«Το κλειδί είναι να δούμε τον κόσμο με άλλα μάτια».
Της Εύης Κολιού
Θα τον συναντήσει κανείς να περπατάει ανάμεσα στον κόσμο, να συνομιλεί μαζί του, αν ακούει τα προβλήματά του και να προσπαθεί να βρει λύσεις ακόμα και αν χρειαστεί να κοπιάσει για να το καταφέρει. Αντιλαμβάνεται τον κόσμο μέσα από τα δικά του μάτια, καθώς είναι εκ γενετής τυφλός, ενώ αντιμετωπίζει τις αντιξοότητες της καθημερινότητας και της κρίσης με την αισιοδοξία που διακατέχει κάθε νέο άνθρωπο.
Δεν πιστεύει ότι υπάρχουν πράγματα που δε μπορούμε να καταφέρουμε. Ο Βαγγέλης Αυγουλάς είναι ο νεότερος αντιδήμαρχος στην ιστορία του Ελληνικού Κράτους αναλαμβάνοντας αυτή τη θέση τον Ιανουάριο του 2011. Ήταν μόλις 22 χρονών. Έχοντας τελειώσει τις σπουδές του στη Νομική Σχολή Αθηνών, δραστηριοποιείται πλέον στο χώρο της τοπικής αυτοδιοίκησης και συγκεκριμένα στο Ίλιον, όπου μεγάλωσε και ζει μόνιμα.
Η ενασχόλησή του με τα κοινά οφείλεται κυρίως στο γεγονός ότι, όπως μας λέει «έχω γεννηθεί εκ γενετής τυφλός και ασχολούμαι με το αναπηρικό κίνημα, τις διεκδικήσεις μας και τα κοινά από μικρός. Ήθελα να βρω έναν τρόπο να κάνω πράγματα για άτομα με αναπηρία και για ανθρώπους που έχουν προβλήματα γενικότερα, τις ευπαθείς κοινωνικές ομάδες και στην περιοχή μου».
Με την παρότρυνση του νυν Δημάρχου Ιλίου κ. Νίκο Ζενέτο, ο οποίος ήθελε κοντά του ανθρώπους που να ζουν τα προβλήματα και να είναι βγαλμένοι μέσα από αυτά, αποφάσισε να αναλάβει καθήκοντα ανδτιδημάρχου. Ωστόσο, λόγω του νεαρού της ηλικίας του, μας τονίζει ότι είχε επιφυλάξεις αρχικά καθώς δεν είχε την πείρα αλλά είχε την εμπειρία από τα κοινωνικά θέματα και τα κοινωνικά προβλήματα.
Ο Βαγγέλης Αυγουλάς είναι εκ γενετής τυφλός, αυτό όμως δε στάθηκε ποτέ εμπόδιο στην μέχρι τώρα πορεία του. Πάντα με τη βοήθεια και τη σωστή καθοδήγηση από την οικογένειά του αλλά και τον προσωπικό του ζήλο, έχει καταφέρει να κάνει τα όνειρά του πραγματικότητα. Εκτός από τα καθήκοντά του στο Ίλιον, δραστηριοποιείται και στο Αναπηρικό Κίνημα. Είναι Αναπληρωτής Οργανωτικός Γραμματέας του Πανελληνίου Συνδέσμου Τυφλών και Γραμματέας της Επιτροπής Νεολαίας του Πανελληνίου Συνδέσμου Τυφλών.
Μας αναφέρει συχνά τη λέξη «παιδεία», γεγονός που δείχνει την έλλειψη που υπάρχει στην Ελλάδα. «Ήξερα για την αξιοκρατία που έπρεπε να εφαρμόζεται στις κοινωνικές παροχές. Εδώ και πολλά χρόνια έχω προσβληθεί από το φαινόμαινο των αναπήρων ''μαϊμού'' που εκμεταλλεύονταν παροχές. Απλά τώρα το πολιτικό σύστημα ήθελε να χρησιμοποιήσει αυτή την ανακάλυψη. Δυστυχώς, είναι ΄'ενα φαινόμενο που υπάρχει πάνω από μία δεκαετία και το καταγγέλουμε», μας λέε χαρακτηριστικά.
