ΕΝΑΣ ΣΠΑΝΙΟΣ ΜΩΒ ΕΛΕΦΑΝΤΑΣ "ΜΙΛΑ" ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΝΕΥΜΟΝΙΚΗ ΥΠΕΡΤΑΣΗ

Αθήνα.

Ο Πόνγκο, ένας σπάνιος μωβ ελέφαντας, μέσα από τις σελίδες ενός βιβλίου φιλοδοξεί να μιλήσει στα παιδιά για την σπανιότητα, την αποδοχή της διαφορετικότητας και τη Πνευμονική Υπέρταση. Το βιβλίο είναι αφιερωμένο στη μικρή Ελένη που υπήρξε πηγή έμπνευσης αυτού του μοναδικού ήρωα που όσο και αν «μώβιαζε» συνέχιζε να διεκδικεί το δικαίωμα στη ζωή. Το παιδικό βιβλίο αφού βραβεύτηκε στις ΗΠΑ ως εργαλείο ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης για τα σπάνια νοσήματα κυκλοφορεί πλέον στην Ελλάδα.

Τα έσοδα από τις πωλήσεις και τα συγγραφικά δικαιώματα του βιβλίου θα διατεθούν για τη στήριξη και στελέχωση Κλινικού Ιατρείου της νόσου για την κάλυψη αναγκών παιδιών και ενηλίκων με πνευμονική υπέρταση στην Ελλάδα.

Δημιουργοί του Σπάνιου Μωβ Ελέφαντα Πόνγκο είναι η Ιωάννα Αλυσανδράτου, ιδιοπαθής ασθενής με Πνευμονική Αρτηριακή Υπέρταση, πρόεδρος του ελληνικού συλλόγου ασθενών, καθώς και η Εύη Δαμίρη που έκανε την εικονογράφηση του βιβλίου.

Κατά τη διάρκεια συνέντευξης Τύπου για την παρουσίαση του βιβλίου η κ. Αλυσανδράτου εξήγησε ότι «εκτός από τις ΗΠΑ, το βιβλίο έτυχε της προσοχής και 20 ευρωπαϊκών χωρών, οι οποίες ζήτησαν τη μεταγλώττιση του βιβλίου στις εθνικές τους γλώσσες. Κι αυτό γιατί μπορεί τον Σπάνιο Μωβ Ελέφαντα Πόνγκο να μην τον συναντήσετε, ούτε στη ζούγκλα, ούτε στο τσίρκο! Σίγουρα όμως στη ζωή σας θα συναντήσετε ένα ΄σπάνιο ασθενή΄ που θα κάνει τη διαφορετικότητα του προτέρημα».

Σύμφωνα με την πρόεδρο του Συλλόγου Ασθενών «Πνευμονική Υπέρταση Ελλάδας» ο Πόνγκο εκφράζει κάθε ασθενή με Πνευμονική Αρτηριακή Υπέρταση που ζει με τη σπάνια μορφή της νόσου αλλά και κάθε ασθενή που νοσεί με δευτεροπαθή Πνευμονική Υπέρταση αφού τα συμπτώματα της νόσου, είτε στην σπάνια μορφή της είτε ως δευτεροπαθής, είναι τα ίδια.

«Η τεράστια δυσκολία της διάγνωσης της νόσου μας, που μπερδεύεται συχνά με κοινές παθήσεις, καθιστά τον ασθενή μας, αόρατο και ουσιαστικά αθεράπευτο. Ο αόρατος ασθενής της ΠΥ στην ελληνική κοινωνία είναι τόσο αόρατος, που αν και είναι σοβαρά ανάπηρος δεν έχει αποκτήσει ακόμα ως σήμερα βασικά δικαιώματα για την ζωή του, την θεραπεία του και γενικά δεν έχει ουσιαστική αναγνωσιμότητα από το περιβάλλον. Στόχος μας είναι μέσα από την διδακτική ιστορία του Πόνγκο να μεταφέρουμε ένα μήνυμα ελπίδας για όλους μας: όποια μορφή Σπανιότητας και αν έχει κανείς είναι αναπόσπαστο μέλος της Κοινωνίας, με την καθημερινότητα ενός σπάνιου ασθενή να μην αποτελεί εικόνα μιζέριας αλλά θάρρους και αξιοπρέπειας» εξήγησε η κ. Αλυσανδράτου.

Η εκπαιδευτικός και υπεύθυνη του προγράμματος ενημέρωσης παιδικών σταθμών για παιδιά προσχολικής ηλικίας, Αναστασία Παπαδοφραγκάκη πρόσθεσε ότι «ενώ σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης εμείς οι εκπαιδευτικοί έχουμε αρχίσει να μιλάμε στα παιδιά για τη θρησκευτική και την πολιτισμική διαφορετικότητα, κανείς μέχρι σήμερα δεν είχε δουλέψει ουσιαστικά πάνω στο πολύπλευρο πρόσωπο της σωματικής διαφορετικότητας. Ο σπάνιος μωβ ελέφαντας Πόνγκο με την ιστορία του καταπιάνεται με τη σωματική διαφορετικότητα με γλυκό και ευαίσθητο τρόπο και διδάσκει στους μικρούς μας φίλους ότι ακόμα και η ασθένεια είναι μέρος της ζωής ενός ατόμου και αντιμετωπίζεται. Αυτή η σημαντική πληροφορία ξεκινά το ταξίδι της ενημέρωσης στη μικρή ηλικία
δημιουργώντας έναν ευαισθητοποιημένο αλλά κύρια εξοικειωμένο αυριανό πολίτη αφού περνά μέσα από την ελληνική οικογένεια και τελικά καταλήγει στην ελληνική κοινωνία».

Τέλος, ο Στέλιος Ορφανός καθηγητής Ιατρικής του Πανεπιστημίου Αθηνών και μέλος της Ελληνικής Εταιρείας Μελέτης της Πνευμονικής Υπέρτασης εξήγησε ότι «η Πνευμονική Αρτηριακή Υπέρταση  είναι μία νόσος που δυστυχώς δεν θεραπεύεται επί του παρόντος. Υπάρχει όμως ικανός αριθμός από ειδικά για τη νόσο φάρμακα, και εάν ο/η ασθενής πάρει εγκαίρως την κατάλληλη ειδική αγωγή, μπορεί να ζήσει για πολλά χρόνια. Εδώ να σημειωθεί ότι πριν λίγες δεκαετίες μόνον, πριν την ανάπτυξη των ειδικών φαρμάκων, οι ασθενείς ζούσαν 2,5 με 3 χρόνια περίπου. Είναι υψίστης σημασίας ο ασθενής να παρακολουθείται από ειδικά κέντρα που γνωρίζουν τον κατάλληλο χειρισμό της νόσου για να έχουμε και στην χώρα μας τη δυνατότητα της μακροχρόνιας διαβίωσης των ασθενών αυτών. Υπολογίζεται ότι ο επιπολασμός της νόσου είναι 15-50 άτομα ανά εκατομμύριο ενώ υπάρχουν συνολικά 25 εκατομμύρια ασθενείς στον κόσμο με ΠΥ, βάσει του PHA (Pulmonary Hypertension Association). Στη χώρα μας δεν υπάρχει επίσημη καταγραφή, πραγματοποιείται όμως πλέον με Μητρώο Ασθενών που έχει ξεκινήσει από την Ελληνική Εταιρεία Μελέτης της Πνευμονικής Υπέρτασης και υπόσχεται να μας δώσει αποτελέσματα τα επόμενα χρόνια».

Και η πρόεδρος του Συλλόγου Ασθενών «Πνευμονική Υπέρταση Ελλάδας» συμπλήρωσε ότι, ο ασθενής σήμερα μπορεί μεν να έχει θεραπευτικές επιλογές, που απλά του επιμηκύνουν για λίγα ακόμα χρόνια την επιβίωση, να έχει κάλυψη στο 100% για τα εξαιρετικά ακριβά (ορφανά) φάρμακα, τα οποία είναι απαραίτητα για τη ζωή του, εάν τυγχάνει ασφαλίσεως και χωρίς να συμβαίνει το ίδιο για τα πολλαπλά αναλώσιμα, σκευάσματα και άλλα φάρμακα από τη νοσηρότητα της νόσου, αλλά οι ειδικοί που ασχολούνται με την νόσο είναι εξαιρετικά λίγοι, χωρίς να υπάρχει κανένα κέντρο αναφοράς ενός τόσο σοβαρού νοσήματος ή έστω ειδική αναγνώριση αυτών των ελάχιστων ώστε να
προστατεύεται η θεραπεία του.

«Ο ασθενής με πνευμονική υπέρταση χρειάζεται συχνές νοσηλείες και στενή παρακολούθηση από το θεράποντα γιατρό του για να μην χαθεί πολύτιμος χρόνος, όταν όμως έχει έγκαιρη πρόσβαση στα νοσοκομεία μας και στα εξεταστικά κέντρα. Αν είναι τυχερός θα κάνει μεταμόσχευση πνεύμονα ή και διπλή πνεύμονα-καρδιάς, ώστε να ξεφύγει κάποια χρόνια από το θάνατο, εάν υπάρχει μεταμοσχευτικό πρόγραμμα στη χώρα που ζει ή εάν εξασφαλίζεται η μετάβασή του σε άλλη χώρα του εξωτερικού. Όμως πρέπει να γίνει ΄ορατός΄ από την ελληνική κοινωνία ώστε να ζήσει καλύτερα τα, συνήθως, λιγοστά χρόνια που έχει μετά από μια τέτοια διάγνωση με ποιότητα ζωής» υπογράμμισε  η κ. Αλυσανδράτου.

Η Πνευμονική Αρτηριακή Υπέρταση αφορά μόνο τις αρτηρίες των πνευμόνων. Η ροή του αίματος διαμέσου των πνευμονικών αρτηριών περιορίζεται και η δεξιά πλευρά της καρδιάς λειτουργεί υπό αυξανόμενη πίεση για να μπορέσει να ωθήσει το αίμα προς τους πνεύμονες. Οι αρτηρίες των πνευμόνων αντιδρούν διαφορετικά από τις υπόλοιπες αρτηρίες του σώματος. Η ελάττωση π.χ. του οξυγόνου του αίματος προκαλεί αγγειοδιαστολή των αρτηριών του σώματος, ενώ προκαλεί αγγειοσυστολή των αρτηριών των πνευμόνων. Η φυσιολογική πίεση του αίματος μέσα στις αρτηρίες των πνευμόνων δεν ξεπερνά τα 20-25 mmHg (χιλιοστά στήλης υδραργύρου). Σε ένα υγιές άτομο, η πίεση αυξάνεται περίπου σε 20 mmHg και μειώνεται έως και σε 5 mmHg. Ως μέση πίεση των  πνευμονικών αρτηριών θεωρούνται τα 15 mmHg (που συχνά αναγράφεται συντετμημένος ως mPAP [mean pulmonary artery pressure]) και είναι ο μέσος όρος των υψηλότερων και των χαμηλότερων πιέσεων. Η διάγνωση της Πνευμονικής Υπέρτασης τίθεται εάν η μέση πίεση της πνευμονικής αρτηρίας ξεπερνά τα 25mmHg σε ηρεμία, με φυσιολογική πίεση στα πνευμονικά τριχοειδή αγγεία κατά τη διάρκεια του δεξιού καρδιακού καθετηριασμού <15 mmHg, μια εξέταση πιστοποίησης της νόσου της Πνευμονικής Υπέρτασης. Η αύξηση πιέσεων και αντιστάσεων στις πνευμονικές αρτηρίες οδηγεί σε υπερφόρτωση πίεσης της δεξιάς κοιλίας της καρδιάς, ανεπάρκεια των βαλβίδων, καρδιακή ανεπάρκεια και τελικώς πρώιμο θάνατο. Η ΠΑΥ είναι σχετικά σπάνια πάθηση και ιδιαίτερα μια μορφή της, που λέγεται πρωτοπαθής ή ιδιοπαθής Πνευμονική Υπέρταση. Πρόκειται για πάθηση άγνωστης κατά βάση αιτιολογίας, που καταδικάζει τον πάσχοντα σε μικρό προσδόκιμο ζωής με χαμηλή ποιότητα ζωής.

Πηγή: http://health.in.gr/ 

ΡΟΜΠΟΤΙΚΟΣ ΕΞΩΣΚΕΛΕΤΟΣ, "ΧΕΙΡΑ ΒΟΗΘΕΙΑΣ" ΓΙΑ ΤΕΤΡΑΠΛΗΓΙΚΟΥΣ

Επέτρεψε για πρώτη φορά σε έξι τετραπληγικά άτομα να πιάνουν και να χειρίζονται αντικείμενα

Τίμπιγκεν

Ρομποτικός εξωσκελετός, που φοριέται στο χέρι και δημιουργήθηκε από Ευρωπαίους επιστήμονες, επέτρεψε για πρώτη φορά σε έξι τετραπληγικούς να πιάσουν και να χειριστούν αντικείμενα, σύμφωνα με σχετικό άρθρο του Science Robotics.

Οι ερευνητές από τη Γερμανία, την Ιταλία και την Ισπανία, με επικεφαλής τον Σούριο Σοεκαντάρ του Πανεπιστημίου και του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου του Τίμπιγκεν, είναι έτοιμοι να προχωρήσουν σε μεγαλύτερες κλινικές δοκιμές εκτιμώντας ότι «σε μια διετία περίπου, συστήματα όπως αυτό θα είναι εμπορικά διαθέσιμα, αν και θα χρειασθούν λίγα ακόμη χρόνια, ωσότου γίνουν πραγματικά ΄΄έξυπνα΄΄».

Χωρίς εμφυτεύματα

Το νέο σύστημα δεν απαιτεί κάποια εμφύτευση στον εγκέφαλο, απλώς ο ασθενής πρέπει να φορέσει μια κάσκα στο κεφάλι του και τον εξωσκελετό στο μπράτσο και το χέρι του. Το σύστημα «διαβάζει» την ηλεκτρική δραστηριότητα του εγκεφάλου και τις κινήσεις των ματιών του ασθενούς και τα «μεταφράζει» σε εντολές προς τον εξωσκελετό, ο οποίος κινεί έτσι το χέρι με τον επιθυμητό τρόπο, σχεδόν αποκαθιστώντας τη φυσιολογική κίνησή του.

«Ο ασθενής συνηθίζει το σύστημα μέσα σε δέκα λεπτά το πολύ. Επιπλέον, μπορεί να το χρησιμοποιήσει στο σπίτι του και όχι μόνο σε κλινικό περιβάλλον. Το σύστημα επίσης προσαρμόζεται σε αναπηρικό καροτσάκι και έτσι ο ασθενής μπορεί να κινηθεί στον χώρο μαζί με τον εξωσκελετό» διευκρινίζουν οι επιστήμονες.

Αυτόνομοι οι ασθενείς χάρη στο νέο σύστημα

Στο πλαίσιο των πειραμάτων, οι έξι τετραπληγικοί ασθενείς, που αδυνατούσαν να κάνουν οτιδήποτε χωρίς βοήθεια, κατάφεραν να λειτουργήσουν αυτόνομα χάρη στον εξωσκελετό, και τον χαρακτήρισαν ως «αξιόπιστο και πρακτικό, χωρίς να προκαλεί δυσφορία κατά τη χρήση του».

Από τετραπληγία (απώλεια κίνησης στα άνω και κάτω άκρα) πάσχει περίπου ένας στους 10.000 ανθρώπους, παγκοσμίως. Για να υπάρξει μερική αποκατάσταση της κινητικότητας των ασθενών, οι επιστήμονες μέχρι σήμερα έχουν δοκιμάσει την εμφύτευση συσκευών (διεπαφών) εγκεφάλου-μηχανής, που «μεταφράζουν» τα σήματα του εγκεφάλου των παράλυτων ανθρώπων σε εντολές προς κάποιο εξωτερικό ρομπότ. Όμως, η εμφύτευση είναι μια επεμβατική διαδικασία που κρύβει κινδύνους.

Πηγή: www.tovima.gr 

Η "ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ" ΤΟΥ...ΠΕΡΙΠΛΑΝΩΜΕΝΟΥ ΒΑΡΟΥΦΑΚΗ

Του Βαγγέλη Αυγουλά

Διαβάζοντας αυτό που παραθέτω λίγο πιο κάτω, προσπαθώ  να φέρω στο μυαλό μου – και σας παρακαλώ να προσπαθήσετε κι εσείς το ίδιο-   τη σκηνή  και τη στιγμή κατά  την οποία  η τότε  «υπουργάρα» της κυβέρνησης Τσίπρα και σήμερα περιπλανώμενος καθηγητής-ομιλητής-συγγραφέας Γιάνης Βαρουφάκης, περπάτησε αποφασιστικά μέσα στην αίθουσα που γινόταν κάποιο Eurogroup, κατευθύνθηκε προς τον πανίσχυρο  γερμανό Βόλφγκανγκ Σόιμπλε και του είπε: «Βόλφγκανγκ πες μου πότε αποφάσισες να ρίξετε τον Σαμαρά;» Και μάλιστα εισέπραξε και απάντηση ότι η απόφαση είχε ληφθεί τον Ιούνιο του 2014.

Βεβαίως αυτή η σκηνή θα μπορούσε να μην είναι μέσα στην αίθουσα του Eurogroup  αλλά στο ασανσέρ όπου ο Γιάνης , εντελώς τυχαία, θα είχε σκύψει πάνω από τον καθήμενο στο αναπηρικό καροτσάκι Σόιμπλε  και θα είχε πει στον …φιλαράκο του,  τον ισχυρότερο  άνδρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης  «συνωμοτικά» στ΄ αυτί-  για να μην ακούνε οι  υπόλοιποι «συνεπιβάτες» του ανελκυστήρα  - αυτά που ήθελε να του πει. Και θα είχε πάρει και απάντηση, τόσο σοβαρή, όσο την συνωμοτική ανάμιξη της  Ενωμένης Ευρώπης να «ρίξει» έναν εκλεγμένο πρωθυπουργό.

Αλλά θα μπορούσε επίσης η σκηνή να είχε γίνει στην είσοδο του κτιρίου, την ώρα που οι συνεργάτες του «κατέβαζαν» τον Σόιμπλε από το αυτοκίνητο , με τον Βαρουφάκη  να τρέχει και να φωνάζει : «Βόλφγκανγκ… Βόλφγκανγκ… , περίμενε ένα λεπτό… για πες  μου μισό λεπτό, τώρα που σε βρήκα…..» .

Τη φαντάζεστε τη σκηνή; Είτε στην αίθουσα, είτε στον ανελκυστήρα, είτε στην είσοδο, είτε σε κάποιο γεύμα, ο εκπρόσωπος του Γερμανικού Κράτους θα είχε μισο-δημόσια ή μισο- ιδιωτικά, στ αυτί, ομολογήσει , παραδεχτεί έστω στον  «τρελό του χωριού»  διακρατική επέμβαση στα εσωτερικά μιάς χώρας για την ανατροπή μιας εκλεγμένης  κυβέρνησης, χώρας- μέλους της Ενωμένης Ευρώπης.

Και φυσικά, δεν τα λέω εγώ αυτά. Τα διάβασα, σε μιαν είδηση, στο  lykavitos.gr, όπου παρουσιάζεται η παρακάτω φοβερή «αποκάλυψη» που την έκανε –ποιος άλλος- ο ίδιος ο Βαρουφάκης : « Στην αποκάλυψη πως ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε είχε αποφασίσει να ρίξει την κυβέρνηση Αντώνη Σαμαρά από τον Ιούνιο του 2014 προχώρησε ο Γιάνης Βαρουφάκης κατά την παρουσίαση του βιβλίου του «Η αρπαγή της Ευρώπης». Συγκεκριμένα όπως τόνισε ο πρώην υπουργός Οικονομικών, σε συνομιλία που είχε με τον Γερμανό ομόλογό του, ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε του εκμυστηρεύτηκε πως είχε αποφασίσει από τον Ιούνιο του 2014 να ρίξει την κυβέρνηση Σαμαρά. «Το 3ο μνημόνιο το σχεδίαζαν από το 2013-14» είπε ο Γιάνης.

Εν ολίγοις, ο κ. Σόιμπλε από τον Ιούνιο του ‘14 αποφάσισε ότι ο Σαμαράς δεν του κάνει πλέον και φυσικά, μόλις το «καρντάσι» του,  ο Βαρουφάκης  τον ρώτησε,  «Βόλφγκανγκ πες μου πότε αποφάσισες να ρίξετε τον Σαμαρά;», δεν δίστασε και απάντησε « τον Ιούνιο του ‘14».

Αυτά  δεν τα λέω εγώ. Ούτε το lykavitos.gr. Τα γράφει – και τα επισημαίνει-  ο Γιάνης Βαρουφάκης. Παράλληλα σχολιάζοντας τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε και το τι πιστεύει για την Ελλάδα ο κ. Βαρουφάκης ανέφερε «Νομίζετε ότι ο Σόιμπλε νοιάζεται για την Ελλάδα; Εμείς είμαστε μία παράπλευρη απώλεια σε έναν πόλεμο μεταξύ Γερμανίας και Γαλλίας», ενώ συμπλήρωσε πως ο στόχος του Γερμανού υπουργού Οικονομικών είναι ο έλεγχος του εθνικού προϋπολογισμού της Γαλλίας.

Υπογράμμισε πως οι Ευρωπαίοι πολιτικοί συμφωνούν με τις θέσεις Σόιμπλε ότι «εντός αυτής της Ευρώπης δεν υπάρχει εναλλακτική» και κατηγόρησε την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ πως «δυστυχώς τώρα το πιστεύει και η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ στη βάση ότι ένιωσε την ανάγκη υποταγής στο 3ο μνημόνιο γιατί δεν υπάρχει εναλλακτική». Έδωσε μάλιστα την άποψή του για το ποια είναι η λύση για την σημερινή Ευρώπη και τις διαπραγματεύσεις κάνοντας λόγο για «εποικοδομητική ανυπακοή».

Ε, τα σχόλια, δικά σας!

ΝΤΙΝΟΣ ΚΑΡΥΔΗΣ -ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ! - : "ΘΑ ΣΤΑ ΠΩ ΟΠΩΣ ΤΑ ΝΙΩΘΩ"

«Μεγάλωσα σ’ ένα κοτέτσι, με τον φόβο του σπιτονοικοκύρη που ερχόταν να ζητήσει το νοίκι και δεν είχαμε να τον πληρώσουμε. Μέναμε σε ένα απάνθρωπο δωμάτιο 2x3, που είχε χώμα κάτω αντί για πάτωμα και όταν έβρεχε, βγαίναμε έξω για να μη βραχούμε επειδή έσταζε το χαρτόνι που είχαμε για στέγη. Φοβάμαι την πείνα. Ζούσα από παιδί με αυτή τη φοβία και την κουβαλάω. Η μάνα μου μ’ έσερνε από συσσίτιο σε συσσίτιο και, όσο παράλογο κι αν ακούγεται, αυτά τα βιώματα δεν μπορώ να τα ξεπεράσω. Ο φόβος της πείνας έρχεται ακόμη συνέχεια σαν εφιάλτης. Γι’ αυτό δεν τόλμησα να κυνηγήσω μεγαλύτερα πράγματα στην καριέρα μου και βολευόμουν πάντα με ψίχουλα και έλεγα να μην τα χάσω κι αυτά», έλεγε ο Ντίνος Καρύδης σε πρόσφατη συνέντευξή του, αναφερόμενος στα παιδικά του χρόνια.

Συνάντησα τον κ. Καρύδη μια Παρασκευή μεσημέρι του Νοέμβρη, για τη συνέντευξή μας, σε ένα γραφικό καφενεδάκι στα Εξάρχεια, στην περιοχή που ο γνωστός ηθοποιός γεννήθηκε και μεγάλωσε.

Ο Ντίνος Καρύδης έχει ταλαιπωρηθεί πολλές φορές από «δημοσιογράφους, εντός πολλών εισαγωγικών η λέξη», όπως μου είπε, ο κοινός μας φίλος όμως Δημήτρης Κωνσταντάρας, τον «έπεισε» να μιλήσει στο «Με Άλλα Μάτια»!

Για τα «παλιά» και τα παιδικά του χρόνια δεν τον ρώτησα. Είχα διαβάσει πολλά σε πρόσφατες συνεντεύξεις του, όλα στενάχωρα, και δεν ήθελα να βαρύνω το κλίμα. Για παράδειγμα πρόσφατα στο «Πρώτο Θέμα» είχε αφηγηθεί:

"...Θυμάμαι ότι το πρώτο δώρο που μου έφερε ο πατέρας μου ήταν ένα κομμάτι ψωμί με βούτυρο και ότι γεμάτος έκπληξη γύρισα και του είπα “Δικό μου είναι όλο αυτό;”. Θυμάμαι ακόμη ότι στην Α’ Δημοτικού είχα ερωτευτεί ένα κοριτσάκι, τη Στέλλα, μόνο και μόνο επειδή φορούσε... λουστρίνια! Θυμάμαι ότι είχα ζητήσει από τον Άγιο Βασίλη να μου φέρει ένα ποδήλατο που δεν μου έφερε ποτέ».

-Ερώτηση: «Επαγγελματικά έχετε κάνει λάθη»;

- Απάντηση:  «Έχω συμμετάσχει σε δουλειές που δε θα ήθελα, για βιοποριστικούς λόγους κυρίως, τις οποίες όμως τις υπερασπιστικά, γιατί αυτό πρέπει να κάνει κάθε καλός επαγγελματίας. Παράλληλα πάντως έχω αρνηθεί και προτάσεις».

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1938, ήταν αριστούχος της Δραματικής Σχολής Αθηνών και πρωτοεμφανίστηκε στο θέατρο με τον πρωτοποριακό θίασο της Δωδεκάτης Αυλαίας* στο έργο του Γ. Ανδρίτσου "Το σαλιγκάρι", σε σκηνοθεσία του Γιώργου Γιαννιση.

* Η Δωδέκατη Αυλαία, ήταν το κίνημα μιας ομάδας νέων ανθρώπων του θεάτρου που, προσέξτε ήθος, επιχορηγήθηκε από το υστέρημα και μόνο των μελών της. Με βασικό πυρήνα τον Χρήστο Βαχλιώτη, τον Λυκούργο Καλλέργη, τον Βαγγέλη Γκούφα, τον Βασίλη Ανδρεόπουλο, τον Στέφανο Ληναίο και τον Γιώργο Γιαννίση, συσπείρωσε και ανέδειξε νέους σκηνοθέτες, νέους ηθοποιούς, νέους μουσικούς, νέους σκηνογράφους… κυρίως όμως χάρισε στο θέατρο μας, μια δεκάδα νέους, άγνωστους ως τότε, θεατρικούς συγγραφείς.

Την ίδια περίοδο, συμμετείχε στην εμβληματική παράσταση Χατζιδάκι-Αργυράκη-Χορν, "Οδός ονείρων", σε σκηνοθεσία Αλέξη Σολωμού.

Από το 1966 ότε και αποστρατεύτηκε, μέχρι το 1982, συνεργάστηκε με τους περισσότερους θιάσους της τότε θεατρικής Αθήνας, όπως-ΚΩΣΤΑ ΜΟΥΣΟΥΡΗ-ΑΓΓΕΛΟΥ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΥ-ΚΑΡΕΖΗ,ΚΑΖΑΚΟΥ ΒΟΥΓΙΟΥΚΛΑΚΗ,ΠΑΠΑΜΙΧΑΗΛ-ΔΗΜΗΤΡΗ ΧΟΡΝ-ΜΙΜΗ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΥ-ΚΩΣΤΑ ΒΟΥΤΣΑ-ΜΑΡΡΙΕΤΑΣ ΡΙΑΛΔΗ-ΝΤΙΝΟΥ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ-ΝΙΚΟΥ ΡΙΖΟΥ-ΚΩΣΤΑ ΚΑΡΡΑ κ.α..

Το 1983 μαζί με την Τζούλια Αργυροπούλου -σύζυγό του- και άλλους εραστές της νεώτερης Ελληνικής Δραματουργίας, ίδρυσαν την Ελεύθερη Αυλαία. Στην εικοσαετή και πλέον πορεία της η Ελεύθερη Αυλαία παρουσίασε με επιτυχία στην Αθήνα και στην ευρύτερη περιφέρεια, έργα σημαντικών Ελλήνων θεατρικών συγγραφέων, σε σκηνοθεσίες ΧΑΤΖΑΚΗ, ΑΡΜΕΝΗ, ΝΤΑΛΙΑΝΗ, Γ. ΧΑΤΖΗΔΑΚΗ, Κ. ΝΤΑΛΙΑΝΗ, ΕΥΘΥΜΙΑΔΗ, ΔΟΥΚΑ, ΚΑΡΥΔΗ κ.α..

Ενδιάμεσα, συνεργάστηκε με τα ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Αγρινίου, Βόλου, Βέροιας, Σερρών, Μοντέρνο θέατρο, θίασο Πέτρου Φιλιππίδη, Ανοιχτό θέατρο, θίασο Πέμης Ζούνη, Αμφιάρειο Ηρώς Μουκίου, F.S. Production του Φ. Συνοδινού- Β. Παναγόπουλου και με τη Θεατρική Εστία κ.α. στα έργα «Ο ΕΠΙΘΕΩΡΗΤΗΣ ΤΟΥ ΓΚΟΓΚΟΛ» (ΣΚΗΝΟΘ. Γ. ΜΕΣΑΛΑΣ), «ΠΕΙΡΑΣΜΟΣ» ΤΟΥ ΞΕΝΟΠΟΥΛΟΥ (ΣΚΗΝΟΘ. Θ. ΓΚΟΝΗΣ), «ΑΜΛΕΤ» ΤΟΥ ΣΑΙΞΠΗΡ ΚΑΙ «ΜΟΝΑΧΙΚΟΣ ΔΡΟΜΟΣ» ΤΟΥ ΣΝΙΤΣΛΕΡ(ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ Γ. ΜΙΧΑΗΛΙΔΗΣ), «ΑΧΑΡΝΗΣ» ΤΟΥ ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗ (ΣΚΗΝΟΘ. Γ. ΑΡΜΕΝΗΣ), «Η ΒΕΡΑ» ΤΟΥ ΚΕΧΑ’Ι’ΔΗ (ΣΚΗΝΟΘ. Ν. ΜΠΟΥΣΔΟΥΚΟΣ), «ΥΠΗΡΕΤΗΣ ΔΥΟ ΑΦΕΝΤΑΔΩΝ» ΤΟΥ ΓΚΟΛΝΤΟΝΙ (ΣΚΗΝΟΘ. Θ. ΜΟΥΜΟΥΛΙΔΗΣ), «Η ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ ΓΚΩΤΙΕ ΤΑΞΙΔΕΥΕΙ ΑΠΟΨΕ» ΤΟΥ ΑΚΗ ΔΗΜΟΥ (ΣΚΗΝΟΘ. ΑΝΤ. ΚΑΛΟΓΡΙΔΗΣ), «NUTS» του TOΠΟΡ (ΣΚΗΝΟΘ. Π. ΖΟΥΛΙΑΣ), «LOOT» ΤΟΥ ΟΡΤΟΝ (ΣΚΗΝΟΘ. Γ. ΜΙΧΑΛΑΚΟΠΟΥΛΟΣ), «ΟΙ ΗΛΙΘΙΟΙ» ΤΟΥ ΣΑ’Ι’ΜΟΝ (ΣΚΗΝΟΘ. Π. ΦΙΛΙΠΠΙΔΗΣ), «ΟΙ ΜΟΥΣΙΚΟΙ» ΤΟΥ ΣΚΟΥΡΤΗ (ΣΚΗΝΟΘ. Κ. ΜΕΣΑΡΗΣ), «ΤΟ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΣ ΓΟΥΟΡΕΝ» ΤΟΥ ΣΩ(ΣΚΗΝΟΘ.Α.ΒΟΥΤΣΙΝΑΣ)-ΨΕΜΑ ΣΤΟ ΨΕΜΑ ΤΟΥ ΝΗΛΣΟΝ(ΣΚΗΝΟΘ.Π.ΦΙΛΙΠΠΙΔΗΣ) κ.α..

Έχει μεγάλη συμμετοχή σε κινηματογραφικές ταινίες, τηλεοπτικές σειρές, σε θέατρα Δευτέρας στην ΕΡΤ, σε θεατρόμορφες εκπομπές συνέχειας στο κρατικό ραδιόφωνο, καθώς και σε μεταγλωττισμένες τηλεοπτικές σειρές.

Κάποια φεγγάρια έχει διδάξει -κατά τον ίδιο έχει διδαχτεί!- σε Δραματικές Σχολές.

-Τον ρώτησα: «Σήμερα βλέπουμε πολλούς μη ηθοποιούς, π.χ. τραγουδιστές, αθλητές κλπ., να δέχονται μια επαγγελματική πρόταση και να παίζουν έναν ρόλο σε μια παράσταση ή σε ένα σίριαλ. Πιστεύετε ότι επηρεάζει η έλλειψη σπουδών υποκριτικής την ποιότητα του θεάματος»;

-Ντ. Καρύδης: «Παλιά, στα δικά μου χρόνια, για να γίνεις ηθοποιός, αφού σπούδαζες, περνούσες αυστηρές εξετάσεις και έπαιρνες άδεια ασκήσεως του επαγγέλματος, αλλιώς δε γινόταν να παίξεις. Τώρα αυτό έχει καταργηθεί. Γενικά, για μένα, δεν είναι σωστό αυτό το «ότι δηλώσεις είσαι» που ισχύει στην Ελλάδα. Παρ’ όλα αυτά έχουμε δει και αρκετούς που δεν έχουν σπουδάσει ηθοποιία να κρύβουν ένα ταλέντο μέσα τους».

-Ερώτηση: «Οι νέοι ηθοποιοί μαθαίνουν από εσάς»;

-Απάντηση: «Δεν το παίζω αυθεντία. Αν μου το ζητήσουν, θα τους πω τη γνώμη μου. Μόνο έτσι νιώθω ότι μπορώ να  τους βοηθήσω».

«Θα στα πω όπως τα νιώθω, όχι στημένα και μακιγιαρισμένα. Άλλωστε εγώ είμαι αγράμματος, δεν ξέρω να τα λέω ωραία. Θέλω να τα λέω όμως Αληθινά», μου επανέλαβε αρκετές φορές ο Ντίνος Καρύδης!

Κι όμως εγώ συνάντησα έναν άνθρωπο με μουσική παιδεία, καλλιεργημένο, πολιτικοποιημένο, λάτρη της Ιστορίας, ο οποίος διαβάζει συνεχώς βιβλία. Α! Και λατρεύει και την Κρήτη, την πατρίδα μου!

Του ζήτησα ένα γενικό σχόλιο, για την κατάσταση σήμερα στην Ελλάδα:

«Από όταν το Ελληνικό έθνος έγινε κράτος, πάμε από λάθη σε λάθη ως λαός. Π.χ. δολοφονήσαμε τον Ιωάννη Καποδίστρια, και σκοτώσαμε τον μεγάλο στρατιωτικό και πολιτικό Οδυσσέα Ανδρούτσο.

Είχα διαβάσει ένα επιστημονικό βιβλίο κάποτε, που ανέλυε την κοινωνία των μυρμηγκιών. Εκεί έλεγε ότι μυρμήγκια με τη μεγαλύτερη φασιστική δομή, ζουν στο υπέδαφος της Γερμανίας. Και αναρωτιέμαι, είναι τυχαίο αυτό;

Στην Ελλάδα νιώθω ότι κουβαλάμε τη διχόνοια από αρχαιοτάτων χρόνων, δυστυχώς. Θυμήσου τι περιγράφει ο Όμηρος στην Ιλιάδα, έπος που ξεκινά με την οργή των Ελλήνων στρατηγών που τρώγονταν μεταξύ τους.

Κι όμως αν δεις την Ελλάδα μας στον παγκόσμιο χάρτη, μοιάζει με πίνακα ζωγραφικής!

Και ακόμα, είμαστε ένας λαός που  στη γλώσσα μας την εργασία τη λέμε δουλειά, από το δουλεία.  Με στενοχωρεί αυτό.

Δεν υπάρχει άλλο κράτος στον κόσμο που ο μισός του πληθυσμός να είναι συγκεντρωμένος στην πρωτεύουσα, όπως εδώ που είμαστε πόσα εκατομμύρια στην Αττική.

Και όσο για την περιβόητη και πολυπόθητη «Ανάπτυξη» που ακούμε τόσα χρόνια και δεν τη βλέπουμε, δε θα πάμε καλά, γιατί δεν παράγουμε τίποτα. Πάω να ψωνίσω και βλέπω όλο προϊόντα εισαγωγής, ακόμα και χαμομήλι εισάγουμε. Πρέπει να αλλάξουμε μυαλά. Φοβάμαι μην ξαναζήσω τις εποχές που οι γονείς μου με έτρεχαν από συσσίτιο σε συσσίτιο. Ήδη κάθε φορά που βγαίνω από το σπίτι μου για μια βόλτα, 10-15 άνθρωποι κάθε φορά μου ζητάνε από 1€ και έτσι όλοι μου θυμίζουν ότι δεν έχω».

Για το προσφυγικό και τα πρόσφατα φαινόμενα ρατσιστικών συμπεριφορών στην Ελλάδα μου είπε: «Ας μην ξεχνάμε ότι και οι γονείς και οι παππούδες μας πήγαν πρόσφυγες. Ο Χριστός είπε «Αγαπάτε αλλήλους», χωρίς να τους ξεχωρίσει σε μαύρους, άσπρους κλπ. Αλλά δεν το τηρούμε. Και μέσα σε όλα αυτά, δυστυχώς κερδίζει έδαφος η Χρυσή Αυγή, με τις ευλογίες –επιτρέψτε μου να πω- του συστήματος».

Θα μπορούσε να πει κανείς ότι ο Ντίνος Καρύδης έχει μια ζωή κυριολεκτικά βγαλμένη μέσα από τον κινηματογράφο! Στην «Αλίκη Στο Ναυτικό» ο Λάμπρος Κωνσταντάρας προσέχει το ταλέντο του! Στην «Κόρη Μου Η Σοσιαλίστρια», ο Ντίνος Καρύδης γνωρίζει και ερωτεύεται τη γυναίκα της ζωής του, ηθοποιό Τζούλια Αργυροπούλου και λίγο καιρό μετά αποκτούν τη Σμαράγδα τους!

Αναφέρεται συχνά –και πάντα με ευγνωμοσύνη-, στον αείμνηστο Λάμπρο Κωνσταντάρα. Εξηγεί ότι του χρωστάει πολλά, αφού «ο Λάμπρος μεσολάβησε στον Αλέκο Σακελάριο να με πάρει στη Δραματική Σχολή σχεδόν δωρεάν».

-Ερώτηση: «Αν υπήρχε σήμερα ένας μαγικός τρόπος να πείτε μια φράση στον αείμνηστο Λάμπρο Κωνσταντάρα και αυτός να σας ακούσει, τι θα του λέγατε»;

Ντ. Καρύδης: «Για μένα ο Λάμπρος ζει, μέσα από τα αγαπημένα μου πρόσωπα! Και θα του έλεγα «σε ευχαριστώ που υπάρχεις»! Γιατί αν δεν υπήρχε ο Λάμπρος Κωνσταντάρας, δε θα υπήρχε και η Σμαράγδα! Δε θα ήμουν ηθοποιός, δε θα γνώριζα τη μέλλουσα γυναίκα μου, επίσης ηθοποιό Τζούλια Αργυροπούλου, και δε θα μεγάλωνε η Σμαράγδα στις αγκαλιές της Αλίκης, της Καρέζη και άλλων μεγάλων ηθοποιών»!

Η κουβέντα πάει για λίγο στη Σμαράγδα Καρύδη. Μου ξαναλέει τη γνωστή και γλυκιά ιστορία, για τη «γνωριμία» της Σμαράγδας με την υποκριτική τέχνη:

«Η Σμαράγδα ήξερε από 10 ετών ότι θα γίνει ηθοποιός. Θυμάμαι, ήμασταν σε ένα ζαχαροπλαστείο με τον ποιητή Δημήτρη Χριστοδούλου και τη ρώτησε τι θα ήθελε να γίνει όταν μεγαλώσει, μια και ήταν πολύ όμορφο κοριτσάκι. Εκείνη του είπε “ηθοποιός” και κοκκίνισε. Όταν τη ρώτησε “Γιατί ηθοποιός;”, του απάντησε “Για τη μαγεία” και έπεσε πάλι στο γλυκό κανταΐφι που έτρωγε. Από τότε, χωρίς να της πω εγώ τίποτα, σχεδόν μαγικά, άρχισε μεθοδικά να καλλιεργεί το πνεύμα της, το σώμα της και την ψυχή της, πράγματα απαραίτητα για το θέατρο. Διαισθάνθηκε αυτά που ήθελε να της πω σαν συμβουλές, αλλά δεν το έκανα μήπως πάει κόντρα. Έτσι, όταν έδωσε εισαγωγικές εξετάσεις στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου ήταν πανέτοιμη. Έμαθα μάλιστα από μέλος της επιτροπής ότι ο διευθυντής της σχολής είπε “η δεσποινίς Καρύδη είναι έτοιμη ηθοποιός”, αλλά δεν της το είπα ποτέ».

Και τώρα τη βλέπει στο θέατρο και συχνά δακρύζει από χαρά και καμάρι για κείνη!

-Ερώτηση: «Ποια είναι η προίκα που νιώθετε ότι αφήσατε στην κόρη σας»;

-Απάντηση: «Θα σου πω το παράδειγμα που της αφήσαμε σαν γονείς. Δε θα πω η συμβουλή που λένε πολλοί. Δε γίνεται για παράδειγμα να είναι ένας γονιός με τέσσερα τσιγάρα στο χέρι και να συμβουλεύει το παιδί του να μην καπνίζει. Το παράδειγμα λοιπόν που της δώσαμε οι δύο της γονείς».

Αυτή την περίοδο, κάθε Δευτέρα και Τρίτη βράδυ, ο Τάκης Παπαματθαίου σκηνοθετεί τον Ντίνο Καρύδη στο έργο των Άντον Τσέχωφ και Άρθουρ Σνίτσλερ, σε ένα έργο για τον έρωτα!

Οι κριτικές γράφουν για «Ρεσιτάλ ερμηνείας από τον Ντίνο Καρύδη», στο Life ’n’ Art Theater, Κωνσταντινουπόλεως 82,Κεραμεικός (τηλ. Κρατήσεων 2105789337).

Τον ρωτάω για το έργο: «Σε αυτόν τον ρόλο νιώθω ότι κάνω… τον εαυτό μου», μου απαντάει και συνεχίζει: «Παίζω στο ένα από τα τέσσερα μονόπρακτα και υποδύομαι έναν έμπειρο θεατρίνο, που ο μοναδικός έρωτας της ζωής του είναι η σκηνή, μα κάποια στιγμή, σβήνουν τα φώτα στο θέατρο και η Πλατεία αδειάζει και… Αλήθεια, ένα τεταρτάκι κρατά ο ρόλος μου, θες να στο διαβάσω; Αντέχεις»;

Παγώνω! Ο Ντίνος Καρύδης, ο γνωστός ηθοποιός, θα μου πει τα λόγια του; Εμένα; Έτσι στο τσάμπα; Εδώ χύμα στο καφενείο; Ψελλίζω «Ναι» και εκείνος ξεκινά!

Οι εξωτερικοί ήχοι πολλοί. Δε σέβονταν τη μυσταγωγία. Μα δεν τους δίναμε σημασία! Εκείνος ανεπηρέαστος, εγώ μαγεμένος! Μου είπε ότι «απλώς θα διαβάσει τα λόγια», κι όμως έπαιζε μπροστά μου! Χρωμάτιζε τη φωνή του, άλλαζε συναισθήματα, σιγοψιθύριζε τις μελωδίες! Και κάθε τόσο διέκοπτε και μου περιέγραφε αναλυτικά τι γινόταν εκείνη την ώρα στο σκηνικό, «για να βλέπω»!

Η παράσταση, αυτή που δόθηκε αποκλειστικά μόνο για μένα, τελειώνει! «Ευτυχώς που το ηχογράφησα για να το ξανακούσω και να μπορέσω να το πιστέψω αυτό που μου συνέβη» λέω μέσα μου! Και την ίδια στιγμή αναρωτιέμαι φωναχτά:

«Μα αξίζει ένας μεγάλος ηθοποιός όπως εσείς, να σπαταλά 20 λεπτά από τη ζωή του και να παίζει μια παράσταση έτσι απρογραμμάτιστα για έναν νεαρό, επειδή μόλις τον έκανε φίλο του»;

Και ο Ντίνος Καρύδης, σεμνός και ταπεινός, αφού μου επιβάλλει να του μιλάω στον Ενικό, μου απαντά με χιούμορ: «Όταν λες «μεγάλος» ηθοποιός, εννοείς σε ηλικία ε»;

Στα χρόνια της βαθιάς κρίσης, στο θέατρο δεν υπάρχουν πια μεροκάματα. Πολλές φορές μου εξομολογείται ότι έχει παίξει και αφιλοκερδώς, «από αγάπη για το σανίδι»!

Όταν διαβάζει ή ακούει καλές κριτικές για εκείνον, ντρέπεται!

Θα ήθελε να έχει προλάβει να συνεργαστεί και στο θέατρο με τον Λάμπρο Κωνσταντάρα, αλλά…

Δε βλέπει πολύ τηλεόραση. Είναι πάντως πολύ ενεργός στο Facebook!

Πιστεύει στο Θεό και νιώθει ότι στα απλά και καθημερινά της ζωής του, πολλές φορές τον έχει βοηθήσει η Παναγία.

Είναι ζωόφιλος! Του αρέσουν κυρίως οι γάτες, αν και το λαμπραντόρ της αγαπημένης του της Σμαράγδας, τον Γιάννη, τον λέει «εγγονό» του!

Μου λέει: «Πολλές φορές ντρέπομαι που κοιτάζω τα ζώα στα μάτια γιατί αυτά είναι αθώα και εμείς είμαστε… άνθρωποι»!

Κάναμε πολλά αστεία αυτό το τρίωρο με τον Ντίνο Καρύδη! «Το χιούμορ να ξέρεις αγαπητέ μου, είναι Ελληνική λέξη, προέρχεται από το «χυμός»», μου εξήγησε κάποια στιγμή.

Του ζήτησα να μου σχολιάσει τη σύγχρονη κωμωδία: «Μου αρέσει η κωμωδία που κάτι έχει να πει στο θεατή. Επίσης και η Επιθεώρηση, αν και σήμερα είναι νομίζω παρεξηγημένο, ίσως και κακοποιημένο είδος.

Πολύ μεγάλος στο είδος της επιθεώρησης σήμερα είναι για μένα ο Μάρκος Σεφερλής, άμεσος και διαδραστικός!  Στο λέω και ας ξέρω εκ των προτέρων ότι κάποιοι θα μου επιτεθούν γι’αυτό. Αλλά ο κόσμος, που γεμίζει τόσα χρόνια τα θέατρα που παίζει ο Μάρκος, μάλλον συνυπογράφει τη γνώμη μου».

Και φυσικά η συνέντευξη έκλεισε με ένα αστείο:

Τον ρωτάω: «Αν γινόσασταν για μια μέρα μόνο Πρωθυπουργός στην Ελλάδα, ποιο θα ήταν το πρώτο πράγμα που θα αλλάζατε»;

Και μου απάντησε: «Δε μπορώ να σου πω! Η σωστή ερώτηση θα ήταν τι θα έκανα αν γινόμουν Πρωθυπουργός στην Ελλάδα για μια νύχτα! Είδες για να μην είσαι Δημοσιογράφος»;

ΟΧΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ! ΟΥΤΕ ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΒΔΟΜΑΔΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΣΧΕΔΙΑΣΩ.

Του Βαγγέλη Αυγουλά

Ειλικρινά δεν μπορώ να διανοηθώ όχι πώς θα φτάσουμε σε οριστική λύση των προβλημάτων της χώρας μας και του λαού αλλά έστω, απλώς, σε μια καλύτερη κατάσταση  που θα εγγυάται κάποιο μέλλον. Αδυνατώ να πιστέψω αυτά που διαβάζω, αν και τα διαβάζω σε σοβαρά Μ.Μ.Ε. , και αδυνατώ να σχεδιάσω όχι το μέλλον…. ούτε κάν την ερχόμενη εβδομάδα. Εσείς τα  διαβάσατε; Ότι  δηλαδή «Στα 93,935 δισ. ευρώ αναρριχήθηκαν οι ληξιπρόθεσμες οφειλές προς την εφορία τον Οκτώβριο, σημειώνοντας αύξηση σχεδόν 1,4 δισ. ευρώ σε σχέση με το Σεπτέμβριο».

Και ότι « Μέσα στο πρώτο δεκάμηνο του 2016 δεν έχουν πληρωθεί φόροι 11,738 δισ. ευρώ, δηλαδή δημιουργούνται φέσια περισσότερο από 1 δισ. ευρώ μηνιαίως. Και παράλληλα ότι οι παλαιές ληξιπρόθεσμες οφειλές, ήτοι όσες δημιουργήθηκαν πριν από την 1η Ιανουαρίου 2016 διαμορφώθηκαν στα τέλη Οκτωβρίου 2016 σε 82,18 δισ. ευρώ».

Τα διαβάσατε; Υπολογίσατε τα χρεωστούμενα; Μπορείτε να φανταστείτε καν τα ποσά, σε σχέση με τα 600, 1.000, 1.500 ευρώ που παίρνετε εσείς ή –έστω- τις 4-5 χιλιάδες ευρώ που παίρνουν οι βουλευτές και οι υπουργοί ή –άντε να φτάσουμε κι εκεί-  τα δεκαχίλιαρα και τα εικοσαχίλιαρα κάποιων tv stars που σήμερα απλώς «πουλάνε» προϊόντα από την τηλεόραση ή ακόμα τα κέρδη των μεγάλων επιχειρήσεων;

Και πώς να βρεθούν τα υπόλοιπα που χρωστάμε όταν σύμφωνα με τα στοιχεία της Γενικής Γραμματείας Δημοσίων Εσόδων η εφορία στα τέλη Οκτωβρίου είχε επιβάλλει μέτρα αναγκαστικής είσπραξης, δηλαδή κατασχέσεις, δεσμεύσεις περιουσιακών στοιχείων και πλειστηριασμούς σε 803.803 φορολογούμενους ή σε περίπου στο 50% των οφειλετών στους οποίους έχει τη δυνατότητα να επιδιώξει αναγκαστική είσπραξη της οφειλής;

Και κάτι τελευταίο: Βάσει των ίδιων στοιχείων 4.304.752 φορολογούμενοι τον Οκτώβριο αδυνατούσαν να πληρώσουν εμπρόθεσμα τις υποχρεώσεις τους στην εφορία. Κι όταν λέμε «ληξιπρόθεσμες οφειλές» εννοούμε απλώς, ανεξαρτήτως αιτίας,  … ΦΕΣΙΑ.

Ποιος μπορεί να μου δώσει να καταλάβω όλο αυτό το περίπλοκο «κουβάρι» το οποίο αν δεν ξετυλιχτεί, δεν υπάρχει ΟΥΤΕ ΜΙΑ πιθανότητα στο εκατομμύριο να «ξαναπάρει μπροστά» το κράτος;

Τα στοιχεία της Γενικής Γραμματείας Δημοσίων Εσόδων αποκαλύπτουν πως- ένα παράδειγμα δίνω-  έως τα τέλη Απριλίου ήταν σε εξέλιξη 772 πλήρεις και 182 μερικοί έλεγχοι της φορολογικής διοίκησης σε μεγάλες επιχειρήσεις. Συνολικά στο πρώτο τετράμηνο εισπράχθηκαν από πλήρεις και μερικούς ελέγχους σε μεγάλες επιχειρήσεις 112 εκατ. ευρώ από φόρους και πρόστιμα, έναντι στόχου 400 εκατ. ευρώ.

Ποιος έχει και δεν πληρώνει; Γιατί αυτοί που δεν έχουν, δικαιολογούνται. Αλλά αυτοί που έχουν; Ισχύει ότι δεν πληρώνουν ούτε τα ρυθμισμένα χρέη οι οφειλέτες;  Ισχύει ότι το –ας πούμε- κίνημα «δεν πληρώνω φόρους στο δημόσιο» έχει «έδρα» στα βόρεια Προάστια της Αθήνας; Ισχύει ότι παρά τις απειλές για συλλήψεις και κατασχέσεις μεγαλόσχημων, τα χρέη στις ΔΟΥ των VIP φορολογουμένων μένουν απλήρωτα;

Και κάτι απίστευτο: Ισχύει  ότι οι οικονομικά ασθενέστεροι που ζουν στις υποβαθμισμένες γειτονιές και περιοχές της χώρας, καταφέρνουν να σηκώνουν ίδια ή και μεγαλύτερα (αναλογικά) βάρη, που τους φορτώνει η εφορία ; Ισχύει ότι τελικά είναι οι οικονομικά «αδύναμοι» που σπεύδουν συνήθως να πληρώνουν τα χρέη τους στο δημόσιο, παρά οι πλούσιοι; Ισχύει ότι οι 28 μεγαλύτερες ΔΟΥ της χώρας είχαν στόχο να εισπράξουν συνολικά 709 εκατ. από τα 56,6 δισ. ληξιπρόθεσμα χρέη, αλλά τελικώς στα κρατικά ταμεία έφτασαν 398 εκατομμύρια , με ποσοστό εισπραξιμότητος χρεών 58,1% έναντι του ετήσιου στόχου τους;

Γιατί αν ισχύουν τέτοια πράγματα, είναι λογικό που έχουμε φτάσει εκεί που έχουμε φτάσει και πως όλοι όσοι δεν πληρώνουν από άποψη είναι «άρχοντες». Και έτσι περιμένουμε να μας μειώσουν το Δημόσιο Χρέος;

Τι να περιμένει ο απλός – συνήθως ανασφάλιστος-  εργαζόμενος των 400 – 500 ευρώ , ο φοιτητής που «ετοιμάζεται» να «βγει» στην αγορά εργασίας, ο «υπαλληλάκος», ο νέος επιστήμονας, ο μικροσυνταξιούχος, οι χιλιάδες καθαρίστριες της  «μαύρης εργασίας» , οι χιλιάδες σερβιτόροι και σερβιτόρες, οι χιλιάδες ανειδίκευτοι εργάτες του μεροκάματου και – κυρίως- ο άνεργος;

Όλα αυτά που αναφέρω δεν ανάγονται φυσικά στα 90 δισεκατομμύρια ληξιπρόθεσμων οφειλών. Γιατί αυτά τα 90 δισεκατομμύρια τα χρωστάνε άνθρωποι που ήδη βρίσκονται μέσα στον «Κύκλο Εργασίας», οι Δημόσιοι Υπάλληλοι, οι μικροεπιχειρήσεις, οι ασφαλιστικές εταιρείες, οι εταιρείες ανταλλακτικών αυτοκινήτων, οι αγροτικοί συνεταιρισμοί, οι μικροκτηματίες και μικροκτηνοτρόφοι, τα καταστήματα ρούχων και παπουτσιών, οι περιπτεράδες, τα πλυντήρια και τα σιδερωτήρια…… ΟΥΦ κουράστηκα.

Καλά Χριστούγεννα όμως. Ας αναπνεύσουμε βαθιά κι ας ξανατροφοδοτήσουμε την όποια ελπίδα υπάρχει ακόμα μέσα μας. Έστω κι αν η «επανάληψη είναι μήτηρ μαθήσεως», τα έχουμε επαναλάβει τόσες και τόσες και τόσες φορές που δεν ωφελεί. Τι ωφελεί; Το ψάχνω. Κι όταν το βρω, τα ξαναλέμε.