Η έφηβη ματιά .

Πέρασε λίγος καιρός από την προηγούμενη μας συνάντηση, αλλά οι απαιτήσεις της καθημερινότητας κάνουν τα πράγματα δύσκολα. Όπως σας είχα πει, αυτή τη φορά, η ματιά μας θα προχωρήσει στο χρόνο και θα μας φέρει πιο κοντά στο παρόν.

Η έφηβη ματιά

Ο καιρός περνούσε και όλοι μεγαλώναμε. Μαζί και χώρια. Οι συναντήσεις μας εξακολουθούσαν να είναι πολύ συχνές και τα κομβικά σημεία των ζωών μας εξακολουθούσαν να είναι κοινά σταυροδρόμια.

Εγώ μεγαλύτερος. Οι αλλαγές με χτυπούσαν πρώτο. Εφηβεία, μεταστροφή αρχών και προτεραιοτήτων, μια τάση επανάστασης. (Τάση πάντα. Ποτέ δεν εκδηλώθηκε. Εξελίχθηκε τόσο αργά και ανώδυνα.... νομίζω μπορεί να μην έχει σταματήσει ποτέ.)

Εκείνος στη γνωστή ισορροπία. Ακροβασία ανάμεσα στην κοινωνικοποίηση και την απομόνωση. Ανάμεσα στην πλήρη ένταξη και τον οικειοθελή αποκλεισμό. Οι στιγμές που περνούσε με άλλους, εκείνες οι στιγμές που μάθαινε τον κόσμο. Που βουτούσε στη ζωή, στην κανονική ζωή, σε όλο της το φάσμα, και τη ρουφούσε, την κατανάλωνε όσο περισσότερο μπορούσε. Συζητήσεις, δραστηριότητες, ποδήλατο (έντρομοι οι γείτονες να τρέμουν μη σκάσει πάνω στα αυτοκίνητά τους).

Σε αντιδιαστολή, οι στιγμές της μοναξιάς. Κλεισμένος στο δωμάτιο. Ακούγοντας μουσική (πολύ μουσική... εκατοντάδες κασέτες), διαβάζοντας, μελετώντας για το σχολείο... Ίσως πάλι όλες εκείνες τις ώρες, να αποκωδικοποιούσε όλες τις πληροφορίες που είχε μαζέψει από τις στιγμές του έξω. Να τις κατανοούσε, και να τις έφερνε στα μέτρα του για να μπορεί να τις εμπεδώσει. Ή απλά να έφτιαχνε κουράγιο για την επόμενη έξοδο. Την επόμενη βουτιά στο κενό και το άγνωστο. Την επόμενη προσπάθεια εμπειρίας ως 'λιγότερο ανάπηρος'.

Αν με ρωτήσετε, αυτό θα σας πω. Έτσι μεγάλωσε. Σαν λιγότερο ανάπηρος. Δεν υπήρξαν ποτέ στεγανά. Ποτέ κάτι που δε θα κάνει ποτέ και καθόλου. Υπήρχαν μόνο πράγματα που θα έκανε με άλλο τρόπο. Με το δικό του τρόπο. (μόνη εξαίρεση ίσως η οδήγηση. Το αυτοκίνητο όμως έχει υψηλό κόστος και οι οικογένειές μας, χαμηλό εισόδημα. Άρα, το ξεχνάς. Ναι, σε σένα μιλάω, μη γελάς. Λες και δε σε έχω δει πως ψαχουλεύεις το αμαξάκι μου....)

Ήταν αυτή η διαδικασία, κατά την οποία εκείνος ερχόταν στα μέτρα της ζωής. Έκανε κουράγιο, έσφιγγε τα δόντια, ένιωθε την αδρεναλίνη να ξεχειλίζει. Για δραστηριότητες και καταστάσεις που δεν ήξερε καν αν του αρέσουν και τον ενδιαφέρουν. Ποτέ μόνος. Πάντα με ανθρώπους δίπλα του να του λένε ότι μπορεί. Να μη βρίσκουν λόγω να μην μπορέσει και να μην το δοκιμάσει. Κατηγορούμενοι πάντα για υπεροψία της αρτιμέλειας, υποφέροντας όμως πάντα από μια αγωνιώδη προσπάθεια να τον προετοιμάσουν για τα δύσκολα. Για όλα. Να τον κάνουν να μην αισθανθεί ποτέ ανήμπορος.

Ήταν η ίδια διαδικασία που οι άλλοι έπρεπε να φέρουν τη ζωή στα μέτρα του. Να ζυγίσουν αν μπορεί να κάνει κάτι. Να φανταστούν με πόσους τρόπους μπορεί να εξελιχθεί η κάθε δραστηριότητα, και πόσο επικίνδυνοι μπορεί να είναι αυτοί. Να εφεύρουν τρόπους πρόσβασης.

Όσο πολλά και να είναι τα ρήματα, η διαδικασία δεν είναι καθόλου κουραστική. Μετά από κάποια εξάσκηση, γίνεται συνήθεια. Σε μένα είναι δεύτερη φύση. Πολλές φορές πιάνω τον εαυτό μου να κάνω κάτι που μου αρέσει χωρίς αυτόν, και να σκέφτομαι πως θα μπορέσουμε να το κάνουμε και μαζί. Αυτόματα.

Με αυτή την ισορροπία πέρασε μια ολόκληρη εποχή. Με πολύ σχολείο. Πολύ διάβασμα, πολύ υψηλές βαθμολογίες. Παράδειγμα προς όλα τα υπόλοιπα παιδιά.

- Βλέπεις, που είναι τυφλός και έχει παντού άριστα; Εσύ, με το ζόρι μια καλή βαθμολογία. Έτσι είναι άμα γυρνάς όλη μέρα.

Ανασαίναμε, βαριανασαίναμε όλοι. Κάποιες φορές πάνω στα νεύρα μας, αντιγυρίζαμε και ένα

- Αμάν πια, με έσκασες. Λογικό είναι να διαβάζει όλη μέρα. Να βγει έξω να κάνει τί; Να δει τη φύση;

Αναμμένο κάρβουνο το βλέμμα της μάνας. Αν μπορούσε εκείνη την ώρα θα στην έκαιγε τη γλώσσα που το ξεστόμισες. Σε έσερνε η μάνα μετά στην παρέλαση που ήταν σημαιοφόρος. Να δεις εσύ, που δε θα το καταφέρεις ποτέ.

Την πρώτη φορά είχαμε πάει οικειοθελώς, με τεράστια χαρά. Φύγαμε με ένα πονοκέφαλο, τόσο φρικτό που θα ήταν αιτία για αυτοκτονία. Η κυρία που κάνει την περιγραφή της παρέλασης δεν περιγράφεται. (υπάρχει ακόμα άραγε; λες να το διαβάσει;) Η ένταση της φωνής της απίστευτη. Ο ρυθμός της ομιλίας της καταιγιστικός. Τις υπόλοιπες φορές πήγαμε με βαριά καρδιά και φεύγαμε πάντα με βαρύ κεφάλι.

Μια εφηβεία δύστροπη. Όλα τα χαρακτηριστικά σε έξαρση, και τα θετικά και τα αρνητικά. Μια καθημερινότητα όχι πάντα εύκολη και ευχάριστη. Εντάσεις, διαφωνίες, πολλά 'πω, πω, έχει γίνει ανυπόφορος' από τα παιδιά. Μια τάση για επίδειξη της αυτονομίας και της ανεξαρτησίας, σε πορεία παράλληλη με μια διαρκή επιζήτηση της προσοχής και της αποκλειστικότητας της ενασχόλησης. (μονά-ζυγά, δικά του. Να σε προσέχουν όλοι για αυτά που μπορείς, αλλά και για όλα όσα δε μπορείς. Άλλος παιδί δεν έκανε...)

Το σχολείο τελειώνει με την 'μητέρα' των επιτυχιών, την εισαγωγή στην πανεπιστημιακή σχολή της πρώτης του προτίμησης. Πολύ καμάρι, πολύ χαρά, πολύ περηφάνεια.

Καλό σημείο για να σταματήσουμε αυτό. Κλείσαμε άλλο ένα χρονικό κεφάλαιο. Η επόμενη ματιά θα πέσει σε όλες αυτές τις δραστηριότητες που κάναμε παρέα και μας έχουν δημιουργήσει έντονες αναμνήσεις. Όλα εκείνα που λέμε ότι έχουμε κάνει και μας λένε 'αποκλείεταιιιιι!!!'. Εις το επανειδείν, λοιπόν. (χωρίς καθυστερήσεις, υπόσχομαι)