Ζει πλέον μόνος του στην Αθήνα. Κινείται με άνεση στους δρόμους και δεν κρύβει το πόσο πονάει το Δήμο Ιλίου, στον οποίο μεγάλωσε. Μας αναφέρει ότι έζησε σε μία οικογένεια η οποία δεν έχει ξεφύγει από τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης και πλέον οι γονείς του έχουν επιλέξει να μένουν μόνιμα σε κάποιο νησί για εργασία.
Αναλαμβάνοντας καθήκοντα Αντιδημάρχου και με βαθύ το αίσθημα για τη φροντίδα και την έννοια του συνανθρώπου, ο Βαγγέλης μας αναφέρει ότι «Δυστυχώς νιώθω ότι η κεντρική πολιτική εξουσία απομακρύνεται όλο και περισσότερο από τον κόσμο και τα προβλήματά του. Ο κόσμος έρχεται μας συναντά συνέχεια. Είμαστε σαν τοπική αυτοδιοίκηση η μόνη που μπορεί αν συναντήσει κάποιος και να πει το πρόβλημά του».
Δεν είναι λίγες οι φορές, μας λέει, που μαζί με τους συνεργάτες του έχουν δακρύσει με ιστορίες ανθρώπων που δε μπορούν για παράδειγμα να εμβολιάσουν ούτε τα παιδιά τους. «Θυμάμαι», λέει «στις κακοκαιρίες ήμασταν από τα ξημερώματα μέχρι τη νύχτα στους δρόμους για να περιπολούμε το Δήμο, να εντοπίσουμε αστέγους, χρήστες ουσιών που θα έπρεπε να τους βάλουμε σε ένα ζεστό χώρο να μείνουν, να τους προσέξουμε ή να τους πάμε κάτι ζεστό». Μέσα στις ιστορίες που ακούει, πολλές από αυτές αφορούν στην κακοποίηση παιδιών και τονίζει ότι «μπορώ να αντέξω όλα τα προβλήματα εκτός από αυτά που πληρώνει ένα παιδί. Γιατί τα παιδιά δε φταίνε ποτέ».
Του αρέσουν οι δύσκολες καταστάσεις και μας αναφέρει ότι η νέα γενιά δεν πρέπει να το βάζει κάτω. Πρέπει να επιμένει και να προσπαθεί. «Πιστεύω ότι η νέα γενιά θα κινητοποιηθεί. Η εύκολη λύση - που μου είχε προταθεί και μένα - είναι να πάμε στο εξωτερικό για κάτι καλύτερο. Θέλω όμως τη δύσκολη πορεία, να μείνουμε και να παλέψουμε για την Ελλάδα. Είναι δική μας. Ανήκει στους νέους ανθρώπους». Ο ίδιος, μας αναφέρει ότι κατά καιρούς έχει προτάσεις για να μείνει στο εξωτερικό αλλά πιστεύοντας στη δύναμη των νέων, των συνομιλήκων του, τονίζει ότι «έχουμε το χρόνο μπροστά μας να διορθώσουμε τα πράγματα. Είναι δικό μας το μέλλον, δική μας και αυτή η χώρα και δεν πρέπει να τη χαρίσουμε ούτε καν να την εγκαταλείψουμε».
Το προσωπικό του όραμα στρέφεται κυρίως στη βοήθεια των ατόμων με αναπηρία, στις ευπαθείς κοινωνικές ομάδες αλλά και στην καταπολέμηση κάθε είδους ρατσισμού. Η ενασχόληση με την τοπική αυτοδιοίκηση αλλά και το Αναπηρικό Κίνημα καθώς και με την επαφή του με τον απλό καθημερινό κόσμο είναι αυτό που τον γεμίζει και συνεχίζει να το κάνει με το ίδιο πάθος, όπως την πρώτη μέρα.
Δεν ασχολείται με τα πολιτικά κόμματα, καθώς κανένας πολιτικός χώρος δεν τον εκφράζει. Μας αναφέρει χαρακτηριστικά ότι «κατά καιρούς με έχουν προσεγγίσει από διάφορα κόμματα και μπορώ να συνεργαστώ με οποιοδήποτε κόμμα - πλην της Χρυσής Αυγής - για κοινωνικά ζητήματα». Η κοινωνική πορεία που έχει χαράξει τόσα χρόνια με τον κόσμο δεν θέλει, όπως λέει να τη χαρίσει σε κανένα κεντρικό πολιτικό γεγονός, καθώς τονίζει ότι για τον ίδιο «κάθε πολιτικός χώρος θα πρέπει πρώτα να κάνει την εκκαθάρισή του πνευματικά, να ξαναβρεί γέφυρες επικοινωνίες».
Η γενική αντίληψη του κόσμου να πιστεύει ότι τα άτομα με αναπηρία δεν έχουν τις ίσες συνατότητες με τους υπόλοιπους ή να κάνουν ότι δεν υπάρχουν μέσα στην κοινωνία είναι κάτι που είχε να αντιμετωπίσει ο Βαγγέλης Αυγουλάς στη ζωή του. «Δε θέλω να με θεωρούν ούτε το παιδί θαύμα ούτε ο εξωγήινος με τις ειδικές δυνατότητες», μας αναφέρει και προσθέτει ότι «θέλω απλά να δίνω στους άλλους να καταλαβαίνουν με την πορεία μου κάθε μέρα στη ζωή αλλά και ότι αν υπάρχει θέληση υπάρχει και δύναμη μπορούμε να καταφέρουμε πράγματα».
Η οικογένειά του είναι πάντα δίπλα του και τον στηρίζει. Μας λέει ότι «για κάθε άτομο με αναπηρία το κλειδί είναι το οικογενειακό περιβάλλον, καθώς αυτό είτε θα το καταστρέψει από την υπερβολική προστασία, που στερεί την αυτονομία των ατόμων αυτών είτε από αδιαφορία».
Ο ίδιος μας λέει ότι οι γονείς του, τα αδέρφια του και οι φίλοι του τον κάνουν ευτυχισμένο. «Υπάρχει μάι ομάδα ανθρώπων που όταν μου λείπουν όλα τα άλλα μέσα στη μέρα, μου δίνουν αγάπη και κατανόηση και μου καλύπτουν κάθε τέτοιο κενό», λέει.
Ενώ αυτό που λέει όταν πεισμώνει μέσα στην καθημερινότητά του δε θέλει να το βάλει κάτω είναι ότι «δε θα κάνω τη χάρη σε κανέναν να με τρελάνει, αν θέλω θα τρελαθώ μόνος μου».
Το Ελληνικό Κράτος όμως δεν είχε ποτέ συνεχόμενες δράσεις για τα άτομα με αναπηρία και οι «αποσπασματικές κοινωνικές παροχές δεν είναι η λύση στο πρόβλημα», μας αναφέρει. Το κράτος παρέχει στα άτομα αυτά ένα επίδομα κάθε δίμηνο. Κάποια χρήματα για να καλύψει ο καθένας τα δικά του κενά. Ωστόσο, ο αντιδήμαρχος Ιλίου μας αναφέρει ότι «9 στα δέκα παιδιά με αναπηρία δεν πηγαίνουν σχολείο. Θέλουν αλλά δε μπορούν λόγω του ελλειματικού ενδιαφέροντος της κοινωνίας».
Όσο για το προσωπικό του όραμα στο Αναπηρικό Κίνημα, λέει ότι πρέπει πάνω από όλα «να έχει γέφυρες επικοινωνίας με όλη την υπόλοιπη κοινωνία γιατί δεν είμαστε ξεχωριστό κομμάτι αυτής».
