Ο ΤΥΦΛΟΣ ΠΟΥ ΚΑΝΕΙ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΝΑ...ΒΛΕΠΟΥΝ

Ο ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΑΥΓΟΥΛΑΣ ΜΙΛΑ ΣΤΗΝ “Π” ΓΙΑ ΤΑ ΕΠΙΤΕΥΓΜΑΤΑ ΤΟΥ 

Ο ίδιος δεν θεωρεί τον εαυτό του ήρωα, όμως οι προσπάθειες που καταβάλλει για να βγάλει από το καβούκι τους τα άτομα με αναπηρία είναι ηρωικές. Ο εκ γενετής τυφλός κ. Βαγγέλης Αυγουλάς, είναι σήμερα 29 ετών και από την εποχή που ακόμα ήταν μαθητής κινητοποιείται για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των τυφλών ατόμων και όχι μόνο.

Βρέθηκε στο Ηράκλειο τις προηγούμενες ημέρες, στο πλαίσιο της Παγκόσμιας Ημέρας Λευκού Μπαστουνιού, που έχει καθιερωθεί η 15η Οκτωβρίου. Μιλά στην «Π» για το μεγαλύτερο μέχρι σήμερα επίτευγμά του, το οποίο θεωρεί πως είναι το γεγονός ότι μετά από δέκα χρόνια, άτομα στα οποία είχε μιλήσει ζητούν και σήμερα τις συμβουλές του.

Δικηγόρος πλέον σήμερα, διατελεί  τακτικός εκπρόσωπος στην Ελλάδα της Διεθνούς Οργάνωσης VIEWS και ενεργό μέλος σε συλλόγους και ομοσπονδίες τυφλών, είναι  μέλος του διοικητικού συμβουλίου της Ελληνικής Εταιρείας Τοπικής Ανάπτυξης και Αυτοδιοίκησης (ΕΕΤΑΑ) ενώ το 2010 διετέλεσε αντιδήμαρχος Ιλίου.

“Αντιμετωπίζεται σαν τιμωρία από τον Θεό”

Ο κ. Αυγουλάς βρέθηκε στην Κρήτη για την Παγκόσμια Ημέρα Λευκού Μπαστουνιού, που αποτελεί για τους τυφλούς ένα εργαλείο για την αυτονομία τους.

Όπως λέει, η Κρήτη έχει φιλοξενήσει πέντε φορές, τέσσερις στο Ηράκλειο και μία στο Ρέθυμνο, το Δείπνο στο Σκοτάδι, όπου για μία βραδιά σε ένα εστιατόριο απαγορεύεται κάθε πηγή φωτός και όλοι τρώνε, πίνουν και διασκεδάζουν. «Έτσι αισιόδοξα και βιωματικά θέλουμε να στείλουμε το μήνυμα ότι η ζωή συνεχίζεται, ακόμα και αν προκύψει κάποιο εμπόδιο, όπως η  απώλεια όρασης» εξηγεί.

Η παραπάνω δράση αποτελεί μία μονάχα από όσες υλοποιεί ο κ. Αυγουλάς για περισσότερα από δέκα χρόνια, όπως ομιλίες σε σχολεία, με σκοπό να ευαισθητοποιήσει, από τη μία πλευρά τον κόσμο, αλλά κυρίως, να κινητοποιήσει όσα ΑμΕΑ ζουν στο περιθώριο.

Ο κ. Αυγουλάς αναφέρει πως από την εμπειρία του σε επισκέψεις στην Περιφέρεια, διαπιστώνει ότι και σήμερα, «η αναπηρία αντιμετωπίζεται σαν τιμωρία από τον Θεό, σαν ντροπή στην οικογένεια ή ένα βάρος στους γονείς.  Τα έχουμε συναντήσει αυτά σε μεγάλες πόλεις, όπου δεν υπάρχουν πεζοδρόμια να κυκλοφορήσεις ελεύθερα… Εμείς διεκδικούμε να ζήσουμε με αξιοπρέπεια. Δεν διεκδικούμε κάτι  από το υστέρημα των συμπολιτών μας» τονίζει.

Ο κ. Αυγουλάς καταδικάζει κάποιους εράνους που διενεργούνται δήθεν υπέρ των τυφλών και τονίζει πως οι επίσημοι φορείς τους δεν ζητούν χρήματα αλλά την εθελοντική στήριξη από τον κόσμο.

“Να μη βρεθούν στο ίδρυμα”

Σε ερώτηση της «Π» μετά από τόσα χρόνια δράσης, ποιο θεωρεί το σπουδαιότερό του επίτευγμα απαντά πως «είναι απίστευτα συγκινητικό να επικοινωνούν μαζί μου μέσω διαδικτύου φοιτητές ή πτυχιούχοι, στους οποίους είχα μιλήσει όταν ήταν μαθητές και επειδή ασχολούνται με κάτι σχετικό, είναι εκπαιδευτικοί ειδικής αγωγής, φυσικοθεραπευτές ή κάνουν κάποια έρευνα για να βελτιώσουν τη ζωή μας, ζητούν τις συμβουλές μου».

Ακόμα, υπάρχουν περιπτώσεις ατόμων που παλαιότερα είχαν ακούσει τον κ. Αυγουλά και σήμερα τον πλησιάζουν για να του εκμυστηρευτούν ότι στο οικογενειακό ή στενό φιλικό περιβάλλον τους έχουν άτομα με αναπηρία και του ζητούν τη βοήθειά του.

Για εκείνον είναι επιτυχία να καταφέρει να κινητοποιήσει άτομα να σπουδάσουν, να δουλέψουν, να αποβάλουν τις ανασφάλειές τους οι ίδιοι και οι οικογένειές τους, και να ανεξαρτητοποιηθούν.

«Προσωπικά ζω μόνος μου στην Αθήνα τα τελευταία χρόνια. Θέλω να είμαι ένα θετικό παράδειγμα αυτόνομης διαβίωσης για το πώς μπορεί κανείς να κερδίσει τη ζωή του όταν το οικογενειακό του περιβάλλον, για τον οποιοδήποτε λόγο, πάψει να είναι τόσο υποστηρικτικό και να μη βρεθεί σε ιδρυματική κατάσταση» αναφέρει.

“Δεν μεγάλωσα σε γυάλα”

Πώς  κατάφερε όμως ο ίδιος να βγει από το καβούκι του και να διεκδικήσει τη ζωή;

«Οι γονείς μου δεν είχαν ποτέ πολλά χρήματα ούτε ιδιαίτερη μόρφωση, όμως θυμάμαι πως πάντα έλεγαν ότι θέλουν να μεγαλώσω «φυσιολογικά» και όπου πάει.

Προσπαθούσαμε να μην έχω ειδικές συνθήκες για να μεγαλώνω υπερπροστασίας και μίας κοινωνικής γυάλας, αυτό με σκληραγώγησε από νωρίς» εξηγεί.

Όταν έβλεπε άλλα άτομα με αναπηρία που δεν είχαν κάποια υποστήριξη, σκεφτόταν ότι «αφού στάθηκα εγώ τυχερός και στη γέννησή μου δεν αποφάσισαν οι γονείς μου να βρεθώ σε ένα ίδρυμα αλλά να απολαύσω τη ζωή μου, όχι απλώς να τη ζήσω με τις δυσκολίες της, έπρεπε κι εγώ να κάνω κάτι ανταποδίδοντας αυτό στην κοινωνία».

Πέρα από τα εμπόδια, έχει δεχτεί στήριξη και αγάπη από πάρα πολύ κόσμο, μικροί μαθητές τον πλησιάζουν, του προσφέρουν μια ζωγραφιά και του εξηγούν τι έχουν αποτυπώσει στο χαρτί.

«Αυτό είναι μία μεγάλη κατάκτηση, είναι οι αυριανοί ενεργοί πολίτες και ξέρεις ότι θα κάνουν πράγματα καλύτερα για όλους εμάς» αναφέρει. Τον ρωτούν ακόμα γιατί στα φάρμακα η γραφή των τυφλών δε γράφει πληροφορίες, όπως την τιμή και την ημερομηνία λήξης, γιατί δεν υπάρχουν ειδικές επιγραφές για τους τυφλούς στα σούπερ μάρκετ.

«Είναι ερωτήσεις που κάνουν τα παιδιά και ξέρω ότι μεγαλώνοντας θα διορθώσουν τα λάθη αυτά» αναφέρει.

Ο κ. Αυγουλάς τονίζει πως βάσει στατιστικών στοιχείων, το 10% του ελληνικού πληθυσμού είναι ΑμΕΑ και  όμως η εικόνα τους δεν αποτελεί για μας καθημερινότητα. «Θέλουμε να ζήσουμε τη ζωή μας, αλλά συχνά δεν μπορούμε.

Ο αποκλεισμός πρέπει να καταπολεμηθεί και αυτή είναι η δική μας προσπάθεια».

Στην ερώτηση αν κατάφερε τελικά ένα μειονέκτημα να το μετατρέψει σε πλεονέκτημα, απαντά:

«Έχω παραδεχτεί ότι, αν έβλεπα, ίσως να είχα κάνει τα μισά από όσα έκανα. Λένε ότι οι ανάγκες κάνουν τους ήρωες.

Εγώ δε θεωρούμαι ήρωας αλλά είναι ηρωικές οι προσπάθειες που κάνουμε κι εμείς και οι οικογένειές μας, για να επιβιώσουμε σε μία εχθρική χώρα και μια δύσκολη καθημερινότητα».

Πηγή: https://www.patris.gr/2017/10/09/o-tyflos-pou-kani-tous-allous-na-vlepoun/