ΔΕΙΠΝΟ ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ. ΕΘΕΛΟΝΤΗΣ ΕΝ ΔΡΑΣΕΙ.

της Χρυσάνθης Γεωργαντά

«Είναι μια βραδιά που πρέπει μόνο η καρδιά, να βλέπει», όπως λέει και ένα άσμα.

Και ξαφνικά… Σκοτάδι!

Ο σφυγμός ανεβαίνει.

Η αγωνία δυναμώνει. 

Ο ενθουσιασμός φουντώνει. 

Η προετοιμασία του εθελοντή και του δείπνου έχει λήξει. Σειρά έχει η δράση!

Μετράς και ξαναμετράς τα τραπέζια. Δεν μετακινήθηκαν. Εκεί που τα άφησες είναι. 

Ακούς τον διπλανό εθελοντή να γεμίζει με άτομα το τραπέζι του.

«Μα πότε θα πει το όνομα μου; (!) Πότε θα έρθουν τα άτομα του τραπεζιού μου; (!)», αναρωτιέσαι.

Θέλεις να αναλάβεις δράση! Σε κατακλύζει αυτή η φλογερή αγωνία. Νιώθεις την αδρεναλίνη σου να βρίσκεται στα ύψη! Νιώθεις σα…. να βρίσκεσαι στο δάσος την νύχτα. Όλες οι αισθήσεις σου έχουν οξυνθεί. Ακούς τα πάντα. Θυμάσαι την ταινία Daredevil και την ζεις εκείνη τη στιγμή!

Ύστερα από λίγο ακούς «Παρακαλώ, ο/η Τάδε να έρθει στην είσοδο για να οδηγήσει τα άτομα στο τραπέζι νούμερο τάδε».

Επιτέλους! Η ώρα που περίμενες ήρθε!

Διακτινίζεσαι στην είσοδο! Ζητάς από τα άτομα να σου κρατήσουν τον ώμο ή το μπράτσο και ξεκινάς την πορεία προς το - άγνωστο για τους επισκέπτες, άλλα πολύ γνώριμο σε εσένα -τραπέζι. Μετά από τρία βήματα νιώθεις έναν πόνο στο χέρι. «Με συγχωρείτε, κινούμαι γρήγορα; Θα θέλατε να πηγαίνω λίγο πιο αργά;» ρωτάς. «Αχ, αν δεν σας πειράζει, ναι! Ξέρετε φοβόμαστε λίγο. Εσείς που πάτε τόσο γρήγορα φοράτε γυαλιά και βλέπετε, ε;» σε ρωτούν. «Όχι», απαντάς και νιώθεις το χέρι να σε σφίγγει, ακαριαία, περισσότερο. 

Όταν πια οι προσκεκλημένοι καθίσουν, ξεκινά η διαδικασία εύρεσης των αντικειμένων στο τραπέζι. Όλα έχουν συγκεκριμένη θέση. Οι οδηγίες δίνονται από εσένα, τον εθελοντή σερβιτόρο τους, ενώ ακούς το τραπέζι να γίνεται μία παρέα σιγά – σιγά. 

Ναι, αλλά οι προσκεκλημένοι έχουν έρθει για να δειπνήσουν.
Πρέπει να έρθει το ορεκτικό στο τραπέζι. 

Πριν από αυτό, όμως, πρέπει να γίνει η βασική ερώτηση κάθε Δείπνου «Υπάρχει κάποιος στο τραπέζι που να έχει αλλεργία σε κάτι;» 

Σκοπός του Δείπνου είναι να γίνει μια προσομοίωση ενός δείπνου για έναν τυφλό. Έτσι, το μενού παραμένει άγνωστο μέχρι… την ώρα που θα το γευτείς...!

Στο τραπέζι ακούς:

-Αυτό που τρώω εγώ μοιάζει με κρέπα!

-Κρέπα; Κάτι σε λαχανικό καταλαβαίνω εγώ…

-Α, ναι! Δίπλα έχει και λαχανικό. Τώρα… ή λάχανο είναι ή μαρούλι.

Λίγο μετά, θα ξεκινήσουν να τραγουδάνε.
Στο «άγνωστο σκοτάδι» είναι όλα λίγο πιο εύκολα. Εντάξει, για αυτό μπορεί να ευθύνονται και τα τρία μπουκάλια κρασί, που σου ζητήθηκαν κατά την διάρκεια της βραδιάς. «Έλα, τραγούδησε μαζί μας!» θα σου προτείνουν. Και εσύ άλλο που δε θέλεις..!

Όταν θα αισθανθούν ακόμα πιο οικία μαζί σου θα ρωτήσουν «Ποιο είναι το πιο δύσκολο πράγμα που έχετε διαχειριστεί σε Δείπνο;» 

Για όλους τους εθελοντές το πιο, όχι δύσκολο, άλλα προκλητικό πράγμα του Δείπνου, είναι η διαχείριση του φόβου των επισκεπτών. Η αίσθηση πως, πλέον, δεν έχουν τον έλεγχο της κατάστασης, αφού δεν γνωρίζουν τον τρόπο να κινηθούν ελεύθερα στο χώρο, ακόμη και αν έχουν βρεθεί στην ίδια αίθουσα είκοσι φορές.

Το Δείπνο στο Σκοτάδι είναι μια ευκαιρία να ξεπεράσεις τους φόβους σου! Εθελοντής ή επισκέπτης, παλιός ή νέος, μεγάλος ή μικρός, σημασία δεν έχει.
Βλέπεις την πρόσκληση στο σκοτάδι και την κυνηγάς κατά μέτωπο!

Σε λίγο θα ανοίξουν τα φώτα. Το ανακοίνωσε, μόλις ο συντονιστής, Βαγγέλης Αυγουλάς. Ο χώρος θα πάρει την τυπική και γνώριμη μορφή του. Από τα τραπέζια ακούς να φωνάζουν «Όχι, είναι ωραία, έτσι στο σκοτάδι. Συνήθισα!» και συμπληρώνει κάποιος από το δίπλα τραπέζι «Λερώθηκες εσύ, ε; Για αυτό δε θες να ανάψουν τα φώτα!»

Ο Βαγγέλης μας φωνάζει στο κέντρο. «Όλοι οι εθελοντές, παρακαλούνται να έρθουν στην σκηνή για το κλείσιμο του Δείπνου στο Σκοτάδι.»

Τέσσερα! Τρία! Δύο! Ένα!

Φως!

Η βραδιά συνεχίζει πάντα με χορό και τραγούδι. Άλλα, χρωστάμε και ένα επιδόρπιο. Επιστρέφουμε στα τραπέζια μας, λοιπόν. Όλοι οι επισκέπτες αναρωτιούνται - συχνά σε έχουν ρωτήσει από πριν - για το πώς μοιάζεις και τι ηλικία έχεις.

Ναι, ναι! Όλο το βράδυ ακούνε και φωνάζουν το όνομα σου, μα… Δεν σε έχουν δει!

Βλέπεις τα μάτια τους. Ντρέπεσαι λίγο. Χαίρεσαι περισσότερο. Μοιράζεστε την ίδια αίσθηση. Τα ίδια συναισθήματα. Τα οποία θα σας οδηγήσουν σε φωτογραφίες, τραγούδια και χορούς, μιας και η βραδιά συνεχίζεται.

Γιατί … «Ίσως ένα δείπνο στο σκοτάδι να κρατάει για λίγο, μα εγώ το βλέπω σαν σημάδι για μια νέα αρχή!»

Πηγή: http://dynamitaksi.blogspot.gr/2016/11/blog-post_17.html