meallamatia.blogspot.gr

meallamatia.blogspot.gr

Παρασκευή 23 Σεπτεμβρίου 2016

ΟΙ ΣΤΙΓΜΕΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΑΝ ΣΤΟΥΣ ΠΑΡΑΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΟΥ ΡΙΟ



Οι Παραολυμπιακοί αγώνες του Ρίο ανήκουν πια στην ιστορία, με την Ελλάδα να έχει κατακτήσει 13 μετάλλια. Η προσπάθεια και η ψυχική δύναμη των αθλητών όλων των χωρών και όχι μόνο μας συγκλόνισαν. Εμείς ξεχωρίσαμε κάποιες από αυτές και σας τις παρουσιάζουμε.
 
1. Ο τυφλός φωτογράφος

Ζοάο Μάια ο τυφλός φωτογράφος
Πρόκειται για τον 41χρονο Ζοάο Μάια, πρώην ταχυδρόμο στο Σάο Πάολο , ο οποίος με τη φωτογραφική του μηχανή αποθανάτισε τις καλύτερες στιγμές στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο.

Στα 14 του αγάπησε τη φωτογραφία. Στα 28 του έχασε την όρασή του εξαιτίας μιας φλεγμονής και στα δύο μάτια.  Έμαθε να χρησιμοποιεί το μπαστούνι όταν περπατά και να διαβάζει τον κώδικα Μπράιγ. Φέτος έκανε πραγματικότητα το όνειρό του. Να καλύψει από κοντά μια μεγάλη αθλητική διοργάνωση.

Ο Ζοάο Μάια βλέπει μόνο αφηρημένα σχήματα και ασαφή χρώματα. Δεν μπορεί να δει το αποτέλεσμα της δουλειάς του, το οποίο είναι φανταστικό και θα το ζήλευαν οι κορυφαίοι φωτογράφοι του κόσμου.

«Η φωτογραφία είναι να νιώθεις, να χρησιμοποιείς όλες τις αισθήσεις και την καρδιά σου» λέει ο 41χρονος φωτογράφος, ο οποίος είχε τον δικό του οδηγό στο Ρίο.Όταν δεν ήταν ο συνοδός δίπλα του, ο Μάια χρησιμοποιούσε ένα smartphone, το οποίο συνέδεε με τη φωτογραφική μηχανή του.

«Όταν είμαι αρκετά κοντά νιώθω καρδιοχτύπια των δρομέων, τα βήματά τους, τότε είμαι έτοιμος να τραβήξω τη φωτογραφία. Xαίρομαι που πια οι φωτογραφίες που βγάζω δεν ανήκουν μόνο σε εμένα, αλλά σε όλο τον κόσμο».

Είναι χαρούμενος που βρέθηκε στην διοργάνωση του Ρίο και μετά από αυτή την πρώτη εμπειρία δηλώνει έτοιμος να «αιχμαλωτίσει» τις κορυφαίες στιγμές των Παραολυμπιακών Αγώνων και σε τέσσερα χρόνια στο Τόκιο.

2. Ο σημαιοφόρος της Ιρλανδίας που συμμετείχε 11 φορές σε Παραολυμπιακούς Αγώνες

Ο Τζον Τουόμεϊ σημαιοφόρος της Ιρλανδίας
Ο Τζον Τουόμεϊ , σημαιοφόρος της Ιρλανδίας στην τελετή έναρξης των Παραολυμπιακών Αγώνων του Ρίο, ξεκίνησε τον αθλητισμό από την ποδηλασία, όταν σε ηλικία 14 ετών αναγκάστηκε να σταματήσει καθώς μετά από ένα ατύχημα υπέστη πολλαπλά τραύματα στη σπονδυλική στήλη με αποτέλεσμα να μείνει παράλυτος από τη μέση και κάτω.

Ο ίδιος όμως δεν το έβαλε κάτω, ασχολήθηκε με το στίβο και την επιτραπέζια αντισφαίριση και έξι χρόνια αργότερα συμμετείχε στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Τορόντο, το 1976. Εκεί κατάφερε να πάρει το αργυρό μετάλλιο στην επιτραπέζια αντισφαίριση ενώ στη συλλογή του έχει και ένα χρυσό στη δισκοβολία από το 1988 στη Σεούλ και ένα χάλκινο το 1984 στο Στόουκ Μάντεβιλ, επίσης στη δισκοβολία.

Το 1996 αποσύρθηκε από το στίβο για να δοκιμάσει το 2000 στην ιστιοπλοΐα, κάτι που το κάνει μέχρι σήμερα. Στο Ρίο ‘εκλεισε μία τεράστια καριέρα, συμμετέχοντας σε Παραολυμπιακούς για 11η φορά.

3. Το ρομαντικό φιλί Καναδών αθλητών

Ο Άνταμ και η Τζέιμι αγωνίζονται στις ομάδες μπάσκετ με αμαξίδιο του Καναδά
Ο Άνταμ και η Τζέιμι αγωνίζονται στις ομάδες μπάσκετ με αμαξίδιο του Καναδά, και η αθλήτρια κατέκτησε την πέμπτη θέση στους Αγώνες με τις συμπαίκτριές της, αφού νίκησαν την Κίνα με 63-52.

Ο Άνταμ έσπευσε χαρούμενος να συγχαρεί την κοπέλα του, σε μια «ιδιωτική στιγμή εορτασμού», όπως ανέφερε η εφημερίδα «Toronto Star».

Η Τζέιμι είχε τροχαίο ατύχημα σε ηλικία 14 ετών, με συνέπεια να σπάσει πλευρά και σπονδύλους, και να περάσει δύο χρόνια στο νοσοκομείο. Ο φυσιοθεραπευτής της της πρότεινε να ασχοληθεί με τον αθλητισμό, και συγκεκριμένα με το μπάσκετ με αμαξίδιο, προκειμένου να ξεπεράσει πιο εύκολα το πρόβλημά της. Από την άλλη, ο Άνταμ γεννήθηκε χωρίς πόδια κι έβαλε προσθετικά μέλη σε ηλικία ενός έτους. Στα παιδικά του χρόνια ασχολήθηκε με το ποδόσφαιρο και το μπέιζμπολ, όμως, στα 9 του αγάπησε κι αυτός την πορτοκαλί μπάλα.

Το αγαπημένο τους άθλημα τους έφερε κοντά, ερωτεύτηκαν, παντρεύτηκαν και συγκίνησαν χιλιάδες κόσμου με την ιστορία τους και τα τρυφερά στιγμιότυπα στους Παραολυμπιακούς.

4. Η Παραολυμπιονίκης και η ευθανασία

Μαριέκε Βέρβουτ
Η Μαριέκε Βέρβουτ είναι χρυσή παραολυμπιονίκης. Από τα 20 χρόνια της είναι καθηλωμένη σε αναπηρικό καροτσάκι εξαιτίας μιας ανίατης εκφυλιστικής ασθένειας που έχει παραλύσει τα κάτω άκρα της.

Εδώ και 17 χρόνια ζει με καθημερινούς αφόρητους πόνους. Πολλές φορές δεν μπορεί ούτε να κοιμηθεί. Ο αθλητισμός ήταν μια διέξοδος για αυτήν που έδωσε το καλύτερο δυνατό της και κατάφερε να κάνει πράγματα που άλλοι με την ίδια ασθένεια ούτε καν φαντάζονται. Μετά από τόσα χρόνια όμως δεν αντέχει άλλο.  «Υπάρχουν στιγμές που υποφέρω απίστευτα. Υπάρχουν βράδια που κοιμάμαι μόνο δέκα λεπτά αλλά εγώ κυνηγάω το χρυσό».

Η ευθανασία είναι για την ίδια η λύτρωση από τον καθημερινό πόνο που ζει εδώ και τόσα χρόνια. Μετά τους Παραολυμπιακούς Αγώνες στο Ρίο, ίσως μπουν οριστικά και αμετάκλητα «οι τίτλοι τέλους», δήλωσε σε συνέντευξη της

5. Η πρώην αθλήτρια που έπεσε, σηκώθηκε και αποθεώθηκε σην Τελετή Έναρξης

Μάρσια Μαλσάρ
Η Μάρσια Μαλσάρ, στην τελετή έναρξης των αγώνων στο στάδιο Μαρακανά του Ρίο ντε Τζανέιρο, κατά τη διάρκεια της λαμπαδηδρομίας έπεσε, αλλά δεν το έβαλε κάτω.

Η παραολυμπιονίκης του 1984 μπήκε στο στάδιο υπό καταρρακτώδη βροχή, στο δεξί χέρι κρατούσε το μπαστούνι που την βοηθάει στην βάδιση και στο αριστερό την δάδα. Λόγω των κακών καιρικών συνθηκών όμως γλίστρησε και έπεσε στο έδαφος.

Κάτι τέτοιο δεν φάνηκε ικανό να τη σταματήσει και έτσι χωρίς τη βοήθεια των ανδρών ασφαλείας, που έσπευσαν να τη βοηθήσουν, σηκώθηκε και συνέχισε κανονικά την διαδρομή της.

Φυσικά  όλοι οι θεατές όρθιοι την καταχειροκρότησαν, χαρίζοντας μας μια από τις πιο όμορφες στιγμές στην ιστορία των αγώνων.


ΤΕΤΟΙΟΙ ΦΙΛΟΙ ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ "ΚΑΛΟ ΚΑΤΕΥΟΔΙΟ". ΤΟ ΕΧΟΥΝ ΚΕΡΔΙΣΕΙ.



Καστρινάκης Γιώργος
Του Δημήτρη Κωνσταντάρα

Ήταν Σεπτέμβρης του 1985 όταν ο Γιώργος Δουατζής άφησε τη Διεύθυνση Ειδήσεων της ΕΡΤ-1 , «κατέβηκε» στην Κατεχάκη και ανέλαβε τη Διεύθυνση Ειδήσεων της ΕΡΤ-2. Πολλοί μίλησαν για «υποβάθμιση» μια και η ΕΡΤ-2 θεωρείτο λίγο …παρακατιανή σε σύγκριση με την ΕΡΤ-1 που ήταν το «καλό μαγαζί».  1985. «Σκληρό» ΠΑΣΟΚ τότε . Και ο Δουατζής, αν και ξεχώριζε με το στυλ και την ευγένειά του, ήταν «δικός» τους. Και δεν ήταν καθόλου υποβάθμιση. Ο Γιώργος είχε παρακληθεί – νομίζω από τον ίδιο τον Δημήτρη Μαρούδα- να πάει στην «2» για να κάνει μια προσπάθεια να την κάνει λίγο πιο ανταγωνιστική.

Το είχε δεχτεί. Και βλέποντας ότι εγώ ήμουν κάπως …παραγκωνισμένος στο Αθλητικό Τμήμα της «1» ως μη ΠΑΣΟκος, μίλησε με τον τότε πρόεδρο Τσουγιόπουλο και μου ζήτησε να πάω μαζί του και να «βοηθήσω» βε προιστάμενος του Αθλητικού. Πήγα φυσικά. Η ΕΡΤ-2 αν και είχε πολλούς και καλούς αθλητικούς συντάκτες,  χρειαζόταν ένα «φρεσκάρισμα» αφού η «1» είχε «καταπιεί» όλα τα σημαντικά αθλητικά γεγονότα, ως μέλος της Γιουροβίζιον. Η «2» δεν είχε τίποτα. Δεν ΗΤΑΝ τίποτα τότε. Δεν είχε καν «καθεστώς ύπαρξης». Ήταν απλώς «διάδοχος» της ΥΕΝΕΔ του στρατιωτικού καθεστώτος που εξακολουθούσε να λειτουργεί με …κεκτημένη ταχύτητα.

Οι συνάδελφοι της ΕΡΤ-2 δεν με υποδέχτηκαν και τόσο …θερμά. Δεν με ήξεραν, δεν ήξεραν τι καπνό φουμάρω, δεν ήξεραν τι γινόταν, τι πήγαινα να κάνω…..

Ο Δουατζής φυσικά με στήριξε. Και στην αρχή, 3-4 συνάδελφοι. Ο Δεληγιάννης, ο Σκλαβούνος, ο Ευαγγελίδης….. και ένας ψηλός, αδύνατος, μαυριδερός μυστακοφόρος από τα Χανιά, ο Καστρινάκης. Σιγά – σιγά, γίναμε όλοι φίλοι , με αποδέχτηκαν και δουλέψαμε σαν μια ομάδα, αλλάζοντας το προφίλ και κάνοντας αρκετά βήματα προόδου, σε σημείο ώστε όταν με ξαναπήραν στην «1», λίγους μήνες αργότερα, μέσα στο 1986, να φύγω με καλές αναμνήσεις και καλούς φίλους. Με κατευόδωσαν ο Κώστας Δεληγιάννης και ο Γιώργος Καστρινάκης. Νεφροπαθής σε επικίνδυνο στάδιο πια. Αλλά και στενός φίλος. Ήδη. Ένας υπέροχος, μορφωμένος, εργατικός, γλυκομίλητος αλλά και αποφασιστικός άνθρωπος και δημοσιογράφος που είχε σταθεί βράχος ακλόνητος δίπλα μου, στο πρώτο διάστημα της αμφισβήτησης και μετά τη διάγνωση της ασθένειάς του, ένας πραγματικός ήρωας της καθημερινότητας.

Πως αυτό; Μου ξεφεύγουν αρκετές λεπτομέρειες αλλά θυμάμαι ότι ήμουν στο γραφείο του Δουατζή – που είχε μια τεράστια τζαμαρία απ΄ όπου βλέπαμε όλη τη Σύνταξη- όταν άκουσα φωνές και παρατήρησα μιαν ανησυχία, μια κινητικότητα.  Βγήκα αμέσως και πήγα στο βάθος της αίθουσας όπου αρκετοί συνάδελφοι ήταν σκυμμένοι πάνω από τον Καστρινάκη που είχε  «ξαπλώσει» στο πάτωμα. Είχε τις αισθήσεις του. «Σβήνω» έλεγε ο Κρητίκαρος. «λιώνω». Κι ήταν άσπρος σαν το πανί. Δυο βήματα παρακάτω από την ΕΡΤ-2 ήταν το Γενικό Κρατικό ( πριν γίνει Γ. Γεννηματάς). Φυσικά, τον μεταφέραμε εκεί. Και λίγες ώρες αργότερα, ύστερα από γενικές εξετάσεις, βγήκε η γνωμάτευση : Νεφρική Ανεπάρκεια. Και του είχε ήδη γίνει η πρώτη αιμοκάθαρση. Φανταστείτε την κατάστασή του.

Δεν ήταν ακόμη τριάντα χρονών.

Δεν ξανασυνεργαστήκαμε. Δεν έτυχε. Αλλά μείναμε φίλοι. Μιλάγαμε στο τηλέφωνο. Συναντιόμασταν σε εκδηλώσεις και τα λέγαμε τακτικά. Τον έβλεπα στο πλαίσιο του Πανελλήνιου Συνδέσμου Αθλητικών Συντακτών.  Με είχε επισκεφθεί στη Βουλή επανειλημμένως μετά την εκλογή μου για θέματα των Νεφροπαθών. Κι όταν αρρώστησα κι εγώ με το νεφρό μου, πριν από δυο χρόνια, σ' εκείνον κατέφυγα για συζήτηση, ενημέρωση και παρηγορία.

Στο καλό λοιπόν Κρητίκαρε. Κουράστηκες  ΠΟΛΥ τριάντα χρόνια. Και η οικογένειά σου κουράστηκε. ΠΟΛΥ. Καιρός ήταν να αναπαυθείς. Δεν την αντέχατε άλλο την κούραση. Τριάντα χρόνια ηρωισμού της καθημερινότητας ήταν αρκετά. Σου αξίζει λίγη ξεκούραση. Παρέα με την αγάπη των τόσων φίλων σου που σε κλάψαμε αλλά κάποια στιγμή, σταματήσαμε να σε κλαίμε σκεπτόμενοι ότι τώρα, είσαι κάπου καλύτερα.

Πέμπτη 22 Σεπτεμβρίου 2016

ΥΠΟΘΕΣΗ MARFIN: ΑΡΝΟΥΜΑΙ ΝΑ ΣΥΜΜΕΤΕΧΩ ΣΕ ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΠΟΥ ΕΠΙΤΡΕΠΕΙ ΤΗ ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΕΤΟΙΩΝ ΑΠΑΝΘΡΩΠΩΝ ΠΡΑΞΕΩΝ



Του Βαγγέλη Αυγουλά

Ξεκίνησε – ευτυχώς- ύστερα από έξι χρόνια η δίκη για τα δραματικά γεγονότα που εξελίχθηκαν στο πλαίσιο  της διαδήλωσης του Μαΐου του 2010 κατά των μέτρων δημοσιονομικής προσαρμογής, η γνωστή και ως «Δίκη της Μarfin».

Ξεκίνησε μέσα σε καθολική συγκίνηση και με αισθήματα αποτροπιασμού απ΄ όσα –ολίγα μέχρι στιγμής- ακούστηκαν γύρω από την  - στην κυριολεξία-  δολοφονική επίθεση με μολότοφ και τον εμπρησμό του υποκαταστήματος της Τράπεζας Marfin στη Σταδίου που κόστισε την ζωή τριών υπαλλήλων και την επίθεση στο βιβλιοπωλείο ΙΑΝΟΣ .

Ξεκίνησε  με την παρουσία συγγενών των θυμάτων της Marfin, που δήλωσαν παράσταση πολιτικής αγωγής διεκδικώντας απόδοση δικαιοσύνης για τον άδικο, τραγικό και αναίτιο θάνατο των δικών τους ανθρώπων.

Ξεκίνησε λοιπόν με ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΗ καθυστέρηση η δίκη για τα δραματικά γεγονότα που σφράγισαν με  πλέον απάνθρωπο τρόπο τη μεγάλη διαδήλωση του Μαΐου  αλλά ύστερα από δυο μέρες, διεκόπη για τις 14 Οκτωβρίου. Η ακροαματική διαδικασία ξεκίνησε, ύστερα από αίτημα της πολιτικής αγωγής με δευτερεύοντες μάρτυρες, καθώς οι δύο από τους τρεις συνηγόρους πολιτικής αγωγής βρίσκονταν σε άλλα ακροατήρια. Συνολικά έχουν κληθεί να καταθέσουν περισσότεροι από 80 μάρτυρες εκ των οποίων 37 απουσίαζαν κατά την πρώτη ημέρα συνεδρίασης.

Τα γεγονότα γνωστά σε όλους. Οι τραγικές εικόνες «έπαιζαν» επί ημέρες σε όλα τα τηλεοπτικά κανάλια που – προφανώς για λόγους τηλεθέασης-  τα επαναλάμβαναν 4 και 5 φορές την ημέρα , έτσι  ώστε να τα …μάθουμε σχεδόν απέξω. Και μαθαίνοντας τα γεγονότα, μαθαίναμε ότι υπήρχαν «άνθρωποι» που ΣΚΟΠΙΜΩΣ έκαψαν συνανθρώπους τους φωνάζοντας μάλιστα «κάψτε τους» καθώς πετούσαν μολότωφ. Κανείς από τους από 20 μάρτυρες που εξετάστηκαν , υπαλλήλους  παρακείμενων εταιριών και της τράπεζας Marfin, δεν αναγνώρισε στο πρόσωπο των κατηγορουμένων τους δράστες της δολοφονικής επίθεσης  ενώ υπήρξε και ένας μάρτυρας που ζήτησε να μην επεκταθεί περαιτέρω στα πραγματικά περιστατικά γιατί δεν ένιωθε ασφαλής, λέγοντας :  Δεν νιώθω ασφάλεια. Υπήρχε ένας διάλογος τότε με κάποια άτομα. Δεν έχω δει τα πρόσωπα αυτά σήμερα εδώ».

Υπάλληλος της Τράπεζας , περιέγραψε τους δράστες της επίθεσης ως "μικρόσωμα, αδύνατα παιδιά. Δεν ήταν άνδρες. Είχαν ευλυγισία και έκαναν γρήγορα τις κινήσεις τους. Είχαν καλυμμένα χαρακτηριστικά, με υφάσματα και μάσκες».

Θέλω να χρησιμοποιήσω μερικές προτάσεις από ένα άρθρο της γνωστής δημοσιογράφου  Μαρίας Χούκλη :  «Μπορεί να περάσει ολόκληρη ζωή και να μην δείξεις ποιος πραγματικά είσαι. Μπορεί όμως, εντελώς τυχαία, σε σκηνικό που έστησαν άλλοι, να αποκαλυφθεί ότι μέσα στο στήθος σου δεν υπάρχει καρδιά. Ότι είσαι χαλασμένος, φτιαγμένος από σκάρτο υλικό. Πώς γίνεται να βλέπεις έγκλημα σε εξέλιξη και να φωνάξεις «Κάψτε τους»; Πώς γίνεται να βλέπεις ανθρώπους να κινδυνεύουν και να κραυγάζεις «Να καείτε» Πώς γίνεται να κλείνεις τα αυτιά όταν ακούς εκκλήσεις για βοήθεια και το μόνο που έχεις να πεις είναι «Καλά να πάθετε, απεργοσπάστες»; Τίποτα δεν μπορεί να δικαιολογήσει το ξεστόμισμα αυτής της λέξης.

Μόνον αν είσαι φασίστας και ναζιστής, με προβιά εξεγερμένου πολίτη. Άιχμαν που υποδύεσαι το ανθρωπάκι της διπλανής πόρτας προκειμένου να σωθείς με την εξήγηση της «κοινοτοπίας του κακού». Να κρυφτείς πίσω από το «ο όφις με ηπάτησε», να ρίξεις την ευθύνη στους άλλους ότι δήθεν σε παρέσυραν, να αυτό-εξαπατηθείς ότι είσαι αθώος του αίματος τριών ανθρώπων και ενός εμβρύου. Δήμιοι σε αναστολή. Αρνητές του άλλου, σκοτεινές ψυχές που ανασαίνουν με τον αφανισμό του απέναντι. Δεν χρειάζεται να πετάξεις αναμμένο δαδί».

Εγώ, ως νέος, πολιτικοποιημένος, αιρετός επιστήμονας, δεν μπορώ να γυρίσω το κεφάλι μου από την άλλη πλευρά και γράφω για να επισημαίνω. Για να θυμίζω. Για να βοηθήσω να μην ξεχαστεί τίποτε. Γιατί η δίκη πρέπει να συνεχιστεί. Οι ένοχοι πρέπει να βρεθούν και να «πληρώσουν». Τα θύματα να δικαιωθούν. Και οι οικογένειές τους, να «ηρεμήσουν». Όσο είναι δυνατόν. Και το κυριότερο: Αρνούμαι να δεχτώ να συμμετέχω σε μια κοινωνία που επιτρέπει τη γέννηση , το σχεδιασμό, την πραγματοποίηση τέτοιων απάνθρωπων πράξεων. Ανήκω σε μια γενιά που τώρα πρωτοβαδίζει το μονοπάτι της πολιτικής και κοινωνικής αρετής. Και είναι αποφασισμένη να αντισταθεί σε τέτοιες πρακτικές.

ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΕΣ ΑΔΕΙΕΣ: ΜΗΠΩΣ ΕΞΕΛΙΣΣΕΤΑΙ ΚΑΠΟΙΑ ΧΟΝΤΡΗ ΦΑΡΣΑ;



Δημήτρης Κωνσταντάρας
Του Δημήτρη Κωνσταντάρα

«Είναι πλέον γενική πεποίθηση ότι ο διαγωνισμός για τις τηλεοπτικές άδειες έχει πολιτικά, νομικά και ηθικά καταρρεύσει» αναφέρει σε ανακοίνωσή της η ΝΔ. Σημειώνει ότι «η Επιτροπή Διενέργειας του Διαγωνισμού είναι εκτεθειμένη σε μεγάλες ευθύνες γιατί δεν διασφάλισε τον ουσιαστικό έλεγχο του πόθεν έσχες των τεσσάρων υπερθεματιστών».

Οφείλω να ομολογήσω ότι εδώ και αρκετό καιρό, το έχουμε καταλάβει ΟΛΟΙ ότι αυτή η περίπτωση «χάνει» από παντού. Και  όσο δεν αποφασίζει η κυβέρνηση να προσφέρει κάποιες δυνατότητες για να βρεθούν κάποιες λύσεις, πολλοί θα χάσουν, ελάχιστοι θα κερδίσουν και πιθανώς  όχι οι «νικητές καναλάρχες» που  (πλην του Σκάι),  αποδέχτηκαν να πληρώσουν τεράστια ποσά για μιαν άδεια.

Βεβαίως η Νέα Δημοκρατία , αξιωματική αντιπολίτευση είναι, κριτική θέλει και πρέπει να κάνει, της άλειψε και το ψωμί της με βούτυρο η φαεινή ιδέα της διαδικασίας του «διαγωνισμού» αλλά το να διαπιστώνει καθημερινά αυτό που έχει διαπιστώσει μέχρι και το …μισό υπουργικό συμβούλιο δεν νομίζω ότι προσφέρει κάτι περισσότερο εκτός  από το να διατηρεί το ζήτημα στην πρώτη γραμμή δημοσιότητας. Εγώ προσωπικά θα ήθελα αντί για διαπιστώσεις, να  έρχονται στο φως νέα, πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία, ενδεχομένως και αποκλειστικότητες όπως – ας πούμε- τα …βοσκοτόπια. Η υπόθεση προσφέρεται.

Για παράδειγμα, μου έκανε έκπληξη η χτεσινή δήλωση του Γιάννη Βαρδινογιάννη ότι κατά την άποψή του,  το MΕGA έχει ισχύουσα τηλεοπτική άδεια και ότι ουδείς του είπε ότι ΔΕΝ έχει. Μου κάνει εντύπωση ότι δεν γίνεται καμία κουβέντα για «Θεματικές» και «Περιφερειακές» άδειες  που κάπως θα «τακτοποιούσε» τα πράγματα. Επίσης είναι μάλλον …οξύμωρο το να συνεχίζουν να εκπέμπουν – και μάλιστα με νέες εκπομπές, νέα πρόσωπα και νέες εξαγγελίες γνωστά κανάλια που ΔΕΝ πήραν άδεια και κανονικά όχι νέο πρόγραμμα δεν θα έπρεπε να εξαγγέλλουν αλλά αν όχι να έχουν αρχίσει να «τα μαζεύουν», τουλάχιστον να τηρούν κάποια στάση αναμονής.

Κάτι κρύβεται πίσω από τις περίφημες 4 άδειες, τις ενστάσεις, την εξέταση των «Πόθεν Έσχες» , τις συζητούμενες «συμπράξεις» και την απουσία οποιασδήποτε πληροφορίας  για την «επόμενη μέρα».  Η κατάσταση δεν δίνει την εντύπωση ότι «κάποιοι» ξέρουν τι κάνουν ή τι θα κάνουν και ότι  μπροστά στα μάτια μας εξελίσσεται – εν γνώσει των ….φυλάκων – κάποια φάρσα.