέλει αγώνα γενικά. Πρέπει να διεκδικείς τα δικαιώματά σου και να μην το αφήνεις πάνω τους».
Είναι η Ελλάδα φιλόξενη ως προς τους ανθρώπους με ειδικές ανάγκες;
Είναι και δεν είναι, παρατηρεί η κ. Κατσιγιάννη. «Υπάρχει συναίσθηση και ευαισθητοποίηση. Οι φορείς των ανθρώπων με αναπηρία, αλλά και οι δήμοι είναι ώριμοι ως προς το θέμα αυτό. Έχουν γίνει βήματα προς την βελτίωση των υποδομών για τους ανθρώπους αυτούς. «Και έτσι πρέπει. Τα ευρώ των αναπήρων έχουν την ίδια αξία με τα ευρώ των αρτιμελών».
«Να ζεις το κάθε ταξίδι από την αρχή»
Η Αγλαΐα Κατσιγιάννη λατρεύει τα ταξίδια. Ταξιδεύει όσο και όποτε μπορεί. «Όσα πτυχία και να έχεις, το ταξίδι είναι η μόρφωση. Αλλά το ταξίδι που θα το ζήσεις, όχι αυτό που θα με ένα γκρουπ και θα δεις πέντε τουριστικά σημεία». Το ταξίδι για την ίδια είναι αυτό που θα το σχεδιάσει κανείς μόνος του από την αρχή, θα δει πως ζει ο κάθε λαός, ποιες είναι οι συνήθειές του και θα υιοθετήσει όσα στοιχεία νομίζει και θέλει.
«Αγαπημένο μου ταξίδι ήταν αυτό στο Δουβλίνο, ενώ το μέρος που θα ήθελα πολύ να επισκεφθώ είναι η Νέα Υόρκη».
Πηγή: http://news.in.gr/