Μας τονίζει για ακόμη μία φορά ότι «με τη βιωματική εκπαίδευση στα σχολεία θα μιλάμε πλέον για παιδεία που θα αναδεικνύει το σεβασμό στη διαφορετικότητα. Έτσι θα έχουμε συνέχεια, μέλλον και ελπίδα».
Πηγή: www.paraskinio.gr
Αναλαμβάνοντας καθήκοντα Αντιδημάρχου και με βαθύ το αίσθημα για τη φροντίδα και την έννοια του συνανθρώπου, ο Βαγγέλης μας αναφέρει ότι «Δυστυχώς νιώθω ότι η κεντρική πολιτική εξουσία απομακρύνεται όλο και περισσότερο από τον κόσμο και τα προβλήματά του. Ο κόσμος έρχεται μας συναντά συνέχεια. Είμαστε σαν τοπική αυτοδιοίκηση η μόνη που μπορεί αν συναντήσει κάποιος και να πει το πρόβλημά του».
Δεν είναι λίγες οι φορές, μας λέει, που μαζί με τους συνεργάτες του έχουν δακρύσει με ιστορίες ανθρώπων που δε μπορούν για παράδειγμα να εμβολιάσουν ούτε τα παιδιά τους. «Θυμάμαι», λέει «στις κακοκαιρίες ήμασταν από τα ξημερώματα μέχρι τη νύχτα στους δρόμους για να περιπολούμε το Δήμο, να εντοπίσουμε αστέγους, χρήστες ουσιών που θα έπρεπε να τους βάλουμε σε ένα ζεστό χώρο να μείνουν, να τους προσέξουμε ή να τους πάμε κάτι ζεστό». Μέσα στις ιστορίες που ακούει, πολλές από αυτές αφορούν στην κακοποίηση παιδιών και τονίζει ότι «μπορώ να αντέξω όλα τα προβλήματα εκτός από αυτά που πληρώνει ένα παιδί. Γιατί τα παιδιά δε φταίνε ποτέ».
Του αρέσουν οι δύσκολες καταστάσεις και μας αναφέρει ότι η νέα γενιά δεν πρέπει να το βάζει κάτω. Πρέπει να επιμένει και να προσπαθεί. «Πιστεύω ότι η νέα γενιά θα κινητοποιηθεί. Η εύκολη λύση - που μου είχε προταθεί και μένα - είναι να πάμε στο εξωτερικό για κάτι καλύτερο. Θέλω όμως τη δύσκολη πορεία, να μείνουμε και να παλέψουμε για την Ελλάδα. Είναι δική μας. Ανήκει στους νέους ανθρώπους». Ο ίδιος, μας αναφέρει ότι κατά καιρούς έχει προτάσεις για να μείνει στο εξωτερικό αλλά πιστεύοντας στη δύναμη των νέων, των συνομιλήκων του, τονίζει ότι «έχουμε το χρόνο μπροστά μας να διορθώσουμε τα πράγματα. Είναι δικό μας το μέλλον, δική μας και αυτή η χώρα και δεν πρέπει να τη χαρίσουμε ούτε καν να την εγκαταλείψουμε».
«Δε θα μπορούσα να συνεργαστώ με τη Χρυσή Αυγή».
Το προσωπικό του όραμα στρέφεται κυρίως στη βοήθεια των ατόμων με αναπηρία, στις ευπαθείς κοινωνικές ομάδες αλλά και στην καταπολέμηση κάθε είδους ρατσισμού. Η ενασχόληση με την τοπική αυτοδιοίκηση αλλά και το Αναπηρικό Κίνημα καθώς και με την επαφή του με τον απλό καθημερινό κόσμο είναι αυτό που τον γεμίζει και συνεχίζει να το κάνει με το ίδιο πάθος, όπως την πρώτη μέρα.
Δεν ασχολείται με τα πολιτικά κόμματα, καθώς κανένας πολιτικός χώρος δεν τον εκφράζει. Μας αναφέρει χαρακτηριστικά ότι «κατά καιρούς με έχουν προσεγγίσει από διάφορα κόμματα και μπορώ να συνεργαστώ με οποιοδήποτε κόμμα - πλην της Χρυσής Αυγής - για κοινωνικά ζητήματα». Η κοινωνική πορεία που έχει χαράξει τόσα χρόνια με τον κόσμο δεν θέλει, όπως λέει να τη χαρίσει σε κανένα κεντρικό πολιτικό γεγονός, καθώς τονίζει ότι για τον ίδιο «κάθε πολιτικός χώρος θα πρέπει πρώτα να κάνει την εκκαθάρισή του πνευματικά, να ξαναβρεί γέφυρες επικοινωνίες».
Η γενική αντίληψη του κόσμου να πιστεύει ότι τα άτομα με αναπηρία δεν έχουν τις ίσες συνατότητες με τους υπόλοιπους ή να κάνουν ότι δεν υπάρχουν μέσα στην κοινωνία είναι κάτι που είχε να αντιμετωπίσει ο Βαγγέλης Αυγουλάς στη ζωή του. «Δε θέλω να με θεωρούν ούτε το παιδί θαύμα ούτε ο εξωγήινος με τις ειδικές δυνατότητες», μας αναφέρει και προσθέτει ότι «θέλω απλά να δίνω στους άλλους να καταλαβαίνουν με την πορεία μου κάθε μέρα στη ζωή αλλά και ότι αν υπάρχει θέληση υπάρχει και δύναμη μπορούμε να καταφέρουμε πράγματα».
Η οικογένειά του είναι πάντα δίπλα του και τον στηρίζει. Μας λέει ότι «για κάθε άτομο με αναπηρία το κλειδί είναι το οικογενειακό περιβάλλον, καθώς αυτό είτε θα το καταστρέψει από την υπερβολική προστασία, που στερεί την αυτονομία των ατόμων αυτών είτε από αδιαφορία».
Ο ίδιος μας λέει ότι οι γονείς του, τα αδέρφια του και οι φίλοι του τον κάνουν ευτυχισμένο. «Υπάρχει μάι ομάδα ανθρώπων που όταν μου λείπουν όλα τα άλλα μέσα στη μέρα, μου δίνουν αγάπη και κατανόηση και μου καλύπτουν κάθε τέτοιο κενό», λέει.
Ενώ αυτό που λέει όταν πεισμώνει μέσα στην καθημερινότητά του δε θέλει να το βάλει κάτω είναι ότι «δε θα κάνω τη χάρη σε κανέναν να με τρελάνει, αν θέλω θα τρελαθώ μόνος μου».
«Με σεβασμό στη διαφορετικότητα θα έχουμε μέλλον και ελπίδα»
Το Ελληνικό Κράτος όμως δεν είχε ποτέ συνεχόμενες δράσεις για τα άτομα με αναπηρία και οι «αποσπασματικές κοινωνικές παροχές δεν είναι η λύση στο πρόβλημα», μας αναφέρει. Το κράτος παρέχει στα άτομα αυτά ένα επίδομα κάθε δίμηνο. Κάποια χρήματα για να καλύψει ο καθένας τα δικά του κενά. Ωστόσο, ο αντιδήμαρχος Ιλίου μας αναφέρει ότι «9 στα δέκα παιδιά με αναπηρία δεν πηγαίνουν σχολείο. Θέλουν αλλά δε μπορούν λόγω του ελλειματικού ενδιαφέροντος της κοινωνίας».
Όσο για το προσωπικό του όραμα στο Αναπηρικό Κίνημα, λέει ότι πρέπει πάνω από όλα «να έχει γέφυρες επικοινωνίας με όλη την υπόλοιπη κοινωνία γιατί δεν είμαστε ξεχωριστό κομμάτι αυτής».
Μας τονίζει για ακόμη μία φορά ότι «με τη βιωματική εκπαίδευση στα σχολεία θα μιλάμε πλέον για παιδεία που θα αναδεικνύει το σεβασμό στη διαφορετικότητα. Έτσι θα έχουμε συνέχεια, μέλλον και ελπίδα».
Πηγή: www.paraskinio.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου