ΟΡΑΤΟΣ Ο ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΛΟΥΚΕΤΟΥ ΣΤΟ ΑΣΥΛΟ ΑΝΙΑΤΩΝ

Ορατός ο κίνδυνος λουκέτου στο Άσυλο Ανιάτων

Για πρώτη φορά στα 120 χρόνια ιστορίας του Ασύλου Ανιάτων ο κίνδυνος «λουκέτου» είναι ορατός. Ως κοινωφελές φιλανθρωπικό ίδρυμα περίθαλψης χρονίως πασχόντων (τετραπληγίες, εγκεφαλοπάθειες, σκλήρυνση κατά πλάκας κ.ο.κ. – το μεγαλύτερο ποσοστό των ασθενών είναι κατάκοιτοι), δεν λαμβάνει κρατική επιδότηση, με τους οικονομικούς του πόρους να προέρχονται αποκλειστικά από την αξιοποίηση της ακίνητης περιουσίας του. Η προηγούμενη διοίκηση δεν κατόρθωσε να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά τη λαίλαπα της κρίσης, με την αύξηση της φορολογίας, τα άδεια ακίνητα και τη μη είσπραξη ενοικίων (ακόμα και από κτίρια που χρησιμοποιεί το Δημόσιο) να έχουν μειώσει κατά 40% τα έσοδα. Bρόχο αποτελούν τα χρέη προς το ΙΚΑ και την εφορία, που άγγιξαν τα τελευταία χρόνια τα 8 εκατομμύρια ευρώ.

Της Λίνας Γιανναρου

Προχθές, ο κ. Στέλιος κέρναγε σοκολατάκια στο εντευκτήριο. «Να ζήσετε, κύριε Στέλιο μας!», του είπε περνώντας η κ. Κατερίνα, προϊσταμένη του νοσηλευτικού προσωπικού, σκύβοντας να τον ασπαστεί. Χτυπημένος μικρός από πολιομυελίτιδα, είναι καθηλωμένος σε αναπηρικό αμαξίδιο. «Είστε καλά;», τον ρωτάει τρυφερά. «Δόξα τω Θεώ, αδελφή διευθύνουσα», απαντά. «Χρόνια πολλά και σε σας για χθες, δεν τα είπαμε». «Ευχαριστώ πολύ», λέει εκείνη. Κι έπειτα στην «Κ»: «Πάμε; Οι πτέρυγες είναι από εδώ».

Η μικρή πόρτα στον πεζόδρομο της Αγίας Ζώνης στην Κυψέλη που οδηγεί στο Άσυλο Ανιάτων είναι πύλη σε άλλη εποχή. Πίσω από τα ψηλά τείχη, κρύβεται μια κατάφυτη μικρή πολιτεία περίπου εννέα στρεμμάτων, με μια ωραιότατη έπαυλη στο κέντρο όπου στεγάζεται η διοίκηση. Οι νοσηλεύτριες φορούν κολλαριστές ποδιές και όλοι απευθύνονται μεταξύ τους στον πληθυντικό. Οι περισσότεροι από τους 120 ασθενείς νοσηλεύονται στο ίδρυμα για πάνω από τριάντα χρόνια – ένας κλείνει φέτος τα 55 χρόνια ζωής εκεί. «Αν κλείσουμε, θα γκρεμιστεί ο κόσμος τους».

Για πρώτη φορά στα 120 χρόνια ιστορίας του Ασύλου Ανιάτων ο κίνδυνος «λουκέτου» είναι ορατός. Ως κοινωφελές φιλανθρωπικό ίδρυμα περίθαλψης χρονίως πασχόντων (τετραπληγίες, εγκεφαλοπάθειες, σκλήρυνση κατά πλάκας κ.ο.κ. – το μεγαλύτερο ποσοστό των ασθενών είναι κατάκοιτοι), δεν λαμβάνει κρατική επιδότηση, με τους οικονομικούς του πόρους να προέρχονται αποκλειστικά από την αξιοποίηση της ακίνητης περιουσίας του. Η προηγούμενη διοίκηση δεν κατόρθωσε να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά τη λαίλαπα της κρίσης, με την αύξηση της φορολογίας, τα άδεια ακίνητα και τη μη είσπραξη ενοικίων (ακόμα και από κτίρια που χρησιμοποιεί το Δημόσιο) να έχουν μειώσει κατά 40% τα έσοδα. Bρόχο αποτελούν τα χρέη προς το ΙΚΑ και την εφορία, που άγγιξαν τα τελευταία χρόνια τα 8 εκατ. ευρώ.

22 ευρώ για κάθε ασφαλισμένο

«Δυστυχώς δεν είμαστε βιώσιμοι», λέει η πρόεδρος του Ασύλου, Ιωάννα Ηλιάδη (είναι εθελόντρια, όπως και όλο το Δ.Σ.). Οπως λέει, το Ασυλο εισπράττει μόνο ένα νοσήλιο της τάξης των 22 ευρώ ημερησίως για κάθε ασφαλισμένο του ΕΟΠΥΥ (καλύπτει μόνο το 30% του κόστους της νοσηλείας του ασθενούς), ο οποίος ωστόσο οφείλει ήδη 1,5 εκατ. ευρώ από νοσήλια του 2011. Οι 150 εργαζόμενοι παραμένουν επί 8 μήνες απλήρωτοι και μολονότι συνεχίζουν οι περισσότεροι να προσφέρουν με αυταπάρνηση τις υπηρεσίες τους, οι αντοχές στερεύουν. Συχνά πυκνά οι προμηθευτές κλείνουν τις κάνουλες. Για μεγάλες περιόδους, οι ασθενείς τρώνε πολύ αραιά κρέας.

Αυτή τη στιγμή σε λειτουργία βρίσκονται οι τέσσερις από τις έξι πτέρυγες του ιδρύματος, με κίνδυνο να υπάρξει περαιτέρω συμπίεση. Μολονότι η δυναμικότητά του είναι 450 κλινών, το Άσυλο Ανιάτων δεν δέχεται άλλα περιστατικά. «Πρέπει πρώτα να λύσουμε τα προβλήματά μας», λέει η κ. Ηλιάδη. Διαχειριστικός έλεγχος από μεγάλη εταιρεία ορκωτών λογιστών έδειξε ότι το Άσυλο μπορεί να συνεχίσει τη λειτουργία του μόνο εάν μειωθεί κατά 23% το κόστος νοσηλείας των ασθενών και εάν το κράτος δεχθεί να γίνει συμψηφισμός των χρεών και εξόφληση των οφειλών με εισφορά ακίνητης περιουσίας. «Έχουμε ήδη συμπιέσει το κόστος νοσηλείας, αλλά αν δεν υπάρξει κίνηση καλής θέλησης από το κράτος, θα κλείσουμε», λέει η κ. Ηλιάδη. Και οι ασθενείς; «Κανείς δεν ξέρει. Πολλοί δεν έχουν κανέναν στον κόσμο, ενώ αντίστοιχες δημόσιες δομές δεν υπάρχουν. Όπως μου είπε μία ασθενής προχθές “Πού θα πάω; Εμένα αν με σηκώσετε, θα διαλυθώ”».

Πηγή: Εφημερίδα «Η Καθημερινή»