ΟΙ 4 ΕΞΟΥΣΙΕΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΜΕΝΕΣ ΝΑ ΖΟΥΝ ΜΑΖΙ

Του Βαγγέλη Αυγουλά

Δεν είμαι βέβαια δημοσιογράφος – έστω κι αν προσπαθώ μέσα από την αρθρογραφία μου να μένω πολύ κοντά στα γεγονότα, τις εξελίξεις, τις αντιπαραθέσεις και κυρίως το πολιτικό παρασκήνιο, πάντα  σε σχέση με την κοινωνική πραγματικότητα- αλλά δεν το κρύβω ότι ξεκινώντας την ημέρα μου προσπαθώ να διαβάσω όσα περισσότερα γράφονται ή να ακούσω όσα περισσότερα λέγονται. Το θεωρώ προσωπική μου ανάγκη αλλά και υποχρέωση , δεδομένων των δραστηριοτήτων μου, καθηκόντων μου αλλά και της ατομικής μου φιλοσοφίας  έναντι  των απλών πολιτών και κυρίως των πιο «αδύναμων» ομάδων της κοινωνίας. Σ αυτές άλλωστε οφείλουμε – όσοι αιρετοί το αντιλαμβανόμαστε- το 100%  της προσφοράς μας εφ' όσον είμαστε αιρετοί  διότι  απολαμβάνουμε της εμπιστοσύνης του κόσμου ο οποίος είναι αυτός που είτε μας «τοποθετεί» σε θέσεις ευθύνης μέσω ψήφου, είτε  μας δίνει , με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, Δημόσιο Λόγο  μέσα από  συγκεκριμένες διαδικασίες.

Οφείλω να ομολογήσω ότι ούτε μου  αρέσει, ούτε καταλαβαίνω τίτλους του τύπου : «Βολές από την ΕΣΗΕΑ στην κυβέρνηση» ή «Πολιτικό bullying κατά δημοσιογράφων μήπως και αλλάξει η «ατζέντα»  και τέλος « Φουντώνει η κόντρα ανάμεσα στην κυβέρνηση και τους δημοσιογράφους».

Βεβαίως ζούμε σε μια περίοδο πολιτικής και κοινωνικής έντασης με μια κοινωνία «στα κάγκελα» λόγω αποφάσεων και νομοθετημάτων της εκλεγμένης κυβέρνησης  και εν μέσω μιας τεράστιας κρίσης. Αλλά έννοιες όπως «πολιτικό bullying» , «Βολές της ΕΣΗΕΑ στην κυβέρνηση», «Φουντώνει η κόντρα», «απίστευτες επιθέσεις  υπουργού κατά εργαζομένων στα Μ.Μ.Ε.» και διάφορα άλλα με αφορμή -  και μερικώς αίτιο- όσα ακούστηκαν στη συνέντευξη Τύπου του Αλέξη Τσίπρα στη ΔΕΘ, στη διαδικασία χορήγησης αδειών σε τηλεοπτικά κανάλια και στη στάση πλήρους αντιπαράθεσης κυβέρνησης – ΜΜΕ  δεν καταλαβαίνω ποια σκοπιμότητα εξυπηρετεί.

Οι εργαζόμενοι που χάνουν τη δουλειά τους από κυβερνητικές αποφάσεις – σωστές, λανθασμένες, υποχρεωτικές, επιπόλαιες-  έχουν δίκιο. Αλλά το σκεπτικό πίσω από την οργή των εργαζομένων ή την εξίσου οργισμένη αντίδραση των κυβερνητικών παραγόντων  δεν είναι ορθό. Διότι η ανεξέλεγκτη οργή, μόνο σε απόλυτη σύγκρουση οδηγεί. Και αυτά που νομίμως , συνταγματικά , κατοχυρωμένα ισχύουν, ΔΕΝ αλλάζουν μέσω οργής και σύγκρουσης.

Και κάτι που επίσης δεν μπορώ να κατανοήσω είναι το πώς αυτές οι 4 Εξουσίες που υπάρχουν ( της 4ης Εξουσίας προδήλως συμπεριλαμβανομένης) συνεργάζονται  με αγαστό τρόπο κατά περιόδους, ενίοτε με αμοιβαίες υποχωρήσεις, συχνά με τη μεσολάβηση της λογικής και αρκετές φορές ύστερα από διαπραγματεύσεις και «δεύτερες σκέψεις», φτάνουν κάποιες φορές στα όρια της «επαναστατικής αντιπαλότητας».

Πότε έγιναν εχθροί θανατεροί αυτοί που μέχρι χτες- προχτές συνεργάζονταν; Και πως; Και αν η κυρία Τσικρίκα δεν μιλούσε στο πρωθυπουργό από την ψυχή της, αν ο πρωθυπουργός δεν απαντούσε βάσει πολιτικών θέσεων, αν οι άδειες γίνονταν αύριο-μεθαύριο 6 ή 7 ( που δεν αποκλείεται) όλα τα προβλήματα θα λύνονταν αυτόματα;

Σε ανακοίνωσή της , η Ένωση των δημοσιογράφων υποστηρίζει πως η κυβέρνηση σηκώνει ψηλά τα χέρια, μπροστά σ’ αυτά που κληρονόμησε, αλλά και  λόγω των όσων προκύπτουν από τις δικές της πολιτικές, θέλει να φορτώσει στους δημοσιογράφους την ευθύνη της απόλυσής τους. Και – σωστά- σε άλλο σημείο της ανακοίνωσης υπογραμμίζεται πως η κυβέρνηση δεν νομιμοποιείται σε πολιτικό «bullying» δημοσιογράφων.

Ωστόσο αντιλαμβάνομαι ότι δεν είναι άμοιροι ευθυνών παλιοί και νέοι ιδιοκτήτες ΜΜΕ, όχι μόνο επειδή με τις τρεις ολονυκτίες τους στη Γενική Γραμματεία Ενημέρωσης νομιμοποίησαν τη διαδικασία, την οποία ταυτόχρονα καταγγέλλουν, αλλά διότι τώρα δεν διστάζουν να χρησιμοποιήσουν εργαζόμενους στις όποιες επιχειρηματικές επιλογές και επιδιώξεις τους.

Συμφωνώ κι εγώ ότι η αγωνία για τη διατήρηση της θέσης εργασίας δεν πρέπει να δίνει την εντύπωση ότι η απόσταση ανάμεσα στα δικαιώματα του εργαζόμενου και στο διευθυντικό δικαίωμα του εργοδότη μπορεί να μηδενιστεί. Το Δ.Σ. της ΕΣΗΕΑ επιμένει και διεκδικεί:

-  Να υπάρξει θεσμική παρέμβαση από την Κυβέρνηση, ώστε να μην κλείσουν τα κανάλια και να εγγυηθεί όλες τις θέσεις εργασίας.

-  Να επιβάλει με νομοθετική ρύθμιση την εφαρμογή ΣΣΕ για όλους τους εργαζόμενους, ως όρο για την αδειοδότηση στα κανάλια και να τα υποχρεώσει στην τήρηση των κανόνων δημοσιογραφικής δεοντολογίας.

-  Να διασφαλίσει την ελεύθερη διακίνηση ιδεών και την απρόσκοπτη πληροφόρηση των πολιτών.

Και θεωρώ ότι αυτό θα γίνει. Οι 4 Εξουσίες είναι «καταδικασμένες» να ζουν, να ενεργούν, να υπάρχουν ΜΑΖΙ. Κάτω τα κεφάλια λοιπόν κι ας βρούμε την καλύτερη λύση . Κι ας μη λέμε – και απ΄ τη μία και απ΄ την άλλη πλευρά- πράγματα για τα οποία κάποια στιγμή, ίσως πολύ σύντομα, θα τα μετανιώσουμε. Ο λαός από την άλλη, είναι αυτός που αποφασίζει. Εκείνος πατάει το κουμπί της τηλεόρασης, εκείνος αγοράζει τα προϊόντα που διαφημίζει, εκείνος αγοράζει εφημερίδες και περιοδικά, εκείνος ενημερώνεται ΚΑΙ από τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης. Και τέλος, εκείνος ψηφίζει.