Η δική ΜΑΣ ματιά .

Σας υποσχέθηκα την προηγούμενη φορά, να γράψω για πράγματα που έχουμε κάνει μαζί και που σε κάποιους ακούγονται περίεργα, επικίνδυνα, ίσως και απίστευτα. Όταν το έκανα, είχα άγνοια κινδύνου. Όσες φορές προσπάθησα να σκεφτώ τί να γράψω και πώς να το διαμορφώσω, δεν κατάφερα να καταλήξω κάπου. Επίσης, δεν ξέρω πως να καταφέρω να σας περιγράψω τα συναισθήματά μας, που κάνουν αυτές τις στιγμές μοναδικές στη μνήμη μου. Αποφάσισα λοιπόν να αρχίσω να γράφω και να δω τι θα βγεί.

Το πρώτο μπουζούκι.

Ήταν φθινόπωρο του 2004, και μόλις είχα επιστρέψει από τις σπουδές μου στο Λονδίνο. Ο Βέρτης χαλάει κόσμο και κανονίζουμε να πάμε. Με μεγάλο ενθουσιασμό, του προτείνω να έρθει μαζί μας. Η αλήθεια είναι ότι δεν το θεωρούσα κάτι τόσο δύσκολο. Με αμάξι θα πηγαίναμε, τραπέζι θα είχαμε, τί μπορεί να συμβεί όσο περπατάς από το αυτοκίνητο μέχρι το τραπέζι. Λογάριαζα όμως χωρίς το..... σερβιτόρο.

Αφού φτάσαμε, και αφού σε όλο το δρόμο είχαμε αναλύσει το άγχος του αν είχε ντυθεί καλά, ανάλογα και ό,τι άλλο, καθίσαμε, σερβιριστήκαμε και η βραδιά προχωρούσε. Η παρέα ήταν όλη γνωστή και εξοικειωμένη, άρα δεν είχαμε εσωτερικά προβλήματα. Σύντομα λύσαμε και τα διαδικαστικά αφού του εξήγησα τη διάταξη του χώρου και του τραπεζιού. Το πρόγραμμα ήταν πολύ ωραίο, κέφι, τραγούδι, και ξάφνου έρχεται ο σερβιτόρος να αδειάσει τα τασάκια για άλλη μια φορά.

Αυτή τη φορά όμως, με μια απότομη κίνηση, ο σερβιτόρος χάνει την ισορροπία του δίσκου που κρατά και είναι γεμάτος καθαρά και βρώμικα τασάκια. Ο δίσκος πέφτει και φυσικά ο τυφλός μας ήρωας τρώει μερικά στο κεφάλι μαζί με μια σκόνη στάχτης και πολλά αποτσίγαρα! Σοκ. Σοκ. Σοκ. Αφού επιβεβαίωσα ότι δεν είχε χτυπήσει, του είπα να χαλαρώσει και να μην χάσει την ψυχραιμία του. Του εξήγησα ότι αυτό θα μπορούσε να συμβεί στον οποιονδήποτε.

Έτσι και έγινε. Σίγουρα τρόμαξε, σίγουρα πόνεσε, αλλά τουλάχιστον δεν αισθάνθηκε ότι του συνέβει επειδή είναι τυφλός. Ξέρετε τι λένε για τη μύγα και όποιον την έχει....

Από τότε, μη με ρωτήσετε πόσα μπουζούκια ακολούθησαν... ούτε που θυμάμαι. Αμέτρητα. Σε τραπέζι, στο μπαρ, προγραμματισμένα, παρορμητικά, σε γιορτές και γενέθλια, αλλά και χωρίς καμία αφορμή...

θα έχουμε πάντα το Παρίσι...

Ένα από τα πρώτα πράγματα που θυμάμαι πάντα και πολύ έντονα, είναι το ταξίδι μας στο Παρίσι. Κανονίσαμε να πάμε για 18 ημέρες τον Αύγουστο του 2005, για να πάρουμε μέρος σε ένα πρόγραμμα ανταλλαγής εφήβων με προβλήματα όρασης. Νομίζω ότι θα σας δώσω μια ξεχωριστή ματιά πάνω σε αυτό το ταξίδι και τις επιμέρους παραμέτρους του, στο άμεσο μέλλον.

Δε νομίζω ότι θα μπορέσω να μπω σε πολλές και αναλυτικές λεπτομέρειες για όλα όσα κάναμε εκεί. Θα είναι ατελείωτα. Θα σας πω απλά ότι περπατήσαμε όλη τη Μονμάρτη, και μάλιστα 2 φορές! Επίσης, κάναμε βόλτα σε όλο το κέντρο του Παρισιού. Νομίζω ότι στις 18 μέρες που μείναμε εκεί, πρέπει να περπατήσαμε τη συντριπτική πλειοψηφία της πόλης. Κάναμε τη βόλτα μας στα μεγαλύτερα μαγαζιά και εμπορικά κέντρα. Κάναμε πολλά ψώνια, ειδικά ρούχα. Αν και τα περισσότερα δεν τα φόρεσε ποτέ, ο σκοπός επετεύχθει. Ασχολήθηκε για πρώτη φορά με το να σκεφτεί τί ρούχα του αρέσει να φοράει, ποιες γραμμές του πάνε, ποιά υφάσματα τον ευχαριστούν, ποιά χρώματα του ταιριάζουν...

Περάσαμε 2 ολόκληρες ημέρες μέσα στο Λούβρο. Μάλλιασε η γλώσσα μου να περιγράφω τα πάντα! Από το ίδιο το κτήριο, μέχρι τα σημαντικότερα εκθέματα, έδωσα ρεσιτάλ περιγραφής! Μια διασκεδαστική επίσκεψη στο μουσείο του Νταλί. Άντε να περιγράψεις σε ενα τυφλό αυτά τα έργα... δεν έχω ιδέα τι έχει καταλάβει, σίγουρα όμως έχει μια πιο πλήρη ιδέα από πολλούς βλέποντες. Μια απίστευτη ανάβαση στον πύργο του Άιφελ, όπου λόγω ακροφοβίας, μέσα στο γυάλινο ασανσέρ είχα γαντζωθεί πάνω του μέχρι να φτάσουμε και με έβριζε ότι τον κάνω ρεζίλι. Ορίστε μας θράσσος!

Μια ολόκληρη ημέρα στη Eurodisney, με παρέα άλλες 2 τυφλές κοπέλες. Μεγάλο γαλόνι εκείνη η μέρα. Τόσες ώρες με 3 τυφλά άτομα σε ένα μέρος με τόσες χιλιάδες κόσμου... πονάω και μόνο που σκέφτομαι πόσους χτυπήσαμε! Επίσης, παιχνίδια δεν κάναμε πολλά, αλλά τον έβαλα και με τράβηξε κάτι καταπληκτικές φωτογραφίες!!! Από τι πρώτες βόλτες ήταν η σιωπηλή περιήγηση στην Παναγία των Παρισίων, όπου άκουγε τον ακουστικό οδηγό, δε μου έλεγε κουβέντα, μου έκανε παρατήρηση όταν τολμούσα να μιλήσω και νευρίαζε όταν δεν είμασταν ακριβώς εκεί που του περιέγραφε ο οδηγός, αφού με κατηγορούσε ό,τι εγώ έτρεχα. Άσε που γύριζε το κεφάλι του και στεκόταν να παρατηρήσει ότι του περιέγραφε ο οδηγός... τα νεύρα μου!!!

Επίσης, εκεί εφαρμόσαμε για πρώτη φορά το μουσάκι, που διατηρείται ακόμα, τόσα χρόνια μετά. Έπρεπε να τον δείτε να σκάει ξημερώματα στο αεροδρόμιο, με μουσάκι και καπέλο-καβουράκι!!! (ο πατέρας του όποτε το θυμάται του ξανασυστήνεται!!!)

Επισκεπτήριο!

Τρελό γέλιο όταν ήρθε να με δει στο επισκεπτήριο στο στρατό. Αφού τα είπαμε, μου έδωσε τη σοκολάτα που μου είχε φέρει, άρχισε να τρώει αμέτρητα σουβλάκια. Στο 5ο Σύνταγμα Πεζικού, ακόμα θα τον συζητάνε, είμαι σίγουρος.

Πιο ήσυχος όταν επισκεφτήκαμε τον άλλο φίλο μας στη Κόρινθο και τρελό γέλιο μέσα στο δελφίνι προς Πόρο για το ναύτη φίλο. Το φαγητό πάντα αναπόσπαστο κομμάτι. Άμα δεν τον ήξερα καλά θα έλεγα ότι για αυτό έρχεται.

Η λεβεντογέννα Κρήτη

Και μιλώντας για φαγητό, πως να ξεχάσεις την Κρήτη. Εκει που ταξιδέψαμε με ένα αυτοκίνητο τόσο γεμάτο πράγματα που μετά βίας ανάσαινες. Εκεί που στα Ανώγεια ξεκληρίσαμε ένα κοπάδι ζώα για μεσημεριανό, και μετά φάγαμε και γλυκό με ελληνικό καφέ, έτσι για να καθαρίσει η γεύση. Εκεί που από το Θέρισσο κοντέψαμε να φύγουμε κατρακυλώντας, από το φαγητό, αλλά είχαμε την αντοχή να τραγουδάμε το ίδιο τραγούδι μέχρι να φτάσουμε στο κέντρο των Χανίων! Με ενδιάμεσα διαλλείματα για να μιμηθούμε τους ήχους των ζώων που είχαμε φάει.

Θα σταματήσω εδώ. Υπάρχει και συνέχεια. Θα σας την ετοιμάσω κάποια στιγμή. Λόγω εορτών και διακοπών, η επόμενη ματιά μας θα είναι πιο σύντομα από ότι συνήθως. Εις το επανειδείν, λοιπόν.