"ΦΥΛΛΟ ΜΗΔΕΝ": Ο ΟΥΜΠΕΡΤΟ ΕΚΟ ΠΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΑΝΑΓΚΗ

Του Δημήτρη Κωνσταντάρα

Το νέο μυθιστόρημα «Φύλλο Μηδέν» του Ουμπέρτο Έκο που πρόσφατα κυκλοφόρησε και στα Ελληνικά, από τις Εκδόσεις Ψυχογιός, σε μετάφραση της έξοχης Έφης Καλλιφατίδη ( Το Εκκρεμές του Φουκώ, Το Όνομα του Ρόδου, Η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων) είναι μια ακριβέστατη αναπαράσταση του τι συμβαίνει σήμερα στο εσωτερικό των Ιταλικών Μ.Μ.Ε. Και χωρίς να επιχειρεί να αποτελέσει εμπεριστατωμένη έρευνα με αποκαλύψεις και καταγγελίες, τα κάνει όλα. Παρουσιάζει αυτό που αποκαλείται σήμερα «δημοσιογραφία στην Ιταλία» και στο οποίο – δυστυχώς- ήδη, έχει αρχίζει να μοιάζει η «δημοσιογραφία στην Ελλάδα». Πρόκειται φυσικά για παγκόσμιο φαινόμενο που εξαπλώνεται. Και μπορεί ο γερο-Έκο να το αποκαλεί μυθιστόρημα, δεν απέχει όμως καθόλου από την απεικόνιση από μια κατάσταση που στην πραγματικότητα συμβαίνει. Και στην Ελλάδα.

Για να χρησιμοποιήσω λόγια που –ενδεχομένως- αποτελούν λόγια του ίδιου του Έκο η τουλάχιστον ελεγμένα απ΄ αυτόν, παραθέτω το σύντομο «σημείωμα» που δημοσιεύεται στο οπισθόφυλλο του βιβλίου.

« Ένα συνονθύλευμα δημοσιογράφων μιας καθημερινής εφημερίδας που δε νοιάζεται τόσο για την πληροφορία όσο για εκβιασμούς, λασπολογίες και φτηνές ιστορίες. Ένας παρανοϊκός συντάκτης που αναβιώνει πενήντα χρόνια Ιστορίας υπό το φως μιας σατανικής πλεκτάνης με επίκεντρο το πτώμα ενός ψευτο-Μουσολίνι σε αποσύνθεση.

Στις σκιές παραμονεύει η μυστική δεξιά Επιχείρηση Gladio, η μασονική Στοά P2, η υποτιθέμενη δολοφονία του Πάπα Ιωάννη Παύλου Ι, το πραξικόπημα του πρίγκιπα Τζούνιο Βαλέριο Μποργκέζε, η CIA, και είκοσι χρόνια σφαγής και συγκάλυψης.

Μια χλιαρή ιστορία αγάπης ανάμεσα σε έναν αποτυχημένο αφανή συγγραφέα και ένα ενοχλητικό κορίτσι το οποίο, για να βοηθήσει την οικογένειά του, έχει παρατήσει το πανεπιστήμιο και ασχολείται με τα ροζ κουτσομπολιά. Ένα τέλειο εγχειρίδιο κακής δημοσιογραφίας, όπου ο αναγνώστης αρχίζει σιγά σιγά να αναρωτιέται αν πρόκειται για μυθοπλασία ή πιστή αποτύπωση της πραγματικότητας.

Μια ιστορία που εκτυλίσσεται το 1992 –χρονιά που προοιωνίστηκε πολλά μυστήρια και απερισκεψίες των επόμενων είκοσι ετών– ακριβώς τη στιγμή που οι δύο πρωταγωνιστές νόμιζαν ότι ο εφιάλτης είχε τελειώσει. Ένα πικρό και γκροτέσκο επεισόδιο που λαμβάνει χώρα στην Ευρώπη κατά την περίοδο μετά τη λήξη του πολέμου και φτάνει μέχρι το σήμερα – ένα επεισόδιο που θα κάνει τον αναγνώστη να αισθανθεί τόσο χαμένος όσο και οι δύο πρωταγωνιστές».

Ε, ρε Ουμπέρτο Έκο που μας χρειάζεται. Τόσο που το καλοκαίρι λέω ν αρχίσω να γράφω την … Ελληνική βερσιόν.

Πηγή: www.konstandaras.gr