ΠΡΟΤΑΣΗ ΓΙΑ ΜΙΑ ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ ΣΤΟΝ ΜΠΑΣΚΕΤΙΚΟ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟ ΣΤΟ ΙΛΙΟΝ!

Γράφει ο Δημήτρης Αμπατζής
Παραολυμπιονίκης, Μέλος του Δ.Σ. της ΜΕΝ Ιλίου

Άλλη μια μπασκετική χρονιά στο Ίλιον ξεκινά κι όμως τα ίδια ερωτήματα βασανίζουν πολλούς από εμάς!

Όπως γίνεται σε όλες τις κοινωνίες των θηλαστικών έτσι και στην μπασκετική οικογένεια του Ιλίου κυριαρχούν η ματαιοδοξία, τα συμφέροντα και η απληστία της προσωπικής προβολής. Για να μπορέσει, όποιος έχει τη διάθεση, να κατανοήσει αυτά που γράφω, πρέπει πρώτα να καταλάβει τι συμβαίνει και τι θα μπορούσε να συμβεί στο μέλλον. Ας μην βιαστεί όμως να βγάλει συμπεράσματα, πριν σκεφτεί καλά αυτά που θα διαβάσει παρακάτω, γιατί δεν φωτογραφίζω κανέναν απλά στηλιτεύω τα γεγονότα.

Ο αθλητισμός λοιπόν για να έχουμε μια βάση, προάγεται μέσω των καλών και ειλικρινών συνεργασιών. Στο Ίλιον, έχουμε τρεις ανδρικές ομάδες μπάσκετ και δύο γυναικείες. Θα μπορούσαν από πλευράς υποδομών να σταθούν οι ομάδες αυτές στο δήμο μας; Πιστεύω πως με την καλή θέληση όλων μας και με δεδομένη την καλή συνεργασία και τη στήριξη που υπάρχει με το δήμο, ότι θα μπορούσαν να σταθούν όλες σε εποχές που θα υπήρχε οικονομική ευρωστία. Τώρα; Τώρα, αντί να βάλουμε το κεφάλι κάτω και ενωμένοι να προσπαθήσουμε να διατηρήσουμε τα αθλητικά πρότυπα που μπορούμε να δίνουμε μέσω των συλλόγων μας, κοιτάμε πως θα κερδίσει κάτι παραπάνω ο ένας έναντι του Άλλου. Και εξηγούμαι:

Πόσο καιρό θα αντέξουν τα διοικητικά συμβούλια  των ομάδων να βάζουν χρήματα την εποχή που οι ακαδημίες έχουν πεθάνει δεδομένου ότι οι γονείς δεν έχουν να πληρώσουν; Εδώ λοιπόν βλέπουμε την άλλη πλευρά του νομίσματος, που μας δείχνει καθαρά πως μόνο μια ομάδα ανδρικού και μια γυναικείου θα μπορούσαν να συντηρηθούν χωρίς οικονομικά προβλήματα. Γιατί δεν γίνεται όμως αυτό; Την απάντηση την έδωσα στην αρχή...

Για την ιστορία και μόνο, θα αναφέρω πως προσωπικά για λογαριασμό της Μ.Ε.Ν. Ιλίου, έχω κάνει προτάσεις και στις δύο άλλες ομάδες για συγχώνευση αλλά ενώ στην αρχή βρήκα πρόσφορο έδαφος και καλή θέληση, όταν έπρεπε να γίνει το επόμενο βήμα έπεσα σε τοίχο. Μήπως τελικά έχουμε μπλέξει το μπάσκετ με την πολιτική και αυτό μας καθιστά αυτόματα άξιους της μοίρας μας; Γιατί κάποιοι εμποδίζουν την εξέλιξη; Γιατί κάθε καλοκαίρι να τρωγόμαστε για το ποιος θα πάρει περισσότερες ώρες στα κλειστά γυμναστήρια; Γιατί δύσκολα μετακινούνται αθλητές εντός δήμου;

Όπως και να έχει, ότι και να συμβαίνει, έστω και τώρα κι ας είναι αργά, καλώ δημόσια όλους τους παράγοντες όλων των ομάδων να αφήσουν στην άκρη τα προσωπικά και να ασχοληθούν με το μπάσκετ. Περιμένω να βρεθούμε όλοι μαζί στο ίδιο τραπέζι μιας και έχουμε υποχρέωση να βοηθήσουμε τους αθλητές που μας τιμούν καθημερινά στα γήπεδα με την εμπιστοσύνη τους και τους γονείς που μας εμπιστεύονται τα παιδιά τους. Όλοι ξέρουμε πως όλοι μαζί μπορούμε καλύτερα αρκεί να το αποφασίσουμε.