meallamatia.blogspot.gr

meallamatia.blogspot.gr

Τρίτη 12 Σεπτεμβρίου 2017

ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΙ ΜΕ ΑΝΑΠΗΡΙΕΣ ΔΙΝΟΥΝ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΖΩΗΣ

Δεν είναι απλώς οι εκπαιδευτικοί που θα οδηγήσουν τους μαθητές τους στα μονοπάτια της γνώσης… Είναι οι δάσκαλοι που δίνουν μαθήματα ζωής, εμπνέουν και γίνονται παράδειγμα δύναμης και θέλησης. Εκπαιδευτικοί με αναπηρίες, εκ γενετής ή επίκτητες, βρίσκονται σε ειδικά σχολεία και τμήματα ένταξης σε σχολικές μονάδες του Βόλου και γίνονται πρότυπα για τους μαθητές τους, επίσης παιδιά με αναπηρίες. Το πρόβλημα που αντιμετωπίζουν είναι αυτό που τους ενώνει. Μαθητές και εκπαιδευτικοί γίνονται ένα και ο ένας παίρνει δύναμη από τον άλλο για να συνεχίσει στο δύσκολο μονοπάτι της ζωής…

Ρεπορτάζ: ΕΛΕΝΗ ΧΑΝΟΥ

Κατά την περσινή σχολική χρονιά, σε ειδικά σχολεία και τμήματα ένταξης στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση και προσχολική αγωγή στη Μαγνησία, υπηρέτησαν ανάμεσα σε άλλους εκπαιδευτικούς και τρεις νέοι: και οι τρεις τους άτομα με αναπηρίες. Οι δύο τυφλοί και ένας ακόμη με κινητικά προβλήματα λόγω εγκεφαλικής παράλυσης.

Μπορεί φέτος, λόγω του νέου τρόπου πρόσληψης αναπληρωτών εκπαιδευτικών με αναπηρίες (καταργήθηκε η ποσόστωση και εντάχθηκαν στον ενιαίο πίνακα) να καλούνται να υπηρετήσουν μακριά από την πατρίδα τους, το Βόλο, με ό,τι δυσκολίες αυτό συνεπάγεται, η παρουσία τους όμως στα ειδικά σχολεία και τμήματα ένταξης εξακολουθεί να εμπνέει…

«Η αναπηρία δεν είναι μειονέκτημα»

Εκ γενετής τυφλή η Στέλλα Μιχολίτση, έμαθε να ζει χωρίς την όρασή της. Είναι σήμερα 24 ετών και ετοιμάζεται να εργαστεί για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά ως αναπληρώτρια στην ειδική αγωγή.

Για την ίδια, το μονοπάτι της ειδικής αγωγής, ήταν συνειδητή επιλογή. Φοίτησε στο παιδαγωγικό τμήμα ειδικής αγωγής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, απ’ όπου αποφοίτησε και έλαβε το πτυχίο της. Εργάστηκε αμέσως, για πρώτη φορά το 2016. 

«Η στήριξη που είχα από το οικογενειακό περιβάλλον αλλά και ως μαθήτρια η ίδια από το εκπαιδευτικό περιβάλλον, με βοήθησε να φθάσω να σπουδάσω. Έχω να δώσω πολλά στην ειδική αγωγή, γιατί κι εγώ είμαι άτομο με αναπηρία. Αυτό που θέλω να περάσω στους μαθητές μου είναι ότι η αναπηρία δεν είναι μειονέκτημα. Και αυτό μπορεί να τους μάθει καλύτερα ένα άτομο που επίσης αντιμετωπίζει πρόβλημα», λέει η Στέλλα Μιχολίτση, μιλώντας στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ.

Η είσοδός της ως εκπαιδευτικού στις σχολικές αίθουσες, τη βρήκε με δύο μαθητές με νοητική υστέρηση. «Με ρωτούσαν: γιατί δεν βλέπεις; Γιατί περπατάς έτσι; Στη διάρκεια της σχολικής χρονιάς, ήταν οι οδηγοί μου. Με έπαιρναν από το χέρι και με οδηγούσαν στο σχολείο. Δεθήκαμε. Ήρθαν κοντά μου κι εγώ με τα παιδιά. Είδαν ότι μπορεί και ο δάσκαλος να έχει ένα  πρόβλημα, αυτό όμως δεν είναι μειονέκτημα», μοιράζεται ένα μικρό μέρος της εμπειρίας της η κ. Μιχολίτση.

Για την ίδια, το βασικό μειονέκτημα στην ειδική αγωγή, είναι ότι δεν υπάρχει μόνιμο προσωπικό. «Επί 15 χρόνια, αναπληρωτές ουσιαστικά απολύονται και ξαναπροσλαμβάνονται. Δεν μπορείς να στρώσει τη ζωή σου. Για τους εκπαιδευτικούς με αναπηρίες, αυτό είναι ακόμη πιο δύσκολο, ιδίως όταν αυτό συνοδεύεται και από «ξερίζωμα» από τον τόπο σου και χρειάζεται προσαρμογή χωρίς καμία βοήθεια από το κράτος, σε ένα ξένο μέρος», αναφέρει η ίδια.

«Δεν είμαι ο ίδιος άνθρωπος»

Ο 26χρονος Σωτήρης Μαυρόπουλος, νόσησε το 2004. Παρουσίασε εκφυλιστική νόσο στην όραση, που τον οδήγησε σταδιακά στην τύφλωση. Η μη ιάσιμη πάθηση εμφανίστηκε όταν ο ίδιος πήγαινε στη στ’ τάξη του δημοτικού. «Εζησα το μαρτύριο να χάνεις σιγά - σιγά την όρασή σου. Τα πρώτα χρόνια κανείς δεν ήξερε για πρόβλημά μου. Δεν ζήτησα καν παράλληλη στήριξη. Μεγάλο λάθος τώρα που το ξανασκέφτομαι. Στο Πανεπιστήμιο μπήκα με πανελλαδικές εξετάσεις ισότιμα με άλλους υποψηφίους. Δεν δέχθηκα να μπω με ποσόστωση», επισημαίνει μιλώντας στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ.

Η επιλογή της ειδικής αγωγής, ήταν συνειδητή επιλογή και για τον Σωτήρη Μαυρόπουλο. «Ίσως ήταν ένα καμπανάκι για μένα η αναπηρία μου. Δεν ήμουν ο ίδιος άνθρωπος. Μπήκα στην ειδική αγωγή για να βοηθήσω. Και πάνω απ’ όλα για να υπερασπιστώ τα δικαιώματά μας. Είμαι υπέρμαχος των δικαιωμάτων μας», επισημαίνει.

Στις σχολικές αίθουσες υπηρετεί ήδη τέσσερα χρόνια (μπαίνει στο πέμπτο) ως αναπληρωτής. «Στην αρχή τα παιδιά με ρωτούσαν τι είναι αυτά που παίρνω μαζί μου. Ηταν κάποια ειδικά βοηθήματα για να μπορώ να «βλέπω». Όταν κατάλαβαν ότι δεν είναι οι μόνοι που αντιμετωπίζουν ένα πρόβλημα κι ότι κι ο δάσκαλός τους κουβαλά τα δικά του προβλήματα, ήρθαν κοντά μου. Πολλοί εκπαιδευτικοί μπαίνουν με όρεξη για να διδάξουν. Εμείς μπαίνουμε και για έναν επιπλέον λόγο. Να δείξουμε ότι είμαστε ικανοί. Η εργασία αυτή είναι για μένα η ψυχοθεραπεία μου», τονίζει ο Σωτήρης Μαυρόπουλος. 

Για τον 26χρονο αναπληρωτή εκπαιδευτικό, το μεγάλο αγκάθι της ειδικής αγωγής είναι οι υποδομές. «Τα τμήματα ένταξης φιλοξενούνται σε χώρους - πρώην καπνιστήρια, σε πρώην αποθήκες ή βιβλιοθήκες. Για να κάνεις αυτούς τους χώρους αίθουσα, καλείσαι να τους αναμορφώσεις. Και αυτό το κάνεις με αποκλειστικά δικό σου μεράκι, έξοδα, αναζήτηση χορηγών», υπογραμμίζει. Δικό του δημιούργημα είναι η εντυπωσιακή αίθουσα του τμήματος ένταξης στο 3ο Δ.Σ. Πτολεμαΐδας.

«Στην εκπαίδευση μπαίνουν πολύ καλοί δάσκαλοι. Όταν όμως δεν έχεις τις υποδομές, τα εργαλεία και η αμοιβή είναι τραγική για να μπορέσεις εσύ να τα παράσχεις στους μαθητές, πώς να λειτουργήσει ο χώρος;», συνεχίζει.

«Η ενσυναίσθηση φέρνει καλύτερα παιδαγωγικά αποτελέσματα»

Η περσινή σχολική χρονιά ήταν η πρώτη χρονιά ως εκπαιδευτικού ειδικής αγωγής για τον 26χρονο, Ξενοφώντα Λέκα, που αποφοίτησε από το τμήμα ειδικής αγωγής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας. Δίδαξε σε τμήμα ένταξης  νηπιαγωγείου με μόλις ένα μαθητή που αντιμετωπίζει πρόβλημα λεπτής κινητικότητας.

Ο ίδιος έχει εγκεφαλική παράλυση που του δημιουργεί προβλήματα κίνησης. Είναι μία ασθένεια που δεν θεραπεύεται, μπορεί όμως μέσα από την κατάλληλη αγωγή να μείνει στάσιμη.

«Ήταν απολύτως συνειδητή η επιλογή της ειδικής αγωγής. Ήθελα να προχωρήσω. Να μην είμαι ένας άνθρωπος που στηρίζεται στο επίδομα που προσφέρει το κράτος, αλλά ένας ενεργός πολίτης που προσφέρει. Και μέσα από την ειδική αγωγή, μπορώ να καταλάβω καλύτερα τη θέση των παιδιών που αντιμετωπίζουν κάποιου είδους πρόβλημα ή αναπηρία. Η ενσυναίσθηση έχει καλύτερα παιδαγωγικά αποτελέσματα», τονίζει ο Ξενοφών Λέκας.

«Δούλεψε» με το μαθητή του για ένα χρόνο και ακριβώς μέσω της ενσυναίσθησης, μαζί πέτυχαν εντυπωσιακά αποτελέσματα στην πρόοδο του μικρούλη. «Ήμουν ευλογημένος που είχα αυτόν τον μαθητή. Ένα αξιολάτρευτο πλασματάκι», εξομολογείται.

Αν και με μικρή εμπειρία στην ειδική αγωγή, όπως ο ίδιος σπεύδει να τονίσει επανειλημμένως, εντόπισε αδυναμίες στο σύστημα. «Υπάρχει σύγχυση ως προς τη λειτουργία της κάθε δομής στην ειδική αγωγή. Για παράδειγμα, τα τμήματα ένταξης δεν είναι αποθήκες για να στέλνει ο δάσκαλος όποιο παιδί ενοχλεί στην τάξη. Η ειδική αγωγή έχει αρχή, μέση και τέλος. Και θα πρέπει όλοι οι εκπαιδευτικοί να κάνουν επιμορφωτικά σεμινάρια στην ειδική αγωγή για να γνωρίζουν τα όριά τους», σημειώνει.

Πηγή: Εφημερίδα «Ταχυδρόμος τής Μαγνησίας» 


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου