ΔΑΦΝΙ: ΤΑ ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΜΙΑΣ ΠΡΟΔΙΑΓΕΓΡΑΜΜΕΝΗΣ ΤΡΑΓΩΔΙΑΣ

Η είδηση της περασμένης Παρασκευής ότι εκδηλώθηκε πυρκαγιά σε κτίριο του Ψυχιατρικού Νοσοκομείου Αττικής (ΨΝΑ)-Δαφνί, συνέπεια της οποίας ήταν  τρεις ασθενείς να χάσουν τη ζωή τους και τρεις να νοσηλεύονται σε Μονάδες Εντατικής Θεραπείας, σόκαρε το πανελλήνιο.

Κι όμως, δεν θα έπρεπε! Από τη μια η «Λέρος-κολαστήριο», που είναι ακόμα εδώ, γιατί αποτελεί νοοτροπία μαζί με την αθάνατη κουλτούρα της συγκάλυψης  και από την άλλη η fast track ψυχιατρική μεταρρύθμιση των μνημονιακών κυβερνήσεων, αλλιώς απονοσοκομειοποίηση αντί αποασυλοποίηση, που ρήμαξε ό,τι είχε απομείνει όρθιο.

Σ’ αυτό το πλαίσιο οι ασθενείς ήταν και παραμένουν επικίνδυνα περικυκλωμένοι. Αυτό έχει αναδείξει η «Εφ.Συν.» σε δύο αυτοψίες της  (8/8/2014 και 23/5/2015). Αυτό καταδεικνύει το προχθεσινό τραγικό συμβάν.

Ο απολογισμός της πυρκαγιάς στο 7ο Τμήμα Χρονίως Πασχόντων του Ψυχιατρείου είναι τρία θύματα και τρεις βαριές νοσηλείες –μία στο «Αττικόν», μία στο «Σωτηρία» και μία στο «Θριάσιο».

Τα ερωτήματα που γεννιούνται είναι πολλά, ενώ τα στοιχεία που διέρρευσαν στα ΜΜΕ αντιφατικά. Όλα πάντως δείχνουν προς μία κατεύθυνση, εκείνη της εγκατάλειψης, από κάθε άποψη, ενός ειδικού νοσοκομείου για τους ψυχικά πάσχοντες.

Καταδικασμένο τμήμα.

Το 7ο Τμήμα του ΨΝΑ όπου συνέβη η πυρκαγιά ήταν ένα καταδικασμένο τμήμα. Ένα τμήμα για το οποίο η μόνη λέξη που έρχεται στον νου για να περιγράψει όσα είχε αντικρίσει η «Εφ.Συν.» είναι η βαρβαρότητα. Πίσω από διπλοκλειδωμένες πόρτες σ’ ένα προκατασκευασμένο κουτί, στο απέραντο σε έκταση «Δαφνί», 17 ψυχές, γυμνές, δεμένες, εξευτελισμένες, μόνες.

Στην άκρη του, ένα κλουβί για τον «εξαιρετικά επικίνδυνο» ασθενή (αντί  ποινής για το έγκλημά του, βρίσκεται στο ΨΝΑ ως ψυχικά ασθενής, βάσει του άρθρου 69 του Ποινικού Κώδικα περί ακαταλόγιστου), ο οποίος βρίσκεται σε μόνιμη απομόνωση.

Κανείς δεν τον πλησιάζει, τον παρακολουθούν μόνο από ένα ειδικό παράθυρο  που βρίσκεται στον χώρο των νοσηλευτών. Στο πρόσωπό του τα ΜΜΕ  «αναγνώρισαν» απ’ την πρώτη στιγμή τον εμπρηστή της Παρασκευής, προλαβαίνοντας ΕΔΕ και επίσημα πορίσματα...

Απ’ την πλευρά τους οι συνδικαλιστές επικέντρωσαν στο αναντίρρητο γεγονός της αποψίλωσης του νοσοκομείου από προσωπικό και στη λειτουργία του κάτω  από τα όρια ασφαλείας.

Κανείς δεν αμφιβάλλει για την επείγουσα ανάγκη για μαζικές προσλήψεις προσωπικού όλων των ειδικοτήτων στο ΨΝΑ και σε ολόκληρο τον τομέα της ψυχικής υγείας, οι οποίες όμως δεν θα έλυναν τα δομικά προβλήματα της δημόσιας ψυχικής υγείας, που προϋπήρχαν της κρίσης και επιτάθηκαν εξαιτίας αυτής.

Το σενάριο.

Μέχρι στιγμής, το κυρίαρχο σενάριο για τα αίτια της πυρκαγιάς είναι βραχυκύκλωμα μηχανήματος σε αποθήκη στην οποία βρίσκονταν στοιβαγμένα και στρώματα. Το να διαφύγουν από τη φωτιά, από ένα κλειδωμένο τμήμα, άνθρωποι στους οποίους χορηγούνται μεγάλες ποσότητες φαρμάκων και βρίσκονται δεμένοι -είτε στις καρέκλες του χώρου διημέρευσης είτε στα κρεβάτια τους, κλειδωμένοι στα δωμάτιά τους– είναι ηράκλειος άθλος.

Οι καπνοί από τη φωτιά στο πατάρι του ισόγειου κτιρίου, σύμφωνα με την Πυροσβεστική Υπηρεσία, κατάφεραν να εξαπλωθούν στον κοινόχρηστο χώρο του τμήματος και να πνίξουν τρεις ανθρώπους δεμένους στα καθίσματα, ενώ άλλοι που βρίσκονταν καθηλωμένοι και κλειδωμένοι στα δωμάτιά τους χρειάστηκε να απεγκλωβιστούν με την παρέμβαση των πυροσβεστών - ορισμένοι απ’ αυτούς διακομίστηκαν για νοσηλεία σε ΜΕΘ.

Με όλα αυτά αναρωτιέται κανείς: Το νοσοκομείο δεν ήταν σε ετοιμότητα; Δεν διέθετε τα αντανακλαστικά ή τις οδηγίες για την περίπτωση μιας έκτακτης ανάγκης;

Το περιστατικό είναι πάνω από την όποια κριτική, με την ανεξέλεγκτη χορήγηση των ψυχοφαρμάκων, τη μηχανική καθήλωση/απομόνωση και τις κλειδωμένες πόρτες - τη «συνταγή» αντιμετώπισης, χρόνια τώρα, των ψυχικά πασχόντων στη χώρα μας.

Είναι θέμα στοιχειωδών πρακτικών ασφαλείας σε ένα δημόσιο κτίριο, και  ειδικότερα σε ένα νοσοκομείο. Ξεπερνά τον βλαπτικό τρόπο με τον οποίο  αντιλαμβάνονται η ψυχιατρική κοινότητα και οι διαδοχικές πολιτικές ηγεσίες του υπουργείου Υγείας, χρόνια τώρα, τις έννοιες «αποασυλοποίηση»,  «αποϊδρυματοποίηση» και «επανένταξη».

Είναι θέμα απλής προστασίας των ασθενών που είναι δεμένοι και δεν μπορούν να τρέξουν να σωθούν. Είναι ζήτημα της Πολιτείας.

Πηγή: «Η εφημερίδα των συντακτών»