10 ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΠΟΥ ΠΑΝΤΑ ΗΘΕΛΕΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΣΕ ΕΝΑ ΑΤΟΜΟ ΜΕ ΣΥΝΔΡΟΜΟ DOWN

Ο Jonas Sippel είναι ένας από τους 50.000 περίπου ανθρώπους με σύνδρομο Down στη Γερμανία (Στην Ελλάδα, κάποιες μελέτες προσδιορίζουν την αναλογία γεννήσεων παιδιών με σύνδρομο Down σε 1 στις 770 γεννήσεις). Σύμφωνα με το site του Βρετανικού Εθνικού Συστήματος Υγείας: «Το σύνδρομο Down προκαλείται από την παρουσία ενός επιπλέον αντιγράφου του χρωμοσώματος 21 στα κύτταρα ενός μωρού. Στη μεγάλη πλειονότητα των περιπτώσεων, αυτό δεν κληρονομείται και είναι απλώς το αποτέλεσμα ενός μοναδικού γενετικού λάθους στο σπέρμα ή στο ωάριο». Οι χρωμοσωμικές διαταραχές συχνά προκαλούν καρδιακά προβλήματα και ο Jonas χρειάστηκε να υποβληθεί σε επέμβαση ανοιχτής καρδιάς πριν ακόμη κλείσει ένα χρόνο ζωής.

Ο Jonas σήμερα είναι 22 ετών και ζει με τους γονείς του στην πόλη Rangsdorf, λίγο έξω από το Βερολίνο. Παλαιότερα ήθελε να γίνει ο James Bond ή παλαιοντολόγος, αλλά έπειτα από μια πρακτική άσκηση στο θέατρο RambaZamba στο Βερολίνο γεννήθηκε το πάθος του για την υποκριτική. Από  τότε έχει συμμετάσχει σε έξι θεατρικές παραστάσεις και έχει εμφανιστεί σε μια ταινία. Τον συνάντησα στο θέατρο για μια συνέντευξη.

Ερώτηση: Ποιο είναι το χειρότερο πράγμα όταν πάσχεις από σύνδρομο Down;

Απάντηση: Είναι αρκετά ενοχλητικό. Για παράδειγμα, συχνά αλλάζω θέμα όταν δεν το βρίσκω ενδιαφέρον. Όποιος, όμως, έχει το σύνδρομο δεν μπορεί να κάνει κάτι γι΄ αυτό το επιπλέον χρωμόσωμα. Μερικοί ισχυρίζονται πως έχουμε διανοητική αναπηρία. Δεν είναι έτσι ακριβώς. Έχω κάποια όρια σε μερικές ικανότητες που για άλλους είναι εύκολες. Παρ΄ όλα αυτά, είμαι καλός στην
ιστορία και έχω καλή μνήμη. Θυμάμαι σχεδόν όλη την Ιλιάδα, την Οδύσσεια καθώς και Το Δαχτυλίδι των Νιμπελούνγκεν του Wagner.

Ερώτηση: Υπάρχει κάτι που θα ήθελες να μπορείς να κάνεις αλλά δεν μπορείς λόγω του συνδρόμου;

Απάντηση: Αν δεν είχα το σύνδρομο Down, δεν θα ήμουν ο ίδιος. Σίγουρα υπάρχουν πολλά πράγματα που θα ήθελα να μπορώ να κάνω, αλλά -ούτως ή άλλως- μερικά από αυτά κανείς δεν μπορεί να τα κάνει. Για παράδειγμα, θα ήθελα να βρω μια λεγεώνα υπερηρώων και να μπορώ να φτιάξω τους δικούς μου υπερήρωες.

Ερώτηση: Είναι εύκολο να αναγνωρίσει κανείς ένα άνθρωπο με σύνδρομο Down, κοιτώντας απλώς το πρόσωπό του. Σε ενοχλεί αυτό;

Απάντηση: Το γεγονός ότι κάποιος μπορεί να το δει στο πρόσωπό μου δεν είναι τόσο κακό. Όταν, όμως, κάποιος με ταυτίζει μόνο με το σύνδρομο με ενοχλεί.

Ερώτηση: Γιατί οι άνθρωποι με σύνδρομο Down γελούν πάντα πολύ;

Απάντηση: Γελάμε όταν κάτι είναι αστείο ή όταν έχουμε κάνει κάποια σκανταλιά – αν και το τελευταίο δεν είναι πολύ σωστό.

Ερώτηση: Πόσο δύσκολο είναι να βρεις σύντροφο;

Απάντηση: Είναι αρκετά περίπλοκο. Περιμένω τον κατάλληλο άνθρωπο, αν και δεν πιστεύω στον έρωτα πια. Είχα μια κοπέλα αλλά η σχέση δεν οδήγησε πουθενά. Ίσως να είναι η μοίρα μου – δεν είμαι σίγουρος ότι είμαι φτιαγμένος για σχέσεις.

 Ερώτηση: Θα προτιμούσες η κοπέλα σου να έχει το σύνδρομο ή όχι;

Απάντηση: Αυτή είναι καλή ερώτηση. Θα προτιμούσα να μην το έχει, διότι το  έχω εγώ και δεν είναι πάντα εύκολο. Αλλά αν το είχε, δεν θα ήταν πρόβλημα.

Ερώτηση: Με τα παιδιά τι γίνεται;

Απάντηση: Αγαπάω τα παιδιά και εύχομαι να αποκτήσω ένα. Όμως θα πρέπει να το θέλεις πραγματικά και εγώ ακόμη ψάχνω τι πραγματικά θέλω.

Ερώτηση: Θα έκανες προγεννητικό έλεγχο για το σύνδρομο Down στο παιδί σου;

Απάντηση: Με ρωτάς για την έκτρωση, σωστά; Θα έκανα τα πάντα για να έχω ένα παιδί – ακόμα κι αν είχε το σύνδρομο Down. Όμως θα το αποφάσιζα μαζί με τη σύζυγό μου, φυσικά.

Ερώτηση: Τι πιστεύεις για το γεγονός ότι κάποιοι άνθρωποι κάνουν έκτρωση όταν ανακαλύπτουν πως το παιδί τους θα γεννηθεί με σύνδρομο Down;

Απάντηση: Οι καλοί άνθρωποι αγαπούν τα παιδιά, με ή χωρίς το σύνδρομο Down. Για εμένα, αν κάνεις έκτρωση γι΄ αυτό τον λόγο –το λέω ξεκάθαρα– είσαι κακός άνθρωπος.

Ερώτηση: Εύχεσαι να μην είχες το σύνδρομο Down;

Απάντηση: Προφανώς, αυτό θα ήταν υπέροχο. Όμως στην πραγματικότητα είμαι ένας εξαιρετικά φυσιολογικός άνθρωπος, απλώς έχω ένα παραπάνω χρωμόσωμα και μια ουλή στο στήθος από την εγχείρηση καρδιάς. Δεν αισθάνομαι  ανάπηρος. Αισθάνομαι πως ο μισός έχω το σύνδρομο Down και ο άλλος μισός λειτουργώ φυσιολογικά.

Πηγή: http://www.ant1iwo.com/ 

ΣΚΥΛΟΙ ΟΔΗΓΟΙ ΤΥΦΛΩΝ: ΠΩΣ ΝΑ ΑΝΤΙΔΡΑΣΟΥΜΕ ΟΤΑΝ ΤΟΥΣ ΣΥΝΑΝΤΗΣΟΥΜΕ;

Οι σκύλοι οδηγοί είναι ειδικά εκπαιδευμένα σκυλιά που με τις δεξιότητές τους δίνουν ανεξάρτητη και με ασφάλεια κίνηση καθώς και ισότιμη και αυτόνομη διαβίωση σε άτομα με προβλήματα όρασης. Πώς πρέπει να αντιδράσουμε όταν συναντήσουμε ένα σκύλο οδηγό τυφλών. Όταν θα συναντήσουμε έναν σκύλο οδηγό και το χειριστή του, θα πρέπει να διευκολύνουμε την πρόσβασή τους σε εσωτερικούς και εξωτερικούς χώρους.

Ωστόσο υπάρχουν και πράγματα που απαγορεύεται να κάνουμε όπως:

– Να του μιλήσουμε, να τον χαϊδέψουμε ή να τον κάνουμε να μας προσέξει. Ειδικά όταν ο σκύλος φοράει το ειδικό σαμάρι εργασίας, είναι υπεύθυνος για δεκάδες αποφάσεις και αν του αποσπάσουμε την προσοχή μπορεί να θέσουμε σε
κίνδυνο τη ζωή του χειριστή του.

 – Να τον ταΐσουμε. Μπορεί να δημιουργήσουμε προβλήματα στο στομάχι του με αποτέλεσμα να μην μπορεί για ένα διάστημα να εργαστεί, πράγμα δυσάρεστο για το αφεντικό του!

– Να φωνάζουμε το όνομα του σκύλου οδηγού και να επαναλαμβάνουμε τις εντολές που ακούμε από το αφεντικό του.

 – Να αφήνουμε το κατοικίδιό μας ή παιδιά να πλησιάζουν τον σκύλο οδηγό, όταν αυτός εργάζεται. Αν δείτε αδέσποτα ζώα που προσπαθούν να ενοχλήσουν τον τυφλό και το σκύλο του, προσπαθήστε να βοηθήσετε αποσπώντας την προσοχή των αδέσποτων.

 Αν θέλετε να χαϊδέψετε τον σκύλο οδηγό, μπορείτε να το κάνετε μόνο όταν δεν φοράει το ειδικό σαμάρι εργασίας και αφού έχετε πάρει την άδεια του αφεντικού του!

Αφού εξασφαλίσετε την άδεια, αφήστε το σκύλο να σας μυρίσει και κατόπιν χαϊδέψτε τον ήρεμα στην πλάτη.

Προσοχή! Ποτέ μην αιφνιδιάζετε τον σκύλο προσπαθώντας να τον χαϊδέψετε πριν σας αντιληφθεί!

Τέλος θα πρέπει να γνωρίζουμε ότι οι σκύλοι οδηγοί και οι εκπαιδευόμενοι σκύλοι οδηγοί, είναι τα μοναδικά κατοικίδια που έχουν πρόσβαση ΠΑΝΤΟΥ όπου επιτρέπεται και η πρόσβαση ανθρώπων και μάλιστα χωρίς να φέρουν φίμωτρο!

Tip: Αν θέλετε να μάθετε περισσότερες πληροφορίες για τους σκύλους οδηγούς, μπείτε στο www.greekguidedogs.com απ’ όπου αντλήθηκαν και οι πληροφορίες για το συγκεκριμένο άρθρο.

Πηγή: http://www.mediafree.gr/ 

Δ.ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΡΑΣ: "ΔΕΝ ΘΑ ΣΥΜΠΛΕΥΣΩ ΣΕ ΟΛΑ ΜΕ ΤΟΝ ΓΙΩΡΓΟ ΚΑΜΙΝΗ. ΑΛΛΑ ΕΙΜΑΙ ΚΙ ΕΓΩ "ΣΚΕΠΤΙΚΙΣΤΗΣ"."

Δεν θα συμπλεύσω σε όλα με τον Γιώργο Καμίνη. Αλλά είμαι κι εγώ «σκεπτικιστής».

Του Δημήτρη Κωνσταντάρα

Υπηρετώ ως Δημοτικός Σύμβουλος στο Δημοτικό Συμβούλιο Αθηνών από τον Οκτώβριο του 2010 και ήδη βρίσκομαι στην δεύτερη τετραετία μου (πενταετία  πλέον) από τον Σεπτέμβριο του 2014. Και τις δυο θητείες μου στην αντιπολίτευση του Δήμου . Και τις δυο θητείες μου με Δήμαρχο τον Γιώργο Καμίνη. Και τις δυο θητείες μου με τους «ηττημένους».

Δεν γνωρίζω πολύ καλά τον Γιώργο Καμίνη και ουδέποτε συνεργάστηκα άμεσα μαζί του ούτε έχουμε εκτεταμένα συζητήσει ποτέ πολιτικά, κοινωνικά, ούτε καν για την Αθήνα. Γνωριζόμαστε κυρίως μέσω «βιογραφικών». Δεν ήμουν ακόμα βουλευτής όταν ψηφίστηκε, το Μάιο του 2003  Συνήγορος του Πολίτη  από τη Βουλή στη θέση του Νικηφόρου Διαμαντούρου και δεν ήμουν πλέον βουλευτής τον Φεβρουάριο του 2008 όταν η θητεία του ανανεώθηκε.

Όντας Δημοτικός Σύμβουλος της Αντιπολίτευσης και προερχόμενος από διαφορετικό πολιτικό χώρο και κόμμα, ήμουν de facto αντίπαλός του στο Δημοτικό Συμβούλιο και ως πολύ παλιός Αθηναίος, βρέθηκα απέναντί του σε πολλές αποφάσεις του που αφορούσαν – και αφορούν- την πόλη μας, την καθημερινότητα του Δημότη και τα τελευταία χρόνια, τις εξελίξεις στο προσφυγικό / μεταναστευτικό.

Ωστόσο μια σειρά από τυχαία γεγονότα  των τελευταίων μηνών- εβδομάδων, η  ανθρώπινη «πλάκα» που έβγαλε από μέσα του όταν παρακολουθούσαμε τον Γιάννη Αντετοκούνμπο να παίζει μπάσκετ στη Γκράβα, η παρουσία του στην πρώτη παρουσίαση του νέου μου βιβλίου, η αποφασιστικότητα με την οποία αντιμετώπισε τη «συμπεριφορά» του Κεντρικού Κράτους ( ανεξαρτήτως αποτελέσματος) σε μια σειρά ζητημάτων της πρωτεύουσας , η γνήσια συγκίνηση του στην εκδήλωση για την ανακήρυξη της Αθήνας ως Παγκόσμιας Πρωτεύουσας του Βιβλίου για το 2018 σε συνδυασμό με μιαν «άλλη» μορφή της προσωπικότητάς του, πολύ πιο απελευθερωμένη απ΄ ότι στην αρχή και τέλος η δήλωσή του ότι δεν είναι άθεος αλλά έχει δηλώσει «σκεπτικιστής», ωστόσο « σέβεται βαθύτατα τους ανθρώπους που είναι πιστοί αλλά πραγματικοί πιστοί, όχι φαρισαίοι», με έκαναν να τον «δω» με …άλλο μάτι.

Είναι ενδιαφέρων άνθρωπος . Τον συμπαθώ πλέον. Δεν θα συμπλεύσω ποτέ μαζί του πολιτικά, ούτε θα συμφωνήσω σε βασικές θέσεις του για το μεταναστευτικό αλλά θα προσπαθήσω να τον κατανοήσω καλύτερα αφού φαντάζομαι ότι κάποιοι σχεδιασμοί του – όχι αναγκαστικά στο Δήμο της Αθήνας-  θα έχουν ενδιαφέρον.

Και –κυρίως- γιατί εγώ είμαι πραγματικός πιστός και όχι «φαρισαίος». Και είμαι ΚΑΙ σκεπτικιστής. Σε όλα.

ΠΑΝΟΣ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ: "ΔΕΝ ΤΕΛΙΩΝΕΙ Η ΖΩΗ ΜΕ ΕΝΑ ΧΤΥΠΗΜΑ"

Ο Ασημένιος Παραολυμπιονίκης της Ξιφασκίας μιλά στο ΧΩΝΙ για το θρίαμβο του Ρίο.

Από την Έλενα Φάκου.

Ο Πάνος Τριανταφύλλου μέχρι τα 18 του χρόνια που συνέβη το τροχαίο ήταν σπουδαστής στο ΤΕΙ Ηλεκτρονικής στη Λαμία και παράλληλα εργαζόταν σε δύο δουλειές. Μετά το ατύχημα, αν και πήρε μεταγραφή στο αντίστοιχο τεχνολογικό ίδρυμα στην Αθήνα δεν ολοκλήρωσε τις σπουδές του γιατί δεν υπήρχαν οι κατάλληλες προϋποθέσεις προσβασιμότητας στη σχολή. Ασχολήθηκε από τον πέμπτο μόλις μήνα μετά το χτύπημά του με τον αθλητισμό και συγκεκριμένα με το μπάσκετ σε αμαξίδιο στην ομάδα του Αμαρουσίου -και είναι, επίσης, παίκτης της Εθνικής ομάδας-, αλλά και με την ξιφασκία η οποία απ’ ό,τι αποδείχθηκε είναι και το δυνατό του σημείο.

Να αποβάλουμε τους φόβους: Σήμερα ζει κοντά στη θάλασσα, είναι αυτοδημιούργητος, αυτάρκης, αξιοπρεπής, ανεξάρτητος και ευτυχισμένος. Προπονείται αρκετές ώρες την ημέρα, θέλει και είναι η ψυχή της παρέας και  αποδεικνύει καθημερινά σε όλους ότι δεν είναι το «παιδί στο καρότσι που χρήζει βοηθείας». Πιστεύει πως όλοι μπορούμε να κάνουμε τα πάντα αρκεί να το θέλουμε. Μας προτείνει να αποβάλλουμε τους φόβους μας αντιμετωπίζοντάς τους. Όταν τον ακούς ή τον κοιτάς βλέπεις τον ίδιο και όχι το αμαξίδιο. Βλέπεις ένα αγόρι με δύναμη, πάθος, χιούμορ και πολλή όρεξη για ζωή. Του αρέσουν κυρίως τα ήσυχα βράδια με καλή παρέα στο σπίτι  και θεωρεί τους φίλους του πολύ σημαντικούς στη ζωή του αλλά και οι φίλοι του βρίσκονται πάντα δίπλα του αφού τους είδαμε να τον στηρίζουν σε όλη τη διάρκεια της πορείας του.

«Με το σπαθί του» κατέκτησε στην ξιφασκία στους Παραολυμπιακούς αγώνες του Ρίο το ασημένιο μετάλλιο. Και μας υποσχέθηκε το χρυσό στην επόμενη Παραολυμπιάδα. Αυτό που σκέφτηκα όταν του μίλησα είναι μια φράση του Λένιν «Ένας άντρας με όπλο μπορεί να ελέγξει εκατό χωρίς».

Περιθωριοποίηση των ΑμεΑ: «Στην Ελλάδα δεν υπήρχε ποτέ παιδεία πάνω στο θέμα της αναπηρίας όπως δηλαδή ενημέρωση στα σχολεία, ώστε να αντιληφθεί ο κόσμος ότι τα άτομα αυτά μπορούν να ενταχθούν κανονικά στην κοινωνία και να κάνουν τα πάντα, κάτι που έχει οδηγήσει σε μια διαστρεβλωμένη εικόνα  για τα ΑμεΑ και μια περιθωριοποίησή τους ταυτόχρονα. Βέβαια σε μεγάλο βαθμό ευθύνονται και τα ίδια τα άτομα με αναπηρία τα οποία μπορεί ακόμη και να θέλουν να τους λυπούνται γι αυτό που έχουν πάθει γιατί δεν τα βρίσκουν με τον εαυτό τους κι από τη στιγμή που έχουν χτυπήσει θεωρούν πως έχουν τελειώσει τα πάντα, ότι εκεί σταμάτησε η ζωή τους. Αυτό έγκειται στο χαρακτήρα του κάθε ατόμου και στη φιλοσοφία του».

Το Ρίο, το μετάλλιο και η αγάπη: «Όταν έφτασα στη Βραζιλία σκεφτόμουν ότι είχα κάνει μια καλή προετοιμασία και είχα βάλει στο μυαλό μου στόχο το χρυσό μετάλλιο. Μπορεί να μην το πήρα αλλά πήγαινα γι αυτό. Δε μου βγήκε το παιχνίδι όπως θα ήθελα να μου βγει. Το έχασα επειδή ήταν καλύτερα προετοιμασμένος ο αντίπαλος. Κατέκτησα το ασημένιο μετάλλιο. Στο ομαδικό κατεβήκαμε σε ένα διαφορετικό όπλο από το «καλό» μας όπλο το οποίο είναι η σπάθη και αυτό ήταν που δε μας βοήθησε. Αγωνιστήκαμε δηλαδή με το ξίφος μονομαχίας, το οποίο δεν είναι το δυνατό μας όπλο. Προσπαθήσαμε κι εκεί και βγήκαμε τέταρτοι. Αυτό που μπορώ να πω όμως ότι πήρα από όλη αυτή τη διαδικασία είναι η αγάπη. Η αγάπη του κόσμου τόσο στη Βραζιλία όσο και στην Ελλάδα. Το χαρήκανε μαζί μου».

Η πολύτιμη βοήθεια των χορηγών: «Αυτό που θα ήθελα να ζητήσω είναι να υπάρξουν χορηγοί οι οποίοι θα μας βοηθήσουν στην προσπάθειά μας γιατί τους έχουμε ανάγκη. Το κράτος και η ομοσπονδία βοηθάει όσο μπορεί αλλά και οι προσωπικοί χορηγοί χρειάζονται. Εγώ έχω σαν προσωπικό χορηγό τον όμιλο ΥΓΕΙΑ ενώ επίσημος χορηγός της Παραολυμπιακής ομάδας είναι ο ΟΠΑΠ. Στο δικό μας το χώρο δυστυχώς δεν υπάρχει η προβολή που υπάρχει στα υπόλοιπα αθλήματα και θα ήθελα να υπάρχει γιατί θεωρώ ότι το αξίζουμε».

Κάντε τη ζωή των αναπήρων λίγο πιο εύκολη: «Το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνει κάποιος άνθρωπος ο οποίος έχει χτυπήσει είναι να πάρει ένα αυτοκίνητο και να κάνει τις απαραίτητες μετατροπές προκειμένου να μπορέσει να μετακινηθεί και να το οδηγήσει. Είναι τα πόδια μας το αυτοκίνητο. Ζούμε σε μια χώρα που δεν υπάρχει εύκολη πρόσβαση στους δρόμους επομένως όπου δεν μπορεί να πάει το καρότσι, πάμε με το αυτοκίνητό μας. Το μήνυμά μου προς τους πολίτες που παρκάρουν στις θέσεις των αναπήρων, είναι να τις σέβονται, γιατί οι ανάπηροι σε αυτή τη χώρα είναι πάρα πολλοί κι ας μην φαίνονται. Κάντε τη ζωή του πλησίον σας λίγο πιο εύκολη».

Πηγή: Εφημερίδα «το χωνί» 

ΕΝΑ ΑΡΘΡΟ ΝΟΜΟΥ:ΤΟΣΟ ΜΙΚΡΟ, ΤΟΣΟ ΣΥΝΤΟΜΟ,ΤΟΣΟ ΑΠΛΟ, ΤΟΣΟ ΜΕΓΑΛΟ....

Του Βαγγέλη Αυγουλά.

Δεν είναι κι εύκολο να μιλάς για τον εαυτό σου. Αλλά υπάρχουν φορές που το κάνεις με χαρά, με σεβασμό και με τιμή όχι γιατί ΕΣΥ έχεις κάνει κάτι σπουδαίο αλλά γιατί αυτό το μικρό  ( και στην ουσία αυτονόητο) που προσπάθησες να υλοποιήσεις όχι μόνο στέφεται από απόλυτη επιτυχία αλλά  κυρίως γιατί διαπιστώνεις σε πόσους ανθρώπους, σε πόσες οικογένειες, σε πόσες ανθρώπινες ψυχές  που ΔΕΝ το είχαν αυτό το αυτονόητο, το λογικό τους δικαίωμα, την δίκαιη αναγνώριση, εσύ κάτι έκανες.

Επιτρέψτε μου λοιπόν να αναφέρω απλώς πόσο βαθειά ικανοποιημένος είμαι με  το Ν4403/2016: -Προσαρμογή της ελληνικής νομοθεσίας στις διατάξεις  άρθρων….  Που ψήφισε η Βουλή και κυρίως με το  άρθρο 52 του Ν. 4115/2013 που αντικαταστάθηκε  ως ακολούθως:

«Άρθρο 52 :  Εξομοιώνονται με τους πολύτεκνους εκπαιδευτικούς, οι εκπαιδευτικοί, που τυγχάνουν γονείς ενός (1) ανάπηρου τέκνου, με ποσοστό αναπηρίας 67% και, κατά συνέπεια, θα έχουν την ίδια αντιμετώπιση που ο Ν. 3848/2010 (Α` 71) επιφυλάσσει στους πολύτεκνους».

Απλό; Με λίγα λόγια; Με 3-4 γραμμές; Ναι, όλα αυτά. Αλλά 3-4 γραμμές που προσφέρουν ισότητα, ενδιαφέρον, στοργή και δικαιοσύνη σε τόσες και τόσες οικογένειες με ανάπηρα παιδιά. Και έχω τέτοια χαρά, τόση ικανοποίηση που συνέβαλα κι εγώ σ αυτό που μου έρχεται να βγω στους δρόμους και να φωνάζω.

Δεν χρειάστηκε. Το έκανε για μένα ο Πανελλήνιος Σύλλογος  Εκπαιδευτικών Γονέων – Κηδεμόνων Παιδιών με Αναπηρία ( με έδρα τη Δράμα) που μου έγραψε:

«Αξιότιμε κύριε Αυγουλά,

Δια της παρούσης θα θέλαμε να σας εκφράσουμε τις εγκάρδιες ευχαριστίες μας τόσο για την ένθερμη ανταπόκριση σας στα θέματα επαγγελματικής αποκατάστασης των γονέων εκπαιδευτικών - κηδεμόνων παιδιών με αναπηρία όσο και για τις ενέργειες σας προς το ΥΠΠΕΘ στις 5/5/2016 προς επίλυση των αιτημάτων μας.

Σταθήκατε πραγματικά αρωγός στο δύσκολο και πολυετή αγώνα μας όταν οι περισσότεροι αγνοούσαν όχι μόνο την ύπαρξη μας αλλά και επιδεικτικά αδιαφορούσαν».

Και δηλώνω γραπτά, γιατί τα γραπτά μένουν: παραμένω πάντα εδώ, παρών και δίπλα σας. Και όχι μόνο για σας. Τέτοιες επιστολές ή δελτία Τύπου, έχουν βγάλει κατά καιρούς και η Ομοσπονδία Τριτέκνων και Ο Πανελλήνιος Σύλλογος Εργαζομένων στα Δημοτικά ΚΔΑΠ και ΚΔΑΠμεΑ, όπως και το Σωματείο Εργαζομένων στα Κέντρα Πρόληψης των Εξαρτήσεων κ.α.

Και δε με νοιάζει ούτε σας γράφω, επειδή μνημονεύουν τη δουλειά μου. Το αναφέρω γιατί τέτοια αποτελέσματα με «ντοπάρουν» για τη συνέχεια, κόντρα στις καθημερινές δυσκολίες του προσκηνίου και του παρασκηνίου, που πρέπει να τις πούμε και αυτές, κάποια στιγμή…

Η ΕΛΛΑΔΑ ΥΠΟΦΕΡΕΙ ΣΤΙΣ ΛΙΣΤΕΣ ΑΝΑΜΟΝΗΣ ΓΙΑ ΜΕΤΑΜΟΣΧΕΥΣΗ

Τραγικές ελλείψεις σε υλικά, υποστελέχωση των μεταμοσχευτικών κέντρων καθώς και των μονάδων εντατικής θεραπείας αλλά και τεράστιες λίστες αναμονής για ένα μόσχευμα συνθέτουν την εικόνα του βεβαρημένου συστήματος των μεταμοσχεύσεων.

Παράλληλα η Ελλάδα παραμένει ουραγός της Ευρώπης, στη δωρεά και στις μεταμοσχεύσεις συμπαγών οργάνων με μόλις 3-4 δότες ανά εκατομμύριο πληθυσμού, ενώ στις υπόλοιπες χώρες οι δότες φτάνουν τους 20 και πλέον. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η Πορτογαλία, η οποία έχει 25 με 30 δότες ανά εκατομμύριο. «Εδώ και 10 χρόνια δεν μπορέσαμε ποτέ να φτάσουμε τον μέσο όρο της Ευρώπης» δηλώνει ο πρόεδρος του Εθνικού Οργανισμού Μεταμοσχεύσεων Ανδρέας Καραμπίνης.

«Το πρόβλημα που τίθεται με την έλλειψη δοτών στη χώρα μας είναι ότι η  κοινωνία δεν εμπιστεύεται το ιατρικό σύστημα, οπότε πώς θα εμπιστευτεί τη δωρεά οργάνων; Επιπροσθέτως, δεν υπάρχει υποδομή ώστε να μπορέσουμε να επεξεργαστούμε τη δωρεά οργάνων. Λείπουν π.χ. πάρα πολλά κρεβάτια μονάδων εντατικής θεραπείας όπου βρίσκεται διασωληνωμένος ο εγκεφαλικά νεκρός και χρειάζεται μεγαλύτερη φροντίδα από τους άλλους ασθενείς. Επιπλέον απαιτείται ενίσχυση για τον συγκεκριμένο χώρο με προσλήψεις ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού. Στην Ελλάδα δεν υφίσταται αυτή η υποδομή, το στοίχημα αλλά και η φιλοσοφική τοποθέτηση της κοινωνίας απέναντι στις μεταμοσχεύσεις» συμπληρώνει ο κ. Καραμπίνης.

Η αλλαγή του τρόπου κατανομής νεφρικών μοσχευμάτων, που έγινε με υπουργική απόφαση περίπου δύο χρόνια πριν, πρόσθεσε ακόμη ένα βάσανο στο ζήτημα των μεταμοσχεύσεων. «Ο νόμος χειρίζεται την Ελλάδα ως έναν μικρό νομό. Δηλαδή ενώ βασίζεται σε ευρωπαϊκές πρακτικές και νομοθεσίες, που προφανώς δεν είναι λάθος, ενοποιεί την Ελλάδα ως μια περιφέρεια. Ετσι, ενώ πριν από μερικά χρόνια, όταν π.χ. υπήρχε ένας δότης στον Πύργο ή την Τρίπολη, ο ένας νεφρός δίνονταν σε ασθενείς που περίμεναν από την τοπική κοινωνία και ο άλλος πήγαινε σε λήπτη της κεντρικής λίστας πανελλαδικά, σήμερα δεν μένει κανείς στην τοπική κοινωνία» εξηγεί ο επίκουρος καθηγητής στο Νεφρολογικό και Μεταμοσχευτικό Κέντρο του Νοσοκομείου της Πάτρας, Ευάγγελος Παπαχρήστου.

Χάθηκε άλλο ένα κίνητρο που βοηθούσε στην ευαισθητοποίηση της περιφέρειας, δηλώνει ο κλινικός συντονιστής στο νοσοκομείο Ευαγγελισμός, Δημήτρης Πιστόλας. «Το υπουργείο πρέπει να αλλάξει πάλι την κατανομή των νεφρικών μοσχευμάτων, να επανέλθει το παλιό σύστημα ώστε να δώσει κίνητρα στα επαρχιακά μεταμοσχευτικά κέντρα για να αυξήσουν τις μεταμοσχεύσεις. Ας σκεφτούμε ότι ένας δότης οργάνων μπορεί να αποφέρει κέρδος στα ταμεία πάνω από 3 εκατ. και να σώσει 6-7 ζωές.

Αν δεν γίνουν προσλήψεις και δεν δημιουργηθούν κίνητρα ώστε να αυξηθούν οι δότες, ο κίνδυνος να κλείσουν μεταμοσχευτικά κέντρα είναι υπαρκτός καθώς κάποια από αυτά σήμερα δεν μπορούν να κάνουν δέκα μεταμοσχεύσεις ανά έτος που είναι ο ελάχιστος αριθμός για να μπορούν να λειτουργούν». Το καμπανάκι  κινδύνου χτυπάει και για το μεταμοσχευτικό κέντρο στην Πάτρα. «Τα τελευταία τρία-τέσσερα χρόνια είμαστε κάτω από τις δέκα μεταμοσχεύσεις» λέει ο κ. Παπαχρήστου.

Αναγκαία η οικονομική στήριξη

Αναζητώντας τις αιτίες της κάμψης, οι ειδικοί επισημαίνουν ότι αυτέςεντοπίζονται στη δυσλειτουργία του συστήματος υγείας, στην ανεπάρκειά του να μετουσιώσει τη «διάθεση προσφοράς» των πολιτών σε «πράξη δωρεάς» και κυρίως στην υποστελέχωση και την έλλειψη χρηματοδότησης. «Από το ΄95 που ασχολούμαι με τις μεταμοσχεύσεις έγιναν πολλές ενημερωτικές καμπάνιες αλλά όλα αυτά για στηθούν και να υπάρχει μια συνέχεια χρειάζεται οικονομική στήριξη των κέντρων. Δεν μπορείς να προσδοκάς ότι θα αυξηθούν οι μεταμοσχεύσεις όταν δεν υπάρχει το αντίστοιχο προσωπικό» σημειώνει χαρακτηριστικά ο κ. Παπαχρήστου.

Την ανάγκη να υπάρξει έμπρακτη υποστήριξη του συστήματος μεταμοσχεύσεων της χώρας μας υποστηρίζει και ο καθηγητής χειρουργικής - μεταμοσχεύσεων και διευθυντής χειρουργικής κλινικής μεταμοσχεύσεων του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου στο Ιπποκράτειο Θεσσαλονίκης, Βασίλης Παπανικολάου. «Η ιδιαιτερότητα του δικού μας κέντρου είναι ότι είμαστε οι μοναδικοί που κάνουμε μεταμοσχεύσεις ήπατος, παιδιού και νεφρού, ενώ μέχρι πριν 4-5 χρόνια κάναμε και μεταμοσχεύσεις παγκρέατος συνδυασμένες με νεφρό σε διαβητικούς ασθενείς». Ωστόσο, οι μεταμοσχεύσεις παγκρέατος διεκόπησαν λόγω έλλειψης γιατρών.

«Το ήπαρ και το πάγκρεας πρέπει να μεταμοσχευθούν στο ίδιο χρονικό διάστημα μετά τη λήψη τους. Αυτό σημαίνει ότι απαιτούνται τρεις χειρουργοί εξειδικευμένοι για τη μεταμόσχευση ήπατος, άλλοι τρεις για το πάγκρεας και ακόμη τρεις χειρουργοί που θα πάνε να πάρουν τα όργανα. Αν τα αθροίσουμε όλα αυτά, οι γιατροί φτάνουν τους εννέα και σε διάστημα δέκα ωρών πρέπει να είναι παρόντες και να δουλεύουν πυρετωδώς. Εμείς όμως, στην κλινική μεταμοσχεύσεων στο Ιπποκράτειο, είμαστε πέντε γιατροί. Ετσι σταμάτησαν οι μεταμοσχεύσεις παγκρέατος και αυτό είναι μεγάλο πλήγμα για τους δικούς μας ασθενείς, οι οποίοι είναι υποχρεωμένοι να αναζητήσουν άλλους δρόμους στο εξωτερικό που και αυτό σήμερα είναι αδύνατο. Από εκεί ξεκινάνε όλα, από την έλλειψη προσωπικού».

ΧΡΥΣΑ ΚΛΕΙΤΣΙΩΤΗ

Πηγή: Εφημερίδα «Έθνος»

ΔΙΑΔΡΑΣΤΙΚΟ ΠΑΡΚΟ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΚΗΣ ΑΓΩΓΗΣ ΚΑΙ....ΚΟΚΑΪΝΗ

Του Βαγγέλη Αυγουλά

Μόλις είχα φτάσει  στο Ηράκλειο, για  δυο πολύ ευαίσθητα ζητήματα, το θεσμό του Παιδικού Ραδιοφώνου γενικά, αλλά και το Παιδικό- Οικογενειακό  Ραδιόφωνο FAMILY FM 89.5  για την πρωτοβουλία του να διοργανώσει για 3η συνεχόμενη χρονιά  μια εκδήλωση για την κυκλοφοριακή αγωγή. Και μιλάμε  για ένα  διαδραστικό Πάρκο Κυκλοφοριακής αγωγής! Στην Πλατεία Ελευθερίας, στημένο το περασμένο Σαββατοκύριακο   από τις 11 το πρωί ως τις 8 το βράδυ , σε μια  εκδήλωση  υπό την αιγίδα του Δήμου Ηρακλείου και της Περιφέρειας Κρήτης.

Αλλά το θέμα που άκουσα να συζητιέται πολύ και διάβασα αναλυτικά  στο Ε- Kriti  αλλά και είχα την ευκαιρία να συζητήσω με πολλούς  στο Ηράκλειο ήταν η ενημέρωση του κοινού από την Αστυνομία της Κρήτης για τη μεγαλύτερη και σημαντικότερη υπόθεση διακίνησης ναρκωτικών ουσιών και συγκεκριμένα κοκαϊνης, τα τελευταία χρόνια στο νησί.

Τα έχετε μάθει πλέον ότι αρχικά αφορούσε στη σύλληψη ενός 42χρονου, ο οποίος μαζί με τη 37χρονη σύζυγό του και τον …..ανήλικο γιο τους διακινούσαν ποσότητες κοκαϊνης. Μάλιστα, ο 42χρονος χαρακτηρίζεται ο μεγαλύτερος έμπορος ναρκωτικών στην Κρήτη. Και ότι η υπόθεση «δουλευόταν»  από την αστυνομία τους τελευταίους πέντε μήνες με τους Αστυνομικούς του Τμήματος Δίωξης Ναρκωτικών Ηρακλείου, τους άνδρες της ΟΠΚΕ αλλά και τους αστυνομικούς της Ομάδας Οργανωμένου Εγκλήματος, να εργάζονται χιλιάδες ώρες για την υπόθεση για να φτάσουν στη σύλληψη του 42χρονου «σκληρού»  έμπορου ναρκωτικών περιφερειακά, αν εξαιρέσουμε την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη.

Δεν θα μπορούσα να «αντικαταστήσω» τους δυο λόγους  που με είχαν φέρει αυτή τη φορά στην Κρήτη, το Παιδικό – Οικογενειακό Ραδιόφωνο και το  διαδραστικό Πάρκο Κυκλοφοριακής Αγωγής με το τεράστιο θέμα της  σύλληψης του εμπόρου ναρκωτικών γιατί ούτε τη γνώση και την εμπειρία γύρω από τη δίωξη ναρκωτικών είχα, ούτε μπορούσα – ούτε ήθελα- να ξεχάσω και ν' αφήσω πίσω τους λόγους του ταξιδιού μου. Παρά το γεγονός ότι κανείς δεν μπορεί, ούτε επιτρέπεται να αγνοεί μια τέτοια φοβερή υπόθεση και πρέπει να προβληματίζεται και να αναζητεί προτάσεις, τρόπους, λύσεις για να συμβάλει θετικά ανάλογα από το πόστο του, η λειτουργία – τη σημερινή εποχή των «ραδιοτηλεοπτικών συγκρούσεων» και της παντελούς έλλειψης  σοβαρού ΜΜΕ που θα ασχολείται με το Παιδί- του το FAMILY FM 89.5 και το Διαδραστικό Πάρκο με απασχόλησαν κυρίως και θα επιμείνω σ' αυτά.

Και όπως εξήγησε ο ιδιοκτήτης του σταθμού κ. Δρακάκης, «Ο σκοπός της εκδήλωσης είναι μέσα από δωρεάν δραστηριότητες σχετικές με την κυκλοφοριακή αγωγή να προσπαθήσουμε να  κάνουμε τα παιδιά παρατηρητές του γονιού στη κάθε τους διαδρομή, μιας και η έναρξη της σχολικής χρονιάς αποτελεί αφορμή για δεκάδες καθημερινές μετακινήσεις. Η συμμετοχή των Φορέων, Παιδικών σταθμών, συλλόγων ΑμεΑ θα δώσει  το μήνυμα στην τοπική κοινωνία ότι είμαστε όλοι μαζί ενωμένοι, επενδύοντας στην Ανάπτυξη Παιδείας Οδικής Ασφάλειας των παιδιών μας.

Μένω λοιπόν σ' αυτό και φεύγοντας από την Κρήτη, παίρνω μαζί μου τα ευχάριστα της επιτυχημένης εκδήλωσης και τη σοβαρότητα και αναγκαιότητα του σκοπού αλλά και τη σύγχρονη τραγωδία των ναρκωτικών και ως Κρητικός, μπορεί να περηφανεύομαι για την αποτελεσματικότητα της Αστυνομίας αλλά δεν μπορώ να μη θλίβομαι με την εγκληματική επιπολαιότητα και την καταστροφική συμπεριφορά των εμπόρων ναρκωτικών που με αφετηρία την πατρίδα μου, «βγάζουν λεφτά» δηλητηριάζοντας γενιές και γενιές.

Και προσέξτε :  έκανε ιδιαίτερη εντύπωση στους αστυνομικούς που βρήκαν τα ναρκωτικά στο χωράφι του, ότι τα 3 κιλά και 224 γραμμάρια κοκαϊνης ήταν θαμμένα μέσα σε μπολ, στο οποίο είχε βάλει και ένα σακουλάκι ρύζι, έτσι ώστε να τα προστατεύει από την υγρασία. Και ένα  ακόμη στοιχείο που φανερώνει τον επαγγελματικό τρόπο με τον οποίο ο 42χρονος διακινούσε τις ναρκωτικές ουσίες, είναι τα διάφορα κουτιά από κονσέρβες και πατατάκια τα οποία συνήθως κρατούσε ο ανήλικος γιος του, στον οποίο αποδίδουν ενεργό ρόλο στη διακίνηση των ναρκωτικών. Για να μην κινήσει τις υποψίες των αστυνομικών, έκοβε τον πάτο της κονσέρβας και μέσα σε αυτόν τοποθετούσε την κοκαϊνη!  Σύμφωνα με τους αστυνομικούς, η αξία της κοκαίνης σε χρήματα, υπερβαίνει τις 350.000 ευρώ.

ΒΡΑΒΕΥΣΑΝ ΤΑ ΚΑΜΑΡΙΑ ΤΟΥΣ ΟΙ ΤΡΙΤΕΚΝΟΙ ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ!

Σε μια συγκινητική εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε το βράδυ του Σαββάτου 17 Σεπτεμβρίου 2016 στο κηποθέατρο Νίκος Καζαντζάκης, ο Σύλλογος Τριτέκνων νομού Ηρακλείου βράβευσε τους μαθητές που κατάφεραν να κερδίσουν μια θέση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.

Την εκδήλωση παρακολούθησαν μεταξύ άλλων ο Μακαριότατος Αρχιεπίσκοπος Κρήτης κ. Ειρηναίος, ο οποίος έδωσε την ευχή του στους 46 νέες και νέους για καλή πρόοδο και καλή σταδιοδρομία, ο Αντιδήμαρχος Παιδείας Δήμου Ηρακλείου κ. Γιώργος Βλαχάκης, καθώς και πολλοί εκπρόσωποι συλλόγων και φορέων.

Στην εκδήλωση παρευρέθηκε και ο δικηγόρος και πρόεδρος νεολαίας τυφλών Βαγγέλης Αυγουλάς που ευχήθηκε στους επιτυχόντες καλές σπουδές δηλώνοντας για μια ακόμη φορά την αναγκαιότητα η πολιτεία να πάρει μέτρα για την στήριξη της πολυμελούς οικογενείας με τρία παιδιά.

Ο Πρόεδρος του Συλλόγου Τριτέκνων Ηρακλείου και Πρόεδρος της ΟΠΟΤΤΕ κ. Μανώλης Αχλαδιανάκης, υποδέχθηκε με θερμά λόγια το νεαρό του φίλο Βαγγέλη Αυγουλά και απαρίθμησε τις προσωπικές του παρεμβάσεις σε όλα τα υπουργεία υπέρ των Τριτέκνων, από τη θέση που σήμερα ο κ. Αυγουλάς κατέχει δίπλα στον Υπουργό Εσωτερικών Παναγιώτη Κουρουμπλή.

Ο κ. Αχλαδιανάκης και το Δ.Σ. του Συλλόγου, ενημέρωσαν επίσης τις τρίτεκνες οικογένειες για διάφορα χρηστικά θέματα της καθημερινότητας, καθώς και για την πορεία του τοπικού οράματος, ενός νέου υπερσύγχρονου κτιρίου για τη στέγαση των καθημερινών αναγκών της τρίτεκνης οικογένειας, το οποίο ανεγείρεται εδώ και καιρό μόνο χάρη στις δωρεές και τις συνδρομές των μελών.

Τη βραδιά συνόδευσε μουσικά το συγκρότημα του Γιώργη Βρέντζου με τους αδερφούς Νταγιαντά και ο χορευτικός όμιλος παιδείας και πολιτισμού Αετογιάννης.

"ΕΤΣΙ ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ": ΤΟ ΑΙΣΙΟΔΟΞΟ ΜΗΝΥΜΑ ΕΝΟΣ 26ΧΡΟΝΟΥ ΝΕΟΥ ΜΕ ΑΝΑΠΗΡΙΑ

Αρκετά χρόνια μετά από το τροχαίο ατύχημα που του προκάλεσε συντριπτικό κάταγμα στον αυχένα, ολική ρήξη νωτιαίου μυελού και ακρωτηριασμό του δεξιού του χεριού, ο 26χρονος σήμερα Δημήτρης Αντωνίου μετρά στο ενεργητικό του το πτυχίο της Φυσικής από το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, μεταπτυχιακές σπουδές στην Οικονομική Θεωρία στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, τη δημιουργία μιας ανοιχτής ομάδας δημιουργίας γκράφιτι και το πρώτο του βιβλίο με τίτλο τη γαλλική φράση «C’ est La Vie»  που σημαίνει «έτσι είναι η ζωή»…. «Έτσι είναι η ζωή» απάντησε ο γιατρός στη μητέρα του Δημήτρη Αντωνίου, όταν εκείνη τον ρώτησε αν θα ξανασηκωθεί ποτέ στα πόδια του. Η φράση αυτή έμεινε στο μυαλό του Δημήτρη, που αποφάσισε να την αποτυπώσει στο δέρμα του με ένα τατουάζ, ώστε να μην πέφτει σε πλάνη και όταν αντιμετωπίζει δυσκολίες, να θυμάται όσα πέρασε και να προχωρά μπροστά με αισιοδοξία.

Αρκετά χρόνια μετά από το τροχαίο ατύχημα που του προκάλεσε συντριπτικό κάταγμα στον αυχένα, ολική ρήξη νωτιαίου μυελού και ακρωτηριασμό του δεξιού του χεριού, ο 26χρονος σήμερα Δημήτρης Αντωνίου μετρά στο ενεργητικό του το πτυχίο της Φυσικής από το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, μεταπτυχιακές σπουδές στην Οικονομική Θεωρία στο  Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, τη δημιουργία μιας ανοιχτής ομάδας δημιουργίας γκράφιτι και το πρώτο του βιβλίο με τίτλο τη γαλλική φράση «C’ est La Vie» που σημαίνει «έτσι είναι η ζωή»….

Το βιβλίο είναι μια συλλογή διηγημάτων, δέκα διαφορετικές ιστορίες που γράφτηκαν σε βάθος χρόνου και αρχικά δεν προορίζονταν να γίνουν βιβλίο, αλλά προέκυψαν από τη δική μου ανάγκη να εξωτερικεύσω συναισθήματα και προβληματισμούς μου. Όταν άρχισα να τις μοιράζομαι με φίλους και γνωστούς διαπίστωσα ότι υπήρχε ανταπόκριση.

Μου έλεγαν «γράψε κάτι ακόμη, είναι πολύ όμορφα όσα γράφεις» και τότε έβαλα στόχο να βγουν προς τα έξω όχι με υπέρογκες φιλοδοξίες αλλά σαν το πρώτο βήμα σε μια οργανωμένη μου κίνηση να ευαισθητοποιήσω τον κόσμο, να προβληματίσω την κοινωνία μας γύρω από τη διαφορετικότητα. Πρέπει να αλλάξει η στάση μας στο θέμα αυτό και παρόλο που διαπιστώνω κάποια διάθεση, είναι απαραίτητο να εντατικοποιηθεί η προσπάθεια να αναγνωρίσουμε τους ανθρώπους που βρίσκονται γύρω μας και να τους αφομοιώσουμε σε μια ομαλή κοινωνία, χωρίς αποκλεισμούς από το περιβάλλον εργασίας, διασκέδασης και ψυχαγωγίας, λέει ο Δημήτρης Αντωνίου στο ΑΠΕ – ΜΠΕ.

«Δεν έχω πρόσβαση σε εννέα στα δέκα καταστήματα που συναντώ»

Περιγράφοντας την κατάσταση που επικρατεί σήμερα λέει ότι τα άτομα με αναπηρία εξαφανίζονται και ως παράδειγμα αναφέρει το γεγονός ότι ο ίδιος δεν έχει πρόσβαση στα εννέα από τα δέκα καταστήματα που συναντά μπροστά του.

«Στο βιβλίο περιλαμβάνονται και δύο – τρεις προσωπικές μου ιστορίες από δύσκολες στιγμές που έχω ζήσει. Αν και μου ήταν δύσκολο να τις μοιραστώ, το πήρα απόφαση και τις αποτύπωσα όσο γινόταν καλύτερα ώστε όταν κάποιος τις διαβάσει να αντιληφθεί ότι πάντα αισθανόμαστε πως μας λείπει κάτι. Τελικά, όμως, έχω αρκετά και μπορώ να είμαι χαρούμενος με όσα έχω. Αν το καταλάβει αυτό ο καθένας από εμάς, η ζωή του θα είναι καλύτερη» επισημαίνει.

«Κάνουμε γκράφιτι για τις στιγμές που ένα παιδάκι μας κοιτάει στα μάτια κι αναρωτιέται…»

Για το γκράφιτι αναφέρει ότι το ξεκίνησε πριν από τρία, τέσσερα χρόνια και αφορμή ήταν και πάλι η φράση «έτσι είναι η ζωή». «Οι φίλοι μου, πέντε, έξι άτομα μου ζήτησαν την άδεια να κάνουν και εκείνοι τατουάζ το «C’ est La  Vie» και στη συνέχεια είπαμε να το γράψουμε και σε έναν τοίχο για να  θυμηθούμε τα παλιά. Απευθυνθήκαμε και σε σχολεία που μας αγαπούν σαν παρέα και που έχουν μουτζουρωμένους τοίχους.

Έτσι κάναμε 25 γκράφιτι όχι μόνο σε σχολεία αλλά και σε πάρκα, μετά από τις απαραίτητες άδειες και συνεννοήσεις με τους υπεύθυνους, γιατί αυτό που μας ενδιαφέρει είναι τα παιδιά να μην έχουν άσχημες εικόνες, να φύγει η μαυρίλα από την καθημερινότητά μας και να βάλουμε το χρώμα στη ζωή μας» σχολιάζει και προσθέτει: «δεν το κάνουμε για ένα ακόμη γκράφιτι, το κάνουμε για τις στιγμές εκείνες που ένα παιδάκι μας κοιτά στα μάτια και διερωτάται πώς μπορεί ένας άνθρωπος σε καροτσάκι, χωρίς χέρι, να συμμετέχει σε κάτι τόσο δημιουργικό και τόσο όμορφο…»

Όταν ρωτάται για τα επόμενα σχέδιά του ο Δημήτρης Αντωνίου απαντά: «ονειρεύομαι να εργαστώ. Έχω πολύ ενέργεια μέσα μου και μπορώ να προσφέρω σε πολλούς τομείς, όμως το δημόσιο δεν έχει τα εργαλεία να απορροφά άτομα σαν και εμένα. Δεν μπορώ να αποκτήσω προϋπηρεσία, δεν μου είναι εύκολο να  φύγω από την πόλη μου, δεν μου δίνουν μόρια αλλά θα το κυνηγήσω γιατί θέλω να στηρίζομαι στον εαυτό μου, να έχω απασχόληση και εισόδημα».

«Νιώθω», η λέξη-κλειδί

Σε κάθε περίπτωση υπογραμμίζει ότι για όλους η λέξη – κλειδί είναι «νιώθω» και μας προτρέπει να μην παρασυρόμαστε από ένα κύμα απελπισίας, αλλά να παλεύουμε και να χαμογελάμε, γιατί αυτό έχουμε ανάγκη και αυτό είναι μια  επιλογή ζωής.

Το βιβλίο του Δημήτρη Αντωνίου «Έτσι είναι η ζωή» θα παρουσιαστεί την  ερχόμενη Δευτέρα στις 7 το απόγευμα στο Βασιλικό Θέατρο Θεσσαλονίκης, σε μια εκδήλωση με ελεύθερη είσοδο που διοργανώνεται από τον Οργανισμό Τουρισμού Θεσσαλονίκης και τελεί υπό την αιγίδα της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας.

Για το βιβλίο, που θα διατίθεται στο πλαίσιο της παρουσίασης, θα μιλήσει ο ραδιοφωνικός παραγωγός Γιάννης Σερβετάς ενώ την εκδήλωση θα πλαισιώσουν καλλιτεχνικά η τραγουδίστρια Φωτεινή Βελεσιώτου, ο τραγουδιστής 12ος Πίθηκος και η Χορωδία Γυναικών «Αγία Κασσιανή η Υμνογράφος» της Ιεράς Μητρόπολης Νεαπόλεως και Σταυρουπόλεως.

Πηγή: Εφημερίδα «Ελεύθερος τύπος»