ΠΑΝΟΣ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ: "ΔΕΝ ΤΕΛΙΩΝΕΙ Η ΖΩΗ ΜΕ ΕΝΑ ΧΤΥΠΗΜΑ"

Ο Ασημένιος Παραολυμπιονίκης της Ξιφασκίας μιλά στο ΧΩΝΙ για το θρίαμβο του Ρίο.

Από την Έλενα Φάκου.

Ο Πάνος Τριανταφύλλου μέχρι τα 18 του χρόνια που συνέβη το τροχαίο ήταν σπουδαστής στο ΤΕΙ Ηλεκτρονικής στη Λαμία και παράλληλα εργαζόταν σε δύο δουλειές. Μετά το ατύχημα, αν και πήρε μεταγραφή στο αντίστοιχο τεχνολογικό ίδρυμα στην Αθήνα δεν ολοκλήρωσε τις σπουδές του γιατί δεν υπήρχαν οι κατάλληλες προϋποθέσεις προσβασιμότητας στη σχολή. Ασχολήθηκε από τον πέμπτο μόλις μήνα μετά το χτύπημά του με τον αθλητισμό και συγκεκριμένα με το μπάσκετ σε αμαξίδιο στην ομάδα του Αμαρουσίου -και είναι, επίσης, παίκτης της Εθνικής ομάδας-, αλλά και με την ξιφασκία η οποία απ’ ό,τι αποδείχθηκε είναι και το δυνατό του σημείο.

Να αποβάλουμε τους φόβους: Σήμερα ζει κοντά στη θάλασσα, είναι αυτοδημιούργητος, αυτάρκης, αξιοπρεπής, ανεξάρτητος και ευτυχισμένος. Προπονείται αρκετές ώρες την ημέρα, θέλει και είναι η ψυχή της παρέας και  αποδεικνύει καθημερινά σε όλους ότι δεν είναι το «παιδί στο καρότσι που χρήζει βοηθείας». Πιστεύει πως όλοι μπορούμε να κάνουμε τα πάντα αρκεί να το θέλουμε. Μας προτείνει να αποβάλλουμε τους φόβους μας αντιμετωπίζοντάς τους. Όταν τον ακούς ή τον κοιτάς βλέπεις τον ίδιο και όχι το αμαξίδιο. Βλέπεις ένα αγόρι με δύναμη, πάθος, χιούμορ και πολλή όρεξη για ζωή. Του αρέσουν κυρίως τα ήσυχα βράδια με καλή παρέα στο σπίτι  και θεωρεί τους φίλους του πολύ σημαντικούς στη ζωή του αλλά και οι φίλοι του βρίσκονται πάντα δίπλα του αφού τους είδαμε να τον στηρίζουν σε όλη τη διάρκεια της πορείας του.

«Με το σπαθί του» κατέκτησε στην ξιφασκία στους Παραολυμπιακούς αγώνες του Ρίο το ασημένιο μετάλλιο. Και μας υποσχέθηκε το χρυσό στην επόμενη Παραολυμπιάδα. Αυτό που σκέφτηκα όταν του μίλησα είναι μια φράση του Λένιν «Ένας άντρας με όπλο μπορεί να ελέγξει εκατό χωρίς».

Περιθωριοποίηση των ΑμεΑ: «Στην Ελλάδα δεν υπήρχε ποτέ παιδεία πάνω στο θέμα της αναπηρίας όπως δηλαδή ενημέρωση στα σχολεία, ώστε να αντιληφθεί ο κόσμος ότι τα άτομα αυτά μπορούν να ενταχθούν κανονικά στην κοινωνία και να κάνουν τα πάντα, κάτι που έχει οδηγήσει σε μια διαστρεβλωμένη εικόνα  για τα ΑμεΑ και μια περιθωριοποίησή τους ταυτόχρονα. Βέβαια σε μεγάλο βαθμό ευθύνονται και τα ίδια τα άτομα με αναπηρία τα οποία μπορεί ακόμη και να θέλουν να τους λυπούνται γι αυτό που έχουν πάθει γιατί δεν τα βρίσκουν με τον εαυτό τους κι από τη στιγμή που έχουν χτυπήσει θεωρούν πως έχουν τελειώσει τα πάντα, ότι εκεί σταμάτησε η ζωή τους. Αυτό έγκειται στο χαρακτήρα του κάθε ατόμου και στη φιλοσοφία του».

Το Ρίο, το μετάλλιο και η αγάπη: «Όταν έφτασα στη Βραζιλία σκεφτόμουν ότι είχα κάνει μια καλή προετοιμασία και είχα βάλει στο μυαλό μου στόχο το χρυσό μετάλλιο. Μπορεί να μην το πήρα αλλά πήγαινα γι αυτό. Δε μου βγήκε το παιχνίδι όπως θα ήθελα να μου βγει. Το έχασα επειδή ήταν καλύτερα προετοιμασμένος ο αντίπαλος. Κατέκτησα το ασημένιο μετάλλιο. Στο ομαδικό κατεβήκαμε σε ένα διαφορετικό όπλο από το «καλό» μας όπλο το οποίο είναι η σπάθη και αυτό ήταν που δε μας βοήθησε. Αγωνιστήκαμε δηλαδή με το ξίφος μονομαχίας, το οποίο δεν είναι το δυνατό μας όπλο. Προσπαθήσαμε κι εκεί και βγήκαμε τέταρτοι. Αυτό που μπορώ να πω όμως ότι πήρα από όλη αυτή τη διαδικασία είναι η αγάπη. Η αγάπη του κόσμου τόσο στη Βραζιλία όσο και στην Ελλάδα. Το χαρήκανε μαζί μου».

Η πολύτιμη βοήθεια των χορηγών: «Αυτό που θα ήθελα να ζητήσω είναι να υπάρξουν χορηγοί οι οποίοι θα μας βοηθήσουν στην προσπάθειά μας γιατί τους έχουμε ανάγκη. Το κράτος και η ομοσπονδία βοηθάει όσο μπορεί αλλά και οι προσωπικοί χορηγοί χρειάζονται. Εγώ έχω σαν προσωπικό χορηγό τον όμιλο ΥΓΕΙΑ ενώ επίσημος χορηγός της Παραολυμπιακής ομάδας είναι ο ΟΠΑΠ. Στο δικό μας το χώρο δυστυχώς δεν υπάρχει η προβολή που υπάρχει στα υπόλοιπα αθλήματα και θα ήθελα να υπάρχει γιατί θεωρώ ότι το αξίζουμε».

Κάντε τη ζωή των αναπήρων λίγο πιο εύκολη: «Το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνει κάποιος άνθρωπος ο οποίος έχει χτυπήσει είναι να πάρει ένα αυτοκίνητο και να κάνει τις απαραίτητες μετατροπές προκειμένου να μπορέσει να μετακινηθεί και να το οδηγήσει. Είναι τα πόδια μας το αυτοκίνητο. Ζούμε σε μια χώρα που δεν υπάρχει εύκολη πρόσβαση στους δρόμους επομένως όπου δεν μπορεί να πάει το καρότσι, πάμε με το αυτοκίνητό μας. Το μήνυμά μου προς τους πολίτες που παρκάρουν στις θέσεις των αναπήρων, είναι να τις σέβονται, γιατί οι ανάπηροι σε αυτή τη χώρα είναι πάρα πολλοί κι ας μην φαίνονται. Κάντε τη ζωή του πλησίον σας λίγο πιο εύκολη».

Πηγή: Εφημερίδα «το χωνί»