ΠΕΡΑΣΜΕΝΑ ΜΕΓΑΛΕΙΑ ΚΑΙ ΔΙΗΓΩΝΤΑΣ ΤΑ...

Του Βαγγέλη Αυγουλά

Ιστορικό το τραγούδι πάνω σε στίχους του Χαράλαμπου Βασιλειάδη που «σκάρωσε»  με το αμίμητο λαϊκό του χιούμορ ο Γιώργος Ζαμπέτας : «Ο πιο καλός ο μαθητής». Μη μου πείτε πως δεν το ξέρετε! Γενιές και γενιές το τραγούδησαν και το τραγουδούν όχι μόνο γιατί ήταν εύκολο, «πιασάρικο» που λέμε  και ευχάριστο αλλά γιατί απηχούσε μιας από τις βασικότερες οικογενειακές και κοινωνικές προτροπές και διδαχές της νεολαίας  τις δεκαετίες του ’60, του ’70, του ’80 αλλά και τις πιο σύγχρονες.  Το όνειρο εκατομμυρίων οικογενειών : να γίνει ο γιός ή η κόρη καλός μαθητής η καλή μαθήτρια, όχι μόνο για να ικανοποιήσει την –ας πούμε- οικογενειακή αλλά και θεμιτή φιλοδοξία αλλά και για να αποτελέσει ένα εφαλτήριο για πρόοδο και εξέλιξη, σε αντίθεση με την λαϊκή παροιμία  που συνοδεύει τους κακούς, αδιάβαστους, αδιάφορους  μαθητές , το «άνθρωπος αγράμματος, ξύλο απελέκητο».

Παροιμίες και τραγούδια βέβαια δεν απέδιδαν πάντα καρπούς, πρόδιδαν όμως τον πόθο και την καυτή επιθυμία του ταλαιπωρημένου, φτωχού και μη προνομιούχου Ελληνικού λαού ύστερα από Παγκόσμιους Πολέμους, δικτατορίες, πείνα της κατοχής και Εμφύλιο για μια καλύτερη μέρα, ένα καλύτερο αύριο.

Σήμερα, η Παιδεία – υπό την ευρεία έννοια και σε γενικές γραμμές – ίσως είναι σε χειρότερη κατάσταση απ’ ότι το 1961 όταν Ζαμπέτας – Βασιλειάδης έφτιαχναν το «Ο πιο καλός ο μαθητής», σχεδόν κανείς δεν επιβραβεύει πια τον «καλό μαθητή», τον «άριστο», τον «επιμελή» αλλά το ίδιο το Κράτος τον αγνοεί και προτιμά «άλλα προσόντα». Με πολύ πρόσφατο παράδειγμα τον εξοστρακισμό του πολυδοξασμένου Ολυμπιονίκη που μάς  έκανε επανειλημμένα να ριγούμε από χαρά και υπερηφάνεια, του Πύρρου Δήμα που στην κυριολεξία  τον «έδιωξε με τις κλωτσιές» από την Ελλάδα και τον έστειλε στις Ηνωμένες Πολιτείες – όπου φυσικά βρήκε τη δικαίωσή του-, γιατί όπως λέει ο ίδιος, δεν ήταν «του κόμματος».

Αλλά η τελευταία μεταρρύθμιση του υπουργείου Παιδείας ήταν που έβαλε  τέλος στην αριστεία και με τη βούλα, αφού στα δημοτικά σχολεία οι σημαιοφόροι θα βγαίνουν μετά από κλήρωση και όχι βάσει της βαθμολογίας τους. Τι σημαίνει αυτό; Δηλαδή ένας μέτριος ή και κακός μαθητής δεν είναι ικανός να φέρει τη σημαία; Μα φυσικά και είναι. Δεν είναι ο καλός βαθμός τεκμήριο πατριωτισμού. Αλλά η επιβράβευση της «αριστείας»  μέσω της αναγόρευσης του άριστου σε σημαιοφόρο ενός σχολείου, ήταν το λιγότερο που θα μπορούσε να επιφυλαχθεί από ένα «σύστημα» που σέβεται τους αξιακούς κώδικες.

Το δύσκολο, ήταν να διορθωθούν, ήδη από το Δημοτικό, οι κακές συνθήκες ανταγωνισμού που νοθεύουν την αρμονική συμβίωση των παιδιών στη σχολική κοινότητα. Για άλλη μια φορά όμως, ως νομοθετική εξουσία επιλέξαμε το εύκολο, δηλαδή την κατάργηση του υγειούς συναγωνισμού σε ασφαλές σχολικό περιβάλλον, με στόχο την προετοιμασία των μαθητών να επιβιώσουν στη Ζούγκλα του «έξω» κόσμου των μεγάλων.

Με Προεδρικό Διάταγμα λοιπόν, (ΠΔ 79/2017) ορίζεται ότι από δω και πέρα σημαιοφόρος στην Στ' τάξη του Δημοτικού μπορεί να είναι ο καθένας, ανεξαρτήτως βαθμολογίας, καθώς η επιλογή του θα γίνεται με κλήρωση και όχι βάσει βαθμολογίας, όπως ίσχυε μέχρι σήμερα.

Το διάταγμα   αναφέρει : «Σημαιοφόροι, παραστάτες και υπεύθυνοι για την κατάθεση στεφάνου ορίζονται μαθητές της ΣΤ΄ τάξης. Σημαιοφόροι ορίζονται δύο μαθητές της ΣΤ’ τάξης, o ένας για το χρονικό διάστημα μέχρι 31 Ιανουαρίου και o άλλος από 1η Φεβρουαρίου μέχρι το τέλος του διδακτικού έτους. Η επιλογή σημαιοφόρων, παραστατών και υπευθύνων κατάθεσης στεφάνου πραγματοποιείται με κλήρωση ανάμεσα στο σύνολο των μαθητών της τάξης.

Η κλήρωση διενεργείται παρουσία του συνόλου των μαθητών της ΣΤ΄ τάξης με ευθύνη του διευθυντή της σχολικής μονάδας ή του νόμιμου αναπληρωτή του και συντάσσεται σχετικό πρακτικό Συλλόγου Διδασκόντων.

Με απόφαση του Υπουργού Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων καθορίζεται ο τρόπος επιλογής σημαιοφόρων, παραστατών και των υπευθύνων κατάθεσης στεφάνου, εφόσον στη ΣΤ΄ τάξη λειτουργούν περισσότερα του ενός τμήματα, καθώς και κάθε άλλο σχετικό θέμα για την εφαρμογή της παρούσας παραγράφου».

Θέλουμε λοιπόν με ένα νέο νόμο, ένα νέο προεδρικό διάταγμα και μια Υπουργική Απόφαση που πρέπει να βγει, καταμεσής του Αυγούστου, να ρυθμίσουμε στο Ελληνικό Εκπαιδευτικό Σύστημα το θέμα των σημαιοφόρων στη Στ’ Δημοτικού! Και θα διδάσκουμε στα παιδιά μας ότι όλα είναι θέμα κλήρωσης και τύχης; Και γιατί να μην κρατά κάθε παιδί στην παρέλαση και από μια σημαία; Πιο ανώδυνο και πιο λογικό. Ή ακόμη, γιατί με όλη την παραπάνω σειρά των νομοθετικών ρυθμίσεων, να μην αντικαθιστούσαμε τις παρελάσεις με πιο διαδραστικές, εκπαιδευτικές βιωματικές εκδηλώσεις τιμής και μνήμης στους αγωνιστές προγόνους μας;

Κ. Παυλόπουλε, κ. Υπουργέ Παιδείας, κ. κ. βουλευτές,

Την ίδια ώρα που το Ειδικό Δημοτικό Σχολείο Ιλίου σταματά να λειτουργεί  λόγω υποχρηματοδότησης, την ίδια ώρα που 8 στα 10 παιδιά με αναπηρία στη χώρα μας δεν εντάσσονται, καθολικά έως καθόλου, στην εκπαιδευτική διαδικασία, λυπάμαι αλλά νομίζω ότι ρυθμίσατε –και μάλλον λανθασμένα-, ένα δευτερεύον θέμα. Αλλά πολύ δευτερεύον όμως